Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Skupień Sędziowie Sędzia WSA Joanna Wierchowicz Asesor WSA Anna Juszczyk-Wiśniewska (spr.) Protokolant Ref. Marta Surmacz-Buszkiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2007 r. sprawy ze skargi RP Sp. z o. o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r. nr [...],[...] w przedmiocie klasyfikacji taryfowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję. 2. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu. 3. zasądza od Dyrektora Izby Celnej kwotę 755 zł (słownie złotych siedemset pięćdziesiąt pięć) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 29 września 2006 roku "RP" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] sierpnia 2006 roku nr [...],[...] uchylającą decyzję Urzędu Celnego z dnia [...] marca 2001 roku nr [...] w części dotyczącej podstawy prawnej - §1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie ceł na towary przywożone z zagranicy (Dz. U. Nr158, poz.1047) i utrzymującą w mocy w pozostałej części.

Jak wynika z akt sprawy, w kwietniu 1998 roku skarżąca złożyła do Dyrektora Urzędu Celnego wniosek o udzielenie pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania biernego w systemie wymiany 3.000 sztuk kratek działowych do samochodu "R" . Jako produkt zamienny miały zostać przywiezione z Niemiec samochody ciężarowe "R" ze ścianką działową również w ilości 3.000 sztuk. Urząd Celny w dniu [...] maja 1998 r. wydał skarżącej pozwolenie na korzystanie z procedury uszlachetniania biernego do końca 1998 r.

Jednolitym dokumentem administracyjnym SAD z dnia [...] maja 1998 roku nr [...] Agencja Celna, jako przedstawiciel skarżącej, dokonała zgłoszenia celnego jednego nowego pojazdu samochodowego "R" do transportu towarowego o ładowności do 1 tony zbudowanego na bazie samochodu osobowego, który objęto procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym. W zgłoszeniu zadeklarowano towar wg kodu PCN 8704 31 91 1. Z dokumentu wynika, iż krajem pochodzenia towaru jest Francja, a krajem wysyłki (eksportu) Niemcy. Do zgłoszenia dołączono między innymi fakturę z dnia [...] maja 1998 roku wystawioną na rzecz skarżącej przez "R", a dotyczącą odprawianego samochodu oraz wystawiony w języku niemieckim przez C GmbH rachunek z dnia [...] maja1998 roku dotyczący w/w pojazdu.

Postanowieniem z dnia [...] lutego 2000 roku Urząd Celny wszczął w sprawie [...] postępowanie celne dotyczące w/w zgłoszenia celnego w zakresie kodu PCN odprawianego towaru oraz kwoty wynikającej z długu celnego. Jednocześnie organ wezwał skarżącą do przedłożenia dokumentów, które mogą służyć do wyjaśnienia sprawy.

W odpowiedzi na wezwanie organu celnego skarżąca poinformowała,

iż wskazany w zgłoszeniu celnym kod towaru zgodnie z Taryfą celną oznacza "pojazdy samochodowe nowe o ładowności do 1000kg, zbudowane na bazie nadwozia samochodów osobowych lub osobowo – towarowych (kombi)" oraz,

że posiada na typy samochodów, odpowiadające sprowadzanym samochodom, stosowne świadectwo homologacji, zgodnie z którym samochody te są samochodami ciężarowymi. Do swojego pisma skarżąca dołączyła wydane w dniu 29 maja1998 roku przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej świadectwo homologacji typu pojazdu nr 1792-09. W przedłożonym świadectwie homologacji Minister stwierdził na podstawie badań przeprowadzonych w Instytucie Transportu Samochodowego (praca nr 5517-02), iż samochód ciężarowy marki "R" typ KC0CAF ( 1.4, RN75U) jest zgodny z załączonym opisem technicznym i odpowiada warunkom, o których mowa w §55 ust.2 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993 roku w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów.

Urząd Celny decyzją z dnia [...] marca 2001 roku uznał w/w zgłoszenie celne za nieprawidłowe w zakresie zastosowanej procedury celnej, opisu towaru, klasyfikacji importowanego towaru, jego wartości oraz wymiaru długu celnego i orzekł, iż sprowadzony towar to pojazd samochodowy osobowo – towarowy klasyfikowany wg kodu PCN 870322 19 0. W uzasadnieniu organ stwierdził, iż zamontowanie kratki działowej w samochodzie osobowym w ramach procedury uszlachetnienia biernego, nie zmieniło rodzaju tego samochodu. Wskutek tego zabiegu powstała zwiększona przestrzeń ładunkowa, co w rozumieniu taryfy celnej nie przesądza o zmianie kategorii pojazdów. Importowany samochód jest samochodem osobowo – towarowym klasyfikowanym do kodu PCN 8703.

