Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędzia NSA Leszek Leszczyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Krystyna Sidor, Protokolant Asystent sędziego Marcin Małek, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi Gminy na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz Gminy kwotę 200 (dwieście) złotych, tytułem kosztów postępowania.

Gmina Ł. reprezentowana przez Wójta Gminy Ł. wniosła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], Nr [...] umarzającą postępowanie odwoławcze wszczęte na wniosek Wójta Gminy Ł. z dnia 20 listopada 2007 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], Nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], Nr [...], stwierdzającej nieważność decyzji Wójta Gminy Ł. z dnia [...], Nr [...] o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów wsi Ł. numerem 1266, o powierzchni 1,1111 ha, stanowiącej własność Gminy Ł. na sześć działek: nr 1266/1 o pow. 0,0104 ha, nr 1266/2 o pow. 0,0017 ha, nr 1266/3 o pow. 0,0610 ha, nr 1266/4 o pow. 0,0716 ha, nr 1266/5 o pow. 0,0069 ha i nr 1266/6 o pow. 0,9595 ha.

Z akt administracyjnych oraz twierdzeń stron postępowania zawartych w pismach procesowych wynika, że po wydaniu w dniu [...] przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzji stwierdzającej nieważność decyzji Wójta z dnia [...] zatwierdzającej podział nieruchomości, Wójt Gminy Ł. działając na podstawie art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm. – dalej: "k.p.a.") złożył w dniu 3 marca 2006 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], Nr [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a., decyzją z dnia [...], Nr [...], umorzyło postępowanie odwoławcze. W uzasadnieniu decyzji Kolegium podniosło, że Wójt Gminy Ł. nie był stroną toczącego się postępowania administracyjnego i z tego tytułu nie był legitymowany do skutecznego złożenia środka odwoławczego od decyzji Kolegium z dnia [...], Nr [...].

Decyzja z dnia [...] stała się ostateczną w administracyjnym toku instancji i nie była kwestionowana przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie.

W dniu 27 czerwca 2007 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynął wniosek z dnia 22 czerwca 2007 r. podpisany przez Wójta Gminy Ł. o stwierdzenie nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], Nr [...] stwierdzającej nieważność decyzji Wójta Gminy Ł. z dnia [...], Nr [...] o zatwierdzeniu podziału nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów wsi Ł. o nr 1266 o pow. 1,1111 ha stanowiącej własność Gminy Ł.

W obszernym uzasadnieniu do wniosku w pierwszej kolejności podniesiono, że Kolegium błędnie oceniło, że Zespołowi Szkół w Ł. przysługiwało prawo strony w rozumieniu art. 28 i 29 k.p.a. Odnosząc się do regulacji z art. 43 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm. – dalej: "ustawa o gospodarce nieruchomościami") wnioskodawca dokonał analizy przepisów dotyczących trwałego zarządu wskazując, że nie jest to prawo podmiotowe o charakterze cywilnym, jakie przysługiwałoby samorządowej jednostce organizacyjnej. Zdaniem wnioskodawcy, żądanie Zespołu Szkół w Ł., dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] w sprawie zatwierdzenia podziału nie mogło być skuteczne, bowiem temu podmiotowi nie przysługiwał status strony, a postępowanie w sprawie podziału nieruchomości działki nr 1266 o pow. 1,1111 ha stanowiącej własność Gminy Ł. nie dotyczyło interesu prawnego lub obowiązku tego podmiotu. Na potwierdzenie swoich poglądów Wójt Gminy Ł. przywołał szereg orzeczeń sądowoadministracyjnych dotyczących trwałego zarządu. Wnioskodawca stwierdził, że Kolegium wszczynając na podstawie tego wniosku postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, rażąco naruszyło przepis art. 157 § 2 k.p.a. w związku z art. 16 § 1 k.p.a.

Wójt Gminy Ł. podniósł także we wniosku, że decyzja Kolegium rażąco narusza przepisy art. 93 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, bowiem bezpodstawnie organ przyjął w niej, iż wydzielone działki nr 1266/2 i 1266/5 oraz 1266/3 i 1266/4 nie mają dostępu do drogi publicznej. Polemizując ze stanowiskiem Kolegium co do niezachowania wymogu dostępu poszczególnych działek do drogi publicznej wnioskodawca stwierdził, że nowopowstałe działki nr 1266/3 i nr 1266/4 posiadają dostęp do drogi publicznej, a w stosunku do działek nr 1266/2 i nr 1266/5 problem ten nie występuje, bowiem planowana jest sprzedaż tych działek właścicielom nieruchomości sąsiednich.

Ponadto w uzasadnieniu wniosku podniesiono, że podział działki nr 1266 spowodował również podział znajdujących się na niej budynków: mieszkalnego i gospodarczego, a linia podziałowa pomiędzy działkami nr 1266/3 i nr 1266/4 wyraźnie dzieliła budynki na dwie odrębnie wykorzystywane części, które mają własne wejścia. Taki stan rzeczy oznacza, że projekt podziału jest zgodny z warunkami określonymi w § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziału nieruchomości. Kolegium bezpodstawnie zaś przyjęło, że będący skutkiem podziału nieruchomości podział budynku nie odpowiada wymogom przepisów tego rozporządzenia.

Decyzją z dnia [...], Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 w związku z art. 157 § 1 i 3 k.p.a. i art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.), nie uwzględniło wniosku Gminy Ł. z dnia [...] i odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], Nr [...].

