Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Art. 41 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 06 kwietnia 1990 r. o Policji (j.t. Dz. U. 43/07/277 ze zm.) nie narusza przepisów Konstytucji - w tym art. 42 ust. 3, ani art. 14 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz.U. 38/77/167); ani art. 6 ust. 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. 61/93/284 ze zm.). Sprawa ze skargi na decyzję o zwolnieniu policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol nie dotyczy zagadnienia domniemania niewinności policjanta, a jedynie oceny, czy - w granicach prawa - ustał stosunek służbowy policjanta.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska Sędziowie WSA Maciej Dybowski (spr.) WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Protokolant st. sekr. sąd. Monika Zaporowska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 07 maja 2008 r. sprawy ze skargi J. A. na decyzję Wielkopolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby, oddala skargę /-/D. Rzyminiak-Owczarczak /-/E. Kręcichwost-Durchowska /-/M. Dybowski

Rozkazem personalnym z dnia [...] r. nr [...] (dalej rozkaz personalny z dnia [...] r.) Komendant Miejski Policji w P. (dalej Komendant Miejski) na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 9 w zw. z art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 06 kwietnia 1990 r. o Policji (j.t. Dz. U. 43/07/277 ze zm.- dalej uPol) policjanta w służbie stałej st. asp. J.A. zwolnił ze służby w Policji z dniem [...] r., przyznając Mu odprawę oraz ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za [...] rok i stwierdzając, że zgodnie z art. 124 ust. 2 uPol, po zakończeniu postępowania karnego będącego przyczyną zawieszenia w czynnościach służbowych, policjant otrzyma zawieszoną część uposażenia oraz obligatoryjne podwyżki wprowadzone w okresie zawieszenia, jeśli nie zostanie skazany prawomocnym wyrokiem Sądu. Na podstawie art. 108 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. 98/00/1071 ze zm.- dalej kpa) decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu rozkazu wskazano, że dnia [...] r. w Prokuraturze Rejonowej w G.W., w ramach śledztwa [...] - st. asp. J. A. przedstawiono zarzuty popełnienia przestępstw z art. 233 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U.97.88.553 ze zm. - dalej kk), art. [...] oraz [...] i [...], art. [...] w zw. z art. [...] oraz zastosowano wobec Niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres [...]. Zaistniały stan rzeczy spowodował obligatoryjne zawieszenie funkcjonariusza w czynnościach służbowych do dnia [...] r. Pismem z dnia [...] r. Prokurator Rejonowy w G.W.. poinformował, że postanowieniem z dnia [...] r.- sygn. [...] [...] Sąd Rejonowy w P. przedłużył stosowanie wobec J.A. tymczasowego aresztowania na okres do dnia [...] r. Wobec powyższego Komendant Miejski Policji w P. wydał rozkaz personalny nr [...] r. z dnia [...] r. o przedłużeniu okresu zawieszenia w czynnościach służbowych J.A. do czasu ukończenia postępowania karnego. Zgodnie z art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol, policjanta można zwolnić ze służby w przypadku upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych. Przepis ten został wprowadzony ustawą z dnia 21 lipca 2006 r., o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw, ogłoszoną w Dz.U. 158/06/1122 (dalej nowelizacja) z dnia 5 września 2006 r., która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tzn. że obowiązuje od dnia 20 września 2006 r. Do chwili obecnej policjant pozostaje zawieszony w czynnościach służbowych.

Rygor natychmiastowej wykonalności nadano z uwagi na interes społeczny, wyrażający się szczególnym statusem i zadaniami Policji, mającymi wpływ na bezpieczeństwo i porządek publiczny realizowany wyłącznie przez osoby spełniające warunki określone przepisami ustawy. Postępowanie karne nie zostało prawomocnie zakończone i nie ustały przyczyny będące podstawą zawieszenia J.A. w czynnościach służbowych (k. [...] akt administracyjnych).

Od rozkazu personalnego z dnia [...] r. J. A. złożył w terminie odwołanie (data doręczenia rozkazu - [...] r., data złożenia odwołania - [...] r.). W odwołaniu J. A. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez nie zwalnianie Go ze służby. Wniosek uzasadnił tym, że zwolnienie Go ze służby na podstawie wskazanego w rozkazie personalnym przepisu nie jest obligatoryjne; jest to decyzja uznaniowa Komendanta Miejskiego. Zwolnienie Odwołującego ze służby spowoduje, że zostanie pozbawiony jakichkolwiek środków do życia; był funkcjonariuszem uczciwym i rzetelnym; zawsze sumiennie wykonywał wyznaczoną pracę, co pozwala na uzasadnione stwierdzenie, że mimo toczącego się przeciw Niemu postępowania karnego i zawieszenia w czynnościach służbowych, zwolnienie Go ze służby jest przedwczesne. Sprawa karna tocząca się przeciw Niemu nie została zakończona żadnym prawomocnym wyrokiem (k. [...] akt administracyjnych).

