Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: sędzia NSA Joanna Runge- Lissowska sędzia del. WSA Jacek Fronczyk (spr.) Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 189/07 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wypowiedzeniu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2007 r. o sygn. akt II SA/Wa 189/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. K. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wypowiedzeniu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Mjr rez. B. K. do roku 2003 pełnił zawodową służbę wojskową na stanowisku służbowym Starszy Wykładowca - Zespół Pracowników Dydaktycznych i Pomocniczych - Komenda - Centrum [...] w P., która to jednostka wojskowa z dniem 31 grudnia 2002 r. uległa rozformowaniu, na podstawie rozkazu Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z dnia 8 sierpnia 2002 r. nr 332/Org./P1 w sprawie zmian organizacyjnych w jednostkach szkolnictwa wojskowego podległych Dowódcom Wojsk Lądowych i na podstawie rozkazu Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia [...] nr [...]. Tym samym zajmowane przez B. K. stanowisko służbowe uległo likwidacji.

W związku z faktem, że nie było możliwości zaproponowania innego stanowiska służbowego, stosownie do posiadanego stopnia wojskowego oraz kwalifikacji, Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] nr [...], działając na podstawie art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t. j.: Dz. U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55 ze zm.) w związku z § 137 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 38 ze zm.), wypowiedział mjr B. K. stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej. Wypowiedzenie doręczono oficerowi w dniu 16 grudnia 2002 r., a następnie Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] nr [...] zwolnił go z zawodowej służby wojskowej z dniem 31 stycznia 2003 r. i przeniósł do rezerwy wskutek upływu terminu wypowiedzenia, skróconego na jego wniosek.

W dniu 20 lipca 2006 r. B. K. złożył do Ministra Obrony Narodowej wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego MON z dnia [...] nr [...], na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zarzucając, że decyzja ta została podjęta i doręczona jeszcze przed faktyczną likwidacją stanowiska służbowego.

Minister Obrony Narodowej postanowieniem z dnia [...] nr [...] wszczął postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności powyższej decyzji i w konsekwencji decyzją z dnia [...] nr [...], mając za podstawę art. 157 § 1 i art. 158 § kpa, odmówił stwierdzenia jej nieważności.

W uzasadnieniu podał, że w przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż na podstawie wskazanych już wyżej aktów prawnych, zajmowane przez skarżącego stanowisko służbowe uległo likwidacji, a rozkaz Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z dnia 8 sierpnia 2002 nr 332/Org./P1 miał charakter konstytutywny, mocą którego dokonano rozformowania jednostki. Rozkaz ten nie był zapowiedzią rozformowania jednostki w przyszłości. Stanowił on podstawę podjęcia działań personalnych, zmierzających do przesunięcia żołnierza na inne stanowisko służbowe, a w przypadku braku takich możliwości, do wypowiedzenia mu stosunku służbowego. Ponieważ dla skarżącego jednak nie znaleziono odpowiedniego stanowiska, a na brak możliwości wyznaczenia skarżącego na inne stanowisko służbowe miał również wpływ fakt radykalnego zmniejszenia się stanu osobowego Sił Zbrojnych, przeto w tej sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy pragmatycznej.

Ponadto organ wskazał, że w obowiązującym wówczas stanie prawnym przewidywano dziewięciomiesięczny okres wypowiedzenia i w tej sytuacji żołnierz był należycie chroniony, przy czym okres wypowiedzenia stosunku służbowego zaczął biec od dnia 1 stycznia 2003 r., a zatem od chwili ostatecznej likwidacji zajmowanego przez zainteresowanego stanowiska służbowego.

Podkreślono również, że skarżący wniósł o skrócenie mu okresu wypowiedzenia. Wobec powyższego - w ocenie organu - nie wystąpiły w rozpoznawanej sprawie przesłanki z art. 156 § 1 kpa.

W skierowanym do Ministra Obrony Narodowej wniosku z dnia 5 października 2006 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy B. K. zarzucił wymienionej decyzji naruszenie art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy pragmatycznej, poprzez przyjęcie, że w dacie podejmowania decyzji wypowiedzeniowej, stan etatowy jednostki nie uległ jeszcze zmianie i nie nastąpiła faktyczna likwidacja zajmowanego przez niego stanowiska służbowego. Niezależnie od tego, sformułował zarzut o naruszeniu art. 107 § 3 kpa, poprzez brak dostatecznego uzasadnienia decyzji o wypowiedzeniu stosunku służbowego, tj. nieprecyzyjne określenie zastosowanej przesłanki, zawartej w art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy (rozformowanie czy likwidacja stanowiska służbowego).

Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] nr [...], mając za podstawę art. 127 § 3 oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniosku.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję B. K. zarzucił naruszenie art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy pragmatycznej oraz art. 107 § 3 kpa, wnosząc o uchylenie obu wydanych w sprawie decyzji, bądź o stwierdzenie ich nieważności. Powołał się przy tym na argumentację zawartą zarówno we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji, jak i we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Stwierdził także, że naruszenie prawa ma charakter rażący, a decyzja dotknięta taką wadą nie odpowiada wymogom praworządności.

W odpowiedzi na skargę Minister Obrony Narodowej wniósł o jej oddalenie, powołując się na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

W piśmie procesowym z dnia 22 lutego 2007 r. skarżący ponowił swoje wnioski ujęte w skardze, dodając jednocześnie, że dopiero z dniem 1 stycznia 2003 r. powołano Grupę Likwidacyjną, co świadczy, że dopiero z tym dniem rozpoczął się proces likwidacji jednostki wojskowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, dokonując kontroli legalności wydanych w sprawie decyzji, nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 78 ust. 2 pkt 2 cytowanej wyżej ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, dokonanie wypowiedzenia stosunku służbowego przez właściwy organ wojskowy mogło nastąpić, jeżeli jednostka wojskowa, w której żołnierz zawodowy pełnił zawodową służbę wojskową, podlegała rozformowaniu lub zmniejszył się jej stan etatowy, a brak było możliwości wyznaczenia go na inne stanowisko służbowe.

WSA w Warszawie zaznaczył, że na podstawie przywołanego już wcześniej rozkazu Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z dnia 8 sierpnia 2002 r. nr 332/Org./P1 w sprawie zmian organizacyjnych w jednostkach szkolnictwa wojskowego podległych Dowódcom Wojsk Lądowych z dniem 1 stycznia 2003 r. Centrum Szkolenia Czołgowo - Samochodowego w P. zostało rozformowane i w konsekwencji zajmowane przez skarżącego stanowisko służbowe uległo likwidacji. Organ w sposób należyty wykazał, iż istotnie brak było możliwości wyznaczenia skarżącego na inne stanowisko służbowe. Poszukiwano bowiem możliwości wykorzystania wymienionego oficera na innych stanowiskach w różnych rodzajach wojsk Sił Zbrojnych, jednakże poszukiwania te nie przyniosły dla niego oczekiwanych rezultatów. Stąd też, zostały spełnione przesłanki z art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy, prowadzące do wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej.

Sąd wyjaśnił przy tym, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest jednym z trybów nadzwyczajnych wzruszenia decyzji ostatecznej. Ochrona takich decyzji została wyrażona ogólną zasadą trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych - art. 16 § 1 kpa.

Z kolei przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji zostały wyczerpująco określone w art. 156 § 1 kpa, a mianowicie organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:

1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości;

2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa;

3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną;

4) została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie;

5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały;

6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą,

7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.

Zestawienie to stanowi katalog zamknięty przyczyn stwierdzenia nieważności. Taka redakcja przepisu, zważywszy również na nadzwyczajny charakter tej instytucji, nie pozwala na stosowanie wykładni rozszerzającej względem tego przepisu. Pozytywna decyzja organu pierwszej instancji w rozpatrywanej sprawie mogłaby tylko zapaść w sytuacji, kiedy organ stwierdziłby, że decyzja wypowiedzeniowa została podjęta w okolicznościach określonych w przepisach art. 156 §1 kpa.

Działanie organu w trybie wniosku o stwierdzenie nieważności wymaga zupełnie innego podejścia do sprawy i zasadniczo się różni od postępowania zwykłego. Obowiązkiem organu, co zresztą uczynił, jest zajęcie się kwestiami ściśle prawnymi. W ich efekcie może, co najwyżej, dojść do wydania decyzji kasatoryjnej. Oznacza to, że w postępowaniu zmierzającym do ewentualnego wydania tego rodzaju decyzji nie ma proceduralnej możliwości poszerzenia materiału dowodowego sprawy. Tym samym nie wchodzi w grę również poczynienie dodatkowych (uzupełniających) ustaleń faktycznych W omawianym postępowaniu organ orzekający ogranicza się jedynie do poszukiwania uchybień i wadliwości, tak proceduralnych, jak i dotyczących prawa materialnego.

Rażące naruszenie prawa, w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa, na które w swym wniosku o stwierdzenie nieważności powołuje się skarżący, zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa, i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana, jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Obowiązkiem organu stwierdzającego nieważność decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, jest wyraźne wykazanie, jaki konkretny przepis został naruszony i dlaczego naruszenie to organ ocenił jako rażące (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 października 1992 r. o sygn. akt V SA 86/92, ONSA 1993/1/23).

O rażącym naruszeniu prawa mówić można tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność. W konsekwencji traktowanie naruszenia prawa jako "rażące" może mieć miejsce tylko wyjątkowo, a mianowicie, gdy jego waga jest znacznie większa, niż stabilność ostatecznej decyzji (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 1996 r. o sygn. akt III SA 565/95, Biul. Skarb. 1997/2/26 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 1995 r. o sygn. akt III ARN 22/95).

Dokonując analizy powyższych wywodów, Sąd podkreślił, że nie każde naruszenie prawa będzie stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności wydanej decyzji. Tylko rażące naruszenie prawa może skutkować wydaniem rozstrzygnięcia pozytywnego dla strony. Na gruncie niniejszej sprawy nie można jednak mówić o istnieniu tego rodzaju podstaw.

W rozpoznawanej sprawie kwestią zasadniczą jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy został zachowany związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy datą likwidacji zajmowanego przez skarżącego stanowiska a wypowiedzeniem mu stosunku służbowego. W ocenie Sądu I instancji, odpowiedź na to pytanie jest pozytywna. Likwidacja stanowiska służbowego jest bowiem procesem, który dla swojej prawidłowości wymaga czasu, zaś w niniejszej sprawie został on zapoczątkowany po wydaniu wspomnianego już wyżej rozkazu z dnia 8 sierpnia 2002 r.

Dla prawidłowości wypowiedzenia stosunku służbowego nie jest istotne, czy wypowiedzenia tego dokonano przed, czy po dacie wskazanej w rozkazie, lecz istotne jest, czy zachodzi związek pomiędzy likwidacją etatu a wypowiedzeniem stosunku służbowego. Konieczne zatem jest, aby wypowiedzenie było logiczną i nieuchronną konsekwencją likwidacji stanowiska służbowego, ale nie musi ono następować chronologicznie po dacie wskazanej, jako data owej likwidacji.

Wydanie decyzji o wypowiedzeniu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej jeszcze przed faktyczną likwidacją stanowiska służbowego nie stanowi rażącego naruszenia prawa, w rozumieniu art. 156 ust. 1 pkt 2 kpa, bowiem rozkaz Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego miał charakter konstytutywny.

W końcowej części uzasadnienia Sąd dodał, że okres wypowiedzenia skarżącemu stosunku zawodowej służby wojskowej nastąpił dopiero w dniu 31 stycznia 2003 r. i to jeszcze na jego wniosek o skrócenie wypowiedzenia. Bieg terminu wypowiedzenia rozpoczął się dopiero w dniu 1 stycznia 2003 r. Zatem zarówno początkowy, jak i końcowy okres wypowiedzenia, był usytuowany czasowo już po faktycznej likwidacji zajmowanego przez skarżącego stanowiska służbowego.

Powołanie się przez skarżącego na istnienie Grupy Likwidacyjnej pozostaje bez znaczenia dla oceny prawidłowości decyzji, ponieważ Grupa Likwidacyjna powstała w dniu 1 stycznia 2003 r. i nie dokonywała procesu rozformowania jednostki, ponieważ rozformowanie nastąpiło z dniem 31 grudnia 2002 r.

Sąd nie dopatrzył się także naruszenia art. 107 § 3 kpa, ponieważ rozformowanie macierzystej jednostki wojskowej skarżącego w konsekwencji spowodowało likwidację zajmowanego przez niego stanowiska służbowego.

Uznając skargę za nieuzasadnioną, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę oddalił.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie B. K. złożył skargę kasacyjną, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku w całości, poprzez stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz decyzji wydanej w I instancji, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku w całości, poprzez uchylenie zaskarżonej decyzję oraz decyzji wydanej w I instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Skarżący zawarł także postulat rozważenia możliwości przedstawienia poszerzonemu składowi Naczelnego Sądu Administracyjnego następujących pytań prawnych: czy stanowi rażące naruszenie prawa materialnego, a konkretnie art. 78 ust. 2 pkt 2 cytowanej wyżej ustawy z dnia 30 czerwca 1070 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, dokonanie wypowiedzenia stosunku służbowego żołnierzowi zawodowemu, motywowanego tym, iż jednostka wojskowa, w której żołnierz pełni służbę, ulega rozformowaniu i brak jest możliwości wyznaczenia żołnierza zawodowego na inne stanowisko służbowe, jeżeli jednostka ta od wielu miesięcy nie istnieje, żołnierz nie pełni w niej służby i nie zajmuje w niej żadnego stanowiska służbowego, i nie zbadano możliwości wyznaczenia na inne stanowisko w strukturach Sił Zbrojnych RP, w związku z tym, czy zachodzi pomiędzy tym wypowiedzeniem a owym rozformowaniem związek przyczynowy.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1070 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych w związku z art. 110 kpa, poprzez przyjęcie, że w świetle przytoczonego przepisu dopuszczalnym jest wypowiedzenie stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przy braku rzeczywistego, a w tym czasowego związku przyczynowego pomiędzy rozformowaniem jednostki wojskowej, w której żołnierz zawodowy nie pełni służby w chwili doręczenia mu decyzji o wypowiedzeniu a tym wypowiedzeniem.

Podniósł także zarzut naruszenia prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, polegającą na przyjęciu, że na tle stanu faktycznego niniejszej sprawy skarżący, w chwili doręczenia mu decyzji o wypowiedzeniu, zajmował stanowisko służbowe w strukturach Centrum [...] w P., które nie istniało już od dnia 31 grudnia 2002 r.

Ponadto zarzucił również naruszenie norm postępowania administracyjnego, poprzez oddalenie skargi na decyzję, odnoszącą się do decyzji obciążonej wadami formalnymi, mającymi istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia - art. 107 § 3 kpa, poprzez brak dostatecznego uzasadnienia decyzji administracyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny wskazanych w skardze podstaw kasacyjnych.

Skarga kasacyjna analizowana pod tym kątem nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, co sprawia, że nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedstawione w podstawach kasacyjnych zarzuty naruszenia prawa materialnego, a to art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t. j.: Dz. U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55 ze zm.) w związku z art. 110 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, oraz naruszenia prawa procesowego, tj. art. 107 § 3 kpa, uznać należy za chybione.

Adresatem zarzutu naruszenia zarówno prawa materialnego, jak i procesowego, może być tylko Sąd I instancji, ponieważ przedmiotem kontroli w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym jest zaskarżone orzeczenie tegoż Sądu.

Podstawą skargi kasacyjnej z art. 174 pkt 2 winno być - jak w niniejszej sprawie - naruszenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w sposób, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W jej ramach skarżący musi bezwzględnie powołać przepisy postępowania sądowoadministracyjnego, którym uchybił Sąd, uzasadnić ich naruszenie i wykazać, że wytknięte uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 czerwca 2004 r. o sygn. akt GSK 73/04, M. Pr. 2004, nr 14, s. 632). Tak więc, zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 110 i 107 § 3 kpa - co do zasady - nie może być skuteczny, ponieważ przepisy te nie regulują postępowania przed sądami administracyjnymi.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego, tj. art. 78 ust. 2 pkt 2 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, to również i ten zarzut nie jest trafny.

Przede wszystkim wskazać należy, że przedmiotowe postępowanie dotyczyło stwierdzenia nieważności decyzji wypowiedzeniowej, tzn. ustalenia, czy zachodzą przesłanki z art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Dokonując oceny przeprowadzonego przez organ administracji publicznej postępowania w tym zakresie, WSA w Warszawie zasadnie stwierdził, że przesłanki te nie występują.

O związku przyczynowym pomiędzy zmniejszeniem stanu etatowego jednostki wojskowej i likwidacją stanowiska służbowego a wypowiedzeniem stosunku służbowego wielokrotnie wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny i orzecznictwo w tym zakresie jest jednolite (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2007 r. o sygn. akt I OSK 1062/06, Lex 342499). Formułowanie zatem pod adresem Sadu I instancji zarzutów naruszenia art. 78 ust. 2 pkt 2 i art. 20 ust. 1 dawnej ustawy pragmatycznej należy traktować jako wyraz swoistej polemiki z prawidłową wykładnią, jaką zaprezentowano w zaskarżonym wyroku. Przedstawione w nim rozważania Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela.

Rozformowanie jednostki wojskowej czy zmniejszenie jej stanu etatowego, prowadzące w wielu przypadkach do likwidacji stanowisk wojskowych, to zdarzenia związane z procesem reorganizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, czego potwierdzeniem jest rozkaz Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z dnia 8 sierpnia 2002 r. nr 332/Org./P1 w sprawie zmian organizacyjnych w jednostkach szkolnictwa wojskowego podległych Dowódcom Wojsk Lądowych. Wobec braku możliwości dalszego pozostawienia skarżącego w służbie, likwidacja jego stanowiska musiała prowadzić do wypowiedzenia stosunku służbowego i trudno uznać, by w takich okolicznościach, jakie miały miejsce w niniejszej sprawie, brak było związku przyczynowego pomiędzy likwidacją stanowiska skarżącego a wypowiedzeniem stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej. Za nieuzasadniony Naczelny Sąd Administracyjny uznał postulat rozważenia możliwości wystąpienia z wnioskiem o rozstrzygnięcie tego rodzaju kwestii przez poszerzony skład Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Jak prawidłowo podniósł Sąd, bez wątpienia istniał związek przyczynowy pomiędzy rozformowaniem jednostki wojskowej, co spowodowało likwidację zajmowanego przez skarżącego stanowiska służbowego, a wypowiedzeniem mu stosunku służbowego.

W takiej sytuacji trudno podzielić zarzut naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 78 ust. 2 pkt 2 dawnej ustawy pragmatycznej, zaś art. 20 ust. 1 tej ustawy, poprzez błędną jego wykładnię.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że kontroli WSA w Warszawie poddane zostały decyzje wydane w trybie nadzwyczajnym, jakim jest tryb stwierdzenia nieważności decyzji - art. 156 § 1 kpa. W tym przypadku, w związku z zarzutem rażącego naruszenia prawa w decyzji o wypowiedzeniu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej (art. 156 § 1 pkt 2 kpa), nawet gdyby Sąd dopuścił się błędnej wykładni, czy to art. 78 ust. 2 pkt 2 czy art. 20 ust. 1 dawnej ustawy pragmatycznej, przy dokonywaniu oceny legalności decyzji w aspekcie wypowiedzenia, to - w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego - błędy wykładni nie mają charakteru rażącego naruszenia prawa i nie stanowią podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2000 r. o sygn. akt I SA/Ka 1582/98, Lex 42914 i wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2006 r. o sygn. akt II OSK 28/06, Lex 319171).

Z kolei, niewłaściwe zastosowanie prawa może polegać na pominięciu obowiązującego przepisu, który powinien być zastosowany w konkretnej sprawie. Wadliwość tej postaci naruszenia prawa sprowadza się więc w istocie do wadliwego wyboru przez sąd orzekający normy prawnej lub mylnej subsumpcji. W niniejszej sprawie nie można mówić o tego rodzaju naruszeniu.

Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny, działając w oparciu o art. 184 cyt. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w sentencji wyroku.