Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia del. WSA Iwona Bogucka Protokolant asystent sędziego Aleksander Jakubowski po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SAB/Lu 49/14 w sprawie ze skargi P.G. – redaktora naczelnego Dziennika "Ł." na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w B. w przedmiocie udostępnienia informacji prasowej 1) uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2) zasądza od P.G. na rzecz Polskiego Związku Łowieckiego kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

We wniosku z dnia 16 września 2013 r. S.P. – dziennikarz dziennika "Ł." z siedzibą w Gdańsku, powołując się na przepis art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Białej Podlaskiej (dalej jako "ZO PZŁ") o udzielenie informacji obejmującej odpowiedzi na następujące pytania:

1. Jaki skład zarządu Koła Łowieckiego nr 63 "Dąbrówka" figuruje aktualnie w Zarządzie Okręgowym PZŁ w Białej Podlaskiej?

2. Jakie zmiany w składzie poszczególnych stanowisk zarządu ww. Koła i w jakich datach odnotowano w dokumentacji Zarządu Okręgowego od 1 kwietnia 2010 r. do chwili obecnej?

Wnioskodawca zaznaczył, że w przypadku odmowy udzielenia żądanych informacji prosi o złożenie w ciągu 3 dni odmowy w trybie art. 4 ust. 3 ustawy – Prawo prasowe.

W piśmie z dnia 19 września 2013 r. Przewodniczący ZO PZŁ poinformował wnioskodawcę, że Zarząd zapozna się z treścią jego wniosku na najbliższym planowanym posiedzeniu i wówczas udzieli stosownych informacji w sprawach wyszczególnionych w tym wniosku.

W dniu 16 grudnia 2013 r. P.G. – redaktor naczelny dziennika "Ł." skierował do ZO PZŁ pismo, w którym potwierdził żądanie informacji i stwierdził, że redakcja dotychczas nie otrzymała odpowiedzi na zapytanie prasowe S.P. z dnia 16 września 2013 r., w związku z czym domaga się sporządzenia odmowy przewidzianej w art. 4 ust. 3 Prawa prasowego lub udzielenia wnioskowanej informacji w ciągu 3 dni.

W odpowiedzi na powyższe pismo Przewodniczący ZO PZŁ w piśmie z dnia 3 stycznia 2014 r. poinformował dziennik "Ł.", że zapozna się z wnioskiem z dnia 16 września 2013 r. na swym styczniowym posiedzeniu i udzieli odpowiedzi w tej sprawie. Jednocześnie Przewodniczący ZO PZŁ wyjaśnił, że dotychczasowa zwłoka w udzieleniu odpowiedzi spowodowana była koniecznością wnikliwej konsultacji prawnej w tym zakresie.

W dniu 20 stycznia 2014 r. (data wpływu do siedziby ZO PZŁ) P.G., działając jako redaktor naczelny dziennika "Ł.", wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę.

W odpowiedzi na skargę Przewodniczący ZO PZŁ wyjaśnił, że po konsultacjach prawnych Zarząd w dniu 31 stycznia 2014 r. podjął decyzję, w wyniku której zarówno S.P., jak i P.G. przesłano żądane informacje. W ocenie ZO PZŁ skarga jest zatem aktualnie bezzasadna. Do odpowiedzi na skargę załączono pismo z dnia 3 lutego 2014 r., w którym udzielono stronie skarżącej odpowiedzi na zawarte we wniosku z dnia 16 września 2013 r. pytania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014 r. o sygn. akt II SAB/Lu 49/14 stwierdził, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, umorzył postępowanie w zakresie zobowiązania Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Białej Podlaskiej do załatwienia wniosku o udzielenie informacji prasowej z dnia 16 września 2013 r., wymierzył Zarządowi Okręgowemu Polskiego Związku Łowieckiego w Białej Podlaskiej grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych oraz zasądził od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Białej Podlaskiej na rzecz P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Ł." 117 (sto siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Jak wskazał Sąd pierwszej instancji, przedmiotowy wniosek strony skarżącej z dnia 16 września 2013 r. nie podlegał załatwieniu przez ZO PZŁ w trybie art. 4 Prawa prasowego. W konsekwencji nie można uznać, że nieudzielenie skarżącemu informacji zgodnie z treścią tego wniosku stanowi odmowę udzielenia informacji prasowej, o której mowa w ust. 3 powyższego przepisu, a która podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego w trybie jego ust. 4 w zw. z art. 3 § 3 p.p.s.a.

