Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wiśniewska Sędziowie NSA Joanna Banasiewicz Anna Łukaszewska-Macioch (spr.) Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Rz 1154/06 w sprawie ze skargi W. S. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nieruchomości oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Rz 1154/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi W. S. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] nr [...] odmawiającą zwrotu nieruchomości, oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujący stan sprawy i ocenę prawną:

Powołaną decyzją z [...] Wojewoda P., po rozpatrzeniu odwołania W. S., B. M. i M. K., utrzymał w mocy decyzję Starosty R. z [...] nr [...] orzekającą o odmowie zwrotu nieruchomości położonych w obrębie [...] R. – [...], oznaczonej jako działki: nr [...] o powierzchni [...] ha i nr [...] o powierzchni [...] ha, stanowiącej własność Gminy Miasta R. Jak ustalono w postępowaniu administracyjnym, W. S., M. K. i B. M., będący spadkobiercami W. S., złożyli wniosek o zwrot działek nr [...] i nr [...] o łącznej powierzchni [...] a, które na podstawie umowy notarialnej z dnia [...] rep. A. [...] Skarb Państwa nabył od W. S. w związku z budową skrzyżowania ulicy [...] z obwodnicą południową w R.. Prezydent Miasta R. decyzją z [...] nr [...] orzekł o umorzeniu, na wniosek pełnomocnika wnioskodawców, postępowania w sprawie zwrotu działek nr [...], nr [...] i nr [...] powstałych z części dawnej działki nr [...] oraz odmówił zwrotu pozostałej części nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] o powierzchni [...] m2 i nr [...] o powierzchni[...] m2 powstałych z części dawnej działki nr [...] obręb [...] R. – [...], stanowiących własność Gminy Miasta R.oraz stanowiących własność Skarbu Państwa działek: nr [...] o powierzchni [...] m2 i nr [...] o powierzchni [...] m2 powstałych z części dawnej działki nr [...] obręb [...] R.– [...], oraz działki nr [...] o powierzchni [...] a, obręb R. – [...].

Po rozpoznaniu odwołania wnioskodawców, Wojewoda P. decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji wyjaśniając, że część nieruchomości nabytej od W. S. została wykorzystana zgodnie z celem nabycia tj. realizacją skrzyżowania ul. [...] z obwodnicą południową w R., natomiast co do pozostałej części wskazał, że co prawda nie była ona objęta planem realizacyjnym budowy obwodnicy, jednak o odmowie zwrotu przesądził fakt, iż jej nabycie przez Skarb Państwa nastąpiło na żądanie właściciela.

Na skutek skargi wnioskodawców wniesionej na decyzję Wojewody P. z dnia [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2004 r. sygn. akt SA/Rz 1300/01 uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta R. w części dotyczącej umorzenia postępowania i odmowy zwrotu nieruchomości oznaczonych jako działki nr [...] i nr [...] stanowiące własność Gminy Miasta R. i oddalił skargę w pozostałym zakresie. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że w postępowaniu o zwrot wywłaszczonych nieruchomości Prezydent Miasta R. podlegał wyłączeniu w odniesieniu do nieruchomości będących własnością Gminy Miasta R., natomiast do uwzględnienia skargi w pozostałym zakresie Sąd nie znalazł podstaw. Wniesioną przez W. S. skargę kasacyjną od powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wyrokiem z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. akt OSK 923/04. W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że istota sprawy sprowadza się do zagadnienia, czy rzeczywiście przedmiotowe nieruchomości w całości były niezbędne na potrzeby inwestycji drogowej, czy też zostały nabyte w całości dlatego, że tak chciała właścicielka nieruchomości. Dosłowne brzmienie umowy sprzedaży nieruchomości, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, bez wątpienia pozwala ustalić, że celem Skarbu Państwa było uzyskanie terenu pod inwestycję drogową. Jednak zamiar stron staje się jednak dopiero jasny w świetle decyzji zatwierdzającej plan realizacyjny oraz pism W. S. (męża W. S.), z których wynika, że cała nieruchomość nie była niezbędna dla realizacji celu wywłaszczenia oraz że została nabyta w całości w rezultacie osiągniętego z właścicielem porozumienia. Jest inną rzeczą, czy W. S. był umocowany do prowadzenia negocjacji w imieniu swojej żony, lecz w każdym razie umowę sprzedaży zawarła W. S., która tym samym potwierdziła wcześniejsze negocjacje prowadzone przez męża.

