Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Trzecki (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska, Asesor WSA Michał Ruszyński, Protokolant starszy specjalista Krzysztof Rogalski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2008 roku sprawy ze skarg [...] oraz [...] na postanowienie Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych I. oddala skargi, II. zasądza od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim na rzecz adwokata [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej z urzędu.

Postanowieniem [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w N. działając na mocy art. 50 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, póz. 1118 ze zm.) i art. 123 Kodeksu postępowania administracyjnego po ponownym rozpatrzeniu sprawy nakazał J. K. i G. K. wstrzymać roboty budowlane prowadzone przy rozbudowie i nadbudowie pawilonu handlowo-gastronomicznego na pierwszym piętrze i części mieszkalnej na poddaszu budynku na działce nr ewidencyjny [...] w N. z uwagi, że roboty wykonywane są bez wymaganego pozwolenia na budowę. Organ zobowiązał dodatkowo inwestorów do zabezpieczenia budynku przed dostępem osób postronnych.

Organ l instancji wskazując na następujący stan faktyczny i prawny podał, iż G.K. i J.K. wnioskiem z dnia 14 grudnia 2004 r. wystąpili do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N. o udzielenie pozwolenia na użytkowanie pomieszczenia handlowo-gastronomicznego na pierwszym piętrze i części mieszkalnej na poddaszu budynku na działce nr [...] w N. Organ ustalił, iż obiekt realizowany był na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę [...] zatwierdzającej nowy projekt budowlany obejmujący wykonanie rozbudowy punktu małej gastronomii i nadbudowę o część mieszkalną. Decyzją [...] Wojewoda Lubuski stwierdził nieważność decyzji z dnia 14 listopada 1994 r. Jednocześnie ostateczną decyzją [...] Kierownik Urzędu Rejonowego w N. wydał pozwolenie na użytkowanie całego parteru budynku.

Decyzją [...] organ l instancji orzekł o sprzeciwie co do przystąpienia do użytkowania inwestycji wskazanej we wniosku z 14 grudnia 2004 r. W wyniku wniesionego odwołania, organ II instancji decyzją z dnia

[...] uchylił w/w decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy decyzją [...] organ odmówił inwestorom wydania pozwolenia na użytkowanie obiektu we wnioskowanej przez inwestorów części. Następnie decyzją [...], organ II instancji utrzymał w mocy w/w decyzję.

W następstwie powyższego w dniu 1 grudnia 2006 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w N. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie wykonanej rozbudowy oraz nadbudowy i postanowieniem [...] w trybie art. 81 c ust. 2 w związku z art. 51 ust. 1 ustawy Prawo budowlane nałożony został na J. K. i G. K. obowiązek dostarczenia oceny technicznej wykonanej rozbudowy i nadbudowy pawilonu. W trybie odwoławczym organ II instancji postanowieniem [...] uchylił w/w postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, wskazując, iż nałożenie obowiązku dostarczenia oceny jest bezpodstawne, gdyż organ l instancji winien dokonać oceny usytuowania budynku.

W wyniku przeprowadzonej w ramach ponownego rozpatrzenia sprawy kontroli budowy na przedmiotowej działce przeprowadzonej w dniu 28 maja 2007 r. organ ustalił między innymi, iż: inwestorzy posiadają pozwolenie na użytkowanie parteru budynku obejmującego lokal gastronomiczny, pomieszczenia na piętrze są przeznaczone do prowadzenia działalności handlowej w zakresie małej gastronomii wraz z zapleczem sanitarnym i do prowadzenia działalności. W ramach kontroli dokonane zostały przez organ wszystkie niezbędne pomiary wraz ze szczegółowymi opisami i szkicami. Ustalona został ponadto konstrukcja budynku. W trakcie kontroli nie stwierdzono, aby pomieszczenie z przeznaczeniem na gastronomię na piętrze było użytkowane, podobnie jak poddasze. Organ stwierdził na podstawie kontroli, iż budowa obiektu jako całości nie została zakończona w sposób fizyczny (tj. w odniesieniu do poddasza mieszkalnego brak jest robót wykończeniowych, brak jest tynku elewacji od strony działki J. i J. M.) oraz budowa nie została zakończona w sposób prawny (inwestorzy nie uzyskali pozwolenia na użytkowanie piętra i poddasza budynku).

Zgodnie z powyższym w ocenie organu obiekt jest w budowie, a inwestorzy nie są w posiadaniu ostatecznej na dzień rozpatrywania sprawy decyzji o pozwoleniu na budowę dotyczącego niniejszej inwestycji.

