Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Asesor WSA Aneta Trochim-Tuchorska (spr.), Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi A. K. na interpretację Ministra Finansów z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

Skarżący A.K. wystąpił do Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej "Ordynacja podatkowa"), w zakresie podatku od towarów i usług.

Przedstawiając stan faktyczny wskazał, że podmiot gospodarczy jest uprawniony od 2005 r. do samodzielnego zwrotu VAT na podstawie dokumentów TAX FREE. W kwietniu 2007 r. podmiot zmienił siedzibę, o czym Urząd Skarbowy w B. został poinformowany zgłoszeniem aktualizacyjnym NIP-2 z dnia 14 kwietnia 2007 r. W dniu 24 kwietnia 2007 r. w nowej siedzibie rozpoczęto sprzedaż podróżnym na podstawie dokumentów TAX FREE, dokonując pierwszego zwrotu podatku w dniu 27 kwietnia 2007 r. Urząd Skarbowy w B., dokonując kontroli zasadności zwrotu VAT, na podstawie dokumentów TAX FREE, za miesiąc sierpień 2007 r., podważa zastosowanie stawki "0%" w wyniku naruszenia przepisów art. 127 ust. 4 pkt 4 w powiązaniu z art. 129 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - zwanej dalej "ustawą o VAT". Urząd Skarbowy stoi na stanowisku, że art. 127 ust. 4 pkt 4 dotyczy wszystkich podmiotów gospodarczych, zarówno uprawnionych do samodzielnego zwrotu, jaki nieuprawnionych do samodzielnego zwrotu VAT na podstawie dokumentów TAX FREE, a dokonujących zwrotu przy udziale wyspecjalizowanych podmiotów gospodarczych.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego wystąpił z zapytaniem: jak należny interpretować art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT? Czy ten przepis prawa dotyczy wszystkich podmiotów gospodarczych, dokonujących zwrotu na podstawie dokumentów TAX FREE tzn. uprawnionych do zwrotu podatku samodzielnie, jak i dokonujących zwrotu poprzez jednostki gospodarcze, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu podatku (prowadzenie punktów zwrotu VAT)?

Zdaniem Skarżącego, omawiany przepis art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, dotyczy podmiotów nieuprawnionych do samodzielnego zwrotu podatku. W tym przepisie chodzi o podanie Urzędowi Skarbowemu adresów, gdzie zlokalizowane są punkty zwrotu podatku VAT prowadzone przez wyspecjalizowane firmy. Wnioskodawca uważa, że podmiot gospodarczy samodzielnie dokonujący zwrotu podatku, przy zmianie siedziby, nie musi informować Urzędu Skarbowego o dokonanej zmianie adresu w związku z tym przepisem prawa. Wystarczy, że dokonał tego w wyniku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego - w konkretnym przypadku NIP-2. Skarżący powołał się na stanowisko prezentowane w doktrynie (A. Bartosiewicz, R. Kubacki: Komentarz VAT, Wydawnictwo Wolters Kluwer Polska sp. z o.o. s. 138; T. Michalik: VAT Komentarz, Wydawnictwo Podatkowe Komentarze Becka rok 2006 s. 850).

W interpretacji indywidualnej z dnia [...] stycznia 2008 r., nr [...] Minister Finansów uznał stanowisko Skarżącego za nieprawidłowe.

W motywach podniósł, że zgodnie z art. 127 ust. 1 ustawy o VAT, zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej "sprzedawcami", którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz

2. prowadzą ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz

3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.

W myśl art. 127 ust. 2 tej ustawy przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu.

Zgodnie z art. 127 ust. 4 pkt 1 - 4 ustawy o VAT, sprzedawcy są obowiązani:

1. poinformować naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że są sprzedawcami;

2. zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim;

3. oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku;

4. poinformować naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek, oraz z kim mają zawarte umowy o zwrot podatku, i przedłożyć kopie tych umów.

Z treści ww. przepisu art. 127 wynika, iż ustawodawca przez "sprzedawców" rozumie zarówno podmioty, które dokonują sprzedaży podróżnym i jednocześnie uprawnione są do dokonywania zwrotu podatku oraz podmioty gospodarcze, które same nie zajmują się dokonywaniem zwrotu podatku podróżnym.

