Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Sikorska (spr.) Sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant st. inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 stycznia 2015 r. sygn. akt II SAB/Po 124/14 w sprawie ze skargi P.G. redaktora naczelnego Dziennika "Ł." na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu w przedmiocie udzielenia informacji prasowej oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 stycznia 2015 r., sygn. II SAB/Po 124/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Redaktora naczelnego dziennika "Ł." – P.G. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu w przedmiocie udzielenia informacji prasowej: zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu do załatwienia wniosku dziennikarza dziennika "Ł." – K.M. z 1 sierpnia 2014 r. w terminie 14 dni od otrzymania prawomocnego wyroku i akt sprawy; stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa i zasądził od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu na rzecz skarżącego kwotę 357 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Pismem z dnia 1 sierpnia 2014 r. dziennikarz dziennika "Ł." K.M. zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu o udzielenie informacji poprzez odpowiedź na następujące pytania:

1. Kto jest obecnie przewodniczącym Zarządu Okręgowego i od jakiego dnia zajmuje tę funkcję, licząc od pierwszej jego kadencji na tym stanowisku?

2. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na urlopie wypoczynkowym, urlopie bezpłatnym lub okolicznościowym w 2013 r.?

3. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na zwolnieniu lekarskim (w tym urlopie zdrowotnym, sanatorium, etc.) w 2013 r.?

4. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na delegacjach służbowych w 2013 r.?

5. Jakie sumarycznie koszty delegacji służbowych poniósł Polski Związek z tytułu delegacji służbowych przewodniczącego Zarządu Okręgowego w 2013 r.

Jako podstawę prawną żądania wskazał art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. Nr 2, poz. 24), dalej: u.p.p. Wnioskodawca zaznaczył, że w przypadku odmowy udzielenia żądanych informacji, prosi, w imieniu redaktora naczelnego, o złożenie w ciągu 3 dni odmowy w trybie art. 4 ust. 3 u.p.p.

Przewodniczący Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego pismem z dnia 13 sierpnia 2014 r. zwrócił się do redaktora naczelnego dziennika "Ł." o przesłanie kserokopii legitymacji dziennikarskiej K.M. oraz upoważnienia do reprezentowania redakcji w tej sprawie.

Pismem z dnia 15 września 2014 r. redaktor naczelny dziennika "Ł." P.G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu w przedmiocie udzielenia informacji prasowej na wniosek z dnia 1 sierpnia 2014 r. W uzasadnieniu skargi przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie oraz podał, że do dnia wniesienia skargi wnioskowana informacja nie została udzielona.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu, (dalej: Zarząd), wniósł o jej odrzucenie. Podniósł, że skarga jest przedwczesna i jako taka niedopuszczalna. Zarząd miał bowiem prawo oczekiwać, że K.M., powołując się na działanie jako dziennikarz dziennika "Ł." i wnosząc o udostępnienie informacji w trybie prawa prasowego, wykaże się umocowaniem do występowania z takim pytaniem w imieniu redakcji. Zdaniem Zarządu, wniosek zawierał braki formalne, które nie zostały usunięte mimo wezwania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił skargę. W uzasadnieniu podał, że w świetle przepisów art. 25 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 7, art. 1 i art. 3a u.p.p. oraz przedstawionego wypisu z rejestru dzienników i czasopism, nie budzi w niniejszej sprawie wątpliwości legitymacja czynna redaktora naczelnego dziennika "Ł." P.G. jako kierującego redakcją, skoro w piśmie z dnia 1 sierpnia 2014 r. o udzielenie informacji zwracał się dziennikarz redakcji tego dziennika, powołując się na działanie z upoważnienia wyżej wymienionego. Zarówno dziennikarz, jak i redaktor naczelny konkretnego dziennika, mieszczą się bowiem w pojęciu "prasa" w rozumieniu tej ustawy. Sąd przytaczając treść art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.p. wskazał, że domaganie się udzielenia informacji przez konkretnego dziennikarza nie przekreśla legitymacji do zaskarżenia bezczynności w tym przedmiocie przez redaktora naczelnego dziennika "Ł.". Nie ma bowiem podstaw do przyjęcia, że K.M. działał imieniem własnym. To, że działał na rzecz dziennika "Ł." wynika wprost z treści wniosku z dnia 1 sierpnia 2014 r., ale i przede wszystkim z treści skargi. Sąd I Instancji zgodził się z argumentacją skarżącego, że w aktualnym stanie prawnym skarga do sądu administracyjnego na bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji prasowej jest dopuszczalna, o czym świadczy art. 3a u.p.p.

