Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Czajkowski, Sędziowie sędzia WSA Andrzej Błesiński, sędzia NSA Włodzimierz Kędzierski (spr.), Protokolant Paweł Guziur, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2008r. sprawy ze skargi spółki A na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie nie wyrażenia zgody na zwolnienie spod egzekucji części zajętej wierzytelności pieniężnej w kwocie 12.400,00 zł. oddala skargę

Spółka A w E. uczestniczyło w prowadzonym przez Komornika Sądowego Rewiru VI przy Sądzie Rejonowym postępowaniu egzekucyjnym przeciwko Parafii Rzymskokatolickiej . W wyniku sprzedaży w trybie licytacji publicznej nieruchomości położonej w E., przedmiotowej Spółce przyznano kwotę 158.425,63 zł.

Dyrektor Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec Spółki A w E., zawiadomieniami z dnia "[...]" o numerach od "[...]" do "[...]", dokonał zajęcia prawa majątkowego przyznanego Spółce w związku z zatwierdzeniem planu podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży wymienionej nieruchomości.

Pismem z dnia "[...]" S. P. występujący w imieniu Spółki A w E. wniósł o częściowe zwolnienie spod egzekucji zajętego prawa majątkowego w kwocie 12.400,00 zł. W treści uzasadnienia podkreślił, iż przedmiotowe środki są niezbędne do dalszego prowadzenia postępowania egzekucyjnego w stosunku do Parafii Rzymskokatolickiej. Wskazał również, iż termin wniesienia kasacji do Sądu Najwyższego mija 4 marca 2008 r. i do tego czasu należy uiścić koszty związane ze złożeniem skargi kasacyjnej. Roszczenie Spółki A w E. dochodzone od Parafii Rzymskokatolickiej przekracza kwotę 35.000.000 zł. Pozbawienie możliwości dochodzenia tej wierzytelności poprzez zaniechanie zwolnienia żądanej kwoty spod egzekucji doprowadzi do nieodwracalnych strat i braku możliwości zaspokojenia wierzycieli Spółki. Straci na tym Skarb Państwa, Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz setki obywateli, gdyż uniemożliwienie odzyskania majątku Spółki w postaci ogromnych wierzytelności doprowadzi ją do upadłości. W złożonym żądaniu zaznaczono, iż poprzednie wnioski w sprawie zwolnienia spod egzekucji dotyczyły kwot 40.548,56 zł oraz 62.149,86 zł, a zatem łącznie wnioskowana kwota wynosi 115.098,42 zł. Do pisma dołączono oświadczenie Kancelarii Radców Prawnych G. i P. G. w E., z którego wynika, iż faktura za kasację w sprawie sygn. "[...]" będzie opiewała na kwotę 12.400,00 zł.

W wyniku rozpatrzenia złożonego żądania Dyrektor Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia "[...]", Nr "[...]" odmówił zwolnienia spod egzekucji dodatkowej części zajętej wierzytelności pieniężnej w kwocie 12.400,00 zł. Postanowienie doręczono Stronie w dniu "[...]"

W dniu "[...]" do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wpłynęło zażalenie na powyższe postanowienie, w treści którego ponownie podniesiono, iż kwota 12.400,00 zł jest niezbędna w celu dalszego prowadzeni postępowania egzekucyjnego wobec Parafii Rzymskokatolickiej. Podkreślono, iż z niejasnych przyczyn Zakład Ubezpieczeń Społecznych utrudnia prowadzenie działalności gospodarczej Spółce posiadającej ogromny majątek w postaci wierzytelności, co jest ze szkodą dla samego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz innych wierzycieli, a także akcjonariuszy Spółki A. w E. Poczynania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który zajął 100% środków należnych Spółce, a następnie z premedytacją pozbawił ją możliwości dochodzenia roszczenia w wysokości ponad 35.000.000 zł świadczą o działaniu na szkodę Spółki, dlatego też aktualnie rozpatrywana jest ewentualność wniesienia pozwu do Sądu przeciw Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych oraz wniosku do Prokuratury o popełnieniu przestępstwa przez Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wobec powyższego wniosek o uchylenie zaskarżonego postanowienia jest w pełni uzasadniony.