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] (dalej decyzja z dnia [...] r.) [...] Komendant Wojewódzki Policji w P. (dalej Komendant Wojewódzki), na podstawie art. 127 § 1 i art. 138 § 1 kpa, utrzymał w mocy rozkaz personalny z dnia [...] r.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że rozkazem personalnym nr [...] Komendanta Miejskiego z dnia [...] r., st. asp. J. A. został zawieszony w czynnościach służbowych na okres [...] (od [...] do [...] r.). Zawieszenie nastąpiło w związku z przedstawieniem w/wym. policjantowi w dniu [...] r. w Prokuraturze Rejonowej w G.W.. zarzutu popełnienia przestępstw z art. [...], art. [...], [...], [...] i [...] w zw. z art. [...]. "Decyzją" Sądu Rejonowego w G.W.. został On tymczasowo aresztowany na okres [...] (do dnia [...] r.). Następnie areszt przedłużono do dnia [...] r. Rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] r. Komendant Miejski przedłużył okres zawieszenia w czynnościach służbowych wobec Policjanta do czasu ukończenia postępowania karnego, uwzględniając przedłużony okres tymczasowego aresztowania, jak i charakter zarzucanego policjantowi czynu. Postępowanie karne toczy się przed Sądem Rejonowym w P. (sygn. akt [...]). Sprawa została zwrócona z Sądu II instancji, który uchylił wyrok skazujący.

Dnia [...] r. Komendant Miejski wdrożył procedurę zmierzającą do zwolnienia policjanta ze służby w związku z upływem 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych. Postępowanie to zakończono wydaniem rozkazu personalnego z dnia [...] r.

Wprowadzony nowelizacją art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol dał przełożonym możliwość zwalniania policjantów ze służby w przypadku upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych, nie formułując przy tym innych wymagań w tym zakresie. By zwolnić policjanta wystarczy tylko odpowiedni minimalny okres zawieszenia w czynnościach służbowych. W opisywanej sprawie okres ten trwał nieprzerwanie od [...] r. Postępowanie karne się nie zakończyło. Zostały więc spełnione warunki wymagane przez ustawę, a przełożony skorzystał ze swych uprawnień (k. [...] akt administracyjnych).

Dnia [...] r. J. A. wniósł skargę na decyzję z dnia [...] r., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jako naruszającej prawo. Skarżący wskazał, że o popełnienie czynów, które są Mu zarzucane, został pomówiony przez D.K.. Śledztwo od początku prowadzone było przeciw Niemu tendencyjnie (zarówno przez Wydział Wewnętrzny jak i przez Prokuraturę). Oficerowie Wydziału Wewnętrznego od początku przekonywali Skarżącego, by dla "dobra śledztwa" przyznał się do stawianych zarzutów, obiecując, że sprawa "rozejdzie się po kościach" i wkrótce zostanie przywrócony do czynnej służby. Skarżący tego nie uczynił, ponieważ jest niewinny, a zarzucane czyny nie mieszczą się w Jego kodeksie moralnym. Zawsze chciał być policjantem, był dumny z wykonywanego zawodu i nie zrobiłby nic, co mogłoby pohańbić mundur i honor. Skarżący twierdzi, że został "kozłem ofiarnym", ponieważ najpierw został osadzony w areszcie tymczasowym, gdzie przebywał [...] miesiące mimo, że nie obciążały Go żadne materialne dowody. Dwaj policjanci, którzy w związku ze sprawą przyznali się do winy, nigdy nie zostali aresztowani i nadal pracują jako funkcjonariusze policji, a D.K., policjant złapany na popełnianiu przestępstwa, przeciągnął dochodzenie na tyle długo, że obecnie jest "policyjnym emerytem". Skarżący zwrócił uwagę, że śledztwo przeciw Niemu trwa już przeszło [...] lata a procedury śledcze trwają dłużej niż w przypadku wielu naprawdę poważnych i skomplikowanych przestępstw. Komendant Miejski, podejmując decyzję o zwolnieniu Skarżącego ze służby, nadużył ustawy o Policji, szczególnie "art. 41. 2 pkt. 9 i art. I art. 71 ust. 1 i 2".

Skarżący przywołał normy prawa międzynarodowego, prawa europejskiego, konstytucyjne oraz prawa karnego (w szczególności art. 11 ust. 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, art. 14 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, art. 6 ust. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, art. 42 ust. 3 Konstytucji, art. 5 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U. 89/97/555 ze zm. - dalej kpk), wskazujące na konieczność respektowania domniemania niewinności. J. A. przywołał wyrok z dnia 7 lutego 2007 r. Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu w sprawie Garycki przeciw Polsce (k. [...] akt sądowych).

W odpowiedzi na skargę z dnia [...] r. Komendant Wojewódzki wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu wskazano, że zarzuty podnoszone przez Skarżącego są nieuzasadnione i nie zasługują na uwzględnienie, gdyż odnoszą się do kwestii winy J.A. w postępowaniu karnym. Właściwym do orzekania w tym zakresie jest Sąd Powszechny. Zwalniając J.A. ze służby w Policji, przełożony skorzystał z przysługującego mu uprawnienia nie będąc obowiązanym a nawet uprawnionym do badania winy policjanta w zakresie zarzucanych mu czynów. Organ wskazał przyczyny zawieszenia Skarżącego w czynnościach początkowo na okres [...] (od [...] r. do [...] r.)- powodem zawieszenia było przedstawienie Skarżącemu zarzutów popełnienia przestępstw z art. [...], art. [...], [...]. Okres ten został następnie przedłużony w związku z postanowieniem Sądu Rejonowego w G.W.. o tymczasowym aresztowaniu Skarżącego na okres [...] miesięcy - do dnia [...] r. Uwzględniając przedłużony okres tymczasowego aresztowania (do dnia [...] r.) i charakter zarzucanych policjantowi czynów, Komendant Miejski przedłużył ostatecznie okres zawieszenia w czynnościach służbowych do czasu ukończenia postępowania karnego. Postępowanie karne nie zostało prawomocnie zakończone, a zatem nie ustały przyczyny będące podstawą zawieszenia, co w świetle prawa dawało podstawę do zwolnienia Skarżącego ze służby.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. zważył o następuje:

Skarga okazała się bezzasadną.