Z treści wniosku wynika, iż Skarżący jest podmiotem gospodarczym dokonującym sprzedaży podróżnym i jednocześnie uprawniony jest do dokonywania zwrotu podatku, czyli jest "sprzedawcą", o którym mowa w art. 127.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, do dostawy towarów, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu, sprzedawca stosuje stawkę podatku 0%, pod warunkiem że: spełnił warunki, o których mowa w art. 127 ust. 4 pkt 1 i 4. W przepisie tym, ustawodawca nie dokonał rozróżnienia "sprzedawców" tj. podmiotów dokonujących sprzedaży i zajmujących się zwrotem podatku podróżnym od podmiotów, które same nie zajmują się dokonywaniem zwrotu podatku podróżnym. Zatem, przepis art. 127 ust. 4 pkt 4 tej ustawy, ma zastosowanie do podmiotów gospodarczych uprawnionych do samodzielnego zwrotu jak i nieuprawnionych do samodzielnego zwrotu podatku, w związku z czym Skarżący musi spełnić przesłanki wynikające z art. 129 ust. 1 pkt 1 ustawy, by mógł zastosować stawkę 0%.

W stanie faktycznym, Skarżący wskazał, iż zmienił siedzibę prowadzonej działalności, o czym poinformował właściwy urząd zgłoszeniem NIP-2 i w nowej siedzibie rozpoczął sprzedaż podróżnym oraz dokonał pierwszego zwrotu podatku. Zatem, zdaniem Skarżącego wystarczające jest, że dokonał on zmiany adresu w wyniku zgłoszenia NIP-2, by zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT.

Organ podkreślił, że zgłoszenie identyfikacyjne (zgłoszenie aktualizacyjne) NIP-2, reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2003 r. - w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych (Dz. U. Nr 202, poz. 1959 ze zm.), które zostało wydane w oparciu o art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.). Druk ten, nie przewiduje miejsca na poinformowanie naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u sprzedawcy zakupu towarów, może odebrać podatek.

Zdaniem Ministra Finansów, w związku z powyższym stwierdzić należy, iż Skarżący powinien poinformować naczelnika urzędu skarbowego stosownym pismem o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u niego zakupu towarów, może odebrać podatek.

Pismem z dnia [...] stycznia 2008 r. Skarżący wezwał Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa. Zdaniem Skarżącego organ dokonał rozszerzającej interpretacji przepisu art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT. Podkreślił, że podstawową metodą dokonywania wykładni przepisów prawa jest wykładnia językowa. Natomiast w sytuacji, gdy interpretacja dokonana tą metodą nie jest jednoznaczna, należy posiłkować się wykładnią systemową oraz celowościową (funkcjonalną). W ocenie Skarżącego wykładnia celowościowa przedmiotowego przepisu prowadzi do wniosku, że dotyczy on tylko podmiotu nieuprawnionego do zwrotu podatku VAT, gdyż organ podatkowy do czasu poinformowania nie posiada wiedzy z kim zawarto umowy i w jakich miejscach będą dokonywane zwroty. W tym przypadku wypełnione zostaje zatem ratio legis, czyli cel dla jakiego konkretny przepis został ustanowiony. Podkreślił, że w przypadku podmiotu uprawnionego do samodzielnego dokonywania zwrotu podatku organ podatkowy zna wszystkie miejsca prowadzenia działalności i tylko w tych miejscach mogą być dokonywane zwroty podatku.

W ocenie Skarżącego dokonana przez niego interpretacja powyższego przepisu czyni zadość zadaniom postawionym we wstępie do art. 15 Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), tj. uszczelnienie systemu zwrotu i zmniejszenie możliwości stosowania działań mających na celu uchylanie się od opodatkowania, unikanie opodatkowania lub nadużycie prawa (uszczelnienie systemu podatkowego).

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia [...] lutego 2008 r. Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany wydanej interpretacji indywidualnej, podtrzymując argumentację w niej zawartą.

W skardze z dnia 18 marca 2008 r. złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej, zarzucając naruszenie prawa materialnego oraz prawa wspólnotowego.

W uzasadnieniu skargi powtórzył argumentację zawartą w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Ponadto wskazał, że w przypadku sprzedawców uprawnionych do dokonywania samodzielnie zwrotu podatku podróżnym, organowi podatkowemu znane są miejsca prowadzenia działalności, które są tożsame z miejscami dokonywania zwrotu podatku, przechowywania dokumentów z tym zwrotem związanych. Składanie zatem dodatkowej informacji o miejscu dokonywania zwrotu przez ten podmiot jest bezcelowe i pozbawione sensu.

Natomiast odniesienie art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT do podmiotów nieuprawnionych do zwrotu podatku jest uzasadnione, ponieważ organ podatkowy bez tej informacji nie ma wiedzy o miejscach, w których dokonywany jest zwrot i podmiotach tego zwrotu dokonujących. Poprzez złożenie informacji przez podmiot nieuprawniony, o której mowa w omawianym przepisie, organ podatkowy otrzymuje wiedzę o podmiotach dokonujących zwrotu, miejscach zwrotu i przechowywania dokumentów ze zwrotem związanych, a także adresach pod którymi można przeprowadzić kontrolę zasadności zwrotu. Następuje uszczelnienie systemu zwrotu VAT, co nie jest bez znaczenia dla bezpieczeństwa funkcjonowania systemu zwrotu VAT.

