Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Gorzan Sędziowie NSA Stanisław Małek(spr.) As.sąd.WSA Katarzyna Nikodem Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi R. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia (...) Nr (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od czerwca do września oraz za listopad i grudzień 2002 r. oddala skargę /-/ K.Nikodem /-/ G.Gorzan /-/ S.Małek

ISA/Po749/08

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. postanowieniem z dnia [...]r. wszczął wobec przedsiębiorstwa handlowo - usługowego R.L. postępowanie kontrolne obejmujące rozliczenie podatku od towarów i usług za rok 2002 i 2003. Przedmiotem działalności przedsiębiorstwa był między innymi, w oparciu o stosowną koncesje obrót paliwami płynnymi.

W toku kontroli zakwestionowano kilkadziesiąt faktur zakupu paliw, na podstawie których podatnik zaliczył poszczególny wydatek do kosztów uzyskania przychodów oraz dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej decyzją z dnia [...]r. na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z 8 stycznia 1993r. / Dz.U. Nr 11 poz. 50 z zm./: art. 2, art. 5, art. 9 art. 19 ust. 1 i ust. 2, art. 25 ust. 1 pkt. 3 oraz art. 32, ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004r. / Dz.U. Nr 54 poz. 535 z zm./: art. 109 ust. 4 i 6 oraz przepisu § 50 ust. 4 pkt. 1 a rozporządzenia Ministra Finansów z 22 grudnia 1999r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym / Dz.U. Nr 109 poz. 1245 z zm./ określił podatnikowi zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2002r.:

czerwiec [...]zł

lipiec [...]zł

sierpień [...]zł

wrzesień [...]zł

listopad [...]zł

grudzień [...]zł

Nadto ustalono dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów usług.

Podatnik dokonał zakupu paliwa od:

a) C.S. /Przedsiębiorstwo "A"/,

b) R.K. / Przedsiębiorstwo "B" /

c) R. G. / Przedsiębiorstwo "C". /

Ustalono, że przedsiębiorstwo C. S. jest podmiotem nie istniejącym, gdyż:

a) wymieniony nie przebywa pod wskazanymi adresami miejsca zamieszkania,

b) w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w K. brak jest zgłoszenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, brak również zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usługi brak zawiadomienia o zaprowadzeniu jakichkolwiek urządzeń księgowych

c) nie składał deklaracji PIT-5 i VAT-7

Zgodnie z przepisami art. 2 art. 5, art. 9 oraz art.19 i art. 32 ustawy podatkowej C. S. jako wystawca faktur nie był podatnikiem a dodatkowo w świetle przepisu § 50 ust. 4 pkt. 1 a powołanego rozporządzenia faktury wystawione przez podmiot nie istniejący nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego.

Przedsiębiorstwa prowadzone przez R.K. i R.G. były podmiotami nie uprawnionymi do wystawiania faktur.

Na podstawie informacji udzielonej przez:

a) Pierwszy Urząd Skarbowy w C. z [...]r.

b) Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z [...]r. ,

c) Prokuratury Okręgowej w C. z [...]r.,

d) pisemnych oświadczeń R.K. z złożonych w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w C. [...]r., ustalono, iż nie jest znane aktualne miejsce pobytu. Wymieniony był zgłoszony od [...] do [...]r. jako podatnik podatku od towarów i usług i od [...] do [...]r. składał deklaracje VAT-7. Nie posiada jednak żadnej dokumentacji działalności gospodarczej / faktur zakupu i sprzedaży, rejestru sprzedaży i zakupu, księgi przychodów i rozchodów/. Oświadczył, iż nie wie od kogo kupowano paliwo w działalności przedsiębiorstwa "B", komu je sprzedawano, nie brał bowiem udziału w zawieranych transakcjach, nie wie też komu sprzedano samochody cysterny, które miał posiadać w prowadzonej działalności. Sprzedażą zajmował się bowiem znajomy, który znał odbiorców zainteresowanych kupnem paliwa. Stwierdzono, iż R.K. był jedyną osobą uprawnioną do podejmowania wszelkich czynności gospodarczych. Nie wskazał bowiem pełnomocnika do prowadzenia działalności i nie zatrudniał żadnych pracowników.

