Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Geremek (spr.) Sędzia WSA Aleksandra Łaskarzewska Asesor sądowy Karol Pawlicki Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Leśniarek po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2004r. sprawy ze skargi C.M. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] lipca 2001r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej o d d a l a s k a r g ę /-/K. Pawlicki /-/ T. Geremek /-/A. Łaskarzewska

Powiatowy Inspektor Sanitarny dla Miasta i Powiatu w K. decyzją z dnia [...].01.2001r. orzekł na podstawie § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18.11.1983r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. nr 65, poz. 294 z późn. zmian. ) o braku podstaw do stwierdzenia u C. M., ur. [...].05.1946r., ostatnio zatrudnionego w Hucie "A" S.A. na stanowisku aparatowego regeneracji soli fluorowych, choroby zawodowej – osteofluorozy.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że C. M. był zatrudniony w Hucie "A" S.A. w K. od [...].01.1972 na różnych stanowiskach pracy (jako ślusarz, ślusarz brygadzista, monter maszyn i urządzeń hutniczych, ślusarz zespołu dachowego), a od [...].07.1997r. na stanowisku aparatowego regeneracji soli fluorowych w Wydziale Elektrolizy. Na podstawie badań przeprowadzonych w Poradni Chorób Zawodowych K. Ośrodka Medycyny Pracy (radiologiczna ocena zdjęć układu kostno – stawowego oraz analiza badań przeprowadzanych w Instytucie Medycyny Pracy w L. w 1996 i 1998r.) orzeczono w dniu [...].11.2000r. o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - osteofluorozy. Ze względu na to, że do stwierdzenia choroby zawodowej niezbędne jest łączne wystąpienie dwóch przesłanek (rozpoznanie lekarskie oraz związek przyczynowy pomiędzy schorzeniem, a działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy), Powiatowy Inspektor Sanitarny - wobec nieistnienia jednej z tych przesłanek - orzekł o stwierdzeniu braku podstaw do rozpoznania osteofluorozy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył C. M., podnosząc wątpliwości dotyczące orzeczenia lekarskiego, na którym oparto rozstrzygnięcie organu I instancji. Stwierdził, że praca w warunkach szkodliwych spowodowała niewątpliwy uszczerbek na jego zdrowiu w postaci usztywnienia układu kostnego, upośledzenia niektórych zespołów mięśni i dróg oddechowych oraz niebolesnych zmian skórnych. Według odwołującego się badania lekarskie dotyczące rozpoznania osteofluorozy powinny być przeprowadzone bardziej wnikliwie i rzetelnie przez instytucje nie związane z Hutą "A".

Wojewódzki Inspektor Sanitarny Oddział Zamiejscowy w K. zaskarżoną decyzją z dnia [...].07. 2001r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy uznał, że decyzja ta jest zgodna z prawem, albowiem nie została spełniona przesłanka do stwierdzenia choroby zawodowej, tj. nie rozpoznano w trakcie badania lekarskiego osteofluorozy. Centrum Medycyny Pracy w P. Oddział w K. (dawny K. Ośrodek Medycyny Pracy) w opinii uzupełniającej z [...].06.2001r. potwierdziło brak rozpoznania u C. M. zmian w układzie kostnym, charakterystycznych dla tej choroby. Analiza radiogramów wykazała zmiany zwyrodnieniowe o charakterze pozazawodowym oraz skutki dawnych wypadków. Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., do którego wysłano na badania C. M. w związku ze złożonym odwołaniem, również stwierdził brak podstaw do rozpoznania u niego osteofluorozy.

Od powyższej decyzji C. M. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę, w której domaga się – jak należy domniemywać z jej treści – uchylenia orzeczenia organu odwoławczego. W uzasadnieniu skargi podniósł, iż przez 35 lat pracował w warunkach szkodliwych dla zdrowia i nie był wyposażony w odpowiednie środki ochronne (maski przeciwfosforowe). Według skarżącego orzeczenia lekarskie wydane w przedmiotowej sprawie są niejednoznaczne, a jego schorzenia błędnie powiązano z wypadkiem komunikacyjnym, któremu uległ w 1980r., albowiem są one spowodowane głównie szkodliwymi warunkami pracy.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Sanitarny Oddział Zamiejscowy w K. wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumenty przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył , co następuje:

Skarga wniesiona przez C. M. okazała się nieuzasadniona.

Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji były przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18.11.1983r. (Dz. U. nr. 65, poz. 294 z późn. zmian. ).