Zgodnie z art. 3 § 1 i art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 153/02/1270 ze zm.- dalej ppsa) sądowa kontrola decyzji administracyjnej polega wyłącznie na ocenie jej legalności, tj. zgodności z przepisami prawa materialnego i procedury administracyjnej w danym postępowaniu. Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów wydanych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeśli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 ppsa).

Sąd przeprowadził dowód z odpisów dokumentów: wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] sygn. [...] z uzasadnieniem; wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia [...] r. sygn. [...] z uzasadnieniem; postanowienia Sądu Rejonowego w P. z [...] r. sygn. [...]; informacji, że sprawa owa toczy się nadal pod sygn. [...] przed Sądem Rejonowym w P. - N.M. a rozprawa wyznaczona jest na dzień [...] r.

Ustalono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia [...] r. sygn. [...] Sąd Rejonowy w P. po rozpoznaniu w dniu [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] r. sprawy H.S., K.W. i J.A., którego to J.A. oskarżono o to, że:

I. w dniu [...] roku w P., w woj. [...], będąc przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym w charakterze świadka w komisariacie Policji P. W. w P., pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, podał nieprawdę, iż wcześniej tego samego dnia wspólnie z funkcjonariuszem policji D.K. dokonał w wyniku przeszukania zatrzymania nielegalnie powielonych[...]płyt CD z utworami muzycznymi, podczas gdy w rzeczywistości w/wymienieni dokonali zatrzymania co najmniej [...] sztuk z takimi utworami oraz płyt DVD z filmami tj. o przestępstwo z art. [...];

II. w dniu [...] roku w P., w woj. [...], działając wspólnie i w porozumieniu z funkcjonariuszem policji D.K. w związku z pełnieniem funkcji publicznej jako funkcjonariusz policji przyjął od obywatela A. M.M. o pseudonimie "M." korzyść majątkowa w kwocie co najmniej [...]zł w zamian za zwrot zatrzymanych w wyniku przeszukania co najmniej [...] sztuk nielegalnie powielonych płyt CD z utworami muzycznymi oraz płyt DVD z filmami tj. o przestępstwo z art. [...];

III. w dniu [...] roku w P., woj, [...], działając wspólnie i w porozumieniu z funkcjonariuszem policji D.K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako funkcjonariusz publiczny nie dopełnił swego obowiązku w ten sposób, że nie dokonał zabezpieczenia dla postępowania przygotowawczego wszystkich zatrzymanych w wyniku przeszukania dokonanego w dniu [...] roku straganu A.J. nielegalnie powielonych płyt CD z nagraniami muzycznymi oraz płyt DVD z filmami i programami komputerowymi, których część zatrzymał dla siebie, sprzedał J. K. oraz innym osobom, a sporządzając protokół przeszukania i zatrzymania nielegalnie powielonych płyt CD z utworami muzycznymi i płyt DVD z programami komputerowymi potwierdził nieprawdę co do ilości i rodzaju faktycznie zabezpieczonych płyt, zacierając w ten sposób ślady popełniania przestępstwa, przez co utrudnił prowadzenie postępowania karnego, działając tym samym na szkodę interesu publicznego tj. o przestępstwo z [...], [...] i art. [...] w zw. z art. [...];

uznał oskarżonego J.A. za winnego: przestępstwa zarzucanego mu w punkcie I z art. [...] i za to na podstawie art. [...] wymierzył mu karę [...] ( [...]) miesięcy pozbawienia wolności; przestępstwa zarzucanego mu w punkcie II z art. [...] i za to na podstawie art. [...] i art. [...] wymierzył mu karę [...] ([...]) roku pozbawienia wolności i grzywny w wysokości [...] ([...]) stawek dziennych w kwocie po [...] ([...]) zł każda; przestępstwa zarzucanego mu w punkcie III z [...], [...] i art. [...] w zw. z art. [...] i za to na podstawie art. [...] w zw. z art. [...] i art. [...] wymierzył mu karę[...]([...]) roku pozbawienia wolności i grzywny w wysokości [...] ([...]) stawek dziennych w kwocie po [...] ([...]) zł każda. Na podstawie art. [...] orzeczone wobec J.A. kary połączył i wymierzył karę łączną [...] ([...]) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości [...] ([...] [...]) stawek dziennych w kwocie po [...] ([...]) zł każda. Na podstawie art. [...] w zw. z art. [...] i art. [...] wykonanie orzeczonej wobec J.A. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres lat [...] ([...]) tytułem próby. Na podstawie art. [...] orzekł wobec J.A. zakaz wykonywania zawodu funkcjonariusza policji na okres lat [...] ([...]). Na podstawie art. [...] na poczet wymierzonej J. A. kary grzywny zaliczył okres tymczasowego aresztowania od dnia [...] roku do dnia [...] roku, uznając grzywnę za wykonaną.

Wyrokiem z dnia [...] r. sygn. [...] Sąd Okręgowy w P. po rozpoznaniu w dniu [...] r. sprawy J.A., H.S. i K.W., oskarżonych z art. [...] i innych, na skutek apelacji, wniesionej przez obrońców wszystkich oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] r. sygn. [...], uchylił - bez odniesienia się do meritum - zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w P. do ponownego rozpoznania, w związku z faktem, że w wydaniu wyroku brali udział sędziowie podlegający wyłączeniu.

