Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sikorska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków, Asesor WSA Ewa Kamieniecka, Protokolant Magdalena Domańska - Byskosz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2006 r. sprawy ze skargi P. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § l pkt l kpa oraz art. 15 ust. 5ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 ze. zm.), po rozpatrzeniu odwołania P. Z. od wydanej z upoważnienia Prezydenta W. decyzji Zastępcy Dyrektora Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miejskiego W. z dnia [...] r. nr [...] odmawiającej udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu wskazało, że dniu [...] r. wpłynął wniosek P. Z. o wydanie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. W wyniku przeprowadzonego postępowania w sprawie ustalono, iż wnioskodawca prowadził już tego rodzaju działalność na podstawie zezwolenia nr [...] z dnia [...] r. na wykonywanie krajowego drogowego przewozu osób taksówką osobową. Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent W., działając na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy o transporcie drogowym, cofnął ww. zezwolenie.

Mając na uwadze wskazane okoliczności organ I instancji uznał, iż w sprawie musi znaleźć zastosowanie przepis art. 15 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym, uniemożliwiający udzielenie przedmiotowej licencji przed upływem 3 lat od dnia, w którym cofnięcie poprzedniej licencji stało się ostateczne. W uzasadnieniu decyzji organ – na tle argumentacji skarżącego podniesionej podczas przesłuchania z dnia [...] r., wskazującej na to, że w tym przypadku w istocie nie cofnięto licencji lecz zezwolenie – wskazał, że i w poprzedniej ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz. U. Nr 141, poz. 942) obowiązywał - na mocy jej art. 16 ust. 4 - podobny zakaz, wprowadzający trzyletni okres karencji na ubieganie się o wydanie decyzji umożliwiającej wykonywanie przewozów taksówką. Tezę o ciągłości regulacji w analizowanym zakresie poparto dodatkowo zwróceniem uwagi na to, że w dniu [...] r. w istocie cofnięto stronie uprawnienie do wykonywania przedmiotowej działalności gospodarczej, wynikające z zezwolenia wydanego na podstawie poprzedniej ustawy. Ponadto wskazano na treść przepisu przejściowego art. 103 ust. 2 obecnie obowiązującej ustawy, tj. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, wskazując, że przepis ten przesądza o tym, że organ udzielający licencji ma obowiązek zastosować się do przepisu art. 15 ust6. 5 i odmówić udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Jednocześnie poinformowano stronę o tym, że w jej przypadku przedmiotowy wniosek będzie można złożyć po dniu [...] r.

W odwołaniu od w/w decyzji Prezydenta W. P. Z. zarzucił, iż decyzja zaskarżonej treści jest dla niego krzywdząca w szczególności dlatego, żę pozbawia go jedynej możliwości zarobkowania. W tej sytuacji jego zdaniem za zmianą owej decyzji przemawia zarówno interes społeczny, jak i jego interes indywidualny. Podniósł zarzut naruszenia przepisów prawa przez błędne jego zdaniem zastosowanie regulacji aktualnie obowiązującej ustawy o transporcie drogowym do sytuacji cofnięcia zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Podniósł, że przepis art. 15 ust. 5 nowej ustawy obowiązującej od dnia 1 stycznia 2002 r. jednoznacznie mówi o cofniętej licencji a nie o cofniętym zezwolenia. Podniósł, że nie posiadał licencji a dopiero stara się o jej uzyskanie. Wskazał, że cofanie zezwoleń regulował art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób, która utraciła moc w dniu 31 grudnia 2001 r., natomiast cofanie licencji reguluje art. 15 nowej ustawy z dnia 6 września 2001 r. obowiązującej od dnia 1 stycznia 2002 r. o transporcie drogowym. W jego ocenie każde z w/w cofnięć powinno skutkować z przyczyn objętych regulacją w obrębie jednej ustawy w czasie jej obowiązywania. Zasady ciągłości obowiązywania zostały uregulowane w art. 103 i art. 104 nowej ustawy. Posługiwanie się zabiegiem analogii rozszerza ramy ciągłości uregulowane przez ustawodawcę. Nosi znamiona nadinterpretacji nowej ustawy. Zabieg analogii między treścią art. 16 ust. 4 ustawy z 1997 r. a art. 15 ust. 5 ustawy z 2001 r. uważa za przypadek faktycznego stosowania przepisów poprzedniej regulacji ustawowej do sytuacji objętej postanowieniami nowej ustawy, co uważa za zabieg wątpliwy. Podniósł, że odmawiając udzielenia mu licencji, organ powołuje się głównie na swoją własną wcześniejszą decyzję z dnia [...] r. nr [...] o cofnięciu zezwolenia nr [...] z dnia [...] r. Podał, że jego zdaniem podstawę prawną decyzji mogą stanowić jedynie przepisy ustawy i przepisy wydane na podstawie i w granicach upoważnienia ustawowego, co wiąże się bezpośrednio z art. 107 § 3 kpa.