W tym samym dniu zażalenie na postanowienie Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia "[...]", Nr "[...]" wpłynęło do Dyrektora Izby Skarbowej.

Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu zażalenia postanowieniem z dnia "[...]", Nr "[...]" utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Na powyższe postanowienie Spółka A wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

W uzasadnieniu wskazano, iż zgodnie z art.7 §1 Ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowanie egzekucyjnym w administracji (Dz. U. 2002.110.968) organ egzekucyjny stosuje środki przewidziane w ustawie, ale ponieważ wierzyciel czyli ZUS zgłosił swoje roszczenia wobec Spółki A w procesie upadłości to zgodnie z art. 170§1 Prawa upadłościowego - po ukończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego wyciąg z ustalonej listy wierzytelności, zawierający oznaczenie wierzytelności oraz sumy na jej poczet przez wierzyciela otrzymanej, jest tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu. Ten tytuł wykonawczy powinien być dostarczony Spółce A oraz uwzględniać otrzymane przez wierzyciela kwoty. Tymczasem Zakład Ubezpieczeń Społecznych wystawił nowe tytuły wykonawcze o numerach "[...]" w dniu 15 "[...]". Tytuły wyżej wymienione nie mają mocy prawnej i jako takie powinny być uchylone, jak również powinny być cofnięte wszystkie zajęcia dokonane na ich podstawie.

Zdaniem skarżącej spółki naruszenie prawa przez Izbę Skarbowa polega na tym, że postanowienie jej sanuje czynności wadliwe prawnie (nie uwzględnia, że tytuły egzekucyjne zostały wystawione z naruszeniem prawa, co prowadzi do zlekceważenia fundamentalnej zasady pewności prawa oraz wyrazu nadmiernego fiskalizmu ze strony państwa. - Wyrok NSA w Warszawie z 1998.11.24 sygn. akt III S.A. 918/97) w ten sposób, iż nie zmienia postanowienia Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia "[...]"., nr "[...]", a orzeka, że w/w postanowienie wydano zgodnie z obowiązującymi przepisami i podkreśla, że organ odwoławczy nie dopatrzył się naruszenia prawa chociaż Izba Skarbowa, wie z urzędu (pismo z dnia 26.02.2008r.), że Zakład Ubezpieczeń Społecznych zajął prawa majątkowe z tytułu roszczenia przysługującego od Parafii Rzymskokatolickiej Spółce A w E. na podstawie tytułów egzekucyjnych nr "[...]" wystawionych w dniu "[...]".

W ocenie skarżącej wyżej wymienione tytuły egzekucyjne zostały wystawione z naruszeniem prawa, ponieważ zostały wystawione pomimo uznania roszczenia przez Sędziego Komisarza w procesie upadłościowym przez jaki przeszło Spółka A następnie umorzonym. Z mocy prawa skutkowało to tym, że wyciąg z ustalonej listy wierzytelności, zawierający oznaczenie wierzytelności oraz sumy na jej poczet przez wierzyciela otrzymanej, jest tytułem egzekucyjnym przeciw upadłemu zgodnie z art. 170§1 Prawa upadłościowego.

Wszelkie inne tytuły wykonawcze, na które powołuje się Zakład Ubezpieczeń Społecznych w, w tym wymienione w postanowieniu "[...]" z dnia "[...]" str.2 w. 13-20 są z mocy prawa nieważne.

