Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Jędrkowiak Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk (spr.) Sędzia WSA Tamara Dziełakowska Protokolant Sekretarz Sądowy Marta Sankiewicz po rozpoznaniu w Gdańsk na rozprawie w dniu 25 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi K. G. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławcze z dnia 30 stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów dotyczących prowadzenia egzekucji w sprawie rozbiórki obiektu budowlanego 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Prezydenta Miasta z dnia 14 września 2007 r. nr [...], 2. określa, że postanowienia wymienione w punkcie pierwszym wyroku nie mogą być wykonane.

Postanowieniem z dnia 14 września 2007r. Prezydent działając na podstawie art. 34 § 1 i 1a i § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji po rozpatrzeniu zarzutów w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia z dnia 28 sierpnia 2002r. w sprawie rozbiórki pawilonów handlowych przy u. [...] w G. odmówił uwzględnienia zarzutów wniesionych przez K. G. w opisanej wyżej sprawie.

W uzasadnieniu postanowienia Prezydent Miasta podał, że na podstawie wystawionego przez siebie tytułu wykonawczego z dnia 15 listopada 2006r. prowadzi postępowanie egzekucyjne w sprawie rozbiórki opisanych pawilonów handlowych.

Organ administracji przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania podając, że w dniu 20 lutego 2001r. wezwał K. G. do rozbiórki pawilonów handlowych. Wezwanie to nastąpiło w związku z upływem terminu czasowej lokalizacji, która została ustalona do dnia 15 grudnia 2001r. na podstawie zgłoszenia zarejestrowanego w dniu 15 września 2000r. Niewykonanie obowiązku zawartego w wezwaniu spowodowało wystawienie upomnienia z dnia 28 marca 2001r. zawierającego pouczenie, iż w razie nie wykonania rozbiórki zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne. Następnie wobec nie wykonania nakazu rozbiórki w dniu 7 maja 2001r. został wystawiony tytuł wykonawczy, a w dniu 28 sierpnia 2002r. została nałożona grzywna w celu przymuszenia do wykonania wymienionego obowiązku. Zażalenie wniesione przez K. G. na powyższe postanowienie, jak również skarga wniesiona do Sądu nie zostały uwzględnione. W dniu 8 grudnia 2006r. K. G. poinformował o dokonaniu rozbiórki pawilonów. Jednakże w protokole z wizji przeprowadzonej w dniu 3 kwietnia 2007r. stwierdzono, że na terenie działki pozostały podmurówki z bloczków betonowych i posadzki z terakoty na podłożu betonowym, odizolowanej od podłoża gruntowego styropianem. Według oświadczenia właściciela stan taki istniał od 1992r., czyli przed nabyciem przez K. G. nieruchomości w 1996r. Organ uznał, że wniesione zastrzeżenia nie zdejmują nałożonego obowiązku wykonania rozbiórki w całości. Zagadnienie to reguluje m. inn. art. 548 kodeksu cywilnego.

Powołując się na powyższe organ I instancji ustalił, że z treści w/wym. protokołu wynika, że obowiązek rozbiórki nie został wykonany- natomiast w wezwaniu do rozbiórki z dnia 20 lutego 2001r. wyraźnie określono konieczność uporządkowania terenu po dokonaniu obowiązku rozbiórki. Nie wykonanie przedmiotu wezwania w całości nakazuje organowi wszczęcie postępowania egzekucyjnego.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł K. G. Skarżący podał, że na swój wniosek z dnia 15 września 2000r. uzyskał zgodę czasową na okres 120 dni na postawienie nietrwale związanego z gruntem kiosku rybnego i warzywnego i w dniu 8 grudnia 2006r. poinformował Urząd o dokonaniu rozbiórki całości dwóch wymienionych kiosków. Tymczasem, jak zarzucił skarżący, w zaskarżonym postanowieniu, mowa jest o fundamentach, w sytuacji, gdy przepisy Prawa budowlanego zawierają w art. 3 pkt 5 definicję tymczasowego obiektu budowlanego. Zgodnie z tą definicją tymczasowy obiekt budowlany to obiekt przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany nie połączony trwale z gruntem. Skarżący zarzucił również, że błędnym jest stanowisko organu, iż w wezwaniu do rozbiórki z dnia 20 lutego 2002r. wyraźnie określono konieczność uporządkowania terenu po dokonaniu rozbiórki. Skarżący zarzucił, że takie określenie nie znajduje podstaw w przepisach prawa budowlanego, a dodatkowo wskazał, że zaskarżone postanowienie oznacza, iż uporządkowanie terenu miałoby oznaczać rozebranie podmurówki czy też fundamentów. Określenie uporządkować nie może być dodatkowym nakazem rozbiórki, opartym na domysłach i nie mającym potwierdzenia w przepisach. Skarżący podniósł, że przeprowadzona wizja lokalna potwierdziła okoliczność całkowitego rozebrania kiosków nietrwale związanych z gruntem oraz uporządkowanie terenu, z którego skarżący wywiózł rozebrane elementy. Teren został zatem również uporządkowany.

