Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Wroczyński Sędziowie Sędzia WSA Joanna Skiba Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Protokolant Ewa Nieora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi W. B. i K. R. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] października dnia 2006 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania W. B. i K. R., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] odmawiającą uchylenia decyzji Kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Rady Narodowej Miasta W. z dnia [...] grudnia 1971 r., nr [...] dotyczącej wywłaszczenia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w W. przy ul. [...] o powierzchni [...] m2.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Prezydent W. decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. odmówił uchylenia decyzji Kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Rady Narodowej Miasta W. z dnia [...] grudnia 1971 r. dotyczącej wywłaszczenia na rzecz Skarbu Państwa przedmiotowej nieruchomości położonej w W.. W uzasadnieniu organ stwierdził, że urząd prowadzący sprawę wywłaszczenia dołożył wszelkich starań, aby odnaleźć i poinformować wszystkich właścicieli.

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem odwołanie złożyli W. B.i K.R. wnosząc o uchylenie kwestionowanej decyzji w całości i orzeczenie o istocie sprawy. Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda [...] stwierdził, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ odwoławczy wyjaśnił, że stosownie do art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94, ze zm.) osoby zainteresowane, których miejsce pobytu jest nieznane, zawiadamia się za pomocą obwieszczenia wywieszonego na tablicy ogłoszeń prezydium właściwej rady narodowej gromadzkiej (miejskiej, osiedla). Organ wywłaszczeniowy w sprawie dotyczącej przedmiotowej nieruchomości wyczerpał wszystkie środki zmierzające do ustalenia miejsca pobytu stron, o czym świadczy notatka z dnia 29 października 1971 r. z rozmowy przeprowadzonej z A. A. oraz odpowiedź z Głównego Biura Adresowego. W celu dojścia do adresata wyżej określonej decyzji wywłaszczeniowej z dnia [...] grudnia 1971 r. organ dokonał stosownych obwieszczeń. Fakt ten potwierdza znajdujące się w aktach sprawy zawiadomienie Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej W. Wydziału Budżetowo-Gospodarczego o wywieszeniu na tablicy ogłoszeń od dnia 28 stycznia 1972 r. do dnia 10 lutego 1972 r. decyzji z [...] grudnia 1971 r. oraz adnotacja na tej decyzji, że była ona również wywieszona na tablicy ogłoszeń od dnia 20 stycznia 1972 r. do 03 lutego 1972 r. W tej sytuacji organ odwoławczy stanął na stanowisku, że organ wywłaszczeniowy po wyczerpaniu możliwości ustalenia miejsca pobytu właścicieli nieruchomości zastosował się do przepisu art. 45 kpa w obowiązującym wówczas brzmieniu wywieszając decyzję wywłaszczeniową na okres 14 dni w siedzibie Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w W. przy ul. [...], właściwej ze względu na położenie nieruchomości. W odniesieniu do zarzutu wyznaczenia terminu rozprawy już w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego organ odwoławczy stwierdził, że zawiadomienie stron o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego i rozprawie administracyjnej, które w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego musi mieć miejsce co najmniej na siedem dni przed rozprawą, nie narusza interesu żadnej ze stron i zgodne jest z ogólnymi zasadami szybkości i celowości postępowania administracyjnego. Przepis art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości ograniczający prawa strony do przeglądania wniosku wywłaszczeniowego wraz z załącznikami tylko do terminu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego albo 21 dni od dnia wywieszenia obwieszczenia na tablicy ogłoszeń Prezydium właściwej rady narodowej został bowiem uchylony przepisem art. 195 § 1 w związku z art. 68 