Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Kobylecka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Zielińska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi E. K., B. K. i M. K. na decyzję Wojewody z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku.

Decyzją z dnia [...] Wojewoda po rozpatrzeniu odwołań E. K., B. K. i M. K. od decyzji Starosty z dnia [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej A. i K. N. pozwolenia na budowę budynku handlowo-usługowo-mieszkalnego wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacji sanitarnej i kanalizacji deszczowej na działkach Nr [...] i [...], położonych przy ul. L. w J., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że decyzja z dnia [...] została wydana w wyniku ponownego rozpoznania przez organ I instancji wniosku inwestorów o wydanie pozwolenia na budowę, po uzupełnieniu przez nich projektu budowlanego i przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w zakresie wskazanym w decyzji Wojewody z dnia [...], uchylającej decyzję Starosty z dnia [...] i przekazującej sprawę do ponownego rozpoznania.

Organ odwoławczy powołał treść art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), który stanowi, że przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, o której mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Ponieważ w niniejszej sprawie na terenie przewidzianym pod inwestycję brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stąd sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji określono w drodze decyzji Nr 58/07 z dnia 16.IV.2007 r. Burmistrza Miasta Jędrzejowa, ustalającej warunki zabudowy dla przedmiotowego przedsięwzięcia inwestycyjnego.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, że przedłożony przez inwestora projekt budowlany przedmiotowej inwestycji jest zgodny z powyższą decyzją Burmistrza z dnia [...], wypełnia wszystkie warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy określone w tej decyzji, zaś projektowany obiekt jest usytuowany w liniach rozgraniczających teren inwestycji, oznaczonych literami A, B, C, D w załączniku graficznym do decyzji.

Organ wskazał, że przedmiotowe zamierzenie inwestycyjne, stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9.XI.2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzania raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.) nie należy do grupy przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na stan środowiska.

Zdaniem Wojewody decyzja Starosty jest zgodna także z przepisami techniczno-budowlanymi, w tym z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.IV.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Cytując przepis § 12 tego rozporządzenia organ zwrócił uwagę na mający zastosowanie w sprawie niniejszej jego ust. 3 pkt 1, stanowiący, iż sytuowanie ściany budynku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 dopuszcza się bezpośrednio przy granicy, jeżeli wynika to z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Mając na uwadze, że dla analizowanego terenu braku jest planu zagospodarowania przestrzennego, więc sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy określa decyzja o warunkach zabudowy Burmistrza Miasta z dnia [...], w której wskazano, że z uwagi na występującą w sąsiedztwie projektowanej inwestycji zabudowę pierzejową, maksymalna wielkość elewacji frontowej budynku może wynosić 100 % szerokości frontu działki. Ze złożonego projektu zagospodarowania terenu przedmiotowej inwestycji wynika, że szerokość elewacji budynku stanowi 100% szerokości frontu działki, przedmiotowy budynek usytuowany został na działkach Nr [...] i [...], w granicy z działką Nr [...] i [...] od strony południowo-wschodniej.

Organ odwoławczy wskazał także, iż projekt budowlany pozostaje w zgodności z przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, zawartymi w rozdziale 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.IV.2002 r. (§ 271 ust. 1 i § 272 ust. 1). Zgodność projektu budowlanego z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej potwierdził rzeczoznawca do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych w uzgodnieniu z dnia 7 listopada 2007r.

Zgodność projektu z § 13 i § 60 cyt. rozporządzenia wykazał projektant.

Wojewoda stwierdził, że projekt budowlany przedmiotowej inwestycji jest kompletny (składa się z projektu zagospodarowania terenu i z projektu architektoniczno-budowlanego), zawiera także informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz komplet uzgodnień, w tym uzgodnienie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] znak: [...], co jest szczególnie istotne z uwagi na położenie obiektu w obszarze zabytkowego XIII-XVIII wiecznego układu urbanistycznego J., wpisanego do rejestru zabytków pod nr [...] (rejestr stary).