Postanowieniem z dnia 30stycznia 2008r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w w mocy zaskarżone postanowienie na podstawie art 138 § 1 pkt. 1 w zw. z art. 144 Kpa, oraz art. 34 §1 i § 5, art.33 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tj.: Dz.U. z 2002r. Nr 110, poz. 968 z późn. zm.).

W uzasadnieniu wskazano, iż Prezydent występuje w tej sprawie jako wierzyciel obowiązku niepieniężnego i jako organ egzekucyjny pierwszej instancji.

Organ II instancji wskazał, że K. G. zobowiązany został wezwaniem Prezydenta Miasta z dnia 20 lutego 2001r. do rozbiórki dwóch pawilonów handlowych położonych przy ul. [...] w G. Z uwagi na to, że zobowiązanie zostało wykonane częściowo, albowiem na terenie działki pozostały podmurówki z bloczków betonowych i posadzki z terakoty, odizolowanym od podłoża styropianem, organ uznał, że K. G. winien dokonać rozbiórki w całości, tj. rozebrać również wskazane podmurówki i podłogę z terakoty. W wezwaniu z 20 lutego 2001r. określono bowiem konieczność uporządkowania terenu po wykonaniu obowiązku rozbiórki. Skoro nie wykonano wezwania w całości organ I instancji uznał, że jest uprawniony do wszczęcia postępowania egzekucyjnego i wystawienia na podstawie postanowienia z dnia 28 sierpnia 2002r. o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, tytułu wykonawczego w dniu 15 listopada 2006r.

Organ II instancji podał, że organ egzekucyjny, jakim jest Prezydent Miasta, jak również rozpatrujące zażalenie Kolegium, nie są organami uprawnionymi do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Z dyspozycji art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wynika jednoznacznie, że organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej. Organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.

Powołując się na powyższe organ II instancji wskazał, że przedmiotem niniejszego postępowania jest jedynie sprawa nałożenia grzywny w celu przymuszenia i nie mogą być w nim rozpatrywane kwestie dotyczące nakazu rozbiórki pawilonów handlowych z podmurówkami czy też bez tych podmurówek. Nie może być również rozpatrywana kwestia uznania co należy rozumieć przez uporządkowanie terenu. Wskazano, że zarzuty przedstawione przez K. G. do tytułu wykonawczego, dotyczące wykonania obowiązku nie zostały uznane.

Organ II instancji uznał w tej sytuacji, że zażalenie nie skutkuje uchyleniem postanowienia, gdyż nie zawiera żadnych argumentów przemawiających za jego uwzględnieniem. Organ II instancji nie dopatrzył się też uchybień, przemawiających za uwzględnieniem zażalenia.

Skargę na powyższe postanowienie wniósł K. G. domagając się jego uchylenia w całości. W uzasadnieniu skargi skarżący ponowił swoje zarzuty zawarte w zażaleniu, podnosząc w szczególności, że dokonał rozbiórki dwóch kiosków nietrwale związanych z gruntem o czym powiadomił organ administracji. Natomiast wykonania czynności dodatkowych nie przewidywał żaden tytuł ani nakaz.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy powołał się na dotychczasową argumentację i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny sprawuje, wymiar sprawiedliwości, w zakresie swej właściwości, przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga K. G. zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżone postanowienie i postanowienie je poprzedzające naruszają prawo. Zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 7 i 77 § 1 kpa. Przepisy te zobowiązują organy administracji do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, wyczerpującego zebrania materiału dowodowego oraz do załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przebieg postępowania w rozpoznawanej sprawie został w istocie wyznaczony pismem – zgłoszeniem dokonanym w dniu 1 września 2000r. przez skarżącego Prezydentowi Miasta. W zgłoszeniu tym skarżący zwrócił się z prośbą o wyrażenie zgody na postawienie nietrwale związanego z gruntem kiosku rybnego i warzywnego na okres 120 dni, zgodnie z załączonymi szkicami zawierającymi opis konstrukcji kiosku, jego wymiary i posadowienie / k-107, 106, 106 verte akt administracyjnych/. Zgłoszenie to zostało zaakceptowane i zarejestrowane w organie architektoniczno-budowlanym w dniu 15 września 2000, z adnotacją lokalizacja 120dni / k-107/ .