W dalszej kolejności Sąd doszedł do wniosku, że żądane informacje stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej jako "u.d.i.p"), a Zarząd Okręgowy PZŁ w Białej Podlaskiej jest zobowiązany do ich udostępnienia. Skoro zaś nie budzi wątpliwości, że będący przedmiotem niniejszej sprawy wniosek z dnia 16 września 2013 r. dotyczył informacji o charakterze publicznym i został skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, to WSA w Lublinie stwierdził, że pomimo, iż żądanie to pochodziło od prasy w rozumieniu art. 7 ust 2 pkt 1 Prawa Prasowego, stosownie do art. 3a tej ustawy podlegało ono rozpatrzeniu przez ZO PZŁ w trybie przewidzianym w u.d.i.p., a nie w art. 4 Prawa prasowego. Oznacza to, że ewentualny brak odpowiedzi na przedmiotowe żądanie nie mógł zostać uznany za odmowę udzielenia informacji, lecz jedynie za bezczynność w tym przedmiocie, na którą redaktorowi dziennika "Łowiecki" przysługuje skarga do sądu administracyjnego w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Dokonując merytorycznej oceny skargi Sąd pierwszej instancji doszedł natomiast do wniosku, że ZO PZŁ był bezczynny w sprawie wniosku strony skarżącej z dnia 16 września 2013 r., a bezczynność ta trwała również w czasie złożenia rozpoznawanej skargi. Bez wpływu na tę ocenę pozostaje okoliczność, iż przed wniesieniem skargi ZO PZŁ dwukrotnie (w pismach z dnia 19 września 2013 r. i z dnia 3 stycznia 2014 r.) informował wnioskodawcę, że jego wniosek zostanie rozpatrzony na najbliższym posiedzeniu Zarządu. Wprawdzie art. 13 ust. 2 u.d.i.p. przewiduje sytuację, w której nie jest możliwe udostępnienie żądanej informacji publicznej w terminie określonym w ust. 1, jednak jednocześnie nakłada on na podmiot obowiązany do jej udostępnienia obowiązek powiadomienia w takiej sytuacji wnioskodawcy, w tym terminie, o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. W powołanych pismach zabrakło natomiast tych elementów, bowiem PZŁ nie podał w nich powodów opóźnienia (jedynie w późniejszym piśmie z dnia 3 stycznia 2014 r., wystosowanym i tak z uchybieniem terminu, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., lakonicznie wskazano, iż powodem opóźnienia jest "konieczność wnikliwej konsultacji prawnej"), a przede wszystkim nie wyznaczył możliwego terminu udzielenia żądanych informacji, który nie przekraczałby 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Ponadto, niezależnie od powyższego, Sąd pierwszej instancji za bezsporne uznał, że ZO PZŁ nie udzielił wnioskodawcy żądanych informacji w tym warunkowo dopuszczalnym, 2-miesięcznym terminie. Nie budziło zatem wątpliwości WSA w Lublinie, że czynności, jakie ZO PZŁ podjął przed wniesieniem skargi, nie uchyliły stanu jego bezczynności w sprawie wniosku strony skarżącej z dnia 16 września 2013 r., który to stan powstał wraz z upływem 14-dniowego terminu od dnia otrzymania tego żądania.

