Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Lech Sędziowie NSA Barbara Adamiak del. NSA Wiesław Czerwiński (spr.) Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 15 maja 2007 r. sygn. akt III SA/Łd 128/07 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Wojewody Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie pozbawienia statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku po wznowieniu postępowania oddala skargę kasacyjna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 15 maja 2007 r. w sprawie III SA/Łd 128/07 oddalił skargę J. K. na decyzję Wojewody Ł. z [...] nr [...] w przedmiocie pozbawienia statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku po wznowieniu postępowania. Decyzją tą Wojewoda Ł. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...]. wydaną na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 6 pkt 15 lit. a i b i art. 13 ust. 3 pkr 1 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, art. 139 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz art. 151 § 1 pkt 2 K.p.a., po wznowieniu postępowania postanowieniem z dnia 19 lipca.2006 r.

Ustalono, że decyzją z dnia [...]. Prezydent Miasta Ł. orzekł o przyznaniu J. K. statusu osoby bezrobotnej od dnia rejestracji, tj. od dnia [...]. oraz prawa do zasiłku dla bezrobotnych, od dnia [...]. w wysokości 100% zasiłku podstawowego określonego w art. 24 ust. 1 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu na okres 12 miesięcy. W dniu [...] J. K. został pouczony m.in. o obowiązku powiadomienia Urzędu Pracy w terminie 5 dni o podjęciu działalności gospodarczej.

Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta Ł. orzekł o utracie przez J. K. statusu osoby bezrobotnej od dnia [...]. z uwagi na podjęcie przez niego od tego dnia pracy zarobkowej.

Postanowieniem z dnia [...]. Prezydent Miasta Ł. wznowił z urzędu postępowanie w sprawie utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnego J K. od dnia [...] zakończonego ostateczną decyzją z [...] i postępowanie w sprawie utraty statusu osoby bezrobotnej od dnia [...] zakończonego ostateczną decyzją z dnia [...] z uwagi na to, że w dniu [...] wpłynęło do PUP Nr [...] w Ł. pismo z Urzędu Skarbowego Ł. [...], z którego wynika, że J. K. w okresie od dnia [...] do dnia [...] jednocześnie prowadził działalność gospodarczą i pobierał zasiłek dla bezrobotnych.

Decyzją z [...] Prezydent Miasta Ł. uchylił decyzję własną z [...] w sprawie utraty przez stronę prawa do zasiłku dla bezrobotnego od dnia [...] z powodu upływu okresu pobierania zasiłku, uchylił decyzję własną z [...] w sprawie utraty statusu osoby bezrobotnej od dnia [...] i pozbawił J. K. statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku od dnia [...] z uwagi na niespełnienie warunków do posiadania statusu osoby bezrobotnej.

J. K. wniósł odwołanie od tej decyzji.

Decyzją z dnia [...] Wojewoda Ł. uchylił zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta Ł. z [...] w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, wskazując na konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w przedmiocie przyczyn wznowienia postępowania.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy decyzją z [...] Prezydent Miasta Ł. uchylił decyzję własną

- z [...] w sprawie utraty przez stronę prawa do zasiłku dla bezrobotnego od dnia [...] . z powodu upływu czasu pobierania zasiłku,

- z [...] w sprawie utraty statusu osoby bezrobotnej od dnia [...] oraz pozbawił J. K. statusu osoby bezrobotnej od dnia [...] ze względu na to, że faktycznie pozarolniczą działalność gospodarczą według informacji uzyskanych z Urzędu Skarbowego rozpoczął [...].