Od decyzji tej skarżąca złożyła w ustawowym terminie odwołanie, a Główny Urząd Ceł decyzją z dnia [...] lipca 2001 roku nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej powołania w podstawie prawnej §1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie ceł na towary przywożone z zagranicy i w to miejsce wskazał §1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie ustanowienia taryfy celnej (Dz. U. Nr 158, poz. 1047), utrzymując w pozostałej części zaskarżoną decyzję w mocy.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 04 lutego 2005 roku wydanym w sprawie 3/ISA/Po 2807/01 decyzja ta została uchylona.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż organy celne nie przeprowadziły dowodu

z przedłożonego świadectwa homologacji typu pojazdu 1792-09, stwierdzającego,

że omawiany samochód jest samochodem ciężarowym. Świadectwo to jest dokumentem urzędowym, a z zaskarżonej decyzji nie wynika, aby organy celne przeprowadziły kontrdowody podważające wiarygodność przedłożonego świadectwa homologacji.

W tej sytuacji Dyrektor Izby Celnej wezwał skarżącą do przedłożenia 1/ umowy zawartej z dostawcą towarów firmą C, w wyniku której firma dokonywała przeróbek konstrukcyjnych w pojazdach, 2/ oryginału świadectwa homologacji wydanego przez w/w producenta na samochody po dokonanych przeróbkach konstrukcyjnych oraz 3/ oryginału świadectwa homologacji dla samochodu ciężarowego marki "R" produkcji [...] "R" wydanego przez właściwe władze kraju producenta. W odpowiedzi na wezwanie skarżąca wskazała, iż żądana umowa została dołączona do akt postępowania celnego w sprawie taryfikacji przywożonych samochodów "R", a obecnie znajduje się w archiwach firmy i po jej odszukaniu zostanie przedłożona. Co do żądanych świadectw homologacji skarżąca wskazała, iż według jej wiedzy nie istnieją.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2006 roku nr [...],[...] Dyrektor Izby Celnej uchylił decyzję Urzędu Celnego z dnia [...] marca 2001 roku nr [...] w części dotyczącej powołania w podstawie prawnej §1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie ceł na towary przywożone z zagranicy i w to miejsce wskazał §1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie ustanowienia taryfy celnej (Dz. U. Nr158, poz.1047), utrzymując ją w pozostałej części w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż stan fizyczny towaru pozostaje poza sporem. Niespornym jest, że przedmiotem importu były samochody marki "R" eksportowane przez firmę "R" jako samochody osobowe, do których – po ich wydaniu przez eksportera, wmontowane zostały kratki oddzielające przestrzeń pasażerską od bagażowej, a skarżąca przedłożyła nie potwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię świadectwa homologacji typu pojazdu nr 1792-09 z dnia 29 maja 1998roku wraz z kopią opisu technicznego typu pojazdu stanowiącego załącznik do tego świadectwa.

Kwestię sporną stanowi natomiast ocena stanu faktycznego i skutków materialno – prawnych jakie ten stan rodzi.

Zdaniem organu przedmiotem importu były samochody osobowe klasyfikowane do pozycji 8703 Taryfy celnej, a właściwą procedurą celną jest dopuszczenie do obrotu, a nie przywóz towarów po uszlachetnieniu biernym. Organ wskazał, że kierując się wytycznymi zawartymi w wyroku z 04 lutego 2005r. przy ponownym rozpatrywaniu odwołania od decyzji przeprowadzono dowód z przedłożonego przez stronę odwołującą się świadectwa homologacji typu nr 1792 – 09. Organ stwierdził, iż skarżąca przedłożyła jedynie kserokopię świadectwa homologacji, która nie posiada cech oryginału, a to poddaje w wątpliwość moc dowodową tego świadectwa i jego znaczenie w sprawie. Także z materialnego, a nie tylko formalnego, punktu widzenia dokument ten w niniejszej sprawie należy odrzucić. Zgodnie z pracą ITS nr 5517-02 badaniom poddano samochód