Rozpatrując powyższe odwołanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W motywach rozstrzygnięcia wskazało, że bezspornie mamy do czynienia w sprawie z postępowaniem dotyczącym wydania licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Z tego względu w tym [przypadku winny znaleźć zastosowanie przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, wniosek bowiem o wydanie licencji został złożony w dniu [...] r., a więc po prawie dwóch latach i ośmiu miesiącach obowiązywania nowej ustawy. Nieuniknioną konsekwencją tego rodzaju ustalenia jest konieczność zastosowania, jeżeli chodzi o tzw. okres karencji, to jest czas, przez który dany podmiot nie może uzyskać decyzji uprawniającej do wykonywania działalności gospodarczej m.in. w zakresie transportu drogowego taksówką, art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym. Zgodnie z w/w przepisem prawa: "w przypadku cofnięcia licencji nie może być ona ponownie udzielona wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu licencji stała się ostateczna".

Podkreślono, że począwszy od dnia 1 stycznia 2002 r., a więc od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, jako regułę przyjęto stosowanie przepisów nowej regulacji w miejsce dotychczasowej ustawy z 1997 r., na co wskazuje w szczególności art. 104 ust. 2 nowej ustawy nakazujący dokończenie postępowań administracyjnych wszczętych "po staremu" według nowych przepisów. Zdaniem skarżącego w jego przypadku ten zakaz nie może obowiązywać bowiem decyzja z dnia [...] r. cofała zezwolenie a nie licencję. Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie podzieliło poglądu odwołującego się mimo tego, że w rozpatrywanym przypadku rzeczywiście nie cofnięto licencji lecz, w oparciu o przepisy o cofaniu licencji, cofnięto zezwolenie. Zdaniem organu odwoławczego cofnięcie zezwolenia na podstawie przepisów o cofnięciu licencji jest prawnie przewidziane i ma miejsce w niniejszym przypadku.

Skoro, jak wywodzi dalej organ, nie pozwolono na stosowanie przepisów dotychczasowych nawet w sprawach, w których nie zdążono zakończyć decyzją ostateczną do dnia 31 grudnia 2001 r., co wynika z art. 104 ust. 4 nowej ustawy to - wobec braku jakichkolwiek wyraźnych zastrzeżeń ze strony ustawodawcy - tym bardziej oczywistym jest, że mamy w tym przypadku do czynienia z podaniem, które powinno być załatwione w trybie przepisów obowiązujących od dnia 1 stycznia 2002 r. To z kolei przesądziło o konieczności oceniania kwestii przedmiotowej karencji z punktu widzenia art. 15 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym, a nie z powołaniem się na art. 16 ust. 4 ustawy z 1997 r.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze podkreśliło przy tym, że zaakceptowanie poglądu odwołania w zakresie odnoszącym się do w/w kwestii prowadziłoby do sytuacji, w której - począwszy od dnia 1 stycznia 2002 r. - nie można by w ogóle cofnąć zezwoleń wydanych jeszcze pod rządami "starej" ustawy. Nie ulega zatem wątpliwości, zdaniem organu odwoławczego, że ustawodawca nie powinien doprowadzać do stanu sui generis "bezkarności" zezwoleń, które zdążono wydać jeszcze na podstawie ustawy z 1997 r., a które zachowały moc po 31 grudnia 2001 r. Tym bardziej, że taką możliwość przewidziano w art. 103 ust. 2 w związku z art. 104 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Skoro tak, to za wręcz niezbędne ustalenie należy przyjąć pogląd, wskazujący na poddanie tych zezwoleń pełnemu reżimowi ustawy z dnia 6 września 2001 r.

