Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Andrzej Kania, Sędzia WSA - Izabella Janson, Asesor WSA - Piotr Kraczowski (spr.), Protokolant - Marcin Wacławek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2008 r. sprawy ze skargi G. D. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] sierpnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych; - oddala skargę -

Wnioskiem z 27 lutego 2006 r. G. D. (zwana dalej: "Skarżącą") zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (zwanego dalej: "Zakładem") o umorzenie wraz z odsetkami i kosztami upomnienia należności z tytułu nieopłaconych składek ubezpieczeniowych wobec Zakładu. W uzasadnieniu wniosku wskazała, iż jej firma "D." Specjalistyczne Usługi Budowlane – Zakład Pracy Chronionej istnieje od 1983 r. zatrudniała do 50 pracowników oraz znaczną liczbę podwykonawców, jednakże w latach 1998 – 2000, na skutek działalności wielu nieuczciwych firm, popadła w znaczne kłopoty finansowe (do dzisiaj nie udało się odzyskać ponad 300 tys. zł), Sytuacja spowodowała utratę finansową firmy i konsekwencji popadnięcie w zadłużenie wobec dostawców, urzędu skarbowego i Zakładu. Skarżąca podkreśliła, iż do tej pory nie korzystała z jakiejkolwiek pomocy. Podkreśliła, iż kłopoty finansowe firmy spowodowały, iż zaczęła chorować (leczy się w Poradni Neurologicznej), ponadto wskazała, iż 2 września 2005 r. jej córka [...] uległa groźnemu wypadkowi, w którym doznała poważnego uszkodzenia kręgosłupa i częściowego paraliżu w związku z czym wymaga stałej opieki, którą sprawuje Skarżąca.

Decyzją z [...] czerwca 2006 r. nr [...]Zakład odmówił umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w łącznej kwocie [...] zł (należności główne, odsetki, koszty upomnienia) za okres od października 2005 r. do lutego 2006 r., jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazując art. 83 ust. 1 pkt 3, art. 28 ust. 1 – 3 i 3a oraz art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.; zwanej dalej: "u.s.u.s.").

W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż Skarżąca prowadzi gospodarstwo domowe z mężem oraz trójką dzieci (29, 25 i 19 lat). Wobec zadłużenia Skarżącej dotyczącego składek za okres luty – marzec 2003 r. jest prowadzone skuteczne postępowanie egzekucyjne. Z ustaleń Zakładu wynika, że Skarżąca jest współwłaścicielką lokali mieszkalnych usytuowanych w K. przy ul. [...] o łącznej wartości ok. [...] tys. zł, jest także właścicielką samochodów: [...] rok prod. [...],[...] rok prod. [...],[...] rok prod. [...] oraz maszyn budowlanych. Skarżąca oprócz dochodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, uzyskuje także dochód z tytułu wynajmu mieszkań w wysokości 2 tys. zł miesięcznie. Koszty miesięcznego utrzymania Skarżąca określiła na kwotę 2 tys. zł.

Po analizie powyższych danych, Zakład uznał, że nie zachodzą przesłanki całkowitej nieściągalności określone w przepisie art. 28 ust. 2 i ust. 3 u.s.u.s., ponieważ Skarżąca prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochody, jak również uzyskuje dochody z tytułu wynajmu mieszkań. Ponadto jest właścicielką składników majątkowych (lokali mieszkalnych, samochodów) w stosunku do których może być prowadzone postępowanie egzekucyjne.

W opinii Zakładu nie zachodzą również przesłanki do umorzenia należności pomimo braku całkowitej nieściągalności określone w art. 28 ust. 3a u.s.u.s. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz. U. Nr 141, poz. 1365; zwanej dalej: "rozporządzeniem MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r."), Zakład może umorzyć należności z tytułu składek pomimo braku ich całkowitej nieściągalności, jeżeli zobowiązany wykaże, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla zobowiązanego i jego rodziny. Umorzenie może nastąpić gdy:

1. opłacenie należności z tytułu składek pozbawiłoby zobowiązanego i jego rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych;

2. poniesienie strat materialnych w wyniku klęski żywiołowej lub innego nadzwyczajnego zdarzenia powodującego, że opłacenie należności z tytułu składek mogłoby pozbawić zobowiązanego możliwości prowadzenia działalności;

3. przewlekłej choroby zobowiązanego lub konieczności sprawowania opieki nad przewlekle chorym członkiem rodziny, pozbawiającej zobowiązanego możliwości uzyskania dochodu umożliwiającego opłacenia należności.

