Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Sędzia WSA Włodzimierz Kubik, Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Jankowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 września 2008r. sprawy ze skargi B. O. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta C. z dnia [...]r. nr [...], 2. orzeka, że zaskarżona nie podlega wykonaniu w całości, 3. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. na rzecz skarżącej kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Prezydent Miasta C. decyzją z dnia [...] r. nakazał B. O. rozbiórkę samowolnie wykonanej dobudówki o wymiarach [...] m x [...] m dobudowanej do południowej ściany budynku gospodarczo-garażowego, usytuowanej w zachodniej granicy posesji przy ul. [...] w C. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewody C. z dnia [...] r.

W następstwie skargi B. O. decyzja organu II instancji została uchylona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 9 października 2000 r., sygn. akt II SA/Ka 2412/98. W uzasadnieniu wyroku Sąd zakwestionował sposób przeprowadzenia przez organy orzekające postępowania dowodowego i dokonaną ocenę dowodów. Sąd wskazał, że mapa z dnia [...] r. oraz inwentaryzacja budynku mieszkalnego i gospodarczego, stanowiące załącznik do decyzji Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r., którą udzielono W. O. (matce B. O.) pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalnego i gospodarczego, stanowią dokumenty, o jakich mowa w art. 76 § 1 k.p.a.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia [...] r., rozpoznając ponownie odwołanie B. O. na skutek powyższego wyroku, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Na skutek skargi B. O. powyższa decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta C. zostały uchylone wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 26 maja 2003 r., sygn. akt II SA/Ka 1636/01. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż organy orzekające naruszyły art. 7 i 77 § 1 k.p.a., zaniechały bowiem ustalenia daty zakończenia budowy dobudówki, ustalając jedynie, że została ona wykonana po [...] r., co mogło mieć istotne znaczenie z uwagi na obowiązującą wówczas treść art. 49 Prawa budowlanego. Sąd stwierdził również, że ciężar przeprowadzenia dowodu przeciwko treści dokumentów w postaci mapy sytuacyjno-wysokościowej i szkicu polowego z [...] r. spoczywa na skarżącej B. O., która takiego dowodu nie przeprowadziła. Nakazał także rozpoznać wniosek dowodowy skarżącej o przeprowadzenie oględzin nieruchomości z udziałem T. W. – autora inwentaryzacji powykonawczej budynku mieszkalnego i gospodarczego.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w C., w wyniku powyższego wyroku, decyzją z dnia [...] r. na podstawie art. 104 k.p.a. oraz art. 48 ust. 1 i art. 52 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.), nakazał B. O. rozbiórkę przedmiotowej dobudówki. W uzasadnieniu decyzji organ uznał, że bezprzedmiotowe stały się wytyczne Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Katowicach zawarte w wyroku z dnia 26 maja 2003 r., a to wobec zmiany Prawa budowlanego, dokonanej ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 80, poz. 718). Organ stwierdził również, że nie było możliwe przeprowadzenie oględzin z udziałem autora projektu wykonawczego, gdyż zmarł on w [...] r. Organ wskazał, że legalizacja objętej postępowaniem dobudówki do budynku gospodarczo-garażowego podlega rygorom z art. 48 ust. 2 i art. 49 Prawa budowlanego uwzględniającego jego zmianę z 2003 r. Organ uznał, że w niniejszej sprawie legalizacja w odniesieniu do spornej dobudówki nie jest możliwa, ponieważ dla terenu, gdzie dobudówka się znajduje, nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, zaś dla budowy tej nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz nie ma możliwości doprowadzenia tego obiektu do stanu zgodnego z prawem, tj. z treścią § 12 ust. 4 pkt 2 przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), w sytuacji gdy sporna dobudówka została wybudowana w granicy nieruchomości, niezabudowanej od strony działki sąsiedniej. W tej zaś sytuacji organ orzekł o nakazie rozbiórki na podstawie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła B. O. zarzucając, iż została ona wydana z naruszeniem art. 7, 8, 9, 10, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a. oraz art. 7 § 1 ustawy zmieniającej z dnia 27 marca 2003 r. Skarżąca nie została bowiem poinformowana o toczącym się ponownie postępowaniu przed organem I instancji, w którym nie zapewniono jej też czynnego udziału. Nie poinformowano jej także o śmierci autora inwentaryzacji powykonawczej, którego organ miał przesłuchać w charakterze świadka. Zdaniem skarżącej organ błędnie przyjął, w świetle treści art. 7 § 1 ustawy zmieniającej z dnia 27 marca 2003 r., że w sprawie nie ma zastosowania treść art. 49 Prawa budowlanego w brzmieniu tego przepisu sprzed nowelizacji. Skarżąca podniosła, że wbrew wcześniejszym wytycznym Sądu organ nie ustalił daty zakończenia budowy przybudówki, błędnie też ocenił jej usytuowanie na podstawie przepisów rozporządzenia w sprawie warunków technicznych obowiązujących w dacie orzekania, a nie w dacie realizacji inwestycji.