Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kazimierz Włoch Sędziowie NSA Bożena Wieczorska NSA Maria Piórkowska /spr./ Protokolant sek.sąd. T.Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2005r. na rozprawie- sprawy ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] lutego 2004r. Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 1998r. - oddala skargę -

I SA/ Rz 95/04

Uzasadnienie

Decyzją z dnia (...) lutego 2004r. (...) Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpoznaniu odwołania J. K., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia (...) listopada 2003r. Nr (...) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 1998r.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że Podatnik w grudniu 1998r. dokonał odliczenia podatku naliczonego - w łącznej kwocie 15.359,30 zł - na podstawie faktur wystawionych przez firmę Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowo Transportowe "B"- C. L., K., dokumentujących wykonanie prac ziemnych, usług instalacyjnych, remontowych i transportowych oraz opracowanie konsultingowo-marketingowe rynku krajowego pod zapotrzebowanie na usługi świadczone przez C w M.. Na podstawie § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 156, poz. 1024) organ I instancji zakwestionował prawo Podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z przedmiotowych faktur, gdyż nie odzwierciedlają one rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Ponadto stwierdzono naruszenie przez Podatnika obowiązku wynikającego z art. 29 ust. l ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), wobec czego - na podstawie art. 29 ust. 2 wymienionej ustawy - utracił prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę stanowiącą równowartość 30% podatku naliczonego przy zakupie towarów i usług w stosunku do tej części obrotu, która podlegała ewidencjonowaniu przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z art. 19 ust. l w/w ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Natomiast ustęp 2 tego artykułu określa, iż kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach stwierdzających nabycie towarów i usług.

Równocześnie w myśl § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a w/w rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, w przypadku gdy wystawiono faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane, faktury te i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Z treści powyższych przepisów wynika, iż organy podatkowe są obowiązane do badania nie tylko wysokości kwoty podatku naliczonego, lecz również walorów formalnych faktury oraz okoliczności, w których doszło do sprzedaży towarów i usług, co sprowadza się do kontrolowania, czy faktura w istocie stwierdza fakt nabycia towarów i usług, a więc czy doszło między stronami wskazanymi w fakturze do rzeczywistej operacji gospodarczej.

Analiza akt sprawy wskazuje, że w wyniku przeprowadzonych w firmie " B" czynności kontrolnych ustalono, że właściciel firmy - C. L. nie posiada dokumentów i ewidencji, do prowadzenia których - jako prowadzący działalność gospodarczą - był zobowiązany przepisami prawa (przede wszystkim: podatkowej księgi przychodów i rozchodów, ewidencji sprzedaży i zakupu VAT, kopii faktur sprzedaży, oryginałów faktur zakupu, ewidencji środków trwałych, umów i innych dokumentów potwierdzających fakt zatrudniania pracowników). Stwierdzono, że firma "B" nie świadczyła żadnych usług, nie zatrudniała pracowników, nie wynajmowała innych firm do wykonywania usług, nie była w posiadaniu towarów handlowych. Ponadto ustalono, że C. L. uczestniczył - wspólnie z B. S. oraz B. L. - w procederze wystawiania fikcyjnych faktur.

