Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.) sędzia del. WSA Olga Żurawska-Matusiak Protokolant asystent sędziego Aleksander Jakubowski po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. O. P. Z. Ł. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 328/14 w sprawie ze skargi P. G. – redaktora naczelnego Dziennika "Ł." na bezczynność Z. O. P. Z. Ł. w W. w przedmiocie wniosku z dnia [...] lutego 2014 r. o udzielenie informacji prasowej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. odstępuje od zasądzenia na rzecz P. G. – redaktora naczelnego Dziennika "Ł." od P. Z. Ł. kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Wyrokiem z dnia 11 września 2014 r., sygn. akt II SAB/Wa 328/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi P. G. - redaktora naczelnego dziennika "Ł." na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w W. w przedmiocie wniosku z dnia [...] lutego 2014 r. o udzielenie informacji prasowej 1. zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w W. do załatwienia wniosku z dnia [...] lutego 2014 r. w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądził od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w W. na rzecz skarżącego P. G. 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Pismem z dnia 15 lutego 2014 r. S. P. pismem z logo "Łowiecki Dziennik Myśliwych" i nagłówkiem dziennika, zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w W. (dalej Zarząd Okręgowy bądź ZO PZŁ w W.) o udzielenie, na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz. U. nr 5, poz. 24 ze zm., dalej Prawo prasowe bądź pp), informacji przez udostępnienie uchwał organów Polskiego Związku Łowieckiego z uzasadnieniami, odwołań od nich oraz protokołów ZO PZŁ w W. związanych z wykluczeniem ze Związku kół łowieckich w okręgu warszawskim w okresie obecnej kadencji od 2010 r. do dnia dzisiejszego. Sposób udostępnienie, zdaniem wnioskującego, może mieć formę skanów przesłanych na adres email, faxu lub listu z kopiami dokumentów na adres redakcji wskazany w nagłówku. W przypadku odmowy udzielenia informacji w powyższej sprawie, wniósł o złożenie odmowy w ciągu 3 dni, w trybie art. 4 ust. 3 pp. Dodał, że korespondencję w powyższej sprawie można kierować bezpośrednio na jego adres.

Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w W. pismem z 4 marca 2014 r. zwrócił się do dziennika myśliwych "Łowiecki" o potwierdzenie, czy podpisany pod wyżej wskazanym pismem S. P.jest dziennikarzem w rozumieniu art. 7 ust. "5" [winno być "2 pkt 5"] pp.

Redaktor naczelny dziennika "Łowiecki" dnia 17 kwietnia 2014 r. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w W., zarzucając mu naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy [z dnia 6 września 2001 r.] o dostępie do informacji publicznej [Dz. U. nr 112, poz.1198 ze zm., dalej udip], wnosząc o udzielenie informacji zgodnie z wnioskiem z 15 lutego 2014 r. i o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu - powołując się na opisany powyżej stan faktyczny - podał, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pp, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Art. 3a [pp] stanowi, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zatem udostępnienie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Art. 4 ust. 1 pp poszerza katalog podmiotów obowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej, tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Stąd w świetle art. 3a pp, dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji i charakteru adresata wniosku. W sytuacji, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu obowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 udip, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach tej ustawy. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 udip, do udzielenia informacji publicznej obowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. W wyroku NSA z 5.4.2013 r., I OSK 89/13 (dalej wyrok I OSK 89/13) wskazano, że ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2002 r. nr 42, poz. 372 ze zm., dalej prawo łowieckie bądź pł) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: zachowania i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny (Roman Stec, Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne, Lex 2012). Wniosek z 15 lutego 2014 r., jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym i skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, mimo że pochodził od przedstawiciela prasy, podlegał rozpatrzeniu przez ZO PZŁ w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a nie w trybie art. 4 pp. Chybione jest stanowisko skarżonego, że nie wie, czy S. P. jest dziennikarzem. Pomijając już fakt, że Prawo prasowe nie nakazuje dziennikarzom występowania z upoważnienia redakcji lub redaktora naczelnego i to, że dziennikarz występował z wnioskiem z nagłówkiem i adresem redakcji, to udzielenie odpowiedzi na jego zapytanie zrealizowane miało być na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej i w tym trybie każdy obywatel Rzeczypospolitej Polskiej ma dostęp do informacji, a więc S. P. również.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w W. wniósł o odrzucenie, bądź o oddalenie skargi. W uzasadnieniu podał, że art. 4 ust. 3 pp stanowi, że w razie odmowy udzielenia informacji na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej w terminie trzech dni. Dopiero dostarczenie odmowy pisemnej lub niezachowanie wymogów wskazanych dla tej odmowy otwiera skarżącemu 30-dniowy termin do wniesienia skargi do sądu. W przedmiotowej sprawie żądanie redaktora naczelnego nie zostało do skarżonego przekazane, zatem skarga staje się przedwczesna i winna podlegać odrzuceniu. Żądanie zawarte we wniosku nie dotyczyło udzielenia informacji, lecz przekazania dokumentów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, powołując art. 149 "ust." [winno być "§"] 1 w zw. z art. 151, 132 i 200 ppsa, orzekł jak w sentencji wyroku.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że przedmiotem skargi jest bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w W., polegająca na niezałatwieniu wniosku z 15 lutego 2014 r. o udzielenie informacji prasowej, złożonego przez S. P.. Dokonując analizy powyższego wniosku nie budzi - zdaniem Sądu I instancji - wątpliwości fakt, że pochodzi on od dziennika "Łowiecki", a nie od S. P., występującego jako osoba fizyczna. Zatem jego źródłem jest prasa w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa prasowego. Wprawdzie S. P. nie powoływał się w nim na żadne pełnomocnictwo, jednak wniosek ten posiada logo i nagłówek dziennika "Łowiecki", a jako jego podstawę prawną wskazano art. 4 ust. 1 pp. Zatem nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że z wnioskiem o udzielenie informacji S. P. w niniejszej sprawie występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika "Łowiecki".

