Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2008 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta [...]. W. z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...]; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz skarżącej S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismami z dnia 7 grudnia 2006 r. (data wpływu do organu 8 grudnia 2006 r.) i 22 grudnia 2006 r. (data wpływu do organu 27 grudnia 2006 r.) S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. - zwana dalej skarżącą, wystąpiła do Zarządu Dróg Miejskich w W. z wnioskiem o przedłużenie decyzji z dnia [...] lipca 2005 r. Nr [...] zezwalającej na zajęcie odcinka pasa drogowego przy ul. S.j w rejonie ul. S. (lok. Nr 1 i 2) w celu umieszczenia w nim urządzeń reklamowych w postaci dwóch jednostronnych tablic reklamowych o łącznej powierzchni reklamowej 24,00 m2 (po 12 m2 każda). W odpowiedzi na wniosek z dnia 7 grudnia 2006 r., pismem z dnia 28 grudnia 2006 r. organ poinformował skarżącą, iż w najbliższym terminie zostanie wydana decyzja odmawiająca zajęcia ww. terenu jednocześnie pouczając skarżącą o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym zebranym w sprawie oraz o możliwości wypowiedzenia się w tym zakresie.

Decyzją z dnia [...] lutego 2007 r. Nr [...]wydaną z upoważnienia Prezydenta W. przez Dyrektora ds. Zarządzania Zarządu Dróg Miejskich odmówiono skarżącej wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego we wnioskowanej lokalizacji i zakresie. W uzasadnieniu decyzji organ odnosząc się do wniosków strony, organ powołał się na istotną zmianę stanu faktycznego sprawy, co wymagało jej ponownego rozpatrzenia z uwzględnieniem faktów powszechnie znanych, a dotyczących utrzymywania się przyrostu natężenia ruchu drogowego na sieci ulic W., stałej tendencji wzrostu liczby wypadków drogowych, jakie miały miejsce pomiędzy 2005 r. a 2004 r., jak również danych wynikających ze statystyk policji, a dotyczących liczby zaistniałych w W. w 2005 r. wypadków drogowych z uwzględnieniem liczby rannych i zabitych w nich osób. Swoje stanowisko organ oparł o przyjęty przez Radę Ministrów Krajowy Program Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego 2005-2007-2013 GAMBIT 2005, w myśl którego jednym z najważniejszych priorytetów polityki transportowej państwa jest działanie na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego natomiast podstawowym obowiązkiem wszystkich tworzących, zarządzających i korzystających z systemu transportowego w Polsce jest ograniczenie liczby wypadków w transporcie oraz ich konsekwencji. Organ podkreślił, iż w sposób wyczerpujący zebrał materiał dowodowy niezbędny do rozstrzygnięcia wniosku strony sięgając w tym zakresie do:

ـ opinii w sprawie zagrożeń kierujących pojazdami wynikających z umieszczenia reklam w pasach dróg w W. opracowanej przez Instytut Badawczy Dróg i Mostów - Pracownię Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego;

ـ szczegółowego planu sytuacyjnego reklam;

ـ charakterystyki reklam oraz ich wymiary.

