Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2008r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. S. o wstrzymanie wykonania postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2008 roku, znak: [...] w przedmiocie pozytywnego uzgodnienia w zakresie ochrony gruntów rolnych projektu decyzji o warunkach zabudowy w sprawie z jej skargi na to postanowienie - postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.

W dniu 21 lipca 2008r. Z. S. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2008r. znak: [...]. Postanowienie to utrzymywało w mocy postanowienie Starosty z dnia [...] maja 2008r. znak: [...], które z kolei - po rozpatrzeniu wniosku Urzędu Miejskiego w G. - pozytywnie uzgodniło

w zakresie ochrony gruntów rolnych projekt decyzji

o warunkach zabudowy na zamierzenie inwestycyjne pod nazwą: przebudowa

i rozbudowa połączona ze zmianą funkcji istniejącego budynku dawnego kurnika na budynek gospodarczo-garażowy na działce nr ewid. [...] położonej w miejscowości P., gmina G. dla L. G.

W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Instytucja ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym unormowana została w art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), określanej dalej jako P.p.s.a.

Stosownie do § 1 tego artykułu zasadą jest, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności stanowiących jej przedmiot. Zgodnie jednak z § 3 powołanego przepisu po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków,

z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.

Przedmiotem ochrony tymczasowej, jak powszechnie przyjmuje się

w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, mogą być jedynie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. W postanowieniu

z 26 lipca 2005r. (IISA/Gd 396/05, Lex nr 220325) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zajął stanowisko, iż przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym

w danym akcie. Nie każdy jednak akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania, a co za tym idzie nie każdy wymaga wykonania. Nie kwalifikują się do wykonania, według WSA w Gdańsku, te spośród aktów prawnych, które dla sprowadzenia stanu prawnego lub faktycznego w nim określonego nie wymagają czynności podmiotów uprawnionych. W rzeczywistości więc problem wykonania aktu administracji dotyczy aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie

i mocą którego zostają na niego nałożone obowiązki.

Przedmiotom zaskarżenia w niniejszej sprawie jest postanowienie utrzymujące w mocy rozstrzygnięcie pozytywnie uzgadniające w zakresie ochrony gruntów rolnych projekt decyzji o warunkach zabudowy, a więc ze swej istoty nie nadające się do wykonania, gdyż nie wymaga ono żadnej czynności stron. Bezzasadny jest zatem wniosek o wstrzymanie jego wykonania.

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, iż należy odróżnić instytucję wykonania konkretnego postanowienia (decyzji), do której odnosi się art. 61 § 3 P.p.s.a. stanowiący podstawę orzeczenia o wstrzymaniu wykonania, od instytucji dalszych skutków (konsekwencji) orzeczenia administracyjnego, które mogą mieć charakter administracyjny lub cywilnoprawny. Niewątpliwie skutkiem pozytywnego uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy (przy spełnieniu innych warunków) może być sytuacja, kiedy decyzja ta przestanie być projektem i wejdzie do obrotu prawnego. Jednakże również i tej ostatniej decyzji nie cechuje wykonalność. Dopiero ewentualna decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę mogłaby stanowić przedmiot rozważań w kontekście zastosowania instytucji wstrzymania wykonania z art. 61 § 3 P.p.s.a.

Wobec zatem faktu, iż postanowienie, którego dotyczy przedmiotowy wniosek nie nosi znamion wykonalności i z tego względu nie może powodować bezpośredniego niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, orzeczono jak w sentencji, w oparciu o art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a.