Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Rafał Batorowicz Sędziowie NSA Maria Myślińska Urszula Raczkiewicz (spr.) Protokolant Elżbieta Jabłońska po rozpoznaniu w dniu 8 września 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 10 lipca 2008 r. sygn. akt VII SA/Wa 1891/07 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej stwierdzenia obowiązku odprowadzania składek na powszechne ubezpieczenie zdrowotne 1) oddala skargę kasacyjną; 2) odstępuje od zasądzenia od A. K. na rzecz Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości

Wyrokiem z dnia 10 lipca 2008 r., sygn. akt VII SA/Wa 1891/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę A. K. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] sierpnia 2007 r., Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej stwierdzenia obowiązku odprowadzania składek na powszechne ubezpieczenie zdrowotne.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy:

Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r., Nr [...] po rozpatrzeniu wniosku A. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy w zakresie podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] czerwca 2007 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] lipca 2003 r. ustalającej, iż A. K. podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od dnia 1 stycznia 1999 r. do nadal.

W uzasadnieniu organ podał, że od decyzji z dnia [...] lipca 2003 r., zgodnie z zawartym w niej pouczeniem, przysługiwało odwołanie do Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. w terminie jednego miesiąca od dnia jej doręczenia, za pośrednictwem [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia. A. K. w dniu [...] sierpnia 2003 r. wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego Wydziału VII Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K., który postanowieniem z dnia 19 października 2004 r. umorzył postępowanie w przedmiotowej sprawie.

Następnie skarżący w dniu [...] marca 2007 r. złożył do Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora [...] Oddziału Wojewódzkiego NFZ z dnia [...] lipca 2003 r.

W wyniku postępowania wszczętego postanowieniem z dnia [...] maja 2007 r., Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia w dniu [...] czerwca 2007 r. wydał decyzję, w której odmówił stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji z dnia [...] lipca 2003 r.

Ten sam organ, utrzymując w mocy decyzję z dnia [...] maja 2007 r., w wyniku rozpatrzenia wniosku A. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy, wskazał, że objęta wnioskiem decyzja z dnia [...] lipca 2003 r. nie jest dotknięta żadną z wad z art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej: k.p.a. Ponadto zauważył, że Dyrektor [...] Oddziału Wojewódzkiego NFZ w decyzji z dnia [...] lipca 2003 r. nie podzielił stanowiska skarżącego, iż wobec faktycznych przerw w prowadzeniu działalności, pomimo braku wykreślenia prowadzonej działalności gospodarczej z ewidencji działalności gospodarczej, zaprzestał on faktycznego wykonywania tej działalności i uznał, że A. K. podlega z tego tytułu obowiązkowi opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne. Wskazał również, że przyjęty przez organ pogląd w zakresie interpretacji pojęcia "zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej" podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 6 marca 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1636/05 i z dnia 7 kwietnia 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 31/06. Uwzględniając istnienie w orzecznictwie i w praktyce odnośnie wskazanego zagadnienia różnice interpretacyjne, jak również zaznaczanie się jednolitej zmiany linii orzeczniczej dopiero po wydaniu kwestionowanej decyzji, Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia stwierdził, że nie można uznać, iż decyzja z dnia [...] lipca 2003 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożył A. K. Wnosząc o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia skarżący przedstawił przebieg postępowania administracyjnego oraz zarzucił organowi naruszenie art. 7, art. 8, art. 107 i art. 138 k.p.a. poprzez nierozstrzygnięcie sprawy co do istoty, a jedynie skontrolowanie decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalając skargę A. K. zauważył, że postępowanie o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiot stanowi ocena, czy decyzja kończąca postępowanie w sprawie dotknięta jest jedną z enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. wad, której wystąpienie powoduje konieczność wyeliminowania takiej decyzji z obrotu prawnego ze skutkiem ex tunc.

Sąd pierwszej instancji, wskazując na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Sądu Najwyższego wyjaśnił, że przesłanka rażącego naruszenia prawa, wymieniona w pkt. 2 powyższego przepisu zostaje ziszczona dopiero wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność. W konsekwencji traktowanie naruszenia prawa jako "rażące" może mieć miejsce tylko wyjątkowo, a mianowicie, gdy jego waga jest znacznie większa niż stabilność ostatecznej decyzji.