Powyższe okoliczności wskazują, iż R.K. w rzeczywistości nie prowadził działalności gospodarczej. Nie był więc przedsiębiorcą i podatnikiem uprawnionym w świetle powołanych przepisów do wystawiania faktur lub faktur korygujących.

Wystawcą faktury / art. 32 i art. 5 ustawy o VAT/ może być jedynie podatnik, który zobowiązany jest wystawić fakturę stwierdzającą dane m. in. dotyczące podatnika i nabywcy. Podatnikiem z kolei jest osoba fizyczna jeżeli wykonuje czynności, o których mowa w art. 2 we własnym imieniu i na własny rachunek. Zgodnie z powołanym rozporządzeniem faktury wystawione przez podmiot nie uprawniony do ich wystawiana a nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego.

R. G. / przedsiębiorstwo "C" / był zarejestrowany jako podatnik VAT, jednak jego działalność gospodarcza miała również pozorny charakter. Przesłuchany [...]r. w Prokuraturze Okręgowej w C. zeznał, iż w przedsiębiorstwie "C" był jedynie "figurantem". Działalnością gospodarczą zajmowała się bowiem inna osoba /S./ a jego działania ograniczały się jedynie do podpisywania na polecenie S. faktur i dokonania przelewu. Za tą "działalność" otrzymywał miesięczne wynagrodzenie.

Ustalono, że R.G. był jedyną osobą uprawnioną do podejmowania wszelkich czynności gospodarczych. Nie wskazał bowiem pełnomocnika ani też nie zatrudniał pracowników.

Urząd Kontroli Skarbowej stwierdził, iż wymieniony w rzeczywistości nie prowadził działalności gospodarczej. Nie był więc przedsiębiorcą i podatnikiem a w konsekwencji nie był uprawniony do wystawiania faktur, zgodnie z powołanymi przepisami prawa podatkowego.

Dodatkowe zobowiązanie podatkowe ustalono na podstawie przepisu art. 109 ust. 4 i 6 ustawy o VAT z 11 marca 2004r.

Odwołanie wniósł R.L., domagając się uchylenia decyzji.

Wskazał odwołujący, iż poza C.S. pozostali dwaj kontrahenci byli zarejestrowani jako podatnicy podatku od towarów i usługi tym samym więc, byli uprawnieni do wystawiania faktur VAT.

Podatnik podkreśla, iż nie zgadza się z ustaleniem, iż R.K. i R.G. nie prowadzili działalności gospodarczej. Niezależnie bowiem od sposobu w jaki ta działalność była zorganizowana /przez kogo była finansowana/ fakt sprzedaży i wystawienia faktur jest bezsporny. W świetle zebranego materiału wymienieni kontrahenci "zarejestrowały i prowadziły działalność we własnym imieniu i na własny rachunek".

Wnoszący odwołanie podkreślił, iż organ podatkowy bezpodstawnie odmówił przesłuchania świadka R.G. Jest to bowiem osoba, która może posiadać wiedze co do charakteru i sposobu prowadzenia a działalności przez kontrahentów.

Dyrektor Izby Skarbowej zaskarżoną decyzją uchylił decyzje organu pierwszej instancji w części ustalającej zobowiązanie dodatkowe a w pozostałym zakresie utrzymał ją w mocy.

Organ odwoławczy podzielił argumentacje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej co do określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług.

Wskazał, iż na podstawie § 50 ust. 4 pkt 1 a powołanego rozporządzenia faktury VAT wystawione przez C.S. za [...]r. -nie mogą stanowić podstawy obniżenia podatku należnego podatnika. Wymieniony nie dokonał bowiem zgłoszenia rejestracyjnego w urzędzie skarbowym. Nie był więc uprawiony do wysławiania faktur VAT. Prowadzący pozostałe dwie firmy byli wprawdzie zarejestrowani jako podatnicy VAT, ale ich działalność gospodarcza miała pozorny charakter. Potwierdził to przesłuchany charakterze świadka R.G., wskazując, iż nie składał żadnych deklaracji podatkowych i nie wpłacał do urzędu skarbowego żadnych należności. R.G nie uczestniczył w kierowaniu firmą i w podejmowania decyzji dotyczących zawartych transakcji. Tymi sprawami zajmowała się inna osoba. Nie działał więc jak przedsiębiorca .gdyż ten status posiada zgodnie z art. 2 ustawy o działalności gospodarczej z 19 listopada 1999r., jedynie osoba, która działalność gospodarczą podejmuje i wykonuje we własnym imieniu i; na własny rachunek.

