Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

II OZ 111 / 09 POSTANOWIENIE Dnia 10 lutego 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2008 r., sygn. akt VII SAB/Wa 48/08 w zakresie wymierzenia grzywny w sprawie ze skargi J. A. na bezczynność Ministra Pracy i Polityki Społecznej postanawia oddalić zażalenie.

II OZ 111/09

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 18 września 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi J. A. na bezczynność Ministra Pracy i Polityki Społecznej wymierzył temuż organowi karę grzywny w wysokości 1000 złotych.

W uzasadnieniu powyższego postanowienia Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 112 w zw. z art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., dalej: p.p.s.a) zobowiązał Ministra Pracy i Polityki Społecznej do nadesłania kompletnych akt administracyjnych (oryginałów lub kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem), dotyczących bezczynności organu wskazanej przez skarżącego w skardze do Sądu z dnia 3 lipca 2007 r., w terminie 7 dni, pod rygorem wymierzenia grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. w razie uchylenia się organu od zastosowania się do tegoż postanowienia.

Odpowiadając na powyższe postanowienie Minister Pracy i Polityki Społecznej w piśmie z dnia 10 września 2008 r. wskazał, że wraz ze swym pismem z dnia 31 sierpnia 2007 r. przesłał akta administracyjne sprawy.

Sąd pierwszej instancji wydając postanowienie wymierzające grzywnę organowi stwierdził, że przesłane przez organ dokumenty nazwane aktami administracyjnymi zawierały wyłącznie postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 22 maja 2007 r. oraz kopie dwóch zwrotnych potwierdzeń odbioru. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego akta te były niekompletne, ponieważ akta administracyjne sprawy, o których mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a., przesyłane do kontroli sądowej wraz ze skargą, winny zawierać wszystkie dokumenty obrazujące kolejne czynności formalne i merytoryczne, wykonywane przez organy prowadzące postępowanie w sprawie. Akta te powinny więc zawierać wszystkie pisma skarżącego, reakcje na nie organów administracyjnych obu instancji, komplety oryginalnych dokumentów ułożonych chronologicznie, złączonych i ponumerowanych, wyposażonych w kartę przeglądową, oryginały wszystkich dokumentów stanowiących dowody w sprawie, a szczególnie związanych z doręczaniem pism: pokwitowań pocztowych, kopert z pieczęciami, a w razie złożenia pisma bezpośrednio w kancelarii organu, adnotacji urzędowej, potwierdzającej datę i okoliczność osobistego złożenia pisma. W ocenie Sądu pierwszej instancji nie można przyjąć, aby w niniejszej sprawie Minister nadesłał akta administracyjne postępowania, gdyż jednego postanowienia nie można traktować jako całości akt sprawy administracyjnej, ale jedynie wycinek akt sprawy. Okoliczność taka uniemożliwia Sądowi rozpoznanie w niniejszej sprawie skargi na bezczynność organu.

Wobec uchylania się organu od zastosowania się do postanowienia Sądu wymierzono organowi grzywnę w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

Na powyższe postanowienie Minister Pracy i Polityki Społecznej złożył zażalenie, opierając je na zarzucie "bezpodstawnego zasądzenia grzywny od organu", wnosząc jednocześnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości.

Uzasadniając wniesione zażalenie organ stwierdził, że przekazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu kompletne akta przy piśmie z dnia 31 sierpnia 2007 r., na co również wskazał w piśmie z dnia 10 września 2008 r. Ponadto organ wskazał na nieprecyzyjność postanowienia Sądu ze względu na fakt, że nie podniósł, iż jest w posiadaniu akt administracyjnych w przedmiocie postanowienia Ministra Pracy i Polityki Społecznej oraz dwóch kopii zwrotnych potwierdzeń odbioru, co uczynił dopiero w postanowieniu z dnia 18 września 2008 r. Organ nie uchylił się od zastosowania do postanowienia, ponieważ tkwił w przekonaniu, że akta zostały w całości przekazane do Sądu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 112 p.p.s.a. w razie uchylania się organu od zastosowania się do postanowienia sądu podjętego w toku postępowania i w związku z rozpoznaniem sprawy, sąd może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Przepisy art. 55 § 1 i 3 p.p.s.a. stosuje się odpowiednio.

Wskazany wyżej przepis stosuje się w przypadku uchylania się organu do zastosowania do postanowień sądu wydanych w toku postępowania sądowego, gdy organ ten pomimo braku przeszkód faktycznych lub prawnych, świadomie nie stosuje się do postanowienia sądu. Ukaranie grzywną uzależnione jest jedynie od niezastosowania się do postanowień sądu, a nie od merytorycznej zasadności skargi w danej lub innej toczącej się sprawie.

W niniejszej sprawie powodem ukarania organu grzywną było niezastosowanie się organu do zobowiązania do nadesłania kompletnych akt administracyjnych. Nie można przyjąć, aby organowi nie był znany stan dokumentacji przekazanej Sądowi, a wobec tego nie do zaakceptowania jest stanowisko organu, iż wezwanie do nadesłania kompletnych akt administracyjnych mogło budzić wątpliwości tegoż organu, jeśli uwzględnić stan pierwotnie przekazanej dokumentacji Sądowi. Wbrew odmiennym wywodom zawartym we wniesionym zażaleniu stwierdzić też trzeba, że organ dopiero w dniu 7 października 2008 r. przesłał do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie akta administracyjne. Z tego też względu rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji należy uznać za prawidłowe.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. oddalił wniesione zażalenie jako pozbawione uzasadnionych podstaw.