Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędziowie NSA Stefan Babiarz (spr.), Marian Jaździński, Protokolant Piotr Dębkowski, po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2005 r. na rozprawie w II Wydziale Izby Finansowej skargi kasacyjnej Małgorzaty K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 22 stycznia 2004 r. sygn. akt I SA/Łd 2041/02 w sprawie ze skargi Małgorzaty K. na postanowienie Izby Skarbowej w Ł. Ośrodek Zamiejscowy w P. z dnia 10 września 2002 r. (...) w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpoznania z powodu uchybienia terminu do jego wniesienia 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od Małgorzaty K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. Ośrodek Zamiejscowy w P. kwotę 120 zł (słownie sto dwadzieścia złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2004 r. /I SA/Łd 2041/02/ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Małgorzaty K. na postanowienie Izby Skarbowej w Ł. z dnia 10 września 2002 r. (...) w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpoznania z powodu uchybienia terminu do jego wniesienia. Z ustaleń Sądu wynika, że decyzję organu pierwszej instancji z dnia 29 maja 2002 r. doręczono skarżącej w dniu 8 czerwca 2002 r., a nie jak błędnie przyjęto w zaskarżonym postanowieniu w dniu 6 czerwca 2002 r. Zdaniem Sądu organ popełnił błąd w obliczeniu terminu. Skoro zawiadomienie o pozostawieniu przesyłki w placówce pocztowej /awizo/ nosi datę 31 maja 2002 r. to siedmiodniowy termin liczony zgodnie z art. 150 par. 1 pkt 2 i par. 2 oraz art. 161 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm.- zwana dalej ord.pod./ liczyć należy od 1 czerwca 2002 r. i kończy się on z upływem 7 czerwca 2002 r. Zatem skuteczność doręczenia następuje z dniem 8 czerwca 2002 r. i od niego liczyć należy dwutygodniowy termin do wniesienia odwołania, a nie od 6 czerwca 2002 r. Błąd ten jednak zdaniem Sądu nie miał istotnego wpływu na wynik sprawy i nie było podstaw do zastosowania art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm. - zwana dalej p.p.s.a./. Ponadto Sąd ustalił, że organ pierwszej instancji podjął także próbę doręczenia decyzji już przez swojego pracownika i udokumentował doręczenie notatką służbową z dnia 19 czerwca 2002 r. Z dowodu tego oraz treści pisma informującego o pozostawieniu przesyłki w Urzędzie Miasta w T., a także adnotacji tegoż urzędu na potwierdzeniu odbioru o niepodjęciu przesyłki do dnia 3 lipca 2002 r. wynika, że organ w zaskarżonym postanowieniu nie naruszył także przepisu art. 150 par. 2 ord.pod. W tej mierze bowiem Sąd podzielił ustalenia zawarte w zaskarżonym postanowieniu, iż pracownik tego organu usiłował doręczyć skarżącej decyzję i wobec niemożności doręczenia jej osobiście, niemożności doręczenia jej mężowi odmawiającego jej przyjęcia, naklejenie na bramie posesji przy ul. D. 28 w T. informacji o pozostawieniu przesyłki do odebrania w Urzędzie Miasta w T., gdzie pozostawała od 19 czerwca 2002 r. do 31 lipca 2002 r. powoduje ten skutek, że można uznać ją za doręczoną ponownie w dniu 27 czerwca 2002 r. Skoro więc skarżąca wniosła odwołanie dopiero w dniu 5 sierpnia 2002 r. to nastąpiło to z uchybieniem czternastodniowego terminu określonego w art. 223 par. 2 pkt 1 ord.pod. liczonego tak od dnia 8 czerwca 2002 r. jak i od 27 czerwca 2002 r. W konsekwencji Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.

Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną sporządzoną przez pełnomocnika skarżącej adwokata T. S., który zaskarżył go w całości i zarzucił:

" - naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy tj. art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. poprzez jego nie zastosowanie w sytuacji gdy stwierdzone przez Sąd naruszenie przepisów postępowania miało istotny wpływ na wynik sprawy nadto,

- naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy tj. polegające na:

- przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż strona nie uprawdopodobniła, że uchybienie nastąpiło bez jej winy,

- oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na treści notatki służbowej, która w świetle art. 181 ord.pod. nie ma przymiotu dowodu."

