Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 12 czerwca 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi –Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak Sędzia NSA Janusz Nowacki (spr.) Protokolant asystent sędziego Anna Łuczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2008 roku sprawy ze skargi C. J. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej oddala skargę.

Orzeczeniem nr [...] z dnia [...] r., wydanym na podstawie art. 135 n ust. 4 pkt. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz.U.07.43.277 ze zm.) Komendant Wojewódzki Policji w Ł. utrzymał w mocy orzeczenie nr [...] Komendanta Powiatowego Policji w B. z dnia [...] r., wydane na podstawie art. 135j ust. 1 ustawy o Policji uznającego C. J. winnego tego, że: 1) w dniach od [...] do [...] r. nie podjął obowiązków służbowych wynikających z grafiku służbowego, wpisując samowolnie w dni od [...] do [...] r. odbiór godzin, których w rzeczywistości nie nadpracował t.j. o przewinienie określone w art. 132 ust. 3 pkt. 3 ustawy o Policji w zw. z § 15 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 września 2002 r. w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby u policjantów (Dz.U. Nr 151, poz. 1261); 2) w dniu [...] i [...] r. nie uprzedził bezpośredniego przełożonego o niemożności stawienia się do służby z powodu choroby pomimo, iż taką wiedzę posiadał t.j. przewinienia określonego w art. 132 ust. 3 pkt. 3 ustawy o Policji w zw. z § 15 pkt. 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 2 września 2002 r. oraz 3) będąc odpowiedzialnym jako kierownik Posterunku Policji w S. za prawidłowe funkcjonowanie tej komórki organizacyjnej w wyniku niepoinformowania bezpośredniego przełożonego o wystąpieniu sytuacji będącej przedmiotem zarzutu opisanego w pkt. 1 i 2, nie dopełnił obowiązków służbowych wynikających z konieczności zapewnienia prawidłowego funkcjonowania jednostki i właściwego dyslokowania służby t.j. w związku z nieobecnością w służbie nie przekazał obowiązków służbowych – klucze od szaf z dokumentacją, książki, rejestry itp. – innemu policjantowi, co skutkowało niemożnością rejestracji dokumentów pobranych z Komendy Powiatowej Policji w B. w dniu [...] r. z zatrzymanym prawem jazdy – I.dz. [...], nie rozpisał książki służby w patrolach, obchodach i na posterunkach i nie zlecił tej czynności innemu policjantowi, pozostawiając w tej książce wolne strony od [...] do [...] r. t.j. przewinienia określonego w art. 132 ust. 3 pkt. 3 ustawy o Policji w zw. z pkt. 1 i pkt. 5 szczegółowego zakresu czynności na stanowisku kierownika posterunku Policji w S., winnym zarzucanego czynu i zgodnie z art. 135 j ust. 2 w zw. z art. 134 pkt. 1 ustawy o Policji wymierzając mu karę nagany.

Organ II instancji ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu [...] r. zaistniała konieczność skontaktowania się z kierownikiem Posterunku w S. C. J. Z uwagi na to, iż wcześniejsze próby nawiązania z nim kontaktu za pomocą telefonu oraz łączy bezprzewodowych nie powiodła się do S. został skierowany A. M. celem dokonania stosownych ustaleń. Na miejscu w rozmowie z policjantami ustalił, iż C. J. nie był w tym dniu widziany na służbie. Furtka oraz brama wjazdowa były pozamykane, a na dziedzińcu brak było jakichkolwiek pojazdów. Nie było również jakiejkolwiek informacji dla interesantów. Podjęta próba wywołania przez radiostację kierownika posterunku, jak również kontaktu telefonicznego na numer telefonu komórkowego, jak i domowego nie przyniosła rezultatów.

W dniu [...] r. z polecenia Zastępcy Komendanta Powiatowego Policji w B. B. L. wraz z K. J. udali się do Posterunku Policji w S. Po przybyciu ustalili, iż z grafiku służby Posterunku Policji w S. wynikało, iż od godz. 07:00 do godz. 15:00 w tym dniu służbę w posterunku powinien pełnić C. J. oraz sierż. szt. G. L. W posterunku zastano tylko G. L., który wyjaśnił, że od rana jest sam i nie wie gdzie jest kierownik J., bowiem nie odbiera on telefonu stacjonarnego ani komórkowego. Dodatkowo sierż. szt. L. nadmienił, iż [...] r. przyszedł do pracy zgodnie z grafikiem na godz. 14:00 i również nie zastał na posterunku kierownika, który powinien pracować od 7:00 do 15:00.

Z listy obecności funkcjonariuszy tego posterunku w pracy wynikało, że C. J. nie potwierdził podpisem swojej obecności w pracy w dniach od [...] do [...] r. Jego pokój w którym znajdowały się wszystkie dzienniki i rejestry był zamknięty na klucz, a policjanci pracujący w tym posterunku nie mieli do niego żadnego dostępu, co skutkowało niemożnością rejestracji od dnia [...] r. materiałów pobranych z Komendy Powiatowej Policji w B., w tym m.in. dotyczących zatrzymanego prawa jazdy.

Ze względu na brak wiedzy o tym, co się dzieje z C. J. podinsp. L. wraz z asp. szt. J. udali się do miejsca zamieszkania J. około godz. 15:00, gdzie w sypialni na piętrze domu zastali śpiącego C. J., który na ich widok stwierdził, iż jest chory i jest na zwolnieniu lekarskim. Zwolnienia nie okazał twierdząc, iż nie ma go przy sobie. Podinsp. L. polecił mu zgłosić się w dniu [...] r. o godz. 8:00 w KPP w B. wraz z posiadanym zwolnieniem lekarskim.

W dniu [...] r. na polecenie Komendanta Powiatowego Policji w B. wdrożono w tej sprawie czynności wyjaśniające celem ustalenia wszystkich okoliczności związanych z nieusprawiedliwioną nieobecnością w służbie C. J.