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pp, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów, informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. W przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy (ust. 3), a odmowę, o której mowa w ust. 3, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych (ust. 4). W myśl art. 3a ustawy, w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198). Stąd wniosek, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, natomiast art. 4 ust. 1 Prawa prasowego poszerza katalog podmiotów obowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Chodzi tu o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. W konsekwencji dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu obowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 udip, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej i z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Zgodnie z tym przepisem, do udzielenia informacji publicznej obowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w W. jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. W wyroku I OSK 89/13 m.in. stwierdzono, że ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz. U. z 2002 r. nr 42, poz. 372 ze zm.) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw środowiska. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny. Powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 pł). Publicznoprawny charakter działalności zarządów okręgowych Polskiego Związku Łowieckiego przesądza również o tym, że żądane w niniejszej sprawie informacje stanowią informację publiczną, bowiem we wniosku domagano się udostępnienia uchwał, odwołań od nich oraz protokołów i - wbrew stanowisku organu - dostarczenie kserokopii tych dokumentów mieści się w pojęciu udzielenia informacji. W myśl art. 1 ust. 1 udip, informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. W szczególności informacją taką, podlegającą udostępnieniu w trybie przepisów ustawy, jest informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o treści dokumentów urzędowych, w szczególności treści aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć (pkt 4 lit. a). Zatem nie budzi wątpliwości fakt, że wniosek z 15 lutego 2014 r. dotyczył informacji o charakterze publicznym i został skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne. Skoro tak, to mimo, że żądanie to pochodziło od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 pp, stosownie do art. 3a pp podlegało ono rozpatrzeniu przez Zarząd Okręgowy Polskiego Łowieckiego w W. w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a nie w art. 4 pp. Wobec braku odpowiedzi na przedmiotowe żądanie, organ pozostawał w bezczynności, a redaktorowi naczelnemu dziennika "Łowiecki" przysługiwała skarga do sądu administracyjnego na bezczynność w tym przedmiocie, złożona w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ppsa (postanowienie NSA z 12.4.2013 r., I OSK 319/13). Redaktor naczelny dziennika "Łowiecki" miał legitymację do wniesienia w niniejszej sprawie skargi, bowiem art. 3a pp wskazuje jedynie tryb, w jakim ma być załatwiony wniosek prasy o udostępnienie informacji publicznej, skierowany do podmiotu obowiązanego do udostępniania takich informacji. Użyte w tym unormowaniu słowo "prasa" wskazuje jednak, że w każdej takiej sprawie to "prasa" pozostaje w roli podmiotu żądającego informacji, zaś "prasą" w rozumieniu Prawa prasowego jest na przykład określony dziennik (art. 7 ust. 2 pkt "7" [winno być "2"] pp). Zatem w sytuacji, gdy wniosek o udostępnienie informacji publicznej wnosi dziennikarz działający w imieniu określonego dziennika, interes prawny w postępowaniu zainicjowanym tym wnioskiem będzie miał dziennik, a nie tylko dziennikarz, jako osoba fizyczna. Redaktorowi naczelnemu takiego dziennika - jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 pp jego redakcją - przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu.