W obszernym uzasadnieniu powyższej decyzji Kolegium podzieliło utrwalony w dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd, że rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 k.p.a. zachodzi jedynie wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją, a charakter tego naruszenia powoduje, iż rozstrzygnięcie nie może być zaakceptowane jako akt wydany przez organ praworządnego państwa oraz, iż o "rażącym" naruszeniu prawa można mówić jedynie wtedy, gdy stwierdzone naruszenie ma znacznie większą wagę aniżeli stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej. Na tej podstawie stwierdziło, że decyzja z dnia [...] nie narusza obowiązujących w dacie jej wydania przepisów prawa w sposób dający podstawę do stwierdzenia jej nieważności. Decyzja ta, badana w trybie postępowania nadzwyczajnego, nie została bowiem, w ocenie Kolegium, wydana z rażącym naruszeniem mających zastosowanie przy jej wydawaniu przepisów prawa.

Poddając analizie w oparciu o unormowanie art. 43 i art. 50 ustawy o gospodarce nieruchomościami instytucję trwałego zarządu Kolegium stanęło na stanowisku, że Zespół Szkół w Ł. w ustalonym w sprawie stanie faktycznym miał legitymację procesową do żądania wzruszenia decyzji podziałowej gdyż przysługiwał mu, jako trwałemu zarządcy, status strony postępowania podziałowego w rozumieniu art. 28 i art. 29 k.p.a.

Odnosząc się do zarzutu, że decyzja z dnia [...] jest dotknięta wadą nieważności ze względu na brak podstaw prawnych do wydania zawartego w niej rozstrzygnięcia, Kolegium powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych podniosło, iż każda decyzja powinna posiadać prawidłową i pełną podstawę prawną. Tymczasem decyzja podziałowa z dnia [...] nie zawierała pełnej podstawy prawnej, co stanowi o jej istotnej wadliwości mającej wpływ na wynik sprawy. Wadliwość ta utrudnia bowiem możliwość ustalenia pierwotnego merytorycznego zakresu postępowania w sprawie dotyczącej podziału nieruchomości budynkowej. Kolegium ustosunkowując się do tego zarzutu podniosło także, że w wyniku podziału działki nr 1266 nowopowstałe działki nie mają bezpośredniego dostępu do drogi publicznej.

Z tych powodów Kolegium nie znalazło podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji własnej z dnia [...]

W dniu 23 listopada 2007 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynął wniosek Wójta Gminy Ł. z dnia 20 listopada 2007 r. oparty na podstawie art. 127 § 3 k.p.a. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...], Nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...], Nr [...], stwierdzającej nieważność decyzji Wójta Gminy Ł. z dnia [...], Nr [...], zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości o nr 1266.

W złożonym wniosku Wójt Gminy Ł. wniósł o uchylenie decyzji z dnia [...], Nr [...] w całości i o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...].

W uzasadnieniu wniosku stwierdzono, że Zespół Szkół w Ł. nie był uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji podziałowej działki nr 1266. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji podziałowej toczyło się bowiem nie z urzędu, lecz na wniosek Zespołu Szkół w Ł. Decyzja Kolegium Odwoławczego z [...] zapadła więc z oczywistą obrazą przepisu art. 157 § 3 k.p.a., gdyż żądanie wszczęcia postępowania przez podmiot nie będący stroną w sprawie, obligowało organ do odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku Zespołu Szkół w Ł.

Decyzja z dnia [...] – w ocenie wnoszącego – wydana została także z naruszeniem art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. Uchybienia te spowodowane zostały niewyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy, które mają wpływ na stosowanie art. 156 § 2 k.p.a. Kolegium stwierdzając bowiem nieważność decyzji podziałowej, pominęło okoliczność nabycia działki o nr 1266/4 przez K. i W. małż. B. na podstawie notarialnej umowy sprzedaży z dnia 12 lipca 2005 r. Nie uwzględniając tej okoliczności Kolegium nie zapewniło jednocześnie małżonkom B. udziału w postępowaniu administracyjnym, czym naruszyło art. 10 § 1 k.p.a.

Ponadto we wniosku podkreślono, że nabywców działki nr 1266/4 chroni rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych, wobec czego decyzja podziałowa wywołała nieodwracalne skutki prawne, do których doszło w sposób pośredni poprzez zawarcie umowy sprzedaży. W ocenie autora wniosku, zasługuje on z powyższych przyczyn na uwzględnienie.

Swoje stanowisko w sprawie złożonego wniosku przez Wójta Gminy Ł. złożył również Dyrektor Zespołu Szkół w Ł. wnosząc o oddalenie tego wniosku. Zdaniem Dyrektora Zespołu Szkół w Ł., decyzja Wójta Gminy w Ł. z [...] w sprawie podziału działki o nr 1266 została wydana z rażącym naruszeniem przepisów prawa materialnego i procesowego, co skutkowało stwierdzeniem jej nieważności. W ocenie Dyrektora Zespołu Szkół w Ł. decyzja podziałowa nie wywołała nieodwracalnych skutków prawnych, co potwierdzają dołączone do wniosku wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 lutego 2007 r. sygn. akt II SA/Lu 1010/06 i Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 września 2007 r. sygn. akt. I OSK 808/07.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozpoznając wniosek Wójta Gminy Ł. o ponowne rozpatrzenie sprawy działając na podstawie art. 127 § 3 k.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. i art. 2 ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych, zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia [...], Nr [...], umorzyło postępowanie odwoławcze.

