Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Banasiewicz sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) sędzia del. WSA Ewa Kwiecińska Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 20 listopada 2014 r. sygn. akt II SAB/Go 107/14 w sprawie ze skargi P. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od P. na rzecz Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 1 sierpnia 2014 r. dziennikarz dziennika "Łowiecki" K.M. wystąpił do ZO PZŁ w Zielonej Górze na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm. – dalej określanej jako "u.p.p.") o udzielenie informacji poprzez udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. kto jest obecnie przewodniczącym Zarządu Okręgowego i od jakiego dnia zajmuje tę funkcję, licząc od pierwszej jego kadencji na tym stanowisku,

2. ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na urlopie wypoczynkowym, urlopie bezpłatnym lub okolicznościowym w roku 2013,

3 ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na zwolnieniu lekarskim ( w tym urlopie zdrowotnym, sanatorium) w roku 2013,

4. ile dni przewodniczący Zarządu Okręgu przebywał na delegacjach służbowych w roku 2013,

5. jakie sumarycznie koszty delegacji służbowych poniósł Polski Związek Łowiecki z tytułu delegacji służbowych przewodniczącego Zarządu Okręgowego w 2013 roku.

W dniu 9 października 2014 r. wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skarga P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze – określanego dalej jako ZO PZŁ w Zielonej Górze – w zakresie udzielenia informacji prasowej na wniosek z dnia 1 sierpnia 2014 r., zarzucając organowi naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1998 ze zm. określanej dalej jako u.d.i.p., przy czym aktualny tekst jednolity opublikowany został w Dz.U. z 2014 r. pod poz. 782).

W odpowiedzi na skargę ZO PZŁ w Zielonej Górze wniósł o oddalenie skargi w całości jako bezzasadnej. Wskazał, iż K.M. podając się za dziennikarza dziennika "Łowiecki" zwracając się o udzielenie odpowiedzi na pięć pytań jako podstawę prawną wskazał art. 5 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy Prawo prasowe. W związku z powyższym mając na uwadze, iż informacji prasowej może żądać dziennikarz (art. 11 ustawy Prawo prasowe) organ pismem datowanym 19 sierpnia 2014 roku zwrócił się dziennika "Łowiecki" o potwierdzenie, że K.M. jest dziennikarzem oraz o przesłanie upoważnienia, na które ww. powoływał się we wniosku z dnia 1 sierpnia 2014 r. Do dnia wniesienia skargi pismo Zarządu Okręgowego w Zielonej Górze pozostało bez odpowiedzi. Do momentu potwierdzenia przez dziennik "Łowiecki", że K.M. jest dziennikarzem brak jest możliwości udzielenia informacji prasowej. ZO PZŁ Gorzowie Wlkp. pismem z dnia 30 września 2014 r. – nadanym w urzędzie pocztowym tego samego dnia – poinformował dziennik "Łowiecki", że nie otrzymał dokumentów uwiarygodniających, że K.M. jest uprawniony do uzyskania informacji, o której mowa w art. 4 ustawy Prawo prasowe. Z uwagi na złożoną skargę na bezczynność pochodzącą od dziennika "Łowiecki" poinformował, że w piśmie tym udzielił informacji, kto jest obecnie przewodniczącym ZO w Zielonej Górze i od kiedy. Z uwagi na brak żądania, o którym mowa w art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe stwierdzono, że nie jest możliwe udzielenie w formie pisemnej odpowiedzi odmownej na pozostałe pytania zawarte we wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 listopada 2014 r. o sygn. akt II SAB/Go 107/14 zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze do załatwienia punktu 2, 3, 4 i 5 wniosku skarżącego z dnia 1 sierpnia 2014 r., w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt sprawy. Ponadto umorzył postępowanie w części dotyczącej zobowiązania Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze do załatwienia punktu 1 wniosku skarżącego z dnia 1 sierpnia 2014 r. Zasądził od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze na rzecz skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji treść wniosku o informację nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on od dziennika "Łowiecki", a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.p., nie zaś od K.M. jako osoby fizycznej. Wprawdzie K.M. nie powoływał się w nim na żadne pełnomocnictwo, jednak WSA zauważył, że przedmiotowy wniosek został w nagłówku oznaczonym logiem dziennika "Łowiecki", zaś jako jego podstawę prawną wskazano art. 4 ust. 1 u.p.p. Nadto na wstępie pisma stwierdził, że występuje jako dziennikarz dziennika "Łowiecki". Brak było zatem w ocenie Sądu podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji K.M. w niniejszej sprawie występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika "Łowiecki". W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem, będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu takiego dziennika – jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 u.p.p. jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu. W niniejszej sprawie jest nim P.G.

