Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Irena Kamińska (spr.), Sędzia NSA Monika Nowicka, Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński, Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 1032/14 w sprawie ze skargi P. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 7 października 2014 r. o udzielenie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wnioskiem z dnia 7 października 2014 r. K.M. zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach, na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Prawa prasowego, o przesłanie kopii protokołów i podjętych uchwał z posiedzeń Zarządu Okręgowego PZŁ, które odbyły się w roku 2014 r.

W odpowiedzi Polski Związek Łowiecki Zarząd Okręgowy pismem z dnia 16 października 2014 r. poinformował wnioskodawcę, iż nie udzieli informacji do czasu udowodnienia, iż jest dziennikarzem uprawnionym do uzyskania informacji prasowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (datowanej 8 listopada 2014 r.) P.G. – redaktor naczelny dziennika "Łowiecki", wnosząc o zobowiązanie Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego do udzielenia żądanej informacji i zasądzenia kosztów postępowania podniósł, że przepis art. 3a ustawy – Prawo prasowe stanowi, iż w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wskazał, że wniosek z dnia 7 października 2014 r. powinien być zatem rozpoznawany w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a nie w trybie art. 4 ustawy – Prawo prasowe.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego wniósł o odrzucenie skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wywodząc, że skarga jest przedwczesna i niedopuszczalna. Podniósł, że wniosek o udzielenie informacji w trybie prawa prasowego podpisała osoba, która nie wykazała, iż pozostaje z redakcją w stosunku pracy. Wskazał też, że gdyby K.M. złożył przedmiotowy wniosek nie powołując się, iż jest dziennikarzem, a jedynie podpisał go we własnym imieniu, organ nie miałby wątpliwości, że należy rozpoznać ten wniosek w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ocenie Sądu pierwszej instancji wniosek o informację pochodził w sprawie od K.M., który dostatecznie wyjaśnił swój status dziennikarza. Żądane dane stanowiły zaś informację publiczną. Sąd przyjął też, że Zarząd Okręgowy był zobowiązany do udostępnienia żądanych informacji. Nie czyniąc tego popadł w bezczynność.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2015 r. o sygn. akt II SAB/Wa 1032/14 zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach do rozpatrzenia wniosku skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" z dnia 7 października 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Ponadto Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądził od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach na rzecz skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" kwotę 357 (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W ocenie Sądu pierwszej instancji wniosek o informację pochodził w sprawie od K.M., który dostatecznie wyjaśnił swój status dziennikarza. Żądane dane stanowiły zaś informację publiczną. Sąd przyjął też, że Zarząd Okręgowy był zobowiązany do udostępnienia żądanych informacji. Nie czyniąc tego popadł w bezczynność.

Skargę kasacyjną od całości powyższego wyroku wniósł Zarząd Okręgowy PZŁ w Siedlcach. Postawił on zarzuty dotyczące naruszenia art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe. Zdaniem skarżącego kasacyjnie K.M. nie wykazał bowiem w sprawie przymiotu dziennikarza.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej, obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718), zwanej dalej "p.p.s.a.". Naczelny Sąd Administracyjny – jako sąd drugiej instancji – rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie. Kierując się zatem wspomnianymi wyżej względami, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wniesiona skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesiony w niej zarzut naruszenia art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) – przez zastosowanie błędnej jego wykładni nie jest trafny.

Zgodnie z powołanym przepisem, dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dopuścił się naruszenia cytowanego przepisu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika bowiem, aby Sąd pierwszej instancji dokonywał wykładni pojęcia "dziennikarz". Wskazany przepis został natomiast przywołany przez Sąd pierwszej instancji tylko w kontekście rozważań, dotyczących oceny, czy wniosek o udzielenie informacji publicznej, złożony przez K.M., pochodził od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo prasowe i – czy redaktor naczelny dziennika "Łowiecki" – Piotr Gawlicki miał legitymację skargową w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem. W następstwie dokonanych rozważań, Sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, że wprawdzie składając wniosek, K.M.nie powołał się w nim na żadne upoważnienie do występowania w imieniu redakcji, ale treść wniosku oraz forma pisma, w jakiej został on złożony nie pozostawiała wątpliwości, iż pochodził on od dziennika "Łowiecki", a zatem od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 ustawy – Prawo prasowe, nie zaś od K.M. jako osoby fizycznej. W konsekwencji, Sąd Wojewódzki przyjął, że redaktorowi naczelnemu takiego dziennika, jako osobie kierującej – na mocy art. 25 ust. 1 ustawy – Prawo prasowe – jego redakcją, przysługiwała legitymacja do wniesienia niniejszej skargi.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zarzucenie zaskarżonemu wyrokowi naruszenie tylko art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe nie było wystarczające do skutecznego zakwestionowania stanowiska Sądu pierwszej instancji, a który przyjął, że wniosek o udzielenie informacji publicznej – pomimo niepotwierdzenia przez autora tego wniosku swojego statusu dziennikarza – pochodził od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy.

Ubocznie nadmienić wypada, że gdyby autor skargi kasacyjnej chciał powiązać, w jakiś sposób pojęcie "prasy" z naruszeniem art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe, to powinien wskazać również na naruszenie art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, czego jednak nie uczynił. Tymczasem to na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd wojewódzki naruszone i czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być ich prawidłowa wykładnia i właściwe zastosowanie – art. 174 pkt 1 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I GSK 1047/12, LEX nr 1487688 oraz wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1560/11, LEX nr 1218337).

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny – na podstawie art. 184 p.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.