Powyższych ustaleń dokonano w oparciu o wyciąg z protokołu z badania dokumentów PHTU "B", C. L. za 1998r., podpisany w dniu 29.11.2002r., który postanowieniem z dnia (...).12.2002r., Nr (...) został włączony jako dowód w sprawie oraz na podstawie zeznań C. L. zawartych w protokołach z przesłuchania strony z dnia 11.10.2002r. i 20.11.2002r. jak też w protokołach z przesłuchania C. L. w charakterze podejrzanego w postępowaniu karnym prowadzonym przez Prokuraturę Okręgową w K. - włączonych do postępowania podatkowego jako dowody postanowieniem z dnia (...).09.2003r., Nr (...). Ponadto C. L. został przesłuchany w dniu 14.10.2003r. w charakterze świadka w toku postępowania podatkowego - w obecności pełnomocnika Strony, adwokata R. B.. Świadek podtrzymał wcześniejsze zeznania złożone w odrębnych postępowaniach - przyznał, że uczestniczył w procederze wystawiania fikcyjnych faktur, szczegółowo opisując okoliczności i zasady współpracy z B. S. oraz B. L. w tym zakresie. Z zeznań tych wynika m.in., że: przekazał oryginały zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, numery NIP i REGON oraz pieczątkę swojej firmy B.S., który dostarczał mu do podpisu wypisane faktury (względnie C. L. wypisywał je osobiście "pod dyktando" B. S.), podpisywał faktury "in blanco", umowy i inne dokumenty dostarczane mu przez B. S., wybierał pieniądze z rachunków bankowych firmy "B" wpływające za w/w faktury (po czym przekazywał je B. S. lub B. L., który wypłacał mu z nich zysk), składał do Urzędu Skarbowego w K. dostarczane mu przez B. S. wypełnione deklaracje VAT-7, PIT-5 i zeznanie roczne w podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto świadek oświadczył, że w swej działalności gospodarczej nie zatrudniał żadnych pracowników, nie posiadał żadnych środków trwałych i wyposażenia, nie wykonywał osobiście ani nie zlecał innym wykonania jakichkolwiek usług i nie orientuje się czy czynności dokumentowane kwestionowanymi fakturami były wykonywane przez inne osoby.

Jak wynika z akt sprawy postanowieniem z dnia (...).12.2002r., Nr (...) włączono jako dowody w sprawie protokoły przesłuchania w charakterze podejrzanego J. K. w prowadzonym postępowaniu karnym z dnia 23,24.01.2002r. oraz ll,13.02.2002r. W zeznaniach tych Podatnik de facto potwierdził swoje uczestnictwo w procederze wystawiania fikcyjnych faktur, kierowanym przez B. S. i B. L., opisując okoliczności współpracy tej towarzyszące. Zeznając w charakterze strony w postępowaniu podatkowym (protokół przesłuchania strony z dnia 19.12.2002r.) Podatnik nie podtrzymał złożonych przed prokuraturą zeznań w zakresie dotyczącym rozliczeń z B. L. za faktury "kosztowe" (fikcyjne), natomiast potwierdził, że nie zna i nigdy nie widział C. L.. Wszelkie transakcje handlowe uzgadniał i przeprowadzał z B. L., uznając go za właściciela firmy "B". Za wykonane usługi i zakupiony towar płacił mu gotówką lub przelewem.

W świetle powołanego art. 19 ustawy o VAT oraz § 54 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, faktura stwierdza czynność rzeczywiście wykonaną jedynie w przypadku zgodności opisanych w niej wszystkich podmiotowych i przedmiotowych elementów tego wykonania z rzeczywistością, zaś prawo do odliczenia podatku VAT przysługuje tylko w przypadku nabycia towaru lub usługi opisanego w sposób prawdziwy w tej fakturze. Powyższy pogląd prezentowany jest szeroko w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego i Sądu Najwyższego np. w wyroku NSA z dnia 20.11.2002r., Sygn. akt I SA/Wr 1451/00, w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7.03.2002r., Sygn. akt III RN 32/01, w których przyjęto, że prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeśli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. A contrario nie będzie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wykazuje ona rzekome zdarzenie gospodarcze, (czyli takie, które w ogóle nie zaistniało), bądź zdarzenie, które zaistniało lecz w innych rozmiarach, albo między innymi podmiotami. Za utrwalony należy uznać prezentowany w orzecznictwie sądowym pogląd, że uprawnienie do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie istnieje wtedy, gdy wystawiona faktura w rzeczywistości nie odpowiada faktowi zdarzenia gospodarczego. W szczególności zaś, gdy zdarzenie gospodarcze w ogóle nie zaistniało, zaistniało w innej niż wskazano dacie lub w rozmiarach innych niż wynika z faktury bądź tez zaistniało miedzy innymi, niż to stwierdza faktura, podmiotami gospodarczymi (zob. wyrok NSA z dnia 6.06.1997r. Sygn. akt I SA/Ka 621/97).

