Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Zbigniew Czarnik /spr./ Sędziowie WSA Robert Sawuła NSA Maria Zarębska-Kobak Protokolant sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólno-Administracyjnym na rozprawie w dniu 14 września 2006 r. sprawy ze skargi M. i J. M. na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na przebudowę budynku -skargę oddala-

II SA/Rz 799/05

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z dnia [...] lipca 2005 r., [...] Wojewoda uchylił decyzję Starosty Powiatu z dnia [...] lutego 2005 r., [...] zatwierdzającą projekt budowlany

i udzielającą pozwolenia na przebudowę dla M. i J. M. wydzielonej części budynku oraz jego rozbudowę o schody zewnętrzne i przypory na działce nr ewid. 2248 /Obr. [...]/ w J. Równocześnie Wojewoda orzekł o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia dla inwestycji wcześniej opisanej. W podstawie prawnej swojego rozstrzygnięcia wskazał art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 98 z 2000 r., Poz. 1071 ze zm./ dalej: k.p.a.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że uchylenie i odmowne orzekanie o pozwoleniu na budowę dla inwestorów M. i J. M. wynika stąd, że podmioty te nie spełniły prawem określonych wymogów dla uzyskania pozwolenia. W szczególności nie przedstawili prawa do dysponowania nieruchomością objętą pozwoleniem w zakresie szerszym niż wynikało to

z postanowienia wstępnego sądu cywilnego, który określił zakres korzystania przez inwestorów jako współwłaścicieli z nieruchomości wspólnej. Pomimo określenia obszaru pozostającego w dyspozycji inwestorów projekt techniczny przewidywanych robót budowlanych i rozbudowy wykroczył poza wskazane przez sąd cywilny granice, a to musiało skutkować wezwaniem inwestorów do wykazania uprawnień do części nieruchomości wychodzącej poza rozstrzygnięcie sądu. Ponieważ w wyznaczonym terminie inwestorzy nie wykazali prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane

w zakresie przekraczającym ustalenia wynikające z rozstrzygnięciem sądu cywilnego, to tym samym brak było podstaw do udzielenia pozwolenia na budowę, gdyż nie spełniony został art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /Dz.U. nr 207 z 2003 r., poz. 2016/.

Z decyzją Wojewody nie zgodzili się M. i J. M. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie zarzucili decyzji naruszenie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 32 ust. 4 prawa budowlanego przez bezzasadne przyjęcie, że nie zostało wykazane przez inwestorów prawo do dysponowania gruntem na cele budowlane. Nadto zarzucono decyzji naruszenie art. 6, art. 7, art. 77 i art. 145 § 1 pkt 1, 2, 5 i § 2 oraz art. 147 i 235 k.p.a. wobec braku wszechstronnego rozpatrzenia sprawy. Dodatkowo skarżący wnieśli o przeprowadzenie szeregu dowodów z dokumentów i innych akt.

Na tej podstawie zażądali uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi II instancji do ponownego rozpatrzenia względnie o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia i wznowienie postępowania.

Wojewoda odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu własnej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./ dalej: p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działań administracji i stosują prawem przewidziane środki. Zakres sprawowanej przez sądy kontroli zgodnie z treścią art. 134 § 1 p.p.s.a. nie jest zależny od wskazanych przez stronę podstaw prawnych, zarzutów czy wniosków. Sady rozpoznają skargi w granicach danej sprawy.

Dokonując merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji z punktu widzenia zasad i zakresu kontroli sprawowanej przez Sąd stwierdzić należy, że decyzja Wojewody nie narusza prawa, z tego też względu skarga M. i J. M. nie mogła być uwzględniona.

Sąd nie podziela zarzutu skargi wskazującego na naruszenie art. 32 ust. 4 prawa budowlanego. Treść przepisu jest jednoznaczna i wskazuje, że pozwolenie na budowę może być udzielone po spełnieniu określonych prawem warunków. Do nich należy wykazanie się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W sprawie rozpoznawanej przez Sąd nie ulega wątpliwości, że inwestorzy dysponują działką nr 2248 poł. W J. w ramach współwłasności. Istnienie takiego tytułu do nieruchomości zmusza do uzyskania zgody wszystkich współwłaścicieli na prowadzenie robót budowlanych polegających na budowie lub przebudowie przedmiotu (budynku) objętego tym prawem.