W uzasadnieniu decyzji z dnia [...], Nr [...] Kolegium podniosło, że przedmiotem postępowania odwoławczego (ponownego rozpatrzenia sprawy) jest decyzja Kolegium z dnia [...] r., Nr [...] wydana w trybie nadzoru w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Kolegium z dnia [...], Nr [...]. Postępowanie nadzwyczajne w tej sprawie zostało wszczęte na wniosek Gminy Ł. z dnia [...], przy czym wniosek w tej sprawie podpisał Wójt Gminy Ł. Stronami toczącego się postępowania objętego wnioskiem z dnia [...] były Gmina Ł. i Zespół Szkół w Ł. Bezsporne jest zaś w ocenie Kolegium, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 22 czerwca 2007 r. złożył Wójt Gminy Ł. Stosownie do unormowania art. 127 § 1 k.p.a. legitymację do wniesienia odwołania ma strona, a więc podmiot, który spełnia przesłanki wynikające z art. 28 k.p.a., art. 29 k.p.a. i art. 30 k.p.a. i twierdzi, że decyzja organu I instancji dotyczy jego interesu prawnego lub obowiązku prawnego.

Analizując treść art. 28 k.p.a. oraz definicję interesu prawnego oraz legitymacji procesowej w postępowaniu administracyjnym, Kolegium podkreśliło, że organ administracji publicznej, prowadzący postępowanie administracyjne musi przede wszystkim ustalić, czy osoba żądająca wszczęcia postępowania, albo wobec której postępowanie zostało wszczęte z urzędu ma interes prawny lub czy ciąży na niej obowiązek prawny. Przy czym tak interes prawny jak i obowiązek prawny wynikać musi z konkretnego przepisu materialnego prawa administracyjnego.

Mając na względzie obowiązek sprawdzenia czy podmiotowi żądającemu wszczęcia postępowania administracyjnego przysługuje przymiot strony tego postępowania oraz uwzględniając wynik analizy art. 28 k.p.a. oraz definicji interesu prawnego i legitymacji procesowej w postępowaniu administracyjnym, Kolegium stanęło na stanowisku, że w świetle art. 28 k.p.a. i art. 29 k.p.a. Wójtowi Gminy Ł. nie przysługuje przymiot strony w niniejszym postępowaniu administracyjnym.

Zdaniem Kolegium powierzenie organowi administracji publicznej kompetencji do orzekania w indywidualnych sprawach w formie decyzji administracyjnej, w ramach jego właściwości, bezwzględnie wyklucza możliwość dochodzenia w tej samej sprawie przez organ rozstrzygający swego interesu prawnego, czy to w trybie kolejnych instancji postępowania administracyjnego, także w postępowaniach prowadzonych w trybie nadzoru, czy też w trybie sądowoadministracyjnym. Dlatego nie do przyjęcia jest, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, aby gmina reprezentowana przez wójta mogła zajmować różną pozycję w tej samej sprawie raz, jako organ decyzyjny a następnie, jako strona postępowania upoważniona do złożenia środka odwoławczego.

Uwzględniając to, że w niniejszej sprawie Wójtowi Gminy Ł. nie przysługuje przymiot strony oraz powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego powstałe w związku ze stosowaniem art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a., Kolegium uznało kontynuowanie postępowania odwoławczego za bezprzedmiotowe i je umorzyło.

Kończąc uzasadnienie Kolegium podniosło, że zaistnienie przesłanki umorzenia postępowania w niniejszej sprawie zwalnia go od obowiązku merytorycznego badania sprawy.

Od decyzji powyżej skargę wniosła Gmina Ł. reprezentowana przez Wójta Gminy Ł. W ocenie strony skarżącej zaskarżona decyzja wydana został z naruszeniem:

- (1) przepisu art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. przez umorzenie postępowania odwoławczego na skutek błędnego przyjęcia, że Wójt Gminy Ł., jako ustawowy przedstawiciel Gminy Ł. pozbawiony jest prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy (odwołania), wszczętej na wniosek Gminy Ł. o stwierdzenie nieważności decyzji Kolegium z dnia [...], Nr [...] stwierdzającej nieważność decyzji Wójta Gminy Ł. z dnia [...], Nr [...] o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości;

- (2) przepisu art.156 § 1 pkt 2 k.p.a. przez odmowę stwierdzenia nieważności decyzji Kolegium z dnia [...] stwierdzającej nieważność decyzji podziałowej Wójta Gminy Ł. z dnia [...], jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa to jest art. 157 § 3 k.p.a. w związku z art. 28 k.p.a., ponieważ Zespół Szkół w Ł. nie mógł skutecznie złożyć wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji podziałowej Wójta Gminy Ł. oraz wobec braku przesłanek do stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Wójta Gminy Ł. z [...] zatwierdzającej podział działki o nr ewidencyjnym 1266; oraz

- (3) przepisu art. 156 § 2 k.p.a., gdyż decyzja podziałowa z dnia [...] wywołała nieodwracalne skutki prawne wobec odpłatnego zbycia powstałej w wyniku podziału działki nr 1266/4 na rzecz K. i W. małżonków B., których chroni rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych.

Uchybienia powyższe w ocenie Skarżącej Gminy uzasadniają zgłoszone w skardze żądanie uchylenia zaskarżonej decyzji jak i decyzji Kolegium z dnia [...], Nr [...].

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że zgodnie z przepisem art. 11 a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm. – dalej: "ustawa o samorządzie gminnym") organami gminy są rada gminy oraz wójt (burmistrz, prezydent miasta). Natomiast w świetle art. 26 ustawy o samorządzie gminnym organem wykonawczym gminy jest wójt. Stosownie zaś do unormowania art. 31 ustawy o samorządzie gminnym, wójt jest organem reprezentującym gminę w stosunkach zewnętrznych. Wójt Gminy jest zatem organem wyposażonym w uprawnienia do reprezentowania gminy w postępowaniu administracyjnym oraz sądowoadministracyjnym, posiada kompetencje do składania oświadczeń woli w imieniu gminy i tym samym – w ocenie Skarżącej Gminy - miał prawo do złożenia środka odwoławczego w toczącym się postępowaniu nadzwyczajnym od decyzji podziałowej Wójta Gminy Ł. z dnia [...], bowiem działki powstałe w wyniku podziału stanowią własność Gminy Ł. Interes prawny Gminy Ł. przydający jej przymiotu strony niniejszego postępowania wynika z jej statusu osoby prawnej, gospodarującej mieniem gminnym. Tak więc, z chwilą złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Kolegium było zobowiązane do merytorycznego rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym, a nie do umorzenia postępowania odwoławczego.