o określonych numerach identyfikacyjnych nadwozia nr [...], rok produkcji 1997, a więc pojazd zupełnie inny niż będący przedmiotem importu w niniejszej sprawie. Świadectwo potwierdza zgodność z opisem samochodu ciężarowego, a nie samochodu ciężarowego zbudowanego na bazie nadwozia samochodu osobowego o ładowności do 1000 kg. Świadectwo wydano 1998 roku, zaś przedmiotem importu był pojazd wyprodukowany w 1999 roku. To powoduje, iż nie może się ono odnosić do pojazdów będących przedmiotem niniejszej sprawy. Nadto zgodnie z pracą ITS, badania miały na celu sprawdzenie zgodności wykonania pojazdu z wymaganiami obowiązujących przepisów, a w aktach brak dokumentacji technicznej czy dokumentacji dotyczącej badań homologacyjnych samej kratki oraz punktów jej mocowania.

Organ wskazał także, iż przeprowadził kontrdowód z Certyfikatu Homologacji uzyskanego z Wydziału Świadectw "R" (Francja). Wynika z niego, iż samochody "R" należą do rodzaju samochodów osobowych wersja kombi z pięcioma miejscami do siedzenia. W dokumencie tym jako rodzaj pojazdu określono: osobowy. Zatem zgodnie z zamysłem producenta pojazdy te były pojazdami osobowymi.

Organ odwoławczy, powołując się na pismo Departamentu Transportu Drogowego Ministerstwa Infrastruktury dotyczące upoważnień do montażu przegrody w pojeździe faktycznie nowym, stwierdził iż z materiału dowodowego nie wynika, aby firma "R" kiedykolwiek udzieliła takiego upoważnienia jakiejkolwiek firmie. Brak jest jakiegokolwiek świadectwa homologacji wystawionego dla firmy C dokonującej przeróbek. Nawet gdyby uzyskano indywidualne świadectwa homologacji, takie świadectwo nie mogłoby skutecznie zmienić zasad stosowania prawa celnego.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ stwierdził, iż przyjęcie klasyfikacji zgodnie ze stanowiskiem skarżącej naruszałoby art.13 Kodeksu celnego oraz przepisy Taryfy celnej i prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania skarżącej w stosunku do innych importerów prowadzących działalność gospodarczą o podobnym charakterze. Skoro zatem w dniu dokonania zgłoszenia celnego przedmiotem importu były samochody osobowe, zmianie musiała ulec również procedura celna. Uszlachetnianie bierne polega na czasowym wywozie towarów krajowych poza polski obszar celny w celu poddania ich procesom uszlachetniania, a następnie na dopuszczeniu do obrotu produktów powstałych w wyniku tych procesów. Zgodnie z § 170 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 01 grudnia 1997r. w sprawie gospodarczych procedur celnych i procedur uproszczonych (Dz. U. z 1997r. Nr 147, poz. 989 ze zm.) opis produktów kompensacyjnych zawarty w zgłoszeniu celnym o dopuszczenie do obrotu produktów kompensacyjnych, powinien być zgodny z opisem tych produktów zawartych w pozwoleniu. Ponieważ, jak wykazano w niniejszej sprawie, produktem kompensacyjnym zgłaszanym przez skarżącą nie były określone w pozwoleniu na uszlachetnianie pojazdy z pozycji 8704 lecz samochody osobowe z pozycji 8703, organ I instancji zasadnie wydał decyzję o objęciu przedmiotowych samochodów procedurą dopuszczenia do obrotu. Klasyfikacja taryfowa oraz elementy kalkulacyjne do określenia kwoty długu celnego zostały przyjęte zgodnie z art. 85 § 1 kodeksu celnego według stanu towaru w dniu przyjęcia zgłoszenia celnego i wg stawek w tym dniu obowiązujących. Wartość celna przedmiotowego samochodu została ustalona na podstawie art. 23 § 1 Kodeksu celnego, zatem wliczono do wartości celnej samochodu osobowego wartość zamontowanej w nim kratki działowej, jako konsekwencję nie zamknięcia procedury uszlachetnienia biernego.

Zdaniem organu odwoławczego, z załączonych dokumentów nie wynika, by firma C (producent towaru) dokonywała przebudowy pojazdów importowanych przez skarżącą, ani występowała do władz homologacyjnych z wnioskiem o wydanie nowego świadectwa homologacji – mimo ciążącego na niej obowiązku jego uzyskania. Mimo wezwania skarżącej do przedłożenia takiej umowy, umowa ta nie została organom celnym udostępniona na żadnym etapie postępowania. Zgodnie z deklarowanym w dokumencie SAD kodem transakcji faktura powinna pochodzić od podmiotu, który dokonywał w procesie uszlachetnienia zmian w pojazdach pozwalających je uznać za ciężarowe. Tymczasem z dokumentu SAD wynika, iż eksporterem towaru była firma "R" (Francja), a nie firma C i to ona złożyła oświadczenie o pochodzeniu towaru, na podstawie, którego importer zadeklarował w przedmiotowym zgłoszeniu obniżone stawki celne.