Po przeanalizowaniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego organ ustalił stan faktyczny będący podstawą rozstrzygnięcia z którego wynikało, iż statystyki wypadków drogowych na ulicach W. wskazują, iż pomiędzy rokiem 2004 oraz rokiem 2005 nastąpił wzrost liczby wypadków o 8,8 %. Dla porównania organ wskazał, iż w roku 2005 na terenie kraju odnotowano poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego - liczba wypadków zmniejszyła się o 5,8 %. W ocenie organu szczególnym zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu drogowego są reklamy umieszczone w pasach drogowych, bowiem powodują dekoncentrację kierowców. Powołując się na opinię IBDiM organ podkreślił, iż badania laboratoryjne oraz testy poligonowe wykazały zmniejszenie koncentracji kierowcy na prowadzeniu pojazdu z powodu dużego nagromadzenia reklam w otoczeniu drogi oraz proporcjonalny wzrost liczby wypadków drogowych przy wzroście liczby reklam przypadających na kilometr drogi. Stan chwilowego zatrzymania wzroku w jednym punkcie określono mianem fiksacji stwierdzając przy tym, iż kryteria i warunki szczegółowe ww. opinii wskazują, iż panel reklamowy ani żaden element reklamy przydrożnej nie może być ruchomy, z uwagi na przedłużony czas fiksacji kierującego pojazdem. Dodatkowo organ powołał się na orzeczenie NSA w Warszawie z dnia 2 lutego 2002 r. sygn. akt OSK 1026/04, w którym stwierdzono, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że reklama umieszczona w ruchliwym punkcie miasta nie stwarza zagrożenia dekoncentracji kierowców i pieszych tj. nie powoduje zagrożenia w ruchu drogowym. W uzasadnieniu ww. wyroku sąd zaznaczył, iż Zarządy dróg publicznych odpowiedzialne są za ochronę wskazanego wyżej dobra i od nich zależy ocena, czy występuje w konkretnym wypadku zagrożenie.

Reasumując organ zważył, iż dokonane w sprawie ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują, iż wnioskowana reklama adresowana jest do kierujących pojazdami natomiast pas drogowy ul. S., którego dotyczy wniosek pełni ważną rolę w układzie drogowym W. i charakteryzuje się wysokim natężeniem ruchu kołowego. Organ zwrócił uwagę na odległość przedmiotowych reklam (fundamentu) od krawędzi jezdni, która wynosi: dla nośnika nr 1 – 4,4 m., a dla nośnika nr 2 – 4,8 m, a zatem jest mniejsza od odległości minimalnych określonych w art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych – udp - (tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 ze zm.). Dodatkowo odległość wskazanych reklam od skrzyżowań wynosi odpowiednio 45 m i 38 m i zatem jest mniejsza od odległości minimalnych przyjętych w opinii Instytutu Badawczego Dróg i Mostów (nie mniej niż 60 m). Kolejnym istotnym elementem jest umieszczenie przedmiotowych reklam na trawniku w sytuacji, gdy lokalizowanie obiektów reklamowych w obrębie trawnika powoduje, iż przy wymianie treści reklamowych bądź konserwacji nośnika reklamowego, dochodzi do częstych zniszczeń chodnika oraz zieleni znajdującej się w otoczeniu reklamy. Organ stwierdził ponadto, iż lokalizacja przedmiotowej reklamy nie może zostać uznana za przypadek szczególnie uzasadniony określony w art. 39 ust 3 udp.

