Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla, Sędziowie Sędzia NSA Marek Gorski, Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Januszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2008 r. sprawy ze skargi T. H. na decyzję Dyrektora Izby Celnej [...] z dnia 22 stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego [...] z dnia 9 listopada 2007 r. nr [...], 2) zasądza od Dyrektora Izby Celnej [...] na rzecz skarżącego T. H. 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, 3) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Decyzją z dnia 9 listopada 2007 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego [...], działając na podstawie przepisów art. 104 ustawy z dnia 14.06.1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. Nr 98 poz. 1071 z 2000 r. z późniejszymi zmianami), art. 42 ust. 1, art. 92 ust l i ust. 4 art.93 ust.1,3 i 4, art. 87 ust.1 i 2 ustawy z dnia 06.09.2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz. U. Nr 204 poz. 2088 z 2004 r. późniejszymi zmianami) § 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 19.01.2006 r. w sprawie warunków i trybu wykonywania kontroli w zakresie przewozu drogowego (Dz.U.19, poz. 153) zgodnie z ustaleniami zawartymi w protokole kontroli nr [...] z dnia 31.01.2007 r. nałożył na T. H. karę pieniężną w kwocie 3.000 zł za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych, t.j. za czyn określony w punkcie 4.1 wykazu naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w art. 92 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym.

Uzasadniając przedmiotowe rozstrzygnięcie organ I instancji wskazał, iż w dniu 31.01.2007 r. na drodze krajowej nr [...] w miejscowości M. funkcjonariusze celni zatrzymali do kontroli pojazd samochodowy o nr rej. [...]. W wyniku kontroli dokumentów wymaganych w związku z wykonywaniem krajowego przewozu drogowego stwierdzono wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych. Na powyższą okoliczność sporządzono protokół kontroli [...], który podpisał T. H., kierowca i właściciel w/w pojazdu. Kontrolowany oświadczył, że nie wiedział o konieczności wykupienia karty opłaty za przejazd po drogach krajowych, że jest to przejazd okazjonalny oraz zobowiązał się do wykupienia karty na dalszy przejazd.

Dnia 24.09.2007r. postanowieniem z dnia 19.09.2007r. wszczęto w sprawie postępowanie administracyjne. Po wystosowaniu pisma o 7 dniowym terminie do wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego, strona poinformowała, że naruszenie było niezamierzone i wynikało z niewiedzy albowiem nie było jej wiadomo, że na przewóz dla celów prywatnych, niezarobkowych wymagana jest karta opłaty za przejazd po drogach krajowych. Jako świadomy wykroczenia, chce poddać się dobrowolnej karze w wysokości 500 złotych.

Dalej organ wskazał, iż art. 42 ust. l ustawy o transporcie drogowym stanowi, że podmioty wykonujące na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie.

Stosownie do treści art. 87 ust.1 ustawy podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli między innymi kartę opłaty drogowej. Przy czym zapis zawarty w omawianej ustawie stanowi, iż to przedsiębiorca lub podmiot, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy, odpowiedzialny jest za wyposażenie kierowcy wykonującego transport drogowy w wymagane prawem dokumenty. Regulacja zawarta w treści art. 92 ust. 1 ustawy stanowi natomiast, iż kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub wymienionych przepisów odrębnych podlega karze grzywny w wysokości od 50 do 15000 zł. Przy czym zgodnie z art.92 ust. 4 ustawy szczegółowy wykaz naruszeń obowiązków lub warunków oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy. Wobec tak sformułowanych uregulowań prawnych organ kontrolny uprawniony do wymiaru kary nie posiada kompetencji w zakresie ustalenia jej wysokości, bowiem szczegółowy wykaz naruszeń oraz odpowiadające im sankcje określił ustawodawca.

W odwołaniu od w/w decyzji T. H. zarzucił błędną interpretację przepisów ustawy z dnia 6.09.2001 r. o transporcie drogowym.

W uzasadnieniu wskazał, iż art. 42 ust. 1 ustawy nakłada obowiązek uiszczenia opłaty na przedsiębiorców.