Postanowieniem z dnia [...] r. sygn. [...] Sąd Rejonowy w P. w sprawie J.A., H.S. i K.W. oskarżonych z art. [...] i innych, na wniosek obrońcy oskarżonych H.S. i K.W. w przedmiocie uchylenia środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia oskarżonych w czynnościach służbowych funkcjonariusza policji, na podstawie art. [...] uchylił zastosowany postanowieniem Prokuratora Rejonowego w G.W. z dnia [...] roku środek zapobiegawczy z postaci zawieszenia oskarżonych H.S. i K.W. w czynnościach służbowych funkcjonariusza policji.

W wyniku przeprowadzonej rozmowy telefonicznej, z której sporządzona została notatka służbowa z dnia [...] r. z Przewodniczącym Wydziału III Karnego Sądu Rejonowego w P. - N.M. i W. ustalono, że ani Prokurator, ani Sąd Powszechny nie stosował w stosunku do J.A. środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusza policji (k. [...] akt sądowych). Sprawa przeciwko Skarżącemu toczy się obecnie (na skutek przekazania jej do ponownego rozpoznania) pod sygnaturą [...], a termin rozprawy wyznaczono na dzień [...] r.

Komendant Miejski Policji w P. rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] r., zawiesił st. asp. J.A. w czynnościach służbowych na okres [...] (od [...] r. do [...] r.). Powodem zawieszenia było przedstawienie Skarżącemu zarzutu popełnienia przestępstw z art. [...], art. [...], [...]. Postanowieniem Sądu Rejonowego w G.W.. został On następnie tymczasowo aresztowany na okres [...] tj. do dnia [...] r. Areszt ten przedłużono do dnia [...] r. Uwzględniając przedłużony okres tymczasowego aresztowania i charakter zarzucanych policjantowi czynów, Komendant Miejski rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] r. przedłużył ostatecznie okres zawieszenia w czynnościach służbowych do czasu ukończenia postępowania karnego. Od obu decyzji o zawieszeniu w czyynościach służbowych J. A. nie wniósł odwołań.

Owe odpisy dokumentów posłużyły Sądowi dla dokonania ustaleń zdarzeń prawnych, które miały miejsce w procesie karnym, toczącym się przeciwko Skarżącemu. Sąd dał wiarę owym dokumentom i odpisom dokumentów w tej materii, bowiem nie były one kwestionowane przez Strony i nie nasunęły Sądowi wątpliwości co do ich autentyczności i wiarygodności (art. 106 § 3 i 5 ppsa w zw. z - odpowiednio- art. 244 i 245, 252, 253 kpc; T. Ereciński w: "Komentarz do kpc" W. Pr. 2006 t. 1 s. 562 uw. 32, 33; postanowienie SN z 27.1.2006 r.- III CK 369/05- OSNC 11/06/187; K. Knoppek "Dokument w procesie cywilnym" P. 1993 r. s.92-94).

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego i prawnego, Sąd nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością podjęcia środków prawnych służących eliminacji tych naruszeń. W szczególności poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji, która wydana została z poszanowaniem prawa.

Sąd podzielił argumentację organu II instancji. W myśl art. 41 ust. 2 pkt 9 ustawy o Policji - policjanta można zwolnić ze służby w przypadku upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych, jeżeli nie ustały przyczyny będące podstawą zawieszenia. Organ tak I, jak i II instancji, wydając decyzję miał na względzie to, że st. asp. J. A. został zawieszony w czynnościach służbowych na okres od dnia [...] r. do dnia [...] r. Zawieszenie nastąpiło w związku z przedstawieniem policjantowi zarzutu popełnienia przestępstwa o charakterze umyślnym, ściganym z oskarżenia publicznego, następnie zaś okres zawieszenia w czynnościach służbowych został przedłużony do czasu ukończenia postępowania karnego, które nie zostało prawomocnie zakończone.

Wprowadzony nowelą art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol dał przełożonym możliwość zwalniania policjantów ze służby w przypadku upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych, jeżeli nie ustały przyczyny będące podstawą zawieszenia. Zwalniając J.A. ze służby w Policji przełożony skorzystał z przysługującego mu uprawnienia.

Decyzja przełożonego w przedmiocie zwolnienia policjanta ze służby z powodu upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych, jeżeli nie ustały przyczyny będące podstawą zawieszenia, wydawana jest w oparciu o uznanie administracyjne, po dokonaniu oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Z uznaniem administracyjnym mamy bowiem do czynienia wtedy, gdy norma prawna nie determinuje w sposób jednoznaczny skutku prawnego, lecz pozostawia w sposób wyraźny dokonanie takiego wyboru organowi administracyjnemu. Inaczej mówiąc, ustawa pozwala na wybór między dwiema lub więcej możliwościami. Analizowany przepis nie determinuje rozstrzygnięcia przełożonego służbowego. Przepis art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol nie jest normą, która w przypadku zaistnienia przesłanek zawartych w jej dyspozycji, obliguje organ administracji do podjęcia jedynego, dopuszczalnego rozstrzygnięcia. W zakresie decydowania o zwolnieniu policjanta ze służby w sytuacji określonej w omawianym przepisie, ustawodawca pozostawił właściwemu organowi luz decyzyjny w formie uznania administracyjnego.