[...] r. C. J. przedstawił zwolnienie lekarskie wystawione w dniu [...] r. przez lek. med. S. J. z Wiejskiego Ośrodka Zdrowia w C., określającego jego niezdolność do pracy od dnia [...] r. W związku z tym podinsp. M. zwrócił się pismem do Komisariatu Policji w W. o ustalenie w ośrodku zdrowia, kiedy do tej placówki zgłosił się pacjent J. Z otrzymanej odpowiedzi wynika, że w dniu [...] r. ośrodek ten był nieczynny, a w dniu [...] r. czynny od 14 do 18.

18 sierpnia 2006 roku podinsp. A. M. udał się do Posterunku Policji w S. celem dokonania kontroli wybranej dokumentacji prowadzonej przez C. J. Dokonano sprawdzenia książki służby, z której wynikało, że od dnia [...] roku do [...] roku nikt nie rozpisywał służby. W przedmiotowej książce były pozostawione wolne strony. O stwierdzonych nieprawidłowościach dokonano odpowiedniej adnotacji. Następnie przeprowadzono kontrolę druku Wkt 111/2 (dziennik podawczy Posterunku Policji w S.). Z analizy dokonanych wpisów wynika, że również w dniach od [...] do [...] roku nie dokonano żadnego wpisu. Następne wpisy zostały wykonane przez C. J. w dniach od [...] do [...] r. kiedy to przebywał on na zwolnieniu lekarskim.

W rozmowie z G. L. ustalono, że to właśnie on nieformalnie zastępuje kierownika. Zastępstwo to nie wynikało jednak z jego zakresu obowiązków, jak również nie uzyskał on takiego polecenia od swojego kierownika. Realizował te czynności, bowiem posterunek musiał jakoś funkcjonować.

Z analizy listy obecności Posterunku Policji w S. wynika, że C. J. w okresie od [...] do [...] r. był tylko jeden raz w pracy, tj. [...] r. W grafiku na pierwszą połowę sierpnia 2006 r. widnieje wpis, że wolne w dniach [...] roku to odbiór za dni [...] i [...] roku oraz za [...] i [...] roku.

Z analizy kserokopii grafików służby Posterunku Policji w S. wynika, że w miesiącu czerwcu na 22 dni robocze C. J. był obecny w służbie 23 razy., uzyskując tym samym do odbioru jeden dzień wolnego. Natomiast w pierwszej połowie lipca 2006 r. (01.07. - 16.07.) pracujących było 10 dni i tyle wymieniony miał zaplanowane służb.

W dniu 11 września 2006 r. postanowieniem nr [...] wszczęto postępowanie dyscyplinarne zarzucając asp. szt. J. naruszenie dyscypliny służbowej.

Przesłuchany w trakcie prowadzonego postępowania świadek G. L. zeznał, że z reguły to on zastępował swojego kierownika podczas jego nieobecności. Jednak w okresie opisanym w zarzucie nie został on poinformowany przez C. J., że ma realizować te czynności oraz nie otrzymał do dyspozycji żadnej dokumentacji. Takie postępowanie kierownika powodowało niemożność korzystania przez policjantów posterunku z niezbędnych rejestrów, pieczątek.

W dniu 20 września 2006 roku C. J. złożył oświadczenie, w którym ustosunkował się do niektórych zarzutów, a mianowicie, stwierdził że książkę służby podczas jego nieobecności powinien rozpisać G. L. Wskazał, że niepowiadomienie o niemożności stawienia się do służby było spowodowane jego stanem zdrowia oraz, że kontrolujący w dniu 6 września 2006 roku podinsp. M. mało obiektywnie dokonał ustaleń odnośnie możliwości dostępu do niezbędnej dokumentacji i pieczątek przez policjantów posterunku. Nie zgodził się również ze stwierdzeniami dotyczącymi dokonania przez niego samowolnego i bezpodstawnego odbioru wolnego. Według niego było ono zasadne.

Przedmiotowe wyjaśnienie C. J. stało się podstawą do przesłuchania w charakterze świadków policjantów, których kierownik obciążył ujawnionymi uchybieniami. Przesłuchano sierż. szt. L., sierż. T. i sierż. szt. Ć. Żaden z tych policjantów nie potwierdził okoliczności przedstawionych w oświadczeniu swojego kierownika. Ich zeznania potwierdzały fakty ustalone podczas postępowania wyjaśniającego, a następnie postępowania dyscyplinarnego przeciwko C. J.

W toku prowadzonego postępowania dyscyplinarnego obwiniony wzywany był wielokrotnie na przesłuchanie. Na żadne z wezwań się nie stawił, gdyż przebywał na zwolnieniu lekarskim w tym również wystawionym przez lekarza psychiatrę.

Wobec powyższego w dniu 20 września 2006 roku na zasadzie art. 135 f pkt. 10 ustawy o Policji zwrócono się do lekarza prowadzącego z zapytaniem czy obwiniony może brać udział w czynnościach. Następnego dnia M. J. - specjalista psychiatra, która jest lekarzem prowadzącym C. J., pisemnie poinformowała, że nie widzi przeciwwskazań do uczestnictwa obwinionego w postępowaniu dyscyplinarnym.

