Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński, Sędziowie Sędzia WSA Łukasz Krzycki, asesor WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.), Protokolant Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lipca 2008 r. sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania - oddala skargę -

Zaskarżoną decyzją z dnia (...) stycznia 2008r. Wojewoda (...) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) po rozpatrzeniu odwołania Z. K. od decyzji Prezydenta W. z dnia (...) listopada 2007r. nr (...) orzekającej

o wymeldowaniu Z. K. z pobytu stałego z lokalu nr (...) przy

ul. (...) w W. orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym: w dniu

10 października 2006r. z wnioskiem o wymeldowanie Z. K. z pobytu stałego z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., wystąpiła J. K. podnosząc, iż mąż w przedmiotowym lokalu nie przebywa i nie zamieszkuje od początku roku , a wcześniej bywał nim sporadycznie.

W dniu (...) grudnia 2006r. Prezydent W. orzekł o zawieszeniu postępowania w sprawie wymeldowania Z. K. mając na uwadze, iż Z. K. i wystąpił do Sądu Rejonowego dla W. (...) Wydział Cywilny z powództwem przeciwko J. K. o przywrócenie naruszonego posiadania lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. Postępowanie administracyjne zostało podjęte w dniu (...) listopada 2007r., albowiem w dniu (...) listopada 2007r. J. K. złożyła w organie I instancji prawomocny wyrok z dnia (...) maja 2007r. oddalający powództwo przeciwko J. K. o przywrócenie naruszonego posiadania.

Decyzją z dnia (...) listopada 2007r. Prezydent W. orzekł

o wymeldowaniu Z. K. z pobytu stałego z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. Decyzja zapadła w oparciu o art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, póz. 993 z późn. zm.). Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Z. K. podnosząc, iż nie opuścił omawianego lokalu dobrowolnie lecz z powodu awantur

z żoną, która od maja 2006 uniemożliwia mu wejście do lokalu. Nie dokonał ciążącego na nim obowiązku meldunkowego, gdyż miał nadzieje, że uda mu się powrócić do miejsca zameldowania.

Wojewoda (...) decyzją z dnia (...) stycznia 2008r. po rozpatrzeniu odwołania orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu decyzji Wojewoda wskazał, iż lokal nr (...) przy ul. (...) w W. znajduje się

w zasobach R. Spółdzielni "P.". Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przysługuje J. i Z. K.. Jak wynika z wyjaśnień wnioskodawczyni jej były mąż nie zamieszkuje w miejscu pobytu stałego od stycznia 2006r. Z mieszkania zabrał większość swoich rzeczy. Wyjaśniła, iż mąż posiadał klucze do lokalu, ale w połowie czerwca został wymieniony jeden zamek w drzwiach wejściowych, a mąż nigdy nie chciał nowego kompletu kluczy. Z. K. oświadczył, iż od maja 2006r. ma utrudniony dostęp do lokalu natomiast od czerwca nie może do niego wejść z powodu wymienionych zamków w drzwiach. Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy organ odwoławczy doszedł do przekonania, iż decyzja orzekająca o wymeldowaniu Z. K. jest prawidłowa albowiem w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. nie znajduje się centrum spraw życiowych i osobistych Z. K.. Natomiast w świetle orzecznictwa sądowo-administracyjnego miejsce pobytu stałego to miejsce, w którym się skupiają wszystkie codzienne sprawy, miejsce, w którym się przebywa, wypoczywa i prowadzi gospodarstwo domowe (por. wyrok NSA z dnia 26 sierpnia 1997r., V S.A. 1945/96). Przepisy ustawy o ewidencji ludności wyraźnie obligują osobę przebywającą pod określonym adresem dłużej niż trzy doby do dokonania zameldowania zgodnie z jej aktualnym miejscem pobytu (art. 10 ust. 1 ustawy ewidencyjnej), a osobę opuszczającą miejsce pobytu stałego do zgłoszenia tego faktu właściwemu organowi prowadzącemu ewidencję ludności (art. 15 ust. 1). Ponieważ Z. K. opuścił miejsce pobytu stałego bez dopełnienia obowiązku meldunkowego, decyzja orzekająca o Jego wymeldowaniu, będąc zgodną

z przepisami ustawy o ewidencji ludności oraz ze stanem faktycznym jest zasadna,

w związku z czym brak jest podstaw do jej zmiany bądź uchylenia.

W odpowiedzi na zarzuty przedstawione w odwołaniu organ odwoławczy wyjaśnił, że prowadzenie ewidencji ludności nie jest formą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu. Kwestia istnienia czy nieistnienia prawa oznaczonej osoby do przebywania w lokalu nie warunkuje decyzji organu w przedmiocie wymeldowania. Posiadanie "meldunku" nie ma znaczenia dla całokształtu stosunków cywilnoprawnych pomiędzy stronami, o których w razie zaistnienia sporu rozstrzygają jedynie sądy powszechne (por. wyrok NSA Sygn. akt V SA 2907/02). Jest to konsekwencją charakteru i istoty czynności zameldowania, wyłącznie jako aktu rejestracji danych o miejscu pobytu oznaczonej osoby (por. wyrok NSA Sygn. akt V SA 271/03). Tak więc złożenie przez Odwołującego pozwu o podział majątku dorobkowego nie może mieć wpływu na decyzję w przedmiocie wymeldowania. Posiadanie przez państwo informacji o faktycznym miejscu zamieszkania lub pobytu osób, służy nie tylko prawidłowemu wypełnianiu przez organy władzy państwowej ich funkcji, lecz również leży w interesie samych zainteresowanych oraz osób trzecich.