Sąd wskazał, że Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującymi zadania publiczne, a przez to objęty jest regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.

WSA w Gorzowie Wielkopolskim zaznaczył też, że żądane informacje w zakresie wskazanym we wniosku z dnia 1 sierpnia 2014 r. stanowią informacje publiczną. W jego ocenie sposób sprawowania funkcji przez przewodniczącego Zarządu Okręgowego PZŁ w Zielonej Górze, jak często przebywał na delegacjach służbowych, jak często w jaki wymiarze korzysta z urlopu wypoczynkowego oraz nie wykonywał swojej funkcji w związku z innymi przyczynami uzasadniającymi jego absencje w pracy, jest niewątpliwie związane z organizacją i funkcjonowaniem wskazanej jednostki organizacyjnej. Natomiast wydatki ponoszone w związku z kosztami delegacji są związane z zarządzaniem budżetem tej jednostki. Tym samym stwierdził, że żądana przez skarżącego informacja publiczna dotyczyła kwestii związanych z funkcjonowaniem, organizacją oraz wywiązywania się przez ZO PZŁ w Zielonej Górze z nałożonych obowiązków w związku z wykonywaniem zadań publicznych.

ZO PZŁ w Zielonej Górze udzielił odpowiedzi na wspomniany powyżej wniosek z dnia 1 sierpnia 2014 roku tylko częściowo, tj. udzielił odpowiedzi na pierwsze pytanie zawarte w tym wniosku, tj. kto i od kiedy pełni funkcję przewodniczącego, co uczyniono pismem noszącym datę 30 września 2014 r. Natomiast do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie nie załatwiono wniosku w pozostałej części dotyczących udzielenia odpowiedzi na pytania nr 2, 3, 4 i 5 w oparciu o ustawę z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji publicznej winno nastąpić niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2 ww. ustawy. Ponieważ sytuacje uzasadniające nie zachowanie terminu 14 dniowego w niniejszej sprawie nie wystąpiły, skargę w części dotyczącej zobowiązania Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze do załatwienia punktu 2, 3, 4 i 5 wniosku skarżącego z dnia 1 sierpnia 2014 r. Sąd uznał za zasadną.

Sąd zauważył, iż udzielenie odpowiedzi na pierwsze pytanie skarżącego nastąpiło z naruszeniem art. 13 ust. 1 u.d.i.p., który stanowi, iż udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. (przy czym wyjątki od tej zasady przewidziane w tych dwóch ostatnich przepisach nie miały miejsca w niniejszej sprawie). Wniosek skarżącego wpłynął do ZO PZŁ w Zielonej Górze w dniu 8 sierpnia 2014 r. (co wynika z prezentaty na wniosku), zatem odpowiedź powinna zostać udzielona nie później niż dnia 22 sierpnia 2014 r. ZO PZŁ w Zielonej Górze udzielił natomiast odpowiedzi dopiero pismem noszącym datę 30 września 2014 r., które zostało nadane w urzędzie pocztowym w tym samym dniu. Informacja publiczna w zakresie udzielenia odpowiedzi na pytanie pierwsze zawarte we wniosku nastąpiło nie tylko z naruszeniem terminu określonego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. ale także po wniesieniu skargi (data wpływu skargi do ZO 22 września 2014 r.), a przed jej rozpoznaniem przez sąd.

