Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędzia del. WSA Monika Nowicka (spr.) Protokolant Anna Harwas po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 1005/06 w sprawie ze skargi B. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego 1.oddala skargę kasacyjną, 2.zasądza od Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w W. na rzecz B. M. kwotę 120 ( sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 października 2006 r. sygn. akt SA/Wa 1005/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta [...] W. z dnia [...] nr [...] o odmowie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu części dawnej nieruchomości warszawskiej położonej przy d. ul. [...] ( obecnie ul. [...] ) oznaczonej jako "[...]", stanowiącej działkę nr [...] ( nr hip. [...] o powierzchni [...] m. kw i działkę nr [...] ( nr hip. [...] ) o powierzchni [...] m. kw , obecnie włączonego w granice działek nr [...] i nr [...] z obrębu [...], uregulowanych w księdze wieczystej KW nr [...] oraz działki nr [...] z obrębu [...] – a także uchylił decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu w/w wyroku Sąd stwierdził, co następuje:

Opisana na wstępie nieruchomość znajduje się na terenie objętym działaniem

dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze

m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), zgodnie z którym z dniem 21 listopada 1945 r. grunty nieruchomości warszawskich - na podstawie art. 1 dekretu - przeszły na własność gminy m.st. Warszawy, później Skarbu Państwa. Następnie grunt przedmiotowej nieruchomości z dniem [...] stał się z mocy prawa własnością Dzielnicy - Gminy W. [...] - na zasadzie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2000 r. o ustroju Miasta Stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 41, poz. 361 ze zm.) obszar ten stał się własnością Miasta [...] W.

Dotychczasowi właściciele nieruchomości tj. M. i K. małżonkowie

M. złożyli wniosek o przyznanie prawa własności czasowej w dniu [...], a więc w terminie i trybie przewidzianym w art. 7 ust. 1 dekretu z

26 października 1945 r. Wniosek ten został rozpatrzony odmownie decyzją Prezydium Rady Narodowej [...] W. nr [...] z dnia [...], ale tylko w części dotyczącej działki nr [...] oznaczonej nr hip. [...].

W niniejszym postępowaniu prawa byłych właścicieli reprezentowali ich spadkobiercy tj.

B. M.-R., Z. C., B. M., M. Mą. i J. M.

Decyzją Prezydenta [...] W. z dnia [...] została odmownie rozpoznana pozostała cześć wniosku z dnia [...] o przyznanie prawa własności czasowej. W uzasadnieniu swego stanowiska Prezydent [...] W. wskazał, że mocą umowy notarialnej z dnia [...]( nr aktu Rep. A nr [...]) cześć objętej tym wnioskiem nieruchomości, (obecnie działka nr [...]) została oddana Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w W. w użytkowanie wieczyste i prawo to chronione jest rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych, a organ administracji nie jest właściwy do zmiany powstałego stosunku cywilnoprawnego. Pozostała część gruntu o powierzchni [...]m2, wchodząca aktualnie w granice działki nr [...] jest fragmentem chodnika oraz trawnika i nie może stanowić samodzielnej działki, z której spadkobiercy mogliby korzystać.

W odwołaniu od powyższej decyzji B. M. zarzucił organowi obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. a także procesowego tj. art. 6 i 107 k.p.a.