Z bezczynnością mamy do czynienia, gdy obowiązany podmiot nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a. Na gruncie spraw z zakresu informacji publicznej bezczynność zachodzi w szczególności wówczas, gdy podmiot obowiązany do udostępniania informacji publicznych, mimo dysponowania żądaną informacją publiczną, nie udostępnia jej zgodnie z art. 13 ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 1 udip, tj. bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, bądź też w tym terminie nie wydaje, na podstawie art. 16 ust. 1 udip, decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (co jest uzasadnione np. wobec stwierdzenia, że żądana informacja objęta jest ograniczeniem opisanym w art. 5 ust. 1 i 2 udip).

W rozpoznawanej sprawie Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w W. pozostaje w bezczynności w sprawie wniosku skarżącego z [...] lutego 2014 r., ponieważ nie został on dotychczas załatwiony w żaden z opisanych wyżej sposobów.

Na marginesie Sąd I instancji dodał, że skarga dotyczy bezczynności w rozpoznaniu wniosku, a nie pisemnej odmowy udzielenia informacji. Sąd nie dopatrzył się w bezczynności Zarządu Okręgowego rażącego naruszenia prawa, ponieważ postawa organu była raczej wynikiem nieznajomości obowiązujących przepisów, a nie złej woli i tym samym świadczy, że skarżący nie był lekceważony. Z tego samego powodu Sąd nie orzekł z urzędu grzywny wobec Zarządu Okręgowego Polskiego Łowieckiego w W..

Skargę kasacyjną od wyroku II SAB/Wa 328/14 wywiódł Zarząd Okręgowy Polskiego Łowieckiego w W. (dalej skarżący kasacyjnie), reprezentowany przez radcę pr. M. P., zarzucając wyrokowi naruszenie:

1. art. 3a ustawy Prawo prasowe w zw. z art. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez przyjęcie, że skarżącemu przysługuje prawo wglądu w dokumenty wnioskowane na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej;

2. art. 3 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez przyjęcie, że żądane dokumenty stanowią dokumenty urzędowe.

Skarżący kasacyjnie wniósł o: uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania; zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną redaktor naczelny dziennika "Łowiecki", reprezentowany przez radcę pr. M. T.T., wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej ppsa), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania; bada przy tym wszystkie podniesione przez skarżącą zarzuty naruszenia prawa (uchwała pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r. sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010/1/1).

W sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania (art. 183 § 2 ppsa).

Zakres rozpoznawania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez wskazanie postaw kasacyjnych. Strona, która kwestionuje orzeczenie wojewódzkiego sądu administracyjnego, wnosząc skargę kasacyjną, obowiązana jest wskazać przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania, które jej zadaniem zostały przez Sąd naruszone (art. 174 i 176 ppsa). Wskazanie naruszonych przepisów winno nastąpić przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Zgodnie z art. 176 ppsa, skarżący kasacyjnie ma obowiązek przytoczyć podstawy skargi kasacyjnej wnoszonej od wyroku Sądu pierwszej instancji i szczegółowo je uzasadnić wskazując, które konkretnie przepisy ustawy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało i jaki miało wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną nie może precyzować zarzutów ani ich konkretyzować, nie może też domniemywać, który przepis prawa skarżący miał na uwadze podnosząc określony zarzut (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 21.2.2007 r., II GSK 293/06, Lex 326269; 25.5.2010 r., I GSK 1155/09, Lex 585927).