W oparciu o zebrany w sprawie materiał należy stwierdzić, że organ I instancji, kierując się zasadą wyrażoną w art. 122 Ordynacji podatkowej, podjął wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia sprawy. W trakcie kontroli dokonano analizy dowodów źródłowych (faktury zakupu i sprzedaży VAT, dowody bankowe, umowy cywilnoprawne), przeprowadzono czynności sprawdzające u kontrahentów Podatnika, w szczególności w Urzędzie Gminy w B. w zakresie prawidłowości udokumentowania prac wykonanych przez firmę Podatnika - C M. w miejscowości S. G. w oparciu o zawartą umowę z dnia 5.09.1998r., jak też w "D." Sp. z: o.o. Rzeszów, "E." S.A. Rzeszów i PPTE "F." Sp. z o.o. R.. Ponadto, zgodnie z art. 188 Ordynacji podatkowej uwzględniono uzasadnione wnioski dowodowe Strony - w postępowaniu podatkowym przesłuchani zostali w charakterze świadka pracownicy zatrudnieni w 1998 r. w C M. - R. P., M. S. oraz W. K.. Przesłuchano Podatnika w charakterze Strony oraz kierowano do Niego pisemne zapytania, na które udzielał odpowiedzi.

W oparciu o całokształt zgromadzonego materiału organ I instancji uznał za udowodniony fakt, że czynności dokumentowane kwestionowanymi fakturami (tj. prace i ziemne, usługi instalacyjne, remontowe i transportowe oraz opracowanie konsultingowo-marketingowe rynku krajowego pod zapotrzebowanie na usługi świadczone przez C w M.) nie zostały wykonane przez firmę C. L. "B".

Należy bowiem wskazać, że przeprowadzone w toku postępowania czynności sprawdzające nie potwierdziły faktu świadczenia prac ziemnych oraz usług transportowych przez firmę "B" C. L. na rzecz Urzędu Gminy B.(protokół z dnia 2.12.2002r. wraz z załącznikami), jak też wykonywania usług transportowych na rzecz firm wskazanych przez Stronę oraz świadka – W. K. (protokół z dnia 4.02.2003r. dotyczący firmy "D." Sp. z o.o. R., protokół z dnia 5.02.2003r. dotyczący firmy "F." Sp. z o.o. R., a także protokół dotyczący firmy "E." S.A. R.).

Ponadto świadek W. K., który nadzorował prace w S. G. nie potwierdził korzystania z usług transportowych firmy "B" przy realizacji budowy w tej miejscowości. Natomiast z zeznań świadków – R. P. i M. S. - przesłuchanych na wniosek Podatnika, wynika, że nie znają firmy "B" i o takiej firmie nie słyszeli, nie potrafią ponadto wskazać innych firm, które wykonywały prace na rzecz C M..

W piśmie z dnia 5.11.2002r. (stanowiącym odpowiedź na pismo z dnia 29.10.2002r., Nr UKS 02FI-1/1138P) Podatnik nie wskazał żadnych okoliczności potwierdzających Jego twierdzenia, co do wykonywania przez firmę "B" C. L. usług transportowych oraz naprawy pojazdów i urządzeń.

W świetle całego zgromadzonego w sprawie materiału, zdaniem tut. organu, nie można uznać za wiarygodne twierdzenia Podatnika co do wykonania wskazanych usług, jak też wykonania planu marketingowo-konsultingowego przez C. L., a przedstawiona przez Podatnika ogólna umowa na świadczenie usług transportowych oraz rzeczowy plan marketingowo-konsultingowy w okolicznościach niniejszej sprawy nie dowodzą wykonania ich przez C. L..

Podobnie odprzedaż przez Podatnika usług transportowych firmie G" M. nie dowodzi, że usługi te wykonał C. L..

