Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie Przewodniczący referendarz sądowy Paweł Zaborniak po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. S. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od opłat sądowych, w sprawie ze skargi S. S. na decyzję, Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, z dnia [...] grudnia 2007r. nr [...], wydaną w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego, - postanawia - odmówić zwolnienia od opłat sądowych.

Sygn. II SA/Rz 106/08

Uzasadnienie

S. S. w sprawie o sygn. II SA/Rz 106/08 zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie (WSA) z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w zakresie częściowym. W piśmie z dnia 20 lutego 2008r., kierowanym do Sądu, skarżący jednoznacznie wyjaśnił, iż częściowe zwolnienie od kosztów sądowych powinno nastąpić na jego rzecz w zakresie opłat sądowych.

Sprawa o sygn. II SA/Rz 106/08, dotyczy skargi S. S. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej PWINB), wydaną w sprawie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego. Sprawa o sygn. II SA/Rz 106/08, nie została zakończona przed WSA. Na obecnym etapie postępowania, S. S. zobowiązany jest do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 500 zł. Wpis o podanej kwocie jest należny z tytułu wniesienia skargi na decyzję PWINB.

Stwierdzono, co następuje:

S. S. składając w niniejszej sprawie wniosek o przyznanie prawa pomocy, wyraźnie ograniczył zakres swojego żądania do zwolnienia od obowiązku ponoszenia opłat sądowych, czyli wpisów sądowych i opłat kancelaryjnych, jakie mogą wystąpić w sprawie sygn. II SA/Rz 106/08. Wnioskujący określając takie granice swego żądania, wyraża gotowość uiszczenia wydatków sądowych. Ze względu na tak ustalone granice wniosku o prawo pomocy, skarżący powinien udowodnić, że spełnia przesłanki, o których mowa w treści art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwana dalej P.p.s.a.). W myśl tego przepisu, prawo pomocy w zakresie częściowym może otrzymać osoba fizyczna, jeżeli wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku na poziomie swego koniecznego utrzymania.

Zdaniem Sądu, sytuacja majątkowa i dochodowa wnioskującego nie uzasadnia konieczności przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od opłat sądowych.

Za odmową przyznania prawa pomocy we wskazanym powyżej zakresie przemawiają następujące okoliczności. Rodzinę w skład, której wchodzi skarżący, tworzą trzy osoby. Wraz ze skarżącym mieszka jego żona A. S. oraz syn M.S.. S. S. jest osobą schorowaną i w podeszłym wieku. Jego stan zdrowia wymaga zakupu lekarstw. Tego rodzaju koszty obciążają budżet strony skarżącej w skali miesiąca na łączną kwotę 400 zł. Leczenia wymaga też żona skarżącego. Inne niezbędne wydatki np. w postaci zakupu gazu, energii elektrycznej obciążają budżet rodziny S. na kwotę 655 zł. Wspólny dochód członków rodziny został określony w wysokości 4’554 zł. Po pokryciu wydatków na koszty utrzymania koniecznego rodzinie pozostaje do zagospodarowania kwota 3499 zł. (brutto). Z tej kwoty rodzina dokonuje zakupu niezbędnej żywności. Zdaniem Sądu z pozostałej po pokryciu wydatków niezbędnych (tj. lekarstw, żywności oraz opłat za utrzymanie lokalu) kwoty dochodów, S. S. będzie w stanie bez najmniejszego uszczerbku na poziomie swego utrzymania i rodziny uiścić opłaty sądowe. Ten wniosek jest zasadny tym bardziej, że potrzeby mieszkaniowe rodziny wnioskującego są w całości zaspokojone. S. S. posiada lokal mieszkalny o pow. 75 m². Należy w tym miejscu wyjaśnić wnioskującemu, iż prawo pomocy ma charakter wyjątkowy. Zasadą jest ponoszenie przez uczestnika postępowania tych kosztów postępowania, które spowodowało jego działanie w sprawie. Zastosowanie instytucji prawa pomocy, podobnie jak umorzenie zaległości podatkowych, powoduje utratę dochodów budżetu państwa. W oczywisty sposób wpływa to, na możliwości zaspokajania przez władze państwowe potrzeb społecznych.

Z tych przyczyn należało odmówić przyznania prawa pomocy S. S. w oparciu o przepisy art. 246 § 1 pkt 1 i 2 i art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a.