W takim stanie sprawy Starosta R. wyznaczony do załatwienia przedmiotowej sprawy przez Wojewodę P. (po wyłączeniu Prezydenta Miasta R. z postępowania postanowieniem Wojewody z dnia [...] ), decyzją z dnia [...] nr [...] odmówił wnioskodawcom zwrotu żądanych nieruchomości aktualnie oznaczonych jako działki ewidencyjne nr [...] i [...] obręb [...] R. - [...] stanowiących własność Gminy Miasta R.

Wojewoda P. nie uwzględnił odwołania wniesionego przez W. S., M. K. i B. M. i decyzją z [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że w akcie notarialnym z dnia [...] (powinno być: [...])[...] r. dotyczącym nabycia przez Skarb Państwa od W. S. działek nr [...] i nr [...] powołano decyzję o lokalizacji szczegółowej wydaną przez Wydział Budownictwa Urbanistyki i Architektury Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w R. z dnia [...] nr [...] stwierdzającą, że działki te są niezbędne Skarbowi Państwa w związku z budową skrzyżowania ulicy K. z obwodnicą południową w R. Jak jednak wynika z załącznika graficznego do decyzji zatwierdzającej aneks planu realizacyjnego tej inwestycji, nieruchomości nabyte od W. S. tylko w niewielkiej części były niezbędne dla realizacji inwestycji. W odniesieniu do działek nr [...] i nr [...] powstałych z części dawnej działki nr [...], obecnie oznaczonych odpowiednio numerami [...] i [...], które nie były objęte lokalizacją wymienionej inwestycji nie można mówić, że cel wywłaszczenia nie został zrealizowany, skoro działki te nie były objęte planem realizacyjnym budowy obwodnicy. Wojewoda P. podkreślił, że nieruchomość nieobjęta lokalizacją inwestycji została nabyta przez Skarb Państwa umową z dnia [...] na żądanie W. S. męża W. S.. Powyższe żądanie wyraźnie wynika z pisma z dnia [...]. kierowanego do Prezydium Rady Narodowej w R. oraz z pisma z dnia [...] kierowanego do Prezydenta Miasta R.. Z tej przyczyny Wojewoda P. stwierdził, że brak jest podstaw do zwrotu nieruchomości objętych wnioskiem.

