Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Cysek (spr.) Sędziowie NSA Rafał Batorowicz Urszula Raczkiewicz Protokolant Grażyna Zboralska po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 18 kwietnia 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 712/06 w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2004 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania

W objętym skargą kasacyjną wyroku z dnia 18 kwietnia 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 712/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oparł się na stanie sprawy, z którego wynikały w szczególności następujące ustalenia.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2004 r., nr [...], Zastępca Dyrektora Biura [...], działający z upoważnienia Prezydenta [...] w oparciu o art. 7 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 lit. c) w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 ze zm.) − dalej powoływanej jako ustawa o transporcie drogowym, cofnął A. S. licencję nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką - pojazdem samochodowym marki O. o numerze rejestracyjnym [...]. Organ w uzasadnieniu podał, że A. S., który prowadził działalność na podstawie udzielonego w dniu [...] stycznia 1999 r. zezwolenia na wykonywanie krajowego zarobkowego przewozu osób taksówką osobową na pojazd marki P., nr rej. [...], w związku ze zmianą samochodu na pojazd marki O. o numerze rejestracyjnym [...], zgodnie z wymogami obowiązującej od dnia 1 stycznia 2002 r. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, złożył w dniu [...] kwietnia 2002 r. wniosek o udzielenie mu licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką na nowy pojazd. Z uwagi na to, że przedsiębiorca nie spełniał warunków określonych w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) wyżej wymienionej ustawy, tj. w dniu składania wniosku nie mógł wylegitymować się posiadaniem pięcioletniej praktyki w wykonywaniu zawodu taksówkarza - licencja nr [...] została udzielona mu "warunkowo", po złożeniu przez niego pisemnego oświadczenia z dnia [...] kwietnia 2002 r., w którym zobowiązał się do dostarczenia do dnia 31 grudnia 2003 r. zaświadczenia stwierdzającego ukończenie szkolenia i zdanie egzaminu z zakresu transportu drogowego taksówką oraz oświadczył, że został powiadomiony, że niedostarczenie powyższego zaświadczenia w wyżej wymienionym terminie spowoduje wszczęcie postępowania o cofnięcie udzielonej mu "warunkowo" licencji.

W wyznaczonym terminie A. S. nie złożył zaświadczenia. W dniu [...] października 2003 r. złożył podanie o uznanie pięcioletniego stażu w zawodzie taksówkarza na podstawie zaświadczenia wydanego przez Urząd Skarbowy W.-P. Na powyższe pismo została mu w dniu [...] października 2003 r. udzielona odpowiedź, w której został poinformowany, że praktyka w zawodzie liczona jest na dzień składania wniosku i wobec czego konieczne jest ukończenie szkolenia i zdanie egzaminu z zakresu transportu drogowego do dnia 31 grudnia 2003 r.

Pismem z dnia [...] maja 2004 r. organ poinformował A. S. o wszczęciu przeciwko niemu z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia licencji nr [...] z dnia [...] maja 2002 r. na wykonywanie transportu drogowego taksówką pojazdem samochodowym marki O. o numerze rejestracyjnym [...]. Jednocześnie wezwał A. S. do złożenia w terminie 7 dni wyjaśnień, mogących mieć znaczenie dla prowadzonego postępowania. Na wezwanie A. S. wystosował pismo z prośbą o dopuszczenie go do egzaminu. Za powód nieprzystąpienia do niego we wcześniejszym terminie podał przedłużającą się chorobę, na potwierdzenie czego złożył stosowne zaświadczenie lekarskie. Wnioskodawca nie przystąpił ostatecznie do egzaminu, organ uznał więc, że w sposób oczywisty i świadomy naruszył on przepisy o transporcie drogowym i swoim postępowaniem wyczerpał dyspozycję art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o transporcie drogowym. Z tych względów cofnięta została mu warunkowo udzielona licencja na wykonywanie transportu drogowego osób.

