Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 sierpnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień (spr.),, Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska, Protokolant Asystent sędziego Adrian Król, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2008 roku sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w P. na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały. ar

Uchwałą Nr [...] z dnia [...] Rada Miejska w K. wprowadziła zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy K., dotyczące terenu położonego w sołectwie S. we wsi R., polegającą na:

a) zmianie przeznaczenia fragmentu terenu z funkcji - tereny lasów i dolesień, na tereny oznaczone symbolem NU z przeznaczeniem – ekologiczne składowisko odpadów komunalno-bytowych;

b) zmniejszeniu powierzchni terenu dolesień o 30,0 ha na rzecz powstałej jednostki NU.

W § 2 tej uchwały określono obowiązujące oznaczenia na załączniku graficznym. W § 3 z kolei ustalono zasady gospodarowania. Uchwałę opublikowano w Dzienniku Urzędowym Województwa [...] z dnia [...] Nr [...], poz. [...].

Uchwałę tę zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi Prokurator Okręgowy w P., zarzucając skarżonej uchwale naruszenie procedury planistycznej określonej w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, a to w związku z nieuzgodnieniem projektu zmiany ww. planu z Dyrektorem Okręgowego Urzędu Górniczego w K. oraz przeznaczeniem pod przedmiotowe wysypisko gruntów rolnych i leśnych bez zgody Wojewody [...].

Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2003 r. (sygn. akt II SA/Łd 54/03) Naczelny Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Prokuratora Okręgowego w P. na uchwałę Nr [...] Rady Miejskiej w K. z dnia [...] w sprawie zmian w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy Kamieńsk na terenie sołectwa S. we wsi R..

W uzasadnieniu wyroku Sąd ten uznał, że Rada Miejska w K. działała w sprawie w zgodzie z obowiązującym prawem, a zarzut Prokuratora Okręgowego w P. podjęcia zaskarżonej uchwały bez wymaganych uzgodnień z właściwymi organami administracji publicznej jest bezpodstawny w sytuacji, gdy skarżący nie przedstawił żadnych dowodów świadczących, aby Gmina K. otrzymała decyzję Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych z dnia [...] o utworzeniu terenu górniczego o nazwie "A" lub kolejne decyzje zmieniające decyzję z [...].

Jednocześnie Sąd odmówił waloru dowodu na tę okoliczność pismu z dnia 7 czerwca 1995 r., które świadczy jedynie - zdaniem Sądu - kto miał być adresatem pisma. Pismo to skierowała Kopalnia Węgla Brunatnego "A" do wszystkich gmin usytuowanych na terenie górniczym "A", między innymi do Urzędu Gminy Miasta K.

Mając na uwadze powyższe, Sąd ten uznał, że Gmina K. nie naruszyła też art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, stwierdzając, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych oznacza jedynie, że pozwolenie na wyłączenie z produkcji rolnej gruntu rolnego może być wydane tylko wtedy, gdy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dopuszcza taką możliwość, a zgoda, o której mowa w ust. 2 art. 7 tej ustawy, następuje w przypadku przeznaczenia tego terenu w planie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi wniósł Prokurator Okręgowy w P.. Żądając uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, strona skarżąca zarzuciła:

1) istotne naruszenie przepisu prawa procesowego poprzez obrazę art. 133 § 1 i art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) polegające na pominięciu w toku orzekania, wszystkich dowodów przedstawionych przez stronę skarżącą w postaci kopii pism Ministra Ochrony Środowiska, Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, pism Kopalni Węgla Brunatnego "A", pisma i postanowienia Okręgowego Urzędu Górniczego w K., pism Urzędu Wojewódzkiego w Ł., w wyniku czego błędnie przyjęto, że Gmina - Miasto K. w okresie dokonywania zmian miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego na terenie objętym zaskarżoną uchwałą, nie wiedziała o istniejącym tamże terenie górniczym "A" oraz, że w jej granicach istnieje złoże węgla brunatnego "A", a w następstwie uznanie, że Gmina - Miasto K. nie uchybia obowiązkowi wynikającemu z art. 18 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.), gdy z kompleksowej analizy dowodów, na których oparto skargę, wynika, że Gmina miała tego świadomość w toku prowadzonej przez siebie procedury planistycznej, a mimo to nie dokonała, wynikających z przepisu art. 18 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy w związku z art. 53 ust. 1, 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. Nr 27, poz. 96 ze zm.), uzgodnień z Okręgowym Urzędem Górniczym w K. oraz, iż mimo obowiązku wynikającego z przepisu art. 18 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy o planowaniu przestrzennym w związku z art. 7 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. Nr 16, poz. 78 ze zm.) nie uzyskała zgody właściwego organu administracyjnego na zmiany przeznaczenia terenów leśnych, we wsi R. na cele nieleśne - dla budowy składowiska odpadów komunalnych,

2) naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwą wykładnię art. 7 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych przez uznanie przez Sąd, że ustęp 1 tego przepisu "oznacza jedynie, że zezwolenie na wyłączenie z produkcji gruntu rolnego może być wydane tylko wtedy, gdy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dopuszcza taką możliwość" i że "zgoda, o której mowa w ust. 2 art. 7 tej ustawy, następuje w przypadku przeznaczenia tego terenu w planie", mimo, iż treść tego przepisu wskazuje, że zmiana przeznaczenia terenów leśnych na cele nieleśne, jakiej dokonano w uchwale zmieniającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, musi poprzedzać zgoda jednego z organów wymienionych w ustępie 2 tego przepisu, gdy przepis art. 7 tej ustawy jest normą szczególną, o której mowa w art. 18 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Nadto Prokurator Okręgowy w Ł. wniósł o przeprowadzenie dowodów z załączonych do skargi kasacyjnej dokumentów - pisma Ministerstwa Środowiska Departament Geodezji i Koncesji Geologicznych z dnia 17 lutego 2004 r. nr DGe/MM 483-1174/2004 wraz z dołączonymi doń załącznikami świadczącymi o wiedzy Gminy Kamieńsk o istnieniu terenu górniczego "A" i złożach oraz pisma Okręgowego Urzędu Górniczego w K. z dnia 15 marca 2004 r. nr OUG-004/082/0003/04/00777/MJ wykluczającymi prawdziwość twierdzeń Burmistrza Gminy K., co do uzgodnień dokonanych w zakresie zmian objętych zaskarżoną uchwałą.

Wyrokiem z dnia 3 września 2004 roku Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu tejże skargi kasacyjnej uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi.

W motywach wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że stosownie do przepisów art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271), skarga kasacyjna od prawomocnego orzeczenia NSA wydanego przed dniem 1 stycznia 2004 r. jest wnoszona na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Oznacza to, że również do rozpoznania takiej skargi kasacyjnej mają zastosowanie przepisy Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stosownie do przepisu art. 183 § 1 tego prawa, Sąd rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że jest związany podstawami kasacyjnymi zawartymi w skardze kasacyjnej, a z urzędu może brać pod rozwagę jedynie okoliczności uzasadniające nieważność postępowania sądowego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził przy tym, że podstawy kasacji przywołane w skardze kasacyjnej Prokuratora Okręgowego w P. są uzasadnione.

W szczególności Sąd ten podzielił zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 7 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. Nr 16, poz. 78 ze zm.). Stosownie bowiem do treści przywołanej regulacji prawnej, przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolnicze dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (art. 7 ust. 1), z tym, że aby to mogło nastąpić, niezbędne jest wyrażenie zgody na takie przeznaczenie przez właściwy w sprawie organ administracji.

Tak ukształtowany tryb postępowania przy odralnianiu (odleślnianiu) gruntów, zdaniem Sądu, wynika z przepisów art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. a obowiązującej wówczas ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.), odsyłających w tej mierze do przepisów szczególnych, którymi są m.in. przepisy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Zgoda ta nie może być utożsamiana ze zgodą na wyłączenie gruntów z produkcji rolnej, o którym mowa w art. 11 tej ustawy. Jeżeli zatem Sąd błędnie zinterpretował art. 7 ust. 2 obowiązującej w dacie orzekania ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych i w konsekwencji nie oceniał wyrażonej w tej mierze - tyle, że po uchwaleniu planu - zgody Wojewody Ł. (decyzja tego organu z dnia [...]), to będzie to, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, musiał zrobić powtórnie rozpoznając sprawę, w szczególności rozstrzygając, czy zgoda wyrażona na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych, wyrażona przez właściwy organ po uchwaleniu planu spełnia wymogi przewidziane w tym zakresie w przepisach ww. ustawy.

