Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Treść art. 9 ustawy z 27 marca 2003r. o zmianie ustawy Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw obok daty wejścia w życie ustawy wyraża zasadę bezpośredniego działania przepisów nowej ustawy, ale jedynie do kwestii nierozstrzygniętych w postanowieniach przepisów przejściowych i dostosowujących. W związku z tym, że kwestia stosowania przepisów przejściowych do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną (…) została uregulowana w przepisach przejściowych tj. w art. 7, przepisów znowelizowanej ustawy nie stosuje się do nich bezpośrednio.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA S. Prutis, Sędzia NSA J. Bujko, Asesor WSA U. B. Rymarska (spr.), Protokolant A. Bazydło, po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2004 r. sprawy ze skargi G. S. na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] marca 2004 r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie murowanego budynku gospodarczego oddala skargę.-

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Z. wszczął w dniu

09 stycznia 2004 r. postępowanie administracyjne, w sprawie budynku gospodarczego zrealizowanego przez Pana K. C. (sąsiada Skarżącego), na działce we wsi W. [...] nr [...]. W wyniku oględzin dokonanych w dniu 21.01.2004 r. organ pierwszej instancji stwierdził, iż w lipcu 2001 r. Pan K. C. rozpoczął realizację budynku gospodarczego na podstawie zgłoszenia dokonanego w dniu 14 maja 2001 r. w Starostwie Powiatowym w Z. Wykonano wtedy fundament betonowy po granicy z działką Skarżącego. W końcu października 2003 r. po przerwie kontynuowano budowę budynku gospodarczego, a roboty zakończono w listopadzie 2003 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Z. stwierdził, iż roboty zostały wykonane zgodnie z dokonanym zgłoszeniem.

Zrealizowany obiekt jest murowany, wykonany z bloczków wapienno-piaskowych, kryty blachą trapezową, dach jednospadowy ze spadkiem w kierunku własnej działki.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Z. w dniu [...] stycznia 2004r. wydał decyzję nr [...], którą umorzył postępowanie administracyjne, w sprawie budynku gospodarczego zrealizowanego przez Pana K. C. na działce nr [...] położonej we wsi W. [...] nr [...]. Powyższa decyzja została sprostowana postanowieniem z dnia [...] lutego 2004 r. Nr [...], w części dotyczącej błędnego przywołania adresu inwestycji.

Od powyższej decyzji odwołał się Skarżący działający przez pełnomocnika radcę prawnego R. R., zarzucając decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z. naruszenie prawa materialnego i procesowego tj.:

1) § 12 ust. 6 i 7 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia

12 kwietnia 2002 roku

2) art. 30 ust. 5 zdanie 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, poprzez nieuwzględnienie zapisu, iż zgłoszenie, o którym mowa w art. 30 ust.

l w/w ustawy - sporządzone przez Pana K. C. - nie może być ważne, a przez to wykonalne po upływie 2 lat od określonego w tym zgłoszeniu terminu rozpoczęcia robót budowlanych, a także na naruszenie prawa materialnego art. 30 ust. 6 pkt. 2 in fine ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, albowiem organ administracji powinien wnieść sprzeciw, wobec rozpoczęcia budowy przez Pana K. C. po upływie 2 lat od zgłoszenia zamiaru rozpoczęcia budowy.

3) art. 105 KPA, poprzez uchylenie się od merytorycznego rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy.

Po rozpatrzeniu odwołania P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. decyzją z dnia [...] marca 2004 r. Nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji (decyzję doręczono pełnomocnikowi Skarżącego w dniu 11 marca 2004 r.). W decyzji organ drugiej instancji podzielił stanowisko Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z., iż inwestor Pan K. C. nie dokonał samowoli budowlanej, lecz zrealizował murowany budynek gospodarczy na działce nr [...] we wsi W. [...] nr [...] na podstawie ważnego zgłoszenia z dnia 14 maja 2001r. Zgłoszenie to obejmowało budowę budynku gospodarczego. Organ odwoławczy również nie stwierdził istotnych odstępstw od tego zgłoszenia, co uzasadniałoby dalsze prowadzenie postępowania administracyjnego przez organy nadzoru budowlanego. Uznano tym samym, że w zaistniałym stanie faktycznym brak było podstaw prawnych do kontynuowania czynności ustawowych, w sprawie murowanego budynku gospodarczego. Z tego powodu uznano, że postępowanie administracyjne winno zostać umorzone, co uczynił organ pierwszej instancji w wydanej decyzji.