W celu wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności dopuszczenia się przez obwinionego stawianych mu zarzutów prowadzący postępowanie wielokrotnie podejmował próby, również w miejscu zamieszkania obwinionego przesłuchania go, jednak bez rezultatu. W dniu 18 października 2006 roku kolejny raz wysłano na adres domowy wezwanie dla obwinionego J. z pouczeniem, iż nie zgłoszenie się na przesłuchanie nie wstrzymuje biegu postępowania dyscyplinarnego, jak również zaproponowano, aby obwiniony podał dogodną dla niego datę tej czynności. Przesłuchanie zaplanowano na dzień 25 października 2006 roku o godz. 10.00. Obwiniony J. nie zgłosił się na przesłuchanie, ani nie prosił o wyznaczenie innego terminu. Wobec powyższego w dniu 26 października 2006 roku wysłano na adres domowy pismo informujące o zakończeniu czynności dowodowych i prawie do zapoznania się z materiałami zakończonego postępowania dyscyplinarnego. Pouczono go również, iż zgodnie z art. 135i ust. 6 ustawy o Policji w ciągu 3 dni od daty otrzymania niniejszego pisma może składać wnioski dowodowe.

C. J. w dniu 24 listopada 2006 roku złożył odwołanie. W swoim wystąpieniu obwiniony nie przyznał się do przedstawionych zarzutów i jako powód podał, że od dnia [...] roku do chwili wydania orzeczenia przebywał na zwolnieniu lekarskim i nie mógł wobec powyższego złożyć stosownych wyjaśnień. Stwierdził również, iż zebrany materiał dowodowy jest niewystarczający. Zarzucił organowi, iż nie został poinformowany, że w przypadku niemożności złożenia wyjaśnień ze względu na stan zdrowia miał prawo do ustanowienia pełnomocnika w jego sprawie. Zwrócił się do wyższego przełożonego dyscyplinarnego o wyrażenie zgody na ustanowienie pełnomocnika, który reprezentowałby jego osobę w sprawie.

Wyższy przełożony dyscyplinarny stwierdził, co następuje.

Zgodnie z art. 135f ust. 9 ustawy o Policji zwolnienie obwinionego od zajęć służbowych z powodu choroby nie wstrzymuje biegu postępowania dyscyplinarnego, a czynności, w których przewidziany jest udział obwinionego, nie przeprowadza się albo przeprowadza się w miejscu jego pobytu.

Stosownie do art. 135f ust. 10 ustawy o Policji udział w czynnościach dowodowych oraz zapoznanie z aktami postępowania dyscyplinarnego obwinionego zwolnionego od zajęć służbowych z powodu choroby wymaga zgody lekarza, który orzekł czasową niezdolność obwinionego do służby.

Zwolnienie lekarskie nie stanowi więc przeszkody uniemożliwiającej udział obwinionego w toczącym się postępowaniu dyscyplinarnym.

W aktach sprawy znajduje się zgoda lekarza (specjalisty psychiatry) M. J. na udział obwinionego w toczącym się postępowaniu dyscyplinarnym. W materiałach postępowania dyscyplinarnego znajdują się również zwolnienia lekarskie, z których wynika, iż chory C. J. może chodzić. Wobec powyższego obwiniony miał możliwość uzgodnienia miejsca i czasu przeprowadzenia czynności dowodowych np. w swoim miejscu zamieszkania i tym samym ustosunkowania się do zebranego materiału dowodowego poprzez złożenie wyjaśnień lub wniosków dowodowych.

Organ wskazał również, iż pismem z dnia 18 października 2006 roku obwiniony został wezwany do złożenia wyjaśnień w charakterze obwinionego, tym samym C. J. miał możliwość przedstawienia swoich racji.

Pismem z dnia 26 października 2006 roku C. J. został powiadomiony, iż rzecznik dyscyplinarny zakończył czynności dowodowe w przedmiotowym postępowaniu dyscyplinarnym. Jednocześnie pouczono go o prawie do zapoznania się z aktami postępowania dyscyplinarnego oraz prawie zgłoszenia wniosku o uzupełnienia akt postępowania dyscyplinarnego w terminie 3 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma. Korespondencja tej treści została doręczona obwinionemu za pośrednictwem poczty w dniu 31 października 2006 roku.

W dniu [...] roku rzecznik dyscyplinarny wydał postanowienie o zakończeniu czynności dowodowych.

Organ odwoławczy odnosząc się do zarzutu nieustanowienia obrońcy dla obwinionego podniósł, iż do ustanowienia obrońcy – pełnomocnika zgodnie z obowiązującymi nie jest uprawniony ani organ I ani II instancji. Zgodnie z art. 135f ust. 1 pkt 4 ustawy o Policji prawo ustanowienia obrońcy spośród policjantów przysługuje obwinionemu. Z tego uprawnienia C. J. nie skorzystał. O przysługujących obwinionemu uprawnieniach C. J. został poinformowany z chwilą doręczenia postanowienia Komendanta Powiatowego Policji w B. nr [...] z dnia [...] roku o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego. Postanowienie to zastało doręczone obwinionemu za pośrednictwem poczty w dniu 22 września 2006 roku.

Organ II instancji podkreślił jednak, iż o ile fakt niepodjęcia obowiązków służbowych przez C. J. wynikających z grafiku służbowego i samowolne wpisanie w dniach od [...] do [...] roku odbioru godzin, znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym to kwalifikacja prawna zarzucanego czynu jest nieprawidłowa. Obwiniony samowolnie wpisując odbiór godzin naruszył § 2 ust 1 rozporządzenia z 2 września 2002 r., który zobowiązuje policjanta do załatwiania spraw osobowych drogą służbową w formie pisemnej. Z kolei § 3 ust.1 pkt 12 tego rozporządzenia stanowi, iż sprawy osobowe dotyczą m.in. udzielania urlopów i zwolnienia od zajęć służbowych. Organ wskazał, iż obwiniony bezprawnie odebrał trzy a nie cztery dni, bowiem Komendant Powiatowy Policji w B. w zaskarżonym orzeczeniu sam wskazał, iż obwiniony miał prawo do odbioru jednego dnia wolnego. Podkreślił przy tym, iż fakt samowoli obwinionego w zakresie odbioru dnia wolnego nie budzi wątpliwości. Bezsprzeczne jest również w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, iż w dniach od [...] do [...] roku obwiniony nie stawił się do służby.