Rozpoznając sprawę w trybie instancji odwoławczej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. podniosło, że przepis art. 7 ust. 1 cytowanego dekretu określa tryb występowania przez byłych właścicieli gruntów położonych na obszarze [...] W., które na mocy art. 1 tegoż dekretu przeszły na własność gminy [...] W., o przyznanie prawa własności czasowej. Przepis ten skutkuje zaś obowiązkiem ustanowienia przez Gminę prawa własności czasowej na rzecz byłego właściciela nieruchomości warszawskiej, jeśli nieruchomość ta znajduje się w posiadaniu wnioskodawcy, wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu złożony został w odpowiednim terminie, a korzystanie z nieruchomości daje się pogodzić z obowiązującym planem zabudowania.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy organ podniósł, że choć wniosek o przyznanie prawa własności czasowej został złożony przez osoby uprawnione w terminie to, ze względu na okoliczność, iż przedmiotowa nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste, należało przede wszystkim rozważyć, czy przyznanie prawa użytkowania wieczystego byłym właścicielom przedmiotowej nieruchomości było w tej sprawie w ogóle możliwe. Grunt bowiem stanowiący działkę oznaczoną numerem [...] został oddany w użytkowanie wieczyste Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w W. i prawo to wraz z prawem własności budynków zostało ujawnione w księdze wieczystej. Nabycie natomiast przez Spółdzielnię w/w praw nastąpiło od Gminy, wykazanej w księdze wieczystej jako właściciel przedmiotowej nieruchomości.

Organ podkreślił przy tym, że do umowy o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu oraz przeniesienie własności znajdujących się na tym gruncie budynków stosuje się przepis art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U.

z 2001 r., Nr 124, poz. 1361 ze zm.), zgodnie z którym, w razie niezgodności między

stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej, a rzeczywistym

stanem prawnym, treść księgi rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z

osobą uprawnioną z treści księgi nabył opisane w niej prawo. Ze względu na

domniemanie dobrej wiary, ustanowione w art. 7 tej ustawy, należało - zdaniem Kolegium - przyjąć, że prawo użytkowania wieczystego wpisane w księdze wieczystej KW nr [...] na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w rzeczywistości jej przysługuje i korzysta z ochrony, jaką daje rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych. Natomiast część gruntu o powierzchni [...] m2 pochodzącego z nieruchomości hip.

nr [...] stanowi fragment chodnika położonego przy budynku Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" przy ul. [...] oraz część trawnika. Wobec wskazanej wielkości tej części gruntu i jej aktualnego sposobu użytkowania nie było istotnie – w ocenie organu odwoławczego - możliwe ustanowienie również w tym przypadku prawa użytkowania wieczystego.

W złożonej od przedstawionej wyżej decyzji skardze do Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego w Warszawie, B. M. wnosząc o uchylenie decyzji organów obu instancji zarzucił Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. obrazę przepisów prawa materialnego mającą istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. polegającą na bezpodstawnym utrzymaniu w mocy decyzji

odmawiającej ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu

położonego w W. przy ul. [...] (obecnie ul. [...]) a także rażącą obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 w związku z art. 107 § 1 i 3 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i nie wskazanie podstawy prawnej odmowy ustanowienia prawa użytkowanie wieczystego.

Skarżący podkreślał w szczególności, że dekret z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy nie określał innych ( poza wymienionymi w art. 7) negatywnych przesłanek do przyznania prawa użytkowania wieczystego gruntu dotychczasowym właścicielom. Skoro więc zostały spełnione przesłanki o jakich mowa w art. 7 ust. 1 i 2 dekretu, to wówczas organ obowiązany był uwzględnić wniosek o przyznanie prawa użytkowania wieczystego.

Skarżący zarzucił, że w tej sprawie, zarówno organ pierwszej instancji, jak również organ odwoławczy nie zbadały przesłanki, o której mowa w ust. 2 art. 7 cytowanego dekretu a mianowicie, czy oddanie gruntu przy ul. [...] spadkobiercom byłych właścicieli nieruchomości da się pogodzić z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nie zostało również ustalone nie tylko przeznaczenie tego gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, ale także czy w dacie wydania zaskarżonej decyzji był uchwalony dla tego gruntu tego rodzaju plan.

