Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Karpińska, Sędziowie Sędzia WSA Gabriela Jyż (spr.), Asesor WSA Krzysztof Targoński, Protokolant Sekr. sąd. Aleksandra Doruch, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2008 r. przy udziale - sprawy ze skargi L.K. – "A" w B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług: 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z [...]r. nr [...], 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, 4. przyznaje pełnomocnikowi strony skarżącej, doradcy podatkowemu J.S. kwotę [...] zł (słownie: [...]złotych) ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem poniesionych i udokumentowanych wydatków.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją z [...] r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania L.K. (F.H.U."A" w B.), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] r. nr [...] określającą za [...] r., kwotę zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w wysokości [...] zł. W podstawie prawnej powołał art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005 r. Dz.U. Nr 8, poz. 65 ze zm.), art. 10 ust. 2, art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a, § 54 ust. 4 pkt 2 i pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania oraz argumentacje prawną. W ramach tych wyjaśnił, iż w złożonej deklaracji VAT-7 za [...] r. L.K. wykazał podatek należny w wysokości [...] zł, podatek naliczony do odliczenia w wysokości [...] zł, oraz kwotę zobowiązania podatkowego podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego w wysokości [...] zł. W trakcie czynności kontrolnych w [...] r. zakwestionowano odliczenie podatku naliczonego w wysokości [...] zł z faktury nr [...] z dnia [...]r., wystawionej przez Wydawnictwo "B" J.C. (B. w związku z usługą – ogłoszenie prasowe "[...] W tym stanie rzeczy [...] Urząd Skarbowy w B. decyzją z dnia [...] r. nr [...] określił za [...] r. kwotę zobowiązania podatkowego w wysokości [...] zł oraz kwotę zaległości w podatku od towarów i usług w wysokości [...] zł wraz z ustawowymi odsetkami. Po rozpoznaniu odwołania decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Izby Skarbowej w K. Ośrodek Zamiejscowy w B. z dnia [...] r. nr [...].

W wyniku ponownie przeprowadzonej kontroli skarbowej na podstawie upoważnienia Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. nr [...] z dnia [...] r. stwierdzono, że w [...] r. Firma Handlowo-Usługowa "A" L.K. zawierała fikcyjne transakcje handlowe z Firmą Handlowo-Usługową "C" W.C. W efekcie zakwestionowano uprawnienie podatnika do odliczenia podatku naliczonego w łącznej kwocie [...] zł. Wobec faktu, iż kontrola Inspektora Urzędu Kontroli Skarbowej wykazała nowe okoliczności faktyczne oraz dowody nie znane organowi, który wydał decyzję ostateczną, a istniejące w dniu wydania tej decyzji, Dyrektor Izby Skarbowej w K. działając na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] wznowił postępowanie w sprawie rozliczenia podatku VAT za [...] r. i decyzją z dnia [...] r. nr [...], doręczoną dnia [...] r., uchylił decyzję ostateczną Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r., utrzymującą w mocy decyzję [...] Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] r. nr [...] określającą za [...] r. kwotę zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w wysokości [...] zł oraz kwotę zaległości w podatku od towarów i usług w wysokości [...] zł oraz określił za [...] r. zobowiązanie podatkowe w wysokości [...] zł. W podstawie prawnej decyzji powołał art. 245 § 1 pkt 1 w zw. z art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005 r. Dz.U. Nr 8, poz. 65 ze zm.), art. 10 ust. 2, art. 19 ust. 1 i 2, ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a, § 54 ust. 4 pkt 2 i pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.).