Ponadto, jak wskazano wyżej, przesłuchany jako świadek C. L., zeznawał jednoznacznie, że przedmiotowe faktury poświadczały nieprawdę, bowiem prace z jego udziałem nie były wykonane lub przez niego organizowane, a sam Podatnik w zeznaniach swych fakt ten potwierdził, przypisując wykonanie prac B. L..

Opierając się na przedstawionych wyżej utrwalonych w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego poglądach, należy podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie istotne są nie okoliczności sprzedaży pewnych towarów czy wykonania pewnych usług przez osoby trzecie, lecz przez PHUT "B"C. L.. Ta zaś firma, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, nie świadczyła czynności wynikających z kwestionowanych faktur.

Nie znajdują uzasadnienia, w ocenie tut. organu, zarzuty dotyczące naruszenia przez organ I instancji zasad procesowych. W przeprowadzonym postępowaniu przestrzegano wyrażonej w art. 123 § l Ordynacji podatkowej zasady czynnego udziału strony oraz zapoznania się strony z wynikami postępowania wyjaśniającego, w szczególności zgodnie z art. 188 Ordynacji podatkowej uwzględniono uzasadnione wnioski dowodowe Strony i zgodnie z art. 190 Ordynacji zapewniono udział w przeprowadzeniu dowodu z zeznań świadków oraz umożliwiono jej w myśl art. 200 Ordynacji podatkowej wypowiedzenie się co do przeprowadzonych dowodów, z których to szczegółowych uprawnień Strona wielokrotnie korzystała.

W kwestii odmowy przeprowadzenia wnioskowanych przez Stronę dowodów, której dokonano postanowieniem Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] 11.2003r., tut. organ w pełni podziela stanowisko przedstawione w uzasadnieniu wymienionego postanowienia. Natomiast w odniesieniu do, szczególnie podkreślanej w odwołaniu, konieczności ponownego przesłuchania B. S. należy wskazać, że zeznania tego świadka (protokół z dnia 8.01.2003r.) zostały trafnie ocenione w postępowaniu podatkowym, jako nie podważające ustaleń wynikających z pozostałego materiału sprawy. Oceny tej nie zmienia późniejsze, odręcznie napisane "na prośbę Pana J. K." oświadczenie B. S..

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zebrany w sprawie materiał dowodzi, iż transakcje z firmą PHUT "B", C. L. w rzeczywistości nie miały miejsca i nie zostały dokonane. Ustalenia te znajdują pełne oparcie w materiale sprawy, zebranym w sposób wyczerpujący i poddanym następnie prawidłowej ocenie.

W konsekwencji, organ I instancji zasadnie zakwestionował Podatnikowi na podstawie § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a w/w rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym prawo Podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z przedmiotowych faktur, gdyż nie odzwierciedlają one rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych.

Na decyzje tę J. K. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosząc o jej uchylenie jako niezgodnej z prawem, wydanej z naruszeniem przepisów art. 120, art.121, art. 122, art. 123 § l, art.180 § l, art.187 § l, art.188, art.190 § l i § 2, art.191, art.201 § l pkt.2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, a także art. 19 ust. l i 2 i art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

W uzasadnieniu skarżący naprowadził, że bezspornie skarżący wykonywał prace wskazane w zakwestionowanych przez organy fakturach korzystając z usług PHUT ,,B" . W ocenie skarżącego potwierdzają to zeznania świadków a także to, że prace te zostały wykonane, a także zeznania samego podatnika. Bezpodstawnie zatem organy pozbawiły skarżącego, w myśl § 54 ust.4 pkt.5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997r. prawa odliczenia podatku naliczonego zawartego w spornych fakturach od podatku należnego, gdyż prace te zostały wykonane, a zatem faktury nie przedstawiają zdarzeń nieistniejących- fikcyjnych. Za rzekomą fikcyjnością faktur nie mogą przemawiać niespójne zeznania wystawcy faktur C. L.. W ocenie skarżącego, skoro ustalenia dotyczące zagadnienia wstępnego nie są prawdziwe - to i dokonanie rozstrzygnięcia nie może być prawidłowe.