Na podstawie oceny załączonych do sprawy dokumentów Zakład stwierdził, że Skarżąca nie udowodniła w sposób przekonujący okoliczności, które uzasadniałyby umorzenie zaległości ze względu na ważny interes osoby zobowiązanej pomimo braku całkowitej nieściągalności.

Ponadto Zakład wyjaśnił, iż w sentencji decyzji nie zawarto należności z tytułu składek w części finansowanej przez ubezpieczonych, ponieważ zgodnie z art. 30 u.s.u.s. nie podlegają one umorzeniu.

Skarżąca 4 lipca 2006 r. zwróciła się z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. We wniosku podniosła, iż wypełnia przesłanki o jakich mowa w art. 28 ust. 3a u.s.u.s. w związku z § 3 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. W opinii Skarżącej stan majątkowy i sytuacja rodzinna nie pozwala opłacić zaległych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla zobowiązanej i jej rodziny. Podkreśliła, że posiadany przez nią majątek ruchomy i nieruchomy stanowi zabezpieczenie zaciągniętych kredytów bankowych i wątpliwym jest by prowadzona egzekucja doprowadziła do zaspokojenia wierzytelności.

Prezes Zakładu decyzją z [...] sierpnia 2006 r. nr [...] – wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; zwanego dalej: "k.p.a.") w związku z art. 83 ust. 4 u.s.u.s. – utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ odwoławczy podzielił w pełni stanowisko organu I instancji. Odnosząc się do zarzutów zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczących wypełnia przez Skarżącą przesłanek z art. 28 ust. 3a u.s.u.s. i § 3 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. wyjaśnił, że przepisy te przewidują fakultatywność umorzenia należności pozostawiając kwestię umorzenia składek w gestii Zakładu. Zaznaczył także, że umorzenie jest instytucją prawną o charakterze wyjątkowym, której zastosowanie winny uzasadniać szczególne okoliczności. Podkreślił, że Skarżąca prowadzi działalność gospodarczą oraz uzyskuje dochody z innych źródeł, a zatem posiada środki do uregulowania zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek. Sprawowanie opieki nad chorym członkiem rodziny nie pozbawia Skarżącej możliwości uzyskania dochodu o czym świadczy fakt prowadzenia działalności gospodarczej, która generuje dochody w wysokości umożliwiającej spłatę zadłużenia. Organ podkreślił również to, że powyższe stanowisko potwierdza fakt, że Skarżąca reguluje zobowiązania wobec innych wierzycieli.

Na powyższą decyzją z [...] sierpnia 2006 r. Skarżąca wniosła skargę z 4 września 2006 r. uzupełnioną pismem z 25 lipca 2007 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o jej uchylenie. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenia art. 28 ust. 3a u.s.u.s. w związku z § 3 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. oraz art. 77 § 1 k.p.a.

W motywach skargi Skarżąca podniosła, że organ poza przytoczeniem właściwych przepisów regulujących instytucję umorzenia składek ubezpieczeniowych nie dokonał analizy sytuacji ubezpieczonej, ani jej rodziny oraz nie ocenił całokształtu materiału dowodowego. Skarżąca powtórzyła argumenty, które przedstawiła we wniosku o umorzenie, o utracie płynności finansowanej spowodowanej nie wywiązywaniem się z zobowiązań przez nieuczciwych kontrahentów. Podkreśliła, że jej stan zdrowia jest zły i leczy się. Powołała się także na konieczność sprawowania stałej opieki nad córką.

