Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA J. Brolik (spr.), Sędziowie W. Jarzębowski, T. Porczyńska, Protokolant A. Łuczyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 maja 2004 r. sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. Ośrodek Zamiejscowy w P. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r. oddala skargę.

Na podstawie upoważnienia z dnia [...] Nr [...] wydanego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł., przeprowadzona została kontrola skarbowa w A II spółka z o.o. w R., przedmiotem której było sprawdzenie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatków stanowiących dochód budżetu państwa, a także innych należności pieniężnych budżetu państwa za okres 2000 roku. Ustalenia z kontroli zawarte zostały w protokole z dnia [...], z którym Spółka została zapoznana (plus załączniki). Po przyjęciu wyjaśnień i zastrzeżeń do protokołu, przedstawionych w piśmie z dnia [...] i udzieleniu odpowiedzi na zarzuty w piśmie z dnia [...] postanowieniem Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia [...] Nr [...] wszczęte zostało postępowanie podatkowe w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 rok.

W toku postępowania Spółka poinformowała, iż zmieniła nazwę na "B" spółka z o.o. Pozostałe dane identyfikacyjne, w tym NIP, nie uległy zmianie, co potwierdza załączony do akt sprawy odpis Krajowego Rejestru Sądowego. W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego ustalono, że przychody Spółki za 2000 rok zostały zaniżone o kwotę 715.608,74 zł, stanowiącą wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń w związku z dysponowaniem cudzym kapitałem w kwocie 3.715.517,84 zł i osiąganie z tego korzyści, poprzez przysparzanie aktywów Spółce. W toku przeprowadzonego postępowania podatkowego stwierdzono bowiem, że w 2000 r. Spółka wykorzystywała w prowadzonej działalności kapitał rezerwowy, na który składał się zatrzymany w Spółce zysk za poprzednie lata. Wielkość zaniżenia przychodu ustalono według wartości odsetek, jakie Spółka musiałaby zapłacić w banku za pozyskanie kapitału w kwocie 3.715.517,84 zł.

Wobec powyższego decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia [...] Nr UKS [...] określono wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 rok w kwocie 2.844.948,00 zł, podczas gdy zadeklarowany przez Spółkę podatek wynosił 2.630.265,00 zł. Różnica w kwocie 214.683 zł stanowiąca zaniżenie należnego podatku dochodowego, wynika z opodatkowania dochodu w kwocie 715.608,74 zł (715.608,74 x 30 % = 214.683 zł), w związku z uzyskaniem powyższego przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

Od decyzji z dnia 21.03.2003 r. Pełnomocnik Spółki "B" wniósł odwołanie.

Izba Skarbowa po przeanalizowaniu materiałów informacyjno-dowodowych zgromadzonych w aktach sprawy oraz argumentów przedstawionych w odwołaniu, decyzją z dnia [...] Nr [...] utrzymała w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Na powyższą decyzję Izby Skarbowej z dnia [...] Nr [...] Pełnomocnik spółki "B" wniósł skargę do sądu administracyjnego.

Zaskarżonej decyzji Pełnomocnik zarzuca obrazę prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i zastosowanie przepisów art. 191 § l i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 27.06.1934 r. Kodeks handlowy (Dz. U. Nr 57 poz. 502 z późn. zm.) w związku z § 21 pkt 2 umowy Spółki w brzmieniu z dnia 12.08.1996 r. (akt notarialny Rep. 865/96), a także obrazę przepisu art. 12 ust. l pkt 2 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 z późn. zm.)