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K., rozpatrując odwołanie, decyzją z dnia [...] r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia, odnosząc się do zarzutów odwołania i powołując się na treść art. 7 ust. 1 ustawy zmieniającej, organ II instancji stwierdził, że do samowoli budowlanej objętej niniejszym postępowaniem zastosowanie mają przepisy Prawa budowlanego według ich brzmienia obowiązującego od dnia 11 lipca 2003 r. Zdaniem organu II instancji nie mogła znaleźć zastosowania w sprawie wcześniejsza treść art. 49 Prawa budowlanego, z tego też względu przestało mieć istotne znaczenie dokładne ustalenie daty zakończenia realizacji dobudówki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt II SA/Gl 17/06, oddalił skargę B. O. na powyższą decyzję. W ocenie Sądu skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, bowiem brak było podstaw do przyjęcia, że zaskarżona decyzja została wydana z mogącym mieć wpływ na wynik sprawy naruszeniem prawa procesowego. Sąd zgodził się wprawdzie ze skarżącą, że w postępowaniu poprzedzającym wydanie zaskarżonej decyzji doszło do naruszenia treści art. 8 i 10 k.p.a., ale naruszenie to dotyczyło postępowania przed organem I instancji, który nie powiadomił skarżącej o zamiarze wydania decyzji bez przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego zwlekając z wydaniem tej decyzji przez ponad 18 miesięcy. Organ I instancji naruszył tym samym treść art. 12 i 35 k.p.a., ale Sąd uznał, że uchybienia te nie mogły mieć jednak istotnego wpływu na wynik postępowania, ponieważ przed wydaniem decyzji z dnia [...] r. organ I instancji nie przeprowadził formalnie żadnego uzupełniającego postępowania dowodowego. Sąd I instancji uznał w konsekwencji, że nie zachodziła też konieczność wypowiedzenia się co do takiego materiału przez skarżącą, skoro nie zawierał on nowych dowodów i treści. Zdaniem Sądu naruszenie treści art. 8 i 10 k.p.a. może mieć wpływ na wynik sprawy jeżeli zostanie wykazane, iż przez naruszenie tych przepisów strona została pozbawiona możliwości obrony swoich praw, co mogłoby mieć wpływ na wynik sprawy. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi, a to z tego względu, iż skarżąca nie wykazała, że chciała przed wydaniem decyzji przez organ I instancji zgłosić wnioski dowodowe, co jej uniemożliwiono. Wniosków takich nie zgłosiła bowiem ani w toku postępowania odwoławczego, ani w skardze do sądu. Sąd nie podzielił zarzutu skarżącej co do naruszenia przez organy obu instancji treści art. 7, 77 § 1 oraz 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Mimo że po ostatnim wyroku w niniejszej sprawie organy nie przeprowadziły nowych dowodów to brak jest, zdaniem Sądu, podstaw do przyjęcia, że sprawa nie została wyjaśniona należycie. Sąd I instancji wskazał, że w związku ze zmianą stanu prawnego, która weszła w życie dnia 11 lipca 2003 r. bezprzedmiotowe stały się wytyczne Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Katowicach, zawarte w wyroku z dnia 26 maja 2003 r. w części dotyczącej ustalenia daty zakończenia budowy objętej postępowaniem dobudówki. Tym samym przestała mieć znaczenie okoliczność kiedy zakończono budowę dobudówki, zaś o tym, że obiekt ten został wybudowany po [...] r., tj. już pod rządami Prawa budowlanego z 1994 r. przesądzono w dwóch poprzednich wydanych w tej sprawie wyrokach. Przyjęto w nich, że znajdująca się w aktach administracyjnych mapa sytuacyjno-wysokościowa z dnia [...] r. oraz inwentaryzacja budynku gospodarczo-garażowego stanowiąca załącznik do decyzji Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r. o pozwoleniu na użytkowanie m.in. tego obiektu stanowią zgodnie z treścią art. 76 § 1 k.p.a. dowód z tego, co zostało w tych dokumentach urzędowo stwierdzone, zaś takimi ocenami prawnymi Sąd I instancji był związany zgodnie z treścią art. 99 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.). Zdaniem Sądu bezpodstawny jest również zarzut wydania zaskarżonej decyzji z wadą o jakiej mowa w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Wbrew stanowisku skarżącej przedmiotowa dobudówka nie stanowiła bowiem przedmiotu postępowania zakończonego decyzją Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r. Sąd uznał zatem, że zasadnie przyjęły organy obu instancji, iż sprawa podlega rozpoznaniu na gruncie art. 48 Prawa budowlanego w brzmieniu tej normy prawnej obowiązującej po wejściu w życie ustawy zmieniającej z dnia 27 marca 2003 r., prawidłowo oceniły też organy orzekające stan faktyczny sprawy z punktu widzenia treści art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego według jego brzmienia w dniu orzekania. Sąd stwierdził, że legalizacja w niniejszej sprawie nie byłaby możliwa z uwagi na usytuowanie tej przybudówki naruszające treść § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, na co słusznie zwróciły uwagę organy obu instancji. Zdaniem Sądu zasadne jest też w tym względzie stanowisko organów orzekających, że decydują przepisy warunków technicznych w ich brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania, a nie w dacie budowy, jak twierdzi skarżąca. Stanowisko organów wynika wprost z treści § 3 i § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 7 kwietnia 2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 109, poz. 1156). W ocenie Sądu I instancji nie ulega wątpliwości, że w sprawie nie zachodzi sytuacja opisana w § 2 tego rozporządzenia.