Przesłuchanie R.K. nie było możliwe z uwagi na nieznane miejsce jego pobytu. W tej sytuacji ustalenia stanu faktycznego oparto na jego oświadczeniach złożonych w organie podatkowym. Wynika z nich, i ż nie posiada jakiejkolwiek dokumentacji firmy, nie wie od kogo nabywano towar i komu był sprzedawany, nie brał udziału w zawieranych transakcjach.'

Wskazał organ odwoławczy, iż na podstawie § 48 ust. 4 pkt. 1 a powołanego rozporządzenia faktury wystawione przez R.G. i R.K. nie stanowiły podstawy do obniżenia podatku naliczonego za lipiec, sierpień, wrzesień, listopad i grudzień.

Zwrócono uwagę, iż przedmiotowe faktury w sposób nierzetelny określają przedmiot operacji gospodarczych. Na fakturach wymienia się bowiem olej napędowy, gdy tymczasem zebrane dowodowy wskazują iż było to paliwo powstałe w wyniku mieszania komponentów / pismo Prokuratury Okręgowej w C. z. [...]r. i zeznania świadka C. G./.Podatnik przesłuchany [...]r. podał, iż przedmiotem zakupu był olej napędowy pochodzący z Rafinerii w T. Tymczasem Rafineria ta w piśmie z [...]r. stwierdziła, iż nie dokonywała żadnych transakcji z podmiotami, które figurują na zakwestionowanych fakturach.

Podkreślił organ odwoławczy, iż zebrany materiał dowodowy wskazuje iż podatnik nie wykazał się należytą starannością w prowadzonej działalności.

W złożonych zeznaniach podał mianowicie, iż płatności za towar dokonywał często "na kole", nie znając osób, którym przekazywał znaczne przecież kwoty pieniężne. Nie potrafił zidentyfikować przelewów bankowych, nie interesował się źródłem pochodzenia paliwa i jego jakością, nie znał swoich kontrahentów i to w sytuacji gdy cena nabywanego towaru była znacznie korzystniejsza od ceny rynkowej.

W świetle powyższych okoliczności na podstawie przepisu art. 25 ust. 1 pkt. 3 ustawy o VAT z 1993r. zakwestionowane zostało prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego z przedmiotowych faktur.

W zakresie dodatkowego zobowiązania podatkowego organ odwoławczy powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 29 kwietnia 1998r. /sygn. akt K 17/97/ oraz uchwałę NSA z 16 października i 2006r. / sygn. akt I FPS 2 /06/, uznając iż w świetle tych orzeczeń brak było podstaw do ustalenia tego zobowiązania. Odnosząc się do zarzutu odmowy przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka R.Go. wskazano, iż wymieniona była zatrudniona w 2003r. w Firmie "A" w C. Firma ta była wprawdzie kontrahentem podatnika w 2003r. ale wystawione faktury nie były kwestionowane. Organ odwoławczy uznał, iż zeznania tej osoby nie mogłyby mieć znaczenia dla niniejszej sprawy, tym bardziej, iż ustalenie sposobu dokonania zapłaty jednej z wielu transakcji nie było kwestią zasadniczą.

Zdaniem organu odwoławczego przeprowadzone postępowanie było zgodne z regułami ordynacji podatkowej ,a zwłaszcza z przepisami art. 122 i art. 191.

R.L. wniósł skargę, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji w części w której utrzymano w mocy decyzje organu pierwszej instancji .

Skarżący zarzuca iż decyzja ta wydana została z "rażącym naruszeniem prawa nie zawierającej uzasadnienia tak prawnego jak i faktycznego."

Bezpodstawnie bowiem przyjęto, iż wskazani kontrahenci nie prowadzili działalności gospodarczej. Nie jest wystarczającym dowodem zeznanie osoby przesłuchiwanej, że w rzeczywistości nie prowadziła takiej działalności. Przeczą temu fakty dokonywania sprzedaży udokumentowanych fakturami.

Wprawdzie niektóre obowiązki formalne "nie zostały przez nich dopełnione ale nie ma to znaczenia wobec faktu dostawy towaru i jego zapłaty".