Skarżący podniósł także, iż pozbawienie prawa do odliczeń wynikających z art. 129 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT jest niezgodne w zakresie zwolnień i odliczeń z prawem wspólnotowym wynikającym z Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. Wskazał, że art. 273 tej dyrektywy dopuszcza możliwość nałożenia dodatkowych obowiązków dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym. Obowiązki te nie powinny jednak naruszać ani być sprzeczne z podstawowymi zasadami funkcjonowania systemu VAT. Zgodnie z zasadą proporcjonalności Państwa Członkowskie muszą stosować środki, które pozwalają im osiągnąć cele ustawodawstwa krajowego, są jednocześnie jak najmniej szkodliwe dla celów i zasad określonych w stosownym ustawodawstwie wspólnotowym. O ile legalne jest to, że środki przyjęte przez Państwa Członkowskie dążą do zachowania praw skarbu państwa, tak skutecznie jak to możliwe, nie mogą one wykraczać poza to co jest konieczne w tym celu. Nie mogą być one zatem stosowane w taki sposób aby skutkowały systematycznym podważaniem do odliczania VAT będącego fundamentalną zasadą wspólnego systemu VAT wprowadzonego właściwym ustawodawstwem wspólnotowym.

W ocenie Skarżącego interpretacja dokonana przez Ministra Finansów podważa także fundamentalną zasadę neutralności podatku VAT. Ponadto wskazał, że art. 127 ust. 4 pkt 4 w powiązaniu z art. 129 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT narusza wspólnotową zasadę skuteczności.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o oddalenie skargi oraz podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył, co następuje:

skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.

Według przepisów Ordynacji podatkowej (art. 14b § 1 - § 3, art. 14c § 1 i § 2 Op), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2007 r., minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek taki może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Składając go wnioskodawca jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Od uzasadnienia prawnego można odstąpić, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym.

W rozpoznawanej sprawie kontroli Sądu poddana została interpretacja indywidualna Ministra Finansów dotycząca podatku od towarów i usług w zakresie art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT.

Przede wszystkim wskazać należy, że w orzecznictwie sądowym, jak również w doktrynie prawa utrwalone jest stanowisko, że przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową (gramatyczną). Wykładnia ta powinna być uzupełniona wnioskami płynącymi z wykładni logicznej, a także wykładni celowościowej.

Zgodnie z art. 127 ust. 1 ustawy o VAT, zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej "sprzedawcami", którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz

2. prowadzą ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz

3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.

W myśl art. 127 ust. 2 tej ustawy przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu.

Zgodnie z art. 127 ust. 4 pkt 1 - 4 ustawy o VAT, sprzedawcy są obowiązani:

1. poinformować naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że są sprzedawcami;

2. zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim;

3. oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku;

4. poinformować naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek, oraz z kim mają zawarte umowy o zwrot podatku, i przedłożyć kopie tych umów.

Nie ulega wątpliwości, że z treści ww. przepisów art. 127 ustawy o VAT wynika, iż ustawodawca przez "sprzedawców" rozumie zarówno podmioty, które dokonują sprzedaży podróżnym i jednocześnie uprawnione są do dokonywania zwrotu podatku oraz podmioty gospodarcze, które same nie zajmują się dokonywaniem zwrotu podatku podróżnym, a które zawarły odpowiednie umowy z podatnikami, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu.

Z literalnej (gramatycznej) wykładni powyższych przepisów wynika zatem, że obowiązki, o których mowa w art. 127 ust. 4 pkt 1-4 ciążą zarówno na sprzedawcach uprawnionych do dokonywania samodzielnie zwrotu, jak i na sprzedawcach do tego nieuprawnionych, którzy zawarli odpowiednie umowy z wyspecjalizowanymi podmiotami. Oczywiście nie budzi wątpliwości, że obowiązek poinformowania naczelnika urzędu skarbowego z kim zawarto umowy o zwrot podatku i obowiązek przedłożenia kopii tych umów może dotyczyć tylko tych podatników (sprzedawców), którzy nie są uprawnieni do samodzielnego zwrotu, w związku z czym zawarli odpowiednie umowy z wyspecjalizowanymi podmiotami.