W odwołaniu od powyższej decyzji reprezentujący skarżącą pełnomocnik radca prawny [...] wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W treści odwołania pełnomocnik podniósł, iż jego zdaniem wbrew twierdzeniom organu postępowanie administracyjne przeprowadzone zostało z naruszeniem przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, które zdaniem skarżącej winny spowodować uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, celem wyeliminowania jego błędów. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 7, 11 i 107 Kpa poprzez niewskazanie w uzasadnieniu motywów wydanej decyzji. W ocenie strony, okolicznościami, które przesądziły o odmowie wydania zezwolenia były: zbyt mała odległość reklam od krawędzi jezdni oraz od skrzyżowań. Powyższe przeczy twierdzeniom organu o zmianie okoliczności faktycznych sprawy, bowiem w identycznym stanie faktycznym organ wydawał decyzje zezwalające na lokalizacje wnioskowanych urządzeń reklamowych. Powyższe zdaniem pełnomocnika oznacza, iż bezpośrednią przyczyną wydania zaskarżonej decyzji nie była lokalizacja urządzenia reklamowego, ale zmiana polityki organu, co do zasad wydawania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego. Kolejny zarzut dotyczył naruszenia art. 7 i 8 Kpa poprzez przeprowadzenie postępowania w sposób nie budzący zaufania obywateli do organów państwa, bowiem organ wydając zaskarżoną decyzję dokonał całkowitej zmiany swojego podejścia do zagadnienia zezwoleń na zajęcie pasa drogowego przez urządzenia reklamowe, a dotychczas wydawał takie zezwolenia i przedłużał okresy ich ważności niemalże automatycznie. Ponadto organ bez żadnego uprzedzenia wydał decyzję odmowną, której konsekwencją jest konieczność natychmiastowego usunięcia urządzenia reklamowego. Zdaniem strony zmiana polityki organu z dnia na dzień, bez żadnego uprzedzenia i wydanie decyzji odmownych bez zastosowania, żadnego okresu pozwalającego na zmianę umów czy też ich rozwiązanie, pociąga za sobą znaczne straty w działalności gospodarczej strony z uwagi na brak dochodu i konieczność zapłaty odszkodowań. Pełnomocnik podniósł ponadto, iż znajduje się w posiadaniu badań wykonanych w Niemczech w roku 2005, m. in. przez Centrum Technologiczne Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego Badania Innowacji i Rynku – "Ekspertyza dotycząca wpływu wielkoformatowych tablic reklamowych typu megalight na wypadkowość", z których wynika, wbrew twierdzeniom organu, iż ww. urządzenia nie mają wpływu na wypadkowość.

W dalszej części odwołania pełnomocnik skarżącej zgłosił wątpliwości, co do posiadania przez Pana [...]upoważnienia do wydania decyzji w imieniu Prezydenta W. oraz zaznaczył, iż nie jest przeciwnikiem uregulowania problemu istnienia urządzeń reklamowych w pasie drogowym a jedynie neguje sposób działania organu w tym zakresie, który w odczuciu strony jest niecywilizowany, niepraworządny i sprzeczny z przepisami. Podkreślił ponadto, iż wniosek o przedłużenie decyzji na zajęcie pasa drogowego został złożony w dniu 8 grudnia 2006 r. tj. w terminie obowiązywania poprzedniej decyzji. Rozpatrzenie wniosku przez organ nastąpiło po ponad dwóch miesiącach, co stanowiło w odczuciu strony naruszenie art. 35 i 36 Kpa.

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Na wstępie uzasadnienia rozstrzygnięcia organ odwoławczy podkreślił, iż zgoda zarządcy drogi przewidziana w trybie art. 39 ust 3 udp ma formę decyzji o charakterze uznaniowym, co znalazło potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych m.in. wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 1998 r. sygn. akt II SA 36/98.