Z kolei odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, że nie można się zgodzić z Prokuratorem, iż zaskarżony wyrok narusza przepisy art. 133 § 1 i art. 141 § 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jako, że w dacie wyrokowania przepisy w/w ustawy jeszcze nie obowiązywały. Tym niemniej podzielił pogląd, że w sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania planistycznego. Jeżeli bowiem na obszarze objętym projektowanym planem istniałby już teren górniczy "A", to niezależnie od tego czy Gmina została o tym prawidłowo powiadomiona czy też nie, byłaby zobowiązana do działań właściwych w takim stanie faktycznym i prawnym. Nie podzielił w związku z tym poglądu Sądu orzekającego w sprawie, że skoro Gmina nie była powiadomiona o terenie górniczym na obszarze objętym przedmiotowym planem - co zresztą też nie zostało przekonywująco wykazane w sprawie - to mogła tam planować tak, jakby ww. terenu nie ustanowiono. Fakt braku informacji o stanie prawnym obszaru objętego zamierzonym planem miejscowym nie zwalnia Gminy od obowiązków nałożonych prawem.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi do ponownego rozpoznania.

Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2005 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zawiesił postępowanie sądowe w sprawie.

Z chwilą ustania przyczyny zawieszenia postępowania Sąd w drodze postanowienia z dnia 6 sierpnia 2008 roku podjął zawieszone postępowanie.

Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym skarżący poparł skargę i wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonej uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga wymaga uwzględnienia.

Zgodnie z art. 184 Konstytucji RP Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest na podstawie kryterium zgodności z prawem (art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.).

Stosownie zaś do art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm), dalej "p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

Kontrola działalności administracji publicznej obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na:

1/ akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

2/ akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż akty prawa miejscowego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

3/ akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego ( art. 3 § 2 pkt 5,6,7 p.p.s.a.).

W myśl zaś art. 147 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę stanowiącą akt prawa miejscowego, do których niewątpliwie należy uchwała wprowadzająca zmianę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Mając na względzie powyższe regulacje przede wszystkim wskazać należy, że wyrokiem z dnia 3 września 2004 r. Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Prokuratora Okręgowego w P. uchylił wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2003 roku i przekazał sprawę oceny legalności zaskarżonej uchwały do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi.

Podkreślić przy tym należy, że stosownie do art. 190 p.p.s.a., Sąd, któremu sprawa został przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Wychodząc z powyższych przesłanek Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania planistycznego, które skutkują jej wyeliminowaniem z obrotu prawnego w trybie stwierdzenia nieważności.

Przedmiotem zaskarżonej uchwały są zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy K. dotyczące terenu położonego w sołectwie S. we wsi R., polegające na:

a) zmianie przeznaczenia fragmentu terenu z funkcji - tereny lasów i dolesień na tereny oznaczone symbolem NU, z przeznaczeniem – ekologiczne składowisko odpadów komunalo-bytowych;

b) zmniejszeniu powierzchni terenu dolesień o 30,0 ha na rzecz powstałej jednostki NU.

Procedurę sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz jego zmianę w dniu podjęcia zaskarżonej uchwały określał art. 18 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym ( tekst jedn. Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.), dalej "ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym".

Ustawodawca w ustępie 2 tego artykułu wymienił w sposób szczegółowy poszczególne fazy przygotowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Obowiązek ich przestrzegania, w tym zwłaszcza kolejność ich przeprowadzenia, musi być bezwzględnie zachowany. Naruszenie bowiem trybu postępowania oraz właściwości organów określonych w art. 18 tej ustawy powoduje - zgodnie z art. 27 ust. 1 - nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt II SA/Wr 551/04).

Stosownie do art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, w brzmieniu obowiązującym w dniu podjęcia uchwały, zarząd gminy, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, uzasadnia projekt planu, stosownie do jego zakresu z organami właściwymi do uzgodnienia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na podstawie przepisów szczególnych.