Powołując się na ukształtowane już w tym względzie stanowisko sądów administracyjnych Sąd I Instancji wskazał, że Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. – dalej: u.d.i.p). Informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.d.i.p.

Sąd I instancji stwierdził, że do dnia wniesienia skargi organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie załatwił sprawy. Nie udzielił bowiem żądanych informacji. Nie wydał też decyzji o odmowie udzielenia informacji, ani też nie przekazał adresatowi wniosku pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nie jest to informacja publiczna, czy też, że nie dysponuje żądaną informacją. Sąd uznał, że wobec braku odpowiedzi na żądanie, organ pozostawał w bezczynności, a redaktorowi naczelnemu dziennika "Ł." przysługiwała skarga na bezczynność w tym przedmiocie, złożona na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Sąd I instancji analizując kompetencje Polskiego Związku Łowieckiego wynikające z przepisów ustawy stwierdził, że ustawodawca przekazał mu do realizacji zadania z zakresu administracji publicznej. Zdania te wynikają m.in. z art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r., poz. 1226, ze zm.). Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny. O publicznoprawnym charakterze działalności Polskiego Związku Łowieckiego świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4 -7 ustawy Prawo łowieckie). Co istotne, zadania określone w art. 34 ustawy Prawo łowieckie mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Sąd przytaczając treść art. 32a i art. 33 ustawy Prawo łowieckie wskazał, że zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem nie budzi wątpliwości, że Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego jest podmiotem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., a więc zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej z racji wykonywania przez Związek zadań publicznych wynikających m.in. z art. 34 ustawy Prawo łowieckie i legitymowanym w sprawie bezczynności w przedmiocie udzielenia informacji publicznej. Wobec powyższego zastosowanie znajdą regulacje ustawy o dostępie do informacji publicznej i to niezależnie od tego, czy wniosek pochodzi od obywatela działającego w imieniu własnym, czy od prasy.

Sąd I instancji wskazał, że dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy niezbędne jest także ustalenie, czy żądane informacje są informacją publiczną. Przepisy u.d.i.p. stosuje się bowiem jedynie do tego rodzaju informacji, co oznacza, że w przypadku złożenia wniosku o udostępnienie informacji nie będącej informacją publiczną podmiot, do którego wniosek ten skierowano, nie jest obowiązany do podejmowania działań wskazanych w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej i co za tym idzie, nie pozostaje w bezczynności zarówno wtedy, gdy udzielił wnioskodawcy zwykłym pismem odpowiedzi, że żądana informacja nie jest informacja publiczną, jak i gdy nie podjął jakichkolwiek działań dla załatwienia wniosku.

Sąd wskazał, że będący przedmiotem rozpoznania wniosek o udostępnienie informacji publicznej miał charakter złożony i w zakresie objętym rozpatrywaną skargą nie dotyczył udostępnienia jednej, konkretnie wskazanej informacji, względnie jednego dokumentu, lecz udostępnienia szeregu różnego rodzaju informacji. Informacje te miały zatem charakter zróżnicowany i każda z nich winna być odrębnie oceniona pod kątem tego, czy stanowi informację publiczną.

W ocenie Sądu I Instancji informacje, o udostępnienie których wystąpiono z wnioskiem do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu, co najmniej w części obejmującej informacje dotyczące wydatków, a więc spraw majątkowych (koszty delegacji pracowników), jak i informacje o organach i osobach sprawujących funkcje w Zarządzie Okręgowym Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu (dane o osobie przewodniczącego ZO), okresie pełnienia tej funkcji, stanowią niewątpliwie informację publiczną w rozumieniu przepisów art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d i f u.d.i.p.

Sąd I instancji stwierdził, że skoro wniosek dotyczył informacji o charakterze publicznym i został skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, to pomimo, że żądanie to pochodziło od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.p., stosownie do art. 3a tej ustawy, podlegało rozpatrzeniu przez Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu w trybie przewidzianym w u.d.i.p.