Prezes Zakładu decyzją [...] października 2006 r. na podstawie art. 54 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwanej dalej: "p.p.s.a.") uchylił swoją decyzję z [...] sierpnia 2006 r. z powodu naruszenia art. 10 § 1 k.p.a., a następnie decyzją z [...] lutego 2008 r. stwierdził nieważność decyzji z [...] października 2006 r. i przesłał skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W odpowiedzi na skargę Prezes Zakładu wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko i argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

23 maja 2008 r. do akt sprawy wpłynęło pismo procesowe złożone w imieniu Skarżącej przez radcę prawnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych; Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) – c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej: "p.p.s.a."), lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Badając niniejszą sprawę w ramach powyższych przepisów Sąd nie dopatrzył się takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

Granice niniejszej sprawy nakreślone zostały we wniosku Skarżącej z 27 lutego 2006 r., którym wszczęte zostało postępowanie w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek wraz z odsetkami.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 i 2 u.s.u.s., należności z tytułu składek, pod którym to pojęciem należy rozumieć składki, odsetki za zwłokę, koszty egzekucyjne, koszty upomnienia i dodatkową opłatę (art. 24 ust. 2 u.s.u.s.), mogą być umarzane w całości lub w części przez Zakład tylko w przypadku ich całkowitej nieściągalności, która zachodzi w sytuacjach wyliczonych w ust. 3 tego artykułu. W przepisie art. 28 ust. 3 u.s.u.s. ustawodawca wskazał przypadki, w których zachodzi całkowita nieściągalność należności z tytułu składek. Wyliczenie zawarte w tym przepisie jest wyczerpujące, tj. stanowi zamknięty katalog sytuacji, w których można uznać, iż ma miejsce całkowita nieściągalność należności z tytułu składek. Dopiero zaistnienie którejkolwiek z przesłanek określonych w tym przepisie, daje potencjalną możliwość umorzenia tych należności. Nawet wówczas oznacza to jednak dla organu podejmującego rozstrzygnięcie tylko możliwość umorzenia należności z tytułu składek, a nie prawny obowiązek ich umorzenia. W uchwale z 6 maja 2004 r. (sygn. akt II UZP 6/04, OSNP 2004/16/285) Sąd Najwyższy wskazał między innymi, że "(...) Przepis art. 28 ust. 2 u.s.u.s. (...) jest oparty na konstrukcji tzw. "uznania administracyjnego", co oznacza, że decyzja w zakresie spraw dotyczących umorzenia należności przysługuje każdorazowo organowi rentowemu, który w przypadku stwierdzenia całkowitej nieściągalności składek, zachodzącej w przypadkach wymienionych w art. 28 ust. 3 tejże ustawy, może, ale nie musi umorzyć zaległości. Norma zawarta w art. 28 ust. 2 u.s.u.s. wyraźnie wskazuje na brak obowiązku umorzenia należnych składek w przypadku ich całkowitej nieściągalności stanowiąc, że w takim wypadku mogą być one umorzone." Natomiast przy braku całkowitej nieściągalności, ustalanej według kryteriów wskazanych w art. 28 ust. 3 u.s.u.s., organ podejmujący decyzję na podstawie art. 28 ust. 2 tej ustawy pozbawiony jest w ogóle prawnej możliwości umorzenia należności z tytułu składek.

Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, gdyż nie zaistniał żaden z przypadków, stanowiących o możliwości uznania całkowitej nieściągalności należności wobec Skarżącej. Prezes Zakładu w zaskarżonej decyzji wskazał, iż Skarżąca nadal prowadzi działalność gospodarczą z której uzyskuje dochody, dodatkowo uzyskuje dochody z wynajmu mieszkań, jest właścicielką wielu składników majątkowych (lokali mieszkalnych i samochodów) w stosunku do których może być prowadzone postępowanie egzekucyjne, a ponadto Skarżąca spłaca zobowiązania wobec innych wierzycieli – banków, urzędu skarbowego i innych podmiotów gospodarczych.

W ocenie Sądu, z uwagi na powyższe okoliczności, prawidłowo ustalono, iż w stosunku do Skarżącej nie wystąpiła przesłanka całkowitej nieściągalności, a w konsekwencji, że brak było prawnej możliwości – jak wyżej wyjaśniono – umorzenia zadłużenia w oparciu o to kryterium.