Skoro ZO PZŁ w Gorzowie Wlkp. po wniesieniu skargi, ale przed jej rozpoznaniem udzielił odpowiedzi na pytanie pierwsze zawarte we wniosku skarżącego z dnia 1 sierpnia 2014 r., postępowanie sądowe podlegało w tej części umorzeniu jako bezprzedmiotowe z uwagi na brak możliwości zastosowania przez sąd trybu przewidzianego w art. 149 § 1 p.p.s.a. Zgodnie bowiem z tym przepisem sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1–4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Stosownie do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08, przepis art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. ma zastosowanie także w przypadku, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organu – w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1–4a tej ustawy – organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności. Zatem, mimo tego że w dniu wniesienia skargi organ pozostawał w bezczynności wobec nieudzielenia odpowiedzi na pytanie pierwsze wniosku skarżącego, odpadła przesłanka wydania przez Sąd orzeczenia na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., tj. nakazania organowi załatwienia wniosku w tej części, a w konsekwencji należało orzec jak w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. o umorzeniu postępowania, przy czym jedynie w zakresie zobowiązania do udzielenia tej odpowiedzi.

Jednocześnie Sąd pierwszej instancji uznał, że zaistniała w sprawie bezczynność nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Zarząd, stawiając orzeczeniu pięć zarzutów.

Po pierwsze, naruszenie art. 151 p.p.s.a. przez niezastosowanie raz art. 149 § 1 p.p.s.a. przez błędne zastosowanie, gdy działaniu Zarządu nie można było zarzucić bezczynności a Sąd błędnie ustalił skarn faktyczny sprawy.

Po drugie, naruszenie art. 13 ust. 1 u.d.u.p. w zw. z art. 3a ustawy – Prawo prasowe przez przyjęcie, że Zarząd był zobowiązany do udostępnienia informacji prasie na skutek wniosku z dnia 1 sierpnia 2014 r., w sytuacji braku potwierdzenia statusu wnioskodawcy.

Po trzecie, naruszenie art. 7 pkt 2 ust. 5 oraz art. 11 ustawy – Prawo prasowe przez niewłaściwe zastosowanie.

Po czwarte, naruszenie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. przez błędne zastosowanie, co miało wpływ na wynik sprawy.

Po piąte, naruszenie art. 3a ustawy – Prawo prasowe przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że wniosek obejmuje informację publiczną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna złożona w przedmiotowej sprawie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie była skarga na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Zielonej Górze w udzieleniu informacji prasowej, złożona przez P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki". Skarga ta dotyczyła bezczynności polegającej na nieudzieleniu prasie informacji na wniosek z 1 sierpnia 2014 r. złożony przez K.M.

Dla jej rozpoznania rozstrzygnięcia wymaga przede wszystkim kwestia, czy wniosek z 1 sierpnia 2014 r. pochodził od prasy, na co w swej skardze powołuje się P.G. – redaktor naczelny dziennika "Łowiecki".

Zauważyć przy tym należy, że o ile we wniosku z 1 sierpnia 2014 r. jako podstawa żądania udzielenia informacji powołany został art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.p., to w skardze na bezczynność nastąpiło odwołanie do art. 3a u.p.p., określającego, iż w zakresie dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zasadnym jest zatem wskazanie, że Prawo prasowe wyróżnia dwa tryby udzielania prasie wnioskowanych informacji.