We wspólnych aktach administracyjnych sprawy znajduje się wezwanie

o numerze [...] skierowane w dniu 4 maja 2000 roku do skarżącej i zobowiązujące ją do przedłożenia kontraktu wraz z jego roboczym tłumaczeniem, dokumentów odprawy kraju eksportu, wyciągu homologacji producenta oraz umowy zawartej z firmą C GmbH. Żądanych dokumentów skarżąca nie przedłożyła twierdząc, iż ze Spółką C GmbH nie łączyła jej pisemna umowa. Dołączyła jednak kserokopię świadectwa homologacji typu pojazdu nr 1792 z dnia 23 października 1997 roku wydanego przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej, stwierdzającego, iż samochód ciężarowy marki "R" typ KCOAAF jest zgodny z załączonym opisem technicznym. Skarżąca przedłożyła także pracę nr 5517 z października 1997 roku opisującą wyniki badań homologacyjnych w/w pojazdu. W pozycji 4.10 tej pracy opisano przegrodę oddzielającą przestrzeń ładunkową, a w pozycji 4.2 wskazano, iż importer zobowiązał się do corocznego informowania władzy homologacyjnej o numerach pojazdów z danego roku. Do pracy tej sporządzono trzy aneksy: z października 1997 roku, z maja 1998 roku i marca 1999 roku dotyczące różnych typów samochodów "R" z rodziny , oraz dołączono świadectwo homologacji typu pojazdu nr 1792 – 04. W aktach tych znajduje się także przetłumaczony z języka francuskiego opis samochodu "R" rodzina KC typ: KCOAAF EG jako samochodu osobowego, w stosunku do którego firma "R" S.A. stwierdziła, iż odpowiada całkowicie przewidzianym normom i może być zarejestrowany. Nadto pisma Ambasady RP we Francji z marca 2005 roku wynika, iż litera K w numerze podwozia określa rodzaj karoserii.

Powyższą decyzję Spółka otrzymała w dniu 30 sierpnia 2006 roku, a w dniu

29 września tegoż roku zaskarżyła ją do tut. Sądu, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności oraz stwierdzenie nieważności poprzedzającej ją decyzji organu

I instancji. Podstawę stwierdzenia nieważności obu decyzji miały stanowić przepisy art.247 §1 pkt2 i 3 w zw. z art.262 Kodeksu celnego. Alternatywnie skarżąca domagała się uchylenia obu decyzji jako wydanych z rażącym naruszeniem przepisów prawa materialnego i procesowego oraz zasądzenie wobec skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie: a/ §1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie ustanowienia Taryfy celnej, poprzez błędną klasyfikację importowanego samochodu do pozycji PCN 8703, b/ art.156 Kodeksu celnego przez niezastosowanie zwolnienia od cła

przy imporcie przegród działowych objętych uprzednio procedurą uszlachetnienia biernego oraz c/ §55 ust.1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993 roku w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na zupełnym pominięciu uprawnień i obowiązków importera w zakresie uzyskiwania świadectw homologacyjnych, d/ art.65 §5 Kodeksu celnego – poprzez wydanie decyzji

po upływie terminu przedawnienia prawa do jej wydania, e/ art. 87 ust. 1 Konstytucji – poprzez negowanie mocy wiążącej polskiej ustawy z 20 marca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym na rzecz bliżej nieokreślonych przepisów prawa francuskiego. Natomiast w zakresie przepisów prawa procesowego w/w decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie: art.153 p.p.s.a. poprzez niezastosowanie się do oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w wyroku WSA w Poznaniu w z dnia 26 stycznia 2005 roku ; oraz art.121 §1, 122, 125, 180 §1, 187 §1, 191, 194 §1 i 3, 233 §1 pkt 2a Ordynacji podatkowej w zw. z art.262 Kodeksu celnego. Jednocześnie skarżąca wniosła o przeprowadzenie dowodu z dokumentów dołączonych do skargi (uwierzytelnionej kopii świadectwa homologacji z załącznikami) celem wyjaśnienia istotnych wątpliwości podniesionych przez organ odwoławczy odnośnie formalnej poprawności dowodu na istnienie przedmiotowego świadectwa.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy powołał się na dotychczasową argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wnosząc o oddalenie skargi. Udzielając odpowiedzi powołał się na przepisy rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 7 października 1999 roku w sprawie homologacji pojazdów, a także wykazywał, iż zarzut przedawnienia zgłoszony