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego w brzmieniu ogłoszonym w Dz. U. z dnia 25 czerwca 1960 r. Nr 30, poz. 168. Stosownie do treści art. 68 § 1 kpa (obecnie 73 § 1) organ administracji państwowej (publicznej) ma więc obowiązek umożliwić stronie w każdym stadium postępowania przeglądanie akt sprawy oraz sporządzanie z nich notatek i odpisów. W odniesieniu do zarzutu nieujawnienia ostrzeżenia o toczącym się postępowaniu wywłaszczeniowym w księdze wieczystej prowadzonej dla wywłaszczonej nieruchomości organ II instancji stwierdził, że wpis (wzmianka) o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego w księdze wieczystej wyłącza rękojmię wiary ksiąg wieczystych. Wpis taki bądź jego brak może mieć zatem jedynie znaczenie w dalszym toku postępowania wywłaszczeniowo-odszkodowawczego, w zakresie w którym ma nastąpić określanie osoby na rzecz której ma być ustalone i wypłacone odszkodowanie. Ponadto organ odwoławczy stwierdził, że decyzja skierowana została do spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, którymi ostatecznie są: T. A. A., M. D. A., M. A. S. (dziedziczą po A.A.), K. T. (dziedziczy po B.R.), A. R. R., L. M. (w decyzji błędnie podano jako M.) i T. H. R. (dziedziczą po H. R. , K. R. iF. R.), S. P., S. P., S. R. , W. M. B., H. K., K. J. R. (dziedziczą po K. R.). Decyzję doręczono również osobom, co do których na podstawie dostępnego w sprawie materiału dowodowego organ II instancji nie mógł jednoznacznie stwierdzić, czy posiadają legitymację do występowania w niniejszej sprawie na prawach strony, gdyż nie są spadkobiercami poprzedniego właściciela nieruchomości ustalonymi w trybie przepisów kodeksu cywilnego, nastąpiło to jednak w formie jedynie zakomunikowania jej treści, o czym świadczy zapis "do wiadomości" w rozdzielniku decyzji.

Mając powyższe na uwadze, organ II instancji utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Na decyzję Wojewody [...] skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyli W. B. i K.R.. W uzasadnieniu skarżący zarzucili wydanym w sprawie decyzjom administracyjnym naruszenia prawa, w szczególności art. 7, 77 § 1 i 107 § 1 kpa poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności mających wpływ na wydane decyzje, nieustosunkowanie się do wszystkich kwestii poruszanych przez strony postępowania (braki w uzasadnieniu w tym zakresie), niedopuszczenie wnioskowanych przez strony w piśmie z 8 maja 2006 r. dowodów (w tym dowodu z przesłuchania strony). Nadto zdaniem skarżących organ II instancji naruszył przepis art. 14 i 138 kpa poprzez zaniechanie dodatkowego postępowania uzupełniającego (m.in. dopuszczenia zawnioskowanego dowodu z przesłuchania strony). Wskazując na powyższe wnieśli o uchylenie zaskarżonych decyzji. W obszernym uzasadnieniu skarżący podnieśli także m.in., że jako następcy prawni K.R. (jednego ze współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości) od początku postępowania (tj. od 1990 r.) podnosili, że nie z ich winy w 1971 r. bez ich udziału toczyło się postępowanie o wywłaszczenie części nieruchomości. Przesłanka braku winy oznacza sytuację, gdy strona nie została zawiadomiona o wszczęciu postępowania lub nie została dopuszczona do udziału w istotnych czynnościach procesowych, albo nie mogła w nich brać udziału z powodów przez nią niezawinionych. Bezspornym jest, zdaniem skarżących, że nie otrzymali oni żadnej informacji o wszczętym postępowaniu wywłaszczeniowym, nie otrzymali także żadnej decyzji w tym przedmiocie, mimo iż ówczesny Urząd uzyskał informację o zgonie K. R. i nie uczynił nic w zakresie ustalenia spadkobierców. Organ wywłaszczeniowy nie sięgnął do własnej ewidencji (w tym samym gmachu), aby ustalić ostatni adres K. R. i w ten sposób dotrzeć do jego żony i dzieci (ten sam adres zamieszkania). Urząd ograniczył się jedynie do dokonania obwieszczenia o wszczęciu postępowania i rozprawie (z tym, że w aktach brak dowodu na wykonanie tej czynności) oraz o wydaniu decyzji (dowód obwieszczenia o decyzji jest w aktach).