Zdaniem wyższego przełożonego dyscyplinarnego działanie obwinionego w tym zakresie uznać należy za umyślne.

W zakresie czynu opisanego w pkt 2 organ stwierdził, iż zgodnie z § 15 ust. 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 2 września 2002 roku w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby przez policjantów - policjant jest obwiązany uprzedzić bezpośredniego przełożonego o niemożliwości stawienia się do służby lub spóźnieniu z przyczyny z góry wiadomej lub możliwej do przewidzenia oraz określić przewidywany czas trwania nieobecności. Stosowanie do § 15 ust. 2 rozporządzenia w razie niestawiennictwa do służby lub spóźnienia z innej, przyczyny niż określona w ust. 1, policjant jest obowiązany poinformować bezpośredniego przełożonego tego samego dnia o przyczynie nieobecności w służbie i przewidywanym czasie jej trwania lub przyczynie spóźnienia. Bezspornie w dniach [...] i [...] roku obwiniony nie stawił się do służby oraz nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku powiadomienia bezpośredniego przełożonego o niemożliwości stawienia się do służby. Organ zważył, iż gdyby nawet w dniu [...] roku stan zdrowia obwinionego był tak zły, iż nie był on w stanie wykonać telefonu do KPP w B. lub Posterunku Policji w S. to nic nie stało na przeszkodzie by w dniu [...] roku obwiniony dopełnił ciążącego na nim obowiązku poinformowania o przyczynienie swojej nieobecności. Tego dnia bowiem stan zdrowia obwinionego poprawił się na tyle, iż udał się do lekarza tym, bardziej więc był zdolny do wykonania telefonu.

Zdaniem organu również zarzut opisany w pkt 3 znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.

Na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...] r. C. J. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. W uzasadnieniu skargi wskazał, iż zarzut prowadzącego postępowanie dyscyplinarne podinsp. A. M. niepodjęcia obowiązków służbowych w dniach od [...] do [...] r. nie jest prawdziwy, gdyż oprócz grafików służb pełnym odzwierciedleniem toku przebiegu służby jest książka służby z czego prawdopodobnie nie korzystano. Odnosząc się do pkt. 2 zarzutów podniósł, iż jego córka informowała telefonicznie sierż. szt. G. L. z Posterunku Policji w S., podległego mu wówczas służbowo, o jego stanie zdrowia. Odrzucił również zarzut zawarty w pkt. 3, gdyż całą dokumentacja z kluczami, dziennikami i rejestrami znajdowała się w szafie pokoju dyżurnego Posterunku. Skarżący podkreślił, iż stawiając zarzut niemożności rejestracji dokumentów pobranych z Komendy Powiatowej Policji w B. w dniu [...] r. z zatrzymanym prawem jazdy prowadzący postępowanie nie określił kiedy, gdzie, przez kogo i komu zostało zatrzymane. Podniósł, iż prawo jazdy nie było zatrzymane przez policjantów ze S. i zgodnie z procedurą, to zatrzymujący zobowiązany jest je niezwłocznie wraz z wnioskiem przesłać do prokuratury, a nie przesyłać do jednostki której powierzono prowadzenie sprawy. C. J. wyjaśnił, iż stan zdrowia nie pozwalał mu na uczestnictwo w prowadzonym postępowaniu, co ma miejsce do chwili obecnej i zasadnym byłoby ustanowienie pełnomocnika w jego sprawie. Zarzucił także organowi I instancji, iż nie zachował 7 dniowego terminu do dyspozycji w przypadku kolizji terminów, nie dając możliwości skorzystania z proponowanego terminu w dniu 26 października 2006 r. i skończył postępowanie dyscyplinarne bez ustanowienia pełnomocnika i przedstawienia dowodów jako linii obrony. W ocenie skarżącego wbrew stanowisku lekarza psychiatry z uwagi na stan jego zdrowia udział skarżącego w tym postępowaniu nie był możliwy.

W konkluzji uzasadnienia skargi C. J. podkreślając, iż postępowanie dyscyplinarne prowadzone przeciwko jego osobie powinno być zawieszone w celu właściwego jego przeprowadzenia. Wniósł o rozpatrzenie jego skargi i umożliwienie wzięcia udziału w czynnościach z ustanowionym pełnomocnikiem, wskazując iż dla zobrazowania odparcia zarzutów zasadnym jest wgląd do grafików służb za okres od stycznia do sierpnia 2006 r. oraz Książki Służby Posterunku od 1 stycznia do 30 czerwca 2006 r.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wnosił o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga C. J. nie jest zasadna.

Zgodnie z treścią art.1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz.1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

W myśl zaś art. 1 § 2 wymienionej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z treścią art.3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz.1270 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

W myśl zaś art.145 § 1 wymienionej ustawy sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1/ uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części jeżeli stwierdzi:

a/ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b/ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c/ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy

2/ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art.156 kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach;

3/ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach.

Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd administracyjny bada legalność zaskarżonej decyzji tzn. czy jest ona zgodna z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Badając legalność zaskarżonego orzeczenia sąd nie stwierdził naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego bądź procesowego w stopniu uzasadniającym jego uchylenie.

Podstawę prawną wskazanego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tj. Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 ze zm.).

W myśl art.132 ust.1 wymienionej ustawy policjant odpowiada za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegające na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej.

Zgodnie z treścią art.132 ust.2 cytowanej ustawy naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów.

W myśl art.132 ust.3 pkt.3 wymienionej ustawy naruszeniem dyscypliny służbowej jest niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa.

Zgodnie z treścią art.135h ust.1 ustawy z 6 kwietnia 1990r. wymierzona kara powinna być współmierna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia, w szczególności powinna uwzględniać okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego skutki, w tym następstwa dla służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby.