W odwołaniu A. S. podniósł, że wystąpił z prośbą o "przeniesienie"

licencji z powodu całkowitego zniszczenia poprzedniego samochodu, a prośba o

licencję została błędnie zrozumiana. Urzędniczka, która przyjęła podanie stwierdziła, że

okres, od kiedy prowadzi on działalność jest wystarczający do zaliczenia, bo strona

jeździ od 7 lat bez przerwy i zawieszania działalności, poza tym ustawodawca nie

przewidział przypadku losowego, jaki stronę spotkał (zniszczenie samochodu).

Odwołujący zwrócił się z prośbą o pozwolenie na kontynuowanie działalności, gdyż jest

to jego jedyne źródło utrzymania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] listopada 2004 r., nr [...] na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) i art. 103 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym i na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] czerwca 2004 r. SKO uznało, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem błędnie określa okres praktyki na 7 lat, tj. od 1 stycznia 1998 r. (data wskazania w zaświadczeniu z Urzędu Skarbowego). Zdaniem organu odwoławczego okres pięcioletniej praktyki wskazany w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym winien być liczony od daty złożenia wniosku o przyznanie licencji, tj. od dnia [...] kwietnia 2002 r. Nawet gdyby A. S. nie zmieniał samochodu, byłby obowiązany uzyskać nową licencję zgodnie z wymogami art. 103 ust. 2 wchodzącej w życie od dnia 1 stycznia 2002 r. ustawy o transporcie drogowym.

Od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego A. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. W piśmie z dnia

[...] kwietnia 2007 r. skierowanym do Sądu, skarżący podtrzymał swoje stanowisko zawarte w skardze i precyzując zarzuty podał, że zarzuca decyzji naruszenie prawa materialnego poprzez błędną interpretację art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) i art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz prawa procesowego poprzez błędne zastosowanie art. 57 k.p.a. Wskazując powyższe naruszenia, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji wydanej w

I instancji. W uzasadnieniu pisma z dnia [...] kwietnia 2007 r. skarżący wywodził, iż organ wydając [...] maja 2002 r. nową, warunkową licencję, potraktował jego wniosek o zmianę dotychczasowej licencji jako wniosek o nową licencję, co skarżący uważa za niezgodne z prawem. Ustawodawca przewidział w okresie przejściowym do dnia 31 grudnia 2003 r. (art. 103 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym) możliwość korzystania z dotychczasowych uprawnień i jednocześnie dał możliwość częściowej zmiany danych zawartych w licencji. Według skarżącego, gdyby nie błędne potraktowanie wniosku przez organ, mógłby on w oparciu o zmienioną licencję prowadzić działalność i 5-letni okres praktyki upłynąłby mu w dniu 1 stycznia 2003 r., licząc od 1 stycznia 1998 r. (data zgłoszenia działalności do Urzędu Skarbowego).

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. stwierdził, że rozstrzygający w sprawie organ wywiązał się z obowiązków nałożonych na niego przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, w tym wynikających z art. 7, 8 i 9 k.p.a. Dokonując ustaleń, organ nie pominął żadnego z dowodów, dokładnie je przeanalizował i poddał je ocenie, zgodnie z art. 80 k.p.a.

Odnosząc się do zarzutu błędnego potraktowania wniosku z dnia 30 kwietnia 2002 r. jako wniosku o wydanie nowej licencji, podczas gdy w rzeczywistości skarżącemu – jak twierdził – chodziło o zmianę licencji poprzez wpisanie w niej nowego numeru rejestracyjnego pojazdu, Sąd I instancji wskazał, iż do dnia wejścia w życie ustawy o transporcie drogowym, tj. do dnia 1 stycznia 2002 r., w świetle obowiązujących wtedy przepisów, tj. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz. U. z 1997 r. Nr 141, poz. 942), zarobkowy przewóz osób taksówką odbywał się nie na podstawie licencji, ale zezwolenia, które zgodnie z art. 13 ust. 2 ww. ustawy wydawane było na określony pojazd i obszar, zaś organ właściwy do udzielenia odmowy udzielenia, cofnięcia, zmiany i wygaśnięcia zezwolenia określał art. 14 ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Takim zezwoleniem dysponował skarżący od dnia [...] stycznia 1999 r. na pojazd marki P. o nr rejestracyjnym [...].

