Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Irena Kamińska, Sędzia NSA Monika Nowicka, Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 1021/14 w sprawie ze skargi P.G. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 17 września 2015 r., sygn. akt II SAB/Wa 1021/14, po rozpoznaniu sprawy ze skargi P.G. na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w [...] do rozpoznania wniosku z [...] października 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (pkt I); stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt II); zasądził koszty postępowania (pkt III).

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał na następujący stan sprawy.

Wnioskiem z [...] października 2014 r. dziennikarz dziennika [...] – K.M. zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w trybie ustawy – Prawo prasowe o udzielenie informacji poprzez przesłanie kopii protokołów i podjętych uchwał z posiedzeń Zarządu Okręgowego PZŁ odbytych w roku 2014, w formie kserokopii przesyłką pocztową lub skanów pocztą e-mail.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Polski Związek Łowiecki pismem z [...] października 2014 r. powiadomił wnioskodawcę, iż nie udokumentował, że jest uprawniony do uzyskania informacji w trybie ustawy – Prawo prasowe. Jednocześnie powiadomiono stronę, że z wnioskowanymi dokumentami może się zapoznać w Biurze organu.

W skardze na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w przedmiocie nieudzielenia informacji prasowej na powyższy wniosek, redaktor naczelny dziennika [...] wniósł o nakazanie udzielenia żądanej informacji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżący zarzucił naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji, poprzez bezczynność w udzieleniu informacji publicznej prasie. Podkreślił, że do dnia wniesienia skargi żądana informacja nie została udostępniona i wskazał, że legitymacja dziennikarza i upoważnienie dziennikarza pozostaje bez znaczenia dla udzielenia wnioskowanej informacji. Wskazał, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy – Prawo prasowe, przedsiębiorcy i podmioty nie zaliczone do sektora finansów publicznych oraz nie działające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów, informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Wywodził, że przepis art. 3a dodany do ustawy w wyniku nowelizacji dokonanej przez ustawę o dostępie do informacji publicznej, stanowi, iż w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy PZŁ wniósł o jej odrzucenie, podnosząc, że jest ona przedwczesna. Organ zwrócił się bowiem do wnioskodawcy o wykazanie, że istotnie może domagać się udzielenia informacji prasowej, czego strona nie wykazała.

Uwzględniając skargę wskazanym na wstępie wyrokiem z 17 września 2015 r., II SAB/Wa 1021/14,Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że świetle ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.), w tym w szczególności jej art. 7 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, pkt 6 i pkt 7 w związku z art. 3a tej ustawy, nie budzi wątpliwości legitymacja czynna redaktora naczelnego dziennika [...] – P.G. , jako kierującego redakcją, skoro we wniosku inicjującym postępowanie o udzielenie informacji zwracał się dziennikarz redakcji tego dziennika. Zarówno bowiem dziennikarz, jak i redaktor naczelny konkretnego dziennika mieszczą się w pojęciu "prasa" w rozumieniu tej ustawy. Pojęcie "prasa", w rozumieniu powołanego art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy – Prawo prasowe, obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską, zaś dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Wprawdzie autor wniosku nie powoływał się w nim na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został w nagłówku oznaczony logo dziennika [...] złożony na druku firmowym redakcji, z podaniem danych, w tym numeru rejestru sądowego, numerów telefonów, faxów, adresów poczty elektronicznej i strony internetowej, po otwarciu której nie budzi wątpliwości, że K.M. jest dziennikarzem tej redakcji. Ponadto jako jego podstawę prawną wskazano przepisy prawa prasowego.

Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji w niniejszej sprawie K.M. występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika [...]. W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu (w niniejszej sprawie P.G.) takiego dziennika – jako osobie kierującej na podstawie art. 25 ust. 1 ustawy Prawo prasowe jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy – Prawo prasowe, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Stosownie do art. 3a tej ustawy, w zakresie prawa dostępu do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Z powyższych regulacji wynika zatem, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, natomiast art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy, poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej, tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji RP oraz ustawy o dostępie do informacji publicznej ma na względzie zadania jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie. Dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz adresata wniosku. Jeżeli wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego, na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782 z późn. zm.), do udostępniania informacji publicznej, właściwym do jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Dla oceny zaś, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej istotne znaczenie ma ustalenie, czy dysponuje on informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz czy jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Stosownie do treści art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu.

Wszczynające niniejsze postępowanie żądanie udzielenia informacji zostało skierowane do podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej. Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego jest bowiem podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie, które Sąd I instancji podziela (vide wyroki NSA z 5 kwietnia 2013 r., I OSK 89/13; z 18 września 2014 r. I OSK 2745/13).

Z art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r., poz. 1226 ze zm.) wynika, że Polski Związek Łowiecki został zobowiązany do realizacji zadania z zakresu administracji publicznej. Do zadań tych zalicza się m. in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania, nałożone na związek w drodze ustawy, ze względu na ich cel mają charakter publiczny (vide R. Stec, "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne", LEX 2012). O publicznoprawnym charakterze działalności Polskiego Związku Łowieckiego świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4-7 Prawa łowieckiego). Powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy statutowe Polskiego Związku Łowieckiego – zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 tej ustawy).