Zarzucając naruszenie przez orzekające organy przepisu art. 233 § l pkt l Ordynacji podatkowej, skarżący naprowadził, że decyzja organu II instancji została skierowana do innego podmiotu niż decyzja I-instancyjna, zaś naruszeniem przepisów art. 227-233 Ordynacji podatkowej jest brak ustosunkowania się organu II instancji do zarzutów podniesionych w odwołaniu. Naruszeniem zaś przepisu art. 201 § l pkt.2 Ordynacji podatkowej jest nie zawieszenie postępowania podatkowego do czasu zakończenia sprawy karnej, przesądzającej o fałszerstwie faktur.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł ojej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zawarte w sprawie dodatkowo naprowadzając, że rozstrzygnięcie nie zostało oparte na fakcie braku kopii określonych faktur, lecz na tym, że zdarzenia gospodarcze które te faktury przedstawiają nie zostały wykonane przez formę B. Odnosząc się do zarzutu nieprawidłowego ustalenia strony organ naprowadził, że stroną postępowania jest osoba fizyczna i nie jest rozbieżnością dodanie obok nazwiska osoby fizycznej nazwy firmy jaką prowadzi.

Ustosunkowując się do braku zawieszenia postępowania podatkowego do czasu zakończenia sprawy karnej organ podniósł, że w sprawie wobec obszernego materiału dowodowego, nie wystąpiła kwestia zagadnienia wstępnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;

Stosownie do treści art. l § l i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. Nr 153, poz.1269/ sąd administracyjny kontroluje zaskarżone decyzje administracyjne w zakresie ich legalności, rozumianej jako zgodność tych aktów z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, zaś na podstawie art. 134 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270/ nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skarga podlega oddaleniu gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Zastosowany w sprawie przez orzekające organy przepis § 54 ust.4,pkt.5 lit.a Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997r. /Dz.U. Nr 156, poz. 1024 ze zm./ stanowi że w przypadku gdy wystawiono faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne, stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane, faktury te i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. Organ, powołując szerokie orzecznictwo sądowe, w tym również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2002r. sygn. akt III RN 32/01 wywiódł, że nie mogą stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego, zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego, w myśl powołanego wyżej przepisu, faktury wykazujące rzekome zdarzenie gospodarcze, lub zdarzenie które wprawdzie zaistniało, lecz między innymi podmiotami lub w innym rozmiarze.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że C. L. prowadził Przedsiębiorstwo Usługowo-Transportowe "B" na podstawie zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej Urzędu Miejskiego w K. z dnia 20 października 1998r. pod numerem (...), nie ustanawiając pełnomocników . Bezspornym również jest, że przesłuchany w charakterze strony C. L. w dniu 20 listopada 2002r. przez Inspektora kontroli Skarbowej oraz w charakterze podejrzanego w toku postępowania karnego w dniach 12, 15 i 24 października 2001r. 5, 12, 21 listopada 2001r. i 5 grudnia 2001r. oraz 15, 26 lutego 2002r. i 8 czerwca 2002r. a także przesłuchany w charakterze świadka przez inspektora kontroli skarbowej w dniu 14 października 2003r. wyjaśnił, że nie wykonywał prac wykazanych w fakturach nr 7/12/98, 8/12/98, 12/12/98, 16/12/98, 19/12/98, 22/12/98 i 25/12/98. Fakt, że faktury te nie przedstawiały zdarzeń gospodarczych potwierdził w bardzo obszernych wyjaśnieniach sam skarżący, w toku postępowania karnego w dniu 23 stycznia 2002r. przed prokuratorem Prokuratury Okręgowej w K. oraz w dniach 23 i 24 stycznia 2002r., 11 i 13 lutego 2002r. przed funkcjonariuszem Centralnego Biura Śledczego Dowody w/w postanowieniem Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 16 grudnia 2002i. zostały włączone do postępowania podatkowego. Ustalonego stanu faktycznego me zmienia przesłuchanie skarżącego w charakterze strony przez inspektora kontroli skarbowej w dniu 19 grudnia 2002r. bowiem odnosi się ono do rozliczeń między skarżącym a nie związanym z rozpoznawaną sprawą B. L.. Wcześniejszych ustaleń nie zmienia również oświadczenie skarżącego z dnia 12 sierpnia 2003r. złożone w Urzędzie Kontroli Skarbowej gdyż dotyczy jedynie stanu emocjonalnego w trakcie składania zeznań przed funkcjonariuszami Centralnego Biura Śledczego a nie dotyczy wyjaśnień złożonych przed prokuratorem.