Rozpoznając odwołanie od tej decyzji, organ odwoławczy stwierdził, że J. K. uzyskał status bezrobotnego od dnia [...] oraz prawo do zasiłku od [...] na podstawie obowiązującej wówczas ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, a następnie na mocy decyzji ostatecznej z [...] utracił prawo do zasiłku od dnia [...], po czym na mocy decyzji ostatecznej z [...] utracił status osoby bezrobotnej od dnia [...] w oparciu o przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Ustawa o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu obowiązywała do dnia 31 maja 2004 r. i została zastąpiona ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f tej ostatniej ustawy, bezrobotny to osoba zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy, która nie podjęła pozarolniczej działalności od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia wyrejestrowania tej działalności albo nie podlega na podstawie odrębnych przepisów obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego rolników. Niemal identyczne brzmienie miał art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu obowiązującej w dniu [...], tj w dniu wskazanym przez J. K. jako dzień rozpoczęcia działalności gospodarczej w organie dokonującym wpisu w ewidencji, oraz w dniu [...]. tj. w dniu wskazanym przez J. K. jako dzień faktycznego rozpoczęcia działalności gospodarczej. Podjęcie przez bezrobotnego pozarolniczej działalności gospodarczej, zarówno w świetle ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, jak i w świetle przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, skutkowało pozbawieniem statusu bezrobotnego, a tym samym pozbawieniem uprawnień do zasiłku dla bezrobotnych. J. K. działalność gospodarczą zgłosił [...], ale faktycznie działalność tą podjął dopiero od [...]. Wobec powyższego J. K. od dnia [...] przestał spełniać warunki osoby bezrobotnej i od tego czasu powinien utracić status osoby bezrobotnej oraz prawo do zasiłku. W ocenie organu odwoławczego na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie nie ma wpływu fakt, że skarżący nie zapłacił podatku dochodowego od prowadzonej działalności gospodarczej. Poza zainteresowaniem organu pozostają również rozliczenia między stronami postępowania podatkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi rozpatrując skargę J. K. w pierwszej kolejności ocenił, że wznowienie postępowania w tej sprawie było zasadne. Jest bezsporne, że w [...] do PUP Nr [...] w Ł. wpłynęło pismo z Urzędu Skarbowego Ł. [...] informujące, że w okresie od [...] do [...] skarżący pobierając zasiłek dla bezrobotnych jednocześnie prowadził działalność gospodarczą. Okoliczność ta spełniała przesłanki okoliczności istotnej, nowej i nieznanej organowi w dniu wydawania decyzji ostatecznych dotyczących utraty prawa do zasiłku i statusu osoby bezrobotnej.

W dalszej kolejności Wojewódzki Sąd Administracyjny przytoczył definicję osoby bezrobotnej zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 514 ze zm., obowiązującej do 31 maja 2004 r.) – bezrobotny to osoba, która nie podjęła pozarolniczej działalności od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia wyrejestrowania tej działalności albo nie podlega na podstawie odrębnych przepisów obowiązkowi ubezpieczenia społecznego z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego rolników lub zaopatrzenia emerytalnego, oraz osoby bezrobotnej zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f obowiązującej od dnia 1 czerwca 2004 r. ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach runku pracy (Dz. U. Nr99, poz. 1001 ze zm.) – bezrobotny to osoba zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy, która nie podjęła pozarolniczej działalności od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia wyrejestrowania tej działalności albo nie podlega na podstawie odrębnych przepisów obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego rolników. W orzecznictwie sądowym, na tle art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu przyjęto, że przepis ten stwarza domniemanie, że osoba wpisana do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi działalność gospodarczą. Jest to domniemanie wzruszalne. Faktyczna działalność gospodarcza została rozpoczęta [...] i w tej dacie skarżący przestał spełniać przesłanki osoby bezrobotnej. Tym samym nie mógł utracić prawa do zasiłku dla bezrobotnych dopiero w dniu [...].a statusu osoby bezrobotnej w dniu [...].