W myśl art.135e ust.1 ustawy z 6 kwietnia 1990r. rzecznik dyscyplinarny zbiera materiał dowodowy i podejmuje czynności niezbędne do wyjaśnienia sprawy. W szczególności przesłuchuje świadków, obwinionego, przyjmuje od niego wyjaśnienia, dokonuje oględzin.

Z cytowanych przepisów wynika, że ukaranie policjanta karą dyscyplinarną powinno być poprzedzone wnikliwą i rzetelną analizą całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Oznacza to, że organ prowadzący postępowanie dyscyplinarne zobligowany jest z należytą starannością rozważyć wszystkie istotne okoliczności sprawy i dopiero na tej podstawie ocenić, czy zachodzą przesłanki do wymierzenia policjantowi kary dyscyplinarnej.

W rozpoznawanej sprawie organy administracji nie wyjaśniły w sposób wyczerpujący stanu faktycznego dotyczącego pierwszego z czynów zarzuconych skarżącemu. Organy administracji uznały C. J. winnym tego, że w dniach od [...] do [...] r. nie podjął on obowiązków służbowych wynikających z grafiku służbowego wpisując samowolnie w te dni odbiór godzin, których w rzeczywistości nie nadpracował.

Okolicznością niesporną jest, iż skarżący w okresie od [...] do [...] r. nie wykonywał obowiązków służbowych. Organy administracji uznały, iż C. J. nie miał nadpracowanych godzin co wskazywałoby, iż w okresie od [...] do [...], bez usprawiedliwienia nie stawił się on w pracy. Skarżący natomiast stoi na stanowisku, iż miał do odbioru cztery nadpracowane dni w miesiącach czerwcu i lipcu 2006r. Okoliczność czy C. J. rzeczywiście miał nadpracowane cztery dni w czerwcu i lipcu nie została jednak dokładnie wyjaśniona.

Z list obecności i grafiku służby za miesiąc sierpień wynika, iż skarżący w okresie od [...] do [...] odbierał nadpracowane dni za 24 i 25 czerwca oraz 1 i 2 lipca. Jeżeli chodzi o dni przepracowane przez skarżącego w czerwcu to organy administracji uznały, iż na 22 dni robocze w tym miesiącu C. J. przepracował 23 dni a więc miał do odbioru tylko 1-en dzień. Ustalenia w tym zakresie organy dokonały w oparciu o listę obecności i grafik służb. W aktach administracyjnych brak jest jednak listy obecności za miesiąc czerwiec zaś z grafiku służb wynika, iż C. J. przepracował 22, a nie 23 dni (tzn.1,2,5,6,7,8,9,1213,16,19,20,21,22,23,24,25,26,27,28,29,30). Nadto analiza grafiku wskazuje, iż skarżący pełnił służbę w następujących dniach:

-[...] od godz.700 do 1500 i od godz.1500 do 2200

-[...] od godz.700 do 1500 i od godz.1800 do 200

-[...] od godz.2000 do 400

- [...] od godz.1400 do 2200

- [...] od godz.700 do 1500 i od godz.1500 do 2200

Organy administracji nie wyjaśniły jednak czy skarżący rzeczywiście pracował w dodatkowych godzinach 20 i 27 [...]. Jeżeli chodzi o dzień 20 [...] to brak jest jakichkolwiek ustaleń w tej kwestii. Odnośnie 27 [...] C. J. wyjaśnił, iż wspólnie z G. L. uczestniczył w doprowadzeniu. Wprawdzie świadek L. nie pamiętał czy tego dnia miało miejsce doprowadzenie lecz zeznania te nie mogą automatycznie oznaczać, iż skarżący tego dnia nie pracował ponad normę czasu pracy. Aby wyjaśnić tę kwestię należało ustalić czy tego dnia miało miejsce doprowadzenie a jeżeli tak to kogo, w jakich godzinach i czy czynność tę wykonywał skarżący. Organy administracji nie poczyniły jednak ustaleń w tym zakresie.

Jeżeli chodzi o 24 i 25 [...] to, jak wynika z książki służb oraz wyjaśnień skarżącego złożonych w piśmie procesowym z 7 grudnia 2007r., pełnił on służbę w zastępstwie chorego S. G. Okoliczność tę skarżący podnosił również w oświadczeniu z 18 września 2006r. (k.64 akt administracyjnych) lecz nie została ona dokładnie wyjaśniona. Nie wiadomo zatem czy w tych dniach pełnił on wcześniej planowaną służbę czy tez zastępował kolegę świadcząc pracę ponad normę czasu pracy.

Odnośnie dni przepracowanych w lipcu 2006r. to organy administracji uznały, iż na 10 dni roboczych w tym miesiącu skarżący miał 10 służb i nie ma dni do odbioru. Z grafika służb za lipiec wynika, iż C. J. rzeczywiście pracował przez 10 dni, lecz 12 i 14 lipca miał dni wolne gdyż był to odbiór godzin za czas służby ponad normę czasu pracy w czerwcu 2006r. Organy administracji nie wyjaśniły czy skarżący faktycznie miał do odbioru dwa dni robocze w lipcu a jeżeli tak to norma ilości dni służb skarżącego w tym miesiącu winna być mniejsza o dwa dni. Nadto z grafiku wynika, że C. J. w dniu 4 lipca pełnił służbę od godz.700 do 2000 czyli miał godziny do odbioru. Z treści oświadczenia z 18 września 2006r. (k.64 akt administracyjnych), książki służb i pisma procesowego z 7 grudnia 2007r. wynika także, iż w dniach 1 i 2 lipca pełnił on służbę za chorego S. G. Organy administracji nie odniosły się jednak do tej kwestii i nie wyjaśniły czy były to wcześniej planowane służby czy też zastępstwa za nieobecnego kolegę, co wskazywałoby na służbę ponad ustaloną normę czasu pracy.

