Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daniela Kozłowska Sędziowie : WSA Maria Tarnowska Asesor WSA Mirosław Gdesz (spr.) Protokolant Agnieszka Kozik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2007 r. sprawy ze skargi T. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lutego 2007 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego 1. oddala skargę; 2. przyznaje od Skarbu Państwa i nakazuje wypłacić ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata G. P., prowadzącego Kancelarię Adwokacką w W. przy ulicy [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych stanowiącą 22 (dwadzieścia dwa) procent podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Decyzją z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., po rozpatrzeniu odwołania T. G. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego w miesiącu lipcu 2006 r. z przeznaczeniem na zakup farby olejnej w wysokości 48 zł.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wskazało, że decyzją organu pierwszej instancji odmówiono przyznania T. G. świadczenia w formie zasiłku celowego w lipcu 2006 r. na zakup farby olejnej w wysokości 48 zł.

Rozpoznając odwołanie T. G. organ drugiej instancji stwierdził, iż zaistnienie przesłanek do udzielenia pomocy w trudnej sytuacji życiowej nie jest równoznaczne z koniecznością udzielenia pomocy w oczekiwanym przez stronę zakresie, a ocena każdej zgłoszonej przez stronę potrzeby bytowej pozostawiona jest uznaniu organu pomocy społecznej – zgodnie z treścią art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.).

W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., należy zgodzić się ze stanowiskiem organu pomocy społecznej, iż brak jest podstaw do uwzględnienia żądania udzielenia pomocy na umycie okien, ponieważ nie jest to uzasadniony przypadek uzasadniający przyznanie pomocy.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. wniosła T. G. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji. W skardze skarżąca wskazała, iż organ pominął jej rzeczywistą sytuację rodzinną i nie wziął pod uwagę, że stan zdewastowanych okien balkonowych w pokoju syna.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie i podtrzymało argumenty wskazane w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, iż sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji publicznej orzekając w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie skarga jest bezzasadna, ponieważ sądowa kontrola zaskarżonej decyzji nie wykazała naruszenia przepisów prawa materialnego, ani też przepisów postępowania, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić należy, że rodzaje świadczeń z pomocy społecznej oraz zasady i tryb ich udzielania reguluje ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.). Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że skarżąca przekracza wysokość kryterium dochodowego. W sytuacji przekroczenia kryterium dochodowego na osobę w rodzinie ustawodawca, w art. 41 powołanej ustawy o pomocy społecznej, przewidział przyznanie, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, osobie albo rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe: 1) specjalnego zasiłku celowego w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie podlega zwrotowi; 2) zasiłku okresowego, zasiłku celowego lub pomocy rzeczowej, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.

Z treści powołanego art. 41 ustawy o pomocy społecznej wynika, że świadczenia na podstawie tego przepisu przyznawane są w ramach uznania administracyjnego (władzy dyskrecjonalnej). Wprawdzie nie są to świadczenia obowiązkowe, ale też przyznanie tych świadczeń nie może być dowolne. Przepis art. 41 pkt 1 powołanej ustawy o pomocy społecznej, mówiąc o szczególnie uzasadnionych przypadkach czyni ze specjalnego zasiłku celowego instrument, który nie może ze swej istoty służyć do zwrotu wydatków uprzednio poniesionych przez wnioskodawcę. Ponadto przepis ten wyraźnie mówi, iż forma pomocy społecznej nie jest przewidziana na pokrywanie pełnych kosztów utrzymania osoby objętej pomocą lecz ma charakter szczególnej pomocy doraźnej. Odmowa sfinansowania zakupu farby olejnej w sytuacji kiedy skarżąca otrzymała w miesiącu lipcu 2006 r. pomoc w wysokości 2068,52 zł w żadnym razie nie narusza powołanego przepisu w powołanych przez organ okolicznościach sprawy.

Dodatkowo w niniejszej sprawie organ pierwszej instancji w uzasadnieniu decyzji o odmowie przyznania zasiłku celowego wskazał, iż przy rozstrzyganiu sprawy wzięto pod uwagę zakres przyznanej już pomocy oraz potrzeby wnioskodawczyni, jak również możliwości finansowe Ośrodka Pomocy Społecznej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż nie można postawić organom orzekającym zarzutu dowolności w kwestii podjętego w zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcia. W przedmiotowej sprawie decyzje zostały wydane w oparciu o obowiązujące przepisy, a o odmowie przyznania świadczenia decydowały nie tylko sytuacja życiowa wnioskodawczyni, ale przede wszystkim rodzaj potrzeb, które w pierwszej kolejności zabezpieczał Ośrodek Pomocy Społecznej, jak również możliwości finansowe tego ośrodka.

W związku z powyższym organy obu instancji dokonały ustaleń wszystkich okoliczności, od jakich w świetle ustawy o pomocy społecznej uzależnione jest udzielenie pomocy w formie zasiłku celowego i oceny tej dokonały prawidłowo.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153,

poz. 1270 ze zm.), orzeczono jak w sentencji.