W skardze na decyzję Wojewody P. W. S., B. M. i M. K. zarzucili naruszenie art. 136 ust. 4 w związku z art. 136 ust. 3 oraz art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46 poz. 543) przez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu, że dla ustalenia zasadności żądania zwrotu nieruchomości można przyjmować inny cel zawarcia umowy sprzedaży, niż określony w umowie zawartej w trybie art. 113 ust. 3, mimo że z art. 136 ust. 3 i art. 137 ust.1 tej ustawy jednoznacznie wynika, że żądanie jest już zasadne, jeżeli nieruchomość stosownie do przepisu art. 137 stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Z kolei naruszenie art. 136 ust. 4, zdaniem skarżących, polega na jego błędnej wykładni, w wyniku której organ przyjął, że część nieruchomości nabytej zgodnie z umową zawartą w trybie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64) podlega zwrotowi tylko wówczas, kiedy spełnione są warunki zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (nabytej w trybie art. 6 ww. ustawy). Skarżący zarzucili również naruszenie art. 7 kpa przez ustalenie, wbrew treści aktu notarialnego, że umowa sprzedaży nieruchomości z dnia [...] w części, w jakiej obejmowała nabycie przez Skarb Państwa działki nr [...] oraz działki nr [...] nie miała za podstawę niezbędności tych działek dla realizacji planowanej inwestycji, pomimo że taka podstawa nabycia jednoznacznie wynika z treści § 2 i § 3 aktu notarialnego. Skarżący podnieśli ponadto zarzut naruszenia art. 80 kpa poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, w wyniku czego organ uznał za wykazane okoliczności pozostające w jawnej sprzeczności z dowodami zgromadzonymi w sprawie. Zdaniem skarżącego, w przedmiotowej sprawie doszło również do naruszenia art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. poprzez jego niezastosowanie i w efekcie nieuzasadnione przyjęcie, że umowa w tym trybie mogła być zawarta w sytuacji, gdy osoba wywłaszczona nie składała wniosku o przejęcie działek. O ile taki wniosek jest, to pochodzi od osoby trzeciej i jest dla niniejszej sprawy pozbawiony znaczenia prawnego. Skarżący podnieśli ponadto, iż z naruszeniem art. 76 kpa, tj. wbrew treści aktu notarialnego z dnia [...], organy przyjęły, że umowa sprzedaży nieruchomości została zawarta na żądanie tj. w trybie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, a nie w trybie art. 6 tej ustawy, co jednoznacznie wynika z § 2 i 3 aktu notarialnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Rz 1154/06 oddalił skargę. Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd wskazał na związanie oceną prawną wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. akt OSK 923/04. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie podkreślił, że w wyroku tym przesądzone zostało, iż porozumienie, o jakim mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, objęło również sytuację określoną w art. 5 ust. 3 tej ustawy, bez potrzeby odrębnego wskazywania tego przepisu w akcie notarialnym. Powtórzono za wyrokiem NSA, że brzmienie umowy sprzedaży nieruchomości pozwala ustalić, iż celem Skarbu Państwa było uzyskanie terenu pod inwestycję drogową, natomiast zamiar stron co do zakresu potrzeb związanych z tym celem wynika z decyzji zatwierdzającej plan realizacyjny oraz pism W. S. Dowody te świadczą o tym, że cała nieruchomość nie była niezbędna dla realizacji celu wywłaszczenia, została zaś nabyta w całości w rezultacie osiągniętego porozumienia. Co prawda negocjacje prowadził mąż właścicielki W. S., nie będący właścicielem tych działek, jednak skoro W. S. umowę sprzedaży zawarła, to tym samym potwierdziła ona wcześniejsze rokowania. Z tego powodu za chybione uznał Sąd twierdzenie stron oraz oparty na nim zarzut, że nieruchomości objęte aktem notarialnym z [...] roku były niezbędne w całości na potrzeby inwestycji drogowej i dlatego zostały wykupione. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, że nieruchomości nabyte od W. S. tylko w niewielkiej części były niezbędne do realizacji inwestycji, która została zrealizowana, a wnioskodawcy w tym zakresie zrezygnowali ze zwrotu. Pozostałe części nieruchomości, o których zwrot ubiegają się spadkobiercy W. S., obecnie oznaczone jako działki nr [...] i nr [...], nie były niezbędne dla budowy skrzyżowania, a nabyte zostały przez Skarb Państwa w trybie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. Powołując się na orzecznictwo sądowe oraz poglądy doktryny w przedmiocie zwrotu nieruchomości nabytych w drodze umowy Sąd wskazał, że zwrot nieruchomości nabytych w trybie art. 113 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami (odpowiednik art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. ) wchodzi w rachubę wówczas, gdy zwrotowi podlega część nieruchomości, która została wywłaszczona. Skoro w rozpatrywanym przypadku nie występują przesłanki zwrotu części nieruchomości, która była niezbędna Skarbowi Państwa do budowy skrzyżowania (i skarżący zrezygnowali ze zwrotu tej części), to żądanie zwrotu na podstawie art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyłącznie części nieruchomości zbytej w trybie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. nie jest możliwe. Wobec powyższego zarzuty skargi Sąd I instancji uznał za nieuzasadnione.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Rz 1154/06 W. S., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi w skardze kasacyjnej zarzucono:

1) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 136 ust. 4 w związku z art. 136 ust. 3 oraz art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, polegającą na przyjęciu, że dla ustalenia zasadności żądania zwrotu nieruchomości można przyjmować inny cel zawarcia umowy sprzedaży, niż określony w umowie zawartej w trybie art. 113 ust. 3, mimo, że jak jednoznacznie wynika z art. 136 ust. 3 (oraz art. 137 ust. 1) powołanej ustawy, żądanie jest już zasadne, jeżeli nieruchomość stosownie do przepisu art. 137 stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu;

2) naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości i w efekcie nieuzasadnione przyjęcie, że umowa w tym trybie mogła być zawarta, w sytuacji gdy osoba wywłaszczona nie składała wniosku o przejęcie części działek;

3) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 136 ust. 4 w związku z art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, polegającą na przyjęciu, że część nieruchomości nabytej zgodnie z umową zawartą w trybie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, na żądanie osoby nie będącej jej właścicielem, podlega zwrotowi na podstawie art. 136 ust. 4 w związku z art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami tylko wówczas, gdy spełnione są warunki do zwrotu wywłaszczonej części nieruchomości;

4) naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami polegające na niezastosowaniu dyspozycji tego przepisu, mimo wystąpienia przesłanek określonych w art. 137 tej ustawy;

5) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez zaakceptowanie naruszenia przez Wojewodę P. art. 76 § 1 kpa polegające na przyjęciu, wbrew treści aktu notarialnego z [...] roku, że umowa sprzedaży nieruchomości została zawarta na żądanie, tj. w trybie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości a nie w trybie art. 6 tej ustawy, co jednoznacznie wynika z § 2 i 3 aktu notarialnego;

6) naruszenie przepisów postępowania przez zaakceptowanie dokonanego przez Wojewodę P. naruszenia art. 7 oraz art. 77 kpa polegającego na niepodjęciu wszystkich kroków niezbędnych dla wyjaśnienia stanu faktycznego oraz orzekanie na podstawie niekompletnych dokumentów sprawy.