Projekt został sporządzony i sprawdzony przez projektantów posiadających wymagane uprawnienia budowlane i legitymujących się aktualnym, na dzień wykonywania projektu zaświadczeniem o przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego, którzy do projektu dołączyli oświadczenia o sporządzeniu tego projektu zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej.

Dodatkowo organ odwoławczy podał, że przepis art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego stanowi, że w razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 tej ustawy właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Przepis art. 32 ust. 4 stanowi, że pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zdaniem organu odwoławczego inwestor wywiązał się z powyższego obowiązku.

Wojewoda podniósł, że skoro w sprawie niniejszej nie zostały naruszone przepisy prawa nie ma podstaw do odmowy wydania pozwolenia na budowę.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję wnieśli E. K., B. K. i M. K., wnosząc o jej uchylenie.

Skarżący zażądali ponownego "rozpatrzenia warunków zabudowy", ponieważ nie otrzymali tej decyzji i nie mogli się do niej ustosunkować. Zarzucili, że Burmistrz, jako właściciel działki [...] wydał decyzję o warunkach zabudowy korzystną dla Miasta, nie uwzględniając ich interesów.

Podtrzymali swoje stanowisko o nie wyrażeniu zgody na realizację przedmiotowego budynku w granicy z ich działką, twierdząc, że budynek winien być usytuowany w odległości 3m od tej granicy. Zarzucili, że została pomniejszona linia zabudowy (z 10m na 6m), kosztem likwidacji dwóch pasów zieleni i podnieśli, że nie wiedzą czy w projekcie budowlanym został utrzymany warunek stanowiący, że działka inwestorów ma być zabudowana w proporcji 0,8 w stosunku do całkowitej jej powierzchni. Elewacja projektowanego budynku i istniejącego budynku pozbawiona jest wszelkich cech estetycznych i nie nawiązuje do zabytkowej zabudowy starego rynku i jego otoczenia, czym naruszono przepisy dotyczące wykonania studium architektonicznego wyglądu rynku.

Ponadto skarżący podnieśli kwestie, które nie są przedmiotem niniejszego postępowania, ale które ich zdaniem powinny być uwzględnione. Chodzi o utrudnianie przez inwestorów prac związanych z "przemurowaniem" ściany budynku gospodarczego usytuowanego na działce skarżących, w granicy z działką inwestorów, w tym wejścia na teren działki inwestorów w celu wykonania tych prac, a także nie uwzględnienia wniosku skarżących o przyznanie im części działki Nr [...], będącej własnością Gminy jako rekompensaty za utracone działki nr [...] i [...] (użytkowane jako jezdnia i chodnik), które stały się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa.

Ponadto, zdaniem skarżących nie przewidziano odpowiedniej liczby miejsc parkingowych przeznaczonych do obsługi przedmiotowej inwestycji. Decyzja powinna przewidywać miejsca parkingowe przy budynku, nie na niewielkim, płatnym parkingu miejskim.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumenty zawarte w uzasadnieniu decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega uwzględnieniu i prowadzi do uchylenia zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji, aczkolwiek przyczyny jej uwzględnienia nie są tożsame z przedstawionymi przez skarżących. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 152, poz. 1269) sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270). Na Sądzie ciąży obowiązek kontroli zgodności zaskarżonej decyzji z prawem we wszystkich aspektach, nie tylko tych podniesionych w skardze.

Przedmiotem badania Sądu w sprawie niniejszej jest decyzja z dnia 4 marca 2008 r. Wojewody Świętokrzyskiego zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę, nie zaś decyzja Burmistrza Miasta i Gminy z dnia [...] ustalająca warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Wobec tego wszelkie zarzuty skarżących skierowane pod adresem decyzji Burmistrza nie mogą być oceniane przez Sąd w niniejszej sprawie, decyzja ta jest ostateczna, a ustalone w niej warunki są wiążące dla organu administracji architektoniczno-budowlanej.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji w zakresie pozostawania jej w zgodności z przepisami prawa stwierdzić należy, że została ona wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik postępowania (art. 35 ust. 1 pkt 3, art. 39 ust. 1 i art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane – Dz.U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm., zwanej dalej ustawą).