Skarżący kwestionuje "zastąpienie dowodu z zeznań świadka oświadczeniem złożonym w urzędzie skarbowym" / R.K./. Uważa również, iż nieuzasadniona była odmowa przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka R.Go. Osoba ta kontrolowała rozliczenia nie tylko Firmy "A" ale również innych przedsiębiorstw , mimo że nie była w nich zatrudniona.

Zwraca skarżący uwagę, iż organ podatkowy nie dostrzegł przepisu art. 16 ustawy o VAT skoro kontrahenci to osoby , które "ewidentnie były pośrednikami".

Podkreśla skarżący , iż dopełnił wszystkich obowiązków wymaganych przepisami iż tego względu nie może ponosić odpowiedzialności za zaniedbania osób, które sprzedawały towar zwłaszcza, że poza C.S. pozostali byli zarejestrowani jako podatnicy VAT.

Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Uznał, iż podniesione zarzuty nie są zasadne. W uzasadnieniu decyzji zgodnie z wymogami art. 191 i art. 210 ordynacji podatkowej przedstawiono szczegółowe uzasadnienie faktyczne i prawne.

Brak było również podstaw do zastosowania przepisu art. 16 ustawy VAT skoro z akt sprawy nie wynika, iż zainteresowane strony zawarły umowę pośrednictwa. Bezpodstawne okazało się również twierdzenia skarżącego, iż nabywany olej napędowy pochodzi z Rafinerii T., co potwierdza pismo Rafinerii z [...]r., pismo prokuratury z [...]r. oraz zeznania C.G.

Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga nie jest zasadna.

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej określającą skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2002r. Skarżący w roku podatkowym prowadził działalność gospodarczą pod nazwą firmy handlowej "P.", której przedmiotem był między innymi obrót paliwami płynnymi.

Zarzuty skargi dotyczą w szczególności naruszenia przepisów postępowania podatkowego / art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180, art. 187, art. 188, art.191 i art. 210 ordynacji podatkowej/.

Stosownie do przepisu art. 145 § 1 pkt. 1 c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. z 2002 Nr 153 poz. 1270/ stwierdzenie naruszenia przepisów postępowania innych niż dające podstawę do wznowienia postępowania, stwarza podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji. jedynie wówczas, gdy mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W. pierwszej kolejności należy zatem rozważyć zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania w oparciu, o które nastąpiło ustalenie stanu faktycznego.

Jedynie bowiem prawidłowo ustalony stan faktyczny daje podstawę do zastosowania właściwego przepis podatkowego prawa materialnego, jako normy stanowiącej o treści rozstrzygnięcia.

Skarżący nabył paliwo na podstawie faktur VAT wystawianych przez:

a) C.S. /Przedsiębiorstwo "A"/

b) R.K. / Przedsiębiorstwo "B"/

c) R.G. /Przedsiębiorstwo "C"/

Z treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji znajdującej odzwierciedlenie w znajdujących się w aktach sprawy: protokole kontroli podatkowej z dnia [...]r, dokumentach w postaci protokołu zeznań skarżącego, przesłuchania R.G. z dnia [...]r. w postępowaniu karnym, oświadczeń R.K. złożonych [...]r. w organie podatkowym, informacji właściwych organów podatkowych co do prowadzonej działalności przez wymienionych kontrahentów – wynika , iż ;

a) C.S. był podmiotem nieistniejącym,

b) R.K. nie prowadził rzeczywistej działalności gospodarczej,

c) R.G. nie prowadził rzeczywistej działalności gospodarczej.

Wbrew zarzutowi skargi organy podatkowe dokonały ustaleń w oparciu o konkretne wskazane dowody a nie o "własne spekulacje" czy też "hipotezy nie poparte dowodami ".

W odniesieniu do C.S. na podstawie informacji Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z [...]r. / k.-12/ ustalono - brak zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku VAT, brak zaprowadzenia jakichkolwiek urządzeń księgowych, jak również nie odnotowano faktu składania deklaracji podatku od towarów i usług.