W tej sytuacji za nieuprawniony uznano pogląd opowiadający się za brakiem możliwości stosowania art. 15 ust. 5 nowej ustawy w odniesieniu do zezwoleń wydanych na podstawie ustawy z 1997 r. Możliwe jest bowiem, zdaniem organu II instancji, cofnięcie zezwolenia na wykonywanie krajowego drogowego przewozu osób taksówką osobową w oparciu przepisy expressis verbis dotyczące cofania licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Ponadto, jak już wykazano, brakuje - niejako w konsekwencji - podstaw dla twierdzenia ograniczającego zakres obowiązywania takiego cofnięcia do okresu obowiązywania ustawy z 1997 r., także dlatego, że ustawa o transporcie drogowym nie przewiduje takiej możliwości.

Kolegium podkreśliło, że w trakcie postępowania w sprawie wydania przedmiotowej licencji musi być brany pod uwagą m.in. przepis art. 15 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym, obligujący - w razie stwierdzenia, iż nie upłynął jeszcze okres 3 lat od uostatecznienia się decyzji cofającej poprzednią licencję, przez którą - co wynika z powyższych ustaleń - należy też rozumieć decyzję cofającą także zezwolenie wydane jeszcze pod rządami "starej" ustawy. W konsekwencji podkreślono, że jeżeli złożony wniosek dotyczy podmiotu, w stosunku do którego nie minął jeszcze okres przedmiotowej karencji, w tym przypadku decyzja z dnia [...] r. stała się ostateczna w dniu [...] r. -a więc okres 3 lat upłynie dopiero w dniu [...] r., to w sprawie musi zapaść decyzja odmowna.

Tym samym wniosek o wydanie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką musi zostać załatwiony odmownie także wówczas, gdy wnioskodawca jest podmiotem, któremu wcześniej cofnięto zezwolenie na wykonywanie krajowego drogowego przewozu osób taksówką osobową i nie minął jeszcze okres 3 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu zezwolenia, w tym także wydana już na podstawie przepisów o cofaniu w/w licencji, stała się ostateczna.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze jednocześnie przypomniało, że norma z art. 15 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym w istocie nakazuje organowi licencyjnemu branie pod uwagę stanu prawnego ukształtowanego nie bezpośrednio przez akt normatywny, lecz przez decyzję wydaną na jego podstawie. Mamy w tym przypadku do czynienia z rozwiązaniem korzystającym z klasycznego mechanizmu działania prawa, polegającym na docelowym kształtowaniu skutków prawnych "dopiero" w wyniku wydania - na podstawie aktu stanowienia prawa (in concreto ustawy) - aktu stosowania prawa (in concreto decyzji administracyjnej).

Podkreślono, że często jest tak, że sposób załatwienia danej sprawy administracyjnej determinowany jest stanem prawnym ustalonym wcześniejszą decyzją administracyjną. Takie zależności występują właśnie w rozpatrywanym przypadku. W kontekście argumentacji odwołującego się wyjaśniono, że uzasadnianie sposobu załatwienia sprawy nawiązaniem do skutków wywołanych wcześniejszą decyzją nie uchybia standardom wskazywanym w art. 107 § 3 kpa. Jeżeli bowiem takie nawiązanie znajduje umocowanie w postanowieniach aktu normatywnego, to nie dość, że jest niezbędne, to jeszcze w istocie znajduje umocowanie w treści aktu normatywnego, nakazującej branie pod uwagę - w okresie przedmiotowej karencji - skutku prawnego wywołanego przez wydaną wcześniej decyzję administracyjną.

