Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Juliusz Antosik, Sędzia NSA Krzysztof Stanik (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Jerzy Płusa, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 215/07 w sprawie ze skargi F sp. z o.o. w Ś. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 10 listopada 2005 r. w przedmiocie interpretacji przepisów prawa podatkowego 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od F. sp. z o.o. w Ś. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 280 zł (słownie: dwieście osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 29.03.2007 r., sygn. I SA/Wr 215/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną przez F. sp. z o.o. w Ś. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 10.11.2005 r. utrzymującą w mocy postanowienie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego w W. z dnia 24.08.2005 r. w przedmiocie interpretacji prawa podatkowego.

W pierwszej kolejności Sąd przytoczył dotychczasowy przebieg postępowania przed organami podatkowymi. W tych ramach Sąd wskazał, że w dniu 02.06.2005 r. skarżąca spółka zwróciła się w trybie art. 14a § 1 ustawy z 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 ze zm.) – zwanej dalej "Ordynacją podatkową" o udzielenie pisemnej informacji o zakresie i sposobie opodatkowania dostawy towaru zakupionego na terytorium państwa trzeciego (Chiny), którego dostawy i odprawy celnej spółka dokonała na terytorium państw członkowskich poza Polską (Niemcy) i który po dokonaniu odprawy celnej przywieziono do siedziby spółki w Polsce. We wniosku strona skarżąca wyraziła podgląd, że opisana czynność nie jest ani importem towaru w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku do towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) – zwanej dalej "u.p.t.u." ani nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru w rozumieniu art. 9 u.p.t.u. Zdaniem podatnika czynność taka jest więc obojętna z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, przez to nie powinna być uwzględniania w rozliczeniach tego podatku, w tym w deklaracjach podatkowych po stronie podatku naliczonego.

Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego w W. w postanowieniu z dnia 24.08.2005 r. uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe i wskazał, że przemieszczenie towaru z Niemiec do Polski stanowić będzie po myśli art. 11 ust 1 wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, które z punktu widzenia rozliczenia podatku od towarów i usług w Polsce jest dla podatnika neutralne. Zapłacony w Niemczech podatek z tytułu importu nie jest podatkiem naliczonym w rozumieniu art. u.p.t.u., a więc odzyskanie tego podatku będzie możliwe jedynie przed właściwym urzędem w Niemczech.

Po rozpoznaniu zażalenia wniesionego przez skarżącą spółkę, Dyrektor Izby Skarbowej, utrzymał w mocy postanowienia Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego w W.

W skardze do Sądu administracyjnego skarżąca spółka wniosła o uchylenie rozstrzygnięć organów obu instancji oraz zwrot kosztów postępowania, zarzucając naruszenie art. 2 pkt 7 u.p.t.u.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit "c" ustawy z 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej "popsa". Zdaniem Sądu stan faktyczny przedstawiony przez podatnika w jego wniosku o wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego nie był wystarczający do udzielenia żądanej odpowiedzi. W ocenie Sądu organy podatkowe powinny, przed jego merytorycznym rozpoznaniem, wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w trybie art. 14a ust 5 w zw. z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu Sąd zawarł również wskazania co do dalszego postępowania w sprawie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Dyrektor Izby Skarbowej w W., żądając jego uchylenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. W zgłoszonym środku zaskarżenia wskazano na naruszenie:

-art. 141 § 4 popsa w związku z art. 14a § 2 i art. 14a § 5 oraz art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej przez błędne przedstawienie stanu sprawy i uznanie, że stan faktyczny przedstawiony przez podatnika we wniosku był nie wyczerpujący i nie dawał podstaw do udzielenia interpretacji przepisów, a tym samym nie spełniał przesłanek do uznania go za wyczerpujący w rozumieniu przepisu art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej i w konsekwencji błędne uznanie, że organy podatkowe zobowiązane były do wezwania podatnika na podstawie przepisu art. 14a § 5 w związku z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej,

- art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25.07.2002 r. Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) rzez wadliwe wykonanie kontroli decyzji pod względem jej zgodności z prawem, co doprowadziło do wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji zgodnej z prawem,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" w zw. z § 2 popsa przez uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji,

- art. 151 popsa przez nie oddalenie skargi.

Idea podniesionych w skardze kasacyjnych zarzutów sprowadzała się do udowodnienia wadliwości poglądu wyrażonego przez Sąd pierwszej instancji, iż podatnik nie przedstawił w sposób wyczerpujący stanu faktycznego. Według autora skargi kasacyjnej stan faktyczny zawarty we wniosku o dokonanie interpretacji pozwalał na jej udzielenie. Zwrócono uwagę, że braki, do których wezwania Sąd zobowiązał organ podatkowy, nie są konieczne do udzielenia odpowiedzi na zadane przez podatnika pytania. Nie jest w sprawie istotne, w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, pozyskanie informacji o czynnościach dokonywanych przez podatnika w innym państwie członkowskim.