Pierwszy wynika z art. 3a u.p.p., w którym przyjęto, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Oznacza to, że jeżeli wnioskowana przez prasę informacja ma charakter informacji publicznej, to jej udostępnienie lub odmowa jej udostępnienia powinna nastąpić w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a tym samym prasa w powyższym zakresie nie korzysta z regulacji prawnych innych niż te, które dotyczą ogółu społeczeństwa. Odrębny tryb udzielania prasie informacji uregulowany został w art. 4 u.p.p. i w tym zakresie prasa korzysta z regulacji specjalnie dla niej przewidzianej, która poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej i ustanawia autonomiczny tryb weryfikacji wywiązania się z obowiązku udzielenia prasie informacji w oparciu o tę regulację. W powyższym trybie obowiązani do udzielenia prasie informacji o swej działalności są: przedsiębiorcy, podmioty niezaliczane do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku (art. 4 ust. 1 u.p.p.). W razie odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie 3 dni. Odmowa ta powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy. Odmowę udzielenia informacji lub niezachowanie wymogów odmowy można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni, a w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżeniu do sądu decyzji administracyjnych (w art. 4 ust. 3 i 4 u.p.p.).

Prasa, to w myśl definicji ustawowej, publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej, jednorodnej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz w roku, opatrzone stałym tytułem albo nazwą, numerem bieżącym i datą, a w szczególności: dzienniki i czasopisma, serwisy agencyjne, stałe przekazy teleksowe, biuletyny, programy radiowe i telewizyjne oraz kroniki filmowe; prasą są także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazywania, w tym także rozgłośnie oraz tele- i radiowęzły zakładowe, upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania; prasa obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską (art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.p.). Natomiast dziennikarzem jest według art. 7 ust. 2 pkt 5 u.p.p. osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji.

Stosownie do art. 11 ust. 1 u.p.p. dziennikarz jest uprawniony do uzyskania informacji w zakresie, o którym mowa w art. 4. Aby zatem wniosek składany w trybie art. 4 ust. 1 u.p.p., mógł być rozpoznany zgodnie z przepisami ustawy Prawo prasowe, nie jest wystarczające powołanie się przez kogokolwiek na fakt bycia dziennikarzem nawet konkretnego tytułu prasowego, jak i na upoważnienie redaktora naczelnego. Koniecznym jest wykazanie, że wniosek ten pochodzi od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.p. W sytuacji zatem, gdy wnosi go osoba niebędąca redaktorem naczelnym i powołująca się na fakt bycia dziennikarzem konkretnego dziennika, winna tę okoliczność udokumentować stosownym dokumentem. Powinna zatem wykazać, że jest osobą zajmującą się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostającą z redakcją w stosunku pracy albo zajmującą się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Za udokumentowanie powyższej okoliczności nie może zostać uznane złożenie wniosku na papierze w firmowym z logo i nagłówkiem dziennika "Łowiecki", jak i powoływanie się na upoważnienie redaktora naczelnego, które jednak do wniosku nie zostało dołączone. Nie można bowiem wykluczyć chociażby sytuacji użycia firmowego papieru przez innych pracowników redakcji, a nie tylko przez jego dziennikarzy. Za potwierdzenie złożenia wniosku przez dziennikarza danego dziennika nie może zostać również uznane wniesienie do sądu administracyjnego skargi przez redaktora naczelnego tego dziennika.

Konieczność udokumentowania działania w imieniu prasy istnieje także wówczas, gdy wniosek dotyczy udzielenia prasie informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, co wynika z art. 3a u.p.p. Przepis ten wyposaża przedstawicieli prasy w prawo dostępu do informacji publicznej, lecz dla powstania obowiązku realizacji wniosku złożonego w tym trybie niezbędnym jest wykazanie w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, że pochodzi on od prasy. Inaczej mówiąc wystąpienie o informację publiczną nie zwalnia wnioskodawcy powołującego się na fakt bycia dziennikarzem, od obowiązku potwierdzenia, że jest on przedstawicielem prasy.