Skarżący wskazał również, iż w piśmie z dnia "[...]" do Dyrektora Izby Skarbowej podnosił, że na spotkaniu z Naczelnik ZUS z Zarządem Spółki A padło zapewnienie, że ZUS pójdzie na rękę Spółce A biorąc po uwagę również fakt, że tytuły wykonawcze na mocy, których zajęto należne Spółce A kwoty zostały wystawione z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Skarżący podniósł również, iż w uzasadnieniu postanowienia z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej poinformował, że pozostałe zarzuty zawarte w złożonym zażaleniu i jego uzupełnieniu, a dotyczące m. in. nieprawidłowości w wystawieniu tytułów wykonawczych, czy egzekwowania należności nie mogą być rozstrzygane w niniejszym postępowaniu. Temu celowi służy postępowanie określone wart. 33 i 34 powołanej wyżej ustawy o postępowaniu w administracji, jednak Dyrektor Izby Skarbowej powinien dokonać oceny zgodności z prawem nie tylko zaskarżonego postanowienia organu egzekucyjnego w przedmiocie zarzutów egzekucyjnych dłużnika, ale także postanowienia wierzyciela (ZUS) oddalającego zarzut dłużnika, które stanowiło podstawę i niezbędny element postanowienia objętego skargą. Postanowienie wierzyciela zostało wydane z naruszeniem prawa, co z kolei spowodowało wadliwość postanowień organów egzekucyjnych, wydanych na tej podstawie i z uwzględnieniem stanowiska wierzyciela. Zasady zgodnego z prawem postępowania są szczególnie istotne gdy wierzyciel i organ egzekucyjny to ta sama osoba prawna (ZUS).

W uzasadnieniu skargi skarżący powołał wyrok z dnia 9 lutego 2006 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu sygn. III S.A. /Wr 517/2004, w którym szczegółowo omówiono zasady postępowania wynikające z ustawy egzekucyjnej. Sąd podkreślił, że postanowienie organu egzekucyjnego musi być poprzedzone ostatecznym postanowieniem wierzyciela. Do czasu otrzymania tego postanowienia organ egzekucyjny nie podejmuje żadnych czynności. Wskazano także, że art. 34 ustawy egzekucyjnej przewiduje dwa rozstrzygnięcia mające formę postanowienia: w sprawie zarzutów zgłoszonych na podstawie art. 33 , które wydaje organ egzekucyjny (§ 4) , i w sprawie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów (§ 1) , przy czym na obydwa te postanowienia przysługuje zażalenie odpowiednio (§ 5 i § 2 wart. 34 tej ustawy). Postanowienie organu egzekucyjnego musi być poprzedzone ostatecznym postanowieniem wierzyciela.

Wierzyciel (ZUS) nie wydał ostatecznego postanowienia. Ponieważ sam jest organem egzekucyjnym idzie na skróty, łamiąc prawo. Wierzyciel w żaden sposób nie odniósł się do zarzutów przeciwko tytułom wykonawczym wystawionym przez niego, a wysuniętych przez dłużnika (Spółka A) . Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej narusza prawo, ponieważ sanuje postanowienia wydane z naruszeniem prawa.

Wskazano również, iż w wyroku z dnia 10 maja 2005r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu sygn. akt I SA/Wr 1933/2002 zostało podkreślone, że dochodzenie należności od dłużnika, w stosunku do którego orzeczona została upadłość , może nastąpić wyłącznie na zasadach określonych w Prawie upadłościowym. Te właśnie przepisy wyznaczają kolejność zaspakajania wierzytelności publicznoprawnych, a wierzyciele, w tym również Skarb Państwa, nie mogą samodzielnie realizować swoich wierzytelności poza postępowaniem upadłościowym.

Po umorzeniu upadłości Zakład Ubezpieczeń Społecznych zajął prawa majątkowe z tytułu roszczenia przysługującego od Parafii Spółce A w E. Zajęcie nastąpiło na podstawie tytułów egzekucyjnych nr "[...]" wystawionych w dniu "[...]". ZUS po umorzeniu upadłości wystawił dziesiątki tytułów wykonawczych, które wysyłał do komornika, do Sądu Gospodarczego zajmując na ich podstawie różne należności Spółki A. Od tych tytułów wykonawczych Spółka A składało odwołania, nie zawsze w terminie ponieważ nawet nie wiedziało o ich istnieniu. Spółka A składało zażalenia na decyzje Sądu Rejonowego przekazującego bezpośrednio do ZUS środki należne Spółce A na podstawie wadliwych tytułów wykonawczych. Ponieważ jednak ZUS jest jednocześnie wierzycielem i egzekutorem, robi co chce. Ostatnia decyzja Dyrektora Izby Skarbowej nr "[...]" z dnia "[...]" literalnie zgodna z prawem , sanuje bezprawne postanowienie ZUS .