W sprawie ze skargi M. i J. M. zgody takiej nie wyrazili współwłaściciele B. i W. W. W miejsce ich zgody inwestorzy (skarżący) uzyskali postanowienie wstępne sądu cywilnego (30.04.2001 r.[...]) w którym zostały dla nich określone granice korzystania z wspólnej nieruchomości. Konsekwencją tego jest wyznaczenie możliwego zakresu robót objętych postępowaniem w sprawie udzielenia pozwolenia na przebudowę i rozbudowę, gdyż postanowienie sądu cywilnego wyznaczyło zakres korzystania przez inwestorów z nieruchomości wspólnej. Zatem projekt techniczny i zakres robót nim wyznaczony powinien mieścić się w granicach wyznaczonych przez postanowienie Sądu.

W sprawie rozpoznawanej przez Sąd zakres robót wskazanych

w projekcie budowlanym wykracza poza linie tymczasowego (wstępnego) podziału. To oznacza, że inwestorzy powinni uzyskać zgodę na wyjście zadania inwestycyjnego poza granice naniesione kolorem zielonym na projekcie technicznym, gdyż w tej części nieruchomości skarżący nie mieli tytułu prawnego do dysponowania nieruchomością i jej zabudowywania. Dlatego słusznie organ wzywał inwestorów o przedłożenie oświadczenia

o dysponowaniu nieruchomością, działka nr ewid. 2248 w częściach wykraczających poza granice wynikające z postanowienia sądu cywilnego

z 2001 r.

Nie przedłożenie przez skarżących takich oświadczeń skutkować musiało przyjęciem że nie posiadają ani tytułu do dysponowania nieruchomością na cel budowlany, a to musiało skutkować odmową udzielenia pozwolenia

i zatwierdzenia projektu budowlanego. Takie są konsekwencje przepisów prawa, dlatego Sąd nie może zgodzić się ze stanowiskiem skargi, z którego wynika, że skarżący mieli prawo do dysponowania gruntem dla celów budowlanych oraz, że złożyli wymagane, art. 32 ust. 4 prawa budowlanego oświadczenia. Generalizując można nawet przyjąć, że ich stwierdzenie jest

w części zasadne, bo mieli prawo do dysponowania w granicach określonych rozstrzygnięciem sądu cywilnego. Jednak uściślając trzeba zauważyć, że ich uprawnienie było węższe niż zasięg robót objętych projektem budowlanym.

Z tego więc powodu przy przedstawionym projekcie budowlanym i bez dodatkowej zgody współwłaścicieli nie mogli uzyskać pozwolenia na budowę.

Stwierdzenie tego faktu prowadzi do wniosku, że Wojewoda uchylając decyzję Starosty Powiatu i odmawiając pozwolenia na budowę nie naruszył prawa materialnego. A contrario trzeba przyjąć, że Starosta udzielając pozwolenia takiego naruszenia dopuścił się. Skutkiem wydania takiej decyzji przez organ I instancji i odwołania od niej było reformatoryjne orzekanie Wojewody. W zaistniałej sytuacji, wobec udzielenia pozwolenia na rozbudowę poza granicami wynikającymi z wstępnego postanowienia sądu cywilnego

z 2001 r., a więc wydania decyzji wadliwej należało orzekać kasacyjnie uchylając decyzję organu I instancji i rozstrzygać sprawę co do istoty. Pogląd Sądu znajduje wsparcie w judykaturze (: wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2003 r., II SA/Kr 1484/99 niepubl., także wyrok NSA z dnia 9 listopada 2005 r., II OSK 179/2005 ONSA i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie 2006/3, poz. 88/. Dodać należy, że istotą postępowania odwoławczego w toku instancyjnym jest orzekanie reformatoryjne. Zatem trudno czynić Wojewodzie zarzut, że orzekał merytorycznie i tym naruszył art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Sąd zauważa, że takie orzekanie w sprawie przed nim zawisłej powinno mieć miejsce znacznie wcześniej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i treść art. 151 p.p.s.a. Sąd orzekł jak na wstępie. Zgłaszane w skardze wnioski o przeprowadzenie dowodów nie mogły wnosić do sprawy żadnych nowych okoliczności, gdyż są powtórzeniem zalegających w aktach sprawy dokumentów.

22.09.06mk