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd bada, czy organ administracji orzekając w sprawie nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Należy dodać, że zgodnie z treścią art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Analiza zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wskazuje na zasadność skargi, ponieważ zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa dającym podstawy do wznowienia postępowania. Organy administracji obu instancji nie ustaliły bowiem wszystkich następców prawnych byłych współwłaścicieli wywłaszczonej nieruchomości, choć wznowione ostatecznym postanowieniem Kierownika Urzędu Rejonowego w W. z dnia [...] grudnia 1997 r. postępowanie w sprawie wywłaszczenia części przedmiotowej nieruchomości, winno było toczyć się z udziałem wszystkich osób, których interesów prawnych dotyczy.

Postępowanie administracyjne zakończone zaskarżoną decyzją toczyło się w jednym z nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 4 kpa). Podkreślić jednak należy, że postępowanie to podlega tym samym zasadom, co postępowanie zwykłe, z uwzględnieniem w szczególności zasad określonych w art. 7, 10, 77 i 80 kpa, z tym jedynie wyjątkiem, że przedmiotem sprawy jest ustalenie, czy zachodzi wskazana przesłanka zawarta w art. 145 § 1 kpa. W pierwszej zatem kolejności organ przystępując do rozpatrzenia sprawy obowiązany jest ustalić przedmiot i zakres postępowania, zgromadzić niezbędny materiał dowodowy, a także określić krąg osób mających interes prawny w sprawie i zapewnić tym osobom możliwość uczestniczenia w postępowaniu. W postępowaniu administracyjnym wydanie prawidłowej decyzji w każdym przypadku powinno poprzedzać dokładne ustalenie stanu faktycznego istotnego w sprawie. Zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej, wyrażoną w art. 7 kpa, organy administracji publicznej mają obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, mając na względzie zarówno interes społeczny, jak również słuszny interes obywateli. Artykuł 77 § 1 kpa stanowi zaś, że organ administracji publicznej zobowiązany jest w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Oznacza to, że jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne mogące znaleźć wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym, czy nie w pełni rozpatrzonym. Zarzut dowolności zostaje wykluczony dopiero ustaleniami dokonanymi w całokształcie materiału dowodowego (art. 80 kpa), zgromadzonego i rozpatrzonego w sposób wyczerpujący, a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku niezbędnego wydania decyzji o przekonującej treści. Podkreślić należy, że brak prawidłowego ustalenia przez organy orzekające w sprawie zakresu podmiotowego postępowania administracyjnego stanowi również naruszenie art. 10 kpa, zgodnie z którym organ jest obowiązany do zapewnienia czynnego udziału w każdym stadium postępowania wszystkim, których interesu prawnego postępowanie dotyczy.

W rozpatrywanej sprawie stwierdzić należy, że organy obu instancji uchybiły opisanym wyżej obowiązkom. We wznowionym postępowaniu administracyjnym winny brać udział wszystkie osoby będące stronami postępowania zakończonego ocenianą w postępowaniu nadzorczym decyzją, bądź następcy prawni tych osób, a ponadto inne podmioty, które wykażą, że mają interes prawny w rozumieniu art. 28 kpa uprawniający je do udziału w tym postępowaniu. Realizacja zasady czynnego udziału stron w postępowaniu należy do obowiązków organów administracji od chwili wszczęcia postępowania aż do jego zakończenia. Od zasady czynnego udziału strony w postępowaniu organ może odstąpić – na podstawie art. 10 § 2 kpa – tylko w przypadkach, gdy załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego, albo ze względu na grożącą niepowetowaną szkodę materialną. W takim przypadku organ jest zobowiązany wykazać przyczyny odstąpienia od zasady określonej w art. 10 § 1 kpa. W niniejszej sprawie