WSA w W. zauważył, że zgodnie z art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.), dalej: ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych, obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące działalność gospodarczą od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania jej wykonywania. Powyższe oznacza, iż osoba fizyczna prowadzi działalność od dnia jej zarejestrowania (art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej) do dnia wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej. Taki pogląd był podzielany w orzecznictwie sądów administracyjnych. Następnie jednak w orzecznictwie dotyczącym rozważanej kwestii utrwaliła się inna od powyższej linia, która przyjmując, że dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej rodzi jedynie domniemania faktyczne podjęcia działalności i wykonywania jej do czasu wykreślenia z ewidencji powoduje, że ocena organu, czy stan faktyczny niewykonywania działalności gospodarczej ma wpływ na podleganie obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego musi być poprzedzona stosownym ustaleniem i oceną organu.

Odnosząc się do wskazanych okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. stwierdził, że zmiana interpretacji prawa nie może być podstawą dla stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. Zarzut rażącego naruszenia prawa musi bowiem wynikać z przesłanek nie budzących wątpliwości, zaś treść decyzji musi pozostawać w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez ich proste zestawienie. W ocenie WSA takie przesłanki w rozpoznawanej sprawie nie zostały spełnione.

A. K. zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz o zwrot poniesionych niezbędnych kosztów postępowania kasacyjnego, a także zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1. art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. oraz art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), dalej: p.u.s.a., poprzez nierozpoznanie wszystkich zarzutów podniesionych przez skarżącego, a dotyczących kwestii legalności zaskarżonej decyzji,

2. art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez nieuchylenie zaskarżonej decyzji, mimo że została ona wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, mającym wpływ na wynik sprawy oraz z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podniósł m. in., że w przedmiotowej sprawie organ II instancji ograniczył się jedynie do powtórzenia argumentacji zawartej w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] czerwca 2007 r., co stanowiło naruszenie art. 138 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. i doprowadziło do niezachowania zasady dwuinstancyjności, określonej w art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji RP oraz w art. 15 k.p.a.

Kasator podniósł również, że Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydając decyzję nie wskazał faktów, które uznał za udowodnione, ani dowodów, na których się oparł, jak również nie wyjaśnił dlaczego odmówił wiarygodności dowodów zgłoszonych przez skarżącego, ograniczając się do teoretycznych rozważań odnośnie pojęcia "rażącego naruszenia prawa", czym naruszył art. 107 § 1 i 3 k.p.a. Sąd pierwszej instancji wspomniał zaś jedynie, że skarżący powyższe zarzuty podniósł, jednak w żaden sposób się do nich nie ustosunkował, co stanowiło naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a.

Rozwijając zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. A. K. wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana z mającymi wpływ na wynik sprawy naruszeniami art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 ze zm.), dalej: ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, w zw. z art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

W ocenie kasatora nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym przy dokonywaniu oceny, czy naruszenie prawa miało charakter rażący wystarczające jest dokonanie analizy brzmienia przepisu i uznanie, że jako rażącego nie można traktować takiego rozstrzygnięcia, które wynikało z odmiennej interpretacji normy prawnej oraz, że nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa w przypadku, gdy zastosowanie przepisu wymaga jego interpretacji i subsumcji do konkretnego stanu faktycznego. Strona skarżąca zakwestionowała takie stanowisko Sądu twierdząc, że o tym, czy zachodzi rażące naruszenie prawa nie decyduje jasność sformułowania przepisu i przez to oczywistość jego naruszenia, ale ocena skutków społeczno-gospodarczych, jakie dane naruszenie za sobą pociąga.

Autor skargi kasacyjnej podniósł również, że Sąd błędnie wskazał, iż nastąpiła zmiana linii orzeczniczej. W chwili wydawania decyzji Dyrektora [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, istniała ugruntowana linia orzecznicza, zgodnie z którą art. 11 ust. 1 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w zw. z art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych należy interpretować w ten sposób, że decydujące znaczenie dla istnienia obowiązku objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym ma faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej, a nie fakt wpisania działalności do ewidencji działalności gospodarczej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pismem z dnia [...] grudnia 2008 r. A. K. na wypadek oddalenia skargi kasacyjnej – wniósł o odstąpienie od zasądzenia na rzecz organu zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości, na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a.