Skarżąca Gmina wywodząc swoje uprawnienie do występowania w niniejszym postępowaniu w charakterze jego strony, którą w stosunkach zewnętrznych reprezentuje wójt, wskazała również na unormowanie art. 30 § 3 k.p.a.

Zdaniem Skarżącej Gminy, Kolegium naruszyło art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., bezpodstawnie odmawiając stwierdzenia nieważności swojej decyzji z dnia [...] Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji podziałowej Wójta Gminy Ł. zostało wszczęte na wniosek Zespołu Szkół w Ł., któremu nie przysługiwał status strony w postępowaniu podziałowym, jako trwałemu zarządcy nieruchomości objętej podziałem. W ocenie Skarżącej Gminy brak uprawnienia trwałego zarządcy do występowania w charakterze strony postępowania administracyjnego wynika z art. 43 ust. 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z tymi przepisami – zdaniem Skarżącej Gminy - trwały zarząd jest jedynie formą prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną, która z tytułu trwałego zarządu ma jedynie prawo do korzystania z zarządzanej nieruchomości.

Ze względu na brak przymiotu strony postępowania administracyjnego, Zespół Szkół w Ł. nie mógł skutecznie wszcząć postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności. Dlatego Kolegium po wniesieniu przez Zespół Szkół w Ł. wniosku o stwierdzenie nieważności powinno – w ocenie Skarżącej Gminy - odmówić wszczęcia postępowania. Wszczynając zaś postępowanie na wniosek Zespołu Szkół w Ł., Kolegium naruszyło art. 16 § 1 k.p.a.

Uzasadniając naruszenie przez Kolegium art. 156 § 2 k.p.a. podniesiono, że decyzja podziałowa Wójta Gminy z dnia [...] wywołała nieodwracalne skutki prawne z powodu odpłatnego nabycia działki nr 1266/4 przez K. i W. B. na podstawie notarialnej umowy sprzedaży z dnia 12 lipca 2005 r., co stanowiło podstawę faktyczną do odmowy stwierdzenia nieważności decyzji podziałowej z dnia [...].

Ponadto Kolegium wydając decyzję, o której mowa w zdaniu poprzednim, uchybiło art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a., nie wyjaśniając wszystkich istotnych okoliczności sprawy, istotnych ze względu na zastosowanie art. 156 § 2 k.p.a. W szczególności pominięto w tej decyzji to, że powstałą z podziału działki nr 1266 działkę nr 1266/4 nabyli małżonkowie B., którym nie zapewniono udziału w postępowaniu zakończonym decyzją Kolegium z dnia [...], czym naruszono art. 10 § 1 k.p.a.

Uzasadniając skargę zwrócono także uwagę na to, że Kolegium błędnie przyjęło, iż powstałe w wyniku podziału działki nr 1266 działki nr 1266/2, 1266/5, 1266/3 i 1266/4 nie mają dostępu do drogi publicznej. Tym samym brak było podstaw prawnych do stwierdzenia nieważności decyzji podziałowej z tego tytułu. Skarżąca Gmina podkreśliła, że wszystkie wydzielone działki, powstałe w wyniku podziału działki o nr 1266 mają dostęp do drogi publicznej. Zdaniem Skarżącej Gminy, prawidłowo dokonano podziału budynków posadowionych na dzielonej działce, nie naruszając przy tym przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości (Dz.U. Nr 268, poz. 2663).

Kolegium w odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie, w obszernym uzasadnieniu przedstawiło dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie, a odnosząc się do zarzutu naruszenia decyzją z dnia [...] art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. podniosło, że w sprawie – w jego ocenie – bezspornym jest, że wniosek z dnia 20 listopada 2007 r. złożył Wójt Gminy Ł., co uzasadniało umorzenie postępowania odwoławczego w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz stanowiska doktryny postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego, dotyczących legitymacji procesowej jednostki samorządu terytorialnego występującej w sprawie w charakterze podmiotu uprawnionego do wydania decyzji administracyjnej w indywidualnej sprawie i jednocześnie strony tego postępowania. Odnosząc się zaś do pozostałych zarzutów skargi Kolegium podniosło, że wydając decyzję z dnia [...] nie rozpatrywało merytorycznie sprawy, a do tych kwestii odnosi się głównie skarga. Mimo to Kolegium podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko, że Zespół Szkół w Ł. miał legitymację procesową do żądania usunięcia z obrotu prawnego decyzji podziałowej Wójta Gminy Ł.

Kolegium stwierdziło także, że w sprawie nie naruszono art. 156 § 2 k.p.a. gdyż sprzedaż działki wydzielonej z działki nr 1266 nie powoduje nieodwracalnych skutków prawnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, rozpatrując sprawę, doszedł do przekonania, że skarga jest zasadna, między innymi z przyczyn w niej podniesionych.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) Sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (legalności). Ocenie Sądu podlega zatem zgodność aktów administracyjnych (w tym przypadku decyzji) zarówno z przepisami prawa materialnego, jak i procesowego. Kontrola ta koncentruje się więc na badaniu, czy organy administracji w toku rozpoznawanej sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na jej wynik, a ocena jest dokonywana według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu.