W dniu 28 sierpnia 2002r. Prezydent Miasta nałożył na K. G. grzywnę w celu przymuszenia w kwocie 17.400zł w związku z niewykonaniem obowiązku rozbiórki dwóch w/wym. kiosków ze sprzedażą ryb i warzyw przy ul. [...] w G. Wydanie postanowienia o nałożeniu grzywny zostało poprzedzone wezwaniem Prezydenta Miasta z dnia 20 lutego 2001r. oraz wystawieniem tytułu wykonawczego w dniu 7 maja 2001r. W wezwaniu z dnia 20 lutego 2001r. na mocy art. 52 i art. 53 Prawa budowlanego K. G. został wezwany do rozbiórki kiosków ustawionych na podstawie zgłoszenia z dnia 15 września 2000, z terminem lokalizacji od 15 września 2000 do 15 stycznia 2001r. Jednocześnie zamieszczono uwagi: po rozebraniu obiektu teren należy uporządkować, o wykonaniu rozbiórki należy powiadomić Wydział Urbanistyki oraz podano, że nie zastosowanie się do wezwania spowoduje wszczęcie postępowania /k-157akt administracyjnych/. Tytuł wykonawczy z dnia 7 maja 2001r. został wystawiony w związku z niewykonaniem obowiązku rozbiórki dwóch kiosków ze sprzedażą ryb i warzyw przy ul. [...] /k-169/.

Wyrokiem z dnia 12 października 2005r. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę K. G. w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania rozbiórki. Zgodnie z art. 153 ustawy- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Konsekwencją powyższego jest uznanie legalności, a więc zgodności z prawem wydanego w sprawie postanowienia z dnia 28 sierpnia 2002r. o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku rozbiórki określonego w wezwaniu z dnia 20 lutego 2001r.

W dniu 15 listopada 2006r. Prezydent miasta wystawił tytuł wykonawczy nr [...] /k-317 akt adm./ Tytuł ten wystawiono przeciwko zobowiązanemu K. G. celem wyegzekwowania kary grzywny w kwocie 17.268zł nałożonej wyżej powołanym postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2002r.

Odpis tytułu wykonawczego wraz z pouczeniem o prawie zgłoszenia zarzutów doręczono skarżącemu w dniu 26 lipca 2007r.

W piśmie z dnia 27 lipca 2007r. skarżący wniósł zarzuty podnosząc, że dokonał rozbiórki dwóch kiosków drewnianych oraz uporządkował teren oraz wywiózł z własnej posesji rozebrane elementy. Skarżący podał, że w piśmie z dnia 7 grudnia 2006r. poinformował o powyższym i wnosił o anulowanie tytułu wykonawczego nakładającego grzywnę. Skarżący podał, że w swoim zgłoszeniu występował o zezwolenie na postawienie nietrwale związanych z gruntem kiosków, również wezwanie z dnia 20 lutego 2001r. dotyczyło rozbiórki dwóch kiosków ze sprzedażą ryb i warzyw, z uwagą, że po rozebraniu obiektu teren należy uporządkować. Wszystkie zalecenia, jak podniósł skarżący zostały wykonane. Powołując się na powyższe skarżący wniósł o cofnięcie tytułu wykonawczego.

Zarzuty nie zostały uwzględnione, zgodnie z przytoczonymi wyżej postanowieniami organów I i II instancji.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 124 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nałożone grzywny w celu przymuszenia, nieuiszczone w terminie, podlegają ściągnięciu w trybie egzekucji należności pieniężnych określonych w ustawie. Organ, który wymierzył grzywnę celem przymuszenia staje się wierzycielem / lub równocześnie organem egzekucyjnym/ i prowadzi nową egzekucję- w niniejszej sprawie organem tym jest Prezydent Miasta.