Pismem z dnia [...] lipca 2009 r. autor skargi kasacyjnej uzupełnił jej uzasadnienie w zakresie zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Kasator wskazał ponadto, iż w uzasadnieniu skargi kasacyjnej w ramach oczywistej omyłki pominął przepis art. 12 ust. 1 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w Narodowym Funduszu Zdrowia, podczas gdy to właśnie ta ustawa obowiązywała w chwili wydania decyzji Dyrektora [...] Oddziału Wojewódzkiego NFZ.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przed odniesieniem się do zarzutów skargi kasacyjnej należy przypomnieć, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany jej podstawami, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania sądowego, która w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi. Związanie Sądu granicami skargi kasacyjnej oznacza, że zakres kontroli zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy wyznacza sama strona poprzez sformułowanie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Nadmienić należy także, że po upływie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wskazywanie nowych podstaw skargi kasacyjnej jest prawnie bezskuteczne. Co innego, gdy chodzi o nowe uzasadnienia podstaw kasacyjnych, które można przytaczać w każdym czasie (art. 177 § 1 p.p.s.a. i art. 183 § 1 p.p.s.a.). Podstawy kasacyjne, czyli zawarte w nich zarzuty, wyznaczają zakres kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny orzeczenia Sądu I instancji, stąd też tak ważne jest prawidłowe ich przedstawienie, co powinien zapewnić wymagany w takich sprawach przymus adwokacko – radcowski (art. 175 p.p.s.a.). W skardze kasacyjnej konieczne jest powołanie konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił Sąd I instancji, uzasadnienie zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego, wykazanie dodatkowo, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarga kasacyjna w rozpoznawanej sprawie obejmuje zarzuty dotyczące obydwu podstaw kasacyjnych z art. 174 p.p.s.a. Wprawdzie autor skargi kasacyjnej zgłosił obydwa zarzuty w powołaniu na art. 174 pkt. 2 p.p.s.a., jednak z treści zarzutu drugiego, sformułowanego nie do końca ściśle, bo jako naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wynika, że chodzi zarówno o naruszenia prawa materialnego jak i procesowego.

Jeśli chodzi o zarzut pierwszy, autor skargi kasacyjnej upatruje naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. i art.1 p.u.s.a w tym, że w jego ocenie Sąd I instancji skoncentrował się wyłącznie na ocenie, czy wydana w trybie zwykłym decyzja dotknięta jest wadą rażącego naruszenia prawa, a pominął sformułowany w skardze zarzut wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem art. 138 k.p.a., art. 127 § 3 k.p.a., art. 15 k.p.a., art. 107 § 1 i 3 k.p.a. oraz art. 78 i art. 176 Konstytucji RP. W uzasadnieniu tego zarzutu autor skargi kasacyjnej wskazał, że Sąd nie odniósł się do tego, że w zaskarżonej decyzji nie wskazano faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, nie wskazano dlaczego odmówiono wiarygodności dowodom oferowanym przez skarżącego. Według autora skargi kasacyjnej Sąd nie dostrzegł także tego, że w administracyjnym postępowaniu nieważnościowym naruszona została zasada dwuinstancyjności w ten sposób, że organ rozpoznając sprawę ponownie w ramach remonstracji z art. 127 § 3 k.p.a. posłużył się tą samą argumentacją, która legła u podstaw decyzji I instancji, a niektóre fragmenty uzasadnienia zostały "dokładnie przekopiowane".

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że powyższe zarzuty nie są uprawnione. Nie znajduje oparcia w przepisach procedury administracyjnej oczekiwanie, że w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji sprawa zakończona ostateczna decyzją zostanie po raz kolejny rozstrzygnięta co do jej istoty. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest bowiem postępowaniem nowym, w którym rzeczą organu jest jej zbadanie i rozstrzygnięcie wyłącznie co do nieważności decyzji. Przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji, objęte art. 156 k.p.a. dotyczą wyłącznie prawa, a nie faktów. Tak więc prowadzenie w postępowaniu nieważnościowym na nowo postępowania dowodowego w takim zakresie jak to ma miejsce w postępowaniu zwykłym nie jest możliwe.