Pełnomocnik nie zgadza się z ustaleniami kontroli, że dopiero poczynając od dnia 29.05.2000 r., zgodnie ze zmienionym zapisem § 9 ust. 4 umowy Spółki, Zgromadzenie Wspólników uprawnione było do wyłączenia zysku od podziału. Z § 21 pkt 2 umowy Spółki wynikało bowiem, że do kompetencji Zgromadzenia Wspólników należy m.in. podjęcie uchwały o przeznaczeniu zysku lub pokryciu straty. Zdaniem Pełnomocnika jest to kompetencja, która znajduje swoje umocowanie w treści przepisu art. 191 § 2 Kodeksu handlowego. Zapis aktu założycielskiego uprawniający w § 21 pkt 2 Zgromadzenie Wspólników do decydowania "o przeznaczeniu zysku" upoważnia je również do "przeznaczenia" zysku także na fundusz rezerwowy, a tym samym do wyłączenia zysku od przekazania go jednoosobowemu wspólnikowi. Jednoosobowy wspólnik ustalając pierwotną treść aktu założycielskiego, kodeksowy zwrot "rozporządzenie zyskiem" zastąpił uprawnieniem nazwanym przez siebie jako decydowanie "o przeznaczeniu zysku", co w żadnym wypadku nie może prowadzić do finansowego "represjonowania" Spółki z tego tytułu.

Poza tym Pełnomocnik stwierdza, że ówczesna "A" spółka z o.o. z woli jej jedynego właściciela (P.P. A) powołana została do budowy nowej elektrowni, wymagającej olbrzymich nakładów finansowych, a więc nie sposób uznać, że wolą tegoż właściciela było tak sformułować akt założycielski, aby Spółka nie mogła zatrzymać na ten cel wypracowanego przez siebie zysku.

Zdaniem strony organ kontroli skarbowej winien w toku prowadzonego postępowania podatkowego dokonać wykładni autorskiej w drodze odebrania odpowiednich oświadczeń (przesłuchań) osób tworzących przedmiotowy akt albo zasięgnąć opinii biegłego prawnika.

Pełnomocnik podnosi również, że Sąd Rejestrowy nigdy nie podważył prawidłowości uchwał Zgromadzenia Wspólnika Spółki, wyłączających przed data29.05.2000 r. zysk od podziału i przekazujących go na fundusz rezerwowy Spółki - z przeznaczeniem na dalszy jej rozwój.

Zdaniem organów podatkowych.

Z aktu notarialnego Rep. [...] wynika, że w dniu [...] powstała Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością A z siedzibą w R., której jedynym wspólnikiem było Przedsiębiorstwo Państwowe "B". Natomiast z aktualnego odpisu z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego wynika, że w 2003 r. przedmiotowa Spółka działa pod firmą "B", a jej jedynym wspólnikiem jest A S.A.

W toku kontroli skarbowej ustalono, że na podstawie uchwał podejmowanych przez Zgromadzenie Wspólników zysk za poszczególne lata był zatrzymywany w Spółce i przekazywany na kapitał rezerwowy, wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Na koncie 807-1 "kapitał rezerwowy z podziału zysku" na dzień 1.01.2000 r. wykazano kwotę 3.715.517,84 zł, zaś na dzień 31.12.2000 r. kwotę 4.265.618,73 zł. Różnicę w kwocie 550.100,89 zł stanowił zysk netto za rok 1999 pozostawiony w Spółce - z przeznaczeniem na rozwój jej działalności, na podstawie uchwały Nr 6 Zgromadzenia Wspólników z dnia 20.06.2000 r. Organ kontroli skarbowej po przeanalizowaniu treści umowy Spółki z dnia 12.08.1996 r. (akt notarialny Rep. [...]) zasadnie stwierdził, że określone w § 21 pkt 2 kompetencje Zgromadzenia Wspólników do podjęcia uchwały o przeznaczeniu zysku, nie są równoznaczne z unormowaniem dotyczącym czystego zysku wynikającego z rocznego bilansu Spółki, o którym mowa w przepisie art. 191 Kodeksu handlowego.

Zgodnie z przepisem art. 191 § l Kodeksu handlowego wspólnicy mają prawo do czystego zysku, wynikającego z rocznego bilansu, jeżeli w myśl umowy spółki czysty zysk nie został wyłączony od podziału. Przepis art. 191 § 2 stanowi, że umowa spółki może zastrzec uchwale wspólników rozporządzenie czystym zyskiem. Z przepisu art. 191 § 3 wynika natomiast, że jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, zysk, przypadający wspólnikom, dzieli się w stosunku do udziałów.