Sąd pierwszej instancji stwierdził też, że ZO PZŁ po wniesieniu skargi, tj. w dniu 3 lutego 2014 r., udzielił dziennikowi "Ł." żądanych informacji zgodnie z wnioskiem z dnia 16 września 2013 r. (okoliczność tę na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2014 r. potwierdził pełnomocnik strony skarżącej). Oznacza to, że w chwili rozpoznania skargi ZO PZŁ nie pozostawał już w bezczynności w powyższym zakresie. W tej sytuacji postępowanie sądowoadministracyjne w zakresie zobowiązania tego podmiotu do załatwienia przedmiotowego wniosku należało umorzyć na podstawie art. 161 § 1 p.p.s.a., gdyż stało się bezprzedmiotowe.

Przedstawiona okoliczność nie zwalniała jednak Sądu pierwszej instancji z obowiązku oceny, czy bezczynność, jakiej w niniejszej sprawie dopuścił się ZO PZŁ, nosi cechy rażącego naruszenia prawa, jak również nie pozbawia Sądu możliwości wymierzenia temu podmiotowy grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. Udzielenie wnioskodawcy żądanych informacji po wniesieniu skargi nie spowodowało bowiem bezprzedmiotowości postępowania w tym zakresie Mając to na uwadze Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., stwierdził, że bezczynność ZO PZŁ w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Oceniając tę kwestę Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim fakt, iż zwłoki w działaniu organu w żaden sposób nie usprawiedliwiał charakter oraz zakres żądanych informacji. Ponadto istotne znaczenie miała zdaniem WSA w Lublinie okoliczność, iż bezczynność ZO PZŁ trwała przeszło 4 miesiące i ustała dopiero w wyniku złożenia skargi, natomiast wyjaśnienia kierowane do wnioskodawcy przed wszczęciem postępowania sądowego mają – zdaniem Sądu – charakter lekceważącego stosunku do obowiązku udzielenia informacji. W ten właśnie sposób – mając na uwadze stosunkowo prosty charakter żądanych informacji – należy potraktował on twierdzenie, jakoby załatwienie wniosku z dnia 16 września 2013 r. wymagało "wnikliwej konsultacji prawnej".

Uwzględniając rażący charakter naruszenia prawa w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji, na zasadzie art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a., wymierzył ZO PZŁ grzywnę w wysokości 500 złotych. Wysokość wymierzonej grzywny odpowiadała kryteriom wskazanym w art. 154 § 6 p.p.s.a., a nadto jest adekwatna do długiego i nieuzasadnionego żadnymi racjonalnymi przyczynami okresu bezczynności tego podmiotu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Zarząd Okręgowy PZŁ w Białej Podlaskiej, wnosząc o uchylenie wyroku w całości i kontestując jego punkty I, III i IV. Postawiono w nim zarzuty naruszenia:

1) art. 149 § 2 p.p.s.a. przez przyjęcie, że Sąd w sposób uzasadniony zastosował w niniejszej sprawie grzywnę wobec ZO PZŁ;

2) art. 149 § 1 p.p.s.a. przez przyjęcie, że w niniejszej sprawie miało miejsce rażące naruszenie prawa, o którym mowa we wzmiankowanym przepisie;

3) art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej w zw. z art. 200 p.p.s.a. polegające na przyjęciu, że strona skarżąca uiściła opłatę skarbową a tym samym poniosła koszty postępowania, których zwrotu mogła się domagać.

Na rozprawie w dniu 7 października 2015 r. pełnomocnik Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Białej Podlaskiej złożył do akt statut Polskiego Związku Łowieckiego oraz dokumenty o statusie P.G. i S.P.w tym Związku. Sąd postanowił przeprowadzić postępowanie dowodowe z dokumentu na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. Wspomniany pełnomocnik argumentował, że skarżący ma dostęp do żądanych informacji w trybie wewnętrznym, jako członek Polskiego Związku Łowieckiego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Godzi się wskazać, że do kontestowanego przez skarżącego kasacyjnie zastosowania przez sąd administracyjny art. 149 § 1 i 2 p.p.s.a. – tj. wymierzenia grzywny i stwierdzenia, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa – konieczne jest ustalenie przez ten sąd, czy skarżony podmiot dopuścił się bezczynności lub przewlekłego działania w sprawie. W niniejszej sprawie zależne było to od stwierdzenia, że skarżony Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego mimo ciążącego na nim obowiązku udostępnienia informacji publicznej na wniosek dziennikarza – nie dochował terminów określonych dla takiego działania w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej jako "u.d.i.p").