Ponadto skarżący podniósł, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. nie

odniosło się w ogóle do zarzutów wskazanych w odwołaniu zaś – jego zdaniem - samo ustanowienie na rzecz osoby trzeciej użytkowania wieczystego do gruntów warszawskich, umową notarialną, nie powodowało nieodwracalności skutków prawnych a umowa taka, zawarta przed rozpoznaniem, zgłoszonego na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze

m.st. Warszawy wniosku poprzedniego właściciela o przyznanie użytkowania

wieczystego tego gruntu, jest nieważna.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację

zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Uchylając – na zasadzie przepisu art. art. 145 § 1 pkt. 1) lit. a ) i c) w związku z art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami

administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - obie wydane w tej sprawie decyzje - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że wniesiona skarga okazała się zasadna, gdyż istotnie zaskarżona decyzja oraz decyzja organu pierwszej instancji naruszały prawo.

Sąd podniósł, iż podstawą materialnoprawną zapadłych w niniejszej sprawie rozstrzygnięć był przepis art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy. Bezspornym bowiem był w sprawie fakt, iż byli właściciele nieruchomości, położonej przy dawnej ulicy [...], obecnie [...], wystąpili w terminie ustawowym z wnioskiem o ustanowienie prawa własności czasowej (art. 7 ust. 1w/w dekretu), a decyzją Prezydium Rady Narodowej [...] W. z dnia [...] rozpoznano tenże wniosek jedynie co do działki nr hip. [...]. Wniosek dekretowy odnośnie działek nr hip. [...] i [...] został rozpoznany natomiast dopiero decyzją Prezydenta [...]. W. z dnia [...] utrzymaną w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z [...].

Sąd, powołując się na utrwalone orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreślił, że ponieważ zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 2 powołanego dekretu – gmina winna uwzględnić przedmiotowy wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu, według planu zabudowania, to jedyną przesłanką odmowy tego rodzaju wniosku jest niezgodność pomiędzy korzystaniem z nieruchomości przez byłego właściciela a zapisami istniejącymi w planie.

Z tego powodu Sąd I instancji podzielił zarzuty zawarte w skardze, że organy obu instancji nie zbadały przesłanek, o których mowa w art. 7 ust. 2 w/w dekretu a podstawą odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do spornego gruntu uczyniły okoliczności nie mające doniosłości prawnej, w rozumieniu tego przepisu. Uzasadnienie obu decyzji wskazuje, uznaniem przez organ, iż stan jaki zaistniał na nieruchomości wywołał nieodwracalne skutki prawne.

Problematyka natomiast ewentualnych, nieodwracalnych skutków prawnych jest

przedmiotem oceny w postępowaniu nadzorczym, a nie zaś w postępowaniu

prowadzonym w trybie zwykłym, jak w niniejszej sprawie.

Sąd zaakcentował również, iż istotnie organ odwoławczy nie odniósł się do kwestii podniesionych w odwołaniu i nie rozpoznał sprawy na nowo w jej całokształcie a ograniczył się jedynie do powtórzenia argumentacji pierwszoinstancyjnej, czym naruszył art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.

W złożonej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]" w W., wskazując jako podstawę kasacyjną art. 173 i 175 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wniosła o uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

Skarżąca kasacyjnie zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego tj. art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece ( Dz. U. Nr 19, poz. 147 ze zm. ) poprzez błędne uznanie, że rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych jest okolicznością nie mającą doniosłości w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 21 października 1945 r.

Ponadto w skardze kasacyjnej podniesiono zarzut naruszenia prawa procesowego tj. naruszenie art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1269) w związku z art. 145 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – poprzez uchylenie obu decyzji wydanych w tej sprawie oraz naruszenie art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez błędne przyjęcie, iż problematyka ewentualnych nieodwracalnych skutków prawnych związanych z wcześniejszym oddaniem nieruchomości w użytkowanie wieczyste nie jest przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu a tym samym nie rozpoznanie wszystkich istotnych elementów przedmiotowej sprawy.

Skarżąca w szczególności akcentowała w skardze kasacyjnej, że zawierając w dniu [...] umowę o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego do przedmiotowego gruntu nie wiedziała, iż toczyło się postępowanie administracyjne dotyczące wniosku byłych właścicieli nieruchomości o przyznanie prawa własności czasowej i działała w zaufaniu do treści księgi wieczystej.