W opinii Sądu, po wznowieniu postępowania organy winny stosować przepisy obowiązujące w dacie orzekania, tj. przepisy ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mając jednak na uwadze fakt, że przepisy art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f brzmią identycznie zarówno w przepisach ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu jak i w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, nie zmieniła się właściwość organów jak i sankcje związane z niespełnieniem warunków opisanych w art. 2 ust. 2 w obu cytowanych wyżej ustawach; Sąd uznał, że uchybienie to nie miało wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie. Sąd uznał także za niezasadny zarzut naruszenia art. 35 § 1 K.p.a.

Skarżący reprezentowany przez pełnomocnika zaskarżył w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 15 maja 2007 r.sygn III SA/Łd 128/07. zarzucając mu naruszenie:

1/ przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w sposób, który miał istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności;

a/ art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) poprzez nieuwzględnienie skargi skarżącego, podczas gdy skarga zasługiwała na uwzględnienie, bowiem organy obu instancji dopuściły się naruszenia przepisów postępowania mających istny wpływ na wynik sprawy: art. 7 K.p.a. bowiem organy obu instancji zaniechały podjęcia czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego; art. 77 K.p.a. bowiem organy obu instancji nie przeprowadziły pełnego postępowania dowodowego, a ponadto przerzuciły ciężar dowodu na skarżącego w sytuacji, gdy ciężar taki spoczywa na organie administracji i nie może być przerzucany na stronę, a ponadto z uwagi na niepełny materiał dowodowy, organy te miały obowiązek uzupełnić go z własnej inicjatywy; art. 80 K.p.a. bowiem organy obu instancji uznały za udowodnioną okoliczność podjęcia i faktycznego wykonywania przez skarżącego działalności gospodarczej od dnia [...] na podstawie oceny nie całego materiału dowodowego, a jedynie pisma Urzędu Skarbowego Ł. [...] z [...] w sytuacji przeciwnych oświadczeń skarżącego w tym zakresie.

2/ naruszeniu prawa materialnego tj. art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż nie podejmowanie działalności gospodarczej oznacza nie dokonanie rejestracji w ewidencji działalności gospodarczej, w sytuacji gdy przepis ten stanowi, iż bezrobotnym jest osoba, która nie podjęła pozarolniczej działalności od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia wyrejestrowania tej działalności, tj. w przypadku skarżącego do dnia [...], rozumianej jako faktyczne podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej, i w konsekwencji jego niezastosowanie, co doprowadziło do przyjęcia, że w związku z zarejestrowaniem przez skarżącego działalności gospodarczej i wskazanie we wniosku o jej zarejestrowanie daty rozpoczęcia działalności skarżący utracił status bezrobotnego.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości.

W uzasadnieniu skargi podał, że organy obu instancji dokonały błędnej wykładni art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy. Sformułowanie, że bezrobotnym jest osoba, która "nie podjęła pozarolniczej działalności od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia wyrejestrowania tej działalności (...) oznacza faktyczne nie wykonywanie działalności gospodarczej. Samo zarejestrowanie pozarolniczej działalności gospodarczej w ewidencji i podanie we wniosku o rejestrację daty jej rozpoczęcia w przyszłości nie oznacza, iż faktycznie działalność gospodarcza została podjęta z upływem terminu podanego we wniosku. Okoliczność podjęcia działalności gospodarczej należy oceniać biorąc pod uwagę całokształt działań cechujących się, przede wszystkim, zamiarem osiągania zysku. Sam fakt zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej wniosku nie przesądza o jej faktycznym wykonywaniu tak jak niezgłoszenie do ewidencji nie przesądza o jej nieprowadzeniu i nie podlega rygorom prawnym z tym związanym. Pojęcie "podjęcia działalności gospodarczej" należy oceniać w sposób ścisły, a wszelkie rozszerzające interpretacje należy uznać za niedopuszczalne. Skarżący nie zgadza się z twierdzeniem Sądu, iż z samym ujawnieniem w ewidencji wiąże się domniemanie o podjęciu działalności gospodarczej. Twierdzenie takie pozbawione jest podstawy i nie zasługuje na uwzględnienie, w szczególności gdy skarżący podnosi, że pomimo zarejestrowania nie podjął i nie wykonywał działalności gospodarczej.