W odwołaniu pełnomocnik strony zarzucił naruszenie przepisów art. 68 § 2 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa oraz art. 120, art. 121, art. 123, art. 187, art. 188, art. 190, art. 191 ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej nie uznał argumentów odwołania i zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy własną decyzję, podtrzymując dotychczasową argumentację w sprawie. Zaakcentował, że w myśl art. 240 § 1 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Zdaniem organu odwoławczego, ujawnione w wyniku kontroli z dnia [...] r. okoliczności dotyczące transakcji zawieranych przez stronę z firmą "C" W.C. stanowią nowe okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania decyzji tj. [...] r. nie znane organowi podatkowemu, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Następnie zauważył, że z całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że strona w [...] r. zaewidencjonowała w rejestrze zakupów fakturę VAT - nr [...] z dnia [...] r., gdzie wystawca faktury posiada kopię tej faktury VAT, na której widnieją inne wartości niż u strony, co spowodowało naruszenie art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz § 54 ust. 4 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Ponadto w wyniku przeprowadzonej kontroli skarbowej na podstawie upoważnienia z dnia [...] r. stwierdzono, ze strona ujęła w ewidencji zakupu oraz odliczyła w deklaracji VAT-7 za [...] r. podatek naliczony wynikający z następujących faktur wystawionych przez firmę "C" W.C. dotyczących sprzedaży złomu:

- faktura VAT nr [...] z dnia [...] r.,

- faktura VAT nr [...] z dnia [...] r.,

- faktura VAT nr [...] z dnia [...] r,

- faktura VAT nr [...] z dnia [...] r.,

- fakturę VAT nr [...] z dnia [...] r.,

- fakturę VAT nr [...] z dnia [...] r.,

- fakturę VAT nr [...] z dnia [...] r.,

- fakture VAT nr [...] z dnia [...] r.

W dalszej części uzasadnienia przedstawił okoliczności faktyczne potwierdzające brak czynności nabycia towarów udokumentowanych spornymi fakturami wystawionymi przez W.C. - Firma Handlowo-Usługowa "C" w B. Wskazał przy tym, iż zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego powinien być rozpatrywany w świetle regulacji art. 70 Ordynacji podatkowej, bowiem zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług powstaje z mocy prawa, a zatem okres przedawnienia wynosi 5 lat. Dalej podniósł, iż w sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia, ponieważ w dniu [...] r. zostały wydane decyzje nr [...] zabezpieczająca zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące: [...]r. (doręczona w dniu [...] r.), a w dniu [...] r. dokonano zajęcia ruchomości. Z czynności tej sporządzono protokół przy współuczestnictwie podatnika, który potwierdził otrzymanie tego dokumentu. Nadto w dniu [...]r. wystawiono tytuły wykonawcze. Wyraził przy tym pogląd, iż stosownie do art. 33a § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej decyzja o zabezpieczeniu wygasła w dniu [...]r. tj. z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego pierwszej instancji wydanej po wznowieniu postępowania, a zajęcie zabezpieczające przekształciło się w zajęcie egzekucyjne, bowiem tytuł wykonawczy został wystawiony przed upływem 14 dni od dnia wygaśnięcia decyzji.

W skardze z dnia [...]r. skarżący – L.K. wniósł o uchylenie decyzji i zasądzenie kosztów postępowania sądowego, zarzucając:

- naruszenie przepisów art. 68, 120, 121 § 1, 123 § 1, 181, art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Argumentował przy tym, że organ podatkowy niewłaściwie ustalił stan faktyczny sprawy, albowiem firma "C" dokonywała sprzedaży złomu na rzecz strony skarżącej, co potwierdzają kopie faktur dokumentujące sprzedaż złomu, ewidencja sprzedaży oraz składane deklaracje VAT-7. Zaakcentował, że organ podatkowy nie zebrał i w sposób wyczerpujący nie rozpatrzył całego materiału dowodowego, albowiem ustalenie, że firma "C" nie prowadziła działalności gospodarczej w zakresie handlu złomem podjął na podstawie 4-ch rozmów czy też kontroli w firmach prowadzących działalność gospodarczą pod adresem [...] (wskazanym jako miejsce prowadzenia działalności firmy "C"). Zdaniem skarżącego niezasadne jest wyciąganie wniosków dotyczących autentyczności prowadzenia działalności gospodarczej firmy "C" pod tym adresem na postawie wskazanych kontroli, gdyż bardziej wiarygodne jest sprawdzenie adresu firmy "C" w dokumentacji [...] Urzędu Skarbowego w B. Następnie skarżący stwierdził, że brak pracowników i środków transportu nie może przesądzać o tym, iż firma "C" nie prowadziła działalności gospodarczej. W dalszej części skargi pełnomocnik strony skarżącej zaakcentował, iż organy podatkowe nie przeprowadziły wyczerpującego postępowania dowodowego, posługując się jedynie zeznaniami złożonymi przez W.C., właściciela firmy "C" w charakterze podejrzanego w trakcie postępowania karnego. Nie dysponowały jego zeznaniami, złożonymi w trakcie postępowania podatkowego, gdyż słuchany w trakcie postępowania odwoławczego w charakterze świadka W.C. odmówił składania zeznań. Strona skarżąca wskazała też, że nie miała możliwości brania czynnego udziału w postępowaniu i składania wniosków dowodowych, albowiem nie miała dostępu do pełnych zeznań, a wynika to stąd, że akta zawierały jedynie protokoły z częściowo zamazaną treścią. Skarżący powołał się też na zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego za [...]r.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi. W uzasadnieniu podkreślił, że strona w skardze podniosła te same zarzuty, co w postępowaniu odwoławczym. Podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wskazując iż na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie stwierdzono czynności nabycia złomu opisanych w spornych fakturach. Świadczą o tym następujące fakty. W trakcie kontroli właściciel firmy "C" W.C. zeznał, że nie dysponuje dokumentami księgowymi firmy, ponieważ zostały one zabezpieczone przez funkcjonariuszy Komendy Miejskiej Policji. W dokumentacji księgowej firmy "C" brakuje rejestrów zakupu VAT, faktur VAT dotyczących zakupu złomu. Posiadana dokumentacja obejmowała wyłącznie dokumenty dotyczące sprzedaży tj. faktury sprzedaży, rejestry sprzedaży oraz deklaracje VAT-7. Z kolei [...]r. słuchany w charakterze podejrzanego W.C. zeznał, że swoją firmę założył za namową skarżącego. L. bądź I.K. przedstawiali mu zestawienia zakupu, jakich miała dokonywać firma "C". Po otrzymaniu zestawień, wypisywał faktury zakupu. Wskazał też, że często otrzymywał faktury już opieczętowane pieczątkami firm, które rzekomo sprzedawały mu złom, po czym stemplował je pieczątkami swojej firmy. Kupował też czyste blankiety faktur i wypisywał je według przygotowanego zestawienia, a następnie oddawał L. bądź I.K. Zeznał, że prowadząc firmę "C" wystawiał fikcyjne faktury sprzedaży złomu firmie skarżącego. Za te faktury wpływały pieniądze na konto jego firmy, jeździł do banku, wypłacał pieniądze z konta firmy "C" a następnie przekazywał je L.K. Nie dokonywał płatności za zakupiony złom, nie prowadził osobiście księgowości, nie sporządzał także deklaracji. W dniach [...]r. przeprowadzono kontrole sprawdzające w firmach prowadzących działalność gospodarczą na terenie posesji [...] w B. Przedstawiciele tych firm oświadczyli, że nie zawierali żadnych transakcji z firmą "C", nie znali takiej firmy, ani jej właściciela W.C. Główna Księgowa Spółdzielni "D" będącej administratorem posesji wynajmującego oświadczyła, że Spółdzielnia nie wynajmowała firmie "C" pomieszczeń, nie refakturowała również opłat za energię elektryczną, wodę i telefon. Nazwisko właściciela firmy "C" jest znane ze względu na przychodzącą korespondencję listy polecone, które pracownik Urzędu Poczty bezskutecznie usiłował doręczyć adresatowi W.C. Organ odwoławczy zgodził się ze stwierdzeniem skarżącego, że brak pracowników i środków transportu nie może przesądzać o braku prowadzenia działalności gospodarczej, jednak okoliczności te w powiązaniu z innymi faktami i zeznaniami W.C. przesądzają o braku prowadzenia działalności przez firmę "C". Za niezasadny uznał zarzut, iż nie przeprowadzono postępowania dowodowego w sposób wyczerpujący, posługując się jedynie dowodami z postępowania karnego i zeznaniami złożonymi przez W.C. w charakterze podejrzanego. Wskazał, że w trakcie prowadzonego postępowania odwoławczego W.C. był słuchany w charakterze świadka w obecności pełnomocnika skarżącego i zeznał, że podtrzymuje złożone wcześniej zeznania, w Prokuraturze Rejonowej w B. Organ odwoławczy podniósł też, że strona w każdym stadium postępowania miała możliwość weryfikacji akt poprzez wypowiedzenie się, co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów oraz zgłoszenia żądań w tym przedmiocie. Nie zgodził się z twierdzeniem skarżącego, iż pełnomocnik nie miał dostępu do pełnych zeznań, bowiem akta zawierają protokoły z częściowo zamazaną treścią, gdyż takie akta stanowiły również dla organów podstawę wydania decyzji. Wyjaśnił, że organy podatkowe nie kwestionowały, że skarżący był w posiadaniu towaru, który następnie odprzedał do Walcowni Metali "E", lecz stwierdziły, iż faktycznym dostawcą spornego towaru nie był W.C. Dyrektor Izby Skarbowej za niezasadny uznał zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego za [...] r., podnosząc, iż decyzja o zabezpieczeniu wygasła w dniu [...] r., a zajęcie zabezpieczające przekształciło się w zajęcie egzekucyjne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, zważył co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Sąd administracyjny zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje zatem sprawę rozstrzygniętą w zaskarżoną decyzją ostateczną z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa. Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm. – zwany dalej ppsa) uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji bądź postanowienia w całości lub w części następuje wtedy gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stosownie do treści art. 134 § 1 ppsa sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

W rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania,

które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Przystępując do oceny zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia w pierwszej kolejności rozpatrzyć należy zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług za [...] r., bowiem skuteczność tego zarzutu ma decydujące znaczenie w kwestii oceny legalności zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Wygaśnięcie zobowiązania podatkowego na skutek przedawnienia oznacza, że pomimo niezaspokojenia wierzyciela stosunek zobowiązaniowy przestaje istnieć z mocy prawa. Tak więc zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług za [...]r., którego termin płatności przypadał w [...]r. uległo przedawnieniu z dniem [...]r. z mocy prawa.

Oceny tej nie mogą zmienić okoliczności powoływane przez Dyrektora Izby Skarbowej związane z faktem wydania w dniu [...]r. decyzji nr [...] zabezpieczających zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług, w tym za [...] r. przed wydaniem decyzji określającej wysokość zobowiązania (doręczonej w dniu [...] r.) oraz dokonaniem w dniu [...]r. zajęcia ruchomości.

Przede wszystkim należy uwzględnić fakt, iż decyzja wymiarowa Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]r. nr [...], wydana – po wznowieniu postępowania – w przedmiocie podatku od towarów i usług za [...]r. i uchylająca poprzednią decyzję z dnia [...]r. i określająca prawidłową kwotę zobowiązania podatkowego w wysokości [...]zł została doręczona w dniu [...]r., co wynika z pocztowego potwierdzenia odbioru. Nie ulega zatem wątpliwości, iż doręczenie decyzji wymiarowej nastąpiło po upływie terminu przedawnienie zobowiązania. Tym samym w sprawie nie może mieć zastosowania art. 33a § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, który stanowi, iż decyzja o zabezpieczeniu wygasa z dniem doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania, bowiem sporne zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług za [...] r. wygasło z mocy prawa w dniu [...]r., a to oznacza, iż również w tym dniu wygasła decyzja o zabezpieczeniu.

Nie można zatem zaaprobować poglądu Dyrektora Izby Skarbowej, iż w sprawie nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia, bowiem argumentacja sprowadza się do wykazania, iż okoliczności faktyczne jakie nastąpiły po dniu [...] r. spowodowały przerwanie biegu terminu przedawnienia, który upływał w dniu [...] r. Rozumowanie to jest pozbawione logiki, bowiem przekształcenie się zajęcia zabezpieczającego w zajęcie egzekucyjne, które nastąpiło po upływie terminu przedawnienia jest nieskuteczne i tym samym nie może przerwać biegu terminu przedawnienia. Dodać trzeba, iż zajęcie zabezpieczające polega wyłącznie na zabezpieczeniu majątku podatnika w celu późniejszego wykonania zobowiązania podatkowego wynikającego z decyzji wymiarowej i dopóki nie zostanie wydana decyzja określająca zobowiązanie podatkowe, to nie mogą być realizowane czynności egzekucyjne zmierzające do wykonania nieokreślonego zobowiązania podatkowego.