W orzecznictwie i doktrynie jednoznacznie przyjmuje się, że uznanie administracyjne dotyczy przyszłości; przedmiotem uznania nie jest ustalenie znaczenia tekstu prawnego, ani ocena występujących faktów, lecz określenie skutku prawnego ( M. Mincer "Uznanie administracyjne" Toruń 1983 s. 63). Uznanie administracyjne ograniczone jest art. 7 kpa ( wyrok NSA z: 28.6.1982- SA/Wr 245/82- ONSA 1/82/62; 11.6.1981- SA 820/81- ONSA 1/81/557, akceptowane przez J. Borkowskiego w: "Kpa- komentarz" CH BECK 2006 nb. 3 do art. 107). Decyzje pozostawione uznaniu administracyjnemu wymagają szerszego uzasadnienia, niż decyzje podejmowane w warunkach ustawowego skrępowania ( E. Iserzon w: "Kpa- komentarz" W-wa 1970 s.209), tym więcej, że organ administracji publicznej ograniczony jest w szczególności zasadą praworządności i zasadą uwzględniania z urzędu interesu państwowego i słusznego interesu obywateli ( Z. Janowicz "Kpa- komentarz" W. Pr. PWN 1999 s. 304).

Zgodnie z art. 7 kpa, w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Przepis art. 77 tej ustawy obliguje organ administracji publicznej do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, natomiast art. 107 § 3 tej samej ustawy wskazuje na konieczność należytego uzasadnienia decyzji administracyjnej z podaniem m.in. dowodów, na podstawie których określone fakty organ orzekający przyjął za udowodnione, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Niewyjaśnienie wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie w sprawie oraz nieuzasadnienie decyzji w sposób właściwy narusza podstawowe zasady postępowania administracyjnego i stanowi podstawę do uchylenia przez sąd administracyjny zaskarżonej decyzji ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26.5.1998 r.- II SA 420/98, LEX 41390).

Zatem kontrola legalności decyzji uznaniowych dokonywana przez sąd administracyjny - podobnie jak w przypadku innych decyzji administracyjnych - obejmuje takie kwestie, jak: wyjaśnienie i wzięcie pod uwagę wszystkich istotnych okoliczności sprawy, ocenę stanu faktycznego zgodnie z przepisami prawa materialnego i zgodność ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy z wynikami przeprowadzonego postępowania dowodowego. Nadto kontroli Sądu podlega kwestia interpretacji przepisów prawa (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16.11.1999 r.- III SA 7900/98, LEX nr 47243).

Uzasadnienie decyzji z dnia [...] r. zawiera analizę okoliczności faktycznych mogących mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Zawiera ustalenia co do faktów, które organ odwoławczy trafnie ocenił jako przemawiające za zwolnieniem Skarżącego ze służby w Policji. Zawiera też wyjaśnienie zastosowania normy zawartej w art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol w ustalonym stanie faktycznym. Jest zatem wystarczające dla oceny legalności decyzji.

Sąd nie dopatrzył się przekroczenia granic uznania administracyjnego przez organ, który w sposób wnikliwy i zgodnie z przepisami prawa procesowego i w zakresie prawa materialnego, rozpatrzył sporną kwestię, a jej rozstrzygnięcie uzasadnił dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami. Motywy przytoczone przez organ administracji w dostateczny sposób uzasadniają podjętą decyzję. Takie uzasadnienie mieści się w granicach poprawnego korzystania z uznania administracyjnego i z tej przyczyny nie sposób dopatrzyć się przekroczenia jego granic (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 28.2.2007 r.- II SA/Wa 2326/06, LEX nr 318267).

Nie zaistniały też w sprawie żadne okoliczności, które dawałyby powód do powzięcia wątpliwości co do prawidłowości rozstrzygnięć organów administracji, takie jak np. w sprawie znanej Sądowi z urzędu (postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z 11.4.2008 r.- IV SA/Po 106/08, w której to Skarżący w żaden sposób nie przyczynił się do upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych; art. 41 ust. 2 p. 9 uPol w zw. z art. 276 kpk); w żadnym z postanowień Prokuratora bądź Sądu nie pojawił się argument, że Skarżący utrudniał śledztwo bądź uchylał się od udziału w czynnościach procesowych; z informacji Prokuratora wynikało, że w wielowątkowym śledztwie, obejmującym wielu podejrzanych o znacznie cięższych zarzutach, nie przeprowadzono żadnych istotnych czynności z udziałem Skarżącego; przez ponad rok nie przedstawiono Skarżącemu nowego postanowienia o przedstawieniu zarzutów, a czynności wobec pozostałych podejrzanych przedłużały się; Skarżącemu nie przedstawiono zarzutu korupcyjnego ani niedopełnienia obowiązków w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (art. [...]; A. Barczak-Oplustil w: "KK. Część szczególna. Komentarz" pod red. A. Zolla Zakamycze 2006 t. II s. 995 uw. 19) bądź uczestniczenia w związku przestępczym z którymkolwiek podejrzanym w sprawie). Tymczasem w niniejszej sprawie Skarżącemu postawiono zarzut popełnienia przestępstw przeciwko: działalności instytucji państwowych (art. [...]), wymiarowi sprawiedliwości (art. [...]), wiarygodności dokumentów ([...]). Skarżący błędnie przyjmuje, że nie przyczynił się do przedłużenia postępowania karnego. Jako policjant musiał zdawać sobie sprawę z tego, że zmieniając swe wyjaśnienia i dążąc do przesłuchania w charakterze świadków trzech prokuratorów i adwokata będącego początkowo jego obrońcą - przyczynił się do przedłużenia postępowania karnego.