w skardze jest chybiony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Zgodnie z treścią art.1 §1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej,

a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna

z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Sąd bada zgodność z prawem obowiązującym w dniu podjęcia zaskarżonej decyzji. Nadto, zgodnie z przepisem art.3 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), sądy te sprawując kontrolę działalności administracji publicznej stosują środki określone ustawą. Środki te określone zostały przez przepisy art.145 do art.150 cyt. wyżej ustawy.

Na wstępie należy wyjaśnić, iż w myśl art.26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623

z późn. zm.) do spraw dotyczących długu celnego, który powstał przed dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej, stosuję się przepisy dotychczasowe. Cytowane uregulowanie dotyczy przepisów prawa materialnego

i w niniejszej sprawie winny być stosowane przepisy obowiązujące w chwili powstania długu celnego tj. 28 maja 1998 roku.

Przed podjęciem rozważań merytorycznych w pierwszej kolejności Sąd zobowiązany jest odnieść się do zarzutu naruszenia przez organ odwoławczy przepisów art.180 §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) w zw. z art.262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 roku Kodeks celny (Dz. U. Nr 160, poz. 1084 z późniejszymi zmianami) poprzez odrzucenie z przyczyn formalnych dowodu w postaci świadectwa homologacji. Zarzut ten jest o tyle chybiony, iż organ celny nie "odrzucił" kategorycznie tego dowodu

z uwagi na brak jego oryginału, a jedynie "poddał w wątpliwość jego moc dowodową

i znaczenie w niniejszej sprawie", nie rozwijając tej kwestii bardziej szczegółowo. Należy jednak podkreślić, iż skoro organ nabrał wątpliwości do mocy dowodowej przedłożonej kserokopii dokumentu urzędowego, to zamiast zobowiązywać stronę do przedłożenia oryginału, a następnie co nie można wykluczyć, prowadzić rozważania na temat autentyczności przedłożonego oryginału, powinien mając na uwadze art.122 i 187§1 ordynacji podatkowej zwrócić się do urzędu, który sporządził ten dokument. Tym samym rozstrzygnąłby definitywnie kwestie prawdziwości przedłożonego dokumentu.

Jako nietrafione należy uznać rozważania organu odwoławczego dotyczące merytorycznej zawartości przedstawionego świadectwa homologacji, które doprowadziły do naruszenia przepisu art.153 p.p.s.a. Wydany w przedmiotowej sprawie, przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, wyrok wskazywał, iż świadectwo homologacji, jako dokument urzędowy, wiązało organy celne w zakresie uznania za udowodnione tego co wynikało z jego treści. Dowód ten obalić mógł jedynie inny dowód, przeprowadzony w trybie art.194 §3 Ordynacji podatkowej, przeciwko prawdziwości zawartych w tym świadectwie informacji. Za taki kontrdowód nie można uznać Certyfikatu Homologacji z Wydziału Świadectw "R" we Francji. Fakt określenia w tym świadectwie samochodu "R" (brak w nim wskazania "") typ: KCOAAF EG jako samochód osobowy w żaden sposób nie może prowadzić do obalenia domniemania prawdziwości informacji zawartej w polskim świadectwie homologacji, iż samochód "R" o różnych typach w nim wymienionych (nie tylko KCOAAF) jest samochodem ciężarowym. Przede wszystkim certyfikat ten nie miał charakteru dokumentu urzędowego z art.194 §3 ordynacji podatkowej, ponadto przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej homologacja udzielona w innym państwie nie miała wpływu na procedury homologacyjne stosowane w Polsce - na co wskazano w piśmie z dnia 22 grudnia 2004 roku sporządzonym przez Ministerstwo Infrastruktury. Skoro zagraniczny certyfikat nie miał wpływu na stosowanie w Polsce procedury homologacyjnej, to tym bardziej nie mógł być kontrdowodem dla polskiej homologacji - co wynika z zasady wnioskowania "argumentum a minori ad maius". Nadto należy podkreślić, iż francuski certyfikat dotyczył samochodu bez kratki (przegrody) działowej, a wydając polskie świadectwo homologacji przeprowadzono badania homologowanych pojazdów, w których taką przegrodę zamontowano i w protokole z tych badań opisano – na str. 20. Podobnie przedstawia się sytuacja przy żądaniu przez organ przedstawienia świadectwa homologacji wydanego przez firmę C montującą kratki, ponieważ jest to firma niemiecka i wydanie przez nią ewentualnego certyfikatu (np. podobnego do Certyfikatu firmy "R") nie miałoby znaczenia w niniejszej sprawie. Przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602) w art.68 ust.1 zobowiązywały producenta lub importera nowego typu pojazdu samochodowego do uzyskania na ten pojazd świadectwa homologacji typu wydanego przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej. I Minister ten miał uprawnienia do cofnięcia świadectwa homologacji na dany typ pojazdu w razie stwierdzenia, że pojazd nie odpowiada warunkom określonym w świadectwie homologacji (ust.10 art. 68). Organ celny nie wskazał, aby Minister taką decyzję podjął.