Pełnomocnik Skarżącego na powyższą decyzję wniósł w dniu 17 marca 2004 r. skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Białymstoku, za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżoną decyzje wnosząc o:

1) zmianę decyzji organu administracji pierwszej i drugiej instancji oraz orzeczenie zgodnie z wnioskiem strony, w postaci nakazania, wedle art. 66 ust. 1 pkt. l w zw. z art. 49 b ust. l ustawy Prawo budowlane rozbiórki przedmiotowego budynku gospodarczego, znajdującego się na granicy działek skarżącego i jego sąsiada - Pana K. C., lub

2) uchylenie zaskarżonej decyzji organów administracji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, bądź

3) stwierdzenie nieważności decyzji organów pierwszej i drugiej instancji, na podstawie art. 145 § 1 pkt. 2) ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 156 § l pkt. 2 KPA, albowiem decyzje te zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa,

Zaskarżonej decyzji zarzucono tak, jak w odwołaniu od decyzji pierwszej instancji naruszenie prawa materialnego i procesowego:

1) § 12 ust. 6 i 7 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002 roku, poprzez pominięcie w/w norm prawnych i w konsekwencji braku ich zastosowania w przedmiotowej sytuacji faktycznej skarżącego.

2) art. 30 ust. 5 zdanie 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, poprzez nieuwzględnienie zapisu, iż zgłoszenie, o którym mowa w art. 30 ust. l w/w ustawy - sporządzone przez Pana K. C. - nie może być ważne, a przez to wykonalne po upływie 2 lat od określonego w tym zgłoszeniu terminu rozpoczęcia robót budowlanych, a także naruszenia prawa materialnego art. 30 ust. 6 pkt 2 in fine ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, albowiem organ administracji powinien wnieść sprzeciw, wobec rozpoczęcia budowy przez Pana K. C. po upływie 2 lat od zgłoszenia zamiaru rozpoczęcia budowy.

3) art. 105 KPA, poprzez uchylenie się od merytorycznego rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy i wydania w konsekwencji decyzji załatwiającej sprawę, co do jej istoty (wydania nakazu rozbiórki na wniosek odwołującego), a nie przyjęciu przesłanek prowadzących do umorzenia postępowania, którego podstawą jest bezprzedmiotowość postępowania oraz

4) błąd w ustaleniach faktycznych poczyniony w decyzjach organów administracji obu instancji, przejawiający się w postaci przyjęcia, że przedmiotowe postępowanie administracyjne dotyczyło jedynie budynku murowanego, a nie także szopy drewnianej - stojącej na jego miejscu, bezpośrednio tuż przed wybudowaniem tegoż budynku murowanego

Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego - tj. § 12 ust. 6 i 7 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002 roku, wskazano, że pominięto w/w normy prawne i w konsekwencji nie zastosowano ich w przedmiotowej sprawie.

Podniesiono ponadto, że zgłoszenie zamiaru budowy budynku gospodarczego przez sąsiada Skarżącego, tj. Pana K. C., dokonane zostało w dniu 14 maja 2001 roku, czyli w dacie obowiązywania poprzedniego Rozporządzenia z dnia 14 grudnia 1994 roku Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1995 r. Nr 10, poz. 46). Zgodnie z § 12 ust. 6 w/w rozporządzenia było dopuszczalne umiejscowienie budynku na granicy działek, jeżeli w projekcie zabudowy i zagospodarowania terenu (działki budowlanej) została wykazana możliwość zachowania określonych w rozporządzeniu odległości między projektowaną zabudową, a istniejącymi lub zaprojektowanymi elementami zagospodarowania działki sąsiedniej oraz dodatkowo - uzyskania pisemnej zgody jej właściciela.

W ocenie Skarżącego, aby Pan K. C. mógł wybudować budynek na granicy działek, to winien on dysponować projektem zabudowy i zagospodarowania terenu oraz uzyskać zgodę właściciela sąsiedniej działki, czyli Państwa S. Natomiast sąsiad Skarżącego takimi dokumentami nie dysponował, a wręcz przeciwnie - jego sąsiedzi wyraźnie sprzeciwili się takiemu umiejscowieniu budowy. Ponadto zgodnie z ust. 7 § 12 Rozporządzenia z dnia 14 grudnia 1994 roku Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, organ administracji mógł zastąpić zgodę właściciela sąsiedniej działki - wydaniem postanowienia administracyjnego, na które przysługiwało zażalenie.

