Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Przemysław Dumana (spr.), Sędzia WSA Teresa Randak, Sędzia WSA Krzysztof Winiarski, Protokolant Katarzyna Orzoł, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2007 r. sprawy ze skargi "A" S.A. w M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę

Decyzją z dnia [...] roku, nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tj. w Dz.U. z 2005 roku, nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami), art. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 roku o samorządowych kolegiach odwoławczych (tj. w Dz.U. z 2001 roku, nr 79, poz. 856 z późniejszymi zmianami) oraz § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 roku w sprawie obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz.U. nr 198, poz. 1925), utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta M. z dnia [...] roku, nr [...], którą organ ten stwierdził nadpłatę w podatku od nieruchomości za lata 2001 – 2005 w wysokości [...] złotych.

W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w pierwszej kolejności przedstawiło ustalony w sprawie stan faktyczny. Wynikało z niego zaś, że pełnomocnik Spółki "A" w M., pismem z dnia [...] 2006 roku, wystąpił do Burmistrza Miast M. o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2001 – 2005 w kwocie [...] złotych w związku z wykazaniem w deklaracjach podatkowych zobowiązania podatkowego w wysokości niższej niż należna oraz wpłaceniem na rzecz organu podatkowego zadeklarowanego podatku, a także o zaliczenie nadpłaty w całości na poczet przyszłych zobowiązań z tytułu podatku od nieruchomości. Do wniosku pełnomocnik dołączył skorygowane przez Spółkę deklaracje podatkowe oraz opinię dotyczącą określenia stanu technicznego obiektu, tj. [...] "A" S.A., sporządzonej przez mgr inż. arch. K. I..

Decyzją z dnia [...] roku organ pierwszej instancji przychylił się częściowo do wniosku podatnika i stwierdził nadpłatę w podatku od nieruchomości za lata 2001 – 2005 w wysokości [...] złotych.

Uzasadniając swoje stanowisko organ podatkowy wskazał, iż powołał biegłego z zakresu prawa budowlanego i na podstawie sporządzonej przez niego opinii uznał, że budowle wewnętrzne, instalacje, sieci i urządzenia znajdujące się wewnątrz budynków są częścią składową budynków i nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Organ nie uznał natomiast wniosku pełnomocnika w sprawie zastosowania niższej stawki podatkowej dla budynku "[...]" oraz wyłączenia z opodatkowania budowli nie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (instalacje i sieci zaopatrujące w media, zbiorniki wody przeciwpożarowej).

W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik Spółki wniósł o jej uchylenie w części odmawiającej stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2001 – 2005 w kwocie [...] złotych.

Zaskarżonej decyzji pełnomocnik zarzucił :

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 75 § 1 pkt 1 lit. b Ordynacji podatkowej, poprzez odmowę uznania, że budynek "[...]" powinien zostać opodatkowany według stawki przewidzianej dla budynków pozostałych, gdyż obiekt ten nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 75 § 2 pkt 1 lit.b Ordynacji podatkowej, poprzez odmowę wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości w kategorii "budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" wartości budowli niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej pomimo, iż przedmiotowe obiekty nie pozostają w żadnym związku z działalnością gospodarczą strony oraz znajdują się w posiadaniu dostawców mediów,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 ust. 2 pkt 3, art. 2 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 75 § 2 pkt 1 lit.b Ordynacji podatkowej, poprzez odmowę wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości wartości budowli niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a przeznaczonych na cele użyteczności publicznej,

- naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 122 i 187 Ordynacji podatkowej, poprzez nie wyjaśnienie dokładnie okoliczności faktycznych sprawy.

Odnosząc się do zarzutów odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w pierwszej kolejności wskazało, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2002 roku, nr 9, poz. 84 z późniejszymi zmianami), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2003 roku, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części a także budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – stosownie do art. 1a ust. pkt 3 tej ustawy – uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Podniosło, iż z treści powołanego wyżej przepisu wynika, że wyłączenie z zakresu przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej dotyczy sytuacji, gdy przedmiot ten nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej z przyczyn niezależnych od podatnika, dotyczących stanu technicznego nieruchomości. Sytuacja taka będzie miała miejsce w szczególności w przypadku wydania przez organ nadzoru budowlanego decyzji o opróżnieniu bądź wyłączeniu z użytkowania w całości lub części budynku ze względu na jego zły stan techniczny. Następnie organ odwoławczy wskazał, iż w latach 2001 – 2002 ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawierała takiego uregulowania.