W rozpoznawanej sprawie K.M. wystąpił do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego z wnioskiem o udzielenie informacji w trybie art. 4 ust. 1 u.p.p., powołując się na fakt bycia dziennikarzem dziennika "Łowiecki" i na upoważnienie redaktora naczelnego tego dziennika, nie dokumentując jednakże w żaden sposób swoich twierdzeń. Uprawnione było zatem działanie organu wzywające go do uzupełnienia wniosku poprzez przesłanie dokumentu potwierdzającego stosunek pracy z redakcją lub też dokumentu uwiarygodniającego działanie na rzecz i z upoważnienia redakcji, na którą powołuje się we wniosku. Brak odpowiedzi na to wezwanie uniemożliwił organowi przeprowadzenie weryfikacji pochodzenia wniosku z 1 sierpnia 2014 r. od prasy.

Uwzględniając powyższe uznać należy, że zarzut skargi kasacyjnej odnoszący się do błędnej wykładni art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 u.p.p. oraz art. 13 ust. 1 u.d.i.p. jest usprawiedliwiony. Sąd I instancji przyjął, że dziennikarz wnioskujący do organu o informację prasową jest objęty powyższymi przepisami. Sąd Wojewódzki stanął na stanowisku, stosownie do którego, dla powstania obowiązku Zarządu Okręgowego PZŁ w Lublinie rozpoznania wniosku z 1 sierpnia 2014 r., nie było konieczne wykazanie, że pochodzi on od prasy i pogląd ten, w świetle tego co zostało podane powyżej, należy ocenić jako nieprawidłowy. Konieczność udokumentowania przez podmiot występujący z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej reprezentowania prasy, skoro na tę okoliczność we wniosku wskazuje, nie stanowi zawężenia uprawnień prasy do informacji publicznej wynikających z przepisu art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wypełnienie wezwania do udokumentowania powyższej okoliczności nie powinno nastręczać zasadniczo żadnych trudności, a jego wykonanie czyniłoby organ zobowiązanym do realizacji wniosku o udzielenie żądanej informacji przy ocenie, że ma ona charakter informacji publicznej.

Na podkreślenie zasługuje, że przyjęcie poglądu przeciwnego, mogłoby prowadzić do nadużywania prawa, poprzez powoływanie się na szczególne uprawnienia przyznane prasie, w tym redaktorom naczelnym i dziennikarzom, przez podmioty nieposiadające takich uprawnień.

Tak więc brak udokumentowania przez wnioskodawcę upoważnienia do działania w imieniu "prasy", tj. Dziennika "Łowiecki", powoduje, że organ nie mógł rozpoznać wniosku skoro podstawą jego złożenia były przepisy prawa prasowego. Niezależnie jednak od tego należy stwierdzić, wbrew poglądom wyrażonym we wniosku, że informacje wskazane w punktach 2, 3 i 4 wniosku nie są informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Należy spostrzec, że stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 1226 ze zm.), Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulację liczebności populacji zwierząt łownych (na temat statusu tego Związku zob. też wyrok TK z dnia 6 listopada 2012 r., K 21/11, OTK-A 2012, nr 10, poz. 119). Zarazem na mocy art. 35a ust. 2 tej ustawy przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.) regulujące zasady nadzoru nad stowarzyszeniami stosuje się odpowiednio do nadzoru nad działalnością Polskiego Związku Łowieckiego. Podobnie w myśl art. 35 ust. 3 ustawy – Prawo łowieckie, przepisy regulujące zasady gospodarki finansowej stowarzyszeń stosuje się odpowiednio do gospodarki finansowej Polskiego Związku Łowieckiego. W tym kontekście do zrzeszenia jakim jest Polski Związek Łowiecki odnieść można odpowiednio myśl zawartą w wyroku NSA z dnia 8 lipca 2015 r., I OSK 1514/14, że nie sposób stowarzyszeniom stawiać analogiczny standard wymagań, jak organom administracji. W konsekwencji nie każda informacja będąca w dyspozycji Polskiego Związku Łowieckiego bądź odnosząca się do jego funkcjonowania będzie informacją publiczną podlegającą udostępnieniu przez ten Związek w trybie u.d.i.p., lecz tylko ta, która odnosi się do wykonywania zadań publicznych lub gospodarowania mieniem publicznym (por. cytowany wyrok NSA z dnia 8 lipca 2015 r., I OSK 1514/14). Tylko te kwestie względem podmiotów wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. ustawodawca traktuje jako informacje o sprawie publicznej, pozostałą zaś materię a contrario uznać należy za niepubliczną, a zatem stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p. za niebędącą informacją publiczną. Znajduje to potwierdzenie w samym art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, wskazującym, że "obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa." A zatem przedstawione ograniczenie zakresowe dostępu do informacji o działalności osób i jednostek innych niż organy władzy państwowej czy osoby pełniące funkcje publiczne oraz samorządy gospodarcze i zawodowe – przewidział już ustrojodawca. Przyjęcie zatem, że od wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. podmiotów można żądać innych informacji, niż z zakresu wykonywania zadań władzy publicznej czy gospodarowania mieniem publicznym – byłoby nadmierną ingerencją w sferę informacyjną tych podmiotów, wykraczającą poza standard konstytucyjny.