Skarga kasacyjna została sporządzona niestarannie – na skutek oczywistych omyłek skarżący kasacyjnie wnosił o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w "Lublinie" [winno być "Warszawie"], a w części historycznej skargi kasacyjnej wskazano, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w "Lublinie" [winno być "Warszawie"] (s. 2 skargi kasacyjnej) wskazał, że publicznoprawny charakter działalności zarządów okręgowych przesądza o tym, że dane informacje stanowią informację publiczną. Podobnie dwakroć błędnie powołano "art. 7 ust. 5 Prawo prasowe", mimo że art. 7 pp dzieli się wyłącznie na dwa ustępy, z których ustęp 2 ma 8 punktów. W punkcie 5 ustępu 2 art. 7 Prawa prasowego ustawodawca zawarł definicję "dziennikarza".

Zaskarżony wyrok nie narusza art. 3a pp w zw. z art. 3 udip "przez przyjęcie, że skarżącemu przysługuje prawo wglądu w dokumenty wnioskowane na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej". W rzeczywistości we wniosku z [...].lutego 2014 r. ST. P. nie wnosił o "prawo wglądu w dokumenty wnioskowane na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej", a wyłącznie o udzielenie informacji przez udostępnienie informacji w formie skanów przesłanych drogą elektroniczną, faxu bądź listownie. W zaskarżonym wyroku Sąd I instancji nie "przyjął, że skarżącemu przysługuje prawo wglądu w dokumenty wnioskowane na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej".

Zarzut naruszenia art. 3 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 2 udip okazał się nieusprawiedliwiony. Wbrew twierdzeniu skarżącego kasacyjnie, Sąd I instancji nie przyjął, "że żądane dokumenty stanowią dokumenty urzędowe", a tak skonstruowany zarzut oparto jedynie na wyrwanym z kontekstu krótkim fragmencie dłuższego wywodu Sądu. W rzeczywistości Wojewódzki Sąd dokonał jedynie trafnej analizy pojęcia "informacja publiczna" w świetle dyspozycji art. 1 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 udip. Przywołanie "pkt 4 lit. a" ustępu 1 art. 6 udip (s. 6 wers 17-8 od dołu) stanowiło wyłącznie przedstawienie wykładni prawa, dokonanej przez Sąd I instancji, dla wskazania, że zarządy okręgowe Polskiego Związku Łowieckiego prowadzą także działalność o publicznoprawnym charakterze; że dostarczenie kserokopii żądanych dokumentów stanowi informację publiczną. Wyrok sądowy i jego uzasadnienie jest oświadczeniem woli i wiedzy (K. Knoppek, Dokument w procesie cywilnym, Poznań 1993, s. 90-91) i musi być postrzegane jako całość – w kontekście całokształtu zdarzeń poprzedzających wywiedzenie skargi do sądu, jak i w toku postępowania sądowego. Skarżący kasacyjnej dokonuje błędnej wykładni uzasadnienia zaskarżonego wyroku, pomijając jego logiczny związek ze skargą i odpowiedzią na skargę. Kwestionowany tym zarzutem argument przytoczony przez Sąd I instancji stanowi odniesienie się Sądu do błędnego stanowiska zaprezentowanego w odpowiedzi na skargę, zgodnie z którym żądanie zawarte we wniosku nie dotyczyło udzielenia informacji, lecz przekazania [odpisów] dokumentów. W rzeczywistości żądane odpisy dokumentów stanowią nośniki informacji – w tym informacji publicznej.

Rolą organu było dokonać prawidłowych ustaleń, które z żądanych dokumentów (bądź ich fragmentów), w rzeczywistości dotyczyły informacji publicznej i czy nie zachodziły przesłanki negatywne ich udostępnienia. Także organ winien starannie ocenić, czy i ewentualnie które informacje stanowią informację przetworzoną w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego (art. 3 pkt 1 udip), do czego skarżący kasacyjnie nawiązywał w uzasadnieniu (s. 5 akapit 1) skargi kasacyjnej.

Formułę prawną Polskiego Związku Łowieckiego określa obecnie art. 32 ust. 1 Prawa łowieckiego, który stanowi, że Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulację liczebności populacji zwierząt łownych. Podstawą prawną działania Związku jest ustawa oraz statut uchwalony przez Krajowy Zjazd Delegatów PZŁ (art. 32 ust. 3 Prawa łowieckiego).