Analogiczny pogląd co do braku skutków na bieg terminu przedawnienia warunkowego przekształcenia zajęcia zabezpieczającego w zajęcie egzekucyjne wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 8 marca 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 1753/04 (LEX nr 164475).

W tym stanie faktycznym i prawnym uzasadniony jest pogląd, iż zaskarżona decyzja rozstrzygała o wysokości zobowiązania podatkowego, które wcześniej wygasło z mocy prawa. Okoliczność ta czyni zarzut skargi w przedmiocie wydania decyzji po upływie terminu przedawnienia zobowiązania zasadnym. Tak więc decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Wskazać też należy na treść art. 245 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym organ podatkowy po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 243 § 2 wydaje decyzję, w której:

1) uchyla w całości lub w części decyzję dotychczasową, jeżeli stwierdzi istnienie przesłanek określonych w art. 240 § 1, i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy lub umarza postępowanie w sprawie.

Przepis ten wylicza rodzaje decyzji, którymi kończy się postępowanie wznowione na podstawie postanowienia wymienionego w art. 243 § 2, a więc postanowienia o wznowieniu postępowania.

Odnosząc treść tego przepisu do stanu faktycznego sprawy wskazać należy, że decyzją z dnia [...]r. Dyrektor Izby Skarbowej w K. działając w trybie wznowieniowym na mocy art. 245 § 1 pkt 1 w zw. z art. 240 § 1 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa uchylił decyzję Izby Skarbowej w K. z dnia [...]r., utrzymującą w mocy decyzję [...] Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...]r. nr [...] określającą za [...]r. kwotę zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w wysokości [...] zł oraz kwotę zaległości w podatku od towarów i usług w wysokości [...] zł oraz określił za [...]r. zobowiązanie podatkowe w wysokości [...] zł. Wobec takiej treści decyzji w obrocie prawnym istnieją dwie decyzje określające kwotę zobowiązania podatkowego za [...] r.: decyzja pierwszoinstancyjna Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...]r. określająca kwotę zobowiązania podatkowego w wysokości [...] zł oraz decyzja pierwszoinstancyjna Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...]r. określająca kwotę zobowiązania podatkowego w wysokości [...] zł. Każda z tych decyzji nadaje się egzekucji. Błąd ten nie został też naprawiony zaskarżoną decyzją wydaną w trybie odwoławczym przez Dyrektora Izy Skarbowej w K. z dnia [...] r.

Sąd uznał natomiast za bezzasadne zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów postępowania, a to art. 120, art. 121 § 1, art. 123 § 1, art. 181 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zdaniem Sądu, podzielić należy stanowisko organów podatkowych, iż przedstawione okoliczności faktyczne, jak również zebrane dowody w sprawie wskazują, iż czynności dokumentowane sporną fakturą nie zostały wykonane, a rzeczywistym celem transakcji było zwiększenie kwoty podatku naliczonego, a tym samym zmniejszenie zobowiązania podatkowego.

Nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut strony skarżącej o braku możliwości czynnego udziału w postępowaniu i składaniu wniosków dowodowych, z uwagi na brak dostępu do pełnych zeznań, bowiem akta zawierały jedynie protokoły z częściowo zamazaną treścią, gdyż jak słusznie wskazał organ podatkowy takimi samymi protokołami dysponował organ podatkowy.

Uwzględniając zatem całokształt okoliczności sprawy Sąd – działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – skargę uwzględnił i zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...]r. oraz poprzedzającą ją decyzję tegoż organu z dnia [...]r. uchylił, orzekając zarazem, że decyzja nie może być wykonana do czasu uprawomocnienia wyroku. Sąd, w oparciu o art. 200 tejże ustawy zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej zwrot kwoty [...] zł ([...] złotych) – tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego O wynagrodzeniu pełnomocnika – doradcy podatkowego urzędu - orzeczono na podstawie art. 250 powołanej ustawy oraz § 2 ust. 1 pkt e) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2003 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 212, poz.2075).