Sąd I instancji wskazał, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera jakichkolwiek wymagań formalnych, jakie winien spełniać wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Wniosek taki może zatem przybrać każdą formę, o ile wynika z niego w sposób jasny, co jest jego przedmiotem. Pogląd ten uzasadniony jest brakiem konieczności pełnego zidentyfikowania wnioskodawcy, a to z tego względu, że żądając udostępnienia informacji publicznej nie musi się on wykazać jakimkolwiek interesem prawnym lub faktycznym, aby informację taką otrzymać.

Także cel u.d.i.p. oraz regulacja zawarta w jej art. 10 ust. 2 przewidująca, że informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku, uzasadnia wniosek, że postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest odformalizowane i uproszczone.

Sprecyzowany jasno wniosek o udostępnienie informacji publicznej wszczyna postępowanie w sprawie, jednakże na tym etapie w postępowaniu tym nie znajdują jeszcze zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Wniosek ten jest zatem złożony skutecznie i wywołuje określone w u.d.i.p. skutki prawne, czyli powinien podlegać rozpatrzeniu.

Sąd I instancji wyjaśnił, że na gruncie regulacji zawartych w u.d.i.p. istotne staje się wyróżnienie dwóch etapów postępowania o różnym charakterze i mających za przedmiot odmienne sprawy administracyjne. W pierwszym rzędzie podmiot wezwany do udostępnienia informacji winien ocenić, czy żądana informacja stanowi informację publiczną, a jeśli tak to, czy jest w posiadaniu podmiotu zobowiązanego. Dopiero udzielenie przez podmiot zobowiązany odpowiedzi pozytywnej na powyższe pytania będzie upoważniało do dokonania również zindywidualizowanej oceny, czy prawo do informacji publicznej danego rodzaju podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. W przypadku nieposiadania wnioskowanej informacji, właściwym sposobem rozpoznania wniosku jest poinformowanie o tym strony zwykłym pismem. Ważnym jest, czy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej i posiadający ją, zamierza informacji udzielić, czy w grę wchodzi informacja publiczna przetworzona, czy podmiot zobowiązany zamierza obciążyć wnioskodawcę kosztami jej udostępnienia oraz, czy w grę nie wchodzi odmowa udzielenia informacji. Ma to związek z formą zakończenia danego postępowania i przepisami, które znajdą wówczas zastosowanie.

Jeżeli organ (lub inny zobowiązany podmiot) dysponuje żądaną informacją publiczną i zamierza ją udostępnić bez opłat, to w postępowaniu tym nie mają w ogóle zastosowania przepisy K.p.a., bowiem informacja publiczna jest wtedy po prostu udostępniana, co przybiera postać czynności materialno-technicznej.

Sytuacja wygląda inaczej gdy:

1. udostępnienie informacji publicznej wiąże się z poniesieniem kosztów, gdzie wezwanie do ich uiszczenia, jako akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., do którego nie stosuje się bezpośrednio przepisów K.p.a. regulujących m.in. formę wniosku, wymaga zindywidualizowania wnioskodawcy. Wówczas, z uwagi na potrzebę nałożenia na wnioskodawcę określonego obowiązku – zapłaty kosztów – podmiot, od którego pochodzi wniosek, musi być skonkretyzowany;

2. okazuje się, że informacja, której udostępnienia żąda wnioskodawca, ma charakter informacji publicznej przetworzonej; wtedy dodatkową kwestią wymagającą wykazania jest, czy udostępnienie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego;

3. istnieją powody do odmowy udzielenia informacji publicznej przez wzgląd na tajemnice ustawowo chronione;

4. informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, co powoduje konieczność poinformowania wnioskodawcy w trybie art. 14 ust. 2 u.d.i.p. i ewentualnie następczo umorzenia postępowania.

Sąd I Instancji wskazał, że wszystkie wskazane powyżej przypadki, w których ma dojść do podjęcia przez podmiot zobowiązany do udostępnienie informacji aktu administracyjnego, w tym zwłaszcza kwalifikowanego aktu administracyjnego, jakim jest decyzja administracyjna – odmowna bądź o umorzeniu postępowania, bezwzględnie wymagają sprecyzowania podmiotu, od którego pochodzi wniosek i do którego zostanie skierowane orzeczenie.