Kontrola wojewódzkiego sądu administracyjnego stosownie do unormowania art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: "p.p.s.a.") obejmuje wszystkie, a nie tylko podniesione w skardze kwestie związane z procesem stosowania prawa w postępowaniu administracyjnym, a więc to, czy organy administracji dokonały prawidłowych ustaleń co do obowiązywania zastosowanych norm prawnych, czy normy te właściwie zinterpretowały i czy nie naruszyły zasad ustalania określonych faktów za udowodnione.

Na gruncie art. 135 p.p.s.a. sąd ma obowiązek zastosować przewidziane ustawą środki, służące usunięciu naruszenia prawa nie tylko w stosunku do decyzji zaskarżonych, lecz także w stosunku do aktów i czynności, wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne do jej końcowego załatwienia. Oznacza to obowiązek badania również decyzji poprzedzającej wydanie zaskarżonej decyzji, jeżeli ta jest podjęta w granicach sprawy objętej skargą.

W zakresie tak ustalonej kognicji Skład Orzekający stwierdził uchybienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego występujące w przestrzeganiu mających zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów art. 28 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. przy wydaniu decyzji z dnia [...], Nr [...] oraz art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. przy wydaniu zaskarżonej decyzji, które to uchybienia bezpośrednio skutkują koniecznością usunięcia z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji oraz decyzji z dnia [...], Nr [...].

Najpełniejszy obraz powyższych uchybień daje analiza uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz decyzji z dnia [...], Nr [...].

Uzasadnienie jest integralną częścią procesu podejmowania decyzji oraz samej decyzji. Składa się ono z uzasadnienia faktycznego i uzasadnienia prawnego. Należy zatem w nim wskazać fakty, które organ administracji uznał za udowodnione, oraz dokonać oceny przyjętego stanu faktycznego w świetle konkretnych przepisów prawa (por. wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2000 r., sygn. akt III SA 2042/00 – Lex nr 473231; wyrok NSA OZ w Katowicach z dnia 23 października 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 225/97 – Biuletyn Skarbowy 1999, nr 1, poz. 20). Tak skonstruowane uzasadnienie ma znaczenie zarówno materialne jak i formalne (procesowe). To ostatnie znaczenie jest istotne w rozpoznawanej sprawie z punktu widzenia oceny działań Kolegium.

Formalny walor uzasadnienia upatrywać należy w tym, że stanowi ono swoiste podsumowanie całego procesu stosowania prawa. Zebrane i omówione w nim winny być wszystkie przesłanki pojawiające się w rozumowaniach przedsiębranych w postępowaniu; nie tylko te, które wpłynęły bezpośrednio na treść decyzji, ale także te, które nie zostały przez podmiot podejmujący decyzję przyjęte. Uzasadnienie winno zatem dawać obraz rozumowań w całym postępowaniu na wszystkich jego istotnymi etapach. W tym sensie stanowi dokument realizacji mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa (por. J. Zimmermann: Motywy decyzji administracyjnej i jej uzasadnienie., Warszawa 1981 r., s. 161 - 162).

Niezależnie od powyższego, uzasadnienie stanowi także element racjonalizacji przeprowadzonych rozumowań w kontekście wykazania zgodności z prawem samego procesu decyzyjnego oraz zgodności z prawem i trafności merytorycznej treści decyzji. W tym sensie ma oddziaływać jako argument perswazyjny w stosunku do adresata w zakresie poprawności i trafności decyzji. Stąd tak ważna jest kompletność jego sformułowań i komplementarność funkcji opisu rozumowań i działań oraz ich racjonalizacji jako trafnych i zgodnych z prawem.

Takim istotnym składnikiem, który powinien być zawarty w uzasadnieniu każdej decyzji wydawanej w związku z żądaniem konkretyzacji normy materialnego prawa administracyjnego, zgłoszonym przez podmiot upatrujący w tej konkretyzacji swojego interesu prawnego bądź obowiązku, jest rozważenie w oparciu art. 28 k.p.a., czy podmiotowi temu przysługuje ten interes prawny lub obowiązek.

Unormowanie art. 28 k.p.a. zawiera dwie odrębne normy prawne zamieszczone w jednym przepisie. Każda z tych norm może być zastosowana przy zaistnieniu odmiennego kręgu przesłanek, które w obu przypadkach stosowane są łącznie (B. Adamiak, J. Borkowski: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz., Warszawa 2004, s. 223 - 224). Normy te są jednak niezależne od siebie w tym znaczeniu, że zastosowanie jednej z nich wyłącza zastosowanie drugiej (B. Adamiak Wadliwość decyzji administracyjnej., Wrocław 1986 r. UW, s. 88).

Normę pierwszą tworzy część pierwsza art. 28 k.p.a. stanowiąca, że "stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie". Przesłanki jej zastosowania są następujące: a) na podstawie norm prawa ustrojowego i prawa materialnego istnieje w strukturze administracji publicznej organ, właściwy w sprawie indywidualnej; b) sprawa, pozostająca we właściwości tego organu, może być załatwiona w drodze decyzji administracyjnej; c) rozpoznanie i załatwienie sprawy przez wydanie decyzji może nastąpić w postępowaniu administracyjnym; d) istnieje podmiot lub kilka podmiotów, niepodporządkowanych organowi administracyjnemu, mających zgodnie z przekonaniem organu swój interes prawny lub obowiązek, których będzie dotyczyć postępowanie (B. Adamiak, J. Borkowski: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz., Warszawa 2004, s. 223).