Z kolei w art. 28 ust. 3a u.s.u.s, ustawodawca przewidział możliwość umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w uzasadnionych przypadkach, pomimo braku ich całkowitej nieściągalności. Dotyczy to jednakże wyłącznie należności ubezpieczonych będących równocześnie płatnikami składek (definicję ustawową płatnika składek zawiera art. 4 pkt 2 u.s.u.s.). Przesłanki umorzenia należności w oparciu o przepis art. 28 ust. 3a u.s.u.s, określone zostały w § 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r., gdzie jako przesłanki umożliwiające umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne wskazane zostały okoliczności związane z wykazaniem przez zobowiązanego, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla niego i jego rodziny.

Skarżąca w tym zakresie wprost odwołała się do przesłanki zawartej w § 3 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. tj. sytuacji, gdy opłacenie należności z tytułu składek pozbawiłoby zobowiązanego i jego rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych oraz przewlekłej choroby zobowiązanego lub konieczności sprawowania opieki nad przewlekle chorym członkiem rodziny, pozbawiającej zobowiązanego możliwości uzyskiwania dochodu umożliwiającego opłacenia należności.

Podkreślenia jednak wymaga, iż w przypadku decyzji podejmowanych na podstawie art. 28 ust. 3a u.s.u.s w związku z § 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. także mamy do czynienia z tzw. uznaniem administracyjnym. Również i tu prawo wyboru rozstrzygnięcia przysługuje Zakładowi. Może on, ale nie musi umorzyć należności, przy czym nawet stwierdzenie istnienia w sprawie przewidzianych przepisami przesłanek nie obliguje Zakładu do zastosowania ulgi, jaką jest umorzenie należności, oczywiście, gdy inne względy ustawowe przemawiają przeciwko takiemu umorzeniu.

Oceniając sprawę z punktu widzenia powyższych kryteriów należy wskazać, iż nie można zgodzić się z zarzutami Skarżącej, iż wydanie decyzji nastąpiło bez uprzedniego zbadania sytuacji finansowej Skarżącej oraz uwzględnienia wszystkich istotnych w sprawie okoliczności faktycznych.

Przed wydaniem decyzji organ rentowy przeprowadził postępowanie zmierzające do ustalenia sytuacji finansowej i życiowej Skarżącej. Wskazał, że Skarżąca nadal prowadzi działalność gospodarczą i z tego tytułu osiąga dochody (1.408,34 brutto miesięcznie wskazany w kwestionariuszu o możliwościach płatniczych – za styczeń 2006 r. – k. 102 akt adm.), a oprócz tego osiąga dochody z wynajmu mieszkań (w decyzji z 14 czerwca 2006 r. określone na 2000 zł brutto miesięcznie), zaś koszty utrzymania rodziny – zadeklarowane przez Skarżącą w informacji o stanie majątkowym – to 2000 zł miesięcznie (k. 5 akt adm.). Zauważyć także należy, że Skarżącej udzielane są kredyty bankowe, co także świadczy o jej wypłacalności. Ponadto Skarżąca posiada majątek w postaci nieruchomości ([...] mieszkań o łącznej powierzchni ok. [...] m2 wartych ok. [...] tys. zł. k. 12 – 18 akt adm.) oraz ruchomości (samochody, maszyny budowlane). Odnosząc się do zarzutu skargi, iż nieruchomości i ruchomości Skarżącej są przedmiotem zabezpieczenia kredytów bankowych, należy zauważyć, iż należności publicznoprawne (jakimi są składki na ubezpieczenie społeczne) mają pierwszeństwo przed należnościami cywilnoprawnymi. Ponadto należy zauważyć, iż pozostające we wspólnym gospodarstwie domowym dzieci Skarżącej są osobami dorosłymi (ur. w [...] r.).

Mając na uwadze powyższe Zakład – zgodnie z prawem – mógł odmówić Skarżącej umorzenia zaległych składek uznając, że nie zachodzi przesłanka z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 31 lipca 2003 r.