Wymienione postanowienie nie zostało wydane, zamiast zgody (przy ich sprzeciwie) Państwa S., wobec czego organ administracji naruszył wówczas w sposób oczywisty przepisy prawa, jak i obecnie - trwając przy poglądzie o zgodności z prawem budowy budynku gospodarczego na granicy działek.

Niezmiernie istotną kwestią w ocenie strony skarżącej, jest czas rozpoczęcia inwestycji w postaci rozpoczęcia budowy rzeczonego budynku gospodarczego.

Jak zostało podniesione, zgłoszenie zamiaru budowy budynku gospodarczego przez sąsiada Skarżącego, tj. Pana K. C., dokonane zostało w dniu 14 maja 2001 roku, a czas rozpoczęcia budowy został określony na datę od maj-czerwiec 2001 roku. Wedle ustaleń faktycznych m.in. w decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z. z dnia [...] listopada 2003 roku Pan C. rozpoczął inwestycję dopiero we wrześniu 2003 roku stawiając ściany drewniane budynku na starym fundamencie istniejącym od wielu lat.

Jednakże w dacie rozpoczęcia tej inwestycji, tj. we wrześniu 2003 roku obowiązywało już nowe Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki

i ich usytuowanie. Wedle § 12 ust. 6 tego rozporządzenia, ustawodawca dopuścił jedynie możliwość budowania budynków gospodarczych na granicy działek, jeżeli istnieje już budynek na granicy, wybudowany z drugiej strony, (czyli jest możliwości dobudowania budynku do istniejącej już ściany na granicy), bądź wynika to z ustaleń decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Również w tym przypadku żadna z powyższych okoliczności nie miała miejsca, wobec czego realizowana inwestycja, w ocenie pełnomocnika Skarżącego, nie mogła się odbyć, a odmienne stanowisko organu administracji budowlanej jest

w oczywistej sprzeczności z uregulowaniami prawnymi obowiązującymi w tym względzie.

Uzasadniając drugi zarzut naruszenia art. 30 ust. 5 zdanie 2 ustawy z dnia

7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, poprzez nieuwzględnienie zapisu,

iż zgłoszenie, o którym mowa w art. 30 ust. l ustawy Prawo budowlane - sporządzone przez Pana K. C. - nie może być ważne, a przez to wykonalne po upływie 2 lat od określonego w tym zgłoszeniu terminu rozpoczęcia robót budowlanych.

Podniesiono, że według powyżej ustaleń zgłoszenie zamiaru budowy budynku gospodarczego przez sąsiada skarżącego dokonane zostało we właściwym organie administracji - w dniu 14 maja 2001 roku, a czas rozpoczęcia budowy został określony na datę maj-czerwiec 2001 roku. Zgodnie natomiast z ustaleniami faktycznymi (min. w decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego

w Z. z dnia [...] listopada 2003 roku), Pan C. rozpoczął inwestycję dopiero we wrześniu 2003 roku, stawiając ściany drewniane budynku na starym fundamencie istniejącym od wielu lat.

Znowelizowany art. 30 ust. 5 zdanie 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (nowelizacja weszła w życie 11 lipca 2003 roku) stanowi, że wykonanie robót budowlanych może nastąpić nie później niż po upływie 2 lat od określonego w zgłoszeniu terminu ich rozpoczęcia. W ocenie Skarżącego w tym przypadku organ administracji w sposób contra legem stosował prawo, nie uwzględniając zakazu realizowania inwestycji po upływie 2 lat od zgłoszenia (wedle nowego prawa), co znowu w konsekwencji uzasadnia wniosek, o naruszaniu prawa przez niego w sposób rażący.

Powyższe naruszenie, wiąże się bezpośrednio z zarzutem naruszenia prawa materialnego z art. 30 ust. 6 pkt. 2 in fine ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane. Organ administracji I instancji winien w przedmiotowej sytuacji wnieść sprzeciw, wobec rozpoczęcia budowy przez Pana K. C. po upływie 2 lat od zgłoszenia zamiaru rozpoczęcia budowy, czego niestety, ale nie uczynił.