Organ odwoławczy zwrócił ponadto uwagę na to, że znajdujące w tym przypadku zastosowanie przepisy nie zaliczają sytuacji materialnej wnioskodawcy do okoliczności, które powinny być brane pod uwagę przy rozpatrywaniu wniosku o wydanie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Jeżeli do tego dodać to, iż brak upływu okresu przedmiotowej karencji uniemożliwia udzielenie ponownej licencji, to bezspornym jest, że w sprawie musiała zapaść decyzja odmowna.

Podkreślono, że w postępowaniu organy obydwu instancji - w aktualnym stanie prawnym mającym znaczenie dla rozpatrywanej sprawy - są związane skutkami prawnymi wywołanymi przez decyzję z dnia [...] r. Ta decyzja pozostaje bowiem w obrocie prawnym. Przeciwne rozumowanie doprowadziłoby bowiem w ocenie organu do sytuacji, w której - począwszy od dnia 1 stycznia 2002 r. - nie można by w ogóle cofnąć zezwoleń wydanych jeszcze pod rządami poprzedniej ustawy. Tym samym, jeśli w rozpatrywanej sprawie nie minął jeszcze okres wskazany w cytowanym art. 15 (w tym przypadku decyzja z dnia [...] r. stała się ostateczna w dniu [...] r. - a więc upływ okresu 3 letniego nastąpił dopiero w dniu [...] r.), to w sprawie zdaniem Kolegium musiała zapaść decyzja odmowna. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż wcześniejsza decyzja cofająca zezwolenie została wydana już na podstawie przepisów o cofaniu licencji. Zatem organy obydwu instancji będąc związane skutkami prawnymi wywołanymi przez decyzję z dnia [...] r. pozostającą w obrocie prawnym, musiały i z tego względu orzec o odmowie udzielenia licencji.

Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy orzekł jak w zaskarżonej decyzji.

W skardze na powyższą decyzję P. Z. wniósł o jej uchylenie, podtrzymując argumentację zawartą w odwołaniu, podnosząc zarzut naruszenia przepisu art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym przez jego błędne zastosowanie w przedmiotowej sprawie oraz błędną wykładnię art. 103 ust. 2 i 104 ust. 1 i 2 tejże ustawy.

Skarżący nie zgodził się także ze stanowiskiem organu odwoławczego co do tego, że dokonana przez niego w złożonym odwołaniu wykładnia obwiązujących przepisów prawa mających jego zdaniem zastosowanie w sprawie prowadziłaby do sui generis bezkarności zezwoleń. Podniósł, że całe środowisko taksówkarzy uważa, że przepis art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym ukarał ich za dłuższe niż 6 miesięczne przerwy w wykonywaniu transportu drogowego z przyczyn zależnych od nich. Skarżący uważa, że został po raz drugi ukarany za przerwę w wykonywaniu transportu drogowego. Zdaniem skarżącego błędny tok rozumowania SKO doprowadził do przyjęcia niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, że wystąpił on o udzielenie ponownej licencji, podczas gdy ubiega się o wydanie licencji po raz pierwszy.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Podkreślono, iż w prawie administracyjnym nie ma miejsca na stosowanie zasady "co nie jest zabronione jest dozwolone" bowiem w każdym przypadku uprawnienia dyskrecjonalne administracji publicznej zależą od wyraźnego przyzwolenia prawodawcy, ubranego w ramy obowiązujących przepisów.

W toku postępowania, w związku z odpowiedzią na skargę, w piśmie procesowym z dnia [...] r. skarżący zarzucił, że organ odwoławczy nie ustosunkował się do podniesionego przez niego zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o transporcie drogowym

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Według art.1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1§ 2 tej ustawy). Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne ( art. 3 §1 w związku z art. 3 § 2 pkt1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm.). Kryterium legalności przewidziane w art. 1 § 2 ustawy ustrojowej umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego zarówno decyzji administracyjnej wydanej z istotnym naruszeniem prawa materialnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), jak też rozstrzygnięcia dotkniętego wadą warunkującą wznowienie postępowania administracyjnego (lit. b), a także wydanego bez zachowania reguł postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). Dodać należy w związku z zarzutami skargi, że Sąd nie może oprzeć sprawowanej przez siebie kontroli zaskarżonej do niego decyzji o kryterium słuszności, czy sprawiedliwości społecznej.