Autor skargi kasacyjnej stwierdził również, że żaden przepis Ordynacji podatkowej nie zabrania organom udzielania odpowiedzi na temat zdarzeń przyszłych, o ile dotyczy ich właściwie uzasadnione pytanie podatnika. Ponadto podniesiono, że Sąd nie uzasadnił, jaki wpływ na wynik postępowania miał fakt nie wezwania podatnika do uzupełnienia swojego wniosku.

Na rozprawie w dniu 29.08.2008 r. przed Naczelnym Sądem Administracyjnym stawił się pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej, który podtrzymał stanowisko organu zajęte w niniejszej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu niniejszej sprawy stwierdził, co następuje:

Skarga kasacyjna jest uzasadniona.

W szczególności usprawiedliwionym okazał się zarzut naruszenia przepisów art. 141 § 4 popsa w zw. z art. 14a § 2 i § 5 oraz art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej.

Mianowicie zauważyć trzeba, że rozstrzygając sprawę Sąd I instancji zdyskwalifikował stanowisko zajęte w spawie przez organy podatkowe uznając, że stan faktyczny, na tle którego zostało ono wyrażone stwierdzony został w sposób niewystarczający.

Z poglądem tym trudno się jednak zgodzić. Pamiętać bowiem trzeba o tym, że przepis art. 14a Ordynacji podatkowej w brzmieniu znajdującym zastosowanie w sprawie otwiera podatnikom drogę do uzyskania pisemnej interpretacji prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczą się postępowania podatkowe bądź kontrolne. Nadmienić przy tym trzeba, że z punktu widzenia pytającego wartością samą w sobie analizowanej tu instytucji jest szybkość odpowiedzi. Kierując się tym prawodawca nałożył na pytającego liczne obowiązki, spośród których na plan pierwszy wysuwa się konieczność zaprezentowania stanu faktycznego sprawy w sposób wyczerpujący (art. 14a § 2 zd. 2 Ordynacji podatkowej). Przecież to pytający jest najlepiej zorientowany jakie okoliczności danego przypadku są dla niego istotne.

Na tle powyższych uwag godzi się także zauważyć, że aczkolwiek pytanie winno być zadawane na tle okoliczności konkretnej sprawy to jednak żaden z przepisów art. 14a – 14e Ordynacji podatkowej nie wyklucza możliwości kierowania do organów podatkowych pytań konstruowanych na tle hipotetycznego stanu faktycznego. Wszak jego wdrożenie do realizacji bądź zaniechanie może być uzależnione od treści uzyskanego stanowiska. Pytania takie także jednak muszą być powiązane ze skonkretyzowanymi przypadkami danego zdarzenia gospodarczego. W przeciwnym razie stanowisko organów podatkowych wyrażane w trybie art. 14a i nast. Ordynacji podatkowej przybieże postać wielowariantowej odpowiedzi uniwersalnej, determinowanej zmiennymi okolicznościami faktycznymi, do prezentowania których organy te, w świetle przywołanych wyżej przepisów, nie są uprawnione.

Tym samym więc okoliczności wskazane w roztrząsanym tu przypadku przez podatnika należało ocenić w kontekście możliwości weryfikacji zaprezentowanego przez niego poglądu, który zobligowany był zaprezentować stosowanie do treści przywołanego wyżej przepisu art. 14a § 2 zd. 2 in fine. Dokonując zaś tego dopuszczalnym było stwierdzenie, że możliwość taka istnieje przy założeniu, że obrót towarowy realizowany będzie pomiędzy Chinami (kraj zakupu przez podatnika towarów) a Niemcami (kraj Unii Europejskiej, w którym rzeczone towary wprowadzone będą do obrotu ze wszelkimi wynikającymi z tego konsekwencjami prawnymi), z którego to kraju unijnego nastąpi ich wywóz do Polski. Założenie takie nota bene znajduje pełne uzasadnienie w treści cyt. wyżej przepisu art. 14a § 2 zd 2 Ordynacji podatkowej. Stąd też kierując się niewątpliwie powyższym organy podatkowe uprawnione były wyrazić swe stanowisko na sprawę – co też uczyniły, które następnie, wobec wniesionej skargi, należało poddać merytorycznej ocenie. Jej zaniechanie podlega tym samym słusznej kontestacji ze strony wnoszącego skargę kasacyjną.

W kontekście naprowadzonych uwag stwierdzić zatem trzeba, że nieuzasadnione jest domaganie się od organów podatkowych poszerzenia ustaleń faktycznych. Sam pytający zawęził bowiem ich zakres w związku z czym musi liczyć się z płynącymi stąd konsekwencjami wynikającymi z treści 14c Ordynacji podatkowej.

Z przedstawionych względów wskazany na wstępie tego wywodu zarzut uznać należało za uzasadniony w związku z czym wniesioną skargę kasacyjną należało uwzględnić.

Stąd też Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 203 pkt 2 cyt. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w wyroku.