Druga norma zawarta w przepisie art. 28 k.p.a. stanowi, że "stroną jest każdy (...) kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek". Przesłanki zastosowania tej normy będą następujące: a) istnieje podmiot nie podporządkowany organowi administracyjnemu, który uznaje się za legitymowany do udziału w postępowaniu administracyjnym; b) podmiot ten ma – zgodnie z własną oceną stanu faktycznego i prawnego – interes prawny lub obowiązek, o których należy rozstrzygać przez wydanie decyzji administracyjnej; c) podmiot ten dokonuje czynności procesowej, mającej w jego przekonaniu spowodować wszczęcie postępowania, a czyni to wnosząc żądanie do tego organu administracyjnego, który uznaje za właściwy w swojej sprawie; d) czynność procesowa tego podmiotu – żądanie wszczęcia postępowania, będzie skuteczna wtedy, gdy można wstępnie wskazać przepis prawa materialnego, który dopuszcza istnienie takiego właśnie interesu prawnego lub obowiązku (B. Adamiak, J. Borkowski Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz., Warszawa 2004, s. 224).

W obu powyższych normach wywiedzionych z art. 28 k.p.a. występują elementy wspólne. Jednym z tych elementów wspólnych jest interes prawny. Dlatego też obie wywiedzione z art. 28 k.p.a. normy zobowiązują organ administracji, bez względu na stadium postępowania (por. wyrok NSA z dnia 12 grudnia 1995 r., sygn. akt V SA 377/95, LexPolonica nr 328902), do zbadania czy podmiotowi upatrującemu swojego interesu prawnego lub obowiązku w postępowaniu administracyjnym bądź podmiotowi żądającemu podjęcia przez organ czynności ze względu na swój interes prawny lub obowiązek, faktycznie przysługuje interes prawny, na który się powołuje.

Skoro zaś rozważenie istnienia interesu prawnego stanowi obowiązek organu administracji, to tym samym rozumowanie to staje obligatoryjnym elementem procesu decyzyjnego stosowania prawa administracyjnego i co się z tym wiąże obligatoryjnym elementem uzasadnienia decyzji stosowania prawa.

W rozpoznawanej sprawie analiza uzasadnienia decyzji Kolegium z dnia [...], Nr [...] wskazała, że brak jest w nim rozważań dotyczących tego czy wniosek z dnia 22 czerwca 2007 r. złożony został przez podmiot, któremu przysługuje w rozpoznawanej sprawie przymiot strony. Wadliwość ta wiąże się także z tym, że Kolegium nie poprzedziło rozpoznania wniosku z dnia 22 czerwca 2007 r. rozważeniem tego, czy autorowi tego wniosku przysługuje przymiot strony w postępowaniu administracyjnym, dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji Kolegium z dnia [...], Nr [...]. Brak ustaleń w powyższym zakresie skutkował również tym, że wydając decyzję z dnia [...], Nr [...] Kolegium arbitralnie przyjęło, że wniosek z dnia 22 czerwca 2007 r. złożony został przez Gminę Ł. mimo tego, że zarówno w nagłówku tego wniosku jak i pod jego uzasadnieniem widnieje pieczęć Wójta Gminy Ł., a jedynie w petitum wniosku pojawia się stwierdzenie, że wniosek ten pochodzi od Gminy Ł. (k. 144 – 147 akt administracyjnych). Przyjmując niejako automatycznie, na podstawie tekstu wniosku, że autorem wniosku z dnia 22 czerwca 2007 r. jest Gmina Ł. i nie rozważając tego, komu w tym postępowaniu przysługuje przymiot jego strony, Kolegium wydając decyzję z dnia [...], Nr [...] nie rozważyło i tym samym nie wyjaśniło zatem, czy wniosek ten w istocie pochodzi od Wójta Gminy Ł, czy od Gminy Ł, oraz czy podmiotowi wnoszącemu przysługuje przymiot strony w postępowaniu administracyjnym.

Z tych powodów Skład Orzekający uznał, że Kolegium decyzję z dnia [...], Nr [...] wydało z naruszeniem art. 28 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a.

W ocenie sądu, uchybienia te mogły mieć istotny wpływ na treść decyzji z dnia [...], Nr [...], gdyż wynik rozważań dotyczących tego, czy wniosek z dnia 22 czerwca 2007 r. jest wniesiony przez Gminę Ł. czy przez Wójta Gminy Ł. oraz wynik rozważenia kwestii, komu w tym postępowaniu przysługuje przymiot jego strony, mogły skutkować tym, iż Kolegium nie wydałoby decyzji rozstrzygającej merytorycznie o zasadności wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...], Nr [...].

Jest to tym bardziej istotne w świetle faktu, że Kolegium poświęciło obszerne rozważania na temat przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym w uzasadnieniu decyzji odwoławczej (s. 4-5 uzasadnienia), z tym że odniosło te rozważania wyłącznie do kwestii strony w postępowaniu odwoławczym (w trybie ponownego rozpatrywania sprawy), nie dostrzegając wagi tego problemu w odniesieniu do postępowania pierwszoinstancyjnego, zakończonego decyzją z dnia [...].

Prawdopodobieństwo oddziaływania stwierdzonych naruszeń przepisów postępowania (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 czerwca 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 813/06, Lex nr 254833) mających zastosowanie w danej sprawie na treść orzeczenia wskazuje na to, że są to uchybienia mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy a tym samym, iż są to uchybienia, które uzasadniają usunięcie z obrotu prawnego decyzji nimi dotkniętej (por. wyrok NSA z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt FSK 2127/04, Lex nr 173171). Przy czym chodzi tu o wpływ stwierdzonych naruszeń na treść decyzji z dnia [...], Nr [...] i tym samym na wynik sprawy dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...], Nr [...], zainicjowanej wnioskiem z dnia 22 czerwca 2007 r. a nie decyzji, stwierdzenia nieważności której żądano w tym wniosku.