Dla ustalenia czy skarżący faktycznie miał do odbioru cztery dni służby w zamian za czas służby przekraczający ustaloną normę w miesiącach czerwcu i lipcu 2006r. konieczne było dokładne rozliczenie czasu pracy C. J. w tych dwóch miesiącach. Należało zatem ustalić jakie były normy czasu służby skarżącego w tych miesiącach, przez jaki okres czasu rzeczywiście pełnił on służbę w tych miesiącach z uwzględnieniem okresu zastępstwa za innych policjantów oraz odnieść się do wszystkich okoliczności podnoszonych przez C. J. Organy tych kwestii dokładnie nie wyjaśniły.

Mimo, że organy administracji nie wyjaśniły dokładnie czy C. J. miał do odbioru nadpracowane cztery dni to i tak skarżący nie stawiając się do służby w dniach [...] - [...] sierpnia naruszył przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 września 2002r. w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów(Dz.U. nr 151 poz.1261).

Zgodnie z treścią § 2 ust.1 cytowanego rozporządzenia policjant składa wniosek w sprawie osobowej drogą służbową, z wyjątkiem przypadków określonych w odrębnych przepisach.

W myśl § 2 ust.3 wymienionego rozporządzenia jeżeli policjant składa osobiście pisemny wniosek w sprawie osobowej, przyjmujący wniosek potwierdza jego otrzymanie, umieszczając na oryginale i na kopii datę jego otrzymania oraz czytelny podpis.

Zgodnie z treścią § 1 pkt.7 rozporządzenia z 2 września 2002r. określenie droga służbowa oznacza tryb zwracania się policjanta w sprawie osobowej lub innej sprawie wynikającej ze stosunku służbowego do przełożonego uprawnionego do jej załatwienia za pośrednictwem bezpośredniego przełożonego

W myśl § 3 ust.1 pkt.12 wymienionego rozporządzenia sprawy osobowe dotyczą udzielania urlopów i zwolnienia od zajęć służbowych.

Z wymienionych przepisów wynika, iż sprawy zwolnienia policjanta od zajęć służbowych winny być załatwiane drogą służbową czyli przez przełożonego uprawnionego do załatwienia sprawy za pośrednictwem bezpośredniego przełożonego. W przypadku zatem gdy policjant chce odebrać dni wolne za czas służby przekraczający określoną normę winien zwrócić się w tej sprawie do właściwego przełożonego, drogą służbową, i uzyskać zgodę na odbiór takich dni. W sytuacji natomiast gdy przełożony nie wyrazi takiej zgody policjant nie może samowolnie odebrać dni wolnych, gdyż stanowiłoby to naruszenie § 2 ust.1 w związku z § 1 pkt.7 i § 3 ust.1 pkt.12 rozporządzenia z 2 września 2002r.

W rozpoznawanej sprawie przyjmując nawet wersje skarżącego, iż miał on nadpracowane 4 dni służby to i tak odbiór tych dni od [...] do [...]był samowolny. C. J. nie uzyskał bowiem zgodny właściwego przełożonego na zwolnienie od służby w okresie od [...] do [...]. Obowiązkiem skarżącego było wystąpienie drogą służbową do uprawnionego przełożonego z wnioskami o odbiór nadpracowanych dni w okresie od [...]do [...]. Dopiero po uzyskaniu zgody uprawnionego przełożonego na taki odbiór mógł nie stawić się do służby od [...] do [...]. C. J. nie wystąpił jednak z wnioskiem do przełożonego o udzielenie mu dni wolnych w tym okresie w zamian za nadpracowany czas służby w czerwcu i lipcu. Sam odebrał sobie dni wolne w tym okresie mimo, że nie miał na to wymaganej zgody przełożonego. Samowolnie zatem odebrał sobie dni wolne czym naruszył przepisy § 2 w związku z § 1 pkt.7 i § 3 ust.1 pkt.12 rozporządzenia z 2 września 2002r. Przyjmując nawet wersję skarżącego, iż miał do odbioru 4-y nadpracowane dni to niestawienie się do służby w okresie od [...] do [...] miało charakter samowolny i stanowiło naruszenie wymienionych przepisów rozporządzenia z 2 września 2002r.

Organy administracji trafnie uznały, iż C. J. dopuścił się drugiego z zarzucanych mu czynów.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia odnośnie tego czynu stanowiły przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 września 2002r. w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów (Dz.U. nr 151 poz.1261).

Zgodnie z treścią § 15 ust.1 wymienionego rozporządzenia policjant jest obowiązany uprzedzić bezpośredniego przełożonego o niemożności stawienia się do służby lub spóźnieniu z przyczyny z góry wiadomej lub możliwej do przewidzenia oraz określić przewidywany czas trwania nieobecności.

W myśl § 15 ust.2 cytowanego rozporządzenia w razie niestawienia się do służby lub spóźnienia z innej przyczyny niż określona w ust.1, policjant jest obowiązany poinformować bezpośredniego przełożonego tego samego dnia o przyczynie nieobecności w służbie i przewidywanym czasie jej trwania lub przyczynie spóźnienia, z zastrzeżeniem ust.3.

Zgodnie z treścią § 15 ust.3 wymienionego rozporządzenia w razie zaistnienia przyczyny uniemożliwiającej dopełnienie obowiązku, o którym mowa w ust.2, policjant jest obowiązany poinformować o przyczynie nieobecności w służbie i przewidywanym czasie jej trwania lub przyczynie spóźnienia, niezwłocznie po ustaniu tej przyczyny.