Reasumując, Sąd I instancji stwierdził, że Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. i co za tym idzie do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej przez ten podmiot stosować się będzie regulacje ustawy o dostępie do informacji publicznej i to niezależnie od tego, czy wniosek pochodzi od obywatela działającego w imieniu własnym, czy też od prasy.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy niezbędne jest również ustalenie, czy żądane informacje stanowią informację publiczną. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 ustawy zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznają wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji. W szczególności, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 c i f u.d.i.p., informację publiczną stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o przedmiocie ich działalności, kompetencjach oraz majątku, którym dysponują. Ponadto informację publiczną, w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2c i f u.d.i.p., stanowią informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach (pkt 2), zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 (pkt 3), majątku publicznym (pkt 5).

Skoro zatem Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego jest, jak wskazano wyżej, podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej i znajduje się w posiadaniu (czego nie kwestionował) żądanej niniejszym wnioskiem informacji, a do dnia orzekania w niniejszej sprawie nie rozpoznał wniosku skarżącego, to uznać należy, że pozostaje w bezczynności. W ocenie Sądu I instancji żądana informacja, jako informacja o sprawach publicznych, jest informacją publiczną.

Wniosek złożony przez K.M. , jako dziennikarza dziennika [...] pomimo niedołączenia do niego upoważnienia do występowania w imieniu redaktora naczelnego tego dziennika, skutecznie – wbrew stanowisku Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego – wszczął postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej i powinien podlegać rozpatrzeniu przez ten podmiot. W konsekwencji Zarząd zobowiązany był załatwić sprawę na gruncie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Udostępnienie informacji publicznej powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.).

Wezwanie do nadesłania upoważnienia do występowania w imieniu redaktora naczelnego dziennika [...] byłoby dopuszczalne wyłącznie w konkretnych i uzasadnionych przez Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego okolicznościach, prowadzących do podjęcia przez ten podmiot aktu administracyjnego (art. 16 w zw. z art. 17 u.d.i.p), a nadto – co istotne – wezwanie to powinno co do zasady nastąpić w przewidzianej prawem formie.

Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego do dnia wyrokowania nie podjął żadnych z przywołanych powyżej czynności. Jedyną reakcją tego podmiotu, na wniosek złożony przez dziennikarza, było wystosowanie do redaktora naczelnego dziennika [...] pisma, w którym wezwano do udokumentowania upoważnienia do występowania w imieniu redaktora naczelnego tego dziennika, jednakże bez wskazania terminu dla spełnienia powyższego żądania jak i skutków prawnych niedopełnienie powyższego obowiązku. Pismo to nie może być uznane za żadną z przywołanych powyżej czynności, do której podjęcia Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego był zobowiązany na gruncie regulacji ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Organ w żaden sposób nie uargumentował – chociażby pośrednio – konieczności nadesłania upoważnienia udzielnego wnioskodawcy. W szczególności z pisma z dnia [...] października 2014 r. nie wynika, by żądaną informację uznawał za informację przetworzoną, względnie by w sprawie chociażby potencjalnie zachodziła możliwość podjęcia decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub decyzji o umorzeniu postępowania, ani też jakiegokolwiek innego aktu administracyjnego, który wiązałby się ustaleniem podmiotu, od którego pochodzi wniosek. Organ nie wskazał też na konieczność poniesienia kosztów przez wnioskodawcę lub wykazania interesu publicznego w związku koniecznością udostępnienia informacji przetworzonej. Co więcej pismo to zostało skierowane bezpośrednio do Dziennika [...], a nie do osoby podpisanej pod wnioskiem, co sugeruje, iż organ nie miał wątpliwości, iż wniosek o udzielenie informacji prasowej został wniesiony przez dziennik [...], a nie w imieniu własnym przez osobę fizyczną.

Niezależnie od niezłożenia żądanego przez podmiot zobowiązany upoważnienia, organ powinien rozpoznać przedmiotowy wniosek o udostępnienie informacji publicznej w takim zakresie, w jakim było to możliwe, pomimo braku formalnego wniosku wyrażającego się w niedołączeniu do niego dokumentu potwierdzającego upoważnienie wnioskodawcy do działania w imieniu redakcji dziennika [...]. Tym samym organ na dzień złożenia skargi oraz na dzień wyrokowania pozostawał w bezczynności w rozpoznaniu wniosku. Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w punkcie 1 sentencji wyroku zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego do załatwienia wniosku skarżącego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w terminie 14 dni od zwrotu organowi akt sprawy z prawomocnym wyrokiem, zaś w punkcie 2 stwierdził, że bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego nie nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa. Sąd zauważył, że podmiot ten nie pozostawił wniosku bez jakiejkolwiek odpowiedzi, a pozostawanie przez Zarząd w stanie bezczynności wynikało nie z lekceważenia przepisów prawa, lecz z błędnej ich interpretacji.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w [...] zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu błędną wykładnię art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo prasowe. Podniesiono, że:

1. wniosek – w trybie ustawy Prawo prasowe – powinien być sporządzony przez dziennikarza, który podlega rygorom, określonym w art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo prasowe, tzn. być w stosunku pracy lub zajmować się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Wnioskodawca ma obowiązek udowodnienia swojego statusu jako dziennikarza. Wskazanie samego numeru legitymacji, gdy organ nie ma możliwości samodzielnej weryfikacji nie może być uznane za uprawdopodobnienie statusu dziennikarza,

2. sąd pierwszej instancji w swoich rozważaniach zwrócił uwagę, że organ z urzędu powinien zbadać, czy żądana informacja stanowi informację podlegającą rygorom określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Natomiast kolejna część badania formalnego wniosku, czyli od kogo pochodzi, czy ma ta osoba prawo działać na rzecz redakcji oraz czy ma prawo wskazywać adres do korespondencji, pozostaje poza zainteresowaniem Sądu. Zatem Sąd dopuszcza w swoim orzeczeniu wybiórczą ocenę formalną wniosku przez organ. Takie podejście Sądu Wojewódzkiego oznacza, iż przepis art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo prasowe jest przepisem martwym,

3. dostrzegając brak formalny we wniosku o udzielenie informacji, Zarząd Okręgowy wezwał do usunięcia braku. Usunięcie braku ma istotne znaczenie ponieważ wnioskodawca K.M. wskazywał nie swój własny adres, lecz adres redakcji. W przypadku podania własnego adresu zastosowanie miałaby ustawa o dostępie do informacji publicznej i organ nie musiałby żądać potwierdzenia statusu wnioskodawcy. Natomiast wskazanie we wniosku K.M. adresu redakcji powoduje uzasadnioną konieczność weryfikacji uprawnień wnioskodawcy do występowania w imieniu redakcji,

4. jeśli przyjąć koncepcję, że K.M. mógł wystąpić do Zarządu Okręgowego jako osoba fizyczna – w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej – to skarga na bezczynność przysługiwałaby K.M. a nie redaktorowi naczelnemu dziennika [...].

Wskazując na powyższą podstawę kasacyjną, skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została udzielona.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) – p.p.s.a. – skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przepis art. 183 § 1 p.p.s.a. stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, prowadzonym na skutek skargi kasacyjnej, obowiązuje więc generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu. Przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 p.p.s.a. w tej sprawie nie wystąpiły, zatem należało odnieść się do zarzutu podniesionego w skardze kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wniesiona skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesiony w niej zarzut naruszenia art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.), poprzez zastosowanie błędnej jego wykładni nie jest trafny.

Zgodnie z powołanym przepisem, dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dopuścił się naruszenia cytowanego przepisu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika bowiem, aby Sąd I instancji dokonywał wykładni pojęcia "dziennikarz". Wskazany przepis został natomiast przywołany przez Sąd I instancji tylko w kontekście rozważań dotyczących oceny, czy wniosek o udzielenie informacji publicznej, złożony przez K.M. , pochodził od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo prasowe – i czy Redaktor Naczelny dziennika [...] – P.G. miał legitymację skargową w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem. W następstwie dokonanych rozważań, Sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, że wprawdzie składając wniosek K.M. nie powołał się w nim na żadne upoważnienie do występowania w imieniu redakcji, ale treść wniosku oraz forma pisma, w jakiej został on złożony nie pozostawiała wątpliwości, iż pochodził on od dziennika [...], a zatem od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 ustawy Prawo prasowe, nie zaś od K.M. jako osoby fizycznej. W konsekwencji, Sąd Wojewódzki przyjął, że Redaktorowi Naczelnemu takiego dziennika, jako osobie kierującej – na mocy art. 25 ust. 1 ustawy Prawo prasowe – jego redakcją, przysługiwała legitymacja do wniesienia niniejszej skargi.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zarzucenie zaskarżonemu wyrokowi naruszenie tylko art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo prasowe nie było wystarczające do skutecznego zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji, który przyjął, że wniosek o udzielenie informacji publicznej – pomimo niepotwierdzenia przez autora tego wniosku swojego statusu dziennikarza – pochodził od prasy, w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy.

Ubocznie nadmienić wypada, że gdyby autor skargi kasacyjnej chciał powiązać, w jakiś sposób pojęcie "prasy" z naruszeniem art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo prasowe, to powinien wskazać również na naruszenie art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, czego jednak nie uczynił. Tymczasem to na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd wojewódzki naruszone i czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być ich prawidłowa wykładnia i właściwe zastosowanie – art. 174 pkt 1 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I GSK 1047/12, LEX nr 1487688 oraz wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1560/11, LEX nr 1218337).

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny – na podstawie art. 184 p.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.