Zdaniem Sądu skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Nie można bowiem zaskarżonej decyzji zarzucić istotnego naruszenia prawa.

Materialno-prawną podstawę rozstrzygnięcia niniejszej sprawy stanowią przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125 poz. 1371 ze zm.), zwanej dalej nową ustawą.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, czy prawidłowo został zastosowany przepis art. 15 ust. 5 owej ustawy.

Z akt sprawy wynika, że postępowanie w sprawie wydania licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką zostało wszczęte wnioskiem skarżącego z dnia [...] r., a więc już pod rządami nowej ustawy. Z niekwestionowanych okoliczności faktycznych sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] r. nr [...] na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. d) nowej ustawy cofnięto skarżącemu wydane w dniu [...] r. zezwolenie na wykonywanie krajowego drogowego przewozu osób taksówką osobową, uzyskane jeszcze na gruncie wcześniej obowiązującej ustawy z dnia 29.08.1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz. U. Nr 141, poz. 942), zwanej dalej starą ustawą.

Przepisy nowej ustawy weszły w życie z dniem 1 stycznia 2002 r. z wyjątkami wskazanymi w art. 110. Zauważyć należy, że jak wynika z art. 104 ust. 2 nowej ustawy, począwszy od dnia 1 stycznia 2002 r. jako regułę przyjęto stosowanie przepisów nowej regulacji w miejsce dotychczasowej ustawy z dnia 29.08.1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób.

Zatem regulacje nowej ustawy mają zastosowanie do wszelkich postępowań administracyjnych wszczętych po tej dacie. Zgodnie z art. 104 ust. 1 nowej ustawy zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego udzielane przed dniem wejścia w życie tej ustawy, czyli również to, które posiadał skarżący, zachowują moc. Oznacza to, że wydane w latach poprzednich zezwolenia, po wejściu w życie nowej ustawy, są poddane jej regulacjom, w tym także regulacji dotyczącej zarówno cofnięcia, jak i kluczowej dla rozpatrywanej sprawy odmowy udzielenia licencji wobec nie spełnienia wskazanego w art. 15 ust. 5 wymogu upływu 3 letniego terminu. Zgodnie z art. 15 ust. 5 nowej ustawy: "w przypadku cofnięcia licencji nie może być ona ponownie udzielona wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu licencji stała się ostateczna".

Za nietrafne uznać należy stanowisko skarżącego, że w jego przypadku zakaz ten nie ma zastosowania z tego względu, że decyzją z dnia [...] r. cofnięto mu zezwolenie, a nie licencję.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 104 ust. 2 nowej ustawy: "Do postępowań administracyjnych wszczętych, a niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się jej przepisy". Skoro ustawodawca nie pozwolił na stosowanie przepisów dotychczasowych do spraw wszczętych, a niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem 1 stycznia 2002 r., to podanie wniesione do organu w dniu [...] r. winno być rozpatrzone według przepisów obowiązujących, to jest przepisów nowej ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, w tym przepisu art. 15 ust. 5. Powyższe wyklucza po dniu 31.12.2002 r. możliwość cofania zezwoleń na wykonywanie krajowego drogowego przewozu osób taksówką osobową z powołaniem się na regulacje dotychczas obowiązującej ustawy.