Członkiem PZŁ może być każda pełnoletnia osoba fizyczna, która nabyła uprawnienia do wykonywania polowania, pod warunkiem że korzysta z pełni praw publicznych oraz nie była karana za przestępstwa enumeratywnie wskazane w prawie łowieckim. Nabycie członkostwa w PZŁ wymaga złożenia deklaracji członkowskiej oraz uiszczenia wpisowego (art. 32 ust. 5 Prawa łowieckiego). Każda osoba fizyczna, która spełni powyższe wymagania staje się członkiem PZŁ z chwilą podjęcia uchwały przez właściwy miejscowo zarząd okręgowy PZŁ (§ 7 ust. 6 statutu PZŁ). Statut PZŁ wyróżnia dwie kategorie osób fizycznych-członków PZŁ: członków kół łowieckich oraz członków niestowarzyszonych, tj. niezrzeszonych w kołach łowieckich.

W skład PZŁ wchodzą również koła łowieckie. Są one podstawowym ogniwem organizacyjnym PZŁ w realizacji celów i zadań łowiectwa (art. 33 ust. 1 prawa łowieckiego). Koła łowieckie składają się co najmniej z 10 osób fizycznych mających uprawnienia do wykonywania polowania i będących jednocześnie członkami PZŁ (§ 27 ust. 1 statutu PZŁ). Posiadają one osobowość prawną, którą uzyskują z dniem nabycia członkostwa w PZŁ. Prowadzą swoją działalność na podstawie prawa łowieckiego, statutu oraz uchwał organów PZŁ i koła łowieckiego (§ 31 statutu PZŁ; cz. III pkt 3.4 i 3.4.1 uzasadnienia wyroku TK z 6.11.2012 r., K 21/11, OTK-A 2012/10/119). Przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. nr 79, poz. 855 ze zm.) regulujące zasady nadzoru nad stowarzyszeniami stosuje się odpowiednio do nadzoru nad działalnością Polskiego Związku Łowieckiego (art. 35a ust. 2 prawa łowieckiego). Przepisy regulujące zasady gospodarki finansowej stowarzyszeń stosuje się odpowiednio do gospodarki finansowej Polskiego Związku Łowieckiego (art. 35 ust. 3 prawa łowieckiego). W tym kontekście do zrzeszenia jakim jest Polski Związek Łowiecki odnieść można odpowiednio myśl zawartą w wyroku NSA z 8.7.2015 r., I OSK 1514/14, cbosa (dalej wyrok I OSK 1514/14), że nie sposób stowarzyszeniom stawiać analogiczny standard wymagań, jak organom administracji. W konsekwencji nie każda informacja będąca w dyspozycji Polskiego Związku Łowieckiego bądź odnosząca się do jego funkcjonowania będzie informacją publiczną podlegającą udostępnieniu przez ten Związek w trybie udip, lecz tylko ta, która odnosi się do wykonywania zadań publicznych lub gospodarowania mieniem publicznym (wyrok I OSK 1514/14). Tylko te kwestie względem podmiotów wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 udip ustawodawca traktuje jako informację publiczną, pozostałą zaś materię a contrario uznać należy za niepubliczną, a zatem stosownie do art. 1 ust. 1 udip za niebędącą informacją publiczną. Znajduje to potwierdzenie w samym art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. nr 78, poz. 483; sprost. z 2001 r. nr 28, poz. 319; zm. z 2006 r. nr 200, poz. 1471; z 2009 r. nr 114, poz. 946, dalej Konstytucja RP), wskazującym, że "obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa". Ograniczenie zakresowe dostępu do informacji o działalności osób i jednostek innych niż organy władzy państwowej czy osoby pełniące funkcje publiczne oraz samorządy gospodarcze i zawodowe – przewidział już ustrojodawca. Przyjęcie, że od wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 udip podmiotów można żądać innych informacji, niż z zakresu wykonywania zadań władzy publicznej czy gospodarowania mieniem publicznym – byłoby nadmierną ingerencją w sferę informacyjną tych podmiotów, wykraczającą poza standard konstytucyjny.

Skoro zarzuty skargi kasacyjnej okazały się nieusprawiedliwione, na podstawie art. 184 ppsa skargę kasacyjną należało oddalić. O odstąpieniu od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości orzeczono na podstawie art. 207 § 2 ppsa.