nie zachodziły okoliczności wyłączające zasadę czynnego udziału strony w postępowaniu. Analiza akt administracyjnych dowodzi, że w sprawie niniejszej wskazany obowiązek nie został dopełniony. W aktach brak jest bowiem dokumentów (sądowych stwierdzeń nabycia spadku) pozwalających na prawidłowe i pełne ustalenie wszystkich obecnych następców prawnych byłych współwłaścicieli wywłaszczonej nieruchomości, którzy winni być uczestnikami niniejszego postępowania. Organy (a szczególnie Wojewoda [...]) nie wyjaśniły na jakiej podstawie wybiórczo uznały za następców prawnych byłych współwłaścicieli wywłaszczonej nieruchomości jedynie: T. A. A. , M. D. A., M. A. S. (dziedziczący po A. A.), K. T. (dziedziczą po B. R. ), A. R. R. , L. M. (w decyzji błędnie podano jako M.) i T. H. R. (dziedziczących po H. R. , K. R. i F. R.), S. P. , S. P. , S. R. , W. M. B. , H. K. i K. J. R. (dziedziczących po K. R.), pozostałym uczestnikom odmawiając tego prawa. W szczególności, że w aktach sprawy brak jest m.in. stwierdzeń nabycia spadku po: A. A. i B. R. oraz E. R., H. Z., C. M., S. P. (który jak wynika z uzyskanego w niniejszej sprawie przez Sąd "Odpisu skróconego aktu zgonu" zmarł dnia [...] lutego 2006 r., czyli jeszcze przed wydaniem decyzji organu I instancji – k-57 akt sąd.) i ewentualnie również po ich dalszych spadkobiercach. Ponadto w aktach organu I instancji (ozn. Nr [...]) znajduje się "Odpis skrócony aktu zgonu" T. H. R. , z którego wynika, że zmarła ona dnia [...] listopada 2000 r. Dokument ten został doręczony organowi I instancji przez L. M. w dniu 11 stycznia 2005 r. i stanowił załącznik do pisma z dnia 28 grudnia 2004 r. Fakt ten winien być wzięty przez organy orzekające w sprawie pod uwagę z urzędu przed wydaniem merytorycznych rozstrzygnięć (Prezydenta Miasta W. z dnia [...] kwietnia 2006 r. i Wojewody [...] z dnia [...] października dnia 2006 r.). Niezrozumiałe w tej sytuacji i całkiem niezgodne z prawem jest zatem postępowanie obu organów, które nadal przesyłały zapadłe w sprawie decyzje administracyjne osobie nieżyjącej i mimo posiadanej wiedzy nie podjęły żadnych działań w celu ustalenia aktualnego kręgu stron postępowania. Podkreślić należy, że pierwsze informacje o śmierci T. R. organ II instancji posiadał już od 2002 r. (w aktach administracyjnych sprawy oznaczonych nr [...] znajduje się nieodebrana przez T. R. decyzja Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2002 r. z adnotacją doręczyciela "Nie żyje" oraz również nieodebrane decyzje tegoż organu z dnia [...] maja 2003 r. nr [...] i następna z dnia [...] września 2004 r. nr [...], obie z adnotacją doręczyciela "Nie żyje"). Naruszenie zasady udziału strony w postępowaniu jest przesłanką wznowienia postępowania uzasadniającą uchylenie decyzji przez Sąd Administracyjny bez względu na to, czy miało ono, czy też nie miało wpływu na wynik sprawy. Do zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) nie ma przy tym znaczenia, że zgodnie z art. 147 kpa wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 kpa następuje tylko na żądanie strony (np. wyrok SN z dnia 4 grudnia 2002 r., sygn. akt III RN 200/01, publ. OSNAPiUS 2003, nr 24, poz. 582, wyrok NSA z dnia 2 lutego 2006 r. sygn. akt II OSK 496/05, niepubl., Kabat A. Komentarz do ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Zakamycze, 2005). Wniosek taki wypływa zarówno z treści przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jak też jest akceptowany w doktrynie postępowania administracyjnego oraz w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 26 stycznia 1999 r., sygn. akt III SA 979/98, LEX nr 39458, wyrok NSA w Warszawie z dnia 4 kwietnia 1997 r., sygn. akt III SA 1795/95, LEX nr 29916). Powyższy przepis nakazuje sądowi administracyjnemu uchylenie decyzji w razie stwierdzenia naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 26 maja 1998 r., syg. akt II SA 915/97, publ. Glosa 1999/1/28).