Na gruncie niniejszej sprawy wskazać wypada, że zadania Polskiego Związku Łowieckiego o charakterze publicznym określił ustawodawca w art. 34 ustawy – Prawo Łowieckie, wskazując, że do zadań tego Związku należy:

1) prowadzenie gospodarki łowieckiej;

2) troska o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych zwierząt dziko żyjących;

3) pielęgnowanie historycznych wartości kultury materialnej i duchowej łowiectwa;

4) ustalanie kierunków i zasad rozwoju łowiectwa, zasad selekcji populacyjnej i osobniczej zwierząt łownych;

5) czuwanie nad przestrzeganiem przez członków Polskiego Związku Łowieckiego prawa, zasad etyki, obyczajów i tradycji łowieckich;

6) prowadzenie dyscyplinarnego sądownictwa łowieckiego;

7) organizowanie szkolenia w zakresie prawidłowego łowiectwa i strzelectwa myśliwskiego;

8) prowadzenie i popieranie działalności wydawniczej i wystawienniczej o tematyce łowieckiej;

9) współpraca z pokrewnymi organizacjami zagranicznymi;

10) wspieranie i prowadzenie prac naukowych w zakresie gospodarowania zwierzyną;

11) prowadzenie i popieranie hodowli użytkowych psów myśliwskich i ptaków łowczych;

12) realizacja innych zadań zleconych przez ministra właściwego do spraw środowiska.

W kontekście zaś gospodarki finansowej Polskiego Związku Łowieckiego zwrócić należy uwagę na art. 35 ust. 1 i 2 ustawy – Prawo Łowieckie, który stanowi, że działalność Polskiego Związku Łowieckiego jest finansowana z funduszy własnych, wpisowego, składek członkowskich, zapisów i darowizn oraz dochodów z działalności gospodarczej, zaś dochód z działalności gospodarczej Polskiego Związku Łowieckiego oraz kół łowieckich służy wyłącznie realizacji ich celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału między członków. Przy tym mienie Polskiego Związku Łowieckiego i kół łowieckich nie podlega podziałowi między członków.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny wskazuję, że odpowiedź na pytania o urlop, zwolnienia lekarskie i delegacje przewodniczącego zarządu okręgowego nie stanowią ani informacji bezpośrednio odnoszącej się do wykonywania przez Polski Związek Łowiecki zadań publicznych wskazanych w przepisach prawa, ani do gospodarowania mieniem publicznym. Z tego względu, w świetle cytowanych wyżej przepisów u.d.i.p. oraz ustawy – Prawo łowieckie, Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego nie był zobowiązany do udostępniania tych informacji wnioskodawcy w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dostęp do nich odbywa się w trybie wewnętrznym przewidzianym przez sam Związek.

Mając to wszystko na uwadze i uznając zarzuty skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny przyjmując również, że sprawa dojrzała do ostatecznego rozstrzygnięcia na podstawie art. 188 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania był przepis art. 203 p.p.s.a.