Sąd nie uwzględniając skargi usankcjonował naruszenie przepisów przez organy obu instancji w zakresie postępowania dowodowego. Organy powinny zebrać i rozpatrzeć cały materiał dowodowy, a następnie rozpatrzeć go w całości w sposób wyczerpujący i sumienny. Tymczasem organy przyjęły na podstawie pisma Urzędu Skarbowego, iż skarżący faktycznie prowadził działalność gospodarczą. Bez znaczenia dla Sądu pozostała okoliczność, iż skarżący podnosił, iż nie podjął i nie wykonywał działalności przez cały okres zarejestrowania w ewidencji. Dodatkowo postawiono skarżącemu zarzut, że to na nim spoczywa obowiązek udowodnienia okoliczności nie podjęcia i nie wykonywania działalności gospodarczej, w sytuacji gdy okoliczności negatywnych nie można udowodnić.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Ł. wniósł o jej oddalenie w całości. Wskazał m.in., że Sąd trafnie przyjął, że skarżący rozpoczął działalność gospodarczą od [...]. Od tego dnia figurował w ewidencji podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą jako podatnik opłacający podatek w formie karty podatkowej w zakresie transportu bagażowego. Nie można podzielić stanowiska zawartego w skardze kasacyjnej, że o momencie podjęcia działalności gospodarczej decyduje wystawienie faktury czy rachunku, ponieważ często są to czynności dokonywane dopiero po wykonaniu przez przedsiębiorcę danej usługi. Przepisy zawarte w art. 7 i 77 K.pa. nie oznaczają, aby obowiązek poszukiwania dowodów ciążył tylko na organie administracyjnym, ponieważ strona powinna wykazać dbałość o przedstawienie stosownych dowodów. Ciężar dowodu spoczywa na tym, kto z określonego faktu wyprowadza skutki prawne. W sprawie skarżący nie wykazał, że nie podjął działalności gospodarczej w dniu wpisu do ewidencji, nie przedstawił również żadnych dowodów, że podjął tę działalność w terminie późniejszym. Organy administracyjne same ustaliły, że działalność ta została podjęta dopiero w dniu [...]. Zgodnie z orzecznictwem NSA strona postępowania, która uzyskała wpis do ewidencji działalności gospodarczej sama musi wykazać, że nie podjęła działalności w dniu uzyskania wpisu do ewidencji. W ocenie Wojewody Ł. wyrok należy uznać za słuszny.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. zwany dalej p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania. Przepis art. 174 p.p.s.a. przewiduje dwie podstawy skargi kasacyjnej: naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło to mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Przytoczenie podstaw skargi kasacyjnej polega na wskazaniu konkretnego przepisu oraz charakteru naruszenia.

W pierwszej kolejności ustosunkowania wymaga zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie skargi, podczas gdy skarga zasługiwała na uwzględnienie. W dalszej kolejności skarżący wskazuje na naruszenie przepisów art. 7, 77 i 80 K.p.a. przez orzekające w sprawie organy. Zarzut ten nie jest zasadny, a odwołanie się do naruszenia przepisów K.p.a. nietrafne albowiem Sąd nie stosował tych przepisów. Podstawą skargi kasacyjnej może być jedynie naruszenie przepisów postępowania, które miały zastosowanie w postępowaniu przed sądem administracyjnym.

Przechodząc z kolei do zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.) należy stwierdzić, że zarzut ten nie jest zasadny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi dokonał prawidłowej interpretacji tego przepisu.