Dodatkowo za całkowicie błędne i niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa Sąd uznał również stanowisko organu II instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, z którego wynika, że organ ten uznał, iż "doręczenie decyzji organu I instancji osobom, co do których na podstawie dostępnego w sprawie materiału dowodowego, organ II instancji nie mógł jednoznacznie stwierdzić, czy posiadają legitymację do występowania w niniejszej sprawie na prawach strony, gdyż nie są spadkobiercami poprzedniego właściciela nieruchomości ustalonymi w trybie przepisów kodeksu cywilnego", za prawidłowe ponieważ "nastąpiło to jednak w formie jedynie zakomunikowania jej treści, o czym świadczy zapis "do wiadomości" w rozdzielniku decyzji". Kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje odrębnego trybu doręczania decyzji administracyjnej "do wiadomości". Natomiast przepis art. 109 § 1 kpa daje organowi prawo doręczenia decyzji administracyjnej na piśmie jedynie stronom postępowania zakończonego tą decyzją. Z doręczeniem decyzji administracyjnej wiążą się bowiem przewidziane w Kodeksie postępowania administracyjnego skutki prawne (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2005 r., sygn. akt I SA/Wa 1596/04, niepubl.). Doręczenie decyzji nie tylko stronom postępowania, lecz także innym osobom lub organom wymaga istnienia takiego obowiązku w przepisach szczególnych (np. art. 38 i 99 prawa budowlanego). Taka sytuacja nie wystąpiła jednak w rozpatrywanej sprawie. Skoro zapadła w postępowaniu decyzja została skutecznie doręczona wymienionym w niej osobom, oznacza to, że były one przez organ I instancji uznane za strony postępowania. Czy takie postępowanie organu I instancji było zgodne z prawem, winno natomiast podlegać ocenie organu II instancji w ramach prowadzonego postępowania odwoławczego. Status strony postępowania administracyjnego określa przepis art. 28 kpa. W tej sprawie nie ma miejsca na stosowania jakichkolwiek domniemań, uogólnień bądź analogii. W świetle przedstawionych okoliczności wyjaśnienia organu odwoławczego w kwestii braku interesu prawnego wskazanych przez niego osób oraz oceny skutków prawnych doręczenia tym osobom decyzji I instancji są nieprawidłowe i nie znajdują, zdaniem Sądu, podstaw prawnych.

Podsumowując Sąd uznał, że z nadesłanych akt sprawy wynika, że w przedstawionych wyżej istotnych kwestiach zachodzą poważne wątpliwości, które nie zostały wyjaśnione w toku kontrolowanego postępowania. Brak także dowodów na to, że organ II instancji prowadził jakiekolwiek postępowanie wyjaśniające w tym kierunku. Natomiast stwierdzenie przez Sąd powyższych uchybień i wad postępowania skutkuje koniecznością uchylenia obu decyzji wydanych w sprawie. Poza oceną Sądu pozostaje w tej sytuacji zasadność kwestionowanego rozstrzygnięcia, bowiem dopiero decyzja wydana w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania może być przedmiotem oceny Sądu co do istoty sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ winien przede wszystkim uzupełnić materiał dowodowy w sprawie o wszystkie sądowe stwierdzenia nabycia spadków po byłych współwłaścicielach wywłaszczonej nieruchomości i ich spadkobiercach, niezbędne do prawidłowego ustalenia aktualnego kręgu osób mających przymiot strony postępowania w rozumieniu art. 28 kpa. Dopiero w oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy organ ustali komu i na jakiej podstawie przysługuje przymiot strony we wznowionym postępowaniu wywłaszczeniowym i zapewnieni tym podmiotom możliwości czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym. Swoje ustalenia i stwierdzenia organ wyjaśni szczegółowo (wraz z odwołaniem się do odpowiednich, zgromadzonych w sprawie dokumentów) - zgodnie z treścią art. 107 § 3 kpa - w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) orzekł jak w sentencji.