Zakres rozstrzygania administracyjnego w rozpoznawanej sprawie ograniczał się zatem wyłącznie do zbadania i oceny, czy w sprawie doszło do rażącego naruszenia prawa przy wydawaniu decyzji w trybie zwykłym i taki też był zakres kontroli sprawowanej przez Sąd I instancji. Także w pozostałym zakresie zarzut jest chybiony. Motywy wyroku Sądu I instancji zawierają wszystkie elementy wymagane przepisem art. 141 § 4 p.p.s.a. Obejmują one zarówno zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Należy stwierdzić także, że używanie w decyzji odwoławczej analogicznych jak w decyzji I instancji sformułowań nie jest niedopuszczalne, a autor skargi kasacyjnej nie wykazał, by nieodniesienie się w motywach wyroku Sądu I instancji do tego zarzutu miało wpływ na wynik sprawy. Okoliczność, że uzasadnienie wyroku Sądu I instancji odpowiada wymaganiom art. 141 § 4 p.p.s.a powoduje, iż nie można uznać, by w ten sposób doszło do naruszenia art. 1 p.u.s.a.

Przechodząc do zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. należy zauważyć, że nie został on prawidłowo sformułowany, bowiem przepis ten obejmuje postanowienia zamieszczone w dalszych podpunktach (a,b,c) zaś autor skargi kasacyjnej nie wskazał konkretnie, o który ppkt chodzi. Powyższa wada nie pozbawia jednak Naczelnego Sadu Administracyjnego możliwości kontroli kasacyjnej wyroku w zakresie tym zarzutem objętym, bowiem z uzasadnienia zarzutu wynika, że kasator uważa, iż Sąd I instancji winien był wzruszyć zaskarżoną decyzję z tej przyczyny, że decyzja wydana w trybie zwykłym dotknięta jest wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Zarzut ten autor skargi kasacyjnej wiąże z mającym wpływ na wynik sprawy naruszeniem art. 11 ust. 1 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w zw. z art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i nie zgadzając się ze stanowiskiem Sądu wywodzi, że o tym czy doszło do rażącego naruszenia prawa decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych, jakie naruszenie to pociąga, przedstawia własną interpretację omawianych przepisów i wyraża przekonanie, że nie doszło do zmiany interpretacji prawa, a gdyby nawet taka zmiana zaistniała, to należało zastosować interpretację korzystniejszą dla strony.

Odnosząc się do tego zarzutu przypomnieć należy, iż "rażące naruszenie prawa", o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., stanowi kwalifikowaną formę "naruszenia prawa". Utożsamianie tego pojęcia z mającym wpływ na wynik sprawy "naruszeniem prawa" nie jest słuszne. Naruszenie przepisów postępowania lub prawa materialnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa. Rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny. Nie stanowi zatem o rażącym naruszeniu prawa wybranie jednej z rozbieżnych wykładni niejednoznacznego przepisu prawa, która później uznana została za nieprawidłową (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 13 grudnia 1988 r., II SA 981/88, ONSA 1988/2/96, z dnia 21 października 1992 r., sygn. akt V SA 86/92, ONSA 1993, z. 1, poz. 23; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 kwietnia 1994 r., sygn. akt III ARN 15/94, OSNAP 1994/3/36, z dnia 20 grudnia 1994 r., sygn. akt III ARN 71/94, OSNAP 1995/13/156).

Z powyższych względów podzielić należy uznać, że skarga kasacyjna nie opiera się na usprawiedliwionych podstawach i na mocy art. 184 p.p.s.a podlega oddaleniu. Działając na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a Naczelny Sad Administracyjny, biorąc pod uwagę trudna sytuacje materialną skarżącego, odstąpił od zasądzenia od niego zwrotu kosztów postępowania na rzecz Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia. Stosownie do art. 258 § 1 pkt. 8 p.p.s.a. orzekanie w sprawie przyznania wynagrodzenia radcy prawnemu za zastępstwo prawne wykonywane na zasadzie prawa pomocy należy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

-----------------------

2