Nadto organ ustalił na podstawie kontroli, iż budowa jest realizowana niezgodnie z przepisami techniczno-budowlanymi tj. warunkami technicznymi jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie m.in. w zakresie wymiarów, szerokości stopni klatki schodowej, szerokości drzwi wejściowych, doświetlenia pomieszczeń, wykonania otworów w ścianie budynku na granicy działki, okien połaciowych w odległości mniejszej niż 4 metry od granicy działki, sposobu odprowadzenia wód opadowych z dachu budynku.

Organ podkreślił w uzasadnieniu, iż niniejsze postępowanie ma na celu doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem, który w obecnym stanie jest obiektem w budowie bez wymaganego pozwolenia na budowę. Na marginesie uzasadnienia organ podał, iż w odniesieniu do żądań J. i J. M. o wydanie decyzji nakazującej rozbiórkę wszystkich inwestycji Państwa K.ich, żądanie to zostanie rozpatrzone przy podejmowaniu decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty.

We wniesionym od powyższego postanowienia zażaleniu J. M. i J. M. zażądali wydania decyzji nakazującej rozbiórkę przedmiotowej inwestycji, gdyż wykonana została ona bez ich zgody. Zażalenie na w/w postanowienie wnieśli także G.K. i J.K., którzy podali, iż ich zdaniem wszystkie prace budowlane na przedmiotowej nieruchomości zostały zakończone w dniu 20 marca 2001 r., co potwierdza zapis dokonany w dzienniku budowy. Nadto wskazali, iż wbrew temu co podał organ piętro budynku zostało całkowicie wykończone, na poddaszu została do położenia jedynie wykładzina podłogowa, montaż żyrandoli, zaś na ścianie bocznej wewnętrznej nie będą kładzione tynki, dla upiększenia wystroju wnętrz.

Postanowieniem [...] Lubuski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w G., na mocy art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego, orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia. W uzasadnieniu organ podkreślił, iż zaskarżone postanowienie nie rozstrzyga sprawy co do istoty, gdyż jest to wyłącznie przedmiotem decyzji administracyjnej. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu l instancji, jednocześnie wskazał, iż przepisy ustawy Prawo budowlane nie zawierają ustaleń i wskazań, co należy uznać za zakończenie budowy obiektu, a zatem należy przyjąć, iż stanowi je doprowadzenie budowy do stanu, w którym będzie możliwe przystąpienie do użytkowania danego obiektu zgodnie z jego

przeznaczeniem. Natomiast jak podał organ II instancji, co najmniej brak wykonania w przedmiotowym obiekcie części posadzek powoduje, iż nie jest możliwa eksploatacja i użytkowanie zgodnie z wymaganiami przepisów. W ocenie organu, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w N., w sytuacji stwierdzenia, iż prowadzone są roboty budowlane w części budynku nie przyjętej do użytkowania, przy jednoczesnym braku pozwolenia na budowę, zobligowany był do wstrzymania robót, jako samowolnie wykonywanych.

Na powyższe postanowienie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wnieśli J. M. i J. M.. W uzasadnieniu skarżący w sposób ogólny wyrazili brak zgody na wszystkie inwestycje prowadzone przez G. K. i J. K. W pozostałej części uzasadnienia skarżący przedstawili przebieg postępowania w niniejszej sprawie wraz z powołaniem się na szereg wydanych w sprawie aktów administracyjnych.

To samo postanowienie zostało zaskarżone do tutejszego Sądu przez G. K. i J. K. W uzasadnieniu skarżący powołali się na brak w podstawie prawnej postanowienia organu l instancji zwrotu ,,art.", co w ich ocenie czyni postanowienie nieważnym zgodnie z treścią art. 156 § 1 kpa. Nadto skarżący zarzucili organowi odwoławczemu wydanie w tej samej sprawie różnych decyzji i postanowień. W decyzji z dnia 6 kwietnia 20005 r., jak wskazują skarżący, organ podał, ,,iż za nieuzasadnioną należy uznać opinie organu l instancji, że ta część inwestycji została wykonana bez zezwolenia na budowę...", a w postanowieniu z dnia 28 lutego 2007 r. organ stwierdził, iż ,,nie można uznać, że inwestor działał w warunkach samowoli budowlanej". Natomiast jak podkreślili skarżący, w dalszych postanowieniach stanowisko organu II instancji jest już odmienne.