R.K. wprawdzie był zgłoszony jako podatnik VAT / od [...] do [...]r./ ale nie prowadził rzeczywistej działalności gospodarczej. Nie brał bowiem udziału w transakcjach handlowych. Nie posiada żadnej dokumentacji działalności gospodarczej, a jego aktualne miejsce pobytu nie jest znane. Wymienione okoliczności R.K. potwierdził w oświadczeniach złożonych w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w C. W tym zakresie należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 180 § 1 o.p. - jako dowód należy dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Naczelny Sad Administracyjny w wyroku z 25 stycznia 2006r. / sygn. akt IIFSK 165/06/ stwierdził, iż znajdujące się w aktach sprawy oświadczenie , stosownie do art. 180 o.p., ma równą moc co dowód z przesłuchania świadka dlatego nie było konieczne potwierdzenie innym dowodem okoliczności stwierdzonej w tym oświadczeniu.

Skarżący niesłusznie zatem kwestionuje zasadność przeprowadzenia dowodu z złożonych oświadczeń.

R.G. z kolei przesłuchany w Prokuraturze Okręgowej w C. z udziałem jego pełnomocnika / k-43/ wskazał, iż nie prowadził żadnej działalności gospodarczej a w założonej na zlecenie innych osób firmie był "tylko figurantem", którego działalność ograniczała się jedynie do podpisywania faktur , dowodów WZ i KP, na polecenie innej osoby.

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowiły wskazane przepisy ustawy z 8 stycznia 1993r. o podatku od towarowi usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. Nr 11 poz. 50 z zm./ oraz przepis § 48 ust. 4 pkt. 1 a rozporządzenia Ministra Finansów z 22 marana 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. Nr 27 poz. 268 z zm./ i § 50 ust. 4 pkt 1 a powołanego rozporządzenia z 22 grudnia 1999r. / Dz.U. Nr 54 poz. 535 z zm./.

Postępowanie dowodowe w rozpoznawanej sprawie miało na celu ustalenie rzeczywistego stanu faktycznego w kontekście wskazanych przepisów prawa materialnego. Organy podatkowe nie kwestionowały, że skarżący otrzymał paliwo wykazane w spornych fakturach, dokonał za nie zapłaty następnie dokonał ich sprzedaży. Ustalono natomiast, że sprzedawcą paliwa były podmioty nieuprawnione do wystawiania faktur/ podmioty nie prowadzące rzeczywistej działalności gospodarczej bądź podmiot nie zarejestrowany/. Z tego względu do tak ustalonego stanu faktycznego organy podatkowe zastosowały przepis § 48 ust. 4 pkt 1a i art. 50 ust. 4 pkt 1 a.

Organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy / art.187 § 1 o p./

W świetle powyższego przepisu organy podatkowe nie miały podstaw do poszukiwania elementów stanu faktycznego które nie mają żadnego odniesienia do stanu faktycznego rozpatrzonej sprawy, w kontekście określonych przepisów prawa podatkowego.

Organy podatkowe, odmawiając przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka R.Go. nie naruszyły przepisu art. 188 o p.

Według skarżącego wymieniona może mieć wiedze co do zapłaty oraz charakteru i sposobu prowadzenia działalności przez kontrahentów.

Problem zapłaty nie był jednak przedmiotem sporu skoro organy podatkowe nie kwestionowały zapłaty za zakupione paliwo. Z kolei sposób prowadzenia działalności przez kontrahentów został stwierdzony wystarczająco wskazanymi dowodami. Wynika z nich, iż prowadzone przez R.G. i R.K. przedsiębiorstwa handlowo - usługowe to podmioty faktycznie nieistniejące skoro ich działalność została zainicjowania i sfinansowana przez inne osoby.

Podmiot nieistniejący to również podmiot stwarzający formalne pozory istnienia, który jednak rzeczywiście nie uczestniczy w obrocie prawnym. W konsekwencji faktury wystawione przez takie podmioty nie spełniają formalnych warunków rzetelnych faktur o czym mowa w przepisach § 50 ust. 4 pkt. 1 lit. a i § 48 ust. 4 pkt. 1 a powołanych rozporządzeń. Podkreślić należy, iż odpowiednika tych przepisów nie zażerają regulacje dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych /Dz.U. z 2000 Nr 14 poz. 176 z zm./.