Nie sposób zgodzić się także z twierdzeniem organu odwoławczego, iż badaniom poddano zupełnie inny typ samochodu niż pojazd będący przedmiotem importu w niniejszej sprawie, ponieważ świadectwo homologacji wydano na samochód ciężarowy "R" typ KCOCAF ( 1,4 RN75U), a zbadano samochód o określonych numerach nadwozia wyprodukowany w 1997 roku. Ze znajdujących się w aktach administracyjnych dokumentów wynika, iż wydane w październiku 1997 roku świadectwo homologacji dotyczące "R" o określonym typie rozszerzono o kilka innych typów tego pojazdu jeszcze w październiku 1997 roku, maju 1998 roku i marcu 1999 roku na podstawie aneksów do pierwszej pracy nr 5517. Aneksy te zawierają protokoły z badań homologacyjnych pojazdów, o które rozszerzono świadectwo homologacji. Zdaniem Sądu, z załączonych dokumentów wynika, iż na sprowadzony w rozstrzyganej sprawie typ pojazdu skarżąca świadectwo homologacji posiadała. Należy także zwrócić uwagę, iż przepisy dotyczące homologacji mają swoje źródło w cyt. wyżej ustawie – Prawo o ruchu drogowym, które zawiera definicje samochodu osobowego i samochodu ciężarowego.

Świadectwo homologacji które zostało załączone do niniejszej sprawy wydano w 1998 roku na typ sprowadzanego pojazdu. Pojazd ten został importowany w 1998 roku, a nie jak wskazuje w uzasadnieniu decyzji organ w 1999r. Ponadto z załączonego do świadectwa homologacji - opisu technicznego pojazdu wynika, iż dotyczy to pojazdu "R" 1,4 RN75U o numerach seryjnych nadwozia zaczynające się od numeru : [...].... . Z treści SAD wynika, że zgłoszeniu podlegał pojazd samochodowy (...) – nowy 1998r. "R" –[...] (...)[...] (...). Z tego też nie sposób zgodzić się z twierdzeniem organu, że w niniejszej sprawie świadectwo homologacji nie może odnosić się do pojazdu będącego przedmiotem niniejszej sprawy. Należy również uznać rację skarżącej, iż świadectwo homologacji otrzymuje się na typ pojazdu, a nie na każdy jego egzemplarz.

Jako nie mające znaczenia w niniejszej sprawie należy wskazać rozważania organu odwoławczego dotyczące braku ewentualnej zgody producenta na przeróbki sprowadzanych pojazdów samochodowych. Rozważania te znajdują oparcie w treści pisma Departamentu Transportu Drogowego Ministerstwa Infrastruktury, ale organ odwoławczy nie wskazał z jakich przepisów wynika obowiązek wyrażenia zgody przez producenta i jak ewentualny brak takiej zgody wpływa na informacje zawarte

w świadectwie homologacji. Natomiast ani z przepisów Prawa o ruchu drogowym, ani rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993r.

w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów (Dz. U. Nr155, poz.772

z późniejszymi zmianami) nie wynika obowiązek uzyskania przez firmę montującą kratki świadectwa homologacji. Świadectwo takie uzyskała w oparciu o obowiązujące przepisy skarżąca Spółka.