Skarżący uznał za nietrafny argument organów administracji o występowaniu konieczności zastosowania zasady zakazu działania prawa wstecz, wobec zaistniałej nowelizacji Prawa budowlanego, w stosunku do zgłoszenia o planowanej inwestycji Pana K. C. z dnia 14 maja 2001 roku. Uznając, iż rzeczona zasada niedziałania prawa wstecz jest wysłowiona w art. 3 Kodeksu Cywilnego i ma zastosowanie do stosunków o charakterze prywatnoprawnych. Wobec powyższego, a zwłaszcza mając na względzie charakter norm prawa administracyjnego (władcze rozstrzygnięcia konkretnych sytuacji podmiotów i brak równouprawnienia stron) Pełnomocnik Skarżącego stwierdził, że zasada ta nie ma odpowiedniego zastosowania. Przemawia za tym również bezwzględny charakter norm prawa budowlanego, wykluczający możliwość modyfikowania go przez strony postępowania administracyjnego.

Ponadto w świetle przepisów przejściowych do ustawy Prawo budowlane - ustawa z dnia 27 marca 2003 roku (Dz. U. Nr 80, poz. 718) w art. 9 przewidziała bezpośrednie zastosowanie znowelizowanego przepisu art. 30 Prawa budowlanego, począwszy od daty 11 lipca 2003 roku in futuro, albowiem stanu faktycznego przedmiotowej sprawy nie można przyporządkować do sytuacji z norm art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku.

Na zakończenie podniesiono, że w komentarzu do Zasad Techniki Prawodawczej (Wydawnictwo Sejmowe Warszawa 1997r.) autorzy - prof. S. Wronkowska oraz prof. M. Zieliński wyraźnie stwierdzili, iż "należy podkreślić, że gdy twórca ustawy nie rozstrzygnie kwestii postanowień przepisów przejściowych i dostosowujących, przyjmuje się, że ustawodawca zadecydował o bezpośrednim działaniu prawa" - wobec czego oczywiście dopuszczalne są sytuacje bezpośredniego działania nowego prawa do "zastanych" stanów, (z jakim mamy do czynienia w tej sprawie) na mocy art. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku.

Uzasadniając zarzut naruszenia przepisów postępowania, - tj. art. 105 KPA, poprzez uchylenie się od merytorycznego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy

i wydania w konsekwencji decyzji załatwiającej sprawę, co do jej istoty (poprzez wydanie nakazu rozbiórki) - a nie przyjęciu przesłanek prowadzących

do umorzenia postępowania, którego podstawą jest bezprzedmiotowość postępowania.

Skarżący wielokrotnie zwracał się do organu budowlanego (również w formie pisemnej), wyrażając stanowczy brak akceptacji inwestycji realizowanej na granicy działek sąsiada. Powyższe zastrzeżenia były formułowane jednoznacznie, w jednym konkretnym celu, aby nielegalna budowa została wstrzymana, a zrealizowana już inwestycja - wskutek wydania decyzji nakazu rozbiórki - właśnie rozebrana. Jednakże organ administracji zamiast orzec, co do istoty sprawy, poprzez nakazanie rozbiórki budynku gospodarczego - wydał decyzję niezgodną z prawem, opierając się jedynie na przesłance bezprzedmiotowości postępowania, z czym odwołujący oczywiście się nie zgadza, albowiem organ ten - w ocenie odwołującego - uchylił się od merytorycznego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W piśmiennictwie i orzecznictwie akcentuje się konieczność i celowość rozróżnienia między bezprzedmiotowością postępowania, a bezzasadnością żądania strony (J. Borkowski, Komentarz do KPA 1996, str., 463).

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy organy administracji budowlanej uznały żądanie Skarżącego za bezzasadne, uważając, że nie ma on racji - to powinny były, w ocenie pełnomocnika Skarżącego, orzec, co do istoty sprawy w sposób dla niego negatywny, albowiem inaczej uchyliły się od merytorycznego rozstrzygnięci sprawy. Na poparcie prezentowanego stanowiska przytoczono wyrok NSA z dnia 10 stycznia 1989 roku, SA/Wr 957/88, ONSA 1989, nr1, poz. 22, w którym stwierdzono, iż "Brak ustawowej przesłanki uwzględnienia żądania zgłoszonego we wniosku wszczynającym postępowanie administracyjne nie czyni tego postępowania bezprzedmiotowym w rozumieniu art. 105 KPA, lecz oznacza jedynie bezzasadność żądania strony".

Kolejnym zarzutem, podniesionym w skardze jest błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie przez organy obu instancji w toku ich postępowań, że przedmiotowe postępowanie administracyjne, dotyczyło jedynie budynku murowanego, a nie także szopy drewnianej - wybudowanej na miejscu dotychczasowego budynku murowanego, tuż przed nim.