Przed Trybunałem Konstytucyjnym zawisła sprawa, której przedmiotem jest kwestia konstytucyjności między innymi art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol. Sąd nie dopatrzył się podstaw do zawieszenia niniejszego postępowania do czasu zakończenia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (art. 125 § 1 pkt 1 ppsa). Podobną konstrukcję miał art. 25 ust. 1 pkt 8a i 8b ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (j.t. Dz.U. 156/04/1641 ze zm. - dalej uSCel; obowiązujący w okresie od 10 sierpnia 2003 do 27 marca 2008 r.), w którym ustawodawca wskazał, że "Funkcjonariusza celnego zwalnia się ze służby w wypadku: (...) 8a) wniesienia aktu oskarżenia o umyślne popełnienie przestępstwa, ściganego z oskarżenia publicznego;

8b) tymczasowego aresztowania (...)".

W wyroku z dnia 19 października 2004 r.- K 1/04- OTK-A 9/04/93 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks celny oraz o zmianie ustawy o Służbie Celnej (Dz.U. 120/03/1122; którym wprowadzono do art. 25 ust. 1 nowe punktu 8a i 8b oraz nadał nowe brzmienie art. 61 ust. 2 uSCel) jest zgodny z art. 32 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 ust. 3 w zw. z art. 2 Konstytucji.

Wyrokiem z dnia 13.2.2007 r.- K 46/05 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 25 ust. 1 pkt 8a i 8b uSCel jest zgodny z art. 60, art. 65 ust. 1 w zw. z art. 30 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP; nie jest niezgodny z art. 67 Konstytucji; nie jest niezgodny z art. 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie z dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz.U. 61/93/284; 36/95/175, 176 i 177; 147/98/ 962, 42/03/364); art. 61 ust. 2 uSCel powołanej w punkcie 1 jest zgodny z art. 60 i art. 65 ust. 1 w zw. z art. 30 i art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz jest niezgodny z art. 67 Konstytucji (OTK-A 2/07/10).

Zdaniem Trybunału specyfika statusu pracowniczego kategorii umundurowanych funkcjonariuszy służb publicznych (będąca kilkakrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego - np. w uzasadnieniach wyroków z: 23.9.1997 r.- K 25/96 OTK 3-4/97/36; 27.1.2003 r.- SK 27/02 OTK-A 1/03/2) powoduje, że kandydat do publicznej służby mundurowej od momentu powołania poddać się musi regułom pełnienia służby, nacechowanej istnieniem specjalnych uprawnień, ale też szczególnych obowiązków. Przykładowo, wśród szczególnych warunków uzasadniających korzystniejsze zasady nabywania przez funkcjonariuszy służb mundurowych uprawnień emerytalno-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru wymienić można m.in.: pełną dyspozycyjność i zależność od władzy służbowej, wykonywanie zadań w nielimitowanym czasie pracy i trudnych warunkach, związanych nierzadko z bezpośrednim narażeniem życia i zdrowia (np. w czasie udziału w obronie kraju lub ochronie bezpieczeństwa obywateli), wysoką sprawność fizyczną i psychiczną wymaganą w całym okresie jej pełnienia, niewielkie możliwości wykonywania dodatkowej pracy i posiadania innych źródeł utrzymania, ograniczone prawo udziału w życiu politycznym i zrzeszania się. Wskazaną specyfikę pracy w służbach mundurowych Trybunał Konstytucyjny uznał za przesłankę uzasadniającą dopuszczalność wprowadzania z jednej strony wyższych wymagań personalnych, kwalifikacyjnych czy charakterologicznych wobec kandydatów do służby, z drugiej zaś - odmiennego i bardziej rygorystycznego niż w wypadku pozostałych profesji, ukształtowania zasad utraty statusu pracowniczego. Wymagania stawiane policjantowi- z uwagi na charakter jego służby ( na co słusznie zwrócił uwagę Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 8.X.2002- K 36/00- OTK-A 5/02/63 cz. III pkt 4 uzasadnienia)- są znacznie wyższe niż obywatela nie służącego w Policji. Szczególna rola społeczna tej grupy zawodowej i jej zhierarchizowana struktura wymaga dla jej skutecznego i prawidłowego działania przestrzegania innych poza normami prawa karnego i prawa o wykroczeniach, przepisów i zasad. Objęcie policjantów odpowiedzialnością dyscyplinarną uzasadnia społeczna rola tej formacji, charakter powierzonych zadań i kompetencji oraz związane z działalnością policji publiczne zaufanie. Służyć ma również przeciwdziałaniu takim zachowaniom, które mogłyby pozbawić ją wiarogodności w oczach opinii publicznej zwłaszcza, że wiele uprawnień przyznanych policji pozwala na ingerowanie w sferę obywatelskich wolności i praw. Owe uwagi Trybunału Konstytucyjnego, zaprezentowane na tle badania konstytucyjności regulacji postępowania dyscyplinarnego, zachowują aktualność przy rozważaniach dotyczących możliwości zwolnienia policjanta ze służby na tle art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol.

Zdaniem Sądu art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol nie narusza przepisów Konstytucji, a co za tym idzie, niecelowym byłoby - również z uwagi na sytuację procesową strony, która znalazła by się w sytuacji oczekiwania na kolejne rozstrzygnięcie w swojej sprawie - zawieszenie postępowania.

