Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska, Sędziowie Asesor WSA Joanna Brzezińska (spr.),, Asesor WSA Michał Ruszyński, Protokolant Anna Paprocka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi Z.S. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zameldowania oddala skargę

Decyzją z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] Naczelnik Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miasta z upoważnienia Prezydenta Miasta, na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2001 r. Nr 87 poz. 960 z późn.zm.), po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego orzekł o zameldowaniu w nieruchomości przy ul. [...]: M.L., Ł.L., B.M., D.M. i A.M..

W uzasadnieniu wskazano, że B.M. i M.L. złożyły wnioski o zameldowanie na pobyt stały wraz z dziećmi w ww. nieruchomości, w której mieszkają od kilku lat. Nieruchomość nie ma odbioru technicznego, ale nadaje się do zamieszkania. Właścicielami domu są K. i Z.S. – rodzice wnioskodawczyń. K.S. wyraża zgodę na zameldowanie córek wraz z wnukami. Natomiast Z.S., mimo iż zgodził się na zamieszkanie córek w przedmiotowej nieruchomości, to na skutek konfliktu z nimi nie wyraża zgody na ich zameldowanie. Uznając, iż zameldowanie jest czynnością wtórną w stosunku do zamieszkania organ stwierdził, że dane zawarte w formularzu zgłoszenia zameldowania są zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, co uzasadniało wydanie decyzji o zameldowaniu.

Z.S. odwołał się od powyższej decyzji wnosząc o jej uchylenie, wskazując, że osoby wnioskujące wykazały się wobec niego rażącą niewdzięcznością tj. dopuściły się pobicia. Ponadto oświadczył, że nigdy nie zgadzał się na zameldowanie córek z dziećmi w budynku stanowiącym jego współwłasność.

Decyzją z dnia [...] maja 2005 r. nr [...] Wojewoda, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego i art. 47 ust. 2 w związku z art. 6 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że przeprowadzone w sprawie postępowanie administracyjne jednoznacznie wykazało, iż B.M. i M.L. zamieszkują przy ul. [...], co potwierdzają także właściciele posesji K. i Z.S.. Uznając, że dopełnienie formalności zameldowania jest czynnością wtórną wobec zamieszkania na pobyt stały, organ stwierdził, że nie ma przeszkód prawnych, które uniemożliwiłyby organowi administracji wydanie decyzji o zameldowaniu.

Z.S. zaskarżył powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi administracji. Skarżący zarzucił decyzji Wojewody naruszenie przepisów art. 361 § 1 i 2, art. 37 § 1 pkt 2, art. 39 oraz art. 4 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W uzasadnieniu skargi opisując konflikty w rodzinie skarżący ponownie podniósł, że osoby wnioskujące o zameldowanie wykazały się wobec niego rażącą niewdzięcznością, a także że nigdy nie wyrażał zgody na ich zameldowanie. W ocenie Z.S., wyrażając zgodę na zameldowanie córek, jego żona dokonała jednostronnej czynności prawnej w postaci obciążenia przysługującego wspólnie małżonkom prawa rzeczowego do lokalu. Ponieważ do chwili wniesienia skargi nie orzeczono rozwodu, ani też nie nastąpił podział majątku, żona obowiązana była wystąpić do sądu powszechnego o zastępcze zezwolenie na dokonanie tej czynności prawnej. Zaniechanie tej czynności doprowadziło, zdaniem skarżącego, do wydania decyzji niezgodnej z prawem.

Odpowiadając na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim zważył, co następuje:

Przystępując do merytorycznego rozpoznania skargi należy wskazać, że kontrola Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego obejmuje wszystkie kwestie związane

z procesem stosowania prawa w postępowaniu administracyjnym, a więc to czy organy administracji dokonały prawidłowych ustaleń co do obowiązywania zastosowanej normy prawnej, czy normę tę właściwie zinterpretowały i nie naruszyły zasad ustalenia określonych faktów za udowodnione. Sąd nie może zatem wkraczać w uprawnienia organów administracji orzekając bezpośrednio o prawach i obowiązkach stron postępowania administracyjnego, nie może także oprzeć kontroli o kryterium słuszności czy sprawiedliwości społecznej. Uchylenie decyzji administracyjnej, względnie stwierdzenie jej nieważności przez Sąd, następuje tylko w przypadku stwierdzenia istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy. Oceniając zasadność skargi

w zakresie, w jakim Sąd władny jest to uczynić - a więc z punktu widzenia legalności zaskarżonej decyzji, stwierdzić należy, iż decyzja ta nie uchybia prawu.