Analizując uzasadnienia wydanych w sprawie postanowień stwierdzić należy, że organy administracji nie rozpatrzyły prawidłowo zarzutu skarżącego. Podstawą zarzutu mogą być wyłącznie okoliczności wymienione w art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tekst jednolity : Dz. U. z 2002r., Nr 110, poz. 968 ze zm./. Stosownie do art. 33 ust. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie , wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku. Taki zarzut w niniejszej sprawie zgłosił skarżący, a mianowicie zarzut wykonania w całości obowiązku wymienionego w tytule wykonawczym.

W okolicznościach sprawy postanowienie organu I instancji i utrzymujące je postanowienie organu odwoławczego nie mogą być uznane za zgodne z prawem, przy czym w szczególności organ odwoławczy nie ustosunkował się do treści zarzutu, iż skarżący wykonał nałożony nakaz rozbiórki. Naruszenie prawa polegało na naruszeniu zasad postępowania wymienionych w powołanych przepisach kodeksu postępowania administracyjnego.

Organ I instancji wskazał, że po przeprowadzeniu wizji lokalnej stwierdzono, że na terenie działki pozostały podmurówki z bloczków betonowych i posadzki z terakoty na podłożu z betonu, a zatem nie został wykonany w całości obowiązek rozbiórki obejmujący również uporządkowanie terenu, natomiast organ II instancji podał, że w sprawie nie mogą być rozpatrywane kwestie dotyczące nakazu rozbiórki, gdyż organ bada jedynie zasadność i wymagalność obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Stanowisko zajęte przez organy administracji wskazuje, że nie uznały one zarzutu skarżącego i ustaliły, że obowiązek objęty tytułem wykonawczym nie został wykonany.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego sprawy stwierdzić, należy, iż z dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym protokołu z dnia 3 kwietnia 2007r / k-288/, jak i dokumentacji fotograficznej wynika, że dwa pawilony handlowe zlokalizowane na posesji przy ul. [...] zostały rozebrane. Pozostała podmurówka wykonana z bloczków betonowych oraz posadzka z płyt terakotowych na podłożu betonowym odizolowana od podłoża gruntowego styropianem.

W tytule wykonawczym powoływanym przez organy administracji obowiązek został określony w następujący sposób: rozbiórka dwóch kiosków ze sprzedażą ryb i warzyw w G. – W. przy ul. [...] / od strony ulicy [...]/ ustawionych na podstawie zgłoszenia zarejestrowanego dnia 15.09. 2000r. / termin lokalizacji od 15.09. 2000r. do 15 01. 2001r/. Przytoczone wyżej zgłoszenie obejmowało postawienie nietrwale związanych z gruntem kiosku rybnego i warzywnego. Z zestawienia treści obowiązku nałożonego tytułem wykonawczym ze stanem faktycznym opisanym w protokole, uwidocznionym na zdjęciach i wskazywanym przez skarżącego wynika, że tak określony obowiązek został wykonany. Tytuł wykonawczy wymieniany przez organy nie zawierał innych obowiązków. Podkreślić należy, że organ egzekucyjny nie jest uprawniony do weryfikacji decyzji administracyjnej / w niniejszej sprawie wezwania z dnia 20 lutego 2001r./. stanowiącej podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego, nie można więc domagać się wykonania obowiązków, które nie zostały wymienione w tytule egzekucyjnym.

Zgodnie z art.27 ust. 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji tytuł wykonawczy zawiera treść podlegającego egzekucji obowiązku, wraz z podstawą prawną. W okolicznościach niniejszej sprawy egzekucji podlegał obowiązek rozbiórki nietrwale związanych z gruntem dwóch kiosków ze sprzedażą ryb i warzyw ustawionych na podstawie zgłoszenia. Nie było przedmiotem niniejszego postępowania egzekucyjnego nałożenie obowiązku rozbiórki innych elementów zabudowy znajdującej się na terenie nieruchomości położonej w G.-W. przy ul. [...] trwale związanych z gruntem.

Nie stanowi przedmiotu rozpoznawanej sprawy ustalenie, czy powyższe elementy zabudowy stanowią samowolę podlegającą rozbiórce, nie można też wykluczyć, że postępowanie takie było lub jest prowadzone, nie można też wykluczyć, że zabudowa ta została wykonana zgodnie z pozwoleniem na budowę. Powyższe kwestie w sposób oczywisty w tym postępowaniu nie mogą być badane.