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że organ we wstępnej fazie wyjaśniającej prowadzonego postępowania administracyjnego o pozwoleniu na budowę musi dokonać, zgodnie z art. 35 ustawy szeregu czynności, których celem jest kompleksowe sprawdzenie projektu budowlanego. Wyraża się to przede wszystkim w ocenie zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu. Negatywny wynik ustaleń organu, co do tej zgodności przekreśla możliwość wydania pozytywnej decyzji o pozwoleniu na budowę.

W sprawie niniejszej Wojewoda słusznie wskazał, że decyzja o warunkach zabudowy wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę. Wynika to wprost z przepisu art. 55 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) i oznacza, że organ prowadzący postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę nie tylko nie ma obowiązku badania po raz drugi dopuszczalności zmiany zagospodarowania terenu oraz warunków i zasad, na jakich to następuje, ale także nie może tego badać, weryfikować, czy też postąpić wbrew ustaleniom tej decyzji. Rolą decyzji o warunkach zabudowy jest gwarancja zgodności z prawem zmiany zagospodarowania przestrzeni, która podlega realizacji w procesie budowlanym. Organ właściwy w sprawie wydania pozwolenia na budowę koncentruje się zatem na wymogach Prawa budowlanego i zgodności prac bezpośrednio związanych z robotami budowlanymi z przepisami Prawa budowlanego oraz aktów wykonawczych. Nie oznacza to jednak, że organ nie może odmówić wydania pozwolenia na budowę w przypadku wykazania sprzeczności z innymi przepisami prawa. Taka właśnie możliwość wynika z art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W sprawie niniejszej organ prawidłowo wskazał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że inwestorzy ubiegając się o pozwolenie na budowę budynku handlowo-usługowo-mieszkalnego wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacji sanitarnej i kanalizacji deszczowej na działkach Nr [...] i [...], położonych przy ul. L. w J. złożyli stosowny wniosek wraz z decyzją o warunkach zabudowy z dnia [...] Burmistrza Miasta, oświadczeniem o prawie do dysponowania działkami Nr [...] i [...] na cele budowlane i cztery egzemplarze projektu budowlanego.

Nie są zasadne zarzuty skargi odnoszące się do tych warunków zabudowy, które wynikają z decyzji z dnia [...] Burmistrza Miasta, a które zostały uwzględnione w projekcie budowlanym, zatwierdzonym w zaskarżonej decyzji. Badając zgodność projektu budowlanego z decyzją ustalającą warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji organ prawidłowo uznał, że warunki wynikające z tej decyzji zostały uwzględnione w projekcie budowlanym.

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazać należy, że szerokość elewacji frontowej wynosząca 100% szerokości działki inwestorów została określona w decyzji ustalającej warunki zabudowy w pkt 1.1, w którym warunek ten uzasadniono występującą w obszarze zabudową pierzejową. Budynek mieszkalny na sąsiedniej działce skarżących znajduje się w odległości 8,84m od budynku projektowanego, natomiast w granicy z działką znajduje się budynek gospodarczy skarżących. Ściany projektowanego budynku, które usytuowane są w granicy sąsiadujących działek zaprojektowano jako ściany oddzielenia przeciwpożarowego, bez otworów okiennych i drzwiowych. W projekcie tym budynek zajmuje całą szerokość działek [...] i [...], nawiązując linią zabudowy i formą architektoniczną (szerokość i wysokość elewacji frontowej, geometria dachu) do sąsiedniego budynku usytuowanego na działkach Nr [...] i [...], spełniając jeden z warunków decyzji z dnia [...].