W ocenie organu, zaskarżonej decyzji wydanej w oparciu o art. 39 ust 3 udp. nie można postawić zarzutu dowolności, bowiem przed jej wydaniem organ zasięgnął szeregu opinii w tym Wydziału Badań Ruchu i Rozwoju Dróg, Wydziału Systemów Parkowania, Wydziału Sygnalizacji Świetlnej i Oświetlenia oraz Inwestycji, z których każda była negatywna, co uzasadniało odmowę wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego we wnioskowanej lokalizacji. W ocenie organu odwoławczego, zarządca drogi w sposób wyczerpujący uzasadnił brak w niniejszej sprawie szczególnie uzasadnionej okoliczności uchylającej zakaz lokalizowania w pasie drogowym obiektów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu. Interes majątkowy właściciela nośnika reklamowego nie może być uznany za szczególną okoliczność uzasadniającą wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w celu lokalizacji nośnika reklamowego. Organ podkreślił, iż materiał zgromadzony w sprawie został zindywidualizowany i skonkretyzowany, co przeczy naruszeniu przez organ przepisów postępowania administracyjnego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2007 r. oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. W treści skargi podniosła, iż organ nieprawidłowo określił podstawę prawną decyzji wskazując art. 39 ust. 1 pkt 1 udp zamiast art. 38 ust. 1 upd. Zaznaczyła, iż urządzenie reklamowe, którego dotyczył wniosek o przedłużenie decyzji znajdowało się już w pasie drogowym na podstawie zezwolenia wydanego w oparciu o art. 39 ust 3 udp. Organ rozpoznając wniosek zobowiązany był jedynie do zbadania, czy wnioskowane urządzenie reklamowe nie powoduje zagrożenia i utrudnień ruchu drogowego i nie zakłóca wykonywania zadań zarządu drogi. Jak podkreśliła skarżąca, organ nie tylko nie zastosował w sprawie art. 38 ust. 1 udp, ale również nie przeprowadził postępowania dowodowego zgodnie z wymogami Kpa, co potwierdzają m. in. fragmenty uzasadnienia decyzji I instancji w którym to organ powołał się na dane nie związane z przedmiotową sprawą. Można zatem przypuszczać, iż materiał dowodowy zebrany w sprawie nie został dostatecznie zindywidualizowany i skonkretyzowany. Organ nie odniósł się również do zarzutu nierozpatrzenia wniosku w okresie obowiązywania poprzedniej decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, pozostawiając skarżącą w stanie niepewności, co do jej sytuacji prawnej.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał argumenty wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Ocena działalności organów administracji publicznej dokonywana przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny sprowadza się do kontroli prawidłowości zarówno materialnych jak i procesowych aspektów stosunku administracyjnoprawnego, skonkretyzowanego w zaskarżonej decyzji. Sąd administracyjny może uchylić zaskarżony akt (lub stwierdzić jego nieważność) tylko wówczas, jeśli stwierdzi, że akt ten narusza prawo materialne – w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy lub procesowe – w stopniu mogącym mieć wpływ istotny.

Należy ponadto podkreślić, że stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną. Kompetencja sądu wyraża się w możliwości zastosowania środków przewidzianych w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności organów administracji publicznej wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne do końcowego jej załatwienia.

Rozpatrując sprawę w świetle powyższych kryteriów, uznać należy, iż skarga S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. zasługuje na uwzględnienie, jednak z przyczyn innych niż w niej wskazano.

Na wstępie niniejszej sprawy podkreślić należy, iż Sąd, co do zasady podziela argumentację prawną organu, iż w zaistniałym stanie faktycznym podstawą prawną odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego jest art. 39 ust. 1 udp. a nie art. 38 ust 1. Należy bowiem podkreślić, iż przepis art. 38 ust. 1 udp. jest przepisem, którego znaczenia nie można ustalać przy wykorzystaniu jedynie wykładni językowej jako wykładni interpretacyjnej. Zastosowanie tej wykładni prowadziłoby do wniosku, że obiekty raz umieszczone w pasie drogowym na podstawie decyzji wydanej na podstawie art. 39 ust. 3, w stosunku do których wydano decyzję zezwalającą na zajęcie pasa drogowego, nie wymagają, mimo upływu czasu, na który wydana została decyzja zezwoleniowa, uzyskania kolejnego zezwolenia. Taka wykładnia przepisu art. 38 ust. 1 udp. zaprzeczyłaby treści ustawy o drogach publicznych w tej jej części, która dotyczy pasa drogowego i obowiązku zarządcy drogi sprawowania jej ochrony. Mając więc na uwadze cel ustawy, jakim jest ochrona pasa drogowego i ograniczenie jego funkcji do określonych w art. 4 pkt 1 udp., stwierdzić należy, iż przepis art. 38 ust. 1 udp. nie może służyć obiektom budowlanym i urządzeniom, które zostały posadowione w pasie drogowym w oparciu o zezwolenie wydane na podstawie art. 39 ust. 3 udp. Sens przepisu można odnosić wyłącznie do sytuacji, w których określone obiekty budowlane czy przedmioty, które z różnych względów nie musiały uzyskiwać zezwolenia na zlokalizowanie, znalazły się w pasie drogowym. W stosunku do takich obiektów ustawodawca przewidział możliwość ich dalszego pozostania w pasie drogowym pod warunkiem, że nie powodują zagrożenia i utrudnień w ruchu drogowym lub nie zakłócają zadań zarządcy drogi.