Sąd podziela stanowisko organu odwoławczego, że akceptacja wyrażonego w odwołaniu poglądu skarżącego dotycząca niemożności stosowania przepisu art. 15 ust. 5 nowej ustawy do zezwoleń wydanych pod rządami starej ustawy prowadziłaby do stanu sui generis "bezkarności" zezwoleń, które zdążono wydać jeszcze na podstawie starej ustawy, a które zgodnie z art. 103 ust. 2 w związku z art. 104 ust. 1 nowej ustawy zachowały moc po dniu 31.12.2001 r. Z powyższego wynika, że stare zezwolenia podlegają pełnemu reżimowi ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Możliwe jest zatem cofnięcie zezwolenia na wykonywanie krajowego drogowego przewozu osób taksówką osobową w oparciu o przepisy expressis verbis dotyczące cofania licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką także dlatego, że ustawa o transporcie drogowym nie przewiduje takiej możliwości.

Zważyć należy, że sprawa niniejsza została wszczęta wnioskiem skarżącego z dnia [...] r. o wydanie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Zgodnie z tym, co powiedziano wyżej, do jego rozstrzygnięcia zastosowanie mają zatem przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w całej rozciągłości, w tym także przepis art. 15 ust. ust. 5.

Rozpatrując zgłoszony w sprawie w dniu [...] r. wniosek o wydanie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, a więc wniosek złożony w oparciu o przepis art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) nowej ustawy, nie można pominąć, jak tego chce skarżący, faktu cofnięcia skarżącemu zezwolenia na wykonywanie krajowego drogowego przewozu osób taksówką osobową decyzją ostateczną z dnia [...] r. Inaczej mówiąc, wniosku złożonego w oparciu o przepis art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) nowej ustawy nie można rozpatrywać w oderwaniu od pozostałych regulacji zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, w tym regulacji z art. 15 ust. 5 ustawy.

Jak trafnie zauważa organ odwoławczy, niedopuszczalne jest wnioskowanie, na mocy którego cofnięcie zezwolenia w oparciu o przepisy dotyczące cofania licencji, wobec nieobowiązywania starej ustawy, należy traktować jako sytuację odrębną od tej, określonej w nowej ustawie. Takie rozumowanie rodziłoby rozległe konsekwencje w postaci dyskryminacji podmiotów prowadzących działalność na podstawie uzyskanych zgodnie z obowiązującymi przepisami licencji i stwarzało krąg uprzywilejowanych podmiotów posiadających zezwolenia. W przypadku bowiem cofnięcia posiadanych uprawnień pierwsza ze wskazanych grup poddana byłaby dyspozycji przepisu art. 15 ust.5 nowej ustawy, druga natomiast nie musiałaby spełniać wymogu upływu 3 letniego terminu. Zatem ten sam przepis prawa rodziłby zupełnie odmienne skutki.

Za chybione uznać należy powołanie się przez skarżącego na treść zasady "co nie jest zabronione jest dozwolone". W sytuacji gdy mamy do czynienia z działaniami administracji publicznej nie ma miejsca na stosowanie tej zasady. Oparcie działalności administracji na przepisach prawnych wynika bowiem z konstytucyjnej zasady praworządności, zgodnie z którą wszystkie organy administracji państwowej działają na podstawie i w granicach obowiązujących przepisów prawa, a ich przestrzeganie jest podstawowym obowiązkiem każdego organu państwa i obywatela.

W świetle powyższego przyjąć należy, że cofnięcie zezwolenia w oparciu o przepisy literalnie dotyczące cofania licencji winno być kwalifikowane tak samo, jak podobne rozstrzygnięcie expressis verbis odnoszące się do licencji.

Bez znaczenia w sprawie pozostają podnoszone w skardze twierdzenia i zarzuty dotyczące sytuacji rodzinnej i materialnej skarżącego a to w związku z tym, że Sąd administracyjny bada zaskarżone do niego akty wyłącznie pod względem legalności.

Reasumując należy stwierdzić, że organy decyzyjne w niczym nie naruszyły zarówno przepisów prawa materialnego, jak i przepisów procedury administracyjnej. Prawidłowo ustaliły stan faktyczny i właściwie zinterpretowały obowiązujące przepisy. W tej sytuacji skarga jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu, co orzeczono na podstawie art. 151 wyżej powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.