W rozpoznawanej sprawie na tle stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącego istota sporu sprowadza się natomiast do tego, czy w przypadku sprzedawców uprawnionych do dokonywania samodzielnie zwrotu podatku podróżnym, obowiązek poinformowania naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek będzie spełniony, jeżeli w związku ze zmianą siedziby sprzedawca ten poinformuje o tym fakcie składając zgłoszenie aktualizacyjne NIP-2. Zdaniem Skarżącego w takiej sytuacji wystarczy złożenie zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2. Zdaniem organu konieczne jest złożenie odrębnego pisma informującego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u niego zakupu towarów, może odebrać podatek.

W ocenie Sądu w tym zakresie należy podzielić stanowisko Skarżącego.

Zważyć bowiem należy, że o ile w przypadku podatników, którzy nie są uprawnieni do dokonywania zwrotu, a którzy zawarli odpowiednie umowy z podatnikami, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu - organ podatkowy, bez złożenia informacji przewidzianej w przepisie art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, nie posiada wiedzy o miejscu dokonywania zwrotu podatku oraz podmiocie dokonującym zwrotu, jak również miejscu przechowywania dokumentacji z tym związanej, o tyle w przypadku podatników dokonujących samodzielnie zwrotu podatku podróżnym - organ podatkowy może posiadać taką wiedzę, bez odrębnego informowania go w tym zakresie. Podatnik ten w oparciu o odrębne przepisy, obowiązany jest bowiem do informowania organu podatkowego o miejscu swojej siedziby, o miejscach prowadzenia działalności oraz miejscu przechowywania dokumentacji rachunkowej. Wszystkie te dane podatnik obowiązany jest podać organom podatkowym. Stosownie bowiem do treści art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, podatnik obowiązany jest do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego. Zgłoszenie identyfikacyjne podatnika wykonującego działalność gospodarczą zawiera również informacje dotyczące tej działalności (art. 5 ust. 4 tej ustawy). Obowiązany jest także dokonywać aktualizacji tych danych (art. 9 tej ustawy). Zwrócić należy uwagę, że w formularzu NIP-2, który może być składany zarówno w charakterze zgłoszenia identyfikacyjnego jak i aktualizacyjnego, podatnik obowiązany jest podać między innymi adres siedziby, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz adresy miejsc prowadzenia działalności. Jeżeli zatem podatnik - sprzedawca uprawniony do samodzielnego zwrotu podatku podróżnym poinformuje organ o miejscu swojej siedziby oraz miejscach prowadzenia działalności oraz miejscu przechowywania dokumentów rachunkowych i w jednym z tych miejsc dokonywany jest zwrot podatku, uznać należy, że został spełniony również obowiązek wynikający z przepisu art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT. Organ posiada wszelkie informacje niezbędne np. do dokonania kontroli w sprawie zwrotu podatku. Stąd wymaganie od sprzedawcy uprawnionego do samodzielnego zwrotu podatku składania dodatkowego pisma o miejscu dokonywania tego zwrotu jest niecelowe i pozbawione logiki. A tym bardziej w przypadku, gdy ten zmienił jedynie miejsce swojej siedziby, o czym zresztą powiadomił właściwy organ podatkowy, zgodnie z wszelkimi wymogami określonymi przez przepisy prawa.

Natomiast w przypadku podatników, którzy nie są uprawnieni do dokonywania zwrotu, a którzy zawarli odpowiednie umowy z podatnikami, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu - w związku z tym, że zwrot ten jest dokonywany przez inny podmiot, ich zgłoszenie identyfikacyjne, jak i aktualizacyjne nie może zawierać informacji o miejscu dokonywania zwrotu, gdyż miejsce to nie jest ich miejscem prowadzenia działalności, a tego innego podmiotu, z którym zawarli umowę o dokonywanie zwrotu. Stąd konieczne jest złożenie dodatkowego odrębnego pisma informującego o miejscu dokonywania zwrotu. Jak już wskazano powyżej informacja ta jest organowi podatkowemu potrzebna przede wszystkim do przeprowadzenia kontroli w przedmiocie zwrotu podatku.

Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę organ zobowiązany jest uwzględnić wyżej wyrażone stanowisko Sądu.

Biorąc pod uwagę, że zaskarżona interpretacja indywidualna zgodnie z wnioskiem Skarżącego dotyczyła przepisu art. 127 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, Sąd nie odniósł się do zarzutów skargi dotyczących wykładni przepisu art. 129 tej ustawy.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 146 § 1 oraz art. 152 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji. Sąd nie orzekł w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania sądowego, gdyż do dnia zamknięcia rozprawy Skarżący nie złożył wniosku w tym zakresie.