Art. 25 ust. 1 pkt 8a i 8b uSCel był jeszcze bardziej rygorystyczny wobec funkcjonariusza, bowiem zwolnienie ze służby było obligatoryjne (gdy art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol ma charakter fakultatywny) i nie wiąże się z upływem długiego, dwunastomiesięcznego okresu zawieszenia, gdy nie ustały przyczyny zawieszenia, lecz obliguje organ celny do niezwłocznego zwolnienia ze służby, gdy doszło do wniesienia aktu oskarżenia o umyślne popełnienie przestępstwa, ściganego z oskarżenia publicznego bądź tymczasowego aresztowania funkcjonariusza.

Wskazywane przez Skarżącego zagadnienie domniemania niewinności, nie dotyczy zagadnienia istotnego w sprawie zwolnienia policjanta ze służby. W istocie przeciwko policjantowi toczyć się może kilka postępowań.

W szczególności przeciwko J. A. toczy się postępowanie karne (przed Sądem Powszechnym- in casu sprawa [...] przed Sądem Rejonowym w P.). Tylko w tym postępowaniu chroni oskarżonego domniemanie niewinności. Sądowi znana jest publikacja Alicji Grześkowiak, zawarta w pracy "Prawa człowieka- model prawny" Ossolineum 1991 s. 506 i n. jak i wyrok ETPC z dnia 6 lutego 2007 r. nr 14348/02 w sprawie Garycki przeciwko Polsce, jednakże ich analiza nie prowadzi do wskazywanego przez Skarżącego rezultatu wykładni prawa.

Innym rodzajem postępowania, które toczyć się może przeciwko policjantowi jest postępowanie dyscyplinarne. Z faktu, że część doktryny uważa prawo dyscyplinarne za szczególną gałąź czy rodzajową odmianę prawa karnego ( pogląd M. Cieślaka "Polskie prawo karne. Zarys systemowego ujęcia" W-wa 1994 s. 22-23, akceptowany w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8.12.1998- K 41/97- OTK 7/98/117) nie sposób wyprowadzić wniosku, że tylko czyn będący przestępstwem czy wykroczeniem, określonym z zachowaniem zasad: nullum crimen sine lege, nulla poena sine lege, lex retro non agit, nulla poena lege stricta, rodzi odpowiedzialność dyscyplinarną. Przeciwnie- we wszystkich systemach odpowiedzialności dyscyplinarnej w Polsce, ustawodawca wprost przewidział odpowiedzialność dyscyplinarną za naruszenie zasad etyki oraz obowiązków zawodowych, które to naruszenia ze swej istoty nie mogą być w dostatecznym stopniu stypizowane. Przykładowo: w art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. (Dz.U. 16/82/124 ze zm.) przewidziano odpowiedzialność dyscyplinarną adwokata za postępowanie sprzeczne z prawem ( nie tylko karnym), zasadami etyki lub godności zawodu, bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych; w art. 41 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz.U. 30/89/158 ze zm.) przewidziano odpowiedzialność dyscyplinarną lekarza za postępowanie sprzeczne z zasadami deontologii zawodowej oraz za naruszenie przepisów ( nie tylko karnych) o wykonywaniu zawodu lekarza; w art. 50 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. prawo o notariacie (Dz.U. 22/91/91 ze zm.) przewidziano odpowiedzialność dyscyplinarną notariusza za przewinienia zawodowe albo uchybienia powadze lub godności zawodu; w art. 71 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. 133/97/882) przewidziano odpowiedzialność dyscyplinarną komornika w szczególności za naruszenie powagi i godności urzędu, za rażącą obrazę przepisów prawa. Analizując owe regulacje postępowań dyscyplinarnych w uzasadnieniu wyroku z dnia 8.12.1998 (OTK 7/98/117),Trybunał Konstytucyjny stwierdził zgodność art. 75 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. 133/97/882) z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP i nie podniósł żadnych zastrzeżeń co do podstaw odpowiedzialności dyscyplinarnej w żadnych z tych przypadków. Standard odpowiedzialności karnej, określony w art. 42 ust. 1 Konstytucji RP, dotyczy wyłącznie odpowiedzialności karnej, a postępowań dyscyplinarnych tylko w takim zakresie, w którym podstawą odpowiedzialności dyscyplinarnej jest czyn, zabroniony ustawą karną.

Podobne rozwiązanie, jak w przypadku innych postępowań dyscyplinarnych, przewidział ustawodawca w art. 27 ust. 1 in fine w zw. z art. 58 ust. 1 uPol, przewidując obowiązek dochowania przez policjanta obowiązków wynikającym z roty złożonego ślubowania- w szczególności honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegania zasad etyki zawodowej. Nie ulega wątpliwości, że dbałość o te wartości nie obejmuje jedynie stanów w trakcie służby, lecz i w czasie wolnym od służby. Skoro w ustawie nie ma ograniczenia, że policjant odpowiada dyscyplinarnie jedynie za działania lub zaniechania, których dopuścił się w czasie służby, to oczywiście dotyczy to wszelkich działań lub zaniechań - także w czasie poza służbą.

W niniejszej sprawie Sąd administracyjny rozstrzyga jedynie o zgodności z prawem decyzji o zwolnieniu policjanta ze służby, a to postępowanie służy jedynie ocenie, czy ustał stosunek służbowy policjanta, nie zaś ocenie winy policjanta. Z tej przyczyny do niniejszego postępowania nie odnosi się zasad domniemania niewinności.