Ponadto podkreślono też, iż w zakresie kontroli sądowoadministracyjnej Wojewódzki Sąd Administracyjny nie był związany ani podstawą prawną wskazaną w skardze ani zawartymi w niej wnioskami i w związku z tym powinien rozpoznając tę sprawę wyjść poza granice skargi, oceniając fakt oddania przedmiotowego gruntu w użytkowanie wieczyste.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną B. M. wniósł o jej oddalenie podnosząc w szczególności, że choć art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy obligował organ do ustanowienia prawa własności czasowej to przesłanki wymienione w w/w przepisie nie zostały w postępowaniu administracyjny zupełnie zbadane. Stwierdzenie zaś tej wadliwości przez Sąd I instancji nie może być traktowane jako naruszenie przez ten Sąd art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece.

Podkreślono też, że tzw. wniosek dekretowy znajdował się i nadal się znajduje w zasobach Biura Gospodarki Nieruchomościami Urzędu Miasta [...] W. a dostęp do niniejszej dokumentacji nie stanowił dla Spółdzielni nadmiernych trudności. Z tego powodu skarżąca kasacyjnie nie może – w ocenie uczestnika postępowania - zasłaniać się niewiedzą w przedmiocie toczącego się postępowania w trybie art. 7 cytowanego dekretu.

Akcentowano też kwestię pierwszeństwa roszczenia byłego właściciela nieruchomości warszawskiej przed innymi roszczeniami zwracając uwagę na fakt, iż do czasu uprawomocnienia się decyzji o odmowie przyznania mu prawa wieczystego użytkowania gruntu, były właściciel gruntu pozostawał właścicielem budynku.

Uczestnik podnosił również, że problem nieodwracalności skutków prawnych dotyczy postępowania nadzorczego, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Wojewódzki, a nie występuje w postępowaniu zwyczajnym i w dodatku jest kwestią drugorzędną w stosunku do przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Tak więc w przedmiotowej sprawie, postępowanie kasacyjne sprowadzało się wyłącznie do zbadania zasadności podstaw kasacyjnych, przytoczonych w skardze kasacyjnej.

Zarzuty jej sprowadzały się do naruszenia zarówno przepisów prawa materialnego jak i przepisów procesowych, co w tym ostatnim przypadku – zdaniem skarżącej Spółdzielni – miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Wojewódzki przepisów postępowania trzeba zauważyć, że zarzut ten został sformułowany ogólnikowo i niedokładnie. Skarżąca kasacyjnie zarzuciła bowiem Sądowi naruszenie przepisu art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w związku z art. 145 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wskazać w tym miejscu trzeba, że art. 145 cytowanej wyżej ustawy procesowej składa się z dwóch paragrafów a paragraf 1 zawiera trzy punkty, wśród których pkt 1 obejmuje trzy podpunkty. Obowiązkiem zatem skarżącej kasacyjnie było dokładne wskazanie przepisu, który – jej zdaniem - został naruszony przez Sąd. Brak precyzji w sformułowaniu zarzutu, poprzez zbyt ogólnikowe określenie przepisu prawnego, na podstawie którego zarzut ten określono, praktycznie uniemożliwia dokonanie w tym zakresie kontroli instancyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny, będąc – jak wspomniano wyżej – związanym treścią zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej, nie może domyślać się czy zakładać hipotetycznie, który przepis prawny został - zdaniem skarżącej - naruszony w toku postępowania przed Sądem Wojewódzkim.

Nietrafnym jest również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w ramach którego skarżąca zarzuciła Sądowi nie wzięcie pod uwagę wystąpienia w tej sprawie skutków nieodwracalnych, związanych z wcześniejszym oddaniem przedmiotowej nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

Jak słusznie wyjaśniono to w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pojęcie nieodwracalnych skutków prawnych jest związane z postępowaniem nadzwyczajnym, jakim jest postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej. Zgodnie bowiem z art. 156 § 2 k.p.a. nie stwierdza się nieważności decyzji, jeśli wywołała ona nieodwracalne skutki prawne. W związku z powyższym, ponieważ niniejsza sprawa dotyczyła ustanowienia prawa użytkowania wieczystego, zatem toczyła się jako postępowanie zwykłe, zarzut wystąpienia nieodwracalnych skutków prawnych w ogóle nie miał racji bytu.

