Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dorota Wdowiak po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie ze skargi P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Komendanta [...] Policji z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej postanawia: odmówić zawieszenia postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie

Strona skarżąca – P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. wiosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Komendanta [...]Policji z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej.

W toku postępowania sądowoadministracyjnego, skarżący złożył wniosek o zawieszenie postępowania. Jako podstawę wskazał fakt złożenia do Trybunału Konstytucyjnego przez Gminę L. wniosku z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie stwierdzenia niezgodności art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym z Konstytucją RP. Wniosek powyższy został w Trybunale Konstytucyjnym wpisany pod sygnaturę TW 10/08.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje

Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – cytowana dalej jako "p.p.s.a.", sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym.

W sprawie niniejszej, skarżący jako uzasadnienie swojego wniosku wskazał, że w dniu 28 marca 2008 r. został złożony do Trybunału Konstytucyjnego przez wnioskodawcę - Gminę L. - wniosek o stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów: art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, a także art. 8 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw. Na powyższą okoliczność przedłożył kserokopię wniosku z prezentatą kancelarii Trybunału Konstytucyjnego. Dokument ten stanowi dowód, iż podmiot nie będący stroną toczącego się postępowania, jakim jest Gmina L.,

wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z prawem wyżej wskazanych norm prawnych.

Przechodząc do analizy niniejszej sprawy, przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że z treści art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wynika fakultatywność zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego. Nadto, w przepisach ogólnych p.p.s.a. została zawarta zasada koncentracji materiału procesowego – vide: art. 7 p.p.s.a. (M. Romańska w: T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005, str. 109). Zgodnie z art. 7 p.p.s.a. sąd administracyjny powinien podejmować czynności zmierzające do szybkiego załatwienia sprawy i dążyć do jej rozstrzygnięcia na pierwszym posiedzeniu. Wskazać też trzeba na prawo strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki – art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284, ze zm.).

Z uwagi na powyższe unormowania, zmierzające do przeciwdziałania przewlekłości postępowania sądowego, dla rozpoznania niniejszej sprawy nie jest celowe ponowne oczekiwanie na ewentualny wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Sądowi z urzędu wiadomo, że analogicznemu wnioskowi O. odmówiono nadania dalszego biegu (postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 marca 2008 r., sygn. akt Tw 32/07).

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, który wskazuje, że ze względów celowościowych nieuzasadnione jest zawieszenie postępowania do czasu wydania orzeczenia w innym postępowaniu, gdy można samodzielnie dokonać ustaleń potrzebnych do rozstrzygnięcia (vide – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Komentarz, red. Jan Paweł Tarno, Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2006 r. - uwagi do art. 125 p.p.s.a.; nadto – uchwała Sądu Najwyższego z 17 maja 1985 r., III CZP 69/84 – OSNCP 1986, nr 3, poz. 24). Będzie mógł również, w razie powzięcia w składzie rozpoznającym daną sprawę wątpliwości co do konstytucyjności danego przepisu przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu – w trybie art. 193 Konstytucji RP i art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) – pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na to pytanie zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem.

Wobec powyższego, Sąd uznał, że nie jest celowe zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie i na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.