Zgodnie z treścią przepisu § 1 ust. 1 powyższego rozporządzenia za choroby zawodowe uważa się choroby określone w wykazie chorób zawodowych stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia, jeżeli zostały spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy. Do stwierdzenia istnienia takiej choroby niezbędne jest zatem łączne wystąpienie dwóch przesłanek – lekarskie rozpoznanie choroby umieszczonej w wykazie chorób zawodowych oraz określony związek przyczynowy choroby objętej wykazem z warunkami wykonywanej pracy. Właściwy inspektor sanitarny wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej na podstawie orzeczenia wydanego przez placówkę służby zdrowia upoważnioną (zgodnie z § 7 ust. 1 rozporządzenia) do rozpoznania takiej choroby oraz wyników dochodzenia epidemiologicznego.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż nie było podstaw do stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej. Dwie uprawnione i kompetentne medyczne placówki orzecznicze - Poradnia Chorób Zawodowych w K. oraz Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. wydały jednoznaczne opinie o braku podstaw do stwierdzenia u C. M. choroby zawodowej zamieszczonej w przedmiotowym wykazie – osteofluorozy. Przy ich wydaniu brano również pod uwagę wyniki badań skarżącego przeprowadzonych w Instytucie Medycyny Pracy w L. w 1996 i 1998r.

W. Centrum Medycyny Pracy w P. Oddział w K. w opinii uzupełniającej do orzeczenia Poradni Chorób Zawodowych w K., po przeanalizowaniu radiogramów układu kostno-stawowego skarżącego, nie stwierdziło zmian charakterystycznych dla osteofluorozy, a jedynie zmiany zwyrodnieniowe o charakterze pozazawodowym oraz skutki wcześniejszych wypadków. Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. ( jako organ orzeczniczy II stopnia ) również rozpoznał u badanego istnienie zmian zwyrodnieniowych w układzie kostno- stawowym, ale o charakterze samoistnym, pozazawodowym. Stwierdzono przy tym wyraźnie, że zmiany te nie dają podstawy do uznania ich za jednostkę chorobową wymienioną w wykazie chorób zawodowych. Organ ten stwierdził zatem u badanego brak zmian radiologicznych występujących przy osteofluorozie, chorobie wywołanej szkodliwym działaniem związków fluoru. Przeprowadzona u C. M. diagnostyka audiologiczna wykazała natomiast obustronne uszkodzenie słuchu typu odbiorczego, nie powodujące jednak upośledzenia funkcji słuchu w stopniu uzasadniającym rozpoznanie choroby zawodowej narządu słuchu.

Zauważyć przy tym należy, iż C. M. nie przedstawił w uzasadnieniu skargi żadnych nowych konkretnych argumentów, mogących skutecznie podważyć powyższe diagnozy lekarskie. Ograniczył się bowiem do opisu swoich schorzeń, analizowanych kilkakrotnie w trakcie przeprowadzonych badań.

Ze względu na powyższe okoliczności nie ulega wątpliwości, iż organy administracyjne I i II instancji prawidłowo uznały, że w przedmiotowej sprawie nie było podstaw do stwierdzenia istnienia choroby zawodowej u skarżącego, mimo bezspornego faktu narażenia C. M. w trakcie wykonywanej pracy na działanie związków fluoru w stężeniach przekraczających normatywy higieniczne. Bezwzględną bowiem przesłanką do uznania konkretnej choroby za chorobę zawodową jest umieszczenie jej w wykazie chorób zawodowych ( patrz: wyrok NSA w Warszawie z 12.08.1998r., sygn. I SA 768/98, LEX nr 45835; wyrok NSA w Warszawie z 04.06.1998r., sygn. I SA 238/98, LEX nr 45838 ). O negatywnym dla skarżącego wyniku sprawy przesądziło zatem to, że schorzenia stwierdzone u niego nie stanowią choroby umieszczonej w przedmiotowym wykazie. Ze względu na tę okoliczność rozważanie związku przyczynowego między schorzeniami skarżącego i środowiskiem jego pracy stało się w niniejszej sprawie bezprzedmiotowe.

Ponieważ zaskarżone decyzje były wydane zgodnie z przepisami prawa należało uznać, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr.153, poz.1270) w zw. z art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów powszechnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr. 153, poz. 1271 z późn. zmian. ) orzekł zatem o jej oddaleniu.

/-/A. Łaskarzewska /-/ T.M. Geremek /-/K.Pawlicki