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi kasacyjnej za usprawiedliwione, gdyż skarżący kasacyjnie trafnie podniósł, iż nie było podstaw do wymierzenia mu grzywny ani stwierdzenia, że dopuścił się bezczynności, która by miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Podstaw tych nie było zaś z tej przyczyny, że w materii przedmiotowej sprawy nie było podstaw do stosowania przez skarżony podmiot przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż żądane informacje nie podlegały udostępnieniu w jej trybie.

Należy wskazać, że w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Art. 6 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że udostępnieniu podlega informacja publiczna. W art. 1 ust. 1 ustawy zdefiniowano informację publiczną jako każdą informację o sprawach publicznych. Art. 1 ust. 2 in principio cytowanej ustawy zastrzega zarazem, że jej przepisy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi.

Należy spostrzec, że stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1226 ze zm.), Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulację liczebności populacji zwierząt łownych (na temat statusu tego Związku zob. też wyrok TK z dnia 6 listopada 2012 r., K 21/11, OTK-A 2012, nr 10, poz. 119). Zarazem na mocy art. 35a ust. 2 tej ustawy przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.) regulujące zasady nadzoru nad stowarzyszeniami stosuje się odpowiednio do nadzoru nad działalnością Polskiego Związku Łowieckiego. Podobnie w myśl art. 35 ust. 3 ustawy – Prawo łowieckie, przepisy regulujące zasady gospodarki finansowej stowarzyszeń stosuje się odpowiednio do gospodarki finansowej Polskiego Związku Łowieckiego. W tym kontekście do zrzeszenia jakim jest Polski Związek Łowiecki odnieść można odpowiednio myśl zawartą w wyroku NSA z dnia 8 lipca 2015 r., I OSK 1514/14, że nie sposób stowarzyszeniom stawiać analogiczny standard wymagań, jak organom administracji. W konsekwencji nie każda informacja będąca w dyspozycji Polskiego Związku Łowieckiego bądź odnosząca się do jego funkcjonowania będzie informacją publiczną podlegającą udostępnieniu przez ten Związek w trybie u.d.i.p., lecz tylko ta, która odnosi się do wykonywania zadań publicznych lub gospodarowania mieniem publicznym (por. cytowany wyrok NSA z dnia 8 lipca 2015 r., I OSK 1514/14). Tylko te kwestie względem podmiotów wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. ustawodawca traktuje jako informacje o sprawie publicznej, pozostałą zaś materię a contrario uznać należy za niepubliczną, a zatem stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p. za niebędącą informacją publiczną. Znajduje to potwierdzenie w samym art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, wskazującym, że "obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa." A zatem przedstawione ograniczenie zakresowe dostępu do informacji o działalności osób i jednostek innych niż organy władzy państwowej czy osoby pełniące funkcje publiczne oraz samorządy gospodarcze i zawodowe – przewidział już ustrojodawca. Przyjęcie zatem, że od wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. podmiotów można żądać innych informacji, niż z zakresu wykonywania zadań władzy publicznej czy gospodarowania mieniem publicznym – byłoby nadmierną ingerencją w sferę informacyjną tych podmiotów, wykraczającą poza standard konstytucyjny.