Z tych względów złożenie wniosku w imieniu innego podmiotu wymaga załączenia do wniosku dokumentu zawierającego stosowne upoważnienie (pełnomocnictwo). Brak tego upoważnienia winien zostać usunięty w postępowaniu naprawczym regulowanym w art. 64 § 2 K.p.a. Zgodnie z art. 16 ust. 2 u.d.i.p., do decyzji odmownej oraz o umorzeniu postępowania stosuje się przepisy K.p.a., co oznacza że K.p.a. znajduje zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji, a więc także do kwestii usuwania braków formalnych wniosku o udostępnienie informacji publicznej, o ile zobowiązany organ zmierza do wydania takiej decyzji.

W ocenie Sądu I instancji wniosek z dnia 1 sierpnia 2014 r. złożony przez K.M. jako dziennikarza dziennika "Ł.", pomimo niedołączenia do niego upoważnienia do występowania w imieniu redaktora naczelnego tego dziennika, skutecznie – wbrew stanowisku Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu – wszczął postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej i powinien podlegać rozpatrzeniu przez ten podmiot. W konsekwencji Zarząd zobowiązany był załatwić sprawę na gruncie przepisów u.d.i.p.

Załatwienie sprawy wymagało w pierwszym rzędzie ustalenia, czy żądane informacje stanowią informację publiczną, a jeśli tak, to o jakim charakterze (informacje proste, czy przetworzone), czy znajdują się w posiadaniu podmiotu, czy podmiot zobowiązany posiada środki techniczne umożliwiające udostępnienie informacji w sposób wskazany przez wnioskodawcę oraz czy udostępnienie żądanych informacji nie podlega ograniczeniu ze względu na tajemnice prawnie chronione. Dopiero poczynienie powyższych ustaleń umożliwiało zastosowanie jednej ze wskazanych w przepisach u.d.i.p., omówionych wyżej, form załatwienia sprawy.

Sąd I Instancji wskazał, że udostępnienie informacji publicznej powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). Wezwanie do nadesłania upoważnienia do występowania w imieniu redaktora naczelnego dziennika "Ł." byłoby dopuszczalne wyłącznie w konkretnych i uzasadnionych przez Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu okolicznościach prowadzących do podjęcia przez ten podmiot aktu administracyjnego (art. 16 w zw. z art. 17 u.d.i.p), a nadto – co istotne – wezwanie to powinno co do zasady nastąpić w przewidzianej prawem formie.

Sąd I Instancji wskazał, że Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu do dnia wyrokowania nie podjął żadnych z powołanych wyżej czynności. Jedyną reakcją tego podmiotu na wniosek złożony przez dziennikarza dziennika "Ł." K.M. było wystosowanie do redaktora naczelnego dziennika "Ł." wezwania z dnia 13 sierpnia 2013 r. do nadesłania kserokopii legitymacji dziennikarskiej K.M. i upoważnienia do występowania w imieniu redaktora naczelnego tego dziennika, jednak bez wskazania terminu spełnienia powyższego żądania, jak i skutków prawnych niedopełnienie powyższego obowiązku.

W ocenie Sądu I instancji pismo to nie może być uznane za żadną z powołanych wyżej czynności, do której podjęcia Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu był zobowiązany na gruncie regulacji u.d.i.p. Przewodniczący Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu w żaden sposób nie uargumentował - chociażby pośrednio - konieczności nadesłania upoważnienia udzielnego K.M. W szczególności z pisma Przewodniczącego Zarządu z dnia 13 sierpnia 2014 r. nie wynika, by którąkolwiek z szeregu żądanych informacji uznawał za informację przetworzoną, względnie, by w sprawie chociaż potencjalnie zachodziła możliwość podjęcia decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub decyzji o umorzeniu postępowania, ani też jakiegokolwiek innego aktu administracyjnego, który wiązałby się ustaleniem podmiotu, od którego pochodzi wniosek. Przewodniczący Zarządu nie wskazał też na konieczność poniesienia kosztów przez wnioskodawcę lub wykazania interesu publicznego w związku koniecznością udostępnienia informacji przetworzonej. Ponadto, pismo to zostało skierowane bezpośrednio do redaktora naczelnego dziennika "Ł.", a nie do osoby podpisanej pod wnioskiem, co zdaniem Sądu I Instancji sugeruje, że Przewodniczący Zarządu nie miał wątpliwości, że wniosek o udzielenie informacji prasowej został wniesiony przez dziennik "Ł.", a nie w imieniu własnym przez K.M.