Do katalogu owych przepisów szczególnych z pewnością należą przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze ( Dz.U. Nr 27, poz. 96 ze zm.).

Zgodnie z art. 53 ust. 1 tej ustawy - dla terenu górniczego sporządza się miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w trybie określonym przepisami, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Projekt planu, stosownie do art. 53 ust. 5 ww. ustawy, wymaga uzgodnienia z właściwym organem nadzoru górniczego. Zgodnie zaś z definicją legalną zawartą w art. 6 pkt 9 tej ustawy, teren górniczy oznacza przestrzeń objętą przewidywanymi wpływami robót górniczych zakładu górniczego.

W rozpoznawanej sprawie Gmina K. swym zapisem zmieniła przeznaczenie fragmentu terenu gminnego z funkcji – tereny lasów i dolesień, a więc tereny leśne w rozumieniu ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. Nr 16, poz. 78 ze zm. – dalej: "ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych") – na cele nieleśne. Nie ulega przy tym wątpliwości, że na dokonanie takiego zapisu w planie musiała uzyskać zgodę jednego z organów wymienionych w art. 7 ust. 2 tej ustawy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolnicze dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (art. 7 ust. 1), z tym, że aby to mogło nastąpić, niezbędne jest wyrażenie zgody na takie przeznaczenie przez właściwy w sprawie organ administracji (wojewodę). Przy czym zgoda ta nie może być utożsamiana ze zgodą na wyłączenie gruntów z produkcji rolnej, o którym mowa w art. 11 tej ustawy.

Z akt sprawy wynika, że organ administracji uznał, że zgoda ta została udzielona w stosownym trybie. Tymczasem zgoda na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych, została wyrażona przez wprawdzie przez właściwy organ, lecz po uchwaleniu zmiany planu. Tym samym, w ocenie Sądu, nie spełnia ona wymogów przewidzianych w art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Zgodzić się przy tym należy ze skarżącym, że odwrotna kolejność czynności przy dokonywaniu zmiany przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne mogłaby spowodować, że po uchwaleniu planu zagospodarowania przestrzennego brak wymaganej zgody organu wymienionego w ust. 2 art. 7 ww. ustawy, przekreślałby zapisy już uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ponadto przyjęcie takiej koncepcji stwarzałoby dodatkową możliwość ingerencji organów nadzoru w zakresie uchwalanych planów, czego nie przewidywała ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym ani też nie przewiduje ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.).

W dalszej kolejności podnieść należy, że w sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania planistycznego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w sytuacji, gdy na obszarze objętym projektowanym planem istniał już teren górniczy "A", to niezależnie od tego czy Gmina została o tym prawidłowo powiadomiona czy też nie, była zobowiązana do działań właściwych w takim stanie faktycznym i prawnym.

Ponadto w tym miejscu Sąd zwraca uwagę, że załączone do skargi dokumenty przeczą twierdzeniu organu, że Gmina nie posiadała informacji o występowaniu terenu górniczego "A" (w tym: choćby decyzje Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia [...], z dnia [...]. oraz z dnia [...]., czy też kopia pisma KWB A z dnia 7.06.1995 r.). Analiza tych dokumentów dowodzi, że w chwili dokonywania zmian planistycznych Gmina K. posiadała wiedzę o obejmującym jej powierzchnię terenie górniczym, znała jego obszar i wiedziała także o istnieniu złoża węgla brunatnego "A".

Mając zatem wiedzę w powyższej kwestii Gmina K. nie dokonała wynikających z art. 18 ust. 2 pkt 4 ustawy o zagospodarowaniu w związku z art. 53 ust. 1 i 5 ustawy Prawo geologiczne i górnicze uzgodnień z Okręgowym Urzędem Górniczym w K., a ponadto nie uzyskała wymaganej ustawowo zgody właściwego organu na zmiany przeznaczenia terenów leśnych, we wsi R. na cele nieleśne – dla budowy składowiska, mimo obowiązku wynikającego z art. 18 ust. 2 pkt 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Z powyższych względów Sąd na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. z uwzględnieniem treści art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym ( tekst jedn. Dz.U. nr 142 z 2001r., poz. 1591 ze zm. ) stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej w K. Nr [...] z dnia [...].

(MSi)