Mając na względzie powyższe wywody, dotyczące wpływu stwierdzonych uchybień na wynik sprawy Skład Orzekający uznał, że uchybienia te skutkować będą koniecznością usunięcia z obrotu prawnego decyzji Kolegium z dnia [...], Nr [...]. W ocenie sądu należało zastosować normę zawartą w art. 135 ustawy p.p.s.a., bowiem jedynie w ten sposób mógł zostać zrealizowany obowiązek sądu, polegający na usunięciu naruszenia prawa, które powstało w wyniku podjęcia decyzji z dnia [...].

Stwierdzone uchybienia decyzji z dnia [...], Nr [...] oddziałują bezpośrednio w ocenie Składu Orzekającego również na ocenę zaskarżonej decyzji. Rozstrzygnięcie organu odwoławczego, którym sui generis w niniejszej sprawie było Kolegium wydając zaskarżoną decyzję (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2007 r., VI SA/Wa 126/07, Lex nr 319365) nie może być bowiem podejmowane w oderwaniu od rozstrzygnięcia, które w tej samej sprawie zostało wydane przez organ I instancji (por. tezę I wyroku NSA z dnia 15 lutego 2002 r., sygn. akt IV SA 752/2000, LexPolonica nr 356529).

W podstawie prawnej zaskarżonej decyzji Kolegium powołało się na art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. Norma zawarta w tym przepisie uprawnia organ administracji występujący w roli organu drugiej instancji do umorzenia postępowania odwoławczego.

Kodeks postępowania administracyjnego nie określa przesłanek umorzenia postępowania odwoławczego. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że podstawą umorzenia postępowania odwoławczego stanowi art. 105 § 2 k.p.a. Stosownie do tego przepisu postępowanie administracyjne umarza się, gdy z jakichkolwiek przyczyn staje się ono bezprzedmiotowe. Przy czym w przypadku umorzenia postępowania odwoławczego, musi być to tak zwana obiektywna bezprzedmiotowość postępowania. O obiektywnej bezprzedmiotowości postępowania możemy mówić między innymi wówczas, gdy podmiot wnoszący odwołanie twierdził, że jest stroną postępowania, a organ odwoławczy nie zweryfikował pozytywnie tego twierdzenia w toku postępowania odwoławczego.

W rozpoznawanej sprawie Kolegium umorzyło postępowanie o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...], Nr [...] ze względu na to, że wniosek ten wniesiony został przez podmiot, w jego ocenie nieposiadający przymiotu strony tego postępowania. Przy czym Kolegium umknęło to, że kwestia czy w rozpoznawanej sprawie przymiot strony przysługuje Wójtowi Gminy Ł. czy Gminie Ł., nie została ustalona i wyjaśniona przy wydaniu decyzji z dnia [...], Nr [...], co jak wykazano powyżej, decyduje o wadliwości tej decyzji. Nie wyjaśniono więc już w toku postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia [...], Nr [...], czy istniała przyczyna, która na etapie postępowania zakończonego tą decyzją uzasadniałaby zastosowanie przepisu art. 157 § 3 k.p.a., a tym samym, czy istniała przyczyna uniemożliwiająca udzielenie odpowiedzi na pytanie czy istnieją przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...], Nr [...]. W takiej sytuacji nie można więc przyjąć, aby przesłanka bezprzedmiotowości postępowania pojawiła się na etapie postępowania zmierzającego do ponownego rozpatrzenia sprawy zakończonej decyzją z dnia [...], Nr [...], co uzasadniałoby umorzenie tego postępowania (por. tezę drugą wyroku NSA z dnia 15 lutego 2002 r., sygn. akt IV SA 752/00, LexPolonica nr 356529).

Stwierdzenie występowania na etapie postępowania, przedmiotem którego jest ponowne rozpatrzenie sprawy ("remonstrancyjnego"), przesłanki umorzenia postępowania, która to przesłanka mogła występować również na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, ale występowania której organ wydając tę decyzję nie zbadał, mimo iż miał taki obowiązek, z jednej strony nie pozwala przyjąć, że przesłanka ta wystąpiła jedynie na etapie postępowania prowadzonego na skutek wniosku złożonego na podstawie art. 127 § 3 k.p.a., a z drugiej strony, co jest szczególnie istotne z punktu widzenia kontroli sądowej, uniemożliwia przyjęcie, że nie wywiązując się z obowiązku zbadania wystąpienia tej przesłanki, Kolegium wydało w postępowaniu pierwszoinstancyjnym decyzję prawidłową.

Przyjęcie, że w opisanej w zdaniu poprzednim sytuacji Kolegium może umorzyć postępowanie remonstrancyjne, zwłaszcza jeżeli, jak ma to miejsce w rozpoznawanej sprawie, nie ma ono możliwości zainicjowania postępowania z urzędu w celu usunięcia z obrotu prawnego wadliwej decyzji, skutkowałoby pozostawieniem w obrocie prawnym decyzji wydanej z naruszeniem prawa.