W sprawie nie zachodzi także druga przesłanka o której mowa w § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r., dla której wystąpienia niezbędne jest nie tylko istnienie konieczności sprawowania opieki nad przewlekle chorym członkiem rodziny, ale także wskutek sprawowanie tejże opieki, osoba sprawująca opiekę ma być pozbawiona możliwości uzyskiwania dochodu umożliwiającego opłacenie należności. Zasadnie organ uznał, iż Skarżąca tej przesłanki nie spełnia, ponieważ pomimo sprawowania opieki nad chorą córką nadal prowadzi działalność gospodarczą i uzyskuje dochody. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, iż Skarżąca nie jest jedyną osobą mogącą sprawować opiekę nad chorą córką, ponieważ opiekę tą sprawuje także bezrobotny małżonek skarżącej. Zatem zarzut naruszenia § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. należało uznać również za bezzasadny.

Natomiast bez znaczenia dla sprawy jest podnoszony przez Skarżącą w skardze fakt wydania przez Sąd Okręgowy w K. wyroku z [...] czerwca 2007 r. sygn. akt [...] zmieniającego decyzję Zakładu w zakresie uznania, iż Skarżąca nie jest zobowiązana do uregulowania dodatkowej opłaty, ponieważ wyrok ten pozostaje bez wpływu na zasadność podjętych decyzji w niniejszej sprawie.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Sądu, w sprawie nie doszło do przekroczenia ram uznania administracyjnego, przewidzianego w art. 28 u.s.u.s., a w konsekwencji wydanemu rozstrzygnięciu nie można postawić zarzutu dowolności. Dlatego też Sąd nie mógł uwzględnić zarzutu, iż wadliwie oceniona została przez organy sytuacja Skarżącej. Natomiast fakt, iż dokonana przez organy ocena tych okoliczności i argumentów nie pokrywa się z subiektywnym przekonaniem Skarżącej o potrzebie i celowości umorzenia należności z tytułu składek, nie świadczy o tym, iż decyzja o odmowie umorzenia tych należności jest wadliwa. Ustalenia i wnioski, jakie przy wydawaniu decyzji poczyniono mieszczą się bowiem w ramach prawem przewidzianych, tak z punktu widzenia prawa procesowego, szczególnie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), jak i prawa materialnego. Brak istnienia przesłanek zawartych w ww. rozporządzeniu uniemożliwiał umorzenie należności. Sąd uznał, iż materiał dowodowy w sprawie został zgromadzony i zbadany w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 k.p.a.), a więc przy podjęciu kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku wydania decyzji o przekonującej treści (art. 11 k.p.a.), ale także załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 k.p.a.) zaś uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi określone w art. 107 § 3 k.p.a.

Ponadto Sąd wyjaśnia, iż przy rozpoznaniu sprawy nie wziął pod uwagę pisma procesowego z 23 maja 2008 r., ponieważ pismo to zostało złożone do akt sprawy przez nieprawidłowo ustanowionego pełnomocnika, który w dacie złożenia tegoż pisma nie posiadał uprawnienia do reprezentowania Skarżącej w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym (załączone do pisma pełnomocnictwo nie spełniało wymogów przewidzianych w art. 36 p.p.s.a.).

Na końcu zauważyć należy, że Sąd oceniał prawidłowość rozstrzygnięcia Prezesa Zakładu w dacie jakiej zapadło tj. [...] sierpnia 2006 r. Natomiast każda zmiana okoliczności faktycznych, w szczególności sytuacji majątkowej, rodzinnej lub zdrowotnej osoby zobowiązanej zaistniała po wydaniu decyzji, może być zawsze podstawą do ponownego wystąpienia z wnioskiem o umorzenie zaległości, bowiem odmowa ich umorzenia nie stwarza sytuacji powagi rzeczy osądzonej i – jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 lutego 2000 r. sygn. akt III SA 398/99 (LEX nr 40399) – zobowiązany do uiszczenia zaległości może występować o jej umorzenie tak długu, jak długo zaległość ta istnieje, zwłaszcza zaś jeśli jego sytuacja ulegnie pogorszeniu. Aczkolwiek pogląd ten wypowiedziano w oparciu o przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, to jednak jest w pełni aktualny także na gruncie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia i wnioski, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a orzekł jak w sentencji.