Wskazując na powyższe skarżący W. S. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd I instancji przyjmując, iż wywłaszczenie odbyło się na wniosek właściciela nieruchomości, nie zwrócił uwagi na uchybienie organu administracji polegające na niezbadaniu, w jakim charakterze W. S. brał udział w prowadzonym postępowaniu oraz nie dociekał, jaka była w tej sprawie wola właścicielki nieruchomości W. S. Faktu działania przez W. S. z upoważnienia właścicielki nie można bowiem wywodzić z czynności podpisania przez nią aktu notarialnego. Z treści tego dokumentu wynika, że przeniesienia własności całości nieruchomości dokonano na podstawie art. 6 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, jak podniesiono w skardze kasacyjnej, koniecznym było zweryfikowanie domniemanych rokowań prowadzonych przez organ z W. S. choćby poprzez przesłuchanie wnioskodawcy na tę okoliczność. Taki dowód nie został jednak przeprowadzony, zatem trudno przyjąć, że nabycie nieruchomości przez Skarb Państwa dokonywane było na wniosek właścicielki. Następnie skarga kasacyjna wywodzi, że z art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że zwrot nieruchomości następuje, jeżeli stosownie do przepisu art. 137 nieruchomość stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Cel zaś wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości został wyraźnie określony w umowie sprzedaży zawartej w trybie art. 6 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Celem wywłaszczenia wskazanym w umowie sprzedaży nieruchomości z dnia [...] była niezbędność działek nr [...] oraz [...] dla Skarbu Państwa w związku z budową skrzyżowania ulic [...] i obwodnicą południową w R. W żadnym jednak miejscu umowy nie zawarto zapisu, że tylko część tych działek jest niezbędna na wskazany cel, czy też że część działek jest nabywana na inny cel, jak również nie odnotowano, że nabycie następuje w trybie art. 5 ust. 3 ustawy z 12 marca 1958 r. Gdyby właścicielka wniosek o nabycie całej nieruchomości złożyła, to w akcie notarialnym znalazłaby się zupełnie inna podstawa sprzedaży. Akt notarialny jest dokumentem publicznym i do czasu jego zmiany, uchylenia lub stwierdzenia nieważności przez uprawniony organ korzysta z domniemania ważności (wyrok NSA z dnia 2.12.1997 r. III SA 758/96). Prawidłowa wykładnia w sposób jednoznaczny powinna doprowadzić do orzeczenia o zwrocie nieruchomości, skoro cel nabycia nie został zrealizowany na działkach, o zwrot których ubiega się skarżący. Ustawodawca po to wprowadził do ustawy zapis, że dla potrzeb orzeczenia o zwrocie można przyjmować wyłącznie cel określony w decyzji (tu umowie), a nie cel wywłaszczenia, by uniknąć karkołomnych postępowań administracyjnych i sądowych. Ustalenia organu administracji, które zaakceptował Sąd I instancji przyjmując, że cel nabycia wynika z decyzji zatwierdzającej aneks do planu realizacyjnego stoją w sprzeczności z prawem i faktami. Ustalenia prawne i faktyczne poczynione przez organy administracji doprowadziły do wydania decyzji o odmowie zwrotu nieruchomości, mimo jednoznacznego wystąpienia przesłanek zwrotu określonych w art. 136 ust. 3 i art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zdaniem skarżącego, skarga kasacyjna jest więc konieczna i oczywiście uzasadniona.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu może wziąć pod rozwagę jedynie nieważność postępowania sądowego z przyczyn określonych w art. 183 § 2 P.p.s.a

Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznawał sprawę w granicach zarzutów podniesionych w skardze.