Zdaniem skarżącego dyrektor Izby Skarbowej narusza prawo wydając postanowienie z dnia "[...]" oddalające zażalenie z dnia "[...]" z powodu jego wniesienia z uchybieniem terminu, ponieważ postanowienie Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń było bezprawne i jako takie powinno być uchylone bez wniosku Spółki A w tej sprawie. Zgodnie z fundamentalną zasadą systemów państw demokratycznych organy administracji publicznej (w tym Izby Skarbowe) działają na podstawie i w granicach prawa. Organ z mocy prawa bada zasadność działań ZUS. Jeżeli działania ZUS naruszają prawo to nawet przy braku reakcji ze strony podatnika Izba Skarbowa jest zobowiązana do reakcji, ponieważ brak reakcji wskazuje na intencję sanowania czynności wadliwych, a ochrona upadłego przed wierzycielami ma charakter częściowo fikcyjny. Bowiem, co do zasady czynności bezprawne prowadzą do skutecznej egzekucji , z pokrzywdzeniem innych wierzycieli i samego upadłego (Wyrok NSA w Warszawie z 1998.11.24 sygn. akt III S.A. 918/97). Sytuacja w której ZUS wystawia dziesiątki bezprawnych tytułów wykonawczych, powoduje konieczność dziesiątków odwołań i odwołań od decyzji Izby Skarbowej do Sądu, bądź dziesiątków odwołań od powtórnych postanowień ZUS po uchyleniu ich przez Izbę Skarbową. Jest to sytuacja wynikająca z nieprzestrzegania prawa upadłościowego przez ZUS, który ignoruje wszelkie odwołania w tej sprawie nie reaguje na nie, pomijając w kolejnych decyzjach ten aspekt sprawy i nie ustosunkowując się do niego. Wszystkie tytuły egzekucyjne po umorzeniu upadłości Spółki A zostały wystawione przez ZUS z naruszeniem prawa, ponieważ zostały wystawione pomimo uznania roszczenia przez Sędziego Komisarza w procesie upadłościowym przez jaki przeszło Spółka A następnie umorzonym. Z mocy prawa skutkowało to tym, że wyciąg z ustalonej listy wierzytelności, zawierający oznaczenie wierzytelności oraz sumy na jej poczet przez wierzyciela otrzymanej , jest tytułem egzekucyjnym przeciw upadłemu zgodnie z art. 170 § 1 Prawa upadłościowego.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Wskazano, iż na podstawie tytułów wykonawczych o numerach od "[...]" do "[...]" organ egzekucyjny nie dokonywał zajęcia prawa majątkowego z tytułu roszczenia przysługującego od Parafii Rzymskokatolickiej. Tytuły te nie są bowiem wymienione w zawiadomieniach o zajęciu z dnia "[...]" roku o numerach od "[...]" do "[...]" skierowanych do Prezesa Sądu Rejonowego. Poza tym w wyniku rozpatrzenia zażalenia złożonego na postanowienie Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie nie uznania zarzutów wniesionych do tytułów wykonawczych o numerach od "[...]" do "[...]", Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia "[...]", Nr "[...]" uchylił zaskarżone postanowienie w całości, a postępowanie prowadzone na podstawie wymienionych tytułów wykonawczych umorzył (poz. 24 spisu akt). Od wydanego rozstrzygnięcia Strona nie składała skargi. Podnoszenie nieprawidłowości związanych z rozpatrywaniem wniesionych zarzutów w niniejszym postępowaniu jest niedopuszczalne.

Przedmiotem zaskarżonego postanowienia wydanego przez Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]" była odmowa zwolnienia spod egzekucji zajętego prawa majątkowego.