W piśmie Skarżącego z dnia 18 maja 2001 roku odniesiono się negatywnie

do zamiaru budowy budynku na granicy działek - nie kwalifikując, z czego miałby być on budowany.

Wobec powyższego, w ocenie pełnomocnika Skarżącego, oczywiście nietrafnym jest wniosek organów administracji, iż postępowanie administracyjne dotyczyło jedynie budynku murowanego i nie obejmuje swoim zakresem budynku drewnianego (wskutek jego rozbiórki), albowiem Pan K. C. wybudował budynek drewniany wbrew swojemu zgłoszeniu o zamiarze wybudowania budynku murowanego.

W odpowiedzi na skargę P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji, o braku prawnych podstaw do dalszego prowadzenia postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie, z uwagi na ustalone okoliczności faktyczne. Murowany budynek gospodarczy Pana K. C. powstał w oparciu o zgłoszenie zamiaru jego budowy z dnia 14 maja 2001 r., a organy nadzoru budowlanego nie stwierdziły istotnych odstępstw od dokonanego zgłoszenia.

Podkreślono również, że dokonane zgłoszenie było ważne w dacie kontynuowanej budowy, czyli w październiku - listopadzie 2003r. Zdaniem organu drugiej instancji dwuletni termin ważności zgłoszeń, wprowadzony ustawą z dnia 27 marca 2003r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 80 poz.718), dotyczy zgłoszeń dokonywanych po wejściu w życie przywołanego aktu prawnego, czyli po dniu 11 lipca 2003r. Nie ma on natomiast zastosowania w sprawie murowanego budynku gospodarczego, zrealizowanego przez sąsiada Skarżącego na działce nr [...] we wsi W. [...] nr [...], na podstawie zgłoszenia z dnia 14 maja 2001r. Przyjęcie innego stanu prawnego, to jest,

iż zgłoszenie uległo przedawnieniu po upływie dwóch lat, naruszałoby ogólną zasadę polskiego porządku prawnego - nie działania prawa wstecz. Tym samym brak jest w przedmiotowej sprawie, podnoszonego w skardze, naruszenia przepisu art. 30 ust. 5 zdanie 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane po nowelizacji, gdyż nie ma on zastosowania w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 30 ust. 6 pkt 2 in fine ustawy Prawo budowlane stwierdzono, że właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej, to jest Starosta Z., badał zgłoszenie z dnia 14 maja 2001 r. Pana K. C., dotyczące zamiaru budowy budynku gospodarczego, jako uzupełnienia zabudowy na działce nr [...] we wsi W. Wymieniony organ stwierdził braki formalne tego zgłoszenia i postanowieniem z dnia [...] maja 2001r. nr [...] zobowiązał Pana K. C. do uzupełnienia dokonanego zgłoszenia o naniesienie obiektu na przedłożonej odbitce z mapy zasadniczej oraz określenie dokładnego terminu rozpoczęcia robót budowlanych. Zgłoszenie uzupełniono w wystąpieniu z dnia 29 maja 2001 r. Sprzeciw wobec przedmiotowego zgłoszenia nie został wniesiony. Brak zgody właściciela nieruchomości sąsiedniej nie wpływa na skuteczność i ważność dokonanego zgłoszenia i nie może być podstawą do nakazania rozbiórki przedmiotowego obiektu, który nie narusza przepisów techniczno - budowlanych, co wynika z dokonanych ustaleń organów nadzoru budowlanego.

P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. nie stwierdził także naruszenia § 12 ust. 6 i 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690). Podkreślono, że do tego zarzutu odniesiono się w zaskarżonej decyzji i podtrzymał stanowisko w niej wyrażone.

P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podkreślił, iż przedmiotem postępowania administracyjnego, zakończonego zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2004r. nr [...], był murowany budynek gospodarczy, zrealizowany przez Pana K. C. na działce nr [...] we wsi W. [...] nr [...]. Przedmiot ten jest odrębny od szopy drewnianej (obecnie nieistniejącej), postawionej wcześniej przez Pana K. C.