Z przepisu art. 191 § l Kodeksu handlowego wynika, że z chwilą zatwierdzenia bilansu, prawo do czystego zysku staje się mieniem wspólników w rozumieniu art. 44 kc. Prawo to przysługuje albo w części odpowiadającej udziałowi wspólnika w spółce, albo w części określonej w umowie spółki (art. 191 § 3). Jeżeli natomiast umowa spółki wyłącza czysty zysk od podziału, prawo do niego stanowi mienie spółki.

Zastrzeżenie uchwale wspólników prawa do rozporządzania czystym zyskiem w umowie spółki, o którym mowa w art. 191 § 2 Kodeksu handlowego, może mieć miejsce tylko wówczas, gdy zysku nie wyłączono od podziału, czyli gdy prawo do zysku należy do mienia wspólników. W przeciwnym razie zbędne byłoby upoważnienie zgromadzenia wspólników, które jako organ spółki może dysponować jej mieniem. W sytuacji braku wyłączenia zysku od podziału i zastrzeżenia w umowie rozporządzania czystym zyskiem uchwale wspólników, zysk z momentem zatwierdzenia bilansu przypada wprawdzie wspólnikom - ale nie w stosunku do udziałów lecz niepodzielnie. Dalsze losy zysku zależą od sposobu rozporządzenia nim przez wspólników w uchwale. Pod pojęciem rozporządzania czystym zyskiem należy rozumieć nie tylko prawo do podziału innego niż wynika z końcowej części art. 191 Kodeksu handlowego, ale także prawo do przeznaczenia go na inne cele np. na fundusz rezerwowy, co miało miejsce w rozpatrywanej sprawie. Dlatego Sąd Rejestrowy nie podważał prawidłowości uchwał Zgromadzenia Wspólnika Spółki o przeznaczeniu zysku, podejmowanych przed datą 29.05.2000 r., co podniesiono w skardze.

Jednak skoro w momencie podjęcia uchwały zysk stanowił już mienie wspólników, przekazanie go na rzecz spółki miało charakter typowego świadczenia cywilistycznego. W tej sytuacji należy uznać, że spółka otrzymała nieodpłatne świadczenie w związku z dysponowaniem cudzym kapitałem.

Podobna wykładnia przepisów art. 191 § l, 2 i 3 Kodeksu handlowego zawarta jest w powołanej w odwołaniu uchwale 7 sędziów NSA z dnia 18.11.2002 r. Sygn. FPS 9/2002.

Umowa Spółki z dnia [...] nie wyłącza czystego zysku od podziału, bowiem w § 21 pkt 2 zastrzega tylko uchwale wspólników prawo do rozporządzania czystym zyskiem, co daje możliwość przekazania tego zysku np. na fundusz rezerwowy i co nastąpiło w rozpatrywanej sprawie. Zatem przeprowadzanie postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w skardze, z autorami umowy Spółki, w celu uzyskania potwierdzenia, iż wolą jedynego właściciela Spółki było zatrzymanie wypracowanego zysku w Spółce jest niezasadne.

Nie zmienia to jednak faktu, że w tym przypadku zysk stanowił już mienie wspólników, przekazane do korzystania Spółce.

Korzystanie przez Spółkę z czystego zysku, który stosownie do przepisu art. 191 Kodeksu handlowego przypadał jedynemu wspólnikowi, wypełnia przesłanki art. 12 ust. l pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym przychodem jest również wartość otrzymanych nieodpłatnie świadczeń. Pod pojęciem "nieodpłatnego świadczenia" użytego w powyższym przepisie należy rozumieć wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Wobec powyższego w zaskarżonej decyzji zasadnie uznano, że przychodem z tytułu nieodpłatnego posługiwania się przez Spółkę wartościami pieniężnymi, które nie zostały wypłacone wspólnikowi, jest wysokość odsetek, jakie Spółka musiałaby zapłacić za pozyskanie kapitału w tej samej wysokości w tym samym okresie, określona na podstawie art. 12 ust. 6 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. według cen rynkowych stosowanych w danej miejscowości w dacie otrzymania świadczenia. W 2000 r. Spółka korzystała nieodpłatnie z zatrzymanej dywidendy za lata poprzednie w kwocie 3.715.517,84 zł, uzyskując korzyść kosztem wspólnika.