W skardze kasacyjnej powołano obie podstawy kasacyjne określone w art. 174 P.p.s.a", tj. naruszenie prawa materialnego art. 136 ust. 3 i ust. 4 oraz art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości poprzez jego niezastosowanie, jak również "naruszenie przepisów postępowania poprzez zaakceptowanie dokonanego przez Wojewodę P. naruszenia przepisów art. 76 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego (...)", a także naruszenie przepisów postępowania w analogiczny sposób w odniesieniu do art. 7 i art. 77 tego kodeksu (pkt 5 i 6 petitum skargi kasacyjnej). W takiej sytuacji w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania; dopiero bowiem po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku nie został skutecznie podważony, można przejść do skontrolowania prawidłowości wykładni i zastosowania przepisów prawa materialnego.

Zarzuty odnoszące się do naruszenia procedury objęte pkt 5 i 6 skargi kasacyjnej, zostały wadliwie skonstruowane; autor skargi kasacyjnej nie wskazał, naruszenia których przepisów postępowania dopuścił się - jego zdaniem - Sąd I instancji przez zaakceptowanie dokonanego przez Wojewodę P. naruszenia przepisów art. 7, art. 76 § 1 i art. 77 Kodeksu postępowania administracyjnego. Ze względu na związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej, brak wskazania w skardze kasacyjnej przepisu postępowania sądowego, jaki - w ocenie skarżącego - został naruszony w procesie sądowej kontroli decyzji administracyjnej powoduje, że w tym zakresie skarga kasacyjna jest nieskuteczna; tylko bowiem wskazanie naruszenia przepisów P.p.s.a. jako podstawy skargi kasacyjnej mieści się w dyspozycji art. 174 pkt 2 tej ustawy.

Wobec braku prawnie skutecznego zarzutu naruszenia przepisów postępowania Naczelny Sąd Administracyjny był związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę wydania zaskarżonego wyroku.

Przechodząc do rozpoznania zarzutów odnoszących się do naruszenia prawa materialnego należy przede wszystkim stwierdzić, że stanowią one powtórzenie zarzutów będących podstawą skargi kasacyjnej złożonej przez W. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 21 kwietnia 2004 r. sygn. akt SA/Rz 1300/01, rozpoznanej przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. akt I OSK 923/0, w którym Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną W. S., dokonał wiążącej wykładni art. 6 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, a także art. 136 w związku z art. 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wypada przypomnieć, że w ocenie NSA, porozumienie, o jakim mowa w art. 6 ust. 1, dotyczy również sytuacji określonej w art. 5 ust. 3, bez potrzeby odrębnego wskazywania tego przepisu w akcie wywłaszczeniowym. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, dosłowne brzmienie umowy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości niewątpliwie pozwala ustalić, że celem Skarbu Państwa było pozyskanie terenu pod inwestycję drogową, jednak - jak stanowi art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego - w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W świetle pism W. S. wnoszonych w czasie poprzedzającym zawarcie umowy sprzedaży nieruchomości oraz decyzji zatwierdzającej plan realizacyjny jest jasne, że cała nieruchomość nie była niezbędna dla realizacji celu wywłaszczenia i została nabyta w całości w rezultacie osiągniętego porozumienia z właścicielem. Jest inną rzeczą, czy W. S. był umocowany do prowadzenia negocjacji w imieniu swojej żony W. S., jednak w każdym razie umowę sprzedaży zawarła już właścicielka W. S., która tym samym potwierdziła jego wcześniejsze czynności.

Analiza treści zarzutów ujętych w punktach 1 – 4 skargi kasacyjnej wniesionej od zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Rz 1154/06 nie pozostawia wątpliwości, że są to te same zarzuty, które stanowiły podstawę skargi kasacyjnej wniesionej przez W. S. od wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie o sygn. akt SA/Rz 1300/01, rozpoznanej przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. akt I OSK 923/0, a ich uzasadnienie sprowadza się do polemiki z dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny wykładnią prawa ustaloną w tym wyroku.

Tak skonstruowane zarzuty skargi kasacyjnej są w tych okolicznościach niedopuszczalne. Zgodnie bowiem z art. 190 § 2 P.p.s.a. nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią prawa ustaloną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Stoi temu na przeszkodzie związanie wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny, o czym stanowi art. 190 § 1 P.p.s.a.

Wobec tego, że zarzuty skargi kasacyjnej wniesionej od zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy, są tożsame z zarzutami rozpoznanymi uprzednio przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 15 czerwca 2005 r., nie można było uznać, że skarga kasacyjna posiada usprawiedliwione podstawy.

Mając na względzie powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.