Za bezpodstawny uznano również zarzut Skarżącego, reprezentowanego przez pełnomocnika, iż decyzja ostateczna z dnia [...] marca 2004r. nr [...] organu drugie instancji została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Sprawa murowanego budynku gospodarczego Pana K. C., została dokładnie wyjaśniona. W toku postępowania stwierdzono brak podstaw prawnych do jego kontynuowania, z uwagi na ważność dokonanego zgłoszenia oraz fakt, iż budynek nie naruszał przepisów techniczno-budowlanych. Czyniło to bezprzedmiotowym prowadzone postępowanie administracyjne, stąd uzasadnione było jego umorzenie.

Odpowiadając na zarzut prowadzenia przez Pana K. C. w przedmiotowym budynku gospodarczym działalności gospodarczej polegającej na wtórnej obróbce elementów plastikowych, wyjaśniono, iż faktu takiego nie stwierdzono w trakcie oględzin z dnia 21.01.2004r. dokonanych przez organ pierwszej instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu za nietrafny należy uznać zarzut dotyczący tego,

że po zmianie przepisów prawa budowlanego, nie można wznosić obiektów

po granicy działki sąsiedniej i w związku z tym Pan K. C. nie powinien realizować planowanej inwestycji, gdyż podlega ona nowemu prawodawstwu.

Z dołączonych do sprawy akt administracyjnych wynika, że zgłoszenie budowy nastąpiło dnia 15 maja 2001 r. tj. w okresie, kiedy w myśl przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia

14 grudnia 1994 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz.140 ze zm.) dotyczących usytuowania budynku, możliwa była budowa obiektów po granicy działek. Do usytuowania budowy na granicy działek nie była wymagana zgoda właściciela działki sąsiedniej w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego

z dnia 5 marca 2001 r. sygn. akt P.11/2000, wydanym na skutek pytania prawnego postawionego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, iż przepis § 12 ust. 6 rozporządzenia z dnia

14 grudnia 1994 roku Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowania, jest niezgodny z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane poprzez to, że regulując materię zastrzeżoną dla ustawy, wykracza poza granice upoważnienia do wydania rozporządzenia.

W myśl obowiązujących w dacie zgłoszenia budowy budynku gospodarczego przepisów § 12 ust. 6 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej

i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie dopuszczone było usytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy działki budowlanej, jeżeli

w projekcie zabudowy i zagospodarowania terenu (działki budowlanej) zostanie wykazana możliwość zachowania określonych w rozporządzeniu odległości między projektowaną zabudową a istniejącymi lub zaprojektowanymi elementami zagospodarowania działki sąsiedniej. W myśl art. 34 ust.3 pkt 1) w/w ustawy Prawo budowlane projekt zagospodarowania działki lub terenu sporządza się

na aktualnej mapie i powinien m.in. obejmować określenie granic działki, usytuowanie, obrys, i układy istniejących i projektowanych obiektów budowlanych w nawiązaniu do istniejącej i projektowanej zabudowy terenów sąsiednich.

Z akt administracyjnych dołączonych do sprawy wynika, że Starosta Z. postanowieniem z dnia [...] maja 2001 r. nr [...] nałożył na inwestora Pana K. C. obowiązek uzupełnienie zgłoszenia o naniesienie obiektu na przedłożonej odbitce mapy zasadniczej. Zgłoszenie zostało uzupełnione w dniu 29 maja 2001 r. Po uzupełnieniu zgłoszenia Starosta Z. nie wniósł sprzeciwu tym samym milcząco udzielił zgody na usytuowanie budynku gospodarczego murowanego przy granicy z działką Skarżącego.

Należy podkreślić, że w przepisach obowiązujących w tamtym czasie nie istniał również zapis dotyczący terminu ważności zgłoszenia, po upłynięciu, którego inwestor musiałby ponownie zgłaszać budowę. Rozpatrując sprawę należało opierać się na przepisach obowiązujących w 2001 r. tj. w czasie, kiedy nastąpiło zgłoszenie budowy budynku gospodarczego. Należy zgodzić się ze stwierdzeniem organów, iż dwuletni termin ważności zgłoszeń, wprowadzony ustawą z dnia 27 marca 2003r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. nr 80 poz. 718), dotyczy zgłoszeń dokonywanych po wejściu w życie przywołanego aktu prawnego, czyli po dniu 11 lipca 2003r. nie ma natomiast zastosowania w sprawie murowanego budynku gospodarczego, zrealizowanego przez sąsiada Skarżącego na działce nr [...] we wsi W. [...] nr [...], na podstawie zgłoszenia z dnia 14 maja 2001r.