W sprawie nie doszło do naruszenia przepisów Konstytucji RP- w tym art. 42 ust. 3, ani art. 5 § 1 kpk. Nie doszło także do naruszenia art. 14 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz.U. 38/77/167); art. 6 ust. 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. 61/93/284 ze zm.), ani art. 11 ust. 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, uchwalonej 10 grudnia 1948 r. w Paryżu na Trzeciej Sesji Zgromadzenia ONZ. Sprawa niniejsza nie dotyczy bowiem zagadnień związanych z domniemaniem niewinności

Ustawodawca podzielił przesłanki zwolnienia policjanta ze służby na obligatoryjne ( art. 41 ust. 1 uPol) i fakultatywne ( art. 41 ust. 2 uPol).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego trafnie wskazano, że każda z podstaw obligatoryjnego zwolnienia policjanta ma tak duży ciężar gatunkowy, że uniemożliwia pozostawienie policjanta w dotychczasowej służbie. Jest to wspólna cecha wszystkich podstaw, mimo wywodzenia się ich z różnych zdarzeń i okoliczności. Normy zawarte w art. 41 ust. 1 uPol (dotyczące przesłanek zwolnienia obligatoryjnego) mają charakter wyraźnie restrykcyjny ( wyrok NSA z 9.5.1997 r.- II SA 137/97- ONSA 2/98/55, akceptowany przez W. Kotowskiego "Ustawa o Policji- komentarz praktyczny" DW ABC 2004 s. 488). Utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego jest pogląd, że w sprawie ze skargi na decyzję w przedmiocie zwolnienia funkcjonariusza ze służby, Sąd związany jest orzeczeniem wydanym w odrębnym i właściwym do tego postępowaniu dyscyplinarnym ( odpowiednio- wyrok SN z 18.4.2002- III RN 200/00- OSNAP 2/03/24- na tle ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej- Dz.U. 78/00/462 ze zm., który to pogląd, ze względu na podobne konstrukcje prawne, jest aktualny na tle ustawy o Policji). Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym (dotyczącym przesłanek zwolnienia fakultatywnego), nie mogły być zarzuty dotyczące postępowania karnego, kontrolowanego w odrębnym, dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym przed Sądami powszechnymi.

W uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lutego 1991 r.-II SA 1188/91- PiŻ 5/93/15 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał w szczególności na potrzebę obowiązku uwzględnienia słusznego interesu obywatela, jeśli nie pozostaje to w sprzeczności z interesem społecznym ( art. 7 kpa). W postępowaniu dotyczącym zwolnienia Skarżącego ze służby, rozpatrując konflikt pomiędzy słusznym interesem obywatela (funkcjonariusza policji, zabiegającego o pozostawienie Go w służbie) a interesem społecznym ( gdy policjant był zawieszony przez okres 12 miesięcy w czynnościach służbowych, gdy nie ustały przyczyny będące podstawą zawieszenia), należy uznać, że organy obu instancji nie przekroczyły granic uznania administracyjnego, określonego w art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol. Za taką oceną przemawia to, że Skarżący był zawieszony w czynnościach służbowych od dnia [...] r. do dnia zwolnienia ze służby (czyli ponad [...][), a ciężar gatunkowy i rodzaj zarzucanych J. A. przestępstw wskazuje, że decyzja organów policji nie była ani pochopna, ani nadmiernie surowa dla funkcjonariusza- także przy uwzględnieniu, że Jego przebieg służby w okresie poprzedzającym zawieszenie był nienaganny.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się na możliwość nadawania na podstawie art. 108 § 1 kpa rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji o zwolnieniu ze służby w Policji funkcjonariusza ukaranego dyscyplinarną karą wydalenia ze służby ( wyrok SN z 4.12.2002 r.- II RN 201/01- OSNAP 24/03/ 583). W niniejszej sprawie nie doszło do prawomocnego skazania Zainteresowanego w procesie karnym, ani w postępowaniu dyscyplinarnym, lecz organy Policji nie mogły przejść do porządku dziennego nad tym, że z aktem oskarżenia przeciwko J. A. wystąpił wysokowyspecjalizowany organ, jakim jest Prokurator, który postawił Skarżącemu zarzut popełnienia czynów będących przestępstwami, które były zagrożeniem dla dobrego imienia Policji. Podobne stanowisko zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 listopada 2005 r. - I OSK 202/05. Ze zbliżoną konstrukcją mamy do czynienia na tle art. 52 § 1 pkt 2 kp. O winie J.A. orzekał nieprawomocnym wyrokiem Sąd Rejonowy. Przyczyną uchylenia wyroku z dnia [...] r.- [...] były wyłącznie względy formalnoprawne (art. 41 § 1 kpk; uchwała SN z 26.4.2007 r.- I KZP 9/07).

Wejście w życie art. 41 ust. 2 pkt 9 uPol po zawieszeniu J.A. w czynnościach służbowych, nie naruszyło zasady lex retro non agit, mamy bowiem do czynienia z retrospektywnością (odpowiednio - P. Szustakiewicz "Retroakcja w prawie administracyjnym" - Radca Prawny 3/05/54).

W zaistniałych okolicznościach, wziąwszy pod uwagę fakt, że przy wydawaniu decyzji przez organy obu instancji nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, ani procesowego, jak również, że w obliczu wagi ciążących na Skarżącym zarzutów, na podstawie art. 151 ppsa orzeczono jak w sentencji.

/-/D.Rzyminiak - Owczarczak /-/E.Kręcichwost-Durchowska /-/M.Dybowski

KB/