Z treści uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 04 lutego 2005r. ( a nie jak wskazuje strona skarżąca 26 stycznia 2005r.) uchylającego poprzednią decyzję organu odwoławczego wynika, iż Sąd kierował się także motywami przyjętymi przez NSA w wyroku z 17 sierpnia 2004 roku sygnatura akt GSK 482/04 wyroku. Wskazania co do dalszego postępowania nie zostały przez organ odwoławczy wykonane, mimo szerokiego odniesienia się do świadectwa homologacji w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Z art.13 §1 i 6 ustawy Kodeks celny, obowiązującego w dacie powstania

długu celnego, wynika, iż cła określane są na podstawie taryfy celnej, którą w drodze rozporządzenia ustanawia Rada Ministrów. Klasyfikację towarów w taryfie

celnej określa kod taryfy celnej (art.13 §5), a minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza wyjaśnienia do taryfy celnej. Taryfa celna obejmuje między innymi Polską Scaloną Nomenklaturę Towarową Handlu Zagranicznego

PCN. Jednakże w dacie powstania długu celnego obowiązywało wprawdzie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (Dz. U. Nr 158, poz. 1047 z późn. zm.), ale także jeszcze zarządzenie Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 17 września 1997 roku Wyjaśnienia do taryfy celnej (M.P. Nr 76, poz. 715).

Z powyższych przepisów wynika, iż dział 87 sekcji XVII (pojazdy, statki powietrzne, jednostki pływające oraz współdziałające urządzenia transportowe) obejmuje pojazdy nieszynowe i ich części i akcesoria. Pozycja 8703 obejmuje pojazdy samochodowe i inne pojazdy mechaniczne przeznaczone zasadniczo do przewozu osób (inne niż z pozycji 8702 czyli pojazdy samochodowe do przewozu dziesięciu lub więcej osób razem z kierowcą), włącznie z samochodami osobowo – towarowymi (kombi) oraz samochodami wyścigowymi. Pozycja 8704 obejmuje pojazdy samochodowe do transportu towarowego, przy czym kod PCN 8704 21 91 1 mówi o pojazdach samochodowych nowych o ładowności do 1000kg , zbudowanych na bazie nadwozia samochodów osobowych lub osobowo – towarowych (kombi).

W obu powołanych wyżej wyrokach Sądy (NSA i WSA) stwierdziły, iż Taryfa celna klasyfikuje pojazdy samochodowe według ich przeznaczenia, ale nie ustala (podobnie jak i inne przepisy prawa celnego) żadnych kryteriów (czy środków dowodowych) pozwalających ustalić przeznaczenie pojazdu na użytek klasyfikacji celnej, zatem dla potrzeb klasyfikacji taryfowej towaru nie można uznać za jedynie wiążących i wystarczających postanowień dotyczących nomenklatury taryfowej Taryfy celnej. Pomimo tego organ odwoławczy wadliwie interpretując świadectwo homologacji (ze względów wyżej omówionych), jako nie mające istotnej wartości dowodowej w niniejszej sprawie, ponownie oparł rozstrzygnięcie jedynie na przepisach prawa celnego. Obowiązkiem organu celnego w niniejszej sprawie było (w przypadku uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe) ustalenie, czy sprowadzony samochód jest zasadniczo przeznaczony do przewozu osób, czy też do transportu towarowego, przy czym w dokonywaniu tych ustaleń organ celny nie mógł pominąć przedłożonego przez skarżącą świadectwa homologacji i jego mocy dowodowej wynikającej z art.194 §1 ordynacji podatkowej. Zdaniem Sądu obowiązku tego organ odwoławczy nie wykonał, co spowodowało wskazane wyżej naruszenie art.153 p.p.s.a., a zaklasyfikowanie w tej sytuacji sprowadzonego towaru do pozycji PCN 8703 - naruszenie przepisów cyt. wyżej rozporządzenia o ustanowieniu Taryfy celnej i Wyjaśnień do tej Taryfy.

Zważywszy na powyższe, Sąd stwierdził, iż doszło do naruszenia wskazanych wyżej przepisów prawa procesowego w rozumieniu art.145 §1 pkt1 lit.c.

Naruszenie prawa procesowego doprowadziło w rezultacie do naruszenia błędnego zastosowania klasyfikacji celnej poprzez przyjęcie, iż pojazd spełnia kryteria taryfy celnej 8703 22 19 0 czym naruszono prawo materialne w rozumieniu art. 145 §1 pkt1 lit. a P.p.s.a.