W tym stanie faktycznym, organy były uprawnione do przyjęcia, że sporne faktury stwierdzały czynności, które nie zostały dokonane, a więc zaistniały przesłanki określone § 54 ust.4 pkt.5 lita Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997r. Za takim stanowiskiem przemawiają również inne, ustalone w sprawie okoliczności a to, że wykazany w tych fakturach sprzedawca usług C. L. prowadzący Przedsiębiorstwo Usługowo-Transportowe "B" nie dokonywał zakupu towarów, nie posiadał środków trwałych ani też nie zawierał umów o korzystanie z usług innych podmiotów, nie zatrudniał pracowników, a które to okoliczności wskazują na prawdziwość złożonych przez niego zeznań potwierdzonych również przez świadków.

Sąd nie podzielił zarzutu skarżącego w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania podatkowego z uwagi na toczące się postępowanie karne. Przesłanki zawieszenia postępowania podatkowego uregulowane zostały w przepisach art. 201 § l i art. 204 § l ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm./. Wskazana przez skarżącego jako przesłanka zawieszenia treść art. 201 § l pkt.2 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Przepis ten bowiem daje organowi możliwość zawieszenia postępowania podatkowego gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Oznacza to, że przeszkoda w prowadzeniu postępowania podatkowego polega na tym, że rozpatrzenie sprawy podatkowej i wydanie merytorycznej decyzji jest uwarunkowane uprzednim rozstrzygnięciem zagadnienia prawnego należącego do kompetencji sądu lub innego organu, niż ten który prowadzi dane postępowanie podatkowe. Zagadnienie wstępne nie powstaje zatem w przypadku, gdy na rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji podatkowej mogą mieć wpływ ustalenia faktyczne dokonane przez inny organ lub sąd. Konkludując, w rozpoznawanej sprawie, skoro wyrok sądu w sprawie karnej nie warunkuje wydania decyzji podatkowej, nie stanowi więc zagadnienia wstępnego dla wydania decyzji w przedmiocie zobowiązania podatkowego. Prowadzenie bowiem przez właściwe organy państwowe równoległego postępowania karnego nie ma znaczenia dla ustalenia zobowiązania podatkowego gdyż celem postępowania karnego jest bowiem ewentualne ustalenie winy skarżącego w zakresie zarzucanych mu czynów zabronionych, natomiast dla określenia zobowiązania podatkowego kwestia winy nie jest istotna. W tym stanie rzeczy brak jest przesłanki określonej art. 201 § l pkt.2 Ordynacji podatkowej do zawieszenia postępowania podatkowego.

Sąd nie podzielił również zarzutu skarżącego w przedmiocie naruszenia zasad postępowania podatkowego bowiem materiał dowodowy został w sposób dostateczny zebrany, skarżący brał czynny udział w toczącym się postępowaniu uczestnicząc w czynnościach i składając wyjaśnienia, zaś wydana w wyniku postępowania podatkowego decyzja została sporządzona zgodnie z art. 210 § l Ordynacji podatkowej łącznie z jej uzasadnieniem faktycznym i prawnym.

Z przyczyn wyżej wskazanych, Sąd działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./ orzekł jak w sentencji.