W ocenie Sądu I instancji, zważywszy na charakter pisma z dnia 13 sierpnia 2014 r., należy uznać, że Zarząd nie przeprowadził merytorycznego rozpoznania wniosku z dnia 1 sierpnia 2014 r. Ze stanowiska wyrażonego w analizowanym piśmie oraz odpowiedzi na skargę wynika, że w ocenie Zarządu nieusunięcie wskazanego braku formalnego wniosku uniemożliwia jego rozpoznanie. Stanowisko to potwierdza dalsze niepodejmowanie przez ten podmiot jakichkolwiek czynności w sprawie.

Sąd I instancji stwierdził, że niezależnie od niezłożenia żądanego przez podmiot zobowiązany upoważnienia, winien on rozpoznać wniosek o udostępnienie informacji publicznej w takim zakresie, w jakim było to możliwe, pomimo braku formalnego wniosku wyrażającego się w niedołączeniu do niego dokumentu potwierdzającego upoważnienie K.M. do działania w imieniu redakcji dziennika "Ł.".

Mając powyższe na uwadze Sąd I instancji stwierdził, że Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu na dzień złożenia skargi oraz na dzień wyrokowania pozostawał w bezczynności w rozpoznaniu wniosku z dnia 1 sierpnia 2014 r.

W tej sytuacji Sąd I instancji, na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej: P.p.s.a.) w punkcie I wyroku zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 1 sierpnia 2013 r. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w terminie 14 dni od zwrotu organowi akt sprawy z prawomocnym wyrokiem. Wskazał, że organ winien dokonać oceny, czy wszystkie informacje, których udostępnienia domaga się wnioskodawca, stanowią informacje publiczną i w zależności od tych ustaleń odnośnie konkretnych żądanych informacji procedować następnie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, względnie w przypadku ustalenia, że część żądanych informacji nie posiada przymiotu informacji publicznej, poinformować o tym będący wnioskodawcą dziennik "Ł." w formie zwykłego pisma.

W ocenie tego Sądu, wobec treści dokumentacji przedłożonej wraz ze skargą na obecnym etapie postępowania niewątpliwym pozostaje, że wniosek z dnia 1 sierpnia 2014 r. pochodzi od redakcji dziennika "Ł.". Okoliczność ta ma znaczenie nie tylko dla ustalenia strony postępowania, do której winny być kierowane ewentualne rozstrzygnięcia, lecz także dla oceny istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego w udostępnieniu wnioskodawcy będącemu organem prasowym informacji publicznej przetworzonej. Odnośnie informacji mających charakter informacji publicznej podmiot zobowiązany winien następnie ocenić, czy i ewentualnie w jakim zakresie ich udostępnienie nie podlega ograniczeniu ze względu tajemnice prawnie chronione, w tym w szczególności na prywatność osoby fizycznej będącej piastunem funkcji organu, której ogólnego stanu zdrowia część żądanych informacji dotyczy.

W punkcie II wyroku Sąd I instancji stwierdził, że bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa z tego względu, że Zarząd nie pozostawił wniosku z 1 sierpnia 2014 r. bez jakiejkolwiek odpowiedzi, a pozostawanie przez Zarząd w stanie bezczynności wynikało nie z lekceważenia przepisów prawa, lecz z błędnej ich interpretacji.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 200 i 205 § 2 P.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu. Wyrok zaskarżono w całości, zarzucając mu naruszenie art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.), przez zastosowanie błędnej wykładni tego przepisu.

Wskazując na powyższy zarzut wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania podług norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że wniosek w trybie prawa prasowego powinien był zostać sporządzony przez dziennikarza, dziennikarz ten powinien podlegać rygorom określonym w art. 7 ust. 2 pkt 5 u.p.p. Zatem powinien pozostawać w stosunku pracy lub zajmować się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Podniesiono, że wnioskodawca ma obowiązek udowodnienia swojego statusu jako dziennikarza. Wskazanie samego numeru legitymacji, gdy organ nie ma możliwości samodzielnej weryfikacji tej informacji, nie może być uznane za uprawdopodobnienie statusu dziennikarza.

