Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie : Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, , po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi M.C.E. C. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] września 2007 r. Nr [...] w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego postanawia -przywrócić termin do wniesienia skargi-

Decyzją z dnia [...] września 2007 r., nr [...] Minister Finansów odmówił zmiany postanowienia organu pierwszej instancji w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Jak wynika z akt sprawy, decyzja ta została doręczona pełnomocnikowi strony skarżącej w dniu 28 września 2007 r.

W dniu 29 października 2007 r. została wniesiona skarga za pośrednictwem poczty skargę na wymienioną wyżej decyzję, bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W tym samym dniu uiszczono opłatę sądową w postaci wpisu od skargi.

W dniu 7 listopada 2007 r. Sąd przekazał skargę do organu, który wydał zaskarżoną decyzję.

W dniu 5 listopada 2007 r. pełnomocnik Skarżącego wniósł skargę ponownie, tym razem za pośrednictwem organu, wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia. Uzasadniając wniosek, pełnomocnik wyjaśnił, że w dniu 30 października 2007 r. stwierdził, iż adresatem skargi pierwotnie wniesionej był bezpośrednio Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, co wynikało z potwierdzenia nadania przesyłki. W wyniku podjętych działań ustalono, że powyższe było rezultatem oczywistej omyłki pracownicy sekretariatu, która wysyłała przesyłkę, a polegającej na błędnym zaadresowaniu listu. We wniosku dalej podano, że pracownica ta nie zajmowała się na co dzień wysyłaniem poczty, a jedynie zastępowała innego pracownika. Nadto pełnomocnik nie miał możliwości niezwłocznego sprawdzenia, czy przesyłkę prawidłowo wysłano, gdyż przebywał w tym samym czasie poza siedzibą pracodawcy.

W świetle powyższego pełnomocnik Skarżącego stwierdził, że należy przyjąć, iż w sprawie nie zachodzi przesłanka negatywna w postaci winy Skarżącego (jego pełnomocnika), a przywrócenie uchybionego terminu jest w pełni zasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), powoływanej dalej jako "p.p.s.a.", Sąd na wniosek strony postanowi przywrócenie terminu, jeżeli bez swojej winy nie dokonała ona w terminie czynności w postępowaniu sądowym.

Stosownie do art. 87 p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do Sądu, w którym czynność miała być dokonana w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w tym uchybieniu. Z cytowanego przepisu wynika ponadto, że równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie. Termin powyższy został zachowany w sprawie niniejszej. Pełnomocnik Skarżącego bowiem dostrzegł omyłkę w dniu 30 października 2007 r., a wniosek został złożony w dniu 5 listopada 2007 r.

Stwierdzić też należy, iż jednocześnie ze złożeniem wniosku Skarżący wniósł skargę i ją opłacił, a tym samym dokonał czynności, której nie dokonał w terminie.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu, należy podkreślić, iż jak się podkreśla w literaturze (por. np. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2004, s. 328-329) oraz orzecznictwie (por. np. wyroki NSA: z dnia 14 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Gd 794/99, z dnia 2 lutego 2000 r., sygn. akt SA/Sz 2125/98, z dnia 19 września 2000 r., sygn. akt I SA 1072/00) o braku winy można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku było niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, tj. że strona nie mogła tej przeszkody usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku, a przy tym powstała ona w czasie biegu terminu do dokonania czynności procesowej.

Kryterium braku winy wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przywrócenie terminu nie jest więc możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa w tym zakresie. Przy czym przy ocenie winy w uchybieniu terminu należy przyjąć obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o swoje interesy. Powyższe poglądy, aczkolwiek wyrażane na tle przepisów regulujących postępowanie administracyjne, wobec analogicznego unormowania przesłanek przywrócenia terminu w postępowaniu sądowoadministracyjnym, zachowują tu swoją aktualność.

Z przedstawionej przez pełnomocnika Skarżącego argumentacji wynika, iż rzeczywiście nie dokonał w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy. Zachowanie pełnomocnika Skarżącego w uchybieniu terminu podlega ocenie w ramach konkretnych okoliczności, które wskazuje on jako swoje usprawiedliwienie w przekroczeniu terminu, przy jednoczesnym uwzględnieniu całokształtu okoliczności towarzyszących temu przekroczeniu.

Według pełnomocnika Skarżącego przyczyną, która spowodowała niezaskarżenie decyzji w terminie, było to, iż przez pomyłkę pracownika sekretariatu skarga została przesłana bezpośrednio na adres Sądu. Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 54 § 1 p.p.s.a. skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, przy czym na podstawie art. 98 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U Nr 153, poz. 1271) w okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. do 31 grudnia 2005 r., skargę wniesioną w terminie, bezpośrednio do Sądu administracyjnego, Sąd przekazywał organowi, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem skargi, ze skutkiem określonym w art. 54 § 1 p.p.s.a. Tym samym wobec skarg wnoszonych po dniu 1 stycznia 2006 r. omawiany przepis nie znajduje już zastosowania. W takiej sytuacji, w świetle wypracowanego orzecznictwa i doktryny na tle analogicznych przepisów postępowania cywilnego dotyczących wnoszenia apelacji, przyjąć należy, iż datą wniesienia skargi jest data przekazania skargi organowi przez Sąd. W sprawie niniejszej nastąpiło to już po upływie ustawowego terminu 30 dniowego.

Sąd dał wiarę twierdzeniom zawartym we wniosku, iż wysłanie przesyłki na nieprawidłowy adres było oczywistą omyłką pracownicy sekretariatu. Skarga wniesiona w dniu 5 listopada 2007 r. posiada identyczny układ strony, jak skarga wniesiona pierwotnie do Sądu, gdzie wskazano na pośrednictwo organu administracji. Jakkolwiek działanie pracownicy pełnomocnika należy uznać za wadliwe, to jednak w ocenie Sądu nie można przypisać jej niedbalstwa, a tym samym zawinienia. Jednocześnie przy większej ilości wysyłanej korespondencji błąd pracownicy w sprawie niniejszej należy uznać za zdarzenie losowe, a nie zawinione (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2005 r., sygn. akt II FZ 80/05). Należy przy tym podkreślić, że pełnomocnik Skarżącego działając w przekonaniu, że skarga została złożona prawidłowo uiścił stały wpis sądowy. Tym samym przypadkowa, a zarazem oczywista i przewidywalna przy dużej ilości wysyłanych przesyłek omyłka pracownicy sekretariatu nie może wywoływać negatywnych skutków dla działających z należytą starannością pełnomocnika i Skarżącego.

Wobec powyższego uznać należało, że pełnomocnik Skarżącego uprawdopodobnił, iż niedochowanie przez niego terminu do wniesienia skargi jest następstwem okoliczności od niego niezależnych. Wniosek o przywrócenie terminu został złożony w terminie, a także zostały dokonane czynności, które nie były wykonane w terminie. W takim stanie rzeczy, wobec zaistnienia podstaw do przywrócenia uchybionego należało termin ten przywrócić.

Sąd, na podstawie art. 86 § 1 w związku z art. 87 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.