Od wyroku tego skargę kasacyjną wniosła B. O., domagając się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Uwzględniając skargę, wyrokiem z dnia 7 maja 2008 r. sygn. akt II OSK 504/07 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu I instancji i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania. Sąd II instancji uznał za zasadne zarzuty dotyczące naruszenia przez WSA w Gliwicach przepisu art. 134 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit.b) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa"

Zauważono, że po pierwsze, skarżąca w toku postępowania administracyjnego pismem z dnia [...] r. powiadomiła organ o ustanowieniu nowego pełnomocnika w osobie adw. K. G. w miejsce adwokata Z. W. Informacja ta została jednak zbagatelizowana a decyzja PINB w C. z dnia [...] r. została doręczona poprzedniemu pełnomocnikowi. Natomiast decyzja organu odwoławczego została doręczona bezpośrednio stronie B. O., nie otrzymał zaś jej pełnomocnik adw. K. G. Doręczenie decyzji stronie zamiast ustanowionemu pełnomocnikowi jest nieskuteczne, pominięcie pełnomocnika jest równoznaczne z pominięciem strony i stanowi przesłankę wznowienia postępowania z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a, co uzasadnia uchylenie decyzji administracyjnej.

Po wtóre, Sąd II instancji nie zgodził się z oceną, że uchybienia procedurze administracyjnej, polegające na braku powiadomienia strony przez organ o zamiarze wydania decyzji bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, nie miały znaczenia dla wyniku sprawy, albowiem skarżąca nie zgłosiła nowych wniosków dowodowych. Wskazano, że biegły, którego przesłuchanie zalecono w wyroku sądu, nie został w toku ponownego postępowania przesłuchany, albowiem zmarł. Skarżąca nie została jednak o tym powiadomiona, nie mogła zatem zgłosić innych wniosków dowodowych. Wobec braku zawiadomienia, nie wiedziała w konsekwencji o fakcie ponownego prowadzenia postępowania w sprawie i o zamiarze wydania decyzji z pominięciem postępowania dowodowego. Zwrócono także uwagę, że organ odwoławczy nie ustosunkował się do zarzutów strony dotyczących wadliwości postępowania wyjaśniającego. Nadto, jako organ merytoryczny, organ odwoławczy miał obowiązek nie tylko skontrolować decyzję pierwszoinstancyjną, ale także ponownie rozpoznać sprawę. Wobec śmierci rzeczoznawcy, winien zatem uzyskać stanowisko strony, czy zgłasza ona w zaistniałej sytuacji inny dowód. Przepis art. 10 k.p.a., gwarantujący stronie czynny udział w postępowaniu, zawiera jedną z podstawowych zasad procedury administracyjnej. Jej realizacja nie jest pozostawiona uznaniu organu, zaniechanie w tym zakresie stanowi zatem przesłankę uchylenia decyzji w oparciu o przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit.c) ppsa.

W końcu, Sąd II Instancji wskazał uzupełniająco, że dla rozstrzygnięcia sprawy nadal istotne pozostaje ustalenie daty zakończenia budowy spornej przybudówki, albowiem Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 18 października 2006 r. w sprawie o sygn. P 27/05 orzekł, że:

1) art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 80, poz. 718) w zakresie w jakim wyłącza się stosowanie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2000 r. Nr 106 ze zmianami) w brzmieniu obowiązującym do 10 lipca 2003 r. "do budowy obiektu budowlanego lub jego części, mimo że pięcioletni termin od zakończenia budowy upłynął do 10 lipca 2003 r. – jest niezgodny z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej..."