Wskazano, iż stosownie do postanowień art. 13 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, organ egzekucyjny, na wniosek zobowiązanego i ze względu na ważny jego interes, może zwolnić z egzekucji określone składniki majątkowe zobowiązanego, jeżeli zobowiązany uzyskał na to zgodę wierzyciela. Unormowania wymienionego wyżej artykułu oznaczają niepodejmowanie lub odstąpienie od egzekucji z całości lub części składników majątkowych zobowiązanego. Zwolnienie może nastąpić tylko i wyłącznie wtedy, gdy spełnione zostaną łącznie trzy przesłanki, tj. zobowiązany wystąpi w tej sprawie z wnioskiem, zwolnienie jest uzasadnione ważnym interesem zobowiązanego i zobowiązany uzyska zgodę wierzyciela na zwolnienie określonego składnika majątkowego spod egzekucji. W przypadku spełnienia wszystkich przesłanek organ egzekucyjny może, ale nie musi, pozytywnie ustosunkować się do wniosku zobowiązanego.

W niniejszej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych działając jako wierzyciel nie wyraził zgody na częściowe zwolnienie spod egzekucji zajętego prawa majątkowego. Stwierdził, iż wnioskowane kwoty są nieadekwatne do wykazanych przez Spółkę potrzeb, bowiem dotyczą zakończonych już spraw, kosztów dojazdów, aktualnych wypisów z Krajowego Rejestru Sądowego, aktów notarialnych i bilansów, a także zbędnych czynności w postaci pozyskania drogich opinii prawnych. Ponadto nadmienił, iż Spółka może ubiegać się o zwolnienie od kosztów postępowania sądowego, a prowadzenie postępowania nakazowego nie wymaga opłat sądowych. W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej uznał, iż Dyrektor Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych działając jako organ egzekucyjny nie miał podstaw do zwolnienia spod egzekucji części zajętego prawa majątkowego. Nie spełniono bowiem jednej z przesłanek koniecznych do zastosowania instytucji zwolnienia spod egzekucji wymienionych wart. 13 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj. nie uzyskano zgody wierzyciela. Zatem postanowienie Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń z dnia "[...]", Nr "[...]" wydano zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Wymienione rozstrzygnięcie zawiera prawidłową podstawę prawną, a także uzasadnienie faktyczne i prawne. Należy podkreślić, iż postanowienia wydawane w trybie art. 13 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oparte są na tzw. uznaniu administracyjnym, co oznacza, iż swobodę wyboru rozstrzygnięcia w tym zakresie oddano organowi egzekucyjnemu. Poza tym działania organu egzekucyjnego muszą zmierzać do wyegzekwowania zaległości, co wynika z ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, która nie pozostawia organowi wyboru co do tego, czy ma prowadzić egzekucję, czy też nie.

W świetle powyższego nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 7 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, według którego organ egzekucyjny stosuje środki egzekucyjne przewidziane w ustawie. Zajęcie prawa majątkowego przyznanego Spółce w związku z zatwierdzeniem planu podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości mieści się w katalogu środków egzekucyjnych wymienionych wart. 1 a pkt 12 lit. a wymienionej wyżej ustawy. Odnosząc się do pozostałych zarzutów zawartych w skardze organ II instancji podał, iż postanowieniem Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]" stwierdzono uchybienie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie nie wyrażenia zgody na zwolnienie spod egzekucji części zajętej wierzytelności pieniężnej w kwocie 102.698,42 złotych. Powyższe postanowienie zostało doręczone Stronie w dniu "[...]" i nie zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie. Wobec powyższego kwestionowanie wydanego rozstrzygnięcia w obecnym postępowaniu jest niedopuszczalne. Podano również, iż dołączony do skargi wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 lutego 2006 roku, Sygn. akt. SA/Wr 517/2004 dotyczy innego stanu faktycznego. W wymienionym orzeczeniu Sąd odniósł się do wypowiedzi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako wierzyciela w zakresie zgłoszonych przez zobowiązanego zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny W Olsztynie zważył, co następuje:

W myśl przepisu art. 3 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej określanej jako p.p.s.a.) Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

Kontrola ta zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25.07.2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) polega na badaniu działalności organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Taki rodzaj kontroli oznacza, że sąd jest władny do zbadania czy postępowanie w sprawie zostało przeprowadzone w sposób zgodny z wymogami ustawowymi regulującymi zasady postępowania oraz czy wydana decyzja, postanowienie bądź inny akt znajdują oparcie w poczynionych przez organ ustaleniach i znajdują oparcie w obowiązującym, powołanym przez organ przepisie prawa.

Ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określa granice orzekania sądu w rozpoznaniu sprawy administracyjnej.

Przepis art. 134 § 1 powołanej ustawy stanowi, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Ustawodawca zastrzegł jednak, że sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (art. 134 § 2 p.p.s.a.).

Poczynienie powyższych uwag było niezbędne ze względu na zakreślenie granic w jakich niniejsza sprawa mogła być rozpoznawana.

Przedmiotem zaskarżenia w sprawie niniejszej jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]", utrzymujące w mocy postanowienie Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia "[...]" w przedmiocie niewyrażenia zgody na zwolnienie spod egzekucji dodatkowej części zajętej wierzytelności pieniężnej w kwocie 12.400 zł należnej Spółce A, wynikającej z planu podziału kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości stanowiącej własność Parafii Rzymskokatolickiej.

Skoro tak, to do kognicji Sądu należało zbadanie czy postanowienie będące przedmiotem zaskarżenia oraz postanowienie organu pierwszej instancji wydane zostały z zachowaniem określonego przepisami prawa trybu postępowania oraz czy w świetle zebranego sprawie materiału znajdują oparcie w przepisach prawa.

Postępowanie o zwolnienie przedmiotu (wierzytelności) spod egzekucji jest postępowaniem rożnym od postępowania w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej.

Dłużnik przed prowadzoną egzekucją może się bronić poprzez wniesienie zarzutów określonych w art. 33 ustawy z dnia 17.06.1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz.U. z 2002r. Nr 110, poz. 968 ze zm.).

Podstawy i zasady postępowania o zwolnienie od egzekucji składników majątkowych zobowiązanego określone zostały w art. 13 § 1 i § 2 powołanej ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W myśl tego przepisu organ egzekucyjny, na wniosek zobowiązanego i ze względu na ważny jego interes, może zwolnić z egzekucji określone składniki majątkowe zobowiązanego, jeżeli zobowiązany uzyskał na to zgodę wierzyciela.

Z akt sprawy wynika, że wierzyciel nie wyraził zgody na zwolnienie od zajęcia kwoty 12.400 zł. Tym samym brak było podstaw do zwolnienia tej kwoty od zajęcia.

Wierzyciel, będący jednocześnie organem egzekucyjnym, w sposób przekonywujący uzasadnił swoje stanowisko w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na zwolnienie od egzekucji kwoty 12.400 zł.

Nie można nie zgodzić się ze stanowiskiem wierzyciela, iż brak jest podstaw do akceptacji sytuacji, w której zwolniona od egzekucji kwota użyta byłaby przez dłużnika na poniesienie przez niego kosztów sądowych.

Z materiału zebranego w sprawie nie wynika, by istniał ważny interes zobowiązanego, przemawiający za zwolnieniem od egzekucji zajętej kwoty 12.400 zł.

Tak więc zaskarżone postanowienie oparte na przepisie art. 13 § 1 ustawy z 17.06.1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie narusza obowiązującego prawa.

Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę.

Niezależnie od tego, Sąd stwierdza, że podniesione zarzuty naruszenia przepisów art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 7 § 1 ustawy z 17.06.1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie są zasadne.

O naruszeniu przepisu art. 7 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w sprawie niniejszej w ogóle nie może być mowy, gdyż w granicach sprawy (zwolnieni e zajętej wierzytelności od egzekucji) organy nie stosowały żadnego środka egzekucyjnego.

Z akt sprawy wynika, że postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułów wykonawczych od nr "[...]" do "[...]" nie są aktualnie prowadzone, a jak już wyżej wykazano postępowanie w sprawie "udaremnienia" prowadzonego postępowania egzekucyjnego może być prowadzone w oparciu o przepis art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.