Wobec powyższych ustaleń, Sąd pominął w swoich rozważaniach poruszoną w zaskarżonej decyzji kwestię procedury celnej uszlachetnienia biernego, która została przez organ celny zmieniona w oparciu o ustalenie, iż przedmiotem importu były samochody osobowe.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ celny powinien ponownie odnieść się do świadectwa homologacji, a w przypadku uznania, iż objęte zgłoszeniem celnym samochody są samochodami ciężarowymi , dla których definicję zawierają przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym - na podstawie tych przepisów oraz przepisów Taryfy celnej i Wyjaśnień do niej ustalić czy dokonane przez skarżącą w niniejszej sprawie zgłoszenie celne jest prawidłowe. Ustalenia te powinien czynić rozważając jednocześnie przepisy dotyczące procedury uszlachetniania biernego, na którą to organy celne wydały pozwolenie . Należy wziąć pod uwagę, iż z dokumentów znajdujących się w aktach wynika, iż "R" we Francji wyprodukowało samochód osobowy, który w Niemczech, po dokonaniu przeróbek stał się samochodem ciężarowym, co wynika ze świadectwa homologacji. W tej sytuacji należy ocenić jakie przeznaczenie miał ten samochód w chwili dokonania zgłoszenia celnego, a ocenę tę oprzeć o przepisy Taryfy celnej i Wyjaśnień do niej. Strona powinna wykazać na czym polegała "przeróbka" tego samochodu dokonana przez firmę C (w tym może być pomocna umowa łącząca skarżącą z tą firmą) i w jakim stopniu przeróbka ta decyduje o klasyfikacji taryfowej sprowadzonego samochodu. Zdaniem Sądu nic nie stoi na przeszkodzie, aby samochód homologowany jako samochód ciężarowy miał przeznaczenie zasadniczo do przewozu osób albo przeznaczenie do transportu towarowego.

Sąd nie podzielił natomiast poglądu skarżącej, iż powodem eliminacji zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego winno być naruszenie przez organ odwoławczy przepisu art.233 §1 pkt2 lit.a Ordynacji podatkowej. Istotnie organ

I instancji błędnie powołał jeden z przepisów będących podstawą wydanej przez siebie decyzji. Błąd ten został naprawiony przez organ odwoławczy i w tym zakresie w zaskarżonej decyzji Sąd nie stwierdził naruszenia prawa procesowego, które skutkowałoby uchyleniem tej decyzji. W tej kwestii występuje rozbieżność

w orzecznictwie i piśmiennictwie dotycząca sposobu postępowania organu odwoławczego, ale przyjęcie którejkolwiek z koncepcji nie prowadzi do uchylenia decyzji. Pierwsza koncepcja (wybrana przez organ odwoławczy w niniejszej sprawie) mówi o potrzebie uchylenia decyzji organu I instancji w części błędnie powołanej podstawy prawnej i wskazania w to miejsce właściwego przepisu. Druga zaś uważa, iż organ odwoławczy nie powinien uchylać decyzji, od której złożono odwołanie,

a jedynie wskazać w wydawanej przez siebie decyzji prawidłową podstawę prawną

i ustosunkować się do tej zmiany w uzasadnieniu.

Dodatkowo należy zauważyć, iż organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę ustosunkowując się do zarzutu przedawnienia prawidłowo wskazał, iż termin

z art.65 §5 kodeksu celnego dotyczy okresu w ciągu którego powinna zostać wydana decyzja przez organ I instancji. W istocie została ona wydana, co było bezsporne – przed upływem trzyletniego terminu. W odpowiedzi na skargę organ dokonał też obliczeń, z których jego zdaniem wynika, iż importowany pojazd nie spełnia kryteriów, które pozwalają uznać go za samochód ciężarowy, powołując jako podstawę dokonania tych obliczeń rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 7 października 1999 roku w sprawie homologacji pojazdów. Data wydania tego rozporządzenia wskazuje, iż nie obowiązywało ono w czasie gdy wydawane było świadectwo homologacji w niniejszej sprawie, ani w okresie dokonania zgłoszenia celnego, zatem stosowanie tych przepisów nie jest możliwe.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art.200 p.p.s.a., określając jednocześnie, iż zaskarżona decyzja nie może być wykonana, do czego obligował go przepis art.152 p.p.s.a.

|Asesor WSA |Sędzia WSA |Sędzia WSA |

|A. Juszczyk-Wiśniewska |D. Skupień |J. Wierchowicz |