W decyzji Burmistrza Miasta określono również wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni terenu w liniach rozgraniczających jako nie większy niż 0,8 i określono, że całkowita powierzchnia zabudowy terenu nie może przekroczyć 200m². Projekt budowlany spełnia ten warunek, ponieważ w opisie do projektu określono, że wskaźnik zabudowy wynosi 0,65, a powierzchnia zabudowy przedmiotowego budynku wynosi 200m².

Usytuowanie obiektu w nieprzekraczalnej linii zabudowy w odległości 6m od zewnętrznej krawędzi jezdni ulicy L. także wynika z decyzji o warunkach. Stąd zarzut skargi o likwidacji przez to dwóch pasów zieleni nie jest usprawiedliwiony.

Nie można uznać, że zarzut skarżących w zakresie nie zaprojektowania wystarczającej ilości miejsc parkingowych narusza ich interes prawny. Kwestia ta została przesądzona w decyzji Burmistrza Miasta, ustalającej warunku zabudowy. W decyzji tej przewidziano "odpowiednią" liczbę miejsc postojowych samochodów, wynikającą z charakteru funkcjonalno-użytkowego inwestycji i zewnętrznych warunków komunikacyjnych. W projekcie budowlanym wskazano jedno miejsce czasowego postoju dla samochodu dostawczego, pozwalające na wielokrotne korzystanie z niego przez inne samochody, zaś miejsca parkingowe przewidziano na parkingu miejskim, po drugiej stronie ulicy. Wynika to ze ścisłej zabudowy centrum miasta J.

Nie są również usprawiedliwione pozostałe zarzuty skargi, które wykraczają poza zakres postępowania o pozwolenie na budowę.

Sąd natomiast uznał, że organ, który na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy miał obowiązek sprawdzenia posiadania przez inwestorów wymaganych uzgodnień, opinii, pozwoleń i sprawdzeń niewłaściwie uznał, że projekt budowlany zawiera wszystkie konieczne pozwolenia.

Organ odwoławczy stwierdził w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że projektowany budynek położony jest w "obszarze zabytkowego XIII-XVIII wiecznego układu urbanistycznego J.", wpisanego do rejestru zabytków pod nr [...] (rejestr stary).

W świetle przepisów ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) układ urbanistyczny jest zabytkiem nieruchomym. W art. 3 pkt 12 i 13 ustawy zdefiniowano pojęcie historycznego układu urbanistycznego jako przestrzennego założenia miejskiego lub wiejskiego, zawierającego zespoły budowlane, pojedyncze budynki i formy zaprojektowanej zieleni, rozmieszczone w układzie historycznych podziałów własnościowych i funkcjonalnych, w tym ulic i sieci dróg oraz historycznego zespołu budowlanego jako powiązanej przestrzennie grupy budynków wyodrębnionej ze względu na formę architektoniczną, styl, zastosowane materiały, funkcje, czas powstania lub związek z wydarzeniami historycznymi. Z kolei przepis art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami określa, że zabytki nieruchome podlegają ochronie i opiece bez względu na stan zachowania. W myśl art. 4 pkt 1 i 2 powołanej ustawy, ochrona zabytków polega na podejmowaniu działań mających na celu m.in. zagospodarowanie i utrzymanie zabytków, zapobieganie zagrożeniom mogącym spowodować uszczerbek dla wartości zabytków, kontroli stanu zachowania i przeznaczenia zabytku. Tylko służby konserwatorskie zobowiązane do wykonywania wskazanych wyżej zadań mogą wiedzieć, czy i w jakim zakresie projektowana inwestycja może stanowić zagrożenie dla utrzymania zabytku jako całości, bez szkody dla jego wartości.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 Prawa budowlanego prowadzenie robót budowlanych przy obiekcie budowlanym wpisanym do rejestru zabytków lub na obszarze wpisanym do rejestru zabytków wymaga, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę, uzyskania pozwolenia na prowadzenie tych robót, wydanego przez właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków. Przepis ten nawiązuje do art. 32 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, zgodnie z którym pozwolenie na budowę może być wydane po uprzednim uzyskaniu przez inwestora, wymaganych przepisami szczególnymi pozwoleń, uzgodnień lub opinii innych organów. W omawianym przypadku chodzi o decyzję wydaną na podstawie przepisu art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 23.VII.2003 r. o ochronie dóbr kultury i muzeach (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), w którym przewidziano wymóg uzyskania pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków na dokonywanie prac wymienionych w tym przepisie. Regulacja art. 39 ust. 1 Prawa budowlanego stanowi superfluum ustawowe, gdyż wymóg uzyskania pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków na wykonywanie robót budowlanych przy zabytku jednoznacznie wynika z art. 32 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w związku z art. 32 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