2) art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane (Dz.U. Nr 93, poz. 888) w zakresie w jakim wyłącza stosowanie art. 49 ust,. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 lipca 2003 r. do budowy obiektu budowlanego lub jego części, mimo że pięcioletni termin od zakończenia budowy upłynął do dnia 10 lipca 2003 r., jest niezgodny z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skutki wynikające z tego orzeczenia będą miały zastosowanie w sprawie, zatem organy obu instancji winny wykonać zalecenia Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 26 maja 2003 r. dotyczące ustalenia daty zakończenia budowy samowoli i przeprowadzić ich ocenę prawną w aspekcie regulacji art.49 § 1 prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym do 10 lipca 2003 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozważył, co następuje:

Przedmiotem kontroli sądu jest po raz kolejny decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., którą utrzymano w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta C. z dnia [...] r., nakazującą B. O. rozbiórkę dobudówki samowolnie dobudowanej do południowej ściany budynku gospodarczo-garażowego na posesji przy ul. [...] w C.

Wyrokiem z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie o sygn. II SA/Ka 1636/01 Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach orzekł o uchyleniu decyzji organów obu instancji wydanych w przedmiocie nakazu rozbiórki przedmiotowej przybudówki i sformułował pod adresem organów szereg zaleceń, w tym dotyczących postępowania dowodowego. Zaleceniami tymi organy były związane. Wobec zmiany stanu prawnego, organy przyjęły, że zalecenia te stały się bezprzedmiotowe w całym zakresie. Tymczasem należy zwrócić uwagę, że również wyrok NSA Ośrodka Zamiejscowego w Katowicach z dnia 9 października 2000 r. w sprawie o sygn. II SA/Ka 2412/98, uchylający decyzje organu I instancji, oceniał uchylony akt jako wydany w wadliwie przeprowadzonym postępowaniu. W szczególności w uzasadnieniu tego wyroku wskazano, że postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone z naruszeniem art. 10 k.p.a., bez zagwarantowania stronie czynnego w nim udziału. W dwóch kolejnych wyrokach sąd administracyjny uchylił zatem rozstrzygnięcia organów ze względu na krytyczną ocenę postępowania wyjaśniającego. W uzasadnieniu wyroku w sprawie II SA/Ka 2412/98 podniesiono, że poczynione w sprawie ustalenia nie zostały poparte materiałami spełniającymi standardy dowodów w rozumieniu k.p.a. a ich zgromadzenie nastąpiło z naruszeniem zasady udziału strony w każdym stadium postępowania. Natomiast w uzasadnieniu wyroku w sprawie II SA/Ka 1636/01 wskazano, że uchylone przez sąd decyzje zostały wydane w postępowaniu, w którym naruszono art. 78 k.p.a. i zalecono, aby pozostawione bez rozpoznania żądanie skarżącej przeprowadzenia dowodu z przesłuchania autora projektu wykonawczego, zostało rozpoznane z uwzględnieniem art. 78 § 1 lub 2 k.p.a. Z zaleceń sądu wynika nadto (s. 6 uzasadnienia), że organy winny przeprowadzić kompleksowe postępowanie wyjaśniające z wykorzystaniem różnych środków dowodowych.