W dalszej części uzasadnienia decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, iż organ podatkowy pierwszej instancji przy udziale biegłego (powołanego postanowieniem z dnia [...] 2006 roku) przeprowadził oględziny nieruchomości stanowiących własność Spółki "A". Ze sporządzonego protokołu wynika, że budynek [...] nie jest użytkowany i nie jest wyposażony w urządzenia i maszyny, składowane jednak są w nim odpady i regały. Z oświadczenia przedstawiciela Spółki wynikało, że pomieszczenia [...] wynajmowane są przez firmę "B".

W trakcie oględzin nieruchomości w dniu [...] 2006 roku przedstawiciel Spółki doręczył organowi podatkowemu "opinię stanu technicznego budynku [...]" sporządzonej w [...] 2006 roku przez M. i L. W. oraz uzupełniającą ocenę stanu technicznego tego budynku sporządzoną przez K. I.. Z oceny tej wynika, że stan techniczny budynku określono jako dostateczny oraz, że w celu zagospodarowania hali i przywrócenia jej pierwotnemu przeznaczeniu lub innej działalności gospodarczej, niezbędne jest wykonanie prac remontowych.

Następnie organ odwoławczy wskazał, że w aktach sprawy znajduje się kserokopia książki wyżej wymienionego obiektu budowlanego (wydanej [...] 1996 roku, nr [...]), z której wynika (z zapisów dokonanych przeglądów w latach 1997 – 2005), że budynek [...] znajduje się w dostatecznym stanie technicznym i nie stanowi zagrożenia dla życia i bezpieczeństwa przebywających w nim ludzi. Podniósł także, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nie wydawał decyzji administracyjnych dotyczących złego stanu technicznego tego budynku.

W konkluzji tej części uzasadnienia Samorządowe Kolegium Odwoławcze podkreśliło że, jego zdaniem, budynek [...] podlegał opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w latach 2001 – 2005 według stawek określonych dla budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W składanych w tych latach deklaracjach na podatek od nieruchomości budynek ten Spółka wykazywała jako związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Okoliczność, że budynek ten obecnie nie jest zajmowany bezpośrednio na działalność produkcyjną nie stanowi podstawy do uznania, że nie może on wykorzystany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Oględziny tego budynku wykazały, że jest on użytkowany, chociaż nie bezpośrednio na cele produkcyjne, ale związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Organ odwoławczy nie zgodził się też z zarzutem odwołania dotyczącym bezpodstawnego nie wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli nie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (instalacje i sieci zaopatrujące w media, zbiorniki wody przeciwpożarowej). Ustosunkowując się do tego zarzutu zacytował powołane wyżej przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 roku, sygn. akt III CZP 105/05. Następnie stwierdził, że od przedmiotowych budowli Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych i wlicza je w koszty uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli zatem Spółka traktuje te budowle jako własne na gruncie przepisów o podatku dochodowym, pomniejszając tym samym wynik finansowy, to na takich samych zasadach musi je traktować na gruncie przepisów o podatku od nieruchomości. Podatnik nie może bowiem traktować przepisów w sposób wybiórczy korzystając z przywilejów przewidzianych w przepisach jednej ustawy i pomijając obowiązki wynikające z przepisów innej ustawy, jeśli dotyczy to tego samego przedmiotu.

W skardze, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach pełnomocnik "A" S.A. domagał się uchylenia decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] roku w "części, w której utrzymuje ona w mocy decyzję organu I instancji w zakresie dotyczącym odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za okres 2001 – 2005 w wysokości [...] złotych".