Zmiana przez skarżącego pojazdu, którym miała być wykonywana działalność, zbiegła się ze zmianą przepisów. Poprzednio obowiązująca ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób została zastąpiona przez ustawę z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2002 r. Nowa ustawa zniosła zezwolenie a wprowadziła licencję na wykonywanie taksówkowego przewozu osób. Stąd też z powodu zmiany przepisów organ nie mógł zmienić zezwolenia poprzez wpisanie nowego samochodu, bo po 1 stycznia 2002 r. zezwolenia nie obowiązywały. W tej sytuacji, chcąc zmienić numer rejestracyjny samochodu skarżący był obowiązany złożyć wniosek o wydanie licencji na nowy samochód, co też uczynił w dniu [...] kwietnia 2002 r.

Wobec tego, że skarżący nie złożył zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym zaświadczenia o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką potwierdzonego zdanym egzaminem ani nie miał w dacie złożenia wniosku ([...] kwietnia 2002 r.) 5-letniej praktyki (skarżący zezwolenie otrzymał [...] stycznia 1999 r.), licencja została wydana warunkowo w dniu [...] maja 2002 r. pod warunkiem dostarczenia organowi w terminie do 31 grudnia 2003 r. zaświadczenia stwierdzającego ukończenie szkolenia oraz zdanie egzaminu z zakresu omawianego transportu. Skoro skarżący tego nie uczynił, istniała podstawa do zastosowania art. 15 ust. 1 pkt 2 a ustawy o transporcie drogowym i na tej podstawie udzielona licencja została mu cofnięta.

Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił, iż w tym stanie rzeczy zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2004 r. odpowiada prawu. Zdaniem Sądu I instancji, SKO trafnie podnosi, że nawet gdyby strona nie zmieniała samochodu służącego do prowadzenia działalności, byłaby zobowiązana uzyskać nową licencję zgodnie z wymogami ustawy o transporcie drogowym, która weszła w życie 1 stycznia 2002 r. Zgodnie z art. 103 ust. 2 ustawy skarżący mógłby jeździć na zezwoleniu przez 2 lata od wejścia w życie ustawy, ale wniosek o licencję powinien złożyć do "30 czerwca 2002 r.", a w tym dniu skoro nie miał 5 lat praktyki (praktyka winna być liczona od [...] stycznia 1999 r., tj. od dnia uzyskania zezwolenia) to i tak musiałby złożyć wymagane zaświadczenie.

W skardze kasacyjnej od opisanego wyroku A. S. zaskarżył go w całości, zarzucając mu − przy wskazaniu na podstawę kasacyjną określoną w art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. − Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a. − naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym polegające na błędnej wykładni przez WSA poprzez przyjęcie, iż okres 5-letniej praktyki w zakresie wykonywania transportu drogowego powinien być liczony do dnia wystąpienia o nową koncesję. Zdaniem zaś strony skarżącej okres ten powinien być liczony do końca okresu przejściowego w ustawie.

Wniosek skargi kasacyjnej zmierzał do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. lub zmiany zaskarżonego wyroku w całości poprzez uchylenie decyzji SKO w W. z dnia [...] listopada 2004 r. oraz decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] czerwca 2004 r. W skardze kasacyjnej wniesiono też o zasądzenie zwrotu "kosztów zastępstwa" według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podano, iż skarżący działalność polegającą na wykonywaniu transportu taksówką rozpoczął w rzeczywistości nawet od dnia [...] października 1997 r. Nawet jednak jeśli przyjąć dotychczas wskazaną przez niego datę − zgodną z zawiadomieniem urzędu skarbowego − tj. dzień [...] stycznia 1998 r. i tak okres 5-letniej praktyki zawodowej (której nie zawieszał) minął w dniu [...] stycznia 2003 r.