Wyrok został doręczony stronom wraz z uzasadnieniem, zatem skarżąca mogła spodziewać się aktywności organu w zakresie wskazanym przez sąd. Tymczasem przed wydaniem decyzji przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w C. z dnia [...] r. nie doszło do zawiadomienia strony o tym zamiarze w jakikolwiek sposób, zaś sama decyzja nie została skutecznie doręczona, nie przesłano jej bowiem ustanowionemu w sprawie pełnomocnikowi. Nie przeprowadzono także uzupełniającego postępowania wyjaśniającego, co wobec uprzedniej krytycznej oceny przez sąd stanu zebranego materiału, stanowi naruszenie obowiązku wyczerpującego zebrania materiału dowodowego i zapoznania z nim strony przed wydaniem decyzji. Zmiana stanu prawnego, jaka miała miejsce po ostatnim z wyroków sądu administracyjnego nie uzasadniała przyjęcia, że żadne z dotychczasowych zaleceń sądu nie wymaga realizacji. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 maja 2008 r., organy, wobec śmierci rzeczoznawcy, którego przesłuchanie zalecono, winny uzyskać stanowisko strony. Zaniechanie w tym zakresie skutkuje naruszeniem art. 10 k.p.a. a ocena wyrażona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wiąże Sąd orzekający.

Negatywnie należy także ocenić praktykę organów polegającą na zaniechaniu doręczania decyzji ustanowionemu pełnomocnikowi. Sytuacja taka została zakwalifikowana przez sąd II instancji jako spełniająca przesłankę wznowienia postępowania, polegającą na pozbawieniu strony bez jej winy udziału w postępowaniu. Taka interpretacją przepisu art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. wiąże sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, zgodnie z art. 190 prawa przed sądami administracyjnymi i uzasadnia uchylenie wydanych decyzji.

Orzekając w sprawie ponownie organy przeprowadzą postępowanie wyjaśniające z poszanowaniem reguł i zasad postępowania administracyjnego, zapewniając w nim udział stronie, co w sytuacji reprezentowania strony przez pełnomocnika oznacza konieczność informowania go o wszystkich czynnościach procesowych i dopuszczania do nich oraz doręczania wydawanych rozstrzygnięć.

Zakresem postępowania dowodowego należy także objąć kwestię daty wzniesienia przedmiotowej przybudówki. Zgodnie z wiążącymi zaleceniami Naczelnego Sadu Administracyjnego, organy winny wykonać zalecenia zawarte w uzasadnieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Katowicach z dnia 26 maja 2003 r. sygn. akt II SA/Ka 1636/01 dotyczące ustalenia daty zakończenia budowy samowoli i przeprowadzić ich ocenę prawną w aspekcie regulacji art. 49 § 1 prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym do 10 lipca 2003 r. Zastosowanie w sprawie znajdują bowiem skutki powoływanego wyżej orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. P27/05.

Uwzględniając podane argumenty, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1c w związku z art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji. O zwrocie kosztów postępowania w części obejmującej wynagrodzenie i koszty adwokata postanowiono na podstawie art. 205 § 2 powołanej ustawy.