Zaskarżonej decyzji zarzucił :

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1a ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.b, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 3 ust. 3, art. 2 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (art. 5 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 1 pkt 2 oraz art. 7 ust. 1 pkt 1 – w brzmieniu obowiązującym przed 1 styczniem 2003 roku),

- naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik wskazał, iż stan techniczny [...] został udokumentowany przedstawionymi przez stronę skarżącą opiniami, z których między innymi wynikało, że budynek ten nie kwalifikuje się do używania ze względu na stan techniczny. Nie jest dopuszczalny stały bądź czasowy pobyt ludzi w obiekcie, a stan tego budynku określono jako zły, awaryjny i grożący katastrofą. Następnie pełnomocnik podniósł, że "nielogicznym i gospodarczo nieuzasadnionym jest opodatkowanie budynku najwyższą stawką, w przypadku gdy ze względu na zapewnienie ludziom bezpieczeństwa wykluczone jest prowadzenie w nim nie tylko działalności gospodarczej, lecz jakiejkolwiek działalności".

W dalszej części uzasadnienia skargi pełnomocnik stwierdził, iż w w/w obiekcie znajdują się wyłącznie odpady i gruz nie mające żadnej wartości materialnej. Podmiot, do którego należą te rzeczy przyjął do wiadomości, iż w budynku tym istnieje realne zagrożenie dla życia oraz zdrowia ludzkiego i wszelkich czynności dokonuje on na własne ryzyko.

Odnośnie budowli niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej pełnomocnik wyjaśnił, że w latach 2001 – 2002 w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych nie występowała definicja budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Odpowiedni zapis został wprowadzony do ustawy dopiero z dniem 1 stycznia 2003 roku, dlatego też na jego podstawie nie można oceniać w okresie 2001 – 2002 występowania ewentualnego związku pomiędzy instalacjami i sieciami zaopatrującymi w media a działalnością przedsiębiorstwa strony skarżącej. Następnie wskazał, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych wyraźnie stanowi, iż przedmiotem opodatkowania są budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 2 ust. 1 pkt 3). A contrario więc budowle lub ich części niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej nie podlegają opodatkowaniu. Z kolei celem przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 (obowiązującego od 1 stycznia 2003 roku) jest ustalenie metody przyporządkowania właściwej stawki podatkowej do poszczególnych przedmiotów opodatkowania. Skonstruowana w oparciu o ten przepis definicja budowli związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej nie przesądza o tym, jaki podmiot powinien być obarczony obowiązkiem uiszczania podatku od takiej budowli. W tym względzie decyduje bowiem treść art. 3 tej ustawy w związku z art. 49 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z przytoczonymi przepisami, strona skarżąca nie będzie podatnikiem podatku od nieruchomości w zakresie budzących kontrowersje budowli, pod warunkiem, że obiekty te wejdą w skład przedsiębiorstw dostawców mediów. Przesłanka ta zostanie spełniona w momencie trwałego połączenia analizowanych obiektów z ogólnymi sieciami dystrybucyjnymi, w taki sposób, że budowle te nie mogły i nie mogą zostać odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 i § 3 Kodeksu cywilnego).

Odnośnie zbiorników przeciwpożarowych pełnomocnik strony skarżącej wskazał, iż zgodnie z treścią art. 2 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu nie podlegają nieruchomości lub ich części zajęte na potrzeby organów samorządu terytorialnego, w tym urzędów gmin, starostw powiatowych i urzędów marszałkowskich. Strona skarżąca sfinansowała budowę tych obiektów, aktualnie zaś utrzymuje je w stanie stałej gotowości, modernizuje, dokonuje napraw, przeznaczając na ten cel własne fundusze. Zbiorniki te mogą być w każdym czasie wykorzystane w akcjach gaśniczych prowadzonych w miejscach zamieszkałych przez ludność cywilną niezatrudnioną w zakładach skarżącej Spółki, położonych poza jej przedsiębiorstwem. Nie ulega więć wątpliwości, iż w ten sposób doszło do częściowego przejęcia przez stronę skarżącą obowiązków należących zasadniczo do organów samorządowych i składających się na domenę publiczną. Stąd też zasadny był wniosek o wyłączenie z podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości wskazanych obiektów jako zajętych na potrzeby organów samorządu terytorialnego.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko organów podatkowych.