Okoliczność zaś, że Sąd I instancji skupił się w swych wywodach na meritum sprawy a pominął kwestie – z punktu widzenia prawnego – drugorzędne i niemające znaczenia rozstrzygającego, nie może oznaczać, że Sąd ten nie rozpoznał sprawy w jej granicach.

Powyższe wiąże się ściśle z zarzutem naruszenia przez Sąd Wojewódzki prawa materialnego, jakim – w świetle skargi kasacyjnej – miało być naruszenie art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, poprzez pominięcie - przez Sąd I instancji - znaczenia działania przez Spółdzielnię "[...]" w zaufaniu do treści księgi wieczystej, z której wynikało, że właścicielem spornej nieruchomości jest Gmina.

Zarzut ten nie był uzasadniony. Podstawą prawną do rozpoznania wniosku o przyznanie prawa użytkowania wieczystego do dawnej nieruchomości [...], złożonego w trybie art. 7 cytowanego wyżej dekretu z dnia 26 października 1945 r. są przepisy tego dekretu a dokładnie art. 7 ust. 2. Przepis ten stanowi, że Gmina ma obowiązek ustanowienia tego prawa użytkowania wieczystego ( dawniej własności czasowej ), jeśli korzystanie z gruntu przez jego dotychczasowego właściciela da się pogodzić z postanowieniami planu zagospodarowania przestrzennego. Z tego powodu obowiązkiem organów rozpoznających przedmiotowy wniosek było rozpatrzenie go w kontekście w/w przepisu a nie w oparciu o przepisy ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Z tych względów Sąd Wojewódzki nie miał obowiązku odnoszenia się do przepisów tej ostatniej ustawy, gdyż nie miała ona bezpośredniego zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Zaznaczyć wyraźnie trzeba, że Miasto [...] W. było i jest właścicielem spornego gruntu i tego nikt nie kwestionował. Utrata jego własności ( nie dotyczy to własności budynku ) przez byłych właścicieli nastąpiła z dniem 26 listopada 1945 r. z mocy prawa.

Problemem w tej sprawie była natomiast okoliczność, że w sytuacji, gdy nie został całkowicie rozpoznany wniosek byłych właścicieli nieruchomości, który miał pierwszeństwo przed wszelkimi roszczeniami osób trzecich, Gmina zawarła umowę notarialną ze skarżącą kasacyjnie Spółdzielnią, mocą której ustanowiła na rzecz Spółdzielni prawo użytkowania wieczystego do przedmiotowego gruntu.

Ponieważ Gmina nadal jest jednak właścicielem spornego gruntu a zawierając powyższą umowę w istocie rzeczy naruszyła prawo, gdyż umowę tę zawarła z naruszeniem prawa pierwszeństwa dla tzw. wniosku dekretowego, to w tej sytuacji, gdyby okazało się, że wniosek ten spełnia przesłanki z art. 7 ust. 2 cytowanego dekretu z 1945 r., Gmina winna podjąć działania w sferze prawa cywilnego tak, by można było wniosek ten uwzględnić. Akceptowanie bowiem działań sprzecznych z przepisami prawa i co za tym idzie, akceptowanie decyzji rażąco naruszających prawo godzi w konstytucyjną zasadę demokratycznego państwa prawnego i zasadę praworządności ( art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ).

Biorąc zatem pod uwagę, że skarga kasacyjna nie miała usprawiedliwionych podstaw prawnych, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – orzeczono jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach oparto na przepisie art. 204 pkt 2 cytowanej wyżej ustawy procesowej.