Organ kontroli skarbowej prawidłowo dokonał wyliczenia odsetek w kwocie 715.608,74 zł należnych od kredytu w kwocie 3.715.517,84 zł, na podstawie zebranych informacji dotyczących kosztów pozyskania kapitału w 2000 roku, z oddziałów banków C SA., D SA., E S.A. w B. oraz z F Oddział w P. (k.134, 135, 136, 137). Uwzględnienie w przychodach Spółki wartości otrzymanych nieodpłatnie świadczeń w kwocie 715.608,74 zł znajduje oparcie w obowiązujących wyżej cytowanych przepisach prawa oraz w zgromadzonym materiale informacyjno-dowodowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

I. Zgodnie z art. 191 § 1 kodeksu handlowego (w dalszym tekście także: kh) – wspólnicy mają prawo do czystego zysku, wynikającego z rocznego bilansu, jeżeli w myśl umowy spółki czysty zysk nie został wyłączony od podziału.

Z przytoczonego przepisu prawa wynika, co następuje:

1) Z chwilą zatwierdzenia bilansu, prawo do czystego zysku staje się mieniem wspólników (w rozumieniu art. 44 kodeksu cywilnego). Jeżeli z umowy spółki wynika (również wskutek "milczenia umowy"), że wspólnicy mają prawo do dywidendy, w razie i z chwilą zatwierdzenia przez wspólników bilansu spółki wykazującego zysk z prowadzonej w danym roku "obrachunkowym" działalności, wspólnicy nabywają roszczenie o wypłatę należnej im części zysku.

Zgodnie z art. 191 § 3 kh, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, zysk przypadający wspólnikom dzieli się w stosunku do udziałów.

Przedstawione zasady – unormowania – wynikające ze stosowanego w sprawie kodeksu handlowego, dotyczą wszystkich spółek z ograniczoną odpowiedzialnością – a więc także i spółki jednoosobowej, z tym, że, odpowiednio, jedyny wspólnik nabywa prawo do całości przywoływanego zysku do podziału. Szczególnego i podkreślającego wyartykułowania wymaga powszechność (sygnalizowanych) praw do zysku i podziału zysku, które dotyczą spółki z o.o. – nawet spółki jednoosobowej, która (także) jako osoba prawna jest podmiotem prawnym odrębnym od wspólnika.

2) Z art. 191 § 1 kh wynika także prawo, prawna możliwość, wyłączenia umową spółki (również aktem założycielskim jednoosobowej spółki z o.o.) czystego zysku od podziału. Jeżeli umowa spółki (odpowiednio – akt założycielski) wyłącza czysty zysk od podziału, prawo do niego stanowi mienie spółki.

W świetle powyższych przepisów i poczynionych na ich podstawie rozważań należy mieć na uwadze, że w sprawie dopiero aktem notarialnym z dnia [...]– i na przyszłość, do § 9 aktu założycielskiego z dnia [...] dodano pkt 4, stanowiący, że czysty zysk zostaje wyłączony od podziału.

Wynika z tego, że sporny co do oceny prawnopodatkowej w sprawie czysty zysk skarżącej spółki, w chwili zatwierdzania odpowiedniego bilansu (z którego wynikał), nie był objęty zapisem aktu założycielskiego o wyłączeniu zysku od podziału.

II. Zgodnie z art. 191 § 2 kh umowa spółki (akt założycielski spółki) może zastrzec Uchwale Wspólników rozporządzanie czystym zyskiem.