Nadto odniósł się do ustawowej definicji niezarobkowego przewozu drogowego oraz przewozu na potrzeby własne i stwierdził, że w stanie faktycznym sprawy transport krajowy wykonywała osoba fizyczna nie będąca przedsiębiorcą, będąca jedynie właścicielem pojazdu ciągnącego pożyczoną przyczepę a celem transportu był przewóz rzeczy nie będącej jego własnością ( zaspokojenie potrzeb osobistych członka jego rodziny a nie realizowanie określonych celów gospodarczych lub pomocniczo w stosunku do jej podstawowej działalności gospodarczej). W tej sytuacji nie był zobowiązany do ponoszenia wskazanej opłaty drogowej. Zarzucił także znaczną dysproporcję między nałożoną kara pieniężną a uszczupleniem opłaty drogowej w kwocie 8 złotych oraz braku uwzględnienia, że niedopełnienie ewentualnego obowiązku nie wynikało z jego złej wiary.

Po rozpoznaniu odwołania Dyrektor izby Celnej [...] decyzją z dnia 22 stycznia 2008 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 42 ust. 1, 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r.o transporcie drogowym (t.j.Dz.U z 2007r. nr 125 poz. 874 z późn. zm.), § 3 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 8 sierpnia 2006 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. nr 151, poz. 1089 z późn. zm.) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Naczelnika Urzędu Celnego [...].

Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ II instancji wskazał, iż ustawa o transporcie drogowym w art. 3 ust. 2 pkt 3 stanowi, iż do przewozów drogowych wykonywanych przez podmioty niebędące przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego. Przez pojęcie podmiotu należy tu rozumieć zarówno osoby fizyczne, osoby prawne, jak też inne jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, którym odrębne przepisy przyznają zdolność prawną. Jednocześnie, przepis art. 4 pkt 6a omawianej ustawy, w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 26 kwietnia 2007r. o zmianie pracy kierowców oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 99, poz. 661), definiuje przewóz drogowy, jako transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE L 102 z 11.04.2006, str. 1). Zgodnie z treścią art. 4 lit. a) ww. rozporządzenia nr 561/2006 przewóz drogowy oznacza każdą podróż odbywaną w całości lub części po drogach publicznych przez pojazd z ładunkiem lub bez, używanym do przewozu osób lub rzeczy.

Organ nadto stwierdził, iż skarżący w swym odwołaniu przywołał przepis art. 42 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 października 2005 r., w tym bowiem dniu weszła w życie ustawa z dnia 29 lipca 2005r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U nr 180 poz. 1497), która m.in. wprowadziła obecnie obowiązujące brzmienie art.42 ustawy. Przepis art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym nakłada natomiast na podmioty wykonujące przewóz drogowy obowiązek uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. Natomiast regulacja zawarta w art. 92 ust. 1 ustawy stanowi, iż kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub wymienionych przepisów odrębnych podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15 000 złotych, przy czym na podstawie ust. 4 tego przepisu wykaz naruszeń obowiązków lub warunków oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy i zgodnie z tymi przepisami zaskarżona decyzja znajduje uzasadnienie faktyczne i prawne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku T. H. wniósł o uchylenie kary pieniężnej i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów doradztwa podatkowego w wysokości 400 zł. Zarzucił organom administracji, że nie uwzględniły one przepisu art. 3 lit. h rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U. Urz. WE L 102 z 11.04.2006) zgodnie z którym nie ma zastosowania rozporządzenie do przewozu drogowego pojazdami lub zespołami pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 7,5 ton używanymi do niezarobkowego przewozu rzeczy. Tym samym nie są zobowiązane do uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych podmioty nie będące przedsiębiorcami wykonujące przewóz na potrzeby własne niezarobkowy do przewozu drogowego pojazdu lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 7,5 tony. Z powyższego wynika, iż nałożenie na niego kary pieniężnej nastąpiło w wyniku rażącego naruszenia przepisów prawa tj. art. 42, art. 4 pkt 6a ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 3 lit. h rozporządzenia (WE) nr 561/2006.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi prowadzone jest w oparciu o przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.). Zgodnie z art. 134 § 1 tej ustawy sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga zasługuje na uwzględnienie jakkolwiek nie z przyczyn w niej wskazanych.

Powołując się m. in. na treść art. 42 ust. 1 i art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym na skarżącego nałożono karę pieniężną za wykonywanie w dniu 31 stycznia 2007 r. przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych.

Przepis art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym ( zwanej dalej "ustawą") stanowi, że podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych.

Art. 92 ust. 1 w/w ustawy stanowi natomiast, że ten, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów [...], podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych.

Tak więc na podstawie wskazanych wyżej przepisów podmiot, wykonujący przewóz drogowy bez uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu podlega karze pieniężnej. W tej sytuacji konieczne jest ustalenie kiedy mamy do czynienia z "wykonywaniem przewozu drogowego" w rozumieniu ustawy.

