Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący asesor WSA Przemysław Żmich po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad o sprostowanie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 1474/07 w sprawie ze skargi Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia przez Skarb Państwa z mocy prawa nieruchomości zajętej pod drogę postanawia: sprostować oczywistą omyłkę pisarską zawartą w punkcie 3 sentencji postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 1474/07 w ten sposób, że kwotę "120 (sto dwadzieścia) złotych" zastąpić kwotą "220 (dwieście dwadzieścia) złotych".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem zawartym w punkcie 3 wyroku tego Sądu z dnia 22 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 1474/07 zasądził od Ministra Infrastruktury na rzecz skarżącego Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Następnie postanowieniem z dnia 14 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 1474/07, wydanym na skutek zażalenia pełnomocnika Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił punkt 3 powyższego wyroku o kosztach i w punkcie 1 zasądził od Ministra Infrastruktury na rzecz skarżącego Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, zaś w punkcie 2 zwrócił skarżącemu wpis sądowy od zażalenia w kwocie 100 (sto) złotych, natomiast w punkcie 3 zasądził od organu na rzecz skarżącego kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

W dniu 16 maja 2008 r. wpłynął do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek pełnomocnika skarżącego o sprostowanie oczywistej omyłki w postanowieniu z dnia 14 marca 2008 r. w ten sposób, że "w punkcie 3 zamiast cyfry "120" winno być "220", bowiem zasądzona kwota 120 (sto dwadzieścia) złotych stanowi jedynie minimalną stawkę opłaty za czynności radcy prawnego w postępowaniu zażaleniowym i kwotą tą nie został objęty wpis uiszczony od zażalenia. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik podniósł, iż skarżący dwukrotnie przekazał wpis od zażalenia, w tym jeden omyłkowo z błędnym oznaczeniem. Natomiast Sąd zarządzeniem z dnia 7 marca 2008 r. zwrócił z kasy Sądu wartość jednego wpisu w wysokości 100 (sto) złotych, tego z błędnym oznaczeniem. Drugi wpis także o wartości 100 (sto) złotych wskutek oczywistej omyłki Sąd pominął w punkcie 3 powyższego postanowienia, jako mający być zasądzony od drugiej strony, zaś Minister Infrastruktury omyłkę tę dostrzegł i do rozliczenia przekazał skarżącemu wyższą kwotę należności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), sąd może sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. W świetle art. 166 powołanej ustawy, do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, rektyfikacja orzeczeń sądowych służy jedynie przywróceniu w treści dokumentu orzeczenia – bez potrzeby uruchamiania nadzoru judykacyjnego – rzeczywistej woli składu orzekającego, ilekroć zachodzi niezgodność między rzeczywistą wolą i wiedzą, a ich wyrażeniem na piśmie. Sprostowanie bowiem nie może prowadzić do zmiany merytorycznej orzeczenia, lecz ma na celu naprawienie jego wadliwości przez nadanie mu takiego brzmienia, jakie Sąd chciał mu nadać. Dlatego przedmiotem sprostowania może być wyłącznie oczywista omyłka wyrażona w tym, że jest ona od razu poznawalna i wynika wprost z treści postanowienia, tj. bądź z natury samej omyłki, bądź z porównania orzeczenia z uzasadnieniem, z treścią odwołania, lub innymi okolicznościami. Ponadto przez błąd rachunkowy rozumieć należy błąd wynikający z niewłaściwego przeprowadzenia działań arytmetycznych, w szczególności błędne zsumowanie lub odjęcie poszczególnych pozycji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 1967 r., II CZ 48/67, OSNC 1968, nr 1, poz. 10 oraz postanowienie Sądu Antymonopolowego z dnia 3 lipca 1996 r., XVII Amr 23/96, LEX nr 78985).

W postanowieniu z dnia 14 marca 2008 r. o zwrocie kosztów postępowania sądowego zaszła omyłka rachunkowa, polegająca na pominięciu w punkcie 3 tego postanowienia opłat sądowych uiszczonych przez skarżącego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zasądzając od Ministra Infrastruktury na rzecz skarżącego Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego, zasądził jedynie minimalną stawkę opłaty za czynności radcy prawnego w postępowaniu zażaleniowym, natomiast nie uwzględnił poniesionych przez niego opłat sądowych w postaci wniesionego w dniu 3 marca 2008 r. wpisu od zażalenia w kwocie 100 (sto) złotych, a które to zażalenie Sąd postanowieniem z dnia 14 marca 2008 r. uznał za uzasadnione.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny należało stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zaistniała podstawa do sprostowania postanowienia z dnia 14 marca 2008 r., a wobec tego wniosek pełnomocnika skarżącego należało uwzględnić.

Z powyższych względów, na podstawie art. 156 § 1 w związku z art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.