Wskazać też należy, że niezrozumiałym jest powołanie się, w okolicznościach niniejszej sprawy, przez organ I instancji na przepis art. 548 kodeksu cywilnego, przy stwierdzeniu, że podmurówki z bloczków betonowych i posadzki z terakoty na podłożu betonu, według oświadczenia właściciela, znajdują się na działce od 1992r. a więc przed jej nabyciem 1996r. przez K. G. Przepis art. 548 § 1 k.c. stanowi, że z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy. Powyższe ustalenie, niezależnie od jego prawdziwości, nie ma wpływu na prowadzone postępowanie egzekucyjne. Okoliczność, że skarżący jest właścicielem powyższej terakoty czy też bloczków betonowych nie ma wpływu na tok niniejszego postępowania. Wskazać bowiem należy, że przedmiotem tego postępowania jest egzekucja zgodna z konkretnym tytułem wykonawczym. Zatem jak to już wyżej wskazano, badanie czy powyższe elementy zabudowy winny podlegać rozbiórce, czy też nie stanowią one samowoli budowlanej, nie może być badane w niniejszej sprawie.

W konsekwencji powyższych ustaleń, podkreślenia wymaga, że organy w istocie nie rozpatrzyły zarzutu, dopuszczając się tym samym naruszenia zasad postępowania zawartych w przywołanych art. 7 i 77 §1 kpa. Rozpatrzenie zarzutu winno polegać w pierwszej kolejności na ustaleniu treści obowiązku nałożonego na wierzyciela. W sytuacji, gdy skarżący podnosił, że dokonał rozbiórki kiosków i uporządkował teren, a więc wykonał nałożone obowiązki, organ zobowiązany był merytorycznie ten zarzut rozpoznać oceniając przedstawione przez skarżącego okoliczności i dowody, przy czym ustalenie to nie może być dowolne i prowadzić do weryfikacji wydanego w sprawie tytułu wykonawczego. Powyższe naruszenie zasad postępowania miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy- Prawo o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stosowanie środka egzekucyjnego jest niedopuszczalne, gdy egzekwowany obowiązek został wykonany albo stał się bezprzedmiotowy, w sytuacji, gdy wydano postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia zastosowanie ma art. 125 powołanej ustawy.

Wskazać należy, że art. 125 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym stanowi, że w razie wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym, nałożone, a nieuiszczone lub nieściągnięte grzywny w celu przymuszenia podlegają umorzeniu. Postanowienie w sprawie umorzenia wydaje organ egzekucyjny na wniosek zobowiązanego. Przepis ten dotyczy sytuacji, gdy zobowiązany po wydaniu postanowienia o zastosowaniu grzywny wykonał obowiązek, ale nie uiścił grzywny lub gdy podjęto czynności zmierzające do ściągnięcia niezapłaconej grzywny. Wówczas stosowanie środka egzekucyjnego jest niedopuszczalne / gdy obowiązek został wykonany/. Postanowienie w tym zakresie organ wydaje na wniosek, a nie z urzędu. Brak wniosku uniemożliwia realizację zasady wyrażonej w art. 7 § 3 ustawy. W rozpatrywanej sprawie skarżący wnosił o anulowanie tytułu wykonawczego, o jego wycofanie. Wniosek o umorzenie nie został złożony i w obowiązującym stanie prawnym organy w powyższym zakresie nie mają podstaw prawnych do działania bez wniosku zobowiązanego, zatem prawidłowo uznały pismo skarżącego wniesione po doręczeniu mu tytułu wykonawczego jako zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 ustawy Prawo o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Jednakże wskazane wyżej uchybienia powodują, że orzekające w sprawie organy obu instancji naruszyły przepisy postępowania administracyjnego, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem uznanie zasadności twierdzeń skarżącego może skutkować umorzeniem postępowania egzekucyjnego / art. 33 pkt 1 lub 5 powołanej ustawy/.

Ponownie rozpoznając sprawę organ winien podjąć rozstrzygnięcie w sprawie złożonych przez skarżącego zarzutów do prowadzonego postępowania egzekucyjnego w trybie art. 34 ustawy, uwzględniając powyższe uwagi.

Z tych wszystkich względów, stwierdzając naruszenie art. 7 i 77 § 1 kpa ustawy-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji.

Jednocześnie, na mocy art. 152 ustawy-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd określił w wyroku, że zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji nie mogą być wykonane.