Na rozprawie w dniu 5 lipca 2007 roku pełnomocnik podatnika odpowiadając na pytanie Sądu wyjaśnił, że strona skarżąca nie zawarła żadnego porozumienia dotyczącego wykonywania zadań jednostek samorządu terytorialnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje :

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem decyzja będąca przedmiotem kontroli nie narusza przepisów prawa.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1259 z późniejszymi zmianami), sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późniejszymi zmianami) wynika, że w przypadku gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas – w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, albo stwierdza ich nieważność bądź też stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom podatkowym można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Nie jest to zaś, zdaniem Sądu, możliwe w rozpatrywanej sprawie.

Przystępując do oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że zgodnie z art. 2 ust. 1 (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2003 roku) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 roku, nr 9, poz. 84 z późniejszymi zmianami) - opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych (art. 1 a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Jak słusznie stwierdził organ odwoławczy w latach 2001 - 2002 ustawa podatkowa nie zawierała takiego uregulowania. O tym czy budynki związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej świadczy ich faktyczny sposób wykorzystywania w roku podatkowym albo pośredni związek z prowadzeniem działalności gospodarczej przez utrzymywanie ze środków pochodzących z działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika w innym, miejscu (tak między innymi wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – sygn. akt SA/Gd 446/92).

Podatek od nieruchomości ma charakter majątkowy, a kwalifikacja nieruchomości (np. przeznaczona na cele gospodarcze, mieszkaniowe, inne), co ma wpływ na wymiar tego podatku, jest niezależna od statusu podatnika, a wynika wprost z przeznaczenia nieruchomości, określonego w ewidencji gruntów. Art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 roku, nr 100, poz. 1086 z późniejszymi zmianami) stanowi m. in., że podstawą wymiaru podatków i świadczeń są dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków.

O opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, przy zastosowaniu stawek przewidzianych dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, decyduje zespół przesłanek pozytywnych i negatywnych. Przesłanki pozytywne to takie, od których ziszczenia zależy powstanie obowiązku podatkowego w określonej wysokości (fakt posiadania gruntu przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a także gospodarcze przeznaczenie nieruchomości wynikające z ewidencji gruntów). Natomiast zaistnienie przesłanki negatywnej wyłącza opodatkowanie określonego przedmiotu w całości (np. przesłanki wymienione w art. 7 ust. 1), albo stanowi podstawę jego opodatkowania w niższej wysokości niż maksymalna, nawet mimo wystąpienia przesłanki pozytywnej.

Jeszcze raz trzeba podkreślić, że podatek od nieruchomości ma charakter majątkowy, w tym znaczeniu, że obowiązek podatkowy powstaje przez sam fakt posiadania nieruchomości, bez względu na to, czy przynosi ona zysk posiadaczowi, czy też na tę nieruchomość należy ponieść nakłady w celu utrzymania jej w stanie zdatnym do użytku, a także na pewnym poziomie estetycznym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 1994 roku, SA/Gd 1200/93, Wspólnota 1994/35, str. 18). Podatek od nieruchomości nie nawiązuje więc w swojej konstrukcji do efektów ekonomicznych uzyskiwanych przez jej wykorzystywanie. Decydujące znaczenie ma to, że podstawę opodatkowania gruntów stanowi ich powierzchnia, a nie jest ważne jak intensywne jest wykorzystywanie tych nieruchomości i jakie przynosi to efekty gospodarcze.

W orzecznictwie akcentuje się, iż związek danej nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej oznacza także związek pośredni służący prowadzonej działalności i nie może być utożsamiany jedynie z działalnością faktyczną. Tym samym przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej , nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości, nie miały zastosowania do tej nieruchomości stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą.

Słuszny zatem wydaje się pogląd zaprezentowany w różnych orzeczeniach, iż nieruchomość, mimo chwilowego jej niewykorzystywania, z różnych przyczyn, nie przestaje być nieruchomością związaną z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego : z 08 kwietnia 1997 roku, sygn. akt SA/Po 3225/95, OSA 1997/4/112; z 13 lipca 1994 roku, III SA 108/94, Monitor Podatkowy 1995/4/114 oraz z 03 grudnia 1992 roku, SA/Kr 1020/92, Serwis Podatkowy 1999/10, str. 15).

Organy podatkowe zasadnie zatem uznały, iż budynek [...] podlegał opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości za lata 2001 – 2005 według stawek określonych dla budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zasadnie uznały także, iż inne budowle (instalacje i sieci zaopatrujące w media, zbiorniki wody przeciwpożarowej) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej podlegały w tych latach opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości.