Z powyższych powodów umarzając postępowanie prowadzone w ramach ponownego rozpatrzenia sprawy trzeba mieć na względzie zawsze to, jakie skutki procesowe w postępowaniu administracyjnym toczącym się w danej sprawie, rozstrzygnięcie to wywoła. Tak bowiem, jak umorzenie postępowania odwoławczego nie oznacza zniesienia postępowania pierwszoinstancyjnego (por. wyrok NSA z dnia 22 września 1999 r., sygn. akt IV SA 2326/96, Lex nr 47893), tak i umorzenie postępowania o ponowne rozpatrzenie sprawy, nie eliminuje z obrotu prawnego decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra czy samorządowe kolegium odwoławcze. Dlatego skutkiem procesowym umorzenia postępowania odwoławczego i postępowania, w którym ma miejsce ponowne rozpatrzenie sprawy będzie pozostawienie w obrocie prawnym decyzji wydanej w pierwszej instancji. Jeżeli zaś decyzja pierwszoinstancyjna jest wadliwa, a jej uchybienia uzasadniają konieczność usunięcia jej z obrotu prawnego, to organ odwoławczy oraz organ ponownie rozpatrujący sprawę, umarzając mimo to postępowanie odwoławcze czy remonstrancyjne, nie zrealizuje jednego z nałożonych na niego przez art. 138 § 1 k.p.a. zadań, jakim jest eliminowanie z obrotu prawnego aktów administracyjnych podjętych z naruszeniem przepisów prawa mających zastosowanie przy ich wydawaniu.

W rozpoznawanej sprawie Kolegium, umarzając postępowanie prowadzące do ponownego rozpatrzenia sprawy mimo tego, że skutkiem takiego orzeczenia było pozostawienie w obrocie prawnym decyzji wydanej z uchybieniem przepisów postępowania administracyjnego, które miały w sprawie zastosowanie i które to uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy, naruszyło w ocenie Składu Orzekającego dyspozycję art. 138 § 1 pkt. 3 k.p.a. Przepis ten nakazuje organowi odwoławczemu i organowi ponownie rozpatrującemu sprawę umorzenie postępowania odwoławczego lub remonstrancyjnego, ale nie wówczas, gdy skutkiem takiego rozstrzygnięcia jest pozostawienie w obrocie prawnym decyzji podjętej z naruszeniem prawa. Dlatego też Skład Orzekający w niniejszej sprawie za uzasadniony uznał podniesiony w skardze zarzut naruszenia przez Kolegium przy wydawaniu zaskarżonej decyzji art. 138 § 1 pkt. 3 k.p.a. oraz uznał, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a tym samym na wynik sprawy.

Zwrócenie przez Kolegium przy podejmowaniu zaskarżonej decyzji uwagi na to, że wydanie decyzji pierwszoinstancyjnej z dnia [...] nie zostało poprzedzone analizą kwestii interesu prawnego oraz rozważenie tego, czy w postępowaniu zakończonym tą decyzją przymiot strony przysługuje Wójtowi Gminy Ł. czy Gminie Ł., a także tego, kto w istocie złożył wniosek z dnia 22 czerwca 2006 r., mogłoby doprowadzić do wydania decyzji, która nie pozostawiałaby w obrocie prawnym wadliwej decyzji pierwszoinstancyjnej. Wybór rozstrzygnięć wskazanych w art. 138 k.p.a. winien być jednak dokonany przy wzięciu pod uwagę braku wywoływania skutku dewolutywnego przez postępowanie oparte na konstrukcji wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Skład Orzekający w niniejszej sprawie za nieuzasadniony uznał zarzut naruszenia przez Kolegium art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i art. 156 § 2 k.p.a., gdyż ich naruszenie mogłoby ewentualnie mieć miejsce jedynie wówczas, gdyby Kolegium podejmując zaskarżoną decyzję, badało przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji podziałowej wydanej przez Wójta Gminy Ł., czego w zaskarżonej decyzji nie czyniło. Tym samym Kolegium, wydając zaskarżoną decyzję, nie mogło uchybić tym przepisom.

Odnośnie natomiast podniesionych w skardze zarzutów dotyczących decyzji Kolegium z dnia [...], Nr [...], Skład Orzekający stwierdza, że nie mogą być one rozważane w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym, gdyż dotyczą one decyzji, która stała się ostateczna w administracyjnym toku instancji, a przede wszystkim, dlatego, iż kontrola tej decyzji wykracza poza ramy kontroli sądowoadministracyjnej, dokonywanej w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym. Przedmiotem kontroli w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym jest bowiem postępowanie administracyjne zainicjowane wnioskiem z dnia 22 czerwca 2007 r. i wydane w jego toku decyzje, a nie postępowanie administracyjne zakończone decyzją z dnia [...], Nr [...].

W świetle poczynionych powyżej ustaleń i wywodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie nie mógł uznać, że decyzja z dnia [...], Nr [...] nie narusza mających zastosowanie przy jej wydaniu przepisów art. 28 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. a zaskarżona decyzja nie narusza art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. Na podstawie zatem art. 145 § 1 pkt 1 lit c) w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.

Ponownie rozpoznając sprawę, Kolegium rozpatrując wniosek z dnia 22 czerwca 2007 r. o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...], Nr [...] rozważy, kto w istocie jest autorem tego wniosku i czy przysługuje mu przymiot strony postępowania zmierzającego do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...]. Jednocześnie rozważania na ten temat Kolegium zamieści w uzasadnieniu decyzji podjętej na skutek rozpoznania wniosku, przedstawiając argumenty przemawiające za przyjętym rozwiązaniem. W przypadku zaś wniesienia o ponowne rozpoznanie sprawy po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 czerwca 2007 r., Kolegium rozpatrując ten wniosek, przy kształtowaniu treści swojego rozstrzygnięcia w tym zakresie weźmie pod uwagę także to, jakie skutki prawne będzie miało ono dla całości sprawy administracyjnej i w oparciu między innymi o tę okoliczność uformuje swoje rozstrzygnięcie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.