Materialnoprawną podstawę orzekania w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 47 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960 z późn.zm.), zgodnie z którym organ gminy prowadzący ewidencję ludności jest obowiązany na podstawie zgłoszenia dokonać zameldowania lub wymeldowania przez zarejestrowanie danych dotyczących osoby i miejsca jej pobytu, jak również innych zdarzeń objętych obowiązkiem meldunkowym. Jeżeli zgłoszone dane budzą wątpliwości, o dokonaniu zameldowania lub wymeldowania rozstrzyga właściwy organ gminy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia. W myśl przepisu art. 6 ust. 1, pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod określonym adresem z zamiarem stałego przebywania.

W ocenie Sądu organy administracji publicznej właściwie na podstawie zgromadzonych dowodów ustaliły w sprawie stan faktyczny. Składając w dniu

[...] grudnia 2004 r. wniosek o zameldowanie w nieruchomości, B.M. i M.L., do wniosku dołączyły formularze meldunkowe – zgłoszenie pobytu stałego. Ponieważ zgłoszone dane budziły wątpliwości właściwy organ gminy nie dokonał zameldowania bezpośrednio na podstawie dokonanego zgłoszenia, lecz przeprowadził postępowanie w zakresie ustalenia zaistnienia przesłanek zameldowania wnioskodawczyń i ich małoletnich dzieci w przedmiotowym lokalu. Na podstawie prawidłowo przeprowadzonego postępowania administracyjnego, organy orzekające w sprawie ustaliły, że osoby których zameldowania dotyczył wniosek, faktycznie zamieszkują

w spornym lokalu z zamiarem stałego pobytu od kilku lat. Okoliczności tej nie zaprzecza także skarżący, który sprzeciwia się jedynie zameldowaniu córek wraz z wnukami.

W myśl wskazanych wyżej przepisów, zameldowanie jest administracyjną czynnością materialno-techniczną o charakterze deklaratoryjnym, służącą ewidencji ludności, która jedynie potwierdza fakt stałego zamieszkiwania danej osoby

w określonym lokalu. Nie odnosi się natomiast w jakikolwiek sposób do tytułu prawnego do danego lokalu, czy też prawa do dowolnego rozporządzania nim.

W obecnie obowiązującym stanie prawnym, dla zameldowania osoby nie jest konieczna zgoda właściciela czy też innej osoby posiadającej tytuł prawny do lokalu, lecz jedynie potwierdzenie okoliczności faktycznego zamieszkiwania w nim wnioskodawcy. W związku z powyższym skoro skarżący wraz z żoną umożliwili córkom wraz z dziećmi zamieszkanie w należącym do nich lokalu, nie mogą sprzeciwiać się zaewidencjonowaniu tego faktu przez właściwe organy.

Wnioskodawczynie dopełniając obowiązku meldunkowego zgłosiły zamiar zameldowania, zgodnie z miejscem ich stałego zamieszkiwania, wobec czego organ zobowiązany był do zameldowania ich w spornym lokalu. Orzeczenie takie było bowiem niezbędne dla zapewnienia zgodności pomiędzy stanem faktycznym, a zapisami

w ewidencji ludności.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż Sąd nie podzielił zarzutów skargi w zakresie konieczności wyrażenia przez oboje współwłaścicieli budynku zgody na dokonanie czynności zameldowania bądź bezpośrednio, bądź w drodze orzeczenia sądu powszechnego zastępującego odpowiednie oświadczenie woli skarżącego.

Z tych powodów uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, na zasadzie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn.zm.), orzekł jak sentencji.