Niezależnie od powyższego zaskarżoną decyzję należało uchylić z powodu naruszenia przez organ odwoławczy przepisów procedury administracyjnej w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić bowiem należy, iż kluczowym dla właściwie przeprowadzonego postępowania administracyjnego jest należyte ustalenie stanu faktycznego sprawy umożliwiające prawidłowe określenie zakresu praw i obowiązków strony tego postępowania. Sądowa kontrola (merytoryczna) zaskarżonej decyzji możliwa jest dopiero w warunkach wyczerpujących istotę zagadnienia ustaleń faktycznych i prawnych dokonanych przez organ administracyjny rozpatrujący sprawę oraz odpowiedniego - zgodnego z art. 107 § 3 Kpa – jej uzasadnienia.

W rozpatrywanej sprawie organ pierwszej instancji nie ustaliły poprawnie stanu faktycznego sprawy, a zatem nie można przyjąć, iż dokonał prawidłowej subsumcji tego stanu pod określoną normę prawną. Dodatkowo organ odwoławczy utrzymując w mocy decyzję organu I instancji nie dostrzegł niedokładności, jakie miały miejsce w toku postępowania pierwszoinstancyjnego.

Zgodnie z treścią z art. 61 § 1 Kpa postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. W sytuacji wszczęcia postępowania na żądanie strony, rodzaj sprawy będącej przedmiotem postępowania, określa treść zgłoszonego żądania. Żądanie to wyznacza stosowną normę prawa materialnego lub procesowego, która ma znaczenie dla ustalenia zakresu podmiotowego i przedmiotowego postępowania. Organ administracji jest związany żądaniem strony, gdyż tylko i wyłącznie składający podanie określa przedmiot swojego żądania. Inaczej mówiąc, to żądanie strony, wyznacza granice sprawy administracyjnej, której załatwienie wyznacza cel postępowania administracyjnego.

Zgodnie z § 1 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 2004 r. w sprawie określenia warunków udzielenia zezwoleń na zajęcie pasa drogowego (Dz. U. Nr 140, poz. 1481) wniosek o zajęcie pasa drogowego winien zawierać między innymi "planowany okres zajęcia pasa drogowego". Jak wynika z akt niniejszej sprawy zarówno wniosek strony złożony w dniu 8 grudnia 2006. r., jak i późniejszy wniosek z dnia 27 grudnia 2006 r. nie wskazywały okresu zajęcia pasa drogowego. Na rozprawie w dniu 21 maja 2008 r. pełnomocnik skarżącej dookreślił, iż wnioskiem inicjującym postępowanie w niniejszej sprawie był wniosek datowany na dzień 7 grudnia 2006 r. (data wpływu wniosku do organu 8 grudnia 2006 r.).

Skoro zatem wniosek skarżącej mógł budzić wątpliwości, co do tego jaki jest faktycznie przedmiot żądania, organ winien w trybie art. 62 § 2 Kpa w zw. z § 1 ust. 2 pkt 4 ww. Rozporządzenia Rady Ministrów wezwać skarżącą do sprecyzowania żądania w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Powyższe nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Organ I instancji nie zastosował się do wyżej przytoczonych przepisów i wydał merytoryczne rozstrzygnięcie, bez wskazania okresu, jakiego dotyczy decyzja odmawiająca udzielenia zezwolenia. Nie wykazał zatem należytej staranności w dokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy poprzez ustalenie treści rzeczywistego żądania strony, jak wymaga tego przepis art. 7 Kpa w sytuacji gdy ogólne dyrektywy postępowania administracyjnego nakładają na organy administracji przede wszystkim obowiązek działania na podstawie przepisów prawa (art. 6 Kpa). Zasada praworządności powiązana jest zaś ściśle z dyrektywą czuwania przez organy administracji nad interesem strony i innych osób biorących udział w postępowaniu. W toku postępowania organy stoją więc na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywatela. Zgodnie natomiast z wyrażoną w art. 7 Kpa zasadą prawdy obiektywnej organ prowadzący postępowanie ma obowiązek podjąć wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy zgodnie z rzeczywistością. Z kolei art. 77 § 1 Kpa stanowi, że jest on zobowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy.