W myśl zaś § 15 ust.4 rozporządzenia z 2 września 2002r., w przypadkach, o których mowa w ust.1-3, policjant jest obowiązany poinformować bezpośredniego przełożonego osobiście lub za pośrednictwem innej osoby, poprzez środek łączności lub drogą pocztową. Za datę przekazania informacji drogą pocztową uważa się datę stempla pocztowego.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż w dniach 9 i 10 sierpnia C. J. nie stawił się do służby i nie powiadomił o tym swojego przełożonego. Uczynił to dopiero w dniu [...] około godziny 1500 podczas kontroli funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w B. w miejscu zamieszkania skarżącego. W oświadczeniu z 18 września 2006r. skarżący podniósł, iż w dniu [...] w godzinach południowych syn telefonował na Posterunek w S., aby powiadomić o chorobie ojca lecz nikt nie odpowiadał. W skardze natomiast C. J. podniósł, iż w dniu [...] córka powiadomiła telefonicznie G. L. o przyczynie niestawiennictwa ojca. Okoliczności te nie znalazły potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Zeznania G. L. wskazują, iż w dniu [...] pracował on od godz.1400 do godz.2200 i nikt nie telefonował w sprawie nieobecności skarżącego. Tego dnia żaden funkcjonariusz Posterunku w S. nie wiedział dlaczego C. J. nie przyszedł na służbę. O tym, że skarżący w dniu [...] nie informował o niemożności stawienia się na służbę świadczy fakt, iż w czasie kontroli Posterunku w S. przez funkcjonariuszy KPP w B. w dniu [...] nikt na Posterunku nie wiedział co się dzieje ze skarżącym zaś G. L. telefonował do C. J. na telefon stacjonarny i komórkowy lecz nikt nie odbierał telefonu. W związku z tym policjanci z KPP w B. tego samego dnia udali się do miejsca zamieszkania skarżącego. Nie ulega wątpliwości, iż kontrola w miejscu zamieszkania C. J. nie byłaby konieczna gdyby było wiadomo jaka jest przyczyna niestawiennictwa skarżącego do służby. Wersja skarżącego o rzekomym telefonicznym poinformowaniu przez syna i córkę o niemożności stawienia się na służbę nie znalazła nawet częściowego potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Należy zaznaczyć, iż skarżący w dniu [...] miał możliwość poinformowania o niemożności stawienia się na służbę. Jak wynika z zaświadczenia lekarskiego mógł on chodzić w czasie zwolnienia (k.6 akt administracyjnych). Jego stan zdrowia nie był więc na tyle ciężki aby nie mógł on powiadomić telefonicznie, osobiście lub przez członków swojej rodziny, o tym, że nie stawi się na służbę. O fakcie tym mógł powiadomić także drogą pocztową. C. J. jednak tego nie uczynił i organy administracji słusznie uznały, iż swoim zachowaniem naruszył on przepis art.132 ust.3 pkt.3 ustawy z 6 kwietnia 1990r. w związku z § 15 ust.1 rozporządzenia z 2 września 2002r.

Organy administracji trafnie również uznały, iż skarżący dopuścił się trzeciego z zarzuconych mu czynów.

Należy zaznaczyć, iż C. J. jako kierownik Posterunku Policji w S. był odpowiedzialny za prawidłowe funkcjonowanie tej placówki. Nadzorował on pracę poszczególnych komórek organizacyjnych Posterunku oraz wszystkich policjantów pełniących służbę w tej placówce w tym także pracę dzielnicowych i aplikanta. Do jego obowiązków należało między innymi rozpisywanie książki służb. W książce tej planowana jest służba dla dzielnicowych i przydzielane są im poszczególne zadania. Wskutek niestawiennictwa skarżącego do służby i niepoinformowania o przyczynach nieobecności, książka służb w okresie od [...] do [...] nie była rozpisana. Była ona zamknięta w pokoju skarżącego. W związku z tym dzielnicowi nie mieli przydzielonych zadań w tym okresie. W pokoju skarżącego zamknięty był również dziennik podawczy posterunku policji i nie można było zarejestrować materiałów pobranych z KPP w B. Skoro C. J. był chory i nie mógł stawić się na służbę to jego obowiązkiem było poinformowanie o tym funkcjonariuszy Posterunku i przekazanie swoich obowiązków innemu policjantowi. Skarżący tego nie uczynił. Nie znalazły potwierdzenia jego wyjaśnienia, że na podstawie ustnej rozmowy G. L. był upoważniony do zastępstwa. Świadek G. L. zaprzeczył aby skarżący poinformował go, że ma go zastępować począwszy od dnia [...]. W dniach [...] i [...] sam kilkakrotnie telefonował do skarżącego na telefon stacjonarny i komórkowy, aby dowiedzieć się co się z nim dzieje lecz żaden telefon nie odpowiadał. Nie ulega wątpliwości, iż G. L. nie próbowałby kilkakrotnie skontaktować się ze skarżącym w sytuacji gdyby C. J. poinformował go o niemożności stawienia się na służbę i przekazał mu swoje obowiązki służbowe. Powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, iż skarżący nie tylko nie poinformował nikogo o przyczynach swojego niestawiennictwa na służbę począwszy od [...] lecz także nie przekazał żadnemu funkcjonariuszowi swoich obowiązków służbowych. Wskutek tego nie została rozpisana książka służb od [...] do [...] ani nie można było w tym okresie zarejestrować dokumentów wpływających do Posterunku. Organy administracji trafnie przyjęły, iż C. J. swoim zachowaniem naruszył przepis art.132 ust.3 pkt.3 ustawy z 6 kwietnia 1990r. oraz punku IV podpunkt 5 zakresu czynności.