Zastrzeżenie (w umowie spółki, w akcie założycielskim spółki) Uchwale Wspólników prawa do rozporządzania czystym zyskiem może nastąpić tylko wówczas, gdy zysku nie wyłączono od podziału, czyli gdy prawo do zysku należy do mienia wspólników. Gdyby prawo do zysku – na skutek wyłączenia od podziału – stanowiło mienie spółki, do rozporządzenia nim zbędne byłoby upoważnienie Zgromadzenia Wspólników, które, jako organ spółki – może nim dysponować w jej imieniu. Natomiast w sytuacji braku wyłączenia (w przypadku niewyłączenia) w umowie (albo w akcie założycielskim) zysku od podziału i zastrzeżenia w umowie (w akcie założycielskim) rozporządzania czystym zyskiem Uchwale Wspólników, zysk z momentem zatwierdzenia bilansu przypada wspólnikom ale nie w stosunku do udziałów, lecz niepodzielnie; zachodzi (wówczas) stan zbliżony do współwłasności łącznej. Dalsze losy zysku zależą od sposobu rozporządzenia nim przez wspólników w uchwale. Przez (przywołane) rozporządzenie czystym zyskiem należy rozumieć nie tylko prawo do podziału innego, niż to wynika z art. 191 § 3 in fine kh, ale także prawo do przeznaczenia go na inne cele. Jednym z takich celów może być przekazanie zysku na fundusz rezerwowy lub zapasowy spółki.

Rozważając ponownie – i indywidualizująco do sprawy niniejszej, wywieść można oraz należy, że zastrzeżenie w akcie założycielskim jednoosobowej spółki z o.o. uchwale podejmowanej przez jedynego wspólnika spółki prawa do rozporządzania czystym zyskiem może nastąpić tylko wówczas, gdy zysku, zgodnie z art. 191 § 1 in fine kh, nie wyłączono od podziału, czyli gdy prawo do zysku należy do (jedynego) wspólnika. Wspólnik jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i jednoosobowa spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, to dwa różne, odróżnialne i odrębne prawnie podmioty prawa (między innymi prawa cywilnego, handlowego, podatkowego). Gdyby z powodu zapisania w akcie założycielskim wyłączenia zysku od podziału, to jest – w rezultacie unormowania na skutek którego czysty zysk z chwilą zatwierdzenia bilansu nie staje się mieniem wspólnika, prawo do zysku stanowiłoby mienie spółki i do rozporządzenia nim zbędne byłoby upoważnianie jednoosobowego Zgromadzenia Wspólników, które, jako organ spółki, może nim dysponować w imieniu spółki. Natomiast w sytuacji braku, zinterpretowanego indywidualizująco w sprawie, wyłączenia zysku od podziału i zastrzeżenia w akcie założycielskim spółki rozporządzania czystym zyskiem uchwale podejmowanej jako Zgromadzenie Wspólników przez jedynego wspólnika, zysk z momentem zatwierdzenia bilansu przypada wspólnikowi, który nie jest prawnie tożsamy ze spółką. Jeżeli zysk – w braku zastosowania art. 191 § 1 in fine kh – z chwilą zatwierdzenia bilansu staje się mieniem wspólnika i wspólnik ten następnie – również w wykonaniu zastrzeżenia z art. 191 § 2 kh – rozporządza tym zyskiem na rzecz spółki, to wówczas mamy prawnie do czynienia z rozporządzeniem mieniem wspólnika, nie stanowiącym mienia spółki, przez jedynego wspólnika na rzecz jednoosobowej spółki z ograniczona odpowiedzialnością. Tego rodzaju, i pod tytułem darmym, rozporządzenie na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prawem do nieodpłatnego korzystania przez spółkę czystym zyskiem przypadającym wspólnikom, stanowi, tworzy i powoduje skutek w postaci nieodpłatnego świadczenia wspólnika na rzecz spółki.

Na podstawie przedstawionych rozważań, przywołując także autorytet Uchwały Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18.XII.2002 r. w sprawie FPS 9/2002 w której zaprezentowana została analogiczna wykładnia prawa, stwierdzić i ocenić, zdaniem Sądu, można zasadnie, że korzystanie przez jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z czystego zysku, który stosownie do art. 191 kh przypadał (jej) jedynemu wspólnikowi, stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15.II.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm.).