Z powodów technicznych (awaria samochodu P.) skarżący musiał zakupić nowy pojazd O. i w związku z tym w dniu [...] kwietnia 2002 r. wystąpił z prośbą o zmianę dotychczasowego zezwolenia.

Zgodnie z art. 103 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, przedsiębiorca prowadzący do dnia wejścia w życie wskazanej ustawy działalność gospodarczą w zakresie krajowego drogowego przewozu osób mógł ją nadal wykonywać w dotychczasowym zakresie, na podstawie posiadanych uprawnień, przez okres 2 lat od dnia wejścia w życie tej ustawy − czyli do dnia 31 grudnia 2003 r. Nie później niż w terminie do 6 miesięcy przed upływem tego okresu przedsiębiorca winien wystąpić do organu udzielającego licencji z wnioskiem o udzielenie licencji na krajowy transport drogowy osób.

W takiej sytuacji znalazł się skarżący − czyli do 31 grudnia 2003 r. mógł wykonywać transport drogowy taksówką na podstawie posiadanych dotychczas uprawnień.

Organ wydał mu w dniu [...] maja 2002 r. nową, warunkową licencję nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką, ważną do dnia [...] maja 2052 r. Warunek dotyczył konieczności dostarczenia do dnia 31 grudnia 2003 r. dokumentu potwierdzającego ukończenie kursu oraz zdanie egzaminu z zakresu transportu drogowego osób taksówką − z uwagi, jak podniosły rozstrzygające w sprawie organy administracji publicznej, na niespełnienie przez skarżącego wymogu 5-letniej praktyki w świetle art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym.

Według skarżącego, interpretacja tego przepisu przyjęta przez rozstrzygające w sprawie organy administracji publicznej i Sąd I instancji jest błędna.

Nawet bowiem jeśli przyjąć, że skarżący rozpoczął działalność polegającą na wykonywaniu transportu drogowego taksówką − zgodnie z zaświadczeniem urzędu skarbowego − od dnia [...] stycznia 1998 r., to okres 5-letniej praktyki upływał w dniu [...] stycznia 2003 r. Wprawdzie w dniu złożenia wniosku "o zmianę licencji", tj. w dniu [...] kwietnia 2002 r., skarżący nie legitymował się jeszcze 5-letnią praktyką, ale jeżeli ustawodawca przyjął, że okres przejściowy z art. 103 ustawy o transporcie drogowym trwa do dnia 31 grudnia 2003 r. − do tego czasu na podstawie nowej licencji mógł nabyć 5-letnią praktykę.

Interpretacja przyjęta przez organy administracji publicznej rozstrzygające w sprawie i Sąd I instancji jest "kuriozalna", gdyż prowadzi do wniosku, że po przyznaniu koncesji w 2002 r. skarżący nie mógł już zdobywać praktyki.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie z niżej podanych względów.

Wprawdzie sposób sformułowania przedmiotowej skargi kasacyjnej daleki jest od doskonałości − zważywszy zwłaszcza, iż kasator, kwestionując wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 18 kwietnia 2007 r., oceniający legalność decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2004 r. dotyczącej cofnięcia licencji udzielonej skarżącemu, która to decyzja wydana została w powołaniu na art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) w związku z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) i art. 103 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, nie wymienił wprost przy konstruowaniu zarzutów pierwszego z wymienionych przepisów (a co do znaczenia w sprawie art. 103 ust. 2 nawiązał dopiero w samym uzasadnieniu skargi kasacyjnej) − ale nie oznacza to, że brak było przesłanek do przyjęcia skuteczności środka zaskarżenia skierowanego do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Nie ulega bowiem wątpliwości, iż skoro art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym włączony został do podstawy prawnej wydania decyzji kończącej postępowanie administracyjne, którą następnie zaakceptował przy przeprowadzaniu kontroli pod względem zgodności z prawem Sąd I instancji, to przyjętą przy rozstrzyganiu w konkretnej sprawie wykładnię tego przepisu prawa materialnego uznać należy za kwestię istotną, rzutującą na wynik postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w ramach art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