Podkreślić trzeba, że przepis art. 4 pkt 6a) ustawy w dniu zdarzenia, t. j. 31 stycznia 2007 r. definiował przewóz drogowy jako " transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985)" ( t.j. Dz. U. Nr 204 z 2004 r., poz. 2088 ze zm.). Natomiast w datach wydania decyzji obu instancji treść tego przepisu była inna, i określała przewóz drogowy jako " transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1)" ( t. j. Dz. U. Nr 125 z 2007 r. poz. 874 ze zm. )

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, iż do oceny obowiązującego stanu prawnego w omawianej sprawie ma zastosowanie przepis art. 4 pkt 6a ustawy w brzmieniu z dnia zdarzenia tj. 31 stycznia 2007 r. a zatem elementem definicji przewozu drogowego jest oprócz transportu drogowego lub niezarobkowego przewozu drogowego także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 3820/85 z dnia 20.12.1985r.[...], gdyż uchylające je rozporządzenie nr 561/2006 zaczęło obowiązywać dopiero od 11 kwietnia 2007r.

Na obecnym etapie rozważań istotnym jest podkreślenie, że organ odwoławczy uznając nałożenie kary pieniężnej za zasadne, wbrew wymogowi z art.107 § 3 kpa. wskazując na przepisy rozporządzenia (WE) nr 561/2006 / nieobowiązującego w dacie zdarzenia /

nie wyjaśnił, czemu ma to służyć w zakresie podstawy prawnej rozstrzygnięcia. W efekcie nie wiadomo, czy według organu, przepisy rozporządzenia unijnego mają zastosowanie w sprawie.

Organy w wydanych decyzjach nie wskazały wprost, czy wykonywany przez skarżącego przewóz drogowy był w rozumieniu art. 4 pkt 6a ustawy transportem drogowym, czy niezarobkowym przewozem drogowym, czy też innym przewozem drogowym w rozumieniu rozporządzenia Rady obowiązującym w dniu zdarzenia tj. rozporządzenia nr 3820/85. Organ drugiej instancji wskazał jedynie na odpowiednie stosowanie przepisów ustawy o transporcie drogowym do podmiotów nie będących przedsiębiorcami stwierdzając, że pod pojęciem podmiotu rozumieć należy zarówno osoby fizyczne, osoby prawne jak też inne jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, którym odrębne przepisy przyznają zdolność prawną.

Przewozem drogowym jest transport drogowy, którym jest, zgodnie z art. 4 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym, krajowy transport drogowy lub międzynarodowy transport drogowy, jak również każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do działalności gospodarczej oraz działalność gospodarcza w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy. Krajowy transport drogowy i międzynarodowy transport drogowy dotyczą podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej. W sprawie niniejszej bezspornym było, iż skarżący nie jest przedsiębiorcą. A skoro tak, to skarżący nie wykonywał transportu drogowego.

Przewozem drogowym jest też niezarobkowy przewóz drogowy. Jest to – zgodnie z art. 4 pkt 4 ustawy - przewóz na potrzeby własne - i jest to każdy przejazd pojazdu [...] wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki:

a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez

przedsiębiorcę lub jego pracowników,

b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami samochodowymi,

c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego - rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin,

d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych.

Także tej postaci przewozu drogowego nie wykonywał T. H., skoro organy ustaliły, że skarżący działał jako osoba fizyczna niebędąca przedsiębiorcą.