Pismem z dnia 5 marca 2008r. Z. K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, podnosząc iż decyzja o wymeldowaniu narusza jego prawa. W uzasadnieniu podniósł, iż w lokalu stanowiącym jego współwłasność znajdują się jego rzeczy osobiste, został jednak pozbawiony dostępu do domu.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda (...) podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art.1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 z 2002r. poz.1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne sprawują więc kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi. Ponadto jak stanowi art.134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 z 2002r. poz. 1270 z późniejszymi zmianami), dalej zwanej p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami skargi ani jej wnioskami.

Rozpatrując wniesioną skargę z punktu widzenia powyższych kryteriów uznać należy, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Wojewody (...) z dnia (...) stycznia 2008r. nie narusza prawa. W opinii Sądu, ustalenia poczynione przez organy prowadzące postępowanie wynikają

z zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaś dokonana ocena tego materiału w kontekście zastosowanych przepisów ustawy nie budzi zastrzeżeń. Zdaniem Sądu organy wyczerpująco zbadały wszystkie okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie

z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a. i art. 77 k.p.a.) oraz zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). Nie doszło również do naruszenia praw skarżącego jako strony toczącego się postępowania. Skarżący prawidłowo został zawiadomiony o wszczęciu postępowania oraz o możliwości czynnego w nim uczestniczenia.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych zgodnie

z którym na wniosek strony lub z urzędu organ gminy wydaje decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. A zatem dla wydania decyzji o wymeldowaniu muszą być spełnione kumulatywnie dwie przesłanki: -opuszczenie miejsca pobytu stałego oraz - brak dopełnienia obowiązku wymeldowania się.

Zdaniem Sądu orzekający w niniejszej sprawie Wojewoda (...) prawidłowo ustalił, że przesłanki te zostały spełnione. Bezsporne w sprawie jest,

iż skarżący Z. K. opuścił miejsce stałego pobytu z lokalu nr (...) przy

ul. (...) w W. czego sam nie kwestionował w toku postępowania administracyjnego. Zatem zdaniem Sądu orzekające w sprawie organy prawidłowo ustaliły, iż w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. nie znajduje się centrum spraw życiowych i osobistych Z. K. Mimo, iż skarżący podnosił, że mieszkania nie opuścił dobrowolnie to jak zasadnie podniósł Wojewoda (...) okoliczność, że opuszczenie nie miało charakteru dobrowolnego nie oznacza, że w sprawie nie można przyjąć zaistnienia przesłanki "opuszczenia". Przepis art. 15 ust. 2 ustawy ewidencyjnej dotyczy także takich przypadków, gdy opuszczenie nastąpiło w drodze przymusowego usunięcia i nie dopuszczania do lokalu, zaś osoba zainteresowana nie podjęła przewidzianych prawem środków w celu obrony swych praw do lokalu, albo jeżeli fakt zmuszenia do opuszczenia lokalu nie został stwierdzony w postępowaniu karnym. Skoro więc w sprawie o przywrócenie naruszonego posiadania Sąd Rejonowy oddalił powództwo Z. K. przeciwko J.K., należy uznać, iż skarżący nieskutecznie kwestionuje dobrowolność opuszczenia lokalu.

Ustawa o ewidencji ludności i dowodach osobistych normuje sprawy ewidencji ludności, ta natomiast polega na rejestracji danych o miejscu pobytu osób, urodzeniach, dotyczących obowiązku wojskowego, zmianach stanu cywilnego, obywatelstwa, imion i nazwisk oraz o zgonach (art.1 ust.2 w/w ustawy). Podkreślić należy, iż postępowanie o wymeldowanie ma na celu jedynie doprowadzenie

do zgodności pomiędzy stanem faktycznym, a zapisami w ewidencji ludności

(tak m.in. wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2003 r. V SA 3657/02 Wspólnota 2004/8/55). Skoro w toku postępowania ustalono, iż skarżący Z. K. opuścił lokal nr (...) przy ul. (...) w W. - należało uznać, że organ administracji prawidłowo orzekł o wymeldowaniu go z przedmiotowego lokalu.

W konsekwencji powyższego Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę - nie podzielił zarzutów skargi, nie dopatrzył się również tego rodzaju naruszeń prawa materialnego lub procesowego, które miałyby wpływ na treść rozstrzygnięcia

i prowadziły do uchylenia zaskarżonej decyzji. W tej sytuacji skargę należało oddalić.

Mając powyższe okoliczności na względzie - na mocy art. 151 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.