Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Orska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi I. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. Sygn. akt [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za 2002 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu koszów postępowania.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy w przedmiocie zobowiązania podatkowego I.S. w podatku od środka transportowego dot. naczepy marki Schwarzmueller nr rej. [...] za 2002 r.

W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że decyzją z dnia [...] Wójt Gminy określił wysokość zobowiązania podatkowego podatnika I.S. w podatku od środka transportowego - naczepy marki Schwarzmueller nr rej. [...] za 2002 r., w kwocie 496 zł. W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy I instancji powołał przepisy art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 11 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, wskazując że I.S. nie złożyła deklaracji w podatku od środków transportowych za 2002 r., mimo ciążącego na niej obowiązku podatkowego. Podstawą opodatkowania naczepy jest dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów, która stosownie do deklaracji podatkowej za 2003 r. wynosi 34 t.

Od decyzji odwołała się I.S. podnosząc, że organ podatkowy dokonał błędnej wykładni pojęcia "całkowita masa dopuszczalna zespołu pojazdów". Pojęcie to służące ustaleniu podstawy opodatkowania nie może być rozumiane jako suma całkowitych mas dopuszczalnych ciągnika i naczepy, bowiem w trakcie procedur związanych z dopuszczeniem do ruchu pojazdów dopuszczalne masy całkowite zestawów określa się odrębnie dla ciągnika i naczepy.

Uzasadniając własne stanowisko w sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, że w sprawie bezspornym jest to, że I.S. nie złożyła deklaracji w podatku od środków transportowych za 2002 r. co uzasadnia określenie wysokości zobowiązania podatkowego w tym podatku za 2002 r. w trybie art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej. Naczepa marki Schwarzmueller nr rej. [...] została zakupiona przez podatniczkę w kwietniu 2002 r., zatem obowiązek podatkowy powstał od dnia 1 maja 2002 r.

Zgodnie z art. 8 pkt 6 w brzmieniu obowiązującym w roku podatkowym 2002 opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlegają naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą równą i wyższą niż 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego. Stosownie do § l pkt 6 uchwały podatkowej, stawki podatku od środków transportowych za 2002 r. od przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą wynoszą: a) od 12 ton włącznie do 36 ton włącznie 744 zł, b) powyżej 36 ton - 1.020 zł. Z dowodu rejestracyjnego poprzednika prawnego podatniczki ([...], kopia w aktach I instancji) wynika, że dopuszczalna masa całkowita naczepy wynosi 34 tony. Stanowi to podstawę opodatkowania naczepy przy przyjęciu stawki wynikającej z § 1 pkt 6 lit. a uchwały podatkowej. Podatniczka nie przedstawiła dowodu na to, że naczepa ma dopuszczalną masę całkowitą mniejszą niż 12 ton. Organy podatkowe dały wiarę treści dokumentu urzędowego (nie istnieje w sprawie żaden dokument urzędowy sprzeczny z jego treścią). Wysokość rocznej stawki podatku została obniżona proporcjonalnie do liczby miesięcy, w których nie istniał obowiązek podatkowy (art. 11 ust. 3 ustawy - 744 zł x 8/12 + 496 zł).

Podniosło również Samorządowe Kolegium Odwoławcze, że podstawą opodatkowania naczepy nie jest dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów, a dopuszczalna masa całkowita naczepy.

Skargę na powyższą decyzję wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego I.S.

Skarżąca zarzuciła kwestionowanej decyzji naruszenie przepisów art. 11 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, uchwały Rady Miasta [...] w sprawie ustalenia stawek podatku od środków transportowych. Uzasadniając skargę strona skarżąca stwierdziła, że przedmiotem opodatkowania był ciągnik siodłowy i naczepa tworzące zestaw opodatkowany wspólnie. Jest konstrukcyjnie i fizycznie niemożliwe aby masa kierowcy, 1 pasażera i paliwa mogła powodować przekroczenie o kilkaset kilogramów dopuszczalnej masy ciągnika siodłowego od jego masy własnej. Skarżąca podniosła, że określając dopuszczalną masę całkowitą zespołu pojazdów nie można sumować dopuszczalnych mas całkowitych poszczególnych elementów zestawu. Zdaniem skarżącej decydująca jest wartość niższa. Ograniczenia wynikające z wydajności poszczególnych układów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo jazdy powodują, że dopuszczalna masa całkowita zestawu pojazdów jest mniejsza niż wytrzymałość konstrukcji naczepy. Skarżąca zarzuciła, że twierdzenie, iż dopuszczalna masa całkowita zestawu wynosi powyżej 32 t. prowadzi do wniosków sprzecznych z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia. Na mocy wskazanego przepisu dopuszczalna masa całkowita pojazdu nie może przekraczać, w wypadku pojazdu członowego lub zespołu złożonego z pojazdu silnikowego i przyczepy o liczbie osi nie większej niż cztery - 32 t. Żaden z zestawów przedstawionych do opodatkowania nie miał więcej niż cztery osie. Ponadto skarżąca podniosła zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego, gdyż okres 5 lat od zakończenia roku podatkowego, w którym miała nastąpić płatność podatku upłynął z dniem 31 grudnia 2007 r.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutu przedawnienia organ stwierdził, że wydanie ostatecznej decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego nastąpiło przez upływem terminu określonego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje.

Skarga I.S. jest uzasadniona, aczkolwiek nie wszystkie podniesione w niej zarzuty okazały się zasadne.

Sąd w pierwszej kolejności rozpatrzył zarzut przedawnienia, jako zarzut najdalej idący.

Należy więc zauważyć na wstępie, że zobowiązanie w podatku od środków transportowych powstaje w sposób określony w art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) tj. z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 z późn. zm.) obowiązek podatkowy, o którym mowa w ust. 1 i ust. 1a, powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany, a w przypadku nabycia środka transportowego zarejestrowanego - od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został nabyty. Podatek od środków transportowych, z zastrzeżeniem ust. 2, jest płatny w dwóch równych ratach, w terminie do dnia 15 lutego i do dnia 15 września każdego roku (art. 11 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Podatnicy uiszczają podatek od środków transportowych - bez wezwania - na rachunek budżetu gminy, o której mowa w art. 9 ust. 6. (art. 11 ust. 4 wymienionej wyżej ustawy).

Organ odwoławczy prawidłowo zatem stwierdził, że decyzja w przedmiocie podatku od środków transportowych określa, a nie ustala jego wysokość, jak rozstrzygnął organ pierwszej instancji.

Zgodnie z art. 70 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin płatności zobowiązania podatkowego w niniejszej sprawie upłynął 15 lutego i 15 września 2002 r. zatem przedawniło się ono z końcem 2007 r.

Sąd w składzie niniejszym prezentuje pogląd, że wydanie decyzji podatkowej przed upływem okresu przedawnienia, ale niedoręczonej jej podatnikowi w tym terminie, powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego.

Zatem, skoro decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego została wprawdzie wydana [...] ale jej doręczenie nastąpiło dopiero 4 stycznia 2008 r. to, w ocenie Sądu, zasadny jest zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego w części w jakiej decyzja ta określa zobowiązanie w podatku od środków transportowych za rok 2002. W związku z powyższym decyzja w tym zakresie narusza prawo i jako taka podlega uchyleniu.

Wobec powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdzając przy wydaniu zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) uchylił zaskarżoną decyzję.

Zgodnie z dyspozycją art. 152 wymienionej wyżej ustawy Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w powyższym zakresie.

O kosztach orzeczono na mocy art. 200 wyżej wymienionej ustawy.