Gdyby nawet dokonać próby odpowiedniego zastosowania tego przepisu do sytuacji, w której w dniu 31 stycznia 2007 r. znalazł się skarżący, to nie spełniał on warunku określonego w art. 4 pkt 4 c ustawy bowiem przewożony przez niego samochód, jak wynika z umowy z dnia 19 lutego 1997 r. zawartej między skarżącym i jego żoną T.H. o wyłączeniu wspólności ustawowej dołączonej do akt sprawy - nie był jego własnością - gdyż z dniem zawarcia tejże umowy obowiązuje między skarżącym i jego żoną ustrój rozdzielności majątkowej. Tym samym uznać należy, że skarżący nie legitymował się żadnym z wymienionych w art. 4 pkt 4 c ustawy tytułów prawnych do przewożonej " rzeczy". Zdaniem Sądu w tym składzie, rozszerzająca wykładnia tego przepisu, eliminująca być może przypadkowe zróżnicowanie sytuacji osób, które przewożą rzeczy stanowiące np. ich własność, z osobami, które jak w omawianym przypadku nie przewożą rzeczy, których są właścicielami ale rzeczy, które stanowią własność ich najbliższych, do których z pewnością należy zaliczyć żonę – jest niedopuszczalna. Zważyć bowiem należy, iż powyższy przepis został tak skonstruowany jakby wolą racjonalnego ustawodawcy było wyłączenie z obowiązku dokonywania opłaty za przejazd po drodze krajowej osób, które nie są przedsiębiorcami i dokonują przewozu incydentalnie niejako z grzeczności. Dodatkowo wskazać należy, iż przepisy które są źródłem obowiązku dla obywatela, a ich nieprzestrzeganie obarczone jest znaczną karą pieniężną, która to kara jako opłata administracyjna nie podlega miarkowaniu z uwagi na okoliczności sprawy, należy wykładać ściśle. W konsekwencji również ten przepis w ocenie Sądu nie stanowi podstawy prawnej uznania zasadności nałożonej kary.

Należy wobec tego rozważyć, czy skarżący wykonywał przewóz drogowy jako inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady ( EWG) nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r.

Rozporządzenie to w art. 1 pkt 1 stanowi, że w niniejszym rozporządzeniu "przewóz drogowy" oznacza każdą podróż, odbywaną na drogach publicznych przez pojazd, załadowany lub nie, służący do przewozu osób lub rzeczy.

Powyższa definicja przewozu drogowego jest tak ogólna, że dotyczy w istocie rzeczy każdego pojazdu przemieszczającego się po drogach krajowych. Skoro tak, to zastanowić się należy, czy ustawodawca, konstruując określenie "przewozu drogowego" w art. 4 pkt 6a ustawy o transporcie drogowym i stwierdzając, że jest nim "inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia" faktycznie miał na uwadze tę definicję przewozu drogowego, która zawarta jest w art. 1 pkt 1 rozporządzenia. Otóż w ocenie Sądu, negatywna odpowiedź na to pytanie wynika z analizy celu dla, którego rozporządzenie unijne zostało wydane. Nie ulega wątpliwości, że unormowania w nim zawarte służą poprawie warunków socjalnych pracowników objętych jego zakresem a także poprawie bezpieczeństwa na drogach. Najistotniejsze jednak jest, że dotyczą pojazdów o określonych właściwościach wykonujących przewozy drogowe, a nie pojedynczego przewozu dokonanego poza działalnością gospodarczą, do celu prywatnego. Przywoływane rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 stanowi w art. 4 , że rozporządzenie nie ma zastosowania do przewozów dokonywanych m.in. pojazdami używanymi do niehandlowych przewozów towarów w celach prywatnych( ust. 12).

Zatem niezależnie od tego, iż zdaniem Sądu rozporządzenie nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, stwierdzić należy, że przyjmując nawet przeciwne stanowisko – przewóz drogowy dokonany przez skarżącego nie jest przewozem drogowym w rozumieniu w/w rozporządzenia unijnego z uwagi na treść ust. 12 art.4. / por. też wyrok WSA w Warszawie z dnia 21.11.2005r. VI SA/Wa 1575/2005/.

Przywoływany przez organ art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym , który stanowi, że do przewozów drogowych wykonywanych przez podmioty nie będące przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego miałby zastosowanie wówczas, gdyby można było ustalić, że skarżący wykonywał przewóz drogowy w rozumieniu art. 4 pkt 6 a ustawy .

Skoro z powyższej analizy przepisów wynika, że skarżący nie wykonywał przewozu drogowego w rozumieniu art. 4 pkt 6 a ustawy , nie jest możliwe zastosowanie wobec niego przepisu art. 42 ust. 1 ustawy bowiem przepis ten również odwołuje się do wykonywania przewozu drogowego. Z kolei z przepisu art. 92 ust. 1 wynika, że karze pieniężnej podlega wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy [...].

Wobec powyższego Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 a) w zw. z art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił decyzje organów obu instancji.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organy będą miały na uwadze powyższe rozważania.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 200 p.p.s.a. przy uwzględnieniu przepisu art. 205 § 2 a contrario, iż skarżący nie był reprezentowany w postępowaniu sądowym przez adwokata lub radcę prawnego.

Na podstawie art. 152 p.p.s.a. Sąd określił, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.