Z powyższych podstaw pełnomocnik strony "wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych". W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podkreślił, że "w ocenie Sądu przyczyną uzasadniającą odmowę przywrócenia terminu do wniesienia odwołania jest brak uprawdopodobnienia przez stronę, że nie ponosi winy za wniesienie odwołania po terminie".

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw i podlega oddaleniu.

Z przepisu art. 176 p.p.s.a. wynika, że skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

W przepisie tym - co ma istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia Sądu - wskazano, że istotnym materialnoprawnym, a więc nieusuwalnym wymogiem skargi kasacyjnej jest "przytoczenie podstaw kasacyjnych". Te zaś zostały wskazane w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. Są nimi:

1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2. naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przytoczenie tych podstaw kasacyjnych powinno zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazywać przepisy prawa konkretnie wymienione, które zostały naruszone w zaskarżonym orzeczeniu. Jest to o tyle istotne, że zgodnie z art. 183 par. 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania. Przepisy te powinny być więc literalnie wyliczone i wymienione w skardze kasacyjnej ze wskazaniem, w przypadku naruszenia przepisów postępowania, na czym polega istotny wpływ tych naruszeń na wynik sprawy oraz wykazanie związku przyczynowego między uchybieniami a wydanym w sprawie orzeczeniem.

Wniesiona w niniejszej sprawie skarga kasacyjna w znacznej części a dotyczącej zarzutów: "przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów" oraz "oparcia rozstrzygnięcia wyłącznie na treści notatki służbowej" nie spełnia powyższych wymogów. Przede wszystkim dlatego, że nie wskazano przepisów postępowania, które w tym zakresie Sąd w zaskarżonym wyroku naruszył, a poza tym autor skargi kasacyjnej nie wykazał związku miedzy tymi naruszeniami a wydanym orzeczeniem, pomijając już nawet to, że ta podstawa kasacyjna musi wykazywać nie jakikolwiek lecz istotny wpływ tych uchybień na wynik sprawy co uszło uwadze autorowi. W konsekwencji więc jedynym przepisem jaki wedle skargi kasacyjnej naruszył Sąd jest art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. przez to, że Sąd go nie zastosował i nie uchylił zaskarżonego postanowienia". Tak sformułowany zarzut naruszenia przepisów postępowania nie jest wystarczający do merytorycznego rozpoznania. Zwrócić bowiem uwagę trzeba na to, że rozstrzygnięcie oddalające skargę czy też uchylające zaskarżone postanowienie nie jest następstwem zastosowania art. 151 p.p.s.a. czy art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. ale jest konsekwencją ustaleń poprzedzających wydanie wyroku i zastosowania przepisów prawa nakazujących Sądowi takie ustalenia czynić. Przede wszystkim chodzi tutaj np.: o art. 141 par. 4, art. 133 par. 1 p.p.s.a. czy w powiązaniu z przepisami Ordynacji podatkowej. Naruszenia tych zaś w skardze kasacyjnej nie postawiono. To oznacza, że przypisanie Sądowi naruszenia tylko art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. nie jest wystarczające do wzruszenia zaskarżonego wyroku.

Na marginesie tylko, a to w związku z argumentacją uzasadnienia skargi kasacyjnej należy podkreślić, że zaskarżony wyrok odnosił się do rozpoznania skargi na postanowienie Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania, a nie jak chce autor skargi kasacyjnej na odmowę przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Sprawa ze skargi kasacyjnej na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jest przedmiotem odrębnego rozpoznania /FSK 1398/04/.

Podkreślić trzeba, że w orzecznictwie jak i w literaturze przyjmuje się, że wydanie postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu do wniesienia odwołania nie zamyka drogi i nie jest przeszkodą do rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu.

W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił.