M. W. po wydaniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 5 lutego 2008 r. oddalającego jego skargę na bezczynność Wójta Gminy w przedmiocie świadczenia z pomocy społecznej, złożył wniosek o przyznanie mu prawa pomocy poprzez ustanowienie radcy prawnego.
W formularzu wniosku oświadczył, że jego jedynym źródłem dochodu jest świadczenie z pomocy społecznej w wysokości 159 zł miesięcznie; ponadto oświadczył, że posiada mieszkanie o pow. 20 m2 i udział ¼ w nieruchomości rolnej o pow. 5 arów.
Zgodnie z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, w sytuacji, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), zaś w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2).
Żądanie skarżącego ustanowienia radcy prawnego jest wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym – art. 245 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, gdy wnoszący jest osobą, której środki do życia ze względu na okoliczności życiowe są na tyle ograniczone, że zaspokajają jedynie podstawowe potrzeby życiowe w związku z czym poniesienie przez nią choć części kosztów sądowych prowadziłoby do powstania uszczerbku utrzymania koniecznego dla niej i jej rodziny.
Przedstawione przez skarżącego oświadczenie na okoliczność jego sytuacji majątkowej daje podstawę do przyjęcia, że nie jest on w stanie ponieść kosztów ustanowienia radcy prawnego. Instytucja prawa pomocy obwarowana jest przesłanką braku realnej możliwości poniesienia jakichkolwiek kosztów postępowania i może być stosowana w okolicznościach nadzwyczajnych, skrajnie trudnych.
W ocenie Sądu sytuacja M. W., utrzymującego się wyłącznie z niewielkich świadczeń z pomocy społecznej uzasadnia uwzględnienie wniosku; nieuwzględnienie żądania na tym etapie postępowania mogłoby pozbawić skarżącego prawa do obrony.
Z tych względów należało orzec, jak w sentencji postanowienia.