Sąd I instancji w swoich rozważaniach zwrócił uwagę, że organ z urzędu powinien zbadać, czy żądana informacja stanowi informację podlegającą rygorom określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Natomiast kolejna część badania formalnego wniosku, czyli: od kogo pochodzi, czy osoba ta ma prawo działać na rzecz redakcji oraz czy ma prawo wskazywać adres do korespondencji, pozostaje poza zainteresowaniem Sądu I instancji.

Wskazując na powyższe skarżący kasacyjnie zauważył, że Sąd dopuszcza w swoim orzeczeniu wybiórczą ocenę formalną wniosku przez organ. Takie podejście Sądu I instancji oznacza, że art. 7 ust. 2 pkt 5 u.p.p. jest przepisem martwym. Skarżący kasacyjnie podniósł, że dostrzegając brak formalny wniosku o udzielenie informacji Zarząd Okręgowy wezwał do usunięcia braku. W ocenie skarżącego kasacyjnie usunięcie braku ma istotne znaczenie z tego względu, że we wniosku wnioskodawca K.M. wskazywał nie swój własny adres, a adres redakcji. W przypadku podania własnego adresu zastosowanie miałaby ustawa o dostępie do informacji publicznej i organ nie musiałby żądać potwierdzenia statusu wnioskodawcy. Natomiast wskazanie we wniosku K.M. adresu redakcji powoduje uzasadnioną konieczność weryfikacji uprawnień wnioskodawcy do występowania w imieniu redakcji.

Z tych względów wniesiono jak na wstępie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że postępowanie kasacyjne oparte jest na zasadzie związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej i podstawami zaskarżenia wskazanymi w tej skardze. Sąd ten, w odróżnieniu od Sądu I instancji, nie bada całokształtu sprawy z punktu widzenia stanu prawnego, który legł u podstaw zaskarżonego orzeczenia. Bada natomiast zasadność przedstawionych w skardze kasacyjnej zarzutów. Zakres kontroli prowadzonej przez Naczelny Sąd Administracyjny jest zatem określony i ograniczony wskazanymi w skardze kasacyjnej przyczynami wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego. Jedynie w przypadku, gdyby zachodziły przesłanki, powodujące nieważność postępowania sądowoadministracyjnego określone w art. 183 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny mógłby podjąć działania z urzędu, niezależnie od zarzutów wskazanych w skardze. Takie przesłanki w niniejszej sprawie nie występują.

Przenosząc powyższe ogólne rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny zauważyć należy, że skarżący kasacyjnie organ zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, poprzez zastosowanie błędnej wykładni tego przepisu. Przepis ten stanowi, że dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzut ten należy uznać za chybiony, gdyż wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku upoważnia do stwierdzenia, że nie zawiera ono jakichkolwiek rozważań dotyczących powołanego przepisu, wskazanego jako naruszony. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu analizował natomiast art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo prasowe. Sąd ten przyjął, co podziela Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, że pomimo tego, iż żądanie udzielenie informacji publicznej pochodziło od prasy w rozumieniu art. 7 ust 2 pkt 1 ustawy Prawo prasowe, stosownie do art. 3a tej ustawy podlegało ono rozpatrzeniu przez Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Poznaniu w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a nie w art. 4 Prawa prasowego. Natomiast, gdyby autor skargi kasacyjnej chciał powiązać w jakiś sposób pojęcie "prasy" z naruszeniem art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo prasowe, powinien wskazać również art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy.

Podkreślić należy również, że to na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd naruszone zaskarżonym orzeczeniem, na czym polegała ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być prawidłowa wykładnia ww. przepisów i właściwe zastosowanie – art. 174 pkt 1 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I GSK 1047/12, LEX nr 1487688 oraz wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1560/11, LEX nr 1218337).

W rozpatrywanej sprawie skarżący kasacyjnie podniósł jedynie zarzut błędnej wykładni przepisu art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo prasowe, nie wskazał natomiast, jaka powinna być – w jego ocenie – prawidłowa wykładnia tego przepisu.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, w związku z czym, na podstawie art. 184 P.p.s.a., skargę tę oddalił.