Omówionych nieprawidłowości nie dostrzegł również organ II instancji, pomimo, że zgodnie z zasadą dwuinstancyjności zobowiązany jest do rozstrzygnięcia sprawy w jej całokształcie. W rezultacie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. nie podjęło żadnych kroków dla ich wyeliminowania pomimo, że na organie II instancji ciążą w postępowaniu nie mniejsze obowiązki niż na organie I instancji. Organ odwoławczy nie może tylko ograniczyć się do kontroli decyzji organu pierwszej instancji ale obowiązany jest ponownie rozstrzygnąć sprawę, co wynika z istoty administracyjnego toku instancji. Przepis art. 138 Kpa przyznaje organowi odwoławczemu kompetencje do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, a wyjątkowo - w ograniczonym zakresie - kompetencje kasacyjne. Zgodnie z art. 140 Kpa w postępowaniu odwoławczym - poza sprawami uregulowanymi w art. 136-139 Kpa - odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy o postępowaniu przed organami pierwszej instancji. Powyższe odnieść należy przede wszystkim do przepisów zawierających ogólne zasady postępowania administracyjnego jak również przepisy o dowodach czy sytuacji strony w postępowaniu dowodowym.

Stwierdzone naruszenia prawa procesowego niewątpliwie mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to oznacza, że już tylko z podanych przyczyn konieczne jest wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Mając na uwadze powyższe odnoszenie się przez Sąd do zarzutów merytorycznych skargi uznać należy za przedwczesne.

Przystępując do ponownego rozpoznania sprawy organy obu instancji winny mieć na względzie wytyczne Sądu zawarte w niniejszym wyroku pamiętając, iż warunkiem wstępnym formowania wniosków na tle prawa materialnego jest – co do zasady – brak uchybień w stosowaniu prawa procesowego. Wydanie prawidłowej decyzji w każdym przypadku powinno poprzedzać dokładne ustalenie i rozważenie stanu faktycznego sprawy stosownie do art. 7, 77 § 1 i art. 80 Kpa. Dopiero, bowiem pewność, że ustalenia faktyczne zostały poczynione niewadliwie, zezwala na formułowanie przesądzających ocen, co do zaistnienia w konkretnym przypadku przesłanek uregulowanych przez prawo materialne. Przesłanki te w każdym przypadku muszą być zindywidualizowane. Przyjęte stanowisko organ winien uzasadnić zgodnie z wymogami art. 107 § 3 k.p.a. Ponadto, organ zobowiązany jest wydać rozstrzygnięcie, zgodnie z żądaniem strony zawartym we wniosku, biorąc przy tym pod uwagę wszystkie merytoryczne argumenty i zarzuty podnoszone w toku postępowania przez skarżącą spółkę.

Biorąc powyższe pod rozwagę na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.

O niewykonalności decyzji orzeczono w oparciu o art. 152 p.p.s.a., a o kosztach w oparciu o art. 200 p.p.s.a. Na koszty postępowania w niniejszej sprawie złożyły się wpis sądowy od skargi w kwocie 200 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego ustalone zgodnie z przepisem § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 1163, poz. 1349 ze zm.) na kwotę 240 złotych oraz opłata za pełnomocnictwo wysokości 17 złotych.