Skarżący bezpodstawnie zarzuca, iż organy podatkowe nie wyjaśniły sprawy w kontekście przepisu art.16 ustawy o podatku od towarowi usług, stwierdzając iż "sprzedawcy paliw byli ewidentnie pośrednikami". Organ odwoławczy słusznie bowiem zwrócił uwagę, iż żadna z przesłuchiwanych osób nie wspominała o zawarciu umowy pośrednictwa, i nie wynika to również z zakwestionowanych faktur.

Niezasadny jest zarzut skargi jakoby organy podatkowe oparły się na niepełnym /niekompletnym/ materiale dowodowym. W toku postępowania podjęto bowiem wszelkie niezbędnie działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co potwierdza przeprowadzone postępowanie dowodowe.

Wbrew zatem argumentacji skargi należy uznać, iż organy podatkowe nie naruszyły przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym uchylenie zaskarżonej decyzji na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 c ustawy o p.p.s.a.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego należy wskazać , iż określone w art. 19 ustawy podatkowej prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony a w konsekwencji również prawo do zwrotu tego podatku przysługuje tylko przy rzeczywistym obrocie gospodarczym a nie w sytuacji, gdy jedynym celem tego obrotu było uzyskanie nienależnych zysków za zwrotu podatku VAT. ./ por. wyrok NSA z 14 lutego 2006r. sygn. akt I FSK 530/05/. Sytuacja taka zachodzi w rozpoznawanej sprawie. Sporne faktury spełniają wprawdzie formalne przesłanki przewidziane w przepisach prawa ale powodowały uzyskanie korzyści podatkowej, której przyznanie byłoby sprzeczne z celem tych przepisów.

Nie można też podzielić argumentacji skarżącego, iż "strona dopełniła w tym zakresie obowiązków przewidzianych stosownymi przepisami" i że "nie sposób obarczać odpowiedzialnością za takie zaniedbania stronę". Należy bowiem stwierdzić, iż organ odwoławczy dysponował dostateczną liczbą przesłanek, których łączna ocena uzasadniała przyjęcie nie tylko braku przezorności ale i należytej staranności skarżącego we współpracy z kontrahentami. W odniesieniu do

a) C.S. /Przedsiębiorstwo "A"/ skarżący posłużył się siedmioma fakturami / czerwiec - lipiec / na łączną kwotę [...] zł ,

b) R.G. /Przedsiębiorstwo "B"/ fakturą /sierpień/ na kwotę [...]zł,

c) R.K. /Przedsiębiorstwo "C"/ 17 fakturami /lipiec - grudzień/ na łączną kwotę [...] zł.

Powyższe świadczy iż w sprawie nie chodziło o jednostkowe, być może przypadkowe zdarzenie, lecz powtarzające się sytuacje., które wymagały sprawdzenia tożsamości dostawców i identyfikacji reprezentowanych przez nich rzekomo firm. Do tego dochodzi powtarzająca się gotówkowa forma zapłaty /"na kole"/ bez sprawdzenia tożsamości osób, którym przekazywane były przecież znaczne kwoty pieniężne. Niesporne jest też, że cena zakupionego paliwa była niższa od rynkowej, co nie pozostaje bez znaczenia dla zainteresowania się identyfikacją źródła pochodzenia towaru i wiarygodnością dostawców.

Skarżący przesłuchany [...]r. w Urzędzie Kontroli Skarbowej /k-19/ przy udziale jego pełnomocnika potwierdził przypadki gotówkowej formy zapłaty /"na kole"/ kierowcy, których nazwisk nie znał. Przyznał też, że nie sprawdzał "kto faktycznie sprzedawał towar".

Z kolei C.G. pracownik Firmy "A" przesłuchany [...]r. podał, iż prowadzone przez K. i G. przedsiębiorstwa "służyły do wystawiania faktur". Powstały po to aby zakupywały olej z Rafinerii, nie obciążony akcyzą, a następnie wystawiały faktury na pełnowartościowy olej napędowy.

W świetle powyższych okoliczności za prawidłową należy uznać ocenę zastosowanych przepisów prawa materialnego. W ustalonym stanie faktycznym skarżącemu nie przysługiwał bowiem zwrot podatku na zasadach, określonych w przepisie art. 21 ustawy podatkowej*

Z powyższych względów na podstawie przepisu art. 151 ustawy o p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji wyroku.

/-/K. Nikodem /-/G. Gorzan /-/S. Małek

M. R.-Ś