Sąd nie zgodził się z prezentowanym przez pełnomocnika Skarżącego poglądem, że w sprawie nie mają zastosowania przepisy art. 7 ust. 1 i 2 ustawy

z dnia 27 marca 2003 roku o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 718). Zgodnie z treścią tego przepisu przejściowego "do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy dotychczasowe (...),

a do postępowań –dotyczących obiektów budowlanych lub ich części będących

w budowie albo wybudowanych bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia bądź też wzniesienia sprzeciwu przez właściwy organ- wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną, stosuje

się przepisy art. 1 pkt 37-39 oraz –w części odnoszącej się do art.48 ust. 2 ustawy

z dnia 7 lipca 19994 r. –Prawo budowlane (Dz. U. z 2000r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.) -art. 1 pkt 41".

Ustawodawca posłużył się tu pojęciem sprawy (ust.1) oraz postępowania (ust.2), nie są to pojęcia tożsame, sprawa ma charakter szerszy niż postępowanie. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art.61 Kpa postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu, w omawianym przypadku przed 11 lipca 2003 r. postępowanie administracyjne nie zostało wszczęte, wszczęta została natomiast sprawa z zakresu prawa budowlanego (zawiadomieniem z 11 maja 2001 r. dotyczącym budowy budynku gospodarczego).

Treść art. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. nr 80, poz.718) obok daty wejścia w życie ustawy wyraża zasadę bezpośredniego działania przepisów nowej ustawy, ale jedynie do kwestii nierozstrzygniętych w postanowieniach przepisów przejściowych i dostosowujących. W związku z tym, że kwestia stosowania przepisów do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życia ustawy,

a niezakończonych decyzją ostateczną oraz do postępowań wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną została uregulowana w przepisach przejściowych tj. w art. 7 ustawy dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw, przepisów znowelizowanej ustawy nie stosuje się do nich bezpośrednio.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 105 Kpa poprzez uchylenie się przez organy od merytorycznego rozstrzygnięcia i umorzenia postępowania administracyjnego Sąd zauważa. Celem postępowania administracyjnego jest załatwienie sprawy przez wydanie decyzji, rozstrzygającej, co do istoty. Osiągnięcie tego celu nie zawsze będzie możliwe i to z powodu przeszkód, które mogą wystąpić w trakcie postępowania. Przeszkody o charakterze przejściowym prowadzą

do zawieszenia postępowania, a powodujące definitywne zahamowanie czynności są podstawą zakończenia postępowania bez zrealizowania jego zasadniczego celu

w postaci skonkretyzowania praw lub obowiązków stron.

Po wszczęciu postępowania z urzędu organ pierwszej instancji stwierdził,

iż roboty zostały wykonane zgodnie z dokonanym zgłoszeniem w maju 2001 r., (obiekt jest murowany, wykonany z bloczków wapienno-piaskowych, kryty blachą trapezową, dach jednospadowy ze spadkiem w kierunku własnej działki).

W związku z niestwierdzeniem istotnych odstępstw od zgłoszenia budowy budynku gospodarczego, co uzasadniałoby dalsze prowadzenie postępowania administracyjnego przez organy nadzoru budowlanego, umorzono wszczęte postępowanie ze względu na jego bezprzedmiotowość. Takie działanie organu

w ocenie Sądu nie narusza prawa, gdyż umorzenie postępowania następuje

w drodze decyzji, która tak samo, jak decyzja konkretyzująca prawa lub obowiązki stron poddana jest kontroli w toku instancji oraz kontroli sądu administracyjnego.

Odnosząc się do zarzutu błędu "w ustaleniach faktycznych poczyniony

w decyzjach organów administracji obu instancji, przejawiający się w postaci przyjęcia, że przedmiotowe postępowanie administracyjne dotyczyło jedynie budynku murowanego, a nie także szopy drewnianej -stojącej na jego miejscu, bezpośrednio tuż przed wybudowaniem tegoż budynku murowanego" Sąd zauważa, że sprawa ze skargi na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] listopada 2003 r. nr [...] w sprawie umorzenia postępowania administracyjnego dotyczącego szopy drewnianej zrealizowanej przez Pana K. C. na działce nr [...] we wsi W. [...] nr [...] gm. Z. sygn. akt S.A./Bk 1620/03 została zakończona dnia 8 kwietnia 2004 r. prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Wydział II .

Mając powyższe na uwadze Sąd nie dopatrzył się naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego i na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) oddalił skargę.