Na gruncie niniejszej sprawy wskazać wypada, że zadania Polskiego Związku Łowieckiego o charakterze publicznym określił ustawodawca w art. 34 ustawy – Prawo Łowieckie, wskazując, że do zadań tego Związku należy:

1) prowadzenie gospodarki łowieckiej;

2) troska o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych zwierząt dziko żyjących;

3) pielęgnowanie historycznych wartości kultury materialnej i duchowej łowiectwa;

4) ustalanie kierunków i zasad rozwoju łowiectwa, zasad selekcji populacyjnej i osobniczej zwierząt łownych;

5) czuwanie nad przestrzeganiem przez członków Polskiego Związku Łowieckiego prawa, zasad etyki, obyczajów i tradycji łowieckich;

6) prowadzenie dyscyplinarnego sądownictwa łowieckiego;

7) organizowanie szkolenia w zakresie prawidłowego łowiectwa i strzelectwa myśliwskiego;

8) prowadzenie i popieranie działalności wydawniczej i wystawienniczej o tematyce łowieckiej;

9) współpraca z pokrewnymi organizacjami zagranicznymi;

10) wspieranie i prowadzenie prac naukowych w zakresie gospodarowania zwierzyną;

11) prowadzenie i popieranie hodowli użytkowych psów myśliwskich i ptaków łowczych;

12) realizacja innych zadań zleconych przez ministra właściwego do spraw środowiska.

W kontekście zaś gospodarki finansowej Polskiego Związku Łowieckiego zwrócić należy uwagę na art. 35 ust. 1 i 2 ustawy – Prawo Łowieckie, który stanowi, że działalność Polskiego Związku Łowieckiego jest finansowana z funduszy własnych, wpisowego, składek członkowskich, zapisów i darowizn oraz dochodów z działalności gospodarczej, zaś dochód z działalności gospodarczej Polskiego Związku Łowieckiego oraz kół łowieckich służy wyłącznie realizacji ich celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału między członków. Przy tym mienie Polskiego Związku Łowieckiego i kół łowieckich nie podlega podziałowi między członków.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że odpowiedź na pytania o zmiany w zarządzie koła łowieckiego i odnotowywanie tych zmian – objęte wnioskiem z dnia 16 września 2013 r. – nie stanowi ani informacji bezpośrednio odnoszącej się do wykonywania przez Polski Związek Łowiecki zadań publicznych wskazanych w przepisach prawa, ani do gospodarowania mieniem publicznym. Z tego względu, w świetle cytowanych wyżej przepisów u.d.i.p. oraz ustawy – Prawo łowieckie, Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego nie był zobowiązany do udostępniania tych informacji wnioskodawcy w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dostęp do nich odbywa się w trybie wewnętrznym przewidzianym przez sam Związek.

W konsekwencji Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego nie mógł popaść w stan bezczynności uzasadniający wymierzenie mu grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a., jak uczynił to Sąd pierwszej instancji w punkcie trzecim skarżonego wyroku. Podobnie nie było prawidłowe zastosowanie art. 149 § 1 p.p.s.a. i stwierdzenie w punkcie pierwszym zaskarżonego wyroku, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, skoro organ nie mógł dopuścić się jej niebędąc zobowiązanym do udostępnianie wnioskowanej informacji w trybie u.d.i.p.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, uznając zarzuty skargi kasacyjnej za usprawiedliwione, uchylił zaskarżony wyrok. Zarazem Sąd uznał, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona. Z tego względu zastosował art. 188 w związku z art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i oddalił skargę. W rezultacie orzekanie o zarzucie skargi kasacyjnej naruszenia art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej w zw. z art. 200 p.p.s.a. okazało się bezprzedmiotowe.

Wydane rozstrzygnięcie, jak wskazano, nie narusza konstytucyjnego prawa skarżącego do informacji (art. 61 ust. 1 ustawy zasadniczej), zarazem zaś Sąd spostrzega, iż w Naczelnym Sądzie Administracyjnym oczekuje na rozpoznanie blisko kilkadziesiąt skarg kasacyjnych związanych z korzystaniem z tego prawa przez skarżącego, co w ujęciu generalnym może być odczytywane jako nadużywanie przez skarżącego prawa do informacji.

O kosztach Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. Ustalając ich wysokość Sąd, stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) wziął pod uwagę niezbędny nakład pracy radcy prawnego reprezentującego skarżący kasacyjnie Związek, a także charakter sprawy i wkład pracy radcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.