Przypomnieć w tym miejscu także należy, (jak na przykład wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6.VIII.1999 r. – III RN 31/99 i w wyroku z dnia 13.VI.2002 r. – III RN 106/2001), że pojęcie nieodpłatnego świadczenia użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony – art. 353 kc) ale nie tylko; w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inna formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie (osobie prawnej), mające konkretny wymiar finansowy. Efekt działalności gospodarczej spółki z o.o., w tym i przyszłe, spodziewane zyski spółki nie stanowią (odpłatnego) ekwiwalentu za przeznaczenie przez wspólnika przydającego mu – nie wyłączonego od podziału – zysku do korzystania przez spółkę. Zyski te i inne tego rodzaju następstwa gospodarcze stanowią (bowiem) wynik działalności spółki, która jest innym, odrębnym, podmiotem prawa aniżeli (jej) wspólnik świadczący po tytułem darmym na rzecz spółki prawo do bezpłatnego korzystania przez spółkę z przydającego mu czystego zysku.

Dopiero aktem notarialnym z dnia [...] (i na przyszłość), w akcie założycielskim skarżącej spółki (akt notarialny z dnia [...]) wprowadzona została zmiana zapisująca wyłączenie czystego zysku spółki od podziału – zgodnie z art. 191 § 1 in fine kh. Świadczy o tym jednoznacznie treść aktu założycielskiego do dnia wymienionej zmiany z dnia [...] jak i sama ta zmiana.

Skarżąca spółka powołuje się na postanowienie aktu założycielskiego, z którego wynika, że do kompetencji Zgromadzenia Wspólników należy (m. in.) podjęcie uchwały o przeznaczeniu zysku. Zważyć jednak należy, że przytoczony i powoływany przez skarżącego zapis odpowiada tylko treści art. 191 § 2 kh. Podejmowane na jego podstawie Uchwały Zgromadzenia Wspólników nie zmieniały aktu notarialnego (w) którym utrwalony był akt założycielski z dnia [...] i nie dodawały do aktu założycielskiego unormowania o wyłączeniu zysku od podziału, co zrealizowane zostało dopiero – i na przyszłość – aktem notarialnym z dnia [...]. Podkreślić w tym miejscu, powołując się także na wykładnię Uchwały Składy Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie FPS 9/2002, raz jeszcze należy, że zastrzeżenie w umowie spółki albo w akcie założycielskim spółki z o.o. Uchwale Zgromadzenia Wspólników prawa do rozporządzania czystym zyskiem może nastąpić tylko wówczas, gdy zysku nie wyłączono od podziału, czyli gdy prawo do zysku należy do mienia wspólników. Gdyby prawo do zysku – na skutek wyłączenia od podziału – stanowiło mienie spółki, do rozporządzenia nim zbędne byłoby upoważnienie Zgromadzenia Wspólników, które jako organ spółki, może nim dysponować w jej imieniu.

Z tych wszystkich powodów stwierdzić i ocenić w sposób uzasadniony można i należy, że treść aktu założycielskiego skarżącej spółki – do zmiany wprowadzonej w dniu 9.V.2000 r., w tym również zapis o kompetencji Zgromadzenia Wspólników do podejmowania uchwał o przeznaczeniu zysku, świadczą dostatecznie i jednoznacznie, że do dnia 9.V.2000 r. czysty zysk spółki nie był wyłączony od podziału. Rozporządzenie zyskiem, który przypadał wspólnikowi na rzecz spółki – do korzystania przez spółkę – stanowi nieodpłatne świadczenie poprawnie opisane i zweryfikowane jakościowo oraz wartościowo w wydanych w sprawie decyzjach.

Z tych powodów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia argumentacji i zarzutów skargi i ( w związku z tym) nie dopatrując się w sprawie naruszeń prawa, które wywarłyby rzeczywisty negatywny wpływ na rozstrzygnięcie ad meritum, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30.VIII.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), Sąd uprawniony był do orzeczenia o oddaleniu skargi.