Reasumując sąd uznał, iż skarga C. J. nie jest zasadna. Faktem jest, iż organy administracji nie wyjaśniły dokładnie czy skarżący miał rzeczywiście nadpracowane cztery dni w czerwcu i lipcu. Przyjmując jednak nawet wersję skarżącego, iż miał on nadpracowane 4-y dni, to ich odbiór był samowolny. C. J. nie uzyskał bowiem zgody przełożonego na odbiór tych dni w okresie od 1 do 4 sierpnia co stanowiło naruszenie art.132 ust.2 i 3 pkt.3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. oraz § 2 ust.1 w związku z § 1 pkt.7 i § 3 ust.1 pkt.12 rozporządzenia z 2 września 2002r. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało także, iż skarżący dopuścił się pozostałych dwóch zarzuconych mu czynów. Mimo, że organy administracji nie wyjaśniły dokładnie stanu faktycznego dotyczącego pierwszego czynu to orzeczona kara nagany jest współmierna do popełnionych przez skarżącego przewinień dyscyplinarnych i jego stopnia zawinienia. Należy zaznaczyć, iż C. J. popełnił aż trzy przewinienia dyscyplinarne zaś nagana jest najłagodniejszą z kar dyscyplinarnych przewidzianych w art.134 ustawy z 6 kwietnia 1990r. W przekonaniu sądu wymierzenie jednej kary nagany za popełnienie przez skarżącego trzech przewinień dyscyplinarnych w ostateczności odpowiada prawu. Mimo, że stan faktyczny dotyczący pierwszego czynu nie został dokładnie wyjaśniony to uchybienie to, w ocenie sądu, nie miało istotnego wpływu na treść rozstrzygnięcia. Badając legalność zaskarżonego orzeczenia sąd nie stwierdził naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego bądź procesowego w stopniu uzasadniającym jego uchylenie. Mając to na uwadze, na podstawie art.151 ustawy z 30 sierpnia 2002r., sąd oddalił skargę C. J.

Niezasadny jest zarzut skarżącego, iż pozbawiony został możliwości uczestniczenia w postępowaniu gdyż był chory i nie ustanowiono mu pełnomocnika.

Zgodnie z treścią art.135f ust.9 ustawy z 6 kwietnia 1990r. nieusprawiedliwiona nieobecność obwinionego w służbie, zwolnienie obwinionego od zajęć służbowych z powodu choroby oraz nieusprawiedliwione niestawiennictwo na wezwanie rzecznika dyscyplinarnego nie wstrzymuje biegu postępowania dyscyplinarnego a czynności, w których jest przewidziany udział obwinionego, nie przeprowadza się albo przeprowadza się w miejscu jego pobytu.

W myśl zaś art.135f ust.10 wymienionej ustawy udział w czynnościach dowodowych oraz zapoznanie z aktami postępowania dyscyplinarnego obwinionego zwolnionego od zajęć służbowych z powodu choroby wymaga zgody lekarza, który orzekł czasową niezdolność obwinionego do służby. W przypadku braku możliwości nawiązania kontaktu z lekarzem lub zmiany lekarza zgody takiej może udzielić lekarz, który obecnie leczy obwinionego, a w dalszej kolejności lekarz o takiej samej specjalności.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego skarżący przez cały okres postępowania dyscyplinarnego przebywał na zwolnieniu lekarskim. Z zaświadczenia lekarskiego z dnia 21 września 2006r. wynika natomiast, iż nie stwierdza się przeciwwskazań psychiatrycznych do uczestniczenia C. J. w postępowaniu dyscyplinarnym (k.61 akt administracyjnych), Wskazuje to, iż stan zdrowia skarżącego nie uniemożliwiał mu uczestniczenia w toczącym się postępowaniu. C. J. był dwukrotnie wzywany na przesłuchanie w dniach 22 września i 22 października 2006r.(k.80 i 93 – doręczenie wezwań) lecz się nie stawił u rzecznika dyscyplinarnego. Był również pouczony, iż w razie niemożności stawienia się, uzgodnił nowy termin przesłuchania lecz skarżący nie zaproponował żadnej daty przesłuchania (k.88 akt administracyjnych). C. J. był również powiadomiony o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym lecz z prawa tego nie skorzystał (k.103 – dowód doręczenia zawiadomienia). Dodać należy, iż w dniu 5 października rzecznik dyscyplinarny udał się do miejsca zamieszkania skarżącego lecz w mieszkaniu nikogo nie zastał (k.82 akt administracyjnych). Powyższe okoliczności wskazują, iż C. J. nie wykazywał żadnego zainteresowania uczestniczeniem w toczącym się postępowaniu choć jego stan zdrowia pozwalał ma na takie uczestnictwo. Podnoszony obecnie zarzut, iż nie miał możliwości uczestniczenia w postępowaniu nie jest zatem zasadny.

Niezasadny jest również zarzut skarżącego, iż nie umożliwiono mu ustanowienia pełnomocnika i przedstawienia dowodów jako linii obrony. Zaznaczyć należy, iż w dniu 22 września 2006r. C. J. doręczono postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego (k.80 akt administracyjnych). Postanowienie to zawiera pouczenie o wszystkich prawach przysługujących obwinionemu w tym prawie do ustanowienia obrońcy i zgłaszania wniosków dowodowych. Skarżący nie ustanowił jednak sobie obrońcy i, poza jednym oświadczeniem, nie składał wniosków dowodowych. Niezrozumiały jest zatem obecnie zarzut, że uniemożliwiono mu ustanowienie pełnomocnika i przedstawienie dowodów jako linii obrony.

Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącego złożonego na rozprawie w dniu 12 czerwca 2008r. o zwrócenie się do Komendanta Powiatowego Policji w B. o nadesłanie oryginałów grafiku służby za okres od [...] do [...] r. Należy zaznaczyć, iż w aktach administracyjnych znajduje się kserokopia tego grafiku (k.18 akt administracyjnych). Treść grafiku nie jest okolicznością sporną, a w szczególności niesporny jest fakt, iż grafik nie został zatwierdzony przez Komendanta Powiatowego Policji w B. W związku z czym sąd nie uwzględnił wniosku skarżącego o zażądanie oryginału tego dokumentu.

K.O.