W pozwoleniu, o którym mowa w tych przepisach wojewódzki konserwator zabytków rozstrzyga co do istoty sprawę dopuszczalności podejmowania przez inwestora określonych w tym przepisie czynności odnoszących się do zabytku (w tym obszaru wpisanego do rejestru zabytków). Z treści przepisu wynika, że obowiązek uzyskania takiego pozwolenia jest adresowany do inwestora i powinien zostać wykonany przed wystąpieniem o pozwolenie na budowę, a zatem przepisy prawa wymagają, aby sprawa dopuszczalności wykonania robót budowlanych w obiekcie budowlanym lub na terenie objętym ochroną zabytków była rozstrzygnięta przed udzieleniem pozwolenia na budowę. W konsekwencji należy przyjąć, że rozstrzygnięcie takiej sprawy zapada w formie decyzji administracyjnej, po przeprowadzeniu odrębnego i samoistnego postępowania w trybie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Decyzja winna odpowiadać treści art. 107 kpa, w tym zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, winna być doręczona stronom postępowania, z pouczeniem o środku zaskarżenia (odwołaniu do Ministra Kultury-Generalnego Konserwatora Zabytków). Wydanie pozwolenia, o którym mowa w cytowanych wyżej przepisach to nie wyrażenie "opinii" w sprawie rozstrzyganej przez inny organ administracji państwowej w formie decyzji.

Odmienna procedura występuje w stosunku do obiektów budowlanych oraz obszarów niewpisanych do rejestru zabytków, ale objętych ochroną konserwatorską na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdzie stanowisko organu współdziałającego wyrażane jest w formie postanowienia (w trybie art. 106 kpa).

W sprawie niniejszej organ ustalił, że obszar, na którym planowana jest przedmiotowa inwestycja jest wpisany do rejestru zabytków, zatem konieczne było uzyskanie przez inwestora pozwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Kielcach, wydanego w formie decyzji. Tymczasem w aktach sprawy znajduje się jedynie pismo Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...], wydane "w oparciu o art. 39 Prawa budowlanego" (bez wskazania odpowiedniego ustępu tego przepisu), nie stanowiące decyzji administracyjnej w rozumieniu art. 104 kpa, nie zawierającego cech takiej decyzji (art. 107 kpa), adresowane do inwestorów A. i K. N., w którym organ ten "opiniuje pozytywnie ze stanowiska konserwatorskiego" przedstawiony projekt budowlany.

Zdaniem Sądu taka "opinia" nie spełnia wymogu "pozwolenia", co oznacza, że organy obu instancji orzekły o zatwierdzeniu projektu budowlanego i wydaniu pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji bez wymaganego przepisami art. 39 ust. 1 i art. 32 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego pozwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji naruszają prawo materialne, co miało wpływ na wynik sprawy i na podstawie art.145 § 1 pkt 1a oraz art. 135, art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji wyroku. Orzekając ponownie, organ wyda stosowne rozstrzygnięcie, mając na względzie poczynione wyżej uwagi.