W ocenie skarżącego błędna wykładnia tego przepisu polegała na tym, że przyjęto, iż nie podejmowanie działalności gospodarczej oznacza nie dokonanie rejestracji w ewidencji działalności gospodarczej w sytuacji, gdy przepis ten stanowi, iż bezrobotnym jest osoba, która nie podjęła pozarolniczej działalności od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia wyrejestrowania tej działalności, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że w związku z zarejestrowaniem przez skarżącego działalności gospodarczej i wskazanie we wniosku daty rozpoczęcia działalności skarżący utracił status bezrobotnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał na definicję osoby bezrobotnej w świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 514 ze zm. obowiązującej do 31 maja 2004 r.). Bezrobotny to osoba, która nie podjęła pozarolniczej działalności od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia zarejestrowania tej działalności albo nie podlega na podstawie odrębnych przepisów obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego rolników lub zaopatrzenia emerytalnego.

Ustawa z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001) obowiązująca od 1 czerwca 2004 r. zawiera podobną definicję osoby bezrobotnej w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f. Bezrobotny to osoba zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy, która nie podjęła pozarolniczej działalności od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia wyrejestrowania tej działalności albo nie podlega na podstawie odrębnych przepisów obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego rolników.

Różnica polega na tym, że w obecnym stanie prawnym wyeliminowano słowa "lub zaopatrzenia emerytalnego".

Nie ma podstaw do odstąpienia od utrwalonego w orzecznictwie sądowym poglądu w którym jednoznacznie przyjęto, że przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu stwarza domniemanie, że osoba wpisana do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi działalność gospodarczą. W przeciwnym razie dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej pozbawione byłoby sensu. Ponieważ przepis eksponuje fakt "nie podjęcia pozarolniczej działalności..." uznano, że domniemanie, że osoba wpisana do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi działalność gospodarczą jest domniemaniem wzruszalnym. Warunkiem wstępnym umożliwiającym obalenie tego domniemania jest uprzednie wykreślenie wpisu z ewidencji (wyrok NSA z10.8.2005 r. sygn. I OSK 42/05, Lex nr 191809, wyrok z 27.9.2005 r. I OSK 153/05, Lex nr 192138). Skarżący niejako "odwraca" tą sytuację wskazując, iż błędna wykładnia polega na tym, iż "nie podejmowanie działalności gospodarczej oznacza nie dokonanie rejestracji w ewidencji działalności gospodarczej".

Po pierwsze, stwierdzenia takiego nie da się odczytać wprost z uzasadnienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, po drugie stwierdzenie to jest równoznaczne ze stwierdzeniem, że nie dokonanie rejestracji w ewidencji działalności gospodarczej jest równoznaczne z niepodejmowaniem tej działalności. Innymi słowy, osoba wpisana do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi tą działalność. To ostatnie stwierdzenie legło u podstaw przyjętego domniemania, że osoba wpisana do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi działalność gospodarczą.

Orzekające w sprawie organy jak i Sąd przyjęły, że skarżący podjął faktyczną działalność w dniu [...] i jak słusznie zauważył skarżący, samo zarejestrowanie pozarolniczej działalności gospodarczej w ewidencji i podanie we wniosku o rejestrację daty jej rozpoczęcia w przyszłości nie oznacza, że faktycznie działalność gospodarcza została podjęta z upływem terminu podanego we wniosku. Skarżący zarejestrował działalność gospodarczą w dniu [...], faktycznie podjął ją w dniu [...]. Ta ostatnia data została przyjęta jako faktyczna data rozpoczęcia działalności gospodarczej co należy uznać za prawidłowe.

Organy ustaliły datę faktycznego podjęcia działalności i tym samym ujawniono nową, istotną dla sprawy okoliczność faktyczną, która dawała podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a.). Wbrew poglądom skarżącego, w sytuacji ujawnienia prowadzenia działalności gospodarczej, to na skarżącym ciążył obowiązek wykazania, że działalności tej nie prowadził.

Z tych względów, skarga kasacyjna na mocy art. 193 w zw. z art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) podlega oddaleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącego radcy prawnemu N. C. wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi mają zastosowanie tylko do zasądzenia kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za udzieloną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa na podstawie art. 250 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 – 261 tej ustawy.