Powyższe ustalenia organów podatkowych, w ocenie Sądu, znajdują podstawę w zgromadzonym materiale dowodowym i zostały dokonane w granicach swobodnej oceny dowodów, jaka należy do kompetencji tych organów z mocy art. 191 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem “Organ podatkowy ocenia na podstawie zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona". Oznacza to, że organ podatkowy w ocenie materiału dowodowego nie jest skrępowany żadnymi regułami dowodowymi, a ustaleń faktycznych dokonuje według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnie rozważonego materiału dowodowego.

W teorii prawa podkreśla się, że swobodna ocena dowodów, aby nie przerodziła się w samowolę, musi być dokonana z uwzględnieniem norm prawa procesowego i z zachowaniem reguł tej oceny. Reguły te polegają na tym, że:

- należy opierać się na materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania,

- materiał ten musi być poddany wszechstronnej ocenie,

- ocena ta powinna odnosić się do poszczególnych dowodów z uwzględnieniem ich znaczenia dla sprawy,

- rozumowanie, w wyniku którego organ ustala istnienie okoliczności faktycznych powinno być zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego,

(tak B. Adamiak “Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz". Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa 1996 rok str. 376 – 378, którego tezy zachowują swą aktualność, zdaniem składu orzekającego, także na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów proceduralnych). Dopóki granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ orzekający przekroczone Sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń.

Tak też jest w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu, organy podatkowe należycie wypełniły nałożony na nie obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego. W tych ramach organ pierwszej instancji między innymi powołał biegłego i przy jego udziale dokonał oględzin nieruchomości stanowiących własność skarżącej Spółki, przeprowadził dowód z dokumentów (książki obiektu budowlanego, deklaracji podatkowych), oraz z przedstawionych przez stronę skarżącą opinii biegłych, dokonując analizy i oceny zebranego w sprawie materiału. Organ odwoławczy rozważył całość zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie pomijając żadnego z jego elementów. Postępowanie to wykazało, iż budynek [...] był użytkowany, chociaż nie bezpośrednio na cele produkcyjne, to związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a jego stan techniczny nie stanowił zagrożenia dla życia i bezpieczeństwa przebywających w nim ludzi. Nie bez znaczenia jest też również fakt, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nie wydawał w latach 2001 – 2005 żadnych decyzji administracyjnych dotyczących tego budynku, a dotyczących jego złego stanu technicznego. Odnośnie pozostałych budowli (instalacje i sieci zaopatrujące w media, zbiorniki wody przeciwpożarowej) organ wykazał, że od tych budowli Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych, wliczając je do kosztów uzyskania przychodów. Stanowią one własność Spółki i są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej podatnika.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy odniósł się do zgłoszonych przez stronę skarżącą twierdzeń i powołanych przez nią dowodów. To, że organy podatkowe dokonały na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustaleń odmiennych, które prezentuje strona skarżąca nie świadczy jeszcze o dowolnej ocenie dowodów.

Wobec powyższych ustaleń organy podatkowe prawidłowo, zdaniem Sądu, uznały, iż zarówno budynek [...] jak również instalacje i sieci zaopatrujące w media oraz zbiorniki wody przeciwpożarowej podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w latach 2001 – 2005.

Dokonując zatem w myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1259 z późniejszymi zmianami) kontroli zaskarżonej decyzji z prawem, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że organy podatkowe nie przekroczyły granic swobody interpretacyjnej i nie naruszyły reguł interpretacyjnych ograniczając stosowanie powołanych przepisów do podanego wyżej znaczenia.

Sąd uznał również – jak wykazano wyżej – że organy nie naruszyły reguł prowadzenia postępowania dowodowego i ustaliły istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Wniosek organu odwoławczego wyprowadzony z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wykracza poza swobodną ocenę dowodów, więc nie stanowi naruszenia prawa. Sąd ocenił także zupełność uzasadnienia zaskarżonej decyzji i stwierdził jej zgodność z przepisami prawa.

Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej okoliczności, Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa i działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późniejszymi zmianami), orzekł jak w sentencji wyroku.