Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska – Macioch po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. U. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 1211/07 o odmowie sprostowania postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 1211/07 odmawiającego wykładni postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 lutego 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 1211/07 odrzucającego wniosek Z. U. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie protokołu rozprawy z dnia 23 stycznia 2008 r. w sprawie ze skargi Z. U. na postanowienie Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy postanawia: oddalić zażalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 9 maja 2008r. odmówił sprostowania postanowienia tego Sądu z dnia 1 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 1211/07, uznając, że nie zachodzi konieczność sprostowania przedmiotowego orzeczenia. Sąd w uzasadnieniu postanowienia wskazał, że zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", przedmiotem sprostowania orzeczenia Sądu mogą być jedynie niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki; postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 1211/07 wadliwości takich jednak nie zawiera.

W zażaleniu na powyższe postanowienie Z. U. podniósł, iż niezrozumiałym dla niego i prawnie niedopuszczalnym jest "sposób niby – cytowania przez Sąd trzech obiektywnie istotnych pytań, sformułowanych w zażaleniu skarżącego z dnia 13 marca 2008 r., a przyjęty w motywach zaskarżonego postanowienia z dnia 1 kwietnia 2008 r.“. Zdaniem skarżącego, oczywista nierzetelność cytowania przez Sąd musi być w okolicznościach konkretnej sprawy potraktowana jako "inna oczywista omyłka“ stanowiąca jedną z doniosłych procesowo wadliwości wskazanych w art. 156 § 1 P.p.s.a. Ponadto w zażaleniu skarżący podniósł zarzut celowego uchylania się przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie od oceny zbędności jego wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie i sprostowanie protokołu rozprawy, czego skutkiem jest opieszałość w procedowaniu, a także manipulowanie przez ten Sąd materiałem zgromadzonym w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wynikająca z art. 156 § 1 P.p.s.a. możliwość sprostowania niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek w wyroku jest konstrukcją procesową, która ma na celu naprawienie jego wadliwości przez nadanie mu takiego brzmienia, jakie sąd zamierzał. Zgodnie z art. 166 tej ustawy do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Niedokładność lub omyłka może dotyczyć np. oznaczenia stron czy innych uczestników postępowania, oznaczenia (daty, znaku, sygnatury) zaskarżonego aktu lub czynności oraz nazwy organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność. Błąd pisarski może polegać np. na przekręceniu czyjejś nazwy lub wyrazu, mylnej jego pisowni, opuszczeniu, niewłaściwym użyciu, czy wreszcie błędzie gramatycznym. Błąd rachunkowy polega na niewłaściwym przeprowadzeniu przez sąd działań arytmetycznych, inna oczywista omyłka może zaś polegać np. na wadliwej nazwie orzeczenia.

W niniejszej sprawie żądanie skarżącego sprowadza się do kwestionowania postanowienia Sądu pierwszej instancji z dnia 1 kwietnia 2008 r. poprzez wskazanie, że Sąd przedstawiając w uzasadnieniu tego postanowienia treść postawionych przez skarżącego pytań nie uwzględnił istotnych – jego zdaniem - elementów wypowiedzi.

Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. błędów pisarskich lub rachunkowych oraz oczywistych omyłek wymagających sprostowania. Podnoszona zaś w zażaleniu nierzetelność Sądu I instancji w cytowaniu sformułowanych przez skarżącego pytań nie znajduje potwierdzenia w aktach niniejszej sprawy. Ich analiza prowadzi do stwierdzenia, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał zarzuty zażalenia, w pełni oddając istotę rozpoznawanej sprawy.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 141 § 4 P.p.s.a. uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów postawionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Tym wymogom odpowiada postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r., w tym również kwestionowany przez Z. U. jego fragment. Oznacza to, że zarzut naruszenia prawa przez Sąd I instancji jest nieuzasadniony.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.