Skarżący podali, iż wszystkie prace w przedmiotowym obiekcie zakończone zostały już 20 marca 2001 r., o czym świadczy zapis w dzienniku budowy: ,,budowa obiektu została zakończona". W pozostałej części uzasadnienia skarżący przytoczyli ponownie argumenty uprzednio wskazane w odwołaniu od postanowienia organu l instancji.

W odpowiedzi na obie skargi organ wniósł o ich oddalenie, w całości podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu. Dodatkowo w odniesieniu do skargi J. i J. M. organ wskazał, iż w jego ocenie skarga ta odnosi się do całokształtu sprawy związanej z realizacją obiektu, których

inwestorami są G.K. i J.K. w istocie nie dotyczy kwestii rozstrzygniętej zaskarżonym postanowieniem. Natomiast w odniesieniu do skargi G. i J. K. organ za nietrafny uznał zarzut, iż badane przez organ odwoławczy postanowienie dotknięte jest wadą nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 kpa. Zdaniem organu przeoczenie wyrażenia ,,art." w zakresie podstawy prawnej postanowienia organu l instancji nie powoduje, iż wydane zostało ono bez podstawy prawnej. Natomiast zawarte w poprzednio wydanych przez organ w niniejszej sprawie decyzji oraz w piśmie organu, stwierdzenia przytoczone przez skarżących, nie można uznać za rozstrzygnięcie administracyjne, dlatego pozostaje to bez wpływu na będące przedmiotem rozpoznania postanowienie.

Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp., sygn. akt II SA/Go 168/08, na podstawie art. 111 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm.) zarządził połączenie do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ze skargi G. K. i J. K. na postanowienie Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych, sygn. akt II SA/Go 168/08 oraz sprawy ze skargi J. M. i J. M. na to samo postanowienie, sygn. akt II SA/Go 138/08. Jednocześnie Sąd postanowił, iż połączone sprawy prowadzić będzie pod wspólną sygnaturą akt II SA/Go 138/08.

Reprezentujący skarżących J. i J. M. pełnomocnik - adwokat J., ustanowiony w ramach przyznanego skarżącym prawa pomocy, na postawie postanowienia Referendarza sądowego z dnia 24 czerwca 2008 r., zgłosił na rozprawie przed tutejszym Sądem w dniu 27 sierpnia 2008 r., wniosek o przyznanie mu kosztów zastępstwa procesowego, albowiem ani w całości ani w części nie zostały one przez jego mocodawców uiszczone.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, póz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym

w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania powyższej decyzji, nie zaś według kryteriów słusznościowych.

Sąd administracyjny dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną przez stronę skarżącą podstawą prawną ( art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Kontrola sądowa jest zatem niezależna od argumentacji użytej w treści skargi i sprowadza się do szerokiego badania prawidłowości dokonanej przez organ administracji publicznej konkretyzacji stosunku administracyjnoprawnego w danej sprawie. Konkretyzacja stosunku aministracyjnoprawnego to zorganizowany proces stosowania prawa, obejmujący kolejne etapy: ustalenie, jaka norma prawna będzie miała zastosowanie w sprawie, ustalenie faktu (faktów, okoliczności), istotnego w sprawie z punktu widzenia mającej zastosowanie normy prawnej, subsumcja faktu uznanego za udowodniony pod stosowaną normę prawną i wreszcie prawidłowe ustalenie następstw prawnych faktu uznanego za udowodniony na podstawie stosowanej normy prawnej.

Przedmiotem kontroli Sądu jest postanowienie Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 7 lutego 2008r., utrzymujące w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N. z dnia 26 listopada 2007r. wydane na podstawie art. 50 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, póz. 1118 z późn. zm.) i wstrzymujące roboty budowlane prowadzone przez skarżących G. K. i J. K.go przy rozbudowie i nadbudowie pawilonu handlowo-gastronomicznego na l piętrze i części mieszkalnej na poddaszu budynku na działce nr ewid. [...] w N.

W pierwszej kolejności Sąd chciałby odnieść się do zarzutów skarżących J. M. i J. M., które dotyczą całokształtu okoliczności sprawy związanej z realizacją przez G. K. i J. K. w/w prac. Skarżący wnieśli o wydanie decyzji nakazującej rozbiórkę wszystkich inwestycji wykonanych przez G. K. i J. K., bowiem zostały wykonane bez ich zgody, wbrew obowiązującym przepisom prawa.

W związku z tak postawionymi zarzutami należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ust. 1 prawa budowlanego w przypadkach innych niż uregulowane w przepisach art. 48 ust. 1 oraz 49b ust. 1 (tzn. prowadzenia robót budowlanych innych niż budowa obiektu budowlanego lub też w innych okolicznościach niż wymienione we wskazanych powyżej przepisach) właściwy organ nadzoru budowlanego jest zobowiązany wstrzymać (w drodze postanowienia) prowadzenie robót budowlanych wykonywanych:

1) bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia lub

2) w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska, lub

3) na podstawie zgłoszenia z naruszeniem art. 30 ust. 1, lub

4) w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach.

Zgodnie z obowiązującą linią orzecznictwa sądowoadministracyjnego postanowienie o wstrzymaniu robót budowlanych wydane w trybie przepisu art. 50 ust. 1 prawa budowlanego ma charakter tymczasowy, a jego obowiązywanie wygasa z mocy prawa w określonym w ustawie dwu miesięcznym terminie. Termin ten jest okresem, w którym organ nadzoru budowlanego powinien przeprowadzić niezbędne postępowanie wyjaśniające i ewentualnie wdrożyć postępowanie naprawcze. Bezskuteczny upływ tego terminu (tzn. niewydanie odpowiedniej decyzji) oznacza, że ustaje zakaz prowadzenia robót budowlanych. W takiej sytuacji nie jest już możliwe wydanie decyzji na podstawie art. 51 ust. 1. prawa budowlanego

Organy obydwu instancji uznały, iż należy wydać postanowienie o wstrzymaniu robót budowlanych (postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N. z dnia 26 listopada 2007r., utrzymane w mocy postanowieniem Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 7 lutego 2008 r), to tym samym dały wyraz stanowisku, że w sprawie nie ma zastosowania art. 48 Prawa budowlanego.

Stanowisko to jest najzupełniej prawidłowe.

Stwierdzenie nieważności pozwolenia na budowę nie daje podstaw do traktowania inwestorów (którzy wykonywali roboty budowlane na podstawie ostatecznego pozwolenia na budowę) jak osób, które dopuściły się samowoli budowlanej. Według utrwalonego już orzecznictwa sądowoadministracyjnego "inwestor, który prowadził roboty budowlane lub wybudował obiekt budowlany na

podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, która to decyzja została następnie wyeliminowana z obrotu prawnego, nie może być traktowany jak osoba dopuszczająca się samowoli budowlanej w rozumieniu art. 48 prawa budowlanego z 1994 r., a także jak osoba, która prowadzi roboty budowlane bez pozwolenia na budowę" (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.10.1997 r. w sprawie OPS 3/97, opubl. ONSA 1998/1/3, wyrok NSA z dnia 18 czerwca 1998 r. sygn. akt IV SA 1399/96 z aprobującą glosą W. Chróścielewskiego, OSP 2000, nr 4, s. 199). Istota unormowania zawartego w art. 48 prawa budowlanego z 1994 r., w przypadku gdy wymagane jest pozwolenie na budowę, polega na tym, że surowa sankcja przewidziana w tym przepisie dotyczy osoby, która nie uzyskała wymaganego pozwolenia na budowę, a mimo to wybudowała lub buduje obiekt budowlany. Przepis ten więc nie może mieć zastosowania, gdy budowa obiektu została rozpoczęta na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę oraz była kontynuowana po wstrzymaniu wykonania tej decyzji i stwierdzeniu jej nieważności. Jest to przypadek prowadzenia robót budowlanych bez wymaganego pozwolenia na budowę, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego z 1994 r., inny niż określony w art. 48 tej ustawy. Konsekwencją jest to, że po stwierdzeniu nieważności pozwolenia na budowę nie jest dopuszczalne wydanie orzeczenia nakazującego rozbiórkę części budynku na podstawie art. 48 prawa budowlanego, czego domagają się skarżący J. M. i J. M.

Po ostatecznym stwierdzeniu nieważności decyzji o pozwoleniu na rozbudowę punktu małej gastronomii i nadbudowę o część mieszkalną, co nastąpiło na skutek decyzji Wojewody Lubuskiego z dnia 27 września 2001 r., wręcz obowiązkiem organów było - w razie stwierdzenia kontynuowania robót budowlanych - wszczęcie postępowania w sprawie wstrzymania robót budowlanych, a następnie wydanie decyzji w trybie art. 51 ust. 1 Prawa budowlanego.

Organy słusznie uznały iż, w niniejszej sprawie zastosowanie powinny mieć przepisy art. 50 i 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, które mogą doprowadzić albo do legalizacji wybudowanego obiektu, albo do nakazu rozbiórki (w całości lub w części). Odmienne stanowisko, zajęte prezentowane przez skarżących J. M. i J. M. należy uznać za całkowicie nieuzasadnione i pozbawione jakichkolwiek racji prawnych.

Skarżący będący sąsiadami inwestorów kwestionowali zaskarżone postanowienie, wychodząc z błędnego założenia, iż może być orzeczony

8

bezwzględny nakaz rozbiórki na podstawie art. 48 prawa budowlanego, ponieważ w wyniku stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę należy traktować inwestorów jak osoby, które nie miały wymaganego pozwolenia na budowę. Wydanie tego postanowienia nie zamyka drogi do nakazania rozbiórki budynku na podstawie art. 51 Prawa budowlanego, jednakże tylko wówczas gdy okaże się, że nie jest możliwe jego dostosowanie do wymagań określonych w przepisach prawa.

Wydanie decyzji określonej w art. 51 ust. 1 prawa budowlanego w terminie wskazanym w art. 50 ust. 4 tejże ustawy nie powoduje bezprzedmiotowości rozpoznania zażalenia na postanowienie, o jakim mowa w jej art. 50 ust. 1. wyrok NSA IV SA 2174/00, ONSA 2003/4/138.

Należy ponadto dodać, że w terminie dwóch miesięcy od dnia wstrzymania robót budowlanych została wydana przez organ l instancji, to jest Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N., decyzja [...] na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy, zobowiązująca inwestorów do wykonania w wyznaczonym terminie wymienionych tą decyzją czynności i robót budowlanych w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem realizowanej rozbudowy i nadbudowy pawilonu. Na marginesie dodać należy, iż w chwili obecnej na rozpoznanie przez tutejszy Sąd oczekuje skarga wniesiona przez J. M. i J. M. na decyzję [...] Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. uchylająca w całości decyzję organu l instancji [...] i przekazująca sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ l instancji.

Odnosząc się do zarzutów skarżących G. K. i J. K. stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie. Brak słowa "artykuł" lub też skrótu "art." przy wskazywaniu podstawy prawnej postanowienia organu pierwszej instancji nie powoduje, iż postanowienie to zostało wydane bez podstawy prawnej, a świadczy jedynie o przeoczeniu. Tym samym Sąd w pełni podziela stanowisko organu II instancji zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Sami skarżący odnosząc się do tego postanowienia powoływali się na treść art. 50 ust. 1 Prawa budowlanego, a więc doskonale wiedzieli jaki przepis prawny został w niniejszej sprawie zastosowany.

Odnośnie kolejnych zarzutów Sąd podtrzymuje swoje stanowisko zaprezentowane wcześniej, gdy odnoszono się do zarzutów skarżących J. M. i J. M. Dodać jednak należy, iż zastosowanie przepisu art. 50

ust. 1 pkt Prawa budowlanego stanowiącego podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji jest dopuszczalne tylko do obiektów budowlanych będących w budowie bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia, o którym mowa w art. 48 cyt. ustawy, gdy budowa nie została zakończona (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.10.1997 r. w sprawie OPS 3/97, opubl. ONSA 1998/1/3). Tak więc, aby było możliwe wydanie postanowienia opartego na przepisie art. 50 cyt. ustawy, należy ustalić, czy budowa została zakończona czy też nie. Przez zakończenie budowy powinno się rozumieć doprowadzenie obiektu budowlanego do takiego stanu, który umożliwia przeprowadzenie odbioru i przekazanie go do normalnej eksploatacji i użytkowania lub spełnienie przez inwestora warunków przystąpienia do jego użytkowania.

Z ustaleń dokonanych przez organy i w żaden sposób nie podważonych przez skarżących wynika, iż w części handlowo-gastronomicznej na l piętrze i poddaszu mieszkalnym nie jest możliwa eksploatacja i użytkowanie obiektu z uwagi na brak części posadzek.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny obie skargi jako bezzasadne, na podstawie art. 151 p.p.s.a oddalił.

O wynagrodzeniu pełnomocnika skarżących J. M. i J. M. orzeczono na podstawie art. 250 ppsa oraz § 2 i § 18 ust. 1 pkt 1 lit c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, póz. 1348 z póz. zm.).

10