Dodać przy tym należy, że skarga kasacyjna w rzeczywistości, choć w sposób opisowy, zmierzała do podważenia uznania przez Sąd I instancji za legalne rozstrzygnięcia o cofnięciu licencji skarżącemu, a bezpośrednio do zagadnienia cofnięcia licencji odnosi się art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o transporcie drogowym (wg treści tego przepisu licencję cofa się obligatoryjnie, jeżeli jej posiadacz nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego), z tym jednak, że określenie wzorca ustawowego do rozważanych w niniejszej sprawie konkretnego rodzaju "wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego" zawarte zostało, jako swoisty punkt wyjścia w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) omawianego aktu prawnego. Stąd zapewne wyeksponowanie zastrzeżeń co do rozumienia na gruncie danej sprawy tego właśnie przepisu przez skargę kasacyjną.

W decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2004 r., którą zaakceptował jako legalną Sąd I instancji, przyjęto konieczność badania spełnienia wymagań określonych w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym na dzień złożenia wniosku o udzielenie licencji, co zakwestionował na gruncie rozpatrywania niniejszej sprawy skarżący, dążąc do wzięcia pod uwagę późniejszej chwili.

Zgodzić się należy, iż z brzmienia wymienionego przepisu nie wynika wcale upoważnienie do przyjęcia dnia złożenia wniosku – jako rozstrzygającego momentu.

Zważyć bowiem wypada na wstępie, iż ilekroć prawodawca chce, aby brany był pod uwagę jak istotny przy rozstrzyganiu jest moment istnienia określonych wymagań na dzień złożenia wniosku wszczynającego postępowanie administracyjne, czyni to wprost (por. np. § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania "Renty strukturalne" objętych Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 − Dz. U. Nr 109, poz. 750 ze zm.).

Rzeczą niezwykle istotną jest zwrócenie uwagi, iż celem wprowadzenia wymagań określonych w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy było zapewnienie niezbędnego przygotowania profesjonalnego osób realizujących przewozy taksówką, jako gwarancji właściwego poziomu wykonywania tych usług, a wymagania te mogły zostać spełnione dwojako (tzn. albo poprzez złożenie zaświadczenia o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką potwierdzonego zdanym egzaminem lub alternatywnie − w razie co najmniej 5-letniej praktyki w wykonywaniu tego rodzaju transportu z zaznaczeniem, że przerwa w jego wykonywaniu z przyczyn zależnych od wskazanych osób nie mogła być dłuższa niż 6 miesięcy).

Skoro zaś według ustawodawcy odpowiednie profesjonalne przygotowanie mogła zapewnić także wystarczająco długo trwająca praktyka w wykonywaniu rozważanego rodzaju transportu, a skarżącemu umożliwiono kontynuację jego wykonywania do końca okresu przejściowego wskazanego w art. 103 ust. 2 omawianego aktu prawnego, tzn. do dnia 31 grudnia 2003 r., to nie ma wystarczającego uzasadnienia do konstatacji, iż brak dostarczenia w tym terminie zaświadczenia o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką potwierdzonego zdanym egzaminem świadczył o niedysponowaniu przez skarżącego odpowiednim przygotowaniem profesjonalnym (które może być – jak już zaznaczono – osiągnięte wedle brzmienia art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym dwojako) i oznaczał konieczność cofnięcia mu licencji w myśl art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) tego aktu prawnego.

Na marginesie można zauważyć, iż w brzmieniu ostatniego z wymienionych przepisów nie ma uzależnienia cofnięcia licencji od braku wypełnienia przez stronę zobowiązań określonych przez sam organ administracji publicznej (pomijając już kwestię, czy w samej treści decyzji z dnia [...] maja 2002 r. o udzieleniu licencji zawarto w ogóle określenie warunku jej wydania).

Przy prawidłowym postrzeganiu znaczenia art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym wydanie w niniejszej sprawie decyzji o cofnięciu licencji ze wskazaniem na zaistnienie przypadku cofnięcia licencji przewidzianego w art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a) powołanej ustawy, w nawiązaniu (w związku) do pierwszego z wymienionych przepisów było co najmniej przedwczesne wobec tego, iż nie zostało połączone z ustaleniem, czy skarżący – z racji umożliwienia mu kontynuacji praktyki w wykonywaniu transportu drogowego taksówką nie osiągnął do dnia [...] grudnia 2003 r. okresu trwania tej praktyki, uznanego za wystarczalny przez ustawodawcę – w myśl pierwszego z wymienionych przepisów i stanowiącego na jego gruncie alternatywnie określony miernik niezbędnego przygotowania profesjonalnego.

Zważyć należy, że cofnięcie licencji w konkretnej sprawie nastąpiło w powołaniu na całość regulacji prawnych wskazanych w zaskarżonej decyzji i zadaniem Sądu I instancji było sprawdzeniem w tych ramach kontroli legalności jej wydania.

Odrębnego zaznaczenia wymaga, że w świetle właściwie odczytanego art. 6

ust. 1 pkt 2 lit. c) nie ma podstaw do przyjęcia, że otwarcie 5-letniego terminu praktyki w zakresie wykonywania transportu drogowego taksówką łączone musi być zawsze z datą wydania decyzji upoważniającej do prowadzenia takiej działalności. Omawiany przepis koncentruje się na oznaczeniu tylko długości trwania praktyki.

Taki stan został wprowadzony przez ustawodawcę z rozmysłem.

Wprawdzie bowiem zgodzić się należy, iż w ocenie spełnienia warunku w postaci odpowiedniej długości okresu trwania praktyki w wykonywaniu transportu drogowego taksówką brane może być tylko legalne wykonywanie tej praktyki, ale z drugiej strony zauważyć trzeba, iż ustawodawca przewidział, że rozpoczęcie omawianego terminu, następujące jeszcze w okresie obowiązywania ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz. U. Nr 141, poz. 942 ze zm.), dalej ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r., mogło, ale nie musiało być połączone z wydaniem decyzji zezwalającej na zarobkowy przewóz osób taksówką.

Zasada bowiem sformułowana w art. 4 ust. 1 tej ustawy (tj. wymogu uzyskania zezwolenia na wykonywanie krajowego zarobkowego przewozu osób pojazdami) została połączona z odwołaniem się do zastrzeżenia wynikającego z art. 13. Ten zaś przepis stanowił o możliwości jedynie wprowadzenia przez właściwe rady gmin i Radę [...] wymogu uzyskania zezwolenia na zarobkowy przewóz osób taksówką.

W niniejszej spawie Sąd I instancji zaakceptował zaś jako datę początkową liczenia terminu określonego w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym dzień wydania skarżącemu zezwolenia ([...] stycznia 1999 r.), w sytuacji kiedy w ogóle nie badał od kiedy wymóg uzyskiwania zezwolenia został wprowadzony, na obszarze wskazywanym przez skarżącego.

Bez tego zaś niemożliwe było ustosunkowanie się do twierdzeń skarżącego, iż należało brać pod uwagę datę wcześniejszą, tj. wykazaną w przedstawionym zaświadczeniu urzędu skarbowego.

Ubocznie podnieść można, że znajdujący się w aktach sprawy druk wniosku

(k. 11 akt administracyjnych), który wypełnił skarżący ubiegając się o wydanie licencji, zawiera pouczenie, wskazujące na możliwość wykazywania 5-letniej praktyki w zakresie wykonywania transportu drogowego taksówką